Zend_View Object
(
[_useViewStream:Zend_View:private] => 1
[_useStreamWrapper:Zend_View:private] =>
[_path:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[script] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[1] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/scripts/
[3] => ./views/scripts/
)
[helper] => Array
(
)
[filter] => Array
(
)
)
[_file:Zend_View_Abstract:private] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/home/bodyReports.phtml
[_helper:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta Object
(
[_typeKeys:protected] => Array
(
[0] => name
[1] => http-equiv
[2] => charset
[3] => property
)
[_requiredKeys:protected] => Array
(
[0] => content
)
[_modifierKeys:protected] => Array
(
[0] => lang
[1] => scheme
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Centraal Afrikaanse Republiek
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Centraal Afrikaanse Republiek
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype Object
(
[_defaultDoctype:protected] => HTML4_LOOSE
[_registry:protected] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[doctypes] => Array
(
[XHTML11] =>
[XHTML1_STRICT] =>
[XHTML1_TRANSITIONAL] =>
[XHTML1_FRAMESET] =>
[XHTML1_RDFA] =>
[XHTML_BASIC1] =>
[XHTML5] =>
[HTML4_STRICT] =>
[HTML4_LOOSE] =>
[HTML4_FRAMESET] =>
[HTML5] =>
)
[doctype] => HTML4_LOOSE
)
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_Doctype
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink Object
(
[_itemKeys:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => href
[2] => hreflang
[3] => id
[4] => media
[5] => rel
[6] => rev
[7] => type
[8] => title
[9] => extras
[10] => sizes
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadLink
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Centraal Afrikaanse Republiek
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Centraal Afrikaanse Republiek
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadScript] => Zend_View_Helper_HeadScript Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadScript
[_arbitraryAttributes:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureScriptType:protected] =>
[_captureScriptAttrs:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_optionalAttributes:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => defer
[2] => language
[3] => src
)
[_requiredAttributes:protected] => Array
(
[0] => type
)
[useCdata] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Centraal Afrikaanse Republiek
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Centraal Afrikaanse Republiek
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[InlineScript] => Zend_View_Helper_InlineScript Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_InlineScript
[_arbitraryAttributes:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureScriptType:protected] =>
[_captureScriptAttrs:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_optionalAttributes:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => defer
[2] => language
[3] => src
)
[_requiredAttributes:protected] => Array
(
[0] => type
)
[useCdata] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Centraal Afrikaanse Republiek
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Centraal Afrikaanse Republiek
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadTitle] => Zend_View_Helper_HeadTitle Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadTitle
[_translate:protected] =>
[_translator:protected] =>
[_defaultAttachOrder:protected] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Centraal Afrikaanse Republiek
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Centraal Afrikaanse Republiek
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Centraal Afrikaanse Republiek
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[PartialLoop] => Zend_View_Helper_PartialLoop Object
(
[partialCounter:protected] => 15
[_objectKey:protected] =>
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[PaginationControl] => Zend_View_Helper_PaginationControl Object
(
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Partial] => Zend_View_Helper_Partial Object
(
[_objectKey:protected] =>
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Url] => Zend_View_Helper_Url Object
(
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
)
[_helperLoaded:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_helperLoadedDir:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filter:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterClass:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterLoaded:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterLoadedDir:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_escape:Zend_View_Abstract:private] => htmlspecialchars
[_encoding:Zend_View_Abstract:private] => UTF-8
[_lfiProtectionOn:Zend_View_Abstract:private] => 1
[_loaders:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[filter] => Zend_Loader_PluginLoader Object
(
[_loadedPluginPaths:protected] => Array
(
)
[_loadedPlugins:protected] => Array
(
)
[_prefixToPaths:protected] => Array
(
[Zend_View_Filter_] => Array
(
[0] => Zend/View/Filter/
[1] => ./views/filters/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/filters/
)
)
[_useStaticRegistry:protected] =>
)
[helper] => Zend_Loader_PluginLoader Object
(
[_loadedPluginPaths:protected] => Array
(
)
[_loadedPlugins:protected] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink
[HeadScript] => Zend_View_Helper_HeadScript
[InlineScript] => Zend_View_Helper_InlineScript
[HeadTitle] => Zend_View_Helper_HeadTitle
[PartialLoop] => Zend_View_Helper_PartialLoop
[Slugify] => TravelLog\View\Helper\Slugify
[DateTime] => TravelLog\View\Helper\DateTime
[Url] => Zend_View_Helper_Url
[ClickTracking] => TravelLog\View\Helper\ClickTracking
[TruncateWords] => TravelLog\View\Helper\TruncateWords
[PaginationControl] => Zend_View_Helper_PaginationControl
[Partial] => Zend_View_Helper_Partial
)
[_prefixToPaths:protected] => Array
(
[Zend_View_Helper_] => Array
(
[0] => Zend/View/Helper/
[1] => ./views/helpers/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/helpers/
)
[TravelLog\View\Helper\] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/library/TravelLog/View/Helper/
)
)
[_useStaticRegistry:protected] =>
)
)
[_loaderTypes:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[0] => filter
[1] => helper
)
[_strictVars:Zend_View_Abstract:private] =>
[module] => home
[controller] => centraal-afrikaanse-republiek
[action] => reisverslagen
[exception] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
(
[_previous:Zend_Exception:private] =>
[message:protected] => Invalid controller specified (centraal-afrikaanse-republiek)
[string:Exception:private] =>
[code:protected] => 0
[file:protected] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Controller/Dispatcher/Standard.php
[line:protected] => 248
[trace:Exception:private] => Array
(
[0] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Controller/Front.php
[line] => 954
[function] => dispatch
[class] => Zend_Controller_Dispatcher_Standard
[type] => ->
[args] => Array
(
[0] => Zend_Controller_Request_Http Object
(
[_paramSources:protected] => Array
(
[0] => _GET
[1] => _POST
)
[_requestUri:protected] => /centraal-afrikaanse-republiek/reisverslagen/page/1
[_baseUrl:protected] =>
[_basePath:protected] =>
[_pathInfo:protected] => centraal-afrikaanse-republiek/reisverslagen/page/1
[_params:protected] => Array
(
[controller] => centraal-afrikaanse-republiek
[action] => reisverslagen
[page] => 1
[module] => home
[error_handler] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[exception] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
*RECURSION*
[type] => EXCEPTION_NO_CONTROLLER
[request] => Zend_Controller_Request_Http Object
(
[_paramSources:protected] => Array
(
[0] => _GET
[1] => _POST
)
[_requestUri:protected] => /centraal-afrikaanse-republiek/reisverslagen/page/1
[_baseUrl:protected] =>
[_basePath:protected] =>
[_pathInfo:protected] => centraal-afrikaanse-republiek/reisverslagen/page/1
[_params:protected] => Array
(
[controller] => centraal-afrikaanse-republiek
[action] => reisverslagen
[page] => 1
[module] => home
)
[_rawBody:protected] =>
[_aliases:protected] => Array
(
)
[_dispatched:protected] => 1
[_module:protected] => home
[_moduleKey:protected] => module
[_controller:protected] => centraal-afrikaanse-republiek
[_controllerKey:protected] => controller
[_action:protected] => reisverslagen
[_actionKey:protected] => action
)
)
)
[continentId] => 1
[countryId] => 37
)
[_rawBody:protected] =>
[_aliases:protected] => Array
(
)
[_dispatched:protected] => 1
[_module:protected] => home
[_moduleKey:protected] => module
[_controller:protected] => reports
[_controllerKey:protected] => controller
[_action:protected] => index
[_actionKey:protected] => action
)
[1] => Zend_Controller_Response_Http Object
(
[_body:protected] => Array
(
[default] =>
Recente reisverslagen uit Centraal Afrikaanse Republiek
)
[_exceptions:protected] => Array
(
[0] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
*RECURSION*
)
[_headers:protected] => Array
(
)
[_headersRaw:protected] => Array
(
)
[_httpResponseCode:protected] => 200
[_isRedirect:protected] =>
[_renderExceptions:protected] =>
[headersSentThrowsException] => 1
)
)
)
[1] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Application/Bootstrap/Bootstrap.php
[line] => 97
[function] => dispatch
[class] => Zend_Controller_Front
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
[2] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Application.php
[line] => 366
[function] => run
[class] => Zend_Application_Bootstrap_Bootstrap
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
[3] => Array
(
[file] => /srv/www/tl-www/website/public/index.php
[line] => 202
[function] => run
[class] => Zend_Application
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
)
[previous:Exception:private] =>
)
[currentUserId] => 0
[currentUserName] =>
[domainName] => waarbenjij.nu
[protocol] => https://
[cdnRoot] => https://cdn.easyapps.nl/
[cdn] => https://cdn.easyapps.nl/578/
[notificationWindow] =>
[customBannerParameters] => Array
(
)
[analyticsDomain] => .waarbenjij.nu
[analyticsCode] => UA-109425-7
[analyticsClickTracking] =>
[allContinents] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 1
[name] => Afrika
[nameSlugified] => afrika
[nameSlugifiedCrc32] => 1586791595
[info] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 2
[name] => Azië
[nameSlugified] => azie
[nameSlugifiedCrc32] => 1918887877
[info] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 3
[name] => Centraal-Amerika
[nameSlugified] => centraal-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 4250903019
[info] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 4
[name] => Europa
[nameSlugified] => europa
[nameSlugifiedCrc32] => 1342086343
[info] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 5
[name] => Midden Oosten
[nameSlugified] => midden-oosten
[nameSlugifiedCrc32] => 3432809701
[info] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 6
[name] => Noord-Amerika
[nameSlugified] => noord-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 20851603
[info] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 7
[name] => Oceanië
[nameSlugified] => oceanie
[nameSlugifiedCrc32] => 1997821390
[info] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 8
[name] => Rusland
[nameSlugified] => rusland
[nameSlugifiedCrc32] => 2319586005
[info] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 9
[name] => Zuid-Amerika
[nameSlugified] => zuid-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 2250637612
[info] =>
)
)
[allCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 209
[isoCode] => af
[name] => Afghanistan
[nameSlugified] => afghanistan
[continentId] => 2
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 254
[isoCode] => ax
[name] => Åland
[nameSlugified] => aland
[continentId] => 4
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 242
[isoCode] => us
[name] => Alaska
[nameSlugified] => alaska
[continentId] => 6
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 1
[isoCode] => al
[name] => Albanië
[nameSlugified] => albanie
[continentId] => 4
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 2
[isoCode] => dz
[name] => Algerije
[nameSlugified] => algerije
[continentId] => 1
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 3
[isoCode] => as
[name] => Amerikaans Samoa
[nameSlugified] => amerikaans-samoa
[continentId] => 7
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 190
[isoCode] => vi
[name] => Amerikaanse maagdeneilanden
[nameSlugified] => amerikaanse-maagdeneilanden
[continentId] => 3
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 4
[isoCode] => ad
[name] => Andorra
[nameSlugified] => andorra
[continentId] => 4
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 5
[isoCode] => ao
[name] => Angola
[nameSlugified] => angola
[continentId] => 1
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 6
[isoCode] => ai
[name] => Anguilla
[nameSlugified] => anguilla
[continentId] => 3
)
[10] => stdClass Object
(
[countryId] => 212
[isoCode] => aq
[name] => Antarctica
[nameSlugified] => antarctica
[continentId] => 9
)
[11] => stdClass Object
(
[countryId] => 7
[isoCode] => ag
[name] => Antigua
[nameSlugified] => antigua
[continentId] => 3
)
[12] => stdClass Object
(
[countryId] => 8
[isoCode] => ar
[name] => Argentinië
[nameSlugified] => argentinie
[continentId] => 9
)
[13] => stdClass Object
(
[countryId] => 9
[isoCode] => am
[name] => Armenië
[nameSlugified] => armenie
[continentId] => 2
)
[14] => stdClass Object
(
[countryId] => 10
[isoCode] => aw
[name] => Aruba
[nameSlugified] => aruba
[continentId] => 3
)
[15] => stdClass Object
(
[countryId] => 11
[isoCode] => au
[name] => Australië
[nameSlugified] => australie
[continentId] => 7
)
[16] => stdClass Object
(
[countryId] => 13
[isoCode] => az
[name] => Azerbeidjan
[nameSlugified] => azerbeidjan
[continentId] => 2
)
[17] => stdClass Object
(
[countryId] => 14
[isoCode] => bs
[name] => Bahama's
[nameSlugified] => bahama-s
[continentId] => 3
)
[18] => stdClass Object
(
[countryId] => 15
[isoCode] => bh
[name] => Bahrain
[nameSlugified] => bahrain
[continentId] => 5
)
[19] => stdClass Object
(
[countryId] => 16
[isoCode] => bd
[name] => Bangladesh
[nameSlugified] => bangladesh
[continentId] => 2
)
[20] => stdClass Object
(
[countryId] => 17
[isoCode] => bb
[name] => Barbados
[nameSlugified] => barbados
[continentId] => 3
)
[21] => stdClass Object
(
[countryId] => 19
[isoCode] => be
[name] => België
[nameSlugified] => belgie
[continentId] => 4
)
[22] => stdClass Object
(
[countryId] => 20
[isoCode] => bz
[name] => Belize
[nameSlugified] => belize
[continentId] => 1
)
[23] => stdClass Object
(
[countryId] => 21
[isoCode] => bj
[name] => Benin
[nameSlugified] => benin
[continentId] => 1
)
[24] => stdClass Object
(
[countryId] => 22
[isoCode] => bm
[name] => Bermuda
[nameSlugified] => bermuda
[continentId] => 6
)
[25] => stdClass Object
(
[countryId] => 23
[isoCode] => bt
[name] => Bhutan
[nameSlugified] => bhutan
[continentId] => 2
)
[26] => stdClass Object
(
[countryId] => 24
[isoCode] => bo
[name] => Bolivia
[nameSlugified] => bolivia
[continentId] => 9
)
[27] => stdClass Object
(
[countryId] => 252
[isoCode] => bq
[name] => Bonaire
[nameSlugified] => bonaire
[continentId] => 9
)
[28] => stdClass Object
(
[countryId] => 217
[isoCode] => ba
[name] => Bosnië en Herzegovina
[nameSlugified] => bosnie-en-herzegovina
[continentId] => 4
)
[29] => stdClass Object
(
[countryId] => 25
[isoCode] => bw
[name] => Botswana
[nameSlugified] => botswana
[continentId] => 1
)
[30] => stdClass Object
(
[countryId] => 226
[isoCode] => bv
[name] => Bouve Eilanden
[nameSlugified] => bouve-eilanden
[continentId] => 7
)
[31] => stdClass Object
(
[countryId] => 26
[isoCode] => br
[name] => Brazilië
[nameSlugified] => brazilie
[continentId] => 9
)
[32] => stdClass Object
(
[countryId] => 229
[isoCode] => io
[name] => Brits Territorium
[nameSlugified] => brits-territorium
[continentId] => 2
)
[33] => stdClass Object
(
[countryId] => 27
[isoCode] => vg
[name] => Britse maagdeneilanden
[nameSlugified] => britse-maagdeneilanden
[continentId] => 7
)
[34] => stdClass Object
(
[countryId] => 28
[isoCode] => bn
[name] => Brunei
[nameSlugified] => brunei
[continentId] => 2
)
[35] => stdClass Object
(
[countryId] => 29
[isoCode] => bg
[name] => Bulgarije
[nameSlugified] => bulgarije
[continentId] => 4
)
[36] => stdClass Object
(
[countryId] => 30
[isoCode] => bf
[name] => Burkina Faso
[nameSlugified] => burkina-faso
[continentId] => 1
)
[37] => stdClass Object
(
[countryId] => 31
[isoCode] => bi
[name] => Burundi
[nameSlugified] => burundi
[continentId] => 1
)
[38] => stdClass Object
(
[countryId] => 32
[isoCode] => kh
[name] => Cambodja
[nameSlugified] => cambodja
[continentId] => 2
)
[39] => stdClass Object
(
[countryId] => 34
[isoCode] => ca
[name] => Canada
[nameSlugified] => canada
[continentId] => 6
)
[40] => stdClass Object
(
[countryId] => 36
[isoCode] => ky
[name] => Cayman Eilanden
[nameSlugified] => cayman-eilanden
[continentId] => 3
)
[41] => stdClass Object
(
[countryId] => 37
[isoCode] => cf
[name] => Centraal Afrikaanse Republiek
[nameSlugified] => centraal-afrikaanse-republiek
[continentId] => 1
)
[42] => stdClass Object
(
[countryId] => 40
[isoCode] => cl
[name] => Chili
[nameSlugified] => chili
[continentId] => 9
)
[43] => stdClass Object
(
[countryId] => 41
[isoCode] => cn
[name] => China
[nameSlugified] => china
[continentId] => 2
)
[44] => stdClass Object
(
[countryId] => 42
[isoCode] => co
[name] => Colombia
[nameSlugified] => colombia
[continentId] => 9
)
[45] => stdClass Object
(
[countryId] => 231
[isoCode] => km
[name] => Comoros
[nameSlugified] => comoros
[continentId] => 7
)
[46] => stdClass Object
(
[countryId] => 43
[isoCode] => cg
[name] => Congo - Brazzaville
[nameSlugified] => congo-brazzaville
[continentId] => 1
)
[47] => stdClass Object
(
[countryId] => 44
[isoCode] => cd
[name] => Congo, Democratische Republiek v
[nameSlugified] => congo-democratische-republiek-v
[continentId] => 1
)
[48] => stdClass Object
(
[countryId] => 45
[isoCode] => ck
[name] => Cook Eilanden
[nameSlugified] => cook-eilanden
[continentId] => 7
)
[49] => stdClass Object
(
[countryId] => 46
[isoCode] => cr
[name] => Costa Rica
[nameSlugified] => costa-rica
[continentId] => 3
)
[50] => stdClass Object
(
[countryId] => 208
[isoCode] => cu
[name] => Cuba
[nameSlugified] => cuba
[continentId] => 3
)
[51] => stdClass Object
(
[countryId] => 251
[isoCode] => cw
[name] => Curaçao
[nameSlugified] => curacao
[continentId] => 9
)
[52] => stdClass Object
(
[countryId] => 48
[isoCode] => cy
[name] => Cyprus
[nameSlugified] => cyprus
[continentId] => 5
)
[53] => stdClass Object
(
[countryId] => 249
[isoCode] => gx
[name] => De ruimte
[nameSlugified] => de-ruimte
[continentId] => 0
)
[54] => stdClass Object
(
[countryId] => 50
[isoCode] => dk
[name] => Denemarken
[nameSlugified] => denemarken
[continentId] => 4
)
[55] => stdClass Object
(
[countryId] => 51
[isoCode] => dj
[name] => Djibouti
[nameSlugified] => djibouti
[continentId] => 1
)
[56] => stdClass Object
(
[countryId] => 52
[isoCode] => dm
[name] => Dominica
[nameSlugified] => dominica
[continentId] => 3
)
[57] => stdClass Object
(
[countryId] => 53
[isoCode] => do
[name] => Dominicaanse Republiek
[nameSlugified] => dominicaanse-republiek
[continentId] => 3
)
[58] => stdClass Object
(
[countryId] => 70
[isoCode] => de
[name] => Duitsland
[nameSlugified] => duitsland
[continentId] => 4
)
[59] => stdClass Object
(
[countryId] => 54
[isoCode] => ec
[name] => Ecuador
[nameSlugified] => ecuador
[continentId] => 9
)
[60] => stdClass Object
(
[countryId] => 55
[isoCode] => eg
[name] => Egypte
[nameSlugified] => egypte
[continentId] => 1
)
[61] => stdClass Object
(
[countryId] => 56
[isoCode] => sv
[name] => El Salvador
[nameSlugified] => el-salvador
[continentId] => 3
)
[62] => stdClass Object
(
[countryId] => 57
[isoCode] => gq
[name] => Equatoriaal Guinea
[nameSlugified] => equatoriaal-guinea
[continentId] => 1
)
[63] => stdClass Object
(
[countryId] => 58
[isoCode] => er
[name] => Eritrea
[nameSlugified] => eritrea
[continentId] => 1
)
[64] => stdClass Object
(
[countryId] => 59
[isoCode] => ee
[name] => Estland
[nameSlugified] => estland
[continentId] => 4
)
[65] => stdClass Object
(
[countryId] => 60
[isoCode] => et
[name] => Ethiopië
[nameSlugified] => ethiopie
[continentId] => 1
)
[66] => stdClass Object
(
[countryId] => 219
[isoCode] => fk
[name] => Falkland Eilanden
[nameSlugified] => falkland-eilanden
[continentId] => 9
)
[67] => stdClass Object
(
[countryId] => 61
[isoCode] => fo
[name] => Faroe eilanden
[nameSlugified] => faroe-eilanden
[continentId] => 4
)
[68] => stdClass Object
(
[countryId] => 62
[isoCode] => fj
[name] => Fiji
[nameSlugified] => fiji
[continentId] => 7
)
[69] => stdClass Object
(
[countryId] => 148
[isoCode] => ph
[name] => Filipijnen
[nameSlugified] => filipijnen
[continentId] => 2
)
[70] => stdClass Object
(
[countryId] => 63
[isoCode] => fi
[name] => Finland
[nameSlugified] => finland
[continentId] => 4
)
[71] => stdClass Object
(
[countryId] => 64
[isoCode] => fr
[name] => Frankrijk
[nameSlugified] => frankrijk
[continentId] => 4
)
[72] => stdClass Object
(
[countryId] => 65
[isoCode] => gf
[name] => Frans Guiana
[nameSlugified] => frans-guiana
[continentId] => 9
)
[73] => stdClass Object
(
[countryId] => 66
[isoCode] => pf
[name] => Frans Polynesië
[nameSlugified] => frans-polynesie
[continentId] => 7
)
[74] => stdClass Object
(
[countryId] => 67
[isoCode] => ga
[name] => Gabon
[nameSlugified] => gabon
[continentId] => 1
)
[75] => stdClass Object
(
[countryId] => 68
[isoCode] => gm
[name] => Gambia
[nameSlugified] => gambia
[continentId] => 1
)
[76] => stdClass Object
(
[countryId] => 69
[isoCode] => ge
[name] => Georgië
[nameSlugified] => georgie
[continentId] => 2
)
[77] => stdClass Object
(
[countryId] => 71
[isoCode] => gh
[name] => Ghana
[nameSlugified] => ghana
[continentId] => 1
)
[78] => stdClass Object
(
[countryId] => 72
[isoCode] => gi
[name] => Gibraltar
[nameSlugified] => gibraltar
[continentId] => 4
)
[79] => stdClass Object
(
[countryId] => 73
[isoCode] => gd
[name] => Granada
[nameSlugified] => granada
[continentId] => 4
)
[80] => stdClass Object
(
[countryId] => 74
[isoCode] => gr
[name] => Griekenland
[nameSlugified] => griekenland
[continentId] => 4
)
[81] => stdClass Object
(
[countryId] => 75
[isoCode] => gl
[name] => Groenland
[nameSlugified] => groenland
[continentId] => 4
)
[82] => stdClass Object
(
[countryId] => 76
[isoCode] => gp
[name] => Guadeloupe
[nameSlugified] => guadeloupe
[continentId] => 3
)
[83] => stdClass Object
(
[countryId] => 77
[isoCode] => gu
[name] => Guam
[nameSlugified] => guam
[continentId] => 7
)
[84] => stdClass Object
(
[countryId] => 78
[isoCode] => gt
[name] => Guatemala
[nameSlugified] => guatemala
[continentId] => 3
)
[85] => stdClass Object
(
[countryId] => 80
[isoCode] => gn
[name] => Guinea
[nameSlugified] => guinea
[continentId] => 1
)
[86] => stdClass Object
(
[countryId] => 79
[isoCode] => gw
[name] => Guinea-Bissau
[nameSlugified] => guinea-bissau
[continentId] => 1
)
[87] => stdClass Object
(
[countryId] => 81
[isoCode] => gy
[name] => Guyana
[nameSlugified] => guyana
[continentId] => 9
)
[88] => stdClass Object
(
[countryId] => 82
[isoCode] => ht
[name] => Haïti
[nameSlugified] => haiti
[continentId] => 3
)
[89] => stdClass Object
(
[countryId] => 248
[isoCode] => hi
[name] => Hawaï
[nameSlugified] => hawai
[continentId] => 6
)
[90] => stdClass Object
(
[countryId] => 228
[isoCode] => hm
[name] => Heard en Mc Donald Eilanden
[nameSlugified] => heard-en-mc-donald-eilanden
[continentId] => 7
)
[91] => stdClass Object
(
[countryId] => 83
[isoCode] => hn
[name] => Honduras
[nameSlugified] => honduras
[continentId] => 3
)
[92] => stdClass Object
(
[countryId] => 84
[isoCode] => hk
[name] => Hong Kong
[nameSlugified] => hong-kong
[continentId] => 2
)
[93] => stdClass Object
(
[countryId] => 85
[isoCode] => hu
[name] => Hongarije
[nameSlugified] => hongarije
[continentId] => 4
)
[94] => stdClass Object
(
[countryId] => 91
[isoCode] => ie
[name] => Ierland
[nameSlugified] => ierland
[continentId] => 4
)
[95] => stdClass Object
(
[countryId] => 86
[isoCode] => is
[name] => IJsland
[nameSlugified] => ijsland
[continentId] => 4
)
[96] => stdClass Object
(
[countryId] => 87
[isoCode] => in
[name] => India
[nameSlugified] => india
[continentId] => 2
)
[97] => stdClass Object
(
[countryId] => 88
[isoCode] => id
[name] => Indonesië
[nameSlugified] => indonesie
[continentId] => 2
)
[98] => stdClass Object
(
[countryId] => 90
[isoCode] => iq
[name] => Irak
[nameSlugified] => irak
[continentId] => 5
)
[99] => stdClass Object
(
[countryId] => 89
[isoCode] => ir
[name] => Iran
[nameSlugified] => iran
[continentId] => 5
)
[100] => stdClass Object
(
[countryId] => 92
[isoCode] => il
[name] => Israel
[nameSlugified] => israel
[continentId] => 5
)
[101] => stdClass Object
(
[countryId] => 93
[isoCode] => it
[name] => Italië
[nameSlugified] => italie
[continentId] => 4
)
[102] => stdClass Object
(
[countryId] => 94
[isoCode] => ci
[name] => Ivoorkust
[nameSlugified] => ivoorkust
[continentId] => 1
)
[103] => stdClass Object
(
[countryId] => 95
[isoCode] => jm
[name] => Jamaica
[nameSlugified] => jamaica
[continentId] => 3
)
[104] => stdClass Object
(
[countryId] => 96
[isoCode] => jp
[name] => Japan
[nameSlugified] => japan
[continentId] => 2
)
[105] => stdClass Object
(
[countryId] => 203
[isoCode] => ye
[name] => Jemen
[nameSlugified] => jemen
[continentId] => 5
)
[106] => stdClass Object
(
[countryId] => 97
[isoCode] => jo
[name] => Jordanië
[nameSlugified] => jordanie
[continentId] => 5
)
[107] => stdClass Object
(
[countryId] => 35
[isoCode] => cv
[name] => Kaap Verdië
[nameSlugified] => kaap-verdie
[continentId] => 3
)
[108] => stdClass Object
(
[countryId] => 33
[isoCode] => cm
[name] => Kameroen
[nameSlugified] => kameroen
[continentId] => 1
)
[109] => stdClass Object
(
[countryId] => 39
[isoCode] => cs
[name] => Kanaaleilanden
[nameSlugified] => kanaaleilanden
[continentId] => 4
)
[110] => stdClass Object
(
[countryId] => 98
[isoCode] => kz
[name] => Kazachstan
[nameSlugified] => kazachstan
[continentId] => 2
)
[111] => stdClass Object
(
[countryId] => 99
[isoCode] => ke
[name] => Kenia
[nameSlugified] => kenia
[continentId] => 1
)
[112] => stdClass Object
(
[countryId] => 227
[isoCode] => cx
[name] => Kerst Eiland
[nameSlugified] => kerst-eiland
[continentId] => 7
)
[113] => stdClass Object
(
[countryId] => 230
[isoCode] => ki
[name] => Kiribati
[nameSlugified] => kiribati
[continentId] => 7
)
[114] => stdClass Object
(
[countryId] => 100
[isoCode] => kw
[name] => Koeweit
[nameSlugified] => koeweit
[continentId] => 5
)
[115] => stdClass Object
(
[countryId] => 243
[isoCode] => kx
[name] => Kosovo
[nameSlugified] => kosovo
[continentId] => 4
)
[116] => stdClass Object
(
[countryId] => 47
[isoCode] => hr
[name] => Kroatië
[nameSlugified] => kroatie
[continentId] => 4
)
[117] => stdClass Object
(
[countryId] => 101
[isoCode] => kg
[name] => Kyrgizië
[nameSlugified] => kyrgizie
[continentId] => 2
)
[118] => stdClass Object
(
[countryId] => 102
[isoCode] => la
[name] => Laos
[nameSlugified] => laos
[continentId] => 2
)
[119] => stdClass Object
(
[countryId] => 105
[isoCode] => ls
[name] => Lesotho
[nameSlugified] => lesotho
[continentId] => 1
)
[120] => stdClass Object
(
[countryId] => 103
[isoCode] => lv
[name] => Letland
[nameSlugified] => letland
[continentId] => 4
)
[121] => stdClass Object
(
[countryId] => 104
[isoCode] => lb
[name] => Libanon
[nameSlugified] => libanon
[continentId] => 5
)
[122] => stdClass Object
(
[countryId] => 106
[isoCode] => lr
[name] => Liberië
[nameSlugified] => liberie
[continentId] => 1
)
[123] => stdClass Object
(
[countryId] => 107
[isoCode] => ly
[name] => Libië
[nameSlugified] => libie
[continentId] => 1
)
[124] => stdClass Object
(
[countryId] => 108
[isoCode] => li
[name] => Liechtenstein
[nameSlugified] => liechtenstein
[continentId] => 4
)
[125] => stdClass Object
(
[countryId] => 109
[isoCode] => lt
[name] => Litouwen
[nameSlugified] => litouwen
[continentId] => 4
)
[126] => stdClass Object
(
[countryId] => 110
[isoCode] => lu
[name] => Luxemburg
[nameSlugified] => luxemburg
[continentId] => 4
)
[127] => stdClass Object
(
[countryId] => 111
[isoCode] => mo
[name] => Macau
[nameSlugified] => macau
[continentId] => 2
)
[128] => stdClass Object
(
[countryId] => 112
[isoCode] => mk
[name] => Macedonië
[nameSlugified] => macedonie
[continentId] => 4
)
[129] => stdClass Object
(
[countryId] => 113
[isoCode] => mg
[name] => Madagascar
[nameSlugified] => madagascar
[continentId] => 1
)
[130] => stdClass Object
(
[countryId] => 114
[isoCode] => mw
[name] => Malawi
[nameSlugified] => malawi
[continentId] => 1
)
[131] => stdClass Object
(
[countryId] => 221
[isoCode] => mv
[name] => Malediven
[nameSlugified] => malediven
[continentId] => 2
)
[132] => stdClass Object
(
[countryId] => 115
[isoCode] => my
[name] => Maleisië
[nameSlugified] => maleisie
[continentId] => 2
)
[133] => stdClass Object
(
[countryId] => 116
[isoCode] => ml
[name] => Mali
[nameSlugified] => mali
[continentId] => 1
)
[134] => stdClass Object
(
[countryId] => 117
[isoCode] => mt
[name] => Malta
[nameSlugified] => malta
[continentId] => 4
)
[135] => stdClass Object
(
[countryId] => 128
[isoCode] => ma
[name] => Marokko
[nameSlugified] => marokko
[continentId] => 1
)
[136] => stdClass Object
(
[countryId] => 118
[isoCode] => mh
[name] => Marshall eilanden
[nameSlugified] => marshall-eilanden
[continentId] => 7
)
[137] => stdClass Object
(
[countryId] => 119
[isoCode] => mq
[name] => Martinique
[nameSlugified] => martinique
[continentId] => 3
)
[138] => stdClass Object
(
[countryId] => 120
[isoCode] => mr
[name] => Mauritanië
[nameSlugified] => mauritanie
[continentId] => 1
)
[139] => stdClass Object
(
[countryId] => 121
[isoCode] => mu
[name] => Mauritius
[nameSlugified] => mauritius
[continentId] => 3
)
[140] => stdClass Object
(
[countryId] => 241
[isoCode] => yt
[name] => Mayotte
[nameSlugified] => mayotte
[continentId] => 7
)
[141] => stdClass Object
(
[countryId] => 122
[isoCode] => mx
[name] => Mexico
[nameSlugified] => mexico
[continentId] => 6
)
[142] => stdClass Object
(
[countryId] => 123
[isoCode] => fm
[name] => Micronesië
[nameSlugified] => micronesie
[continentId] => 7
)
[143] => stdClass Object
(
[countryId] => 124
[isoCode] => md
[name] => Moldavië
[nameSlugified] => moldavie
[continentId] => 4
)
[144] => stdClass Object
(
[countryId] => 125
[isoCode] => mc
[name] => Monaco
[nameSlugified] => monaco
[continentId] => 4
)
[145] => stdClass Object
(
[countryId] => 126
[isoCode] => mn
[name] => Mongolië
[nameSlugified] => mongolie
[continentId] => 2
)
[146] => stdClass Object
(
[countryId] => 244
[isoCode] => me
[name] => Montenegro
[nameSlugified] => montenegro
[continentId] => 4
)
[147] => stdClass Object
(
[countryId] => 127
[isoCode] => ms
[name] => Montserat
[nameSlugified] => montserat
[continentId] => 9
)
[148] => stdClass Object
(
[countryId] => 129
[isoCode] => mz
[name] => Mozambique
[nameSlugified] => mozambique
[continentId] => 1
)
[149] => stdClass Object
(
[countryId] => 130
[isoCode] => mm
[name] => Myanmar
[nameSlugified] => myanmar
[continentId] => 2
)
[150] => stdClass Object
(
[countryId] => 131
[isoCode] => na
[name] => Namibië
[nameSlugified] => namibie
[continentId] => 1
)
[151] => stdClass Object
(
[countryId] => 233
[isoCode] => nr
[name] => Nauru
[nameSlugified] => nauru
[continentId] => 7
)
[152] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[isoCode] => nl
[name] => Nederland
[nameSlugified] => nederland
[continentId] => 4
)
[153] => stdClass Object
(
[countryId] => 133
[isoCode] => cw
[name] => Nederlandse Antillen
[nameSlugified] => nederlandse-antillen
[continentId] => 3
)
[154] => stdClass Object
(
[countryId] => 132
[isoCode] => np
[name] => Nepal
[nameSlugified] => nepal
[continentId] => 2
)
[155] => stdClass Object
(
[countryId] => 137
[isoCode] => ni
[name] => Nicaragua
[nameSlugified] => nicaragua
[continentId] => 3
)
[156] => stdClass Object
(
[countryId] => 135
[isoCode] => nc
[name] => Nieuw Caledonië
[nameSlugified] => nieuw-caledonie
[continentId] => 7
)
[157] => stdClass Object
(
[countryId] => 136
[isoCode] => nz
[name] => Nieuw Zeeland
[nameSlugified] => nieuw-zeeland
[continentId] => 7
)
[158] => stdClass Object
(
[countryId] => 138
[isoCode] => ne
[name] => Niger
[nameSlugified] => niger
[continentId] => 1
)
[159] => stdClass Object
(
[countryId] => 139
[isoCode] => ng
[name] => Nigeria
[nameSlugified] => nigeria
[continentId] => 1
)
[160] => stdClass Object
(
[countryId] => 234
[isoCode] => nu
[name] => Niue
[nameSlugified] => niue
[continentId] => 7
)
[161] => stdClass Object
(
[countryId] => 210
[isoCode] => kp
[name] => Noord-Korea
[nameSlugified] => noord-korea
[continentId] => 2
)
[162] => stdClass Object
(
[countryId] => 216
[isoCode] => nt
[name] => Noordpool
[nameSlugified] => noordpool
[continentId] => 4
)
[163] => stdClass Object
(
[countryId] => 140
[isoCode] => no
[name] => Noorwegen
[nameSlugified] => noorwegen
[continentId] => 4
)
[164] => stdClass Object
(
[countryId] => 232
[isoCode] => nf
[name] => Norfolk Eilanden
[nameSlugified] => norfolk-eilanden
[continentId] => 7
)
[165] => stdClass Object
(
[countryId] => 191
[isoCode] => ug
[name] => Oeganda
[nameSlugified] => oeganda
[continentId] => 1
)
[166] => stdClass Object
(
[countryId] => 192
[isoCode] => ua
[name] => Oekraïne
[nameSlugified] => oekraine
[continentId] => 4
)
[167] => stdClass Object
(
[countryId] => 197
[isoCode] => uz
[name] => Oezbekistan
[nameSlugified] => oezbekistan
[continentId] => 2
)
[168] => stdClass Object
(
[countryId] => 141
[isoCode] => om
[name] => Oman
[nameSlugified] => oman
[continentId] => 5
)
[169] => stdClass Object
(
[countryId] => 218
[isoCode] => tl
[name] => Oost Timor
[nameSlugified] => oost-timor
[continentId] => 2
)
[170] => stdClass Object
(
[countryId] => 12
[isoCode] => at
[name] => Oostenrijk
[nameSlugified] => oostenrijk
[continentId] => 4
)
[171] => stdClass Object
(
[countryId] => 246
[isoCode] => rn
[name] => Paaseiland
[nameSlugified] => paaseiland
[continentId] => 7
)
[172] => stdClass Object
(
[countryId] => 142
[isoCode] => pk
[name] => Pakistan
[nameSlugified] => pakistan
[continentId] => 2
)
[173] => stdClass Object
(
[countryId] => 143
[isoCode] => pw
[name] => Palau
[nameSlugified] => palau
[continentId] => 7
)
[174] => stdClass Object
(
[countryId] => 214
[isoCode] => ps
[name] => Palestina
[nameSlugified] => palestina
[continentId] => 5
)
[175] => stdClass Object
(
[countryId] => 144
[isoCode] => pa
[name] => Panama
[nameSlugified] => panama
[continentId] => 3
)
[176] => stdClass Object
(
[countryId] => 145
[isoCode] => pg
[name] => Papua Nieuw Guinea
[nameSlugified] => papua-nieuw-guinea
[continentId] => 7
)
[177] => stdClass Object
(
[countryId] => 146
[isoCode] => py
[name] => Paraguay
[nameSlugified] => paraguay
[continentId] => 9
)
[178] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[isoCode] => pe
[name] => Peru
[nameSlugified] => peru
[continentId] => 9
)
[179] => stdClass Object
(
[countryId] => 236
[isoCode] => pn
[name] => Pitcairn
[nameSlugified] => pitcairn
[continentId] => 7
)
[180] => stdClass Object
(
[countryId] => 149
[isoCode] => pl
[name] => Polen
[nameSlugified] => polen
[continentId] => 4
)
[181] => stdClass Object
(
[countryId] => 150
[isoCode] => pt
[name] => Portugal
[nameSlugified] => portugal
[continentId] => 4
)
[182] => stdClass Object
(
[countryId] => 151
[isoCode] => pr
[name] => Puerto Rico
[nameSlugified] => puerto-rico
[continentId] => 3
)
[183] => stdClass Object
(
[countryId] => 152
[isoCode] => qa
[name] => Qatar
[nameSlugified] => qatar
[continentId] => 5
)
[184] => stdClass Object
(
[countryId] => 999
[isoCode] => rr
[name] => reisinspiratie
[nameSlugified] => reisinspiratie
[continentId] => 4
)
[185] => stdClass Object
(
[countryId] => 153
[isoCode] => re
[name] => Réunion
[nameSlugified] => reunion
[continentId] => 1
)
[186] => stdClass Object
(
[countryId] => 154
[isoCode] => ro
[name] => Roemenië
[nameSlugified] => roemenie
[continentId] => 4
)
[187] => stdClass Object
(
[countryId] => 155
[isoCode] => ru
[name] => Rusland
[nameSlugified] => rusland
[continentId] => 4
)
[188] => stdClass Object
(
[countryId] => 156
[isoCode] => rw
[name] => Rwanda
[nameSlugified] => rwanda
[continentId] => 1
)
[189] => stdClass Object
(
[countryId] => 157
[isoCode] => mp
[name] => Saipan
[nameSlugified] => saipan
[continentId] => 7
)
[190] => stdClass Object
(
[countryId] => 222
[isoCode] => ws
[name] => Samoa
[nameSlugified] => samoa
[continentId] => 7
)
[191] => stdClass Object
(
[countryId] => 158
[isoCode] => sm
[name] => San Marino
[nameSlugified] => san-marino
[continentId] => 4
)
[192] => stdClass Object
(
[countryId] => 239
[isoCode] => st
[name] => Sao Tome en Principe
[nameSlugified] => sao-tome-en-principe
[continentId] => 1
)
[193] => stdClass Object
(
[countryId] => 159
[isoCode] => sa
[name] => Saudi Arabië
[nameSlugified] => saudi-arabie
[continentId] => 5
)
[194] => stdClass Object
(
[countryId] => 160
[isoCode] => sn
[name] => Senegal
[nameSlugified] => senegal
[continentId] => 1
)
[195] => stdClass Object
(
[countryId] => 247
[isoCode] => rs
[name] => Servië
[nameSlugified] => servie
[continentId] => 4
)
[196] => stdClass Object
(
[countryId] => 207
[isoCode] => yu
[name] => Servie en Montenegro
[nameSlugified] => servie-en-montenegro
[continentId] => 4
)
[197] => stdClass Object
(
[countryId] => 161
[isoCode] => sc
[name] => Seychellen
[nameSlugified] => seychellen
[continentId] => 1
)
[198] => stdClass Object
(
[countryId] => 162
[isoCode] => sl
[name] => Sierra Leone
[nameSlugified] => sierra-leone
[continentId] => 1
)
[199] => stdClass Object
(
[countryId] => 163
[isoCode] => sg
[name] => Singapore
[nameSlugified] => singapore
[continentId] => 2
)
[200] => stdClass Object
(
[countryId] => 238
[isoCode] => sh
[name] => Sint Helena
[nameSlugified] => sint-helena
[continentId] => 7
)
[201] => stdClass Object
(
[countryId] => 253
[isoCode] => cx
[name] => Sint Maarten
[nameSlugified] => sint-maarten
[continentId] => 3
)
[202] => stdClass Object
(
[countryId] => 235
[isoCode] => pm
[name] => Sint Pierre en Miquelon
[nameSlugified] => sint-pierre-en-miquelon
[continentId] => 7
)
[203] => stdClass Object
(
[countryId] => 165
[isoCode] => si
[name] => Slovenië
[nameSlugified] => slovenie
[continentId] => 4
)
[204] => stdClass Object
(
[countryId] => 164
[isoCode] => sk
[name] => Slowaakse Republiek
[nameSlugified] => slowaakse-republiek
[continentId] => 4
)
[205] => stdClass Object
(
[countryId] => 175
[isoCode] => sd
[name] => Soedan
[nameSlugified] => soedan
[continentId] => 1
)
[206] => stdClass Object
(
[countryId] => 237
[isoCode] => sb
[name] => Solomon Eilanden
[nameSlugified] => solomon-eilanden
[continentId] => 7
)
[207] => stdClass Object
(
[countryId] => 166
[isoCode] => so
[name] => Somalië
[nameSlugified] => somalie
[continentId] => 1
)
[208] => stdClass Object
(
[countryId] => 250
[isoCode] => ss
[name] => South Sudan
[nameSlugified] => south-sudan
[continentId] => 1
)
[209] => stdClass Object
(
[countryId] => 169
[isoCode] => es
[name] => Spanje
[nameSlugified] => spanje
[continentId] => 4
)
[210] => stdClass Object
(
[countryId] => 211
[isoCode] => sj
[name] => Spitsbergen
[nameSlugified] => spitsbergen
[continentId] => 4
)
[211] => stdClass Object
(
[countryId] => 170
[isoCode] => lk
[name] => Sri Lanka
[nameSlugified] => sri-lanka
[continentId] => 2
)
[212] => stdClass Object
(
[countryId] => 172
[isoCode] => kn
[name] => St. Kitts and Nevis
[nameSlugified] => st-kitts-and-nevis
[continentId] => 3
)
[213] => stdClass Object
(
[countryId] => 173
[isoCode] => lc
[name] => St. Lucia
[nameSlugified] => st-lucia
[continentId] => 3
)
[214] => stdClass Object
(
[countryId] => 174
[isoCode] => vc
[name] => St. Vincent
[nameSlugified] => st-vincent
[continentId] => 3
)
[215] => stdClass Object
(
[countryId] => 176
[isoCode] => sr
[name] => Suriname
[nameSlugified] => suriname
[continentId] => 9
)
[216] => stdClass Object
(
[countryId] => 177
[isoCode] => sz
[name] => Swaziland
[nameSlugified] => swaziland
[continentId] => 1
)
[217] => stdClass Object
(
[countryId] => 180
[isoCode] => sy
[name] => Syrië
[nameSlugified] => syrie
[continentId] => 5
)
[218] => stdClass Object
(
[countryId] => 181
[isoCode] => tw
[name] => Taiwan
[nameSlugified] => taiwan
[continentId] => 2
)
[219] => stdClass Object
(
[countryId] => 213
[isoCode] => tj
[name] => Tajikistan
[nameSlugified] => tajikistan
[continentId] => 2
)
[220] => stdClass Object
(
[countryId] => 182
[isoCode] => tz
[name] => Tanzania
[nameSlugified] => tanzania
[continentId] => 1
)
[221] => stdClass Object
(
[countryId] => 183
[isoCode] => th
[name] => Thailand
[nameSlugified] => thailand
[continentId] => 2
)
[222] => stdClass Object
(
[countryId] => 220
[isoCode] => tb
[name] => Tibet
[nameSlugified] => tibet
[continentId] => 2
)
[223] => stdClass Object
(
[countryId] => 184
[isoCode] => tg
[name] => Togo
[nameSlugified] => togo
[continentId] => 1
)
[224] => stdClass Object
(
[countryId] => 240
[isoCode] => tk
[name] => Tokelau
[nameSlugified] => tokelau
[continentId] => 7
)
[225] => stdClass Object
(
[countryId] => 223
[isoCode] => to
[name] => Tonga
[nameSlugified] => tonga
[continentId] => 7
)
[226] => stdClass Object
(
[countryId] => 185
[isoCode] => tt
[name] => Trinidad en Tobago
[nameSlugified] => trinidad-en-tobago
[continentId] => 3
)
[227] => stdClass Object
(
[countryId] => 38
[isoCode] => td
[name] => Tsjaad
[nameSlugified] => tsjaad
[continentId] => 1
)
[228] => stdClass Object
(
[countryId] => 49
[isoCode] => cz
[name] => Tsjechische Republiek
[nameSlugified] => tsjechische-republiek
[continentId] => 4
)
[229] => stdClass Object
(
[countryId] => 186
[isoCode] => tn
[name] => Tunesië
[nameSlugified] => tunesie
[continentId] => 1
)
[230] => stdClass Object
(
[countryId] => 187
[isoCode] => tr
[name] => Turkije
[nameSlugified] => turkije
[continentId] => 5
)
[231] => stdClass Object
(
[countryId] => 188
[isoCode] => tm
[name] => Turkmenistan
[nameSlugified] => turkmenistan
[continentId] => 2
)
[232] => stdClass Object
(
[countryId] => 189
[isoCode] => tc
[name] => Turkse en Caicos Eilanden
[nameSlugified] => turkse-en-caicos-eilanden
[continentId] => 3
)
[233] => stdClass Object
(
[countryId] => 245
[isoCode] => tv
[name] => Tuvalu
[nameSlugified] => tuvalu
[continentId] => 7
)
[234] => stdClass Object
(
[countryId] => 195
[isoCode] => uy
[name] => Uruguay
[nameSlugified] => uruguay
[continentId] => 9
)
[235] => stdClass Object
(
[countryId] => 198
[isoCode] => vu
[name] => Vanuatu
[nameSlugified] => vanuatu
[continentId] => 7
)
[236] => stdClass Object
(
[countryId] => 199
[isoCode] => va
[name] => Vaticaanstad
[nameSlugified] => vaticaanstad
[continentId] => 4
)
[237] => stdClass Object
(
[countryId] => 200
[isoCode] => ve
[name] => Venezuela
[nameSlugified] => venezuela
[continentId] => 9
)
[238] => stdClass Object
(
[countryId] => 194
[isoCode] => gb
[name] => Verenigd Koninkrijk
[nameSlugified] => verenigd-koninkrijk
[continentId] => 4
)
[239] => stdClass Object
(
[countryId] => 193
[isoCode] => ae
[name] => Verenigde Arabische Emiraten
[nameSlugified] => verenigde-arabische-emiraten
[continentId] => 5
)
[240] => stdClass Object
(
[countryId] => 196
[isoCode] => us
[name] => Verenigde Staten
[nameSlugified] => verenigde-staten
[continentId] => 6
)
[241] => stdClass Object
(
[countryId] => 201
[isoCode] => vn
[name] => Vietnam
[nameSlugified] => vietnam
[continentId] => 2
)
[242] => stdClass Object
(
[countryId] => 202
[isoCode] => wf
[name] => Wallis & Futuna
[nameSlugified] => wallis-futuna
[continentId] => 7
)
[243] => stdClass Object
(
[countryId] => 215
[isoCode] => eh
[name] => Westelijke Sahara
[nameSlugified] => westelijke-sahara
[continentId] => 1
)
[244] => stdClass Object
(
[countryId] => 18
[isoCode] => by
[name] => Wit-Rusland
[nameSlugified] => wit-rusland
[continentId] => 4
)
[245] => stdClass Object
(
[countryId] => 204
[isoCode] => zm
[name] => Zambia
[nameSlugified] => zambia
[continentId] => 1
)
[246] => stdClass Object
(
[countryId] => 205
[isoCode] => zw
[name] => Zimbabwe
[nameSlugified] => zimbabwe
[continentId] => 1
)
[247] => stdClass Object
(
[countryId] => 171
[isoCode] => gs
[name] => Zuid Georgia
[nameSlugified] => zuid-georgia
[continentId] => 3
)
[248] => stdClass Object
(
[countryId] => 250
[isoCode] => ss
[name] => Zuid Sudan
[nameSlugified] => zuid-sudan
[continentId] => 1
)
[249] => stdClass Object
(
[countryId] => 167
[isoCode] => za
[name] => Zuid-Afrika
[nameSlugified] => zuid-afrika
[continentId] => 1
)
[250] => stdClass Object
(
[countryId] => 168
[isoCode] => kr
[name] => Zuid-Korea
[nameSlugified] => zuid-korea
[continentId] => 2
)
[251] => stdClass Object
(
[countryId] => 178
[isoCode] => se
[name] => Zweden
[nameSlugified] => zweden
[continentId] => 4
)
[252] => stdClass Object
(
[countryId] => 179
[isoCode] => ch
[name] => Zwitserland
[nameSlugified] => zwitserland
[continentId] => 4
)
)
[portalTicker] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[userId] => 405181
[username] => kellydevries
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/default/profile_50x50.jpg
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/default/profile_105x105.jpg
[currentContinentId] => 1
[currentContinentName] => Afrika
[currentContinentNameSlugified] => afrika
[currentCountryNameSlugified] => centraal-afrikaanse-republiek
[currentCountryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[currentCountryIsoCode] => cf
[currentCountryId] => 37
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 37
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
)
[name] => Kelly Vries
[firstName] => Kelly
[reportsCount] => 4
[travelsCount] => 1
)
[1] => stdClass Object
(
[userId] => 195336
[username] => markjonkersleon
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/195/336_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/195/336_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 4
[currentContinentName] => Europa
[currentContinentNameSlugified] => europa
[currentCountryNameSlugified] => montenegro
[currentCountryName] => Montenegro
[currentCountryIsoCode] => me
[currentCountryId] => 244
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 169
[countryName] => Spanje
[countryIsoCode] => es
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 150
[countryName] => Portugal
[countryIsoCode] => pt
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 91
[countryName] => Ierland
[countryIsoCode] => ie
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 70
[countryName] => Duitsland
[countryIsoCode] => de
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 19
[countryName] => België
[countryIsoCode] => be
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 64
[countryName] => Frankrijk
[countryIsoCode] => fr
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 179
[countryName] => Zwitserland
[countryIsoCode] => ch
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 158
[countryName] => San Marino
[countryIsoCode] => sm
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 93
[countryName] => Italië
[countryIsoCode] => it
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[10] => stdClass Object
(
[countryId] => 149
[countryName] => Polen
[countryIsoCode] => pl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[11] => stdClass Object
(
[countryId] => 34
[countryName] => Canada
[countryIsoCode] => ca
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[12] => stdClass Object
(
[countryId] => 178
[countryName] => Zweden
[countryIsoCode] => se
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[13] => stdClass Object
(
[countryId] => 108
[countryName] => Liechtenstein
[countryIsoCode] => li
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[14] => stdClass Object
(
[countryId] => 74
[countryName] => Griekenland
[countryIsoCode] => gr
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[15] => stdClass Object
(
[countryId] => 12
[countryName] => Oostenrijk
[countryIsoCode] => at
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[16] => stdClass Object
(
[countryId] => 194
[countryName] => Verenigd Koninkrijk
[countryIsoCode] => gb
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[17] => stdClass Object
(
[countryId] => 110
[countryName] => Luxemburg
[countryIsoCode] => lu
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[18] => stdClass Object
(
[countryId] => 187
[countryName] => Turkije
[countryIsoCode] => tr
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[19] => stdClass Object
(
[countryId] => 125
[countryName] => Monaco
[countryIsoCode] => mc
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[20] => stdClass Object
(
[countryId] => 161
[countryName] => Seychellen
[countryIsoCode] => sc
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[21] => stdClass Object
(
[countryId] => 68
[countryName] => Gambia
[countryIsoCode] => gm
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[22] => stdClass Object
(
[countryId] => 199
[countryName] => Vaticaanstad
[countryIsoCode] => va
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[23] => stdClass Object
(
[countryId] => 82
[countryName] => Haïti
[countryIsoCode] => ht
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[24] => stdClass Object
(
[countryId] => 239
[countryName] => Sao Tome en Principe
[countryIsoCode] => st
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[25] => stdClass Object
(
[countryId] => 35
[countryName] => Kaap Verdië
[countryIsoCode] => cv
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[26] => stdClass Object
(
[countryId] => 72
[countryName] => Gibraltar
[countryIsoCode] => gi
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[27] => stdClass Object
(
[countryId] => 94
[countryName] => Ivoorkust
[countryIsoCode] => ci
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[28] => stdClass Object
(
[countryId] => 128
[countryName] => Marokko
[countryIsoCode] => ma
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[29] => stdClass Object
(
[countryId] => 37
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[30] => stdClass Object
(
[countryId] => 162
[countryName] => Sierra Leone
[countryIsoCode] => sl
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[31] => stdClass Object
(
[countryId] => 59
[countryName] => Estland
[countryIsoCode] => ee
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[32] => stdClass Object
(
[countryId] => 104
[countryName] => Libanon
[countryIsoCode] => lb
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[33] => stdClass Object
(
[countryId] => 173
[countryName] => St. Lucia
[countryIsoCode] => lc
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[34] => stdClass Object
(
[countryId] => 85
[countryName] => Hongarije
[countryIsoCode] => hu
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[35] => stdClass Object
(
[countryId] => 50
[countryName] => Denemarken
[countryIsoCode] => dk
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[36] => stdClass Object
(
[countryId] => 55
[countryName] => Egypte
[countryIsoCode] => eg
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[37] => stdClass Object
(
[countryId] => 49
[countryName] => Tsjechische Republiek
[countryIsoCode] => cz
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[38] => stdClass Object
(
[countryId] => 87
[countryName] => India
[countryIsoCode] => in
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[39] => stdClass Object
(
[countryId] => 38
[countryName] => Tsjaad
[countryIsoCode] => td
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[40] => stdClass Object
(
[countryId] => 189
[countryName] => Turkse en Caicos Eilanden
[countryIsoCode] => tc
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[41] => stdClass Object
(
[countryId] => 208
[countryName] => Cuba
[countryIsoCode] => cu
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[42] => stdClass Object
(
[countryId] => 56
[countryName] => El Salvador
[countryIsoCode] => sv
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[43] => stdClass Object
(
[countryId] => 66
[countryName] => Frans Polynesië
[countryIsoCode] => pf
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[44] => stdClass Object
(
[countryId] => 30
[countryName] => Burkina Faso
[countryIsoCode] => bf
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[45] => stdClass Object
(
[countryId] => 79
[countryName] => Guinea-Bissau
[countryIsoCode] => gw
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[46] => stdClass Object
(
[countryId] => 152
[countryName] => Qatar
[countryIsoCode] => qa
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[47] => stdClass Object
(
[countryId] => 86
[countryName] => IJsland
[countryIsoCode] => is
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[48] => stdClass Object
(
[countryId] => 4
[countryName] => Andorra
[countryIsoCode] => ad
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[49] => stdClass Object
(
[countryId] => 21
[countryName] => Benin
[countryIsoCode] => bj
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[50] => stdClass Object
(
[countryId] => 184
[countryName] => Togo
[countryIsoCode] => tg
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[51] => stdClass Object
(
[countryId] => 218
[countryName] => Oost Timor
[countryIsoCode] => tl
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[52] => stdClass Object
(
[countryId] => 106
[countryName] => Liberië
[countryIsoCode] => lr
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[53] => stdClass Object
(
[countryId] => 9
[countryName] => Armenië
[countryIsoCode] => am
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[54] => stdClass Object
(
[countryId] => 113
[countryName] => Madagascar
[countryIsoCode] => mg
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[55] => stdClass Object
(
[countryId] => 13
[countryName] => Azerbeidjan
[countryIsoCode] => az
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[56] => stdClass Object
(
[countryId] => 217
[countryName] => Bosnië en Herzegovina
[countryIsoCode] => ba
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[57] => stdClass Object
(
[countryId] => 244
[countryName] => Montenegro
[countryIsoCode] => me
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[58] => stdClass Object
(
[countryId] => 196
[countryName] => Verenigde Staten
[countryIsoCode] => us
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[59] => stdClass Object
(
[countryId] => 122
[countryName] => Mexico
[countryIsoCode] => mx
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[60] => stdClass Object
(
[countryId] => 20
[countryName] => Belize
[countryIsoCode] => bz
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[61] => stdClass Object
(
[countryId] => 78
[countryName] => Guatemala
[countryIsoCode] => gt
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[62] => stdClass Object
(
[countryId] => 83
[countryName] => Honduras
[countryIsoCode] => hn
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[63] => stdClass Object
(
[countryId] => 137
[countryName] => Nicaragua
[countryIsoCode] => ni
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[64] => stdClass Object
(
[countryId] => 46
[countryName] => Costa Rica
[countryIsoCode] => cr
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[65] => stdClass Object
(
[countryId] => 165
[countryName] => Slovenië
[countryIsoCode] => si
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[66] => stdClass Object
(
[countryId] => 47
[countryName] => Kroatië
[countryIsoCode] => hr
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[67] => stdClass Object
(
[countryId] => 183
[countryName] => Thailand
[countryIsoCode] => th
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[68] => stdClass Object
(
[countryId] => 102
[countryName] => Laos
[countryIsoCode] => la
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[69] => stdClass Object
(
[countryId] => 201
[countryName] => Vietnam
[countryIsoCode] => vn
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[70] => stdClass Object
(
[countryId] => 32
[countryName] => Cambodja
[countryIsoCode] => kh
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[71] => stdClass Object
(
[countryId] => 115
[countryName] => Maleisië
[countryIsoCode] => my
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[72] => stdClass Object
(
[countryId] => 163
[countryName] => Singapore
[countryIsoCode] => sg
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[73] => stdClass Object
(
[countryId] => 88
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[74] => stdClass Object
(
[countryId] => 28
[countryName] => Brunei
[countryIsoCode] => bn
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[75] => stdClass Object
(
[countryId] => 130
[countryName] => Myanmar
[countryIsoCode] => mm
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[76] => stdClass Object
(
[countryId] => 148
[countryName] => Filipijnen
[countryIsoCode] => ph
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[77] => stdClass Object
(
[countryId] => 99
[countryName] => Kenia
[countryIsoCode] => ke
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[78] => stdClass Object
(
[countryId] => 191
[countryName] => Oeganda
[countryIsoCode] => ug
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[79] => stdClass Object
(
[countryId] => 156
[countryName] => Rwanda
[countryIsoCode] => rw
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[80] => stdClass Object
(
[countryId] => 182
[countryName] => Tanzania
[countryIsoCode] => tz
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[81] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[82] => stdClass Object
(
[countryId] => 40
[countryName] => Chili
[countryIsoCode] => cl
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[83] => stdClass Object
(
[countryId] => 24
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[84] => stdClass Object
(
[countryId] => 167
[countryName] => Zuid-Afrika
[countryIsoCode] => za
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[85] => stdClass Object
(
[countryId] => 177
[countryName] => Swaziland
[countryIsoCode] => sz
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[86] => stdClass Object
(
[countryId] => 105
[countryName] => Lesotho
[countryIsoCode] => ls
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[87] => stdClass Object
(
[countryId] => 131
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[88] => stdClass Object
(
[countryId] => 7
[countryName] => Antigua
[countryIsoCode] => ag
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[89] => stdClass Object
(
[countryId] => 251
[countryName] => Curaçao
[countryIsoCode] => cw
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[90] => stdClass Object
(
[countryId] => 193
[countryName] => Verenigde Arabische Emiraten
[countryIsoCode] => ae
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[91] => stdClass Object
(
[countryId] => 172
[countryName] => St. Kitts and Nevis
[countryIsoCode] => kn
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[92] => stdClass Object
(
[countryId] => 14
[countryName] => Bahama's
[countryIsoCode] => bs
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[93] => stdClass Object
(
[countryId] => 192
[countryName] => Oekraïne
[countryIsoCode] => ua
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[94] => stdClass Object
(
[countryId] => 17
[countryName] => Barbados
[countryIsoCode] => bb
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
)
[name] => Mark Jonkers
[firstName] => Mark
[reportsCount] => 167
[travelsCount] => 8
)
[2] => stdClass Object
(
[userId] => 312402
[username] => wilenlau
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 1
[currentContinentName] => Afrika
[currentContinentNameSlugified] => afrika
[currentCountryNameSlugified] => centraal-afrikaanse-republiek
[currentCountryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[currentCountryIsoCode] => cf
[currentCountryId] => 37
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 44
[countryName] => Congo, Democratische Republiek v
[countryIsoCode] => cd
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 182
[countryName] => Tanzania
[countryIsoCode] => tz
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 156
[countryName] => Rwanda
[countryIsoCode] => rw
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 37
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
)
[name] => Laurien en Wilco
[firstName] => Laurien en Wilco
[reportsCount] => 77
[travelsCount] => 2
)
[3] => stdClass Object
(
[userId] => 198150
[username] => karinaalbers
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/150_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/150_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 2
[currentContinentName] => Azië
[currentContinentNameSlugified] => azi
[currentCountryNameSlugified] => myanmar
[currentCountryName] => Myanmar
[currentCountryIsoCode] => mm
[currentCountryId] => 130
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 87
[countryName] => India
[countryIsoCode] => in
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 23
[countryName] => Bhutan
[countryIsoCode] => bt
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 183
[countryName] => Thailand
[countryIsoCode] => th
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 196
[countryName] => Verenigde Staten
[countryIsoCode] => us
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 200
[countryName] => Venezuela
[countryIsoCode] => ve
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 42
[countryName] => Colombia
[countryIsoCode] => co
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 144
[countryName] => Panama
[countryIsoCode] => pa
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 193
[countryName] => Verenigde Arabische Emiraten
[countryIsoCode] => ae
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 71
[countryName] => Ghana
[countryIsoCode] => gh
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 37
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[10] => stdClass Object
(
[countryId] => 130
[countryName] => Myanmar
[countryIsoCode] => mm
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
)
[name] => Karin Aalbers
[firstName] => Karin
[reportsCount] => 33
[travelsCount] => 8
)
[4] => stdClass Object
(
[userId] => 225939
[username] => henkvinke
[photoRevision] => 1
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/225/939_50x50.jpg?r=1
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/225/939_105x105.jpg?r=1
[currentContinentId] => 2
[currentContinentName] => Azië
[currentContinentNameSlugified] => azi
[currentCountryNameSlugified] => indonesi
[currentCountryName] => Indonesië
[currentCountryIsoCode] => id
[currentCountryId] => 88
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 54
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 144
[countryName] => Panama
[countryIsoCode] => pa
[continentId] => 3
[continentName] => Centraal-Amerika
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 122
[countryName] => Mexico
[countryIsoCode] => mx
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 196
[countryName] => Verenigde Staten
[countryIsoCode] => us
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 186
[countryName] => Tunesië
[countryIsoCode] => tn
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 33
[countryName] => Kameroen
[countryIsoCode] => cm
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 37
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 67
[countryName] => Gabon
[countryIsoCode] => ga
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 43
[countryName] => Congo - Brazzaville
[countryIsoCode] => cg
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[10] => stdClass Object
(
[countryId] => 5
[countryName] => Angola
[countryIsoCode] => ao
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[11] => stdClass Object
(
[countryId] => 131
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[12] => stdClass Object
(
[countryId] => 25
[countryName] => Botswana
[countryIsoCode] => bw
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[13] => stdClass Object
(
[countryId] => 167
[countryName] => Zuid-Afrika
[countryIsoCode] => za
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[14] => stdClass Object
(
[countryId] => 105
[countryName] => Lesotho
[countryIsoCode] => ls
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[15] => stdClass Object
(
[countryId] => 177
[countryName] => Swaziland
[countryIsoCode] => sz
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[16] => stdClass Object
(
[countryId] => 129
[countryName] => Mozambique
[countryIsoCode] => mz
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[17] => stdClass Object
(
[countryId] => 114
[countryName] => Malawi
[countryIsoCode] => mw
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[18] => stdClass Object
(
[countryId] => 182
[countryName] => Tanzania
[countryIsoCode] => tz
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[19] => stdClass Object
(
[countryId] => 31
[countryName] => Burundi
[countryIsoCode] => bi
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[20] => stdClass Object
(
[countryId] => 156
[countryName] => Rwanda
[countryIsoCode] => rw
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[21] => stdClass Object
(
[countryId] => 191
[countryName] => Oeganda
[countryIsoCode] => ug
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[22] => stdClass Object
(
[countryId] => 175
[countryName] => Soedan
[countryIsoCode] => sd
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[23] => stdClass Object
(
[countryId] => 99
[countryName] => Kenia
[countryIsoCode] => ke
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[24] => stdClass Object
(
[countryId] => 161
[countryName] => Seychellen
[countryIsoCode] => sc
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[25] => stdClass Object
(
[countryId] => 168
[countryName] => Zuid-Korea
[countryIsoCode] => kr
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[26] => stdClass Object
(
[countryId] => 77
[countryName] => Guam
[countryIsoCode] => gu
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[27] => stdClass Object
(
[countryId] => 123
[countryName] => Micronesië
[countryIsoCode] => fm
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[28] => stdClass Object
(
[countryId] => 193
[countryName] => Verenigde Arabische Emiraten
[countryIsoCode] => ae
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[29] => stdClass Object
(
[countryId] => 11
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[30] => stdClass Object
(
[countryId] => 145
[countryName] => Papua Nieuw Guinea
[countryIsoCode] => pg
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[31] => stdClass Object
(
[countryId] => 237
[countryName] => Solomon Eilanden
[countryIsoCode] => sb
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[32] => stdClass Object
(
[countryId] => 198
[countryName] => Vanuatu
[countryIsoCode] => vu
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[33] => stdClass Object
(
[countryId] => 135
[countryName] => Nieuw Caledonië
[countryIsoCode] => nc
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[34] => stdClass Object
(
[countryId] => 233
[countryName] => Nauru
[countryIsoCode] => nr
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[35] => stdClass Object
(
[countryId] => 86
[countryName] => IJsland
[countryIsoCode] => is
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[36] => stdClass Object
(
[countryId] => 75
[countryName] => Groenland
[countryIsoCode] => gl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[37] => stdClass Object
(
[countryId] => 50
[countryName] => Denemarken
[countryIsoCode] => dk
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[38] => stdClass Object
(
[countryId] => 34
[countryName] => Canada
[countryIsoCode] => ca
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[39] => stdClass Object
(
[countryId] => 187
[countryName] => Turkije
[countryIsoCode] => tr
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[40] => stdClass Object
(
[countryId] => 152
[countryName] => Qatar
[countryIsoCode] => qa
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
[41] => stdClass Object
(
[countryId] => 142
[countryName] => Pakistan
[countryIsoCode] => pk
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[42] => stdClass Object
(
[countryId] => 12
[countryName] => Oostenrijk
[countryIsoCode] => at
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[43] => stdClass Object
(
[countryId] => 183
[countryName] => Thailand
[countryIsoCode] => th
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[44] => stdClass Object
(
[countryId] => 218
[countryName] => Oost Timor
[countryIsoCode] => tl
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[45] => stdClass Object
(
[countryId] => 88
[countryName] => Indonesië
[countryIsoCode] => id
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
)
[name] => Henk Vinke
[firstName] => Henk
[reportsCount] => 271
[travelsCount] => 10
)
[5] => stdClass Object
(
[userId] => 412749
[username] => metalemmen
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/default/profile_50x50.jpg
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/default/profile_105x105.jpg
[currentContinentId] => 4
[currentContinentName] => Europa
[currentContinentNameSlugified] => europa
[currentCountryNameSlugified] => spanje
[currentCountryName] => Spanje
[currentCountryIsoCode] => es
[currentCountryId] => 169
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 64
[countryName] => Frankrijk
[countryIsoCode] => fr
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 169
[countryName] => Spanje
[countryIsoCode] => es
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 19
[countryName] => België
[countryIsoCode] => be
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 150
[countryName] => Portugal
[countryIsoCode] => pt
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 93
[countryName] => Italië
[countryIsoCode] => it
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 37
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 26
[countryName] => Brazilië
[countryIsoCode] => br
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
)
[name] => Meta
[firstName] => Meta
[reportsCount] => 54
[travelsCount] => 2
)
)
[latestNews] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[newsId] => 112
[date] => 2024-10-28
[title] => De vakantieparken van België
[text] =>
België, het land van chocolade, frietjes en gezelligheid, herbergt ook een schat aan prachtige vakantieparken. Of je nu op zoek bent naar avontuur in de natuur, ontspanning aan het water of gewoon quality time met het gezin, de vakantieparken België hebben voor elk wat wils. In deze blog nemen we je mee op een reis door enkele van de meest betoverende vakantieparken van het land, met een speciale focus op de idyllische plekjes aan de Belgische kust.
Midden in de natuur: vakantieparken in de Ardennen
De Ardennen, met hun weelderige bossen en schilderachtige valleien, zijn de ideale bestemming voor natuurliefhebbers. Tal van vakantieparken in dit gebied bieden gezellige huisjes omgeven door groen. Hier kun je wandelen, fietsen of gewoon genieten van de rust en stilte. Enkele aanraders zijn Domaine Les Doyards in Vielsalm en Sunparks Ardennen in Vielsalm. Domaine Les Doyards is een vakantiepark gelegen aan het prachtige meer van Vielsalm en biedt gezellige chalets en bungalows verscholen tussen de bomen. Sunparks Ardennen staan bekend om zijn uitgebreide faciliteiten voor het hele gezin. Van een overdekt zwemparadijs tot indoor speelzones voor de kleintjes, er is altijd wel iets te doen, ongeacht het weer. De beroemde grotten van Han zijn erg leuk om te bewonderen, ze bieden een onvergetelijke ervaring om de Ardennen op een speciale manier te ontdekken.
Waterpret in de Kempen: vakantieparken met Meren
De Kempen, bekend om hun uitgestrekte meren, bieden een scala aan vakantieparken waar waterpret centraal staat. Denk aan zwemmen, varen en vissen. Park Molenheide in Houthalen-Helchteren is een familievriendelijk vakantieoord met een groot subtropisch zwemparadijs en een meer waar je kunt roeien. Perfect voor een zomerse vakantie vol plezier aan het water. Park Molenheide staat bekend om zijn indrukwekkende subtropisch zwemparadijs. Hier kunnen gasten genieten van glijbanen, watervallen en ontspannen in de bubbelbaden. Het is de perfecte plek voor zowel avontuurlijke waterliefhebbers als gezinnen die op zoek zijn naar ontspanning. Het vakantiepark beschikt ook over een groot recreatiemeer waar verschillende watersporten mogelijk zijn. Of je nu wilt kajakken, roeien of gewoon ontspannen op het strand, er zijn tal van mogelijkheden om van het water te genieten.
Cultuur en geschiedenis: vakantieparken nabij Brugge
Voor diegenen die geïnteresseerd zijn in cultuur en geschiedenis zijn vakantieparken in de buurt van steden als Brugge een uitstekende keuze. Hier kun je genieten van de architecturale pracht van historische steden en tegelijkertijd ontspannen in de rust van het omliggende platteland. Vakantiepark Klein Strand In Jabbeke is een voorbeeld met gemakkelijke toegang tot Brugge en de Belgische kust. Vakantiepark Klein Strand ligt op korte afstand van Brugge en biedt comfortabele accommodaties in een rustige omgeving. De vakantiehuisjes en chalets zijn vaak voorzien van moderne voorzieningen en zijn ideaal voor gezinnen en stellen. Door de nabijheid van Brugge kunnen gasten gemakkelijk de historische stad verkennen en genieten van de middeleeuwse pracht.
Betovering aan de Belgische kust: zon, zee en strandplezier
Het hoogtepunt van vakantieparken aan de Belgische kust is ongetwijfeld de nabijheid van de zee. Van Knokke tot De Panne bieden deze badplaatsen een mix van zon, zee en strandplezier. Vakantiepark Floreal in Nieuwpoort is een uitstekende keuze, met comfortabele accommodaties op slechts een steenworp afstand van het strand. Verken de kustlijn, proef verse visgerechten en geniet van adembenemende zonsondergangen. Vakantiepark Floreal bevindt zich in het charmante Nieuwpoort, op korte afstand van de Belgische kust. De accommodaties variëren van comfortabele appartementen tot ruime vakantiehuizen, vaak met uitzicht op de zee. Een van de hoogtepunten van dit park is de directe toegang tot het strand. Gasten kunnen genieten van lange wandelingen langs de kustlijn, luieren in het zand of zelfs een verfrissende duik nemen in de Noordzee.
België, met zijn diverse landschappen en rijke cultuur is een ideale bestemming voor een vakantieparkavontuur. Of je nu de voorkeur geeft aan de rust van de Ardennen, de waterpret in de Kempen, de geschiedenis rond Brugge of de betovering aan de Belgische kust, er is altijd een vakantiepark dat aan je verwachtingen voldoet. Dus pak je koffers en ontdek zelf de magie van de Belgische vakantieparken.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => de-vakantieparken-van-belgi
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/112/112_1.jpg
)
[1] => stdClass Object
(
[newsId] => 111
[date] => 2024-10-24
[title] => Taal in cijfers: Welke talen spreekt men wereldwijd zoal.
[text] =>
Over de hele wereld worden tussen de 6000 en 7000 talen gesproken, elk met een unieke geschiedenis en cultuur. Sommige landen hebben slechts één officiële taal, terwijl in andere landen honderden talen naast elkaar bestaan, soms wel meer dan 800. Maar welke talen behoren tot de meest gesproken ter wereld? Welke verdwijnen langzaam uit ons dagelijks leven? En hoe zit het eigenlijk met de Nederlandse taal en de woorden die we gebruiken? Preply, een platform waar je onder andere online Engels kunt leren, onderzocht zowel de populairste als de meest bedreigde talen wereldwijd.
Meest gesproken talen
De taal die wereldwijd het meest gesproken wordt is Chinees, ook wel bekend als ‘Mandarijn’. Met ruim 1,2 miljard sprekers staat Chinees met afstand op nummer één als de meest gesproken taal ter wereld. Spaans volgt op de tweede plaats. Deze taal is niet alleen populair in zomerhits, maar wordt ook door zo’n 437 miljoen mensen over de hele wereld gesproken. De Engelse taal volgt op de derde plek als het gaat om de meest gesproken talen ter wereld, met ongeveer 372 miljoen sprekers. De gehele top 10 populairste talen hebben we hieronder voor je op een rijtje gezet:
- MandarijnChinees
- Spaans
- Engels
- Arabisch
- Hindi
- Bengali
- Portugees
- Russisch
- Japans
- Punjabi
Europese talen op het randje van verdwijnen
In Europa zijn er 24 officiële talen, maar in totaal worden er wel 200 verschillende talen gesproken. Hiervan worden er drie met uitsterven bedreigd. We hebben ze hieronder voor je op een rijtje gezet:
1. Occitaans, Zuid-Frankrijk
Occitaans (Occitan) was ooit een dominante taal in Frankrijk en werd ook gesproken in delen van Italië en Spanje. Tegenwoordig spreken nog ongeveer zeshonderdduizend van de veertien miljoen inwoners van Zuid-Frankrijk deze taal vloeiend. Occitaans heeft veel overeenkomsten met het Catalaans.
- Samisch, Scandinavië en Rusland
In Finland, Noorwegen, Zweden en Rusland bestaan er negen varianten van het Samisch (Sámi), de taal van de inheemse Samen. Tegenwoordig spreken nog slechts dertigduizend mensen een van deze varianten, waarbij Noord-Samisch met ongeveer twintigduizend sprekers de meest gesproken versie is.
- Griko, Italië
Toen de Grieken tussen 800 en 600 v.Chr. zuidelijk Italië koloniseerden, brachten ze hun taal mee. Grieks werd eeuwenlang de dominante taal in deze regio, vermengd met Latijnse invloeden. Het huidige 'Griko' is zowel een Grieks dialect als een minderheidstaal in Italië. Uiteindelijk werd Italiaans de officiële taal, die via onderwijs verspreid werd. Omdat veel Griko-sprekers niet voldoende middelen hadden voor onderwijs, bleef de taal vooral in huiselijke kring bestaan.
Top 10 talen die met uitsterven worden bedreigd
Wereldwijd worden er ongeveer 6000 tot 7000 talen gesproken. Sommige worden door miljoenen mensen gesproken, terwijl andere door slechts een handjevol mensen worden gebruikt. Er zijn zelfs talen die met uitsterven worden bedreigd. Hieronder hebben we de top 10 van bedreigde talen voor je op een rijtje gezet:
1. Apiaka: Deze taal wordt gesproken door de Apiaka-indianen in het noorden van Mato Grosso, Brazilië. In 2007 was er nog slechts één persoon die deze taal beheerste.
- Bikya: Een taal uit het noordwesten van Kameroen die mogelijk al is uitgestorven. De laatste bekende spreker werd in 1986 geregistreerd. De taal vertoont gelijkenissen met Bishou, een andere bedreigde taal.
- Chana: Afkomstig uit de Argentijnse provincie Entre Rios, werd de laatste spreker van deze taal in 2008 vastgelegd.
- Dampal: De laatste bekende spreker van deze Indonesische taal woonde in 2000 in Bangkir, Indonesië.
- Diahoi: Ook bekend onder namen als Jiahui en Djahui, werd deze taal in 2006 nog door één persoon gesproken in het zuidelijke deel van het Braziliaanse Amazonegebied.
- Kaixana: Dit is een andere bedreigde taal uit Brazilië. In 2008 woonde de enige overgebleven spreker, Raimundo Avelino, toen 78 jaar oud, in Limoeiro in de staat Amazonas.
- Laua: Deze taal, die wordt gesproken in centraal Papoea-Nieuw-Guinea, behoort tot de Mailuan talengroep. De laatste spreker werd in 2000 geregistreerd.
- Patwin: Een inheemse Amerikaanse taal uit het westen van de Verenigde Staten. In 1997 werd de enige spreker geregistreerd in de omgeving van San Francisco.
- Pazeh: De taal van een Taiwanese inheemse groep met dezelfde naam. In 2008 was mevrouw Pan Jin Yu, toen 95 jaar oud, de laatste geregistreerde spreker.
- Pemono: Een taal uit Venezuela waarvan de enige overgebleven spreker in een dorp in Majagua woont
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => taal-in-cijfers-welke-talen-spreekt-men-wereldwijd-zoal
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/111/111_1.jpg
)
[2] => stdClass Object
(
[newsId] => 110
[date] => 2024-09-10
[title] => Vlucht geannuleerd of vertraagd? Hier heb je recht op
[text] =>
Wat een teleurstelling: je vlucht is vertraagd of geannuleerd. Dat is natuurlijk niet waar je op zit te wachten aan het begin van je vakantie. Hoe vervelend het ook is, het betekent niet gelijk dat je je geld kwijt bent of dat je niet meer op vakantie kunt. Je hebt namelijk in veel gevallen recht op compensatie en hulp. In dit artikel leggen we je uit hoe het werkt.Algemene regels en rechten
Ben je op het vliegveld en kom je erachter dat je vlucht vertraagd, geannuleerd of overboekt is? De luchtvaartmaatschappij is na 2 uur vertraging verplicht om je te helpen met het:
- Verzorgen van eten en drinken;
- Sturen van twee e-mails of het voeren van twee telefoongesprekken, mocht je zelf geen internet of bereik hebben;
- Organiseren van een overnachting of transfer als dit noodzakelijk is. Dit telt trouwens niet als de luchtvaartmaatschappij je 2 weken van tevoren op de hoogte heeft gebracht van de vertraging of annulering.
Duurt de vertraging langer dan 5 uur? Dan mag je afzien van de vlucht en de volledige ticketkosten terugvragen. Dit moet binnen 7 dagen terugbetaald worden door de luchtvaartmaatschappij.
Als de vlucht geannuleerd is, mag je kiezen tussen terugbetaling en een nieuw ticket voor een andere vlucht. Een andere vlucht is de eerstvolgende vlucht waar een plekje vrij is. Heb je op je vliegreis een tussenstop? Dan heb je ook recht op een transfer. Bijvoorbeeld als je naar verre landen zoals Thailand reist, waarbij je vaak een of twee tussenstops hebt.
Compensatie
In veel gevallen heb je bij vertraging of annulering recht op compensatie van de luchtvaartmaatschappij. Zij geven vaak zelf een termijn voor de terugbetaling. Bent u binnen deze termijn niet terugbetaald door de luchtvaartmaatschappij? Dan kunt u een claim indienen bij de kantonrechter. Doe dit wel binnen 2 jaar, aangezien het recht op compensatie hierna vaak verloopt.
Moet je door persoonlijke omstandigheden je vlucht annuleren? Dan zal de luchtvaartmaatschappij dit meestal niet vergoeden. Wel kan je eventueel gecompenseerd worden door je reisverzekering.
Hiervoor moet je een annuleringsverzekering hebben afgesloten, aangezien een normale reisverzekering annuleringen en vertragingen niet altijd standaard dekt. Ben je op zoek naar een passende verzekering voordat je op vakantie gaat? Je kan verschillende aanbieders van een reisverzekering vergelijken, om te zien welke het beste bij je wensen en voorkeuren past.
Wanneer heb je geen recht op een schadevergoeding?
Er zijn natuurlijk gevallen waarin de luchtvaartmaatschappij niet verantwoordelijk gehouden kan worden voor annulering of vertraging. Bijvoorbeeld wanneer u zelf te laat aankomt, of als het komt door slecht weer.
Veiligheidsredenen, zoals een bommelding of gevaar op de bestemming zelf, kunnen er ook voor zorgen dat de vlucht vertraagd of geannuleerd wordt zonder schadevergoeding. Medische noodgevallen (bijvoorbeeld als er tijdens het boarden iemand onwel wordt) vallen hier ook onder.
Loop je vakantie niet mis
Een vertraagde of geannuleerde vlucht is natuurlijk niet fijn. In veel gevallen kun je hiervoor wel gecompenseerd worden. Zo kom je hopelijk alsnog snel op je bestemming zodat je kunt genieten van een welverdiende vakantie. Check bij annulering of vertraging van je vlucht altijd wat je rechten zijn, zodat je geen compensatie of hulp misloopt.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => vlucht-geannuleerd-of-vertraagd-hier-heb-je-recht-op
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/110/110_1.jpg
)
)
[topCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[continentId] => 1
[countryId] => 55
[reportCount] => 2
[pictureCount] => 10307
[position] => 1
[countryName] => Egypte
[countryIsoCode] => EG
[continentName] => Afrika
)
[1] => stdClass Object
(
[continentId] => 1
[countryId] => 128
[reportCount] => 2
[pictureCount] => 21847
[position] => 2
[countryName] => Marokko
[countryIsoCode] => MA
[continentName] => Afrika
)
[2] => stdClass Object
(
[continentId] => 1
[countryId] => 191
[reportCount] => 2
[pictureCount] => 47254
[position] => 3
[countryName] => Oeganda
[countryIsoCode] => UG
[continentName] => Afrika
)
[3] => stdClass Object
(
[continentId] => 1
[countryId] => 71
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 65535
[position] => 4
[countryName] => Ghana
[countryIsoCode] => GH
[continentName] => Afrika
)
[4] => stdClass Object
(
[continentId] => 1
[countryId] => 167
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 65535
[position] => 5
[countryName] => Zuid-Afrika
[countryIsoCode] => ZA
[continentName] => Afrika
)
)
[countryId] => 37
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
[countryPopulation] => 0
[countrySurface] => 0
[capitalCityLongitude] => 0.000000
[capitalCitylatitude] => 0.000000
[portalReports] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[reportId] => 4971719
[userId] => 195336
[countryId] => 37
[username] => markjonkersleon
[datePublication] => 2017-04-03
[photoRevision] => 0
[title] => CAR
[message] => Hello Mrs and Mss,
Wie er nu niet naar Centraal Afrikaanse Republiek? Ik denk een heleboel mensen, eerlijk gezegd! Het is een bijzondere reis om in een land dat zo uiteen gescheurd is aan te komen voor een ontwikkelingsproject. Bangui is de hoofdstad en op dit moment vrij rustig, alhoewel ik nog steeds onder begeleiding overal word heen gereden en niet openlijk buiten loop zijn er niet veel tekenen van gevechten.
Als je rondom het vliegveld loopt, zie je wel degelijk de armoede en problematiek van het land. Vooral door de mensen die nog steeds wonen in de tenten op de grasvelden van M'Poko Airport! Dit doen ze voor bescherming, vergezocht als je het mij vraagt, maar als je de spanning voelt in deze stad dan begrijp je maar al te goed de achterliggende gedachte.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2009-07-19 17:08:49
[totalVisitorCount] => 133916
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 1454
[author] => M. Jonkers
[cityName] => Bangui
[travelId] => 303280
[travelTitle] => Kleine reizen
[travelTitleSlugified] => kleine-reizen
[dateDepart] => 2011-01-01
[dateReturn] => 2022-01-01
[showDate] => no
[goalId] => 6
[goalName] => Een korte vakantie
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/centraal-afrikaanse-republiek,bangui
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/195/336_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => car
)
[1] => stdClass Object
(
[reportId] => 4508850
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-04-10
[photoRevision] => 0
[title] => Een warm onthaal in een koud Europa
[message] =>
Om maar met de deur in huis te vallen, we zijn weer thuis. Terug in Nederland, terug bij familie en vrienden, terug in ons appartement dat we precies 3 maanden geleden verlieten voor onze laatste missie met Artsen Zonder Grenzen in de Centraal Afrikaanse Republiek. Dat het zo abrupt zou eindigen hadden we niet gedacht.
Na de laatste dagen in Kameroen te hebben doorgebracht zijn we vorige week dinsdagavond, samen met Mark, Andreas en Claudia op het vliegtuig naar Berlijn gestapt. Een vreemd gevoel om zo te vertrekken. In Berlijn zit het Operationele Centrum dat o.a. verantwoordelijk is voor de Centraal Afrikaanse Republiek en waar standaard de briefing en debriefing plaatsvindt. Een goed gevoel dat we dit nog met een gedeelte van het team samen meemaken na alles wat er de afgelopen dagen is gebeurd. Als we het vliegtuig uitstappen voelt de bittere kou de eerste minuten als een geschenk uit de hemel na alle hitte in CAR maar went alweer zo snel dat een paar extra truien en jassen geen overbodige luxe zijn.
Nadat we ons verhaal hebben gedaan bij de Operationele Manager in Berlijn hebben we nog een gezellige afsluitende avond met Mark, Andreas en Claudia en vertrekken we donderdagochtend met de eerste vlucht van Easyjet terug naar Amsterdam. Uitgeput en vermoeid van de laatste dagen zetten we weer voet op Nederlandse bodem. Familie en vrienden wachten ons al op. We zijn er weer. Eerder dan verwacht.
Het voelt als een gat weer we in terecht komen en met name het onafgemaakte gevoel knaagt. Ik hoop met een goede handover nog wat van mijn ervaring te kunnen doorgeven aan de volgende technisch logistieker. De eerste weken nog even rust en dan maar kijken wat de alternatieven zijn. Wellicht nog een korte missie van 6 weken of toch eerder beginnen met een ‘normale’ baan in deze Westerse wereld. Ik vermoed het laatste maar voel nu nog de behoefte aan een week rust en niets doen. Bedankt voor jullie support, steun via e-mails en berichtjes. Ik hoop iedereen snel persoonlijk weer te spreken. Ik zie jullie binnenkort!
Tot snel, tot ziens
Wilco
Laurien:
Van 40 naar 4 graden
Daar zitten we dan weer braaf thuis achter de computer met dikke truien aan, warme amaretto koffie en overgebleven paaseitjes. Beetje zoeken nog voor ons beiden wat we met deze nieuwe situatie aanmoeten.
Bij mij slaat de onrust altijd snel toe dus mijn eerste reactie was dan ook: Ik moet weer weg! Ik merk duidelijk dat ik geen affiniteit meer heb met de ‘ontwikkelings’ projecten van MSF. MSF is in zijn hart een echte Emergency Organization maar dat klinkt sexier dan het is want het overgrote deel van de projecten die MSF heeft zijn projecten waar ze al jaren zitten. Zoals Mweso en Boguila. Dit zijn lang bestaande projecten waar MSF nou eenmaal niet echt meer weg kan omdat er dan niets overblijft voor de plaatselijke bevolking. Ideaal gezien zou MSF dit soort projecten moeten overgeven aan andere lange-termijn NGO’s maar die liggen helaas niet voor het oprapen. Zeker in Boguila is het lastig omdat we daar alleen maar met MSF-ers werken. Het ministerie van Gezondheid is daar in geen velden of wegen te bekennen. Wij hebben alle mensen met enige vorm van kennis ingevlogen vanuit Bangui, wat betekent dat ze net zo snel terug zullen vliegen naar Bangui zodra hun werkgever (lees geldschieter) vertrekt. Dat heeft weinig met humanitair werk te maken. En dat kan je ze ook niet kwalijk nemen. Dat wij blanken nou zo gek zijn om 5133 km van ons eigen land, familie, vrienden, cultuur, eten en klimaat een beetje ‘goed te doen voor de mensheid’, dat is voor Centraal Afrikanen natuurlijk heel anders. Die moeten gewoon brood op de plank hebben voor hun familie.
Gedurende onze periode in Boguila heb ik vaak de hang naar emergency projects gevoeld. Dáár zijn we écht nodig heb ik vaak gedacht. In Mali of Syrië! Niet hier in Boguila waar alles prima loopt en MSF meer als gratis supermarkt gezien wordt dan als humanitaire organisatie.
Alles bij elkaar is het natuurlijk wel een erg jammer einde van dit project en onze MSF carriere. Ik heb dan ook aangegeven dat ik tot begin juni nog beschikbaar ben voor een echte emergency missie van 4-6 weken. Ik zat zelf aan Syrië te denken omdat de humanitaire ramp daar wel heel erg schrijnend is en het werkelijk ongelooflijk is dat niemand iets tegen zo’n dictator doet die de mensenrechten zo schendt door expres ziekenhuizen kapot te schieten of mensen die hulp zoeken arresteert en martelt zodat alle zorg ondergronds moet gebeuren. Helaas had mijn recruiter net 2 artsen naar Syrie laten gaan... Een Hepatitis E uitbraak in Zuid Sudan dan? Nee. Ik ben echt even klaar met Afrika en de Afrikaanse stijl. Misschien zelfs wel gewoon even met Afrikanen. Mag je natuurlijk niet zeggen, maar als je net als humanitair een Kalashnikof in je snuiter hebt gehad, ben je er gewoon even klaar mee en staat het vertrouwen nou eenmaal even op een laag pitje.
Het Emergency team is op de hoogte van mijn beschikbaarheid dus ik zal binnenkort horen of ze me ergens kunnen gebruiken, ik ben benieuwd. Ik lees net van een aardbeving in Iran. Wie weet breekt er morgen weer een andere oorlog of Tsunami uit... Net ramp-toeristen die humanitairen. Ik hou jullie via deze weg op de hoogte. Wilco gaat hier in Nederland eens orde op zaken stellen dus die zou voor deze korte periode niet mee gaan op avontuur.
Schuldgevoel dat ik het project verlaten heb voel ik niet tov de nationale staf. Het is niet dat zij nou het meest loyaal ingesteld waren. Misschien voel ik wel enigszins een schuldgevoel tegenover de expat collega’s. Ik merk dat ik erg veel droom over de onafgemaakte dingen die nog spelen en die follow-up nodig hebben. Ik ben dan ook vandaag maar begonnen een handover te schrijven om te zorgen dat dit soort dingen in ieder geval ergens op papier staan in de hoop dat iemand ze oppakt.
Een post-traumatische stress reactie merk ik nauwelijks. Behalve de gebruikelijke korte fysieke reactie bij een harde knal links of rechts ben ik niet van de kaart en word ik niet zwetend met hartkloppingen wakker. De paar dromen die ik gehad heb (stuk of 3) speelden zich vooral af rond de voorbereidingen op een onvermijdelijke overval op korte termijn. De stress en zenuwen daaromtrent. Typisch.
Voor nu is dit weer het einde van dit korte Centraal Afrikaanse avontuur. Wie weet volgende week vanuit het Midden Oosten of waar dan ook. Zo niet dan ben ik altijd beschikbaar voor theetjes en overgebleven paaseieren. Bedankt voor jullie interesse en medeleven gedurende de afgelopen periode.
Tot gauw in levende lijve.
Liefs Laurien
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 12
[visitorCount] => 69
[author] => Wilco en Laurien
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/925/976_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => een-warm-onthaal-in-een-koud-europa
)
[2] => stdClass Object
(
[reportId] => 4504223
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-04-02
[photoRevision] => 0
[title] => Een onverwachte wending
[message] =>
Slight change of plans
Met gemengde gevoelens kijk ik uit over de zee. We zitten in Kribi- Kameroen. Hoe dat zo gekomen is?
Steeds blijf ik hem voor me zien, die lange slanke donkere man met die arabische wit/zwarte sjaal om zijn gezicht, zijn rode kogels om zijn been gebonden en zijn kalashnikof op me gericht in het te kleine halletje terwijl ik verwilderd onze slaapkamer uitkom. Zo ziet dat er dus uit, zo gaat dat dus. Al een paar dagen hebben we ons allemaal voorgesteld hoe het zou zijn als dit zou gebeuren. Zo dus. Het is zover, we worden overvallen.
2 Minuten daarvoor zijn we om 1:30 wakker geschrokken doordat Anne, Claudia en Melanie op onze deur staan te kloppen. Algehele verwarring. We hebben nog niet door wat er aan de hand is en kleden ons gehaast aan. De dames klinken in paniek. Dan pas zeggen ze: We worden overvallen! Ze zijn hier! Ze zijn voor de deur een bewaker aan het slaan en ze hebben Mark!
Mark is onze acting-Project Coordinator omdat Elise op vakantie is naar Nederland. Hij is dus focal point in ‘dit soort situaties’. Al sinds zondag (de coup in Bangui) maar vooral de laatste 3 dagen waren we ons aan het voorbereiden op een dergelijke situatie. 2 dagen geleden heeft Boguila zijn eerste Seleka bezoek gehad. Met een hoop schoten in de lucht kondigden ze zichzelf aan op de markt (1 km van ons huis). Wij renden automatisch naar de’saferoom’ (lees 3 m2 gang tussen onze slaapkamers in), niet wetende wat er aan de hand was. Op de radio communiceert iedereen van het project snel met elkaar om uit te zoeken wie deze mannen zijn en wat ze willen. Mensen weten hier vaak razendsnel wat er gaande is en geruchten beginnen zich te verspreiden. ‘Ze hebben gevraagd of er auto’s in het dorp zijn.’ (Euhm, ja 6 hele mooie witte...) ’Ze zijn groepjes aan het maken om de basis en de compound te plunderen.’ Slik. Daar zitten we als zwetende sardientjes in een blikje. Te wachten, te wachten, te wachten. De auto’s staan al klaar om meegenomen te worden met de sleutel in het contact voor het kantoor. 2 spannende uren later... nog steeds niets. Nieuw gerucht: ‘Ze komen toch niet plunderen, ze kwamen zich alleen maar voorstellen.’ Goh sympathiek. Iedereen eindelijk naar bed rond 00:00 en we blijven wakker in shifts over de nacht.
De volgende ochtend als Mark met de Seleka wil praten zijn ze als sneeuw voor de zon vertrokken zonder een woord met ons te wisselen maar wel met éen van onze auto’s. Vreemd.
We verwachten ze terug de volgende nacht, wederom met onduidelijke bedoelingen maar er gebeurt die woensdagnacht niets.
Goed terug naar de overval. De vraag door wie, Seleka-rebellen of bandieten, is nu even niet relevant. Het lijkt wel een slecht gekunsteld toneelstuk. Een onhandige onherkenbare slungel zwaait met zijn kalasjnikof in mijn richting en vraagt om geld. Met trillende handen zoek ik mijn security money in mijn zakken. Hij vindt het niet genoeg. Ou est l’argent?! Waar is het geld?! Il n’y a plus d’argent ici, c’est au bureau!’ Er is hier niet meer geld, het geld is op het kantoor. Éen voor éen worden we de woonkamer ingeduwd en moeten we op de grond gaan zitten. Wat een bizarre onwerkelijke chaotische situatie dit. Van links en rechts komen meer gewapende mannen op zoek naar mensen in het huis en geld. De een agressiever dan de ander. De een spreekt beter frans dan de ander. Onderling praten ze arabisch. Alle 4 hebben ze sjaals om hun gezichten en dragen een kalasjnikof of een pistool. Ondertussen zie ik Mark & Andreas in hun boxershort buiten staan met hun handen in de lucht. Steeds de vraag waar het geld is en waar de soldaten zijn. Ze doen alsof ze de Seleka zijn die op zoek zijn naar soldaten van het nationale leger (de FACA). Ze zeggen ze te willen vermoorden. Ik zeg dat hier geen soldaten meer zijn in Boguila en dat het geld op het kantoor in de kluis zit. Waar is Wilco?! Een van de andere teamgenoten zegt dat ze hem mee hebben genomen naar het kantoor (200 meter lopen). Nee, dat wordt me te veel. Dát is niet goed. Ze mogen iedereen mee nemen maar Wilco niet. De kans dat ze hem (een man) iets aandoen lijkt me reeel aanwezig. Ik begin te huilen. Puur omdat ik merk dat ik dan de situatie niet onder controle heb en niet weet of het allemaal wel goed zal gaan. Wilco komt de kamer inlopen met zijn handen in de lucht. Gelukkig, hij is gewoon hier. Opeens zegt de lange gesjaalde man dat ik mee moet komen. Waarheen? Naar het kantoor. Ik?! Ja jij! Ik kijk vragend naar de rest en loop met hem mee naar buiten. Even ben ik bang dat ik alleen met de 4 gewapende overvallers 200 meter in het donker naar het kantoor moet lopen maar ‘gelukkig’ staat Mark (nog steeds in zijn boxershort halfnaakt) buiten bij de keuken en zeggen ze ons beide mee te komen. Ik vraag of Mark alsjeblieft eerst iets aan mag doen. Dat mag gelukkig. Ergens ben ik ‘blij’ dat ik mee moet omdat ik dan enige vorm van ‘controle’ heb of in ieder geval weet wat er gebeurt, in plaats van in onzekerheid af te moeten wachten of alles wel goed gaat terwijl anderen met die met-adrenaline-opgepompte-bandieten mee naar het kantoor moeten lopen. Met onze handen in de lucht en 4 mannen met geweren achter ons aan lopen we naar het kantoor. Jean Paul de hoofd-bewaker deze nacht komt op ons afgelopen en wordt handhandig geschopt en geduwd met ons mee te lopen. Tot ze hem wegtrekken en met de loop van de kalasjnikof in zijn nek slaan en hem een andere richting op duwen. Willen ze niet dat hij ze kan herkennen misschien? Ik vraag ze op te houden omdat hij ook geen geld heeft. Ze roepen dat ze willen opschieten omdat ze hierna naar Paoua willen (jaja) en vragen weer waar de soldaten zijn. Ineens halverwege stoppen ze ons en zeggen ze mij het geld uit de kluis te gaan halen. Ze duwen Mark terug in de richting van het huis. Ik ren in mijn eentje naar het kantoor. Met trillende handen open ik het kantoor en zoek de sleutel van de kluis die standaard in een envelop onder een van de tafels zit. Ik scheur de envelop open met mijn tanden en op dat moment komt de lange man ook het kantoor in. Ik open de ruimte waar de kluis staat en probeer de kluis te openen. Wat een klote slot. Bij de introductie 3 maanden geleden grapten we al dat je beter niet overvallen kon worden omdat het zo’n rotslot is dat je het in tijden van stress niet open kunt krijgen....Nice. Daar zit ik dus met een stel opgefokte overvallers en een geweer op me gericht en ik krijg die klote kluis niet open.... Gelukkig komt Mark met de andere overvallers binnen en ik vraag hem de kluis te openen. Er ligt 7 million XAF (15.000 $) in de kluis. Ik moet richting de muur kijken. Als ze de buit binnen hebben duwen ze ons weer naar buiten. We lopen terug naar het huis. Bij het hek van ons huis blijven ze staan en zeggen door te lopen. Zij piepen er tussen uit richting airstrip achter onze compound. Op het moment dat we het huis inlopen horen we een tiental geweersschoten op de airstrip en we rennen weer naar de saferoom (lees hal). Waarschijnlijk vreugdeschoten dat ze een 20-jaar salaris in 1 avond bij elkaar geregeld hebben. En zo makkelijk ook nog.
Ik voel ons in de zeik en te kakken gezet. Elke sukkel kan een geweer tegen het hoofd van een blanke zetten en ze pissen in hun broek (figuurlijk gezien) en geven je alles wat je wilt. Het is zo makkelijk.
Er heerst totale anarchie in het land. In Boguila was de afgelopen dagen geen leger, politie, gendarmerie noch Seleka. We waren vogelvrij. En dat zijn we de komende tijd ook. Vannacht hebben ze ons geld gestolen. Morgen komt er misschien een andere groep voor de computers en overmorgen voor de thuraya’s andere waardevolle spullen. We moeten hier weg. We zijn hier niet meer veilig. Niemand kan ons (en wil ons?) beschermen.
We blijven allemaal de rest van de nacht wakker in angst dat er misschien andere groepen zullen komen waarvan we hun aggressie-gehalte niet in kunnen schatten omdat we ze geen geld meer te bieden hebben. Elke motor die voorbij komt of elk hondengeblaf doet ons terug naar de saferoom rennen en met kloppend hart afwachten. Werd het maar weer licht. Nog nooit ben ik zo blij geweest met kraaiende hanen die de ochtend aankondigden. Eindelijk om 5:30 begint het licht te worden en ontspannen we een beetje. Nu zijn we veilig. Weg hier. Vandaag.
Na veel heen en weer gecomuniceer met coordinatie in Bangui wordt er uiteindelijk besloten ons een vliegtuig te sturen. Thank god. Om het project lopende te houden wordt er een alternatief skeleton-team ingevlogen. Luis, onze Logistiek Coordinator (een zeer ervaren, onbevreesde, grote, zware, ketting-rokende Spaanse buffel, maar ook vader van 3 kleine kindjes) en Kodjo (de Operation Manager die uit Berlijn gekomen is om alles in Bangui weer op te zetten nadat ons hele kantoor leeggeroofd is) komen op de winkel passen. Margarete en Kami (respectievelijk onze fearless outreach nurse en administratief logistieker) blijven ook. Als alle expats in éen keer zouden evacueren zouden we er zeker van zijn dat overmorgen alles gestolen en vernield zou zijn. Zo’n fijn idee dat een populatie zo dankbaar is dat je er bent he... Eerlijk gezegd vrees ik voor deze 4. Mensen zijn mensen, waarom deze 4 aan deze gevaren bloot stellen. Deze vraag stellen we ons allen. De weegschaal hangt wat ons betreft scheef. Blijkbaar hebben Bangui en Berlijn vanuit hun risk-analysis besloten dat het geoorloofd is mensen in Boguila te laten blijven. Wij vragen ons zeer af van wanneer die risk-analysis is. Is dat die analyse die we allemaal een paar maanden geleden gelezen hebben waarin een paar bandieten links en rechts genoemd worden? Of is dat de risk analysis waarin de totale anarchie in het land en alle ongecontroleerde Seleka groepen, bandieten en de opgefokte populatie in acht genomen wordt...?
Op het moment dat ik hoor dat het geplande Rode Kruis vliegtuig kapot is en toch niet komt (en het al te laat op de dag is om nog een auto naar Tsjaad te kunnen nemen- met andere woorden, dat we vast zitten in Boguila) raakt ik echt een beetje in paniek. De geruchten dat een grote groep geweldadige Seleka onze kant op komt en we geen kant hebben om op te gaan beangstigt me zeer. Gelukkig horen we kort daarna dat er een ander vliegtuigje geregeld is. Misschien heeft mijn uitspatting (de eerste nog maar) geholpen.
Pas tegen de avond komt het mini-9 persoons vliegtuigje aan in de schemering. Er heerst een beladen sfeer. 100en mensen komen afscheid nemen op de airstrip. Iedereen is triest en zelfs dokter Marcel laat dikke tranen. Ik vermoed dat dat niet zoveel met ons persoonlijk te maken heeft maar meer met ieders realisatie in wat voor waardeloze situatie ze zich bevinden. Niemand kan een kant op en iedereen (die voor MSF werkt en dus geld verdient) kan een target zijn voor de volgende overvallers. Iedereen heeft zijn familie in Bangui (waar het nog onveiliger is) maar ook daar kunnen ze niet heen. Iedereen herleeft de coup van 2003 en er is niets dat ze kunnen doen. Het is de eerste keer dat er een MSF team evacueert en alles bij elkaar realiseert iedereen zich de ernst van de situatie.
Nerveus staan we te wachten, angstig dat hij misschien toch niet komt omdat het eigenlijk al veel te laat is. Als we de lichtjes in de verte zien beginnen de vlinders in mijn buik nog heviger te fladderen. Hij komt. Het vliegtuigje rijdt tot aan het eind van de strip en alle 100en mensen lopen/rennen erheen. Er is geen tijd meer voor afscheid, alleen een kleine omhelzing van Luis en Kodjo, overhandiging van sleutels en een woord van succes. We haasten ons het vliegtuigje in. Ik mag naast de piloot zitten. Inmiddels is het donker. De gele lichten van het vliegtuig beschijnen de 100en mensen aan beide zijkanten, we zwaaien. Een emotioneel moment. Opluchting en schuldgevoel tegelijk. Een ontlading. We gaan. Het vliegtuig komt los van de grond. Wij zijn veilig, maar zij?
Vele emoties gaan er rond in mijn hoofd en buik tijdens de vlucht naar Kameroen. Een vreemd, bijzonder en fijn soort rust komt er over me als ik de koptelefoon van de co-piloot op heb en dus niets meer hoor. Als in slow-motion vliegen we langs de sterren en door de wolken, vlakbij zie ik de donderwolken en de bliksem maar ik voel rust alsof ik door het heelal zweef. Een bijzondere bijna buitenaardse ervaring.
Of we nog terug gaan? Nee. Voor mij is het heel duidelijk dat de anarchie in dit land niet 1-2-3 is opgelost. Er gaan verschillende ongecontroleerde Seleka groepen door het land die plunderen, vernielen en verkrachten. Op andere plekken hebben bandieten en zelfs kwaadgezinde populatie vrij spel. Wij vermoeden dat dit groepje mannen van Boguila zelf kwam en we hebben zelfs het gevoel dat sommige van onze eigen staf er iets mee te maken hebben gehad. Op donderdag overdag vroegen we de chaufeurs of iemand bereid was oproepbaar te zijn om mij in geval van ‘nood’ naar het ziekenhuis te rijden omdat ik dienst had. Dat wilden ze alleen doen als ze er van te voren voor betaald werden... Dat is uiteraard erg vreemd. Waarom zouden ze zo’n vreemd verzoek hebben als ze niet zouden weten dat ze volgende dag de kluis leeg zou zijn? Alain (Wilco’s beste basketbal-vriend) vertelde Wilco de volgende dag dat hij Yaya (onze arabisch sprekende chaufeur) verdacht in een hoekje met iemand had zien praten donderdag overdag. Voor ons is éen en éen twee en persoonlijk vertrouw ik niemand in Boguila meer.
Een vreemde desillusionerende afsluiting van onze MSF carriere, maar we komen naar huis deze week. En daar blijven we.
Liefs Laurien
Wilco:
Een onverwachte wending
Vrijdagochtend 01:45. Daar sta ik dan, in m’n hemd, korte broek en slippers en m’n handen omhoog in het midden van onze huiskamer tussen de bedden en metalen kisten. Naast me staan de andere expats, eveneens met hun handen omhoog niet wetend wat ons te wachten staat. Ik vermijd elk oogcontact met onze overvallers die met een AK-47 en enkele pistolen druk zwaaiende bewegingen maken en in slecht Frans om een behoorlijke som geld vragen. Het is midden in de nacht en ik waan me in een film met slechte acteurs. Alles gebeurt razendsnel. Iedereen wordt één voor één gesommeerd om geld te geven. Gelukkig hebben we ons veiligheidsgeld bij ons zodat we de overvallers in ieder geval iets kunnen geven om ze even tevreden te stellen. Ik tel drie overvallers. Hoor veelvuldig Arabisch gepraat. De langste overvaller met de AK-47 draagt een band van kogels om zijn rechterbovenbeen en lijkt de leiding te hebben. Ze nemen geen genoegen met het kleine beetje geld dat ze ontvangen hebben en vragen meer. Ze willen 15 duizend dollar. Nog steeds verdoofd door de diepe slaap waar ik ruw uit ben verstoord hoor ik Laurien in de kamer naast ons in het Frans met de overvallers praten. Ze geeft aan dat er meer geld in de kluis van ons kantoor ligt, 200 meter verderop. Had ze dat nu maar niet gezegd want nu wordt Laurien door de overvallers meegenomen om de kluis te openen. Ze weet de overvallers te overtuigen om ook onze project coordinator mee te nemen. Wij blijven achter in de huiskamer van ozne compound. Tien tergend lange minuten volgen. Tien minuten van machteloosheid. Gek genoeg blijf ik nuchter genoeg om niet allemaal vreemde scenario’s in m’n hoofd te halen wat er allemaal kan gebeuren en blijf me inprenten dat Laurien weer veilig terug komt. We kunnen niets anders doen dan wachten en hopen dat alles goed gaat. Ik ben opgelucht, blij en zielsgelukkig tegelijk als ze allebei heelhuids terugkomen. Bijna tegelijkertijd volgt een salvo van schoten. Dichtbij genoeg om ons de stuipen op het lijf te jagen. We verdwijnen weer in de hibernation ruitme en wachten een gespannen 20 minuten op wat er gebeuren gaat. Niets meer, alles blijft stil. Voorzichtig verken ik de kamer, de veranda en daarna de tuin. Alles is rustig. Ik loop naar de bewaker die op zijn post is gebleven. Hij heeft een paar rake klappen gekregen maar is verder OK. Alle rust lijkt weer te zijn teruggekeerd en de overvallers lijken vertrokken. Ik haal diep adem en loop terug naar ons team om ze een update te geven.
Wat er aan vooraf ging. Vorige week vrijdag begon de onrust die al eerder in Bangui was gestart toen de coup werd gepleegd. In Bangui is veel geplunderd en gestolen en daarna is de Seleka door het land gaan trekken om iedereen over de nieuwe regering te informeren. Er zijn echter verschillende groepen van de Seleka die misbruik maken van de situatie en zelf aan het plunderen zijn geslagen in het land. Daar bovenop zijn er ook bandieten die hun kans grijpen. De bestaande politiemacht is verdwenen wat tot totale anarchie leidt. Veel NGO’s (waaronder MSF-Frankrijk en MSF-Spanje) hebben al besloten om de Centraal Afrikaanse Republiek te verlaten maar MSF-Holland heeft de keuze gemaakt om met een klein team in Bangui, en het hele team, in Boguila en Zemio te blijven. Zoals vorige week al verteld zijn we vorige week eerder van onze outreach movement teruggeroepen omdat er een gerucht de ronde ging dat er een plunderende groep rebellen onze kant op kwam. We hebben voorzorgsmaatregelen genomen door met z’n allen in één huis te gaan slapen en hebben de bewaking extra walkie-talkies gegeven om sneller door te geven als er iets vreemds zou worden gesignaleerd. Uiteindelijk zijn er geen rebellen langsgekomen maar is er afgelopen dinsdag een eenheid van de Seleka groep in Boguila gearriveerd die luid schietend in de lucht hun aankomst kenbaar maakten en zich op het marktplein installeerden. Er gingen verschillende geruchten de ronde waarom ze hier waren. Ook dat er dronken soldaten tussen zouden zitten. Niet wetende wat de daadwerkelijke bedoeling van hun komst was hebben we besloten dat die nacht iedereen om beurten een uur wakker zou blijven om de wacht te houden.
Ik zou de shift van 00:00-02:00 lopen en had me al ingesteld op een korte nacht met weinig slaap. Met de volle maan boven me kon ik het gebied rondom ons huis redelijk goed in de gaten houden. Ik had mezelf in en schaduwrijk gebied gepositioneerd om niet echt op te vallen. De tijd verstreek maar langzaam totdat ik om 01:30 wat kabaal hoorde bij ons tweede huis 100 meter verderop. De expats die hier sliepen waren uit voorzorg al naar ons huis verplaatst zodat iedereen bij elkaar op één plek zou zijn mocht er iets gebeuren. Na een hoop gestommel werd even later een jeep gestart en zag ik de koplampen oplichten. What the F*ck? Nadat ik direct onze PC uit zijn bed lichtte zagen we, bukkend achter een stenen muur, de jeep nog een testrit maken op de landingsbaan achter ons huis en met verhoogde snelheid wegrijden. Het bleek onze pick-up truck te zijn die door zes gewapende Seleka militairen was gestolen. Nog niet wetend wat er allemaal zou komen was dit al een heftige ervaring voor het team. Een overval op onze eigen MSF-compound in Boguila waarbij een pick-up truck is meegenomen. De volgende dag bleek de Seleka eenheid al vroeg uit Boguila te zijn vertrokken waardoor we geen verhaal konden halen. Onze pick-up is overigens 150 kilometer verderop langs de kant van de weg weer teruggevonden. Vanaf die avond heeft ons team niet meer lekker geslapen.
De volgende geruchtenstroom deed vermoeden dat dezelfde groep woensdagnacht weer terug zou komen. Wederom een reden om weer in shifts de nachtwacht te houden en bij onraad tijdig alarm te slaan. Deze nacht verstreek rustig. Het gerucht bleek loos alarm. Vermoeid door de laatste twee opgebroken nachten begon iedereen aan een normale werkdag op donderdagochtend. Omdat er geen geruchten of kenmerken van een onverwacht bezoek waren werd besloten om deze nacht geen surveillance ronde te houden. Iedereen zou eindelijk lekker kunnen slapen. En zo vielen we ook in slaap.
Tot 1:35 diezelfde nacht. Luid geroep. Onduidelijk wat. Iets met pennen? Er zijn pennen nodig? (later blijkt dat Anne en Claudia in de gang om ‘pants’ vroegen omdat ze nog in hun shorts en string rondliepen en snel en graag een lange broek aan wilden trekken). Ik ontwaak traag maar voel al direct aan dat er iets niet klopt. Ik spring in m’n hemd en korte broek die ik al grijpklaar gereed heb liggen. Ik hoor in de gang roepen dat we overvallen worden. Ik kijk in het donker rond of ik iets waardevols zie om nog snel te verstoppen en check of ik m’n veiligheidsgeld in m’n broek heb zitten. M’n hart klopt in record tempo. Ik zie door de openstaande deur een paar gewapende mannen de slaapkamer van Andreas en Mark onderzoeken. Laurien is al uit onze slaapkamer verdwenen. Ik steek m’n handen in de lucht en loop, naar beneden kijkend, langzaam onze slaapkamer uit. Al direct wordt ik opgemerkt en door een overvaller gesommeerd om door de korte gang naar de huiskamer te lopen. Daar sta ik tussen de andere expats met m’n handen omhoog voor drie met sjaals gemaskerde mannen, kalashnikof en pistolen. Ik zie Laurien staan en hoop met alles wat ik in me heb op een goede afloop. Dit gebeurt echt maar het dringt nog niet 100% tot me door.
Die nacht verdwijnen de overvallers met 15.000 dollar en heeft iedereen de schrik goed te pakken. We praten over de beleving, gevoel en schrik. Claudia en Laurien verzorgen twee bewakers die zijn toegetakeld. Er wordt druk gebeld met het hoofdkwartier in Bangui en Duitsland. Gezien het amateuristische karakter van de overval lijkt het een overval door lokale bandieten. Pas als het licht wordt neemt de angst voor een tweede overval iets af. Bij daglicht zullen bandieten zich niet zo snel laten zien. Toch zit bij veel collega’s de schrik op een volgende overval er goed in. Velen willen niet meer blijven en voelen zich onveilig in dit instabiele land. Een moeilijke beslissing omdat hier nog zoveel goed werk kan worden gedaan maar de omstandigheden waaronder we ons werk moeten uitvoeren kunnen niet meer garanderen dat dit veilig gebeurt. Er rest niets anders dan een evacuatie. Hoogstwaarschijnlijk naar Kameroen.
Die vrijdag volgt een lange reeks van korte meetings en updates. Mark, onze tijdelijke project coordinator, praat met de nationale staf, politie, burgemeester, hoofdkantoor en dorpsoudsten. Iedereen is met ons begaan en niemand wil ons zien vertrekken. Het duurt erg lang voordat het hoofdkantoor in Bangui de beslissing maakt om ons toch diezelfde dag nog te evacueren. Een dag van gemengde gevoelens, een hoop emoties en snelle laatste acties volgt. Uiteindelijk krijgen we te horen dat er een klein vliegtuig uit Kameroen is vertrokken en eerst naar Bangui zal vliegen om daar 2 ervaren expats van het hoofdkantoor op te halen die onze plek tijdelijk zullen overnemen om het project toch draaiende te houden. Een schijnbaar afgewogen risico. Ik maak me er niet meer druk om. Onze tassen staan klaar. We willen hier weg. Deze ongecontroleerde twilight zone laat teveel ruimte voor anarchie en de wetenschap dat er bij NGO’s veel valt te halen maakt ons een gewilde prooi voor bandieten. We worden door honderden nationale staf medewerkers en lokale bevolking van Boguila uitgeleide gedaan. Het afscheid nemen valt zwaar maar er is geen andere keuze. We weten al dat we hier niet meer terug zullen komen. Deze instabiele periode zal nog te lang aanhouden om het voor ons mogelijk te maken terug te keren. De duisternis valt in als we de lichten van het vliegtuig in de verte zien opdoemen. Ik heb onze landingsbaan met elk twee auto’s aan begin en eind met groot licht verlicht. Een klein negen-zittertje landt behendig in de schemering. Ik zie Luis (mijn baas) uitstappen en iedereen druk gebarend toeroepen om snel in te stappen om nog voor de echte duisternis van de slecht verlichte baan op te stijgen. Het geheel heeft een surreëel, chaotisch einde. Geen tijd meer om Luis iets uit te leggen voor een handover, geen afscheid van mensen die ik nog graag had willen spreken. De gezichten verdwijnen in de duisternis als ik door het kleine raampje naar buiten kijk om iedereen nog een laatste hand toe te zwaaien. De motoren gaan draaien, het vliegtuig begint te rijden. Volgepropt stuiteren we over de landingsbaan om vervolgens in een plotselinge lift naar boven te worden meegenomen. We zijn los, we zijn veilig.
We landen twee uur later in Yaoundé in Kameroen. Het ICRC (Rode Kruis) vliegtuig taxied naar een speciaal gereserveerde lokatie waar we al worden verwacht. Vanwege onze evacuatie status hoeven we niet eens door de douane. We zijn nu zelf vluchtelingen in een vreemd land dat ons bescherming biedt.
We worden die avond in een hotel in Yaoundé ontvangen door Ferry, een Nederlander die deputy Head of Mission is van MSF-Spanje. Hij vertelt ons dat in dit hotel ondertussen nog 30 MSF collega’s zitten van onder andere MSF Spanje en MSF Frankrijk die ook uit CAR zijn geëvacueerd. Wij lijken één van de laatste projecten in de Centraal Afrikaanse Republiek die nog volledig bemand draaide. De kleine twijfel die ik had of het wel goed was om weg te gaan wordt nu direct weggenomen en maakt zelfs plaats voor een vorm van kwaadheid omdat klaarblijkelijk veel andere projecten eenzelfde sitatutie hebben meegemaakt en ook zijn overvallen en daarna zijn geëvacueerd. Daar had MSF wel iets eerder lering uit mogen trekken. Als de eerste kwaadheid wegtrekt en ik kort bijpraat met Ferry, kijk ik nog eens goed. Ik kijk nog eens goed naar Ferry en luister naar z’n stem. Ik ken hem. Ik probeer een balletje op te gooien en vraag: “Rugbyclub ’t Gooi”. Hij knikt bevestigend. Ferry herkend me niet meteen maar bij het noemen van m’n naam vallen we elkaar in de armen. Wat een kleine wereld. Ik heb met Ferry een jaar of 10 geleden samen gerugbyed en we zaten samen in de redactie van het rugbyclubblad. Hoeveel gekker moet deze dag nog worden.
We zijn nu net terug van een korte trip naar Kribi, een badplaats aan de Atlantische oceaan. Even weg van alle hektiek. We zijn moe, kapot van de indrukken, ervaringen en korte nachten. We zijn in afwachting van wat er gaat komen. We weten nog niet wanneer we terug vliegen naar Nederland. Wel weten we dat we niet meer terug gaan naar Boguila. Niet voorzien en niet gehoopt. Het is Einde Missie.
Ik laat alles nog eens rustig op me inwerken en heb het geluk dat ik dit samen met Laurien heb meegemaakt. Op deze manier kunnen we er samen over praten en het samen verwerken. Een klein lichtpuntje in deze trieste afsluiting van onze missie. Naar alle waarschijnlijkheid weten we volgende week meer en volgt ons laatste verhaal.
Bedankt voor alle support, tot snel, tot ziens,
Wilco
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 18
[visitorCount] => 85
[author] => Wilco en Laurien
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/902/741_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => een-onverwachte-wending
)
[3] => stdClass Object
(
[reportId] => 4499936
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-03-25
[photoRevision] => 0
[title] => De aanval ingezet
[message] =>
We horen enkele schoten in de verte. De eerste sinds we hier zijn. Het suddert en broeit al enkele maanden in dit land. De huidige president komt zijn eerder gemaakte afspraken niet na en verschillende rebellen groepen hebben zich vereningd in een front dat zich “Seleka” noemt. Het ziet er naar uit dat deze groep steeds groter wordt en nu echt lijkt door te stoten naar de hoofdstad. Wij lopen relatief weinig gevaar en de schoten die we horen zijn van soldaten die vannacht naar een dichtbijgelegen dorp rijden om zich daar te vereningen en daarna door te trekken naar de hoofdstad, Bangui. Als er iets gebeurt zal het daar zijn. Het grootste gevaar dat er voor ons dreigt is een overval van de rebellen die auto’s stelen om zich makkelijker te verplaatsen en computers en communicatie apparatuur roven om te verkopen. Dat is al gebeurd bij MSF-Frankrijk en MSF-Spanje. Waar de rebellen groepen vorige keer nog wel respect hadden voor MSF is dat deze keer anders en hebben ze, zo lijkt het, nu nog maar één doel voor ogen en dat is het ten val brengen van de huidige regering. Koste wat het kost met alle middelen die er zijn.
Het is vrijdagochtend en er is groen licht gegeven voor de movement richting Bodjomo. Ik ga mee om mee te helpen een dak te restaureren van een gezondheidspost dat door een paar stevige rukwinden een andere bestemming heeft gekregen. Alles verloopt zoals gepland (redelijk uniek hier) en het nieuwe houten frame is net goed vastgetimmerd als ik rond 11:00 uur bericht krijg dat de situatie met Seleka onrustig begint te worden en we worden verzocht om terug te keren naar Boguila. Het is onduidelijk of de rebellen onze richting op komen maar we nemen het zekere voor het onzekere en keren helaas vervroegd huiswaarts. Geen tijd meer om de golfplaten te plaatsen. Veiligheid boven alles. Terug in Boguila wordt de beslissing genomen om met alle expats in één huis te slapen. Ik fabriceer een paar tijdelijke bedden in de provisiekast, de huiskamer en de gang, deel extra walkie-talkie’s uit aan bewakers, regel twee chauffeurs die stand-by blijven vannacht en zorg voor volle benzinetanks. Alles heeft nog een ongedwongen sfeer en niemand voelt echte druk of sfeer van onveiligheid. Wel worden de evacuatie plannen nog een keer doorgenomen en wordt iedereen geadviseerd om alvast de meest noodzakelijke spullen klaar te leggen in geval we snel weg moeten. Het zal allemaal zo’n vaart niet lopen schat ik in maar ik zorg toch dat ik alles heb nagekeken en klaar heb liggen. Je weet het tenslotte nooit.
Vandaag, zondag, krijgen we te horen dat de rebellen in hun actie zijn geslaagd om Bangui over te nemen en bezit te nemen van het presidentiële paleis. De huidige president zit overigens volgens bronnen al in Congo. We horen van ons hoofdkwartier in Bangui dat ons MSF team daar een tijd lang in hibernation heeft gezeten (soort schuilkelder met slaapverblijf en voedselvoorraad) gedurende de beschietingen. Het is een behoorlijke chaos daar en er wordt veel geplunderd en gestolen. Niet alleen door de rebellen maar iedereen maakt momenteel gebruik van de anarchie die er heerst. Ook het MSF kantoor in Bangui is volledig leeg geroofd en er zijn 8 van de 10 auto’s meegenomen en er is veel medicatie gestolen die klaar stonden voor verzending naar ons toe. Het gerucht gaat dat dat met name door huurlingen uit Tsjaad gebeurt die worden betaald door de Seleka. Ook andere noodhulp organisaties worden leeggeroofd. Gelukkig gaat het ze alleen om de materiele zaken en blijven de expats ongedeerd. Zoals gezegd maak ik me niet al te veel zorgen. Dit gebeurt allemaal op 400 kilometer afstand. Echter, als het coordinatie team uit Bangui vertrekt of evacueert dan moeten automatisch ook de projecten worden geëvacueerd. Het is niet te hopen dat het zover komt. Ik heb namelijk het idee dat zodra wij hier weg zijn onze compound en het ziekenhuis ook helemaal wordt leeggeroofd maar dan door de lokale bevolking. Domweg omdat ze hier helemaal niets hebben, bij de dag leven en niet verder vooruitkijken wat de gevolgen kunnen zijn voor de gezondheidszorg Boguila.
Helaas mogen we vanwege deze omstandheden niet meer buiten slapen. Geen zwoele avondwind die door de klamboe waait, geen blauwe hemel bij het wakker worden. We moeten weer terug naar onze warme sauna. Gelukkig heb ik een tweede ventilator achterover gedrukt en bij volle toeren stormt het nu behoorlijk in de slaapkamer.
Welterusten,
Wilco
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 63
[author] => Wilco
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/875/142_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-aanval-ingezet
)
[4] => stdClass Object
(
[reportId] => 4495949
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-03-18
[photoRevision] => 0
[title] => Nachtelijk avontuur
[message] =>
Er gebeurt altijd wel iets. Zo ook deze week. Liggen we net lekker te slapen hoor ik in de verte mijn naam vaag roepen. Nog niet helemaal zeker of het onderdeel is van m’n droom of echte realiteit draai ik me slaperig om en hoor dat de ‘chef des gardiens’ (hoofd van de bewaking) me op een gepaste afstand van ons buitenverblijf roept. Er blijkt iets in de brand te staan. Het klinkt niet al te ernstig maar ik besluit toch even polshoogte te nemen. Net even buiten de compound staat een gedeelte van een boom in brand, zo ongeveer een meter of vier boven de grond slaan de vlammen uit een grote holle knoest. Hoe krijgen ze dat in vredesnaam voor elkaar vraag ik me af. Ik probeer het risico in te schatten en mezelf te overtuigen dat het niet zo erg is zodat ik weer snel kan slapen. Helaas bestaat er de kans dat door de brand een behoorlijke zijtak af kan breken die ongetwijfeld op een gedeelte van onze compound zal vallen. Daarnaast bestaat er een kleine kans het vuur niet vanzelf dooft maar dat de hele boom vlam vat en mogelijk overslaat op andere bomen. Helemaal in dit warme, droge seizoen. Misschien toch beter als ik het vuur probeer te blussen. Maar hoe op vier meter hoogte?
Ondertussen leer ik meer over de oorzaak van de brand. De boom staat op een route waar veel mensen langs lopen. In de holle knoest heeft zich deze week een enorme bijen familie verzameld die voor behoorlijk veel overlast zorgt. Een paar kinderen hebben geprobeerd de bijen uit te roken en uiteindelijk een stuk brandend hout in de holle knoest gegooid die al smeulend het droge hout in vuur en vlam heeft gezet. Niet erg slim en al helemaal niet zonder een lokale brandweer in het dorp.
Ik trommel een chauffeur z’n bed uit en heb een brandblusser geregeld. De auto fungeert als ladder om me twee meter winst te geven en ik klim met de grote rode zware blusser op de imperial van de auto. Klaar om het vuur te lijf te gaan zet ik me schrap om tegendruk te geven tegen de poeder die ik uit de brandblusser verwacht. Ik ruk de borgingspen eruit, richt de blusmond op de haard en druk de hendel van de brandblusser naar beneden. Ik voel een lichte tegendruk op m’n linkerarm en zie een enorme witte fluim poeder uit de blusmond ontsnappen die een groot gedeelte van het zicht ontneemt. Op hetzelfde moment hoor ik het geluid van duizend opstijgende bijen die luid zoemend een tegenoffensief inzetten. Schijnbaar zat de hele familie bijen nog ergens in de boom en heb ik ze met de straal witte poeder behoorlijk kwaad gemaakt. Omgeven door bijen spring ik met brandblusser en al van het dak van de landcruiser. Bij de landing op de grond druk ik in de constenatie per ongeluk nog een keer op de hendel van de brandblusser waardoor ik al rollend op de grond in een grote witte poederwolk verdwijn. Niet erg flateus maar ik kom er gelukkig zonder bijensteken van af. Het vuur is gelukkig wel gedoofd maar dat blijkt van korte duur en wakkert toch weer aan omdat ik niet lang genoeg heb kunnen blussen.
Vanwege mijn heldenactie heb ik toch wat krediet gekregen en mijn inspaning om het vuur te doven is nu gelukkig overgeslagen op een paar lokale toeschouwers die bereid zijn om de boom in te klimmen, de bijen te verjagen en met water het vuur te blussen. Het is nog een behoorlijke toer om het water in de holle knoest te krijgen, laat staan om met rokende rietstengels de bijen van zich af te houden maar het lukt ze toch om uiteindelijk het vuur te doven. Het verbaast me enigszins dat ze er geen geld voor hebben gevraagd maar dit spontane aanbod om te helpen geeft een verbroederlijk gevoel. Ik ben blij dat we het vuur hebben kunnen blussen en kan weer met een gerust hard gaan slapen.
Mijn goede gevoel over de hulp van afgelopen nacht verdwijnt weer even snel als de volgende dag één van de jongens die bij het blussen heeft geholpen voor ons kantoor staat en vasthoudend blijft vragen of MSF hem toch niet iets kan geven voor de support die hij afgelopen nacht heeft gegeven en voor het risico dat hij uit de boom kon vallen. Met een zucht leg ik uit dat dit soort hulp niet meer dan logisch en normaal is en uit vrije wil moet plaats vinden omdat het een publieke lokatie betreft en de algemene veiligheid van iedereen dient. Ik geloof dat hij het gelukkig wel begreep. Normen en waarden zijn hier nog ver te zoeken.
Het hoogtepunt van de week: Dit weekend is het bewolkt en het waait behoorlijk. Het is rond de 25 graden en een verademing voor lichaam en geest. Wat een feest dat het een keer koud is in dit land.
Brand meester,
Wilco
Laurien:
8th of March International Women’s day
We mochten het weer meemaken dit jaar, Een feest wat in onze geëmancipeerde wereld niet echt speelt maar wat in deze contreien wel wat extra aandacht verdient en kan gebruiken. Vandaar dat ik zo’n 3 week geleden alle vrouwelijke stafleden bij elkaar heb getrommeld om eens samen te kijken wat we (lees zij) zouden kunnen organiseren. In de daaropvolgende weken werd ik enthousiast op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen. De vergaderingen die gepland werden en waar zich steeds meer gewichtige vrouwen van de gemeenschap bij voegden, de sketches die werden geoefend, de doeken die werden gekocht om jurken van te maken, een spandoek werd gemaakt, een voetbal wedstrijd en een optocht werd gepland. Maar het allerbelangrijkste was wel het openen van ons ‘Women’s center’ . Een centrum waar vrouwen heen kunnen voor gynaecologische problemen maar ook in geval van verkrachting of huiselijk geweld. Het blijkt echt nodig te zijn de gemeenschap alert te maken op dergelijke diensten van ons ziekenhuis anders komen ze niet. Het afgelopen jaar hebben we maar 6 gevallen van verkrachting ontvangen. Klinkt goed zou je zeggen. Helaas vrezen wij dat het niets te maken heeft met de incidentie maar meer met het feit dat mensen gewoon niet komen als iets dergelijks gebeurd is. Wat eeuwig zonde is omdat ze daardoor niet beschermd kunnen worden tegen HIV, zwangerschap, SOA’s en mogelijk onvruchtbaarheid op termijn (een indirect ‘doodvonnis’ hier; zonder kinderen > geen man, geen man > geen inkomsten en bescherming...). Over huiselijk geweld wordt hier erg lacherig gedaan. ‘Wat valt daar nou over te zeggen, das toch normaal?’ wordt er onder onze mannelijke staf gegrapt. ‘Je hoort je vrouw af en toe eens te slaan ter correctie’... TER CORRECTIE!!! Nou vraag ik u?!!!! Ooit zo iets achterlijks gehoord? Ik kon toch niet nalaten te zeggen dat als een man dat bij een normale vrouw in Nederland doet, hij een flinke klap terug kan verwachten. Dat vonden ze maar raar. Zelfs mannen erkennen hier dat er een’tiranie’ heerst binnenshuis. Als een man een tweede vrouw wil, heeft de eerste vrouw daar niets over te zeggen. En het is niet eens zo, zoals in sommige culturen dat je je vrouwen en gezinnen dan op zijn minst nog iets te bieden moet hebben zoals een basis vermogen, eten, onderdak, bescherming. Nee, hier mag je zoveel vrouwen hebben als je wilt zonder daar iets zinnigs voor terug te hoeven doen. Er zijn dan ook weinig mannen die geen gebruik maken van dit vrije spel zonder verplichtingen. Het feit dat het altijd hommeles is thuis en dat hun vrouwen altijd ruzie hebben en maken maakt ze niet uit, laat staan dat ze de ander kwetsen. Mocht de vrouw echter ook wat buitenvriendjes hebben dan is het over en uit. Vreemde cultuur...
Goed terug naar international women’s day. Wel nodig zoals hierboven te lezen. Prachtig om te zien hoe krachtig de vrouwen op zo’n moment zijn. Helemaal in hun element en helemaal één. Iedereen had weer mooie jurken aan en ook wij expat vrouwen hadden weer een aparte creatie laten maken. Hmm... tsja...mooie kleuren... maakten we er maar van. Éen vrouw was volledig in pak met stropdas gekomen, hilariteit alom. Ik vond het ook van flink wat humor getuigen, al leek ze zelf wat minder op dr gemak te zijn door haar grap. Met een paar woorden werd het centrum geopend waarna we in een bescheiden parade door het dorp liepen. Zingend en klappend en wel. Alle nieuwsgierige vrouwen onderweg uitnodigend ons te volgen. Bij de markt aangekomen werden de sketches opgevoerd. Hoe meer geweld en geschreeuw, hoe meer entertainment, interesse en gelach. Daarna ontstonden er 2 voetbalteams, in vol ornaat met glanzend gele, nylon voetbalpakjes aan, zeer strak over de uitgedeide billen en benen gespannen. Later in de middag zijn we nog met zijn allen wat gaan drinken. Leuke dag. Jammer dat er hier niet snel iets aan de rechten van de vrouw zal veranderen.
All for 1
Dr Magloire is niet terug gekomen. Ons met 3 artsen achterlatend, om de 2 dagen een nachtdienst en voor mij, naast het ‘achter-de-schermen-werk’ (zoals ik het tegenwoordig maar noem, het echt benoemen is lastig) veel klinisch werk. Op zich dus leuk, lekker met de kindjes in de weer (hoewel wel op mijn ruggemerg imiddels) ware het niet dat het daar achter die schermen inmiddels wel een beetje vol, chaotisch en druk begint te worden. Die idiote diensten van 36 uur accepteer ik dan ook niet meer. Éen van mijn weinige ‘legacy’s' die ik achter zal laten is een nieuw soort rooster waarbij we nog maar 24 uur werken met 24 uur pauze daarna. In ieder geval een heel stuk beter en minder vermoeiend.
Saturnin & Arsene
We hebben een stel erg moeilijke casussen waarvan we 1) niet precies weten wat ze hebben en 2) niet weten hoe we ze kunnen behandelen. 2 Mannen van 25 respectievelijk 30 jaar met, naar wij denken, cardiale en renale insufficientie. De éen is erg benauwd met zijn longen vol vocht en de andere ziet eruit als een reus, van top tot teen gezwollen van het vocht wat hij overal vast houdt. Beide hebben een ernstig verminderde nierfunctie, plassen nauwelijks en reageren niet op Furosemide/Lasix (plasmedicatie). Als je nieren niet meer werken vergiftig je je eigen lichaam omdat je het vuil niet meer uitscheidt via je urine. We hebben de reus maar naar huis laten gaan. Het is soms beter om thuis dood te gaan dan in een vreemd ziekenhuis... verdrietig dat je zo iemand moet laten gaan wetende dat hij niet lang meer zal leven. Maaike heeft ons nog geholpen door de thorax foto’s te beoordelen. Thanks Maaik!
Zo moest ik van de week ook meerdere kindjes ontslaan met ingewikkelde ziekten die we hier niet kunnen behandelen:
Alysa
7 jaar oud meisje met een gezwollen gezichtje, bloedarmoede (zonder malaria of sikkelcelanemie), een hart-ruis (zonder gezwollen voeten of trommelstokvingers), een enorme lever (zonder Hepatitis B of C) en een vergrote milt. Rara wat is dat?... Ik heb geen idee.
Prudence
Een 7 jaar oud meisje die flink benauwd binnenkwam met wederom algehele zwelling van top tot teen, een flink hartruis en eiwitten in de urine. Hartfalen? Nefrotisch syndroom? Gelukkig reageerde zij wél goed op plasmedicatie en ging ze niet meer benauwd maar met nog steeds een bol koppie naar huis (80 km verderop).
Kiria
11 jaar oud meisje met ernstige benauwdheid, een zuurstof gehalte van 80% (vd 1005%) en zeer duidelijke blauwe trommelstok vingers en tenen, geen echte hartruis. Een duidelijk geval van langdurige/aangeboren cardiopathie (hartafwijking), maar wat precies? Gelukkig is er een Italiaanse NGO (EMERGENCY) die hartafwijkingen behandelt in Bangui en zelfs kinderen naar Kartoum stuurt voor operaties (vrij surreel als je hier zo ruraal zit om te bedenken dat sommige kinderen van hier zulke extreem high-tech operaties ondergaan daar). Helaas kan deze NGO zijn activiteiten niet voortzetten vanwege de economische crisis (die voor ons zo ver weg lijkt maar die nu toch even om de hoek komt zetten op indirecte wijze (voor Kiria directe wijze)). Kiria bleek al eens in Bangui geweest te zijn dus onze Medisch Coordinatrice-assistent heeft de informatie over haar opgevraagd; wat blijkt ze te hebben: Een Tetralogie van Fallot! Das niet niks en dat terwijl ze er al 11 jaar mee geworden is. In het kort zijn het 4 congenitale afwijkingen aan het hart bij elkaar: 1) Een gat tussen je linker en je rechter hartkamer, 2) Een restrictie in het vat van je rechterhartkamer naar je longen, 3) Een verdikking van de rechterhartspier en 4) je aorta die anders is in anatomie en positie. Dit alles bij elkaar veroorzaakt dat er veel zuurstof-arm bloed door het lichaam naar de organen en uiteinden (armen & benen) gepompt wordt, vrij zinloos. Hierdoor heeft ze vingers en tenen als blauwe trommelstokken en is ze bij de geringste inspanning benauwd. In onze wereld wordt dit direct na de geboorte geopereerd.
Metertje meer of minder
Ik had weer een slechte nacht vannacht, lekker in onze oplucht bed maar wel met de radio naast met op kanaal 4 (Médecin de Garde). Wetende dat er 2 zeer zieke mannen op de Intensive Care liggen. Beide gisteren en eergisteren geopereerd aan een ingeklemde liesbreuk. De eerste is 2 meter zwarte (necrotische/dode) darm kwijt geraakt, de tweede 60 cm... Je kan je voorstellen dat je er daarna niet zo heel lekker bij ligt. Een beetje net als jongetje Abdon van een paar weken geleden. Een flinke buikvliesontsteking met hoge pols, lage bloeddruk en nauwlijks plassen ondanks de liters vocht die we er in gieten... Ze hebben de nacht overleefd, nu de dag nog, enzovoort.
All bad things come in 2
Bizar maar waar, alle slechte dingen komen hier in 2: Kiria & Prudence: 2 hartziekten, Saturnin & Arsene: 2 nierfalende patienten, 2 schorpioenen bijten in 1 avond, 2 mensen waarbij een slang ze in de ogen heeft gespuugd op hetzelfde moment, Patrice & Benoit > 2 ingeklemde hernia’s met necrotische darmen, 100 kinderen met malaria, bloedarmoede, hoge en lage luchtweginfecties, ooh dat telt niet.
Alle ziektes die je hier tegenkomt zijn uitvergroot en in een later stadium dan je ze bij ons bij een eerste consult zou verwachten. .
Gebrek aan aandacht?
Terwijl ik dit type zit Wilco met de water-mama’s te flirten en zichzelf op te trekken in de mangoboom, waarna de sterke mama’s hem allemaal nadoen, hard giegelend...hmm,misschien moet ik hem toch iets meer aandacht gaan geven...;). Ik heb net geleerd van een zeer wijze vrouw dat je mannen complimenten moet geven, daar worden ze blij van. Ok Ok Ok. ‘Goh wat ben je toch sterk schat!’ ‘Jeetje en die biceps hè!’
Water uit de lucht
Van de week vertrokken Wilco en ik ’s avonds van het kantoor en terwijl Wilco de deur op slot draaide voelde hij druppels in zijn nek. Mijn eerste reactie was ‘het zal wel vleermuizen-plas zijn’. We keken op; geen vleermuizen. Toen kreeg ik ook een paar spatters op me... wat bleek? Regen! 10 druppels misschien, maar het is een begin! Grappig hoe je zelfs als Hollandse eerder aan vleermuizen-plas dan aan regen denkt als je druppels uit de lucht voelt komen vallen.
Datatools & Roosters the 2 loves of my daily live
Nog 2.5 maandje en dan zijn we weer thuis. Fijn. Ik werk hier met redelijk wat frustratie omdat we veel inefficientie tegen komen doordat dingen danwel niet goed gepland/besteld zijn vorig jaar of niet goed overgedragen zijn en dus tussen de wal en het schip vallen, waardoor we hier de hele tijd het wiel weer aan het uitvinden zijn. Met elke nieuwe expat 2 stappen vooruit en 1 stap terug maar hier misschien zelfs wel 2 stappen. Moet ook enorm frustrerend zijn voor de staff. Alhoewel die dankbaar gebruik maken van de onwetendheid van elke nieuwe expat. Helaas hebben ze aan Wilco dan een verkeerde. Die raakt helemaal paranoia van alle duefstal verhalen. In Mweso liet ik nog enige kennis of makkelijke toegang tot kennis achter. Hier laat ik mogelijk een verbeterd doktersrooster en hopelijk een verbeterde Datatool (waarmee MSF alle data kan analyseren) achter. Wel ongeveer de laatste reden op aarde om tropenarts te worden!
Liefs
Laurien-the-datatool-master-to-be
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 11
[visitorCount] => 50
[author] => Wilco en Laurien
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/850/864_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => nachtelijk-avontuur
)
[5] => stdClass Object
(
[reportId] => 4492981
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-03-12
[photoRevision] => 0
[title] => Onder de sterren
[message] =>
De afgelopen week hebben we buiten geslapen. Het is binnen in het huis niet meer uit te houden en ik voel een constante stroom van druppels over m’n voorhoofd via m’n slaap langs m’n hals naar m’n rug glijden. Elke keer weer. Elke plek van het bed is vochtig van de onafgebroken transpiratie die maar door blijft gaan. Ik kan me niet herinneren dat ik dit ooit eerder heb meegemaakt. Gelukkig heb ik een paar bamboe bedden gevonden die ik met een paar stokken, een klamboe en een paar reserve matrassen op een donkere plek in onze tuin heb gezet. Dit is nu onze nieuwe slaapkamer. De mangobomen om ons heen hebben een mooie opening open gelaten boven ons bed. Orion staat elke avond precies op dezelfde plek op ons te wachten en het koelt buiten zo snel af dat we zelfs een deken nodig hebben om lekker te slapen. Dag en nacht verschil met onze sauna binnen in het huis en waarschijnlijk onze redding om toch genoeg nachtrust te pakken.
Overdag is het een soortgelijk verhaal. De ochtend begint om zes uur waarvan de eerste 2 uurtjes nog behagelijk zijn met een graad of 25. Daarna wordt de verwarming aangezet en stijgt het kwik nog voor 12 uur naar 40 graden. Tegen twee uur ’s middags bereiken we de piek tussen de 44 en 48 graden en die warmte blijft erg lang hangen. Vanaf 16:00 koelt het langzaam af en na 19:00 als het donker is geworden eten we wat bij een temperatuur van 35 graden. Op ons kleine kantoor draaien de ventilatoren op volle kracht, op elke tafel staan literflessen met water. Ik heb een voetenbad onder m’n tafel staan om m’n voeten koel te houden en een spray af en toe wat water over me heen zodat de wind van de ventilatoren me een lagere gevoelstemperatuur geeft. Buiten loop je van schaduw naar schaduw omdat de zon maar weinig tijd nodig heeft om onze witte huid te verbranden. Gelukkig zijn we er al een stuk beter aan gewend in vergelijking met de eerste weken hier maar het blijft toch nog steeds vervelend warm.
Wat betreft het werk heb ik me er bij neergelegd dat ik niet teveel bouwprojecten zal opleveren. Ik ben te druk met het rechtzetten en herstructureren van de logistieke afdeling. Ze hebben hier het afgelopen jaar teveel de vrije hand gehad waardoor alles een eigen leven is gaan leiden en niets meer goed is gedocumenteerd. Het is niet meer te hereleiden wat waarvoor is gebruikt en ook bestellingen en back-orders zijn niet meer terug te vinden. Nu Mark, onze supply logistieker, op vakantie is en deze week ook Kami, onze administratieve logistieker, op vakantie is gegaan heb ik deze twee afdelingen er ook bij gekregen. In eerste instantie leek me dat iets teveel van het goede maar ik kan nu meteen ook deze afdelingen beter leren kennen en een paar dingen recht zetten die me al langer een doorn in het oog waren. Afgelopen vrijdag kwam er een truck langs met 8 ton goederen voor ons project. Met name medicijnen. Dan worden er dagkrachten geregeld om alles uit te laden, worden alle collies geteld en alles op een overslagplek tijdelijk opgeslagen. Vervolgens moet de inhoud van alle collies worden geteld en worden ingevoerd in het supply systeem. Ik heb het idee dat tijdens dit proces ook de nodige medicatie verdwijnt. Reden genoeg om ook hier weer bovenop te zitten.
Het hoogtepunt van deze week was de komst van 12 ventilatoren. Hier had iedereen met smart op zitten wachten. Bij het in elkaar zetten van deze bouwpakketten kreeg ik een voor velen wel bekende IKEA déja-vu. Een minimale bouwtekening, teveel boutjes, te weinig moertjes en altijd een onderdeel dat je over houdt. Toch fijn dat wat IKEA ervaring in Centrala Afrika goed van pas komt. Een ander maandelijks terugkerend festijn is het kiezen van de watermama's die deze keer met 200+ vrouwen waren komen opdraven. Dat was wederom rennen geblazen om niet door hebberige handen verscheurd te worden. Het dieptepunt van deze week was dat alle verlichting op de compound en het ziekenhuis er mee stopten. En dat om 02:45 midden in de nacht. Eindelijk in een prima slaap gedommeld op ons buiten verblijf en dan wordt ik alsnog wakker gemaakt. De fout bleek niet moeilijk te vinden: een doorgebrande 3 fase connector. De oorzaak: de connector was maar voor 50% erin gestoken waardoor er een slecht contact was ontstaan en overslaande vonken tot de verbranding hadden geleid. Je vraagt je af waarom je zo’n belangrijke connector er maar voor 50% in stopt en daar geen dubbelcheck op uitvoert. Ik heb de training voor dit soort activiteiten al weer aan mijn lijst toegevoegd.
Al met al is het werk hier een behoorlijke aanslag op lichaam en geest. De warmte maakt je sloom, bederft de eetlust en hindert je in alle activiteiten, de slechte slaap omstandigheden wakkeren de vermoeidheid nog meer aan en de wetenschap dat je meer kan doen als het wat kouder was geweest knaagt continue. Doordat de energie opgaat aan de verkeerde dingen blijft er niet veel energie over om ’s avonds of in het weekend nog wat leuke dingen te doen. Een filmpje kijken is soms een aardig alternatief omdat je daar zonder iets te zeggen onderuit gezakt kan bijkomen van de dag. Op zich zou dit een prima project zijn waar ook nog eens veel eer te behalen valt ware het niet dat de hitte je alle kracht en initiatief ontneemt. Ik hoop dat het eind april snel koeler wordt.
Salut,
Wilco
P.s. Afgelopen vrijdag was het internationale vrouwendag waar Laurien veel werk van heeft gemaakt om dit onder de aandacht te brengen. Ze heeft er zelfs het nieuws mee gehaald. Haar verslag volgt snel.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 41
[author] => Wilco
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/829/595_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => onder-de-sterren
)
[6] => stdClass Object
(
[reportId] => 4487652
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-03-04
[photoRevision] => 0
[title] => Militaire aanpak
[message] =>
Met een volle maan in m’n rug loop ik stil van onze compound naar het ziekenhuis. Het is drie uur ’s nachts en ik kan de slaap niet vatten. Na een lang weekend Bangui zijn we weer terug in Boguila. Je kan merken dat het hete seizoen nu ook de nachten een stuk warmer maakt. Zelfs zo warm dat ik niet in slaap kan vallen en van lamlendigheid maar m’n bed uit stap om buiten een rondje te lopen. Dat heb ik afgelopen week een paar keer gedaan en het is treurig maar waar dat ik zes bewakers slapend aan heb getroffen en één bewaker zelfs niet op zijn plaats vond. Die bleek na een korte speurtocht bij een andere bewaker een praatje te maken. Het ergste is dat hij als verklaring een verhaal verzon dat van geen kant klopte en zijn fout daarmee twee keer zo erg maakte. Ik heb ze allemaal een waarschuwing gegeven maar ga vanaf volgende week de teugels strakker aantrekken. Ik heb al met een knipooog gehoord dat ik een militaire aanpak hanteer omdat ik overal bovenop zit en bovendien nachtelijke controles uitvoer. Wat mij betreft is al bewezen dat die nodig zijn omdat het merendeel van de bewakers een lekker uiltje mee knapt als alle expats slapen.
Ik heb volgens mij al een keer eerder gezegd dat dit project er om bekend staat dat er in het verleden veel spullen van MSF uit het ziekenhuis werden gestolen. Sinds vorig jaar april is er veel meer controle gekomen en is de diefstal redelijk terug gedrongen maar ik kreeg afgelopen week een tip dat er toch nog één en ander via de achterdeur verdwijnt. Ik heb ondertussen een vriendschappelijke band opgebouwd met de jongen waarmee ik de eerste weken van mijn verblijf hier het basketbalveld heb gerenoveerd. Een gemotiveerde harde werker met een positieve instelling die je hier weinig ziet. Hij werkt niet voor MSF maar ik huur hem nu vaak in als dagjeskracht. Vanwege de vertrouwensband die we ondertussen hebben opgebouwd tipte hij me hoe en waar bijna dagelijks nog steeds enkele kleine verduisteringen plaatsvinden. Wat er schijnbaar gebeurt is dat een gedeelte van het voedsel dat dagelijks aan de keuken van het ziekenhuis wordt gegeven apart wordt gehouden en tijdens de lunchpauze via de achterzijde van het ziekenhuis richting de markt verdwijnt en daar wordt verkocht. Als dat waar is dan zijn er veel mensen van de nationale staf bij betrokken omdat dit proces zich over meerdere schijven afspeelt: degene die het voedsel uitgeeft, het keukenpersoneel, de bewakers, een gedeelte van mijn technische team die daar ook werken en degene die het met hun motoren vervoeren naar de markt tijdens de lunchpauze. Wederom tijd voor maatregelen. Omdat ik geen harde bewijzen heb en niemand direct kan beschuldingen heb ik het erop gegooid dat we een nieuwe veiligheidspolicy moeten introduceren waarbij de vijf ingangen van het ziekenhuis moeten worden teruggedrongen naar maximaal drie ingangen. Ik heb aangegeven dat na een lange discussie we hebben besloten om het hek bij de achterzijde van het ziekenhuis te sluiten en heb voor de motoren een nieuwe parkeerplaats aan de voorzijde van het ziekenhuis gevonden die door iedereen in de gaten wordt gehouden. De morrende reacties of dat nu echt wel nodig was bevestigde mijn indruk dat de tip die ik gekregen had wel degelijk klopte.
Hetzelfde geldt voor het kerosine verbruik dat we wekelijks aan de bewakers geven. Ik heb het sterke vermoeden dat er voor mij niemand ooit heeft nagedacht of er enige balans te ontdekken was tussen de hoeveelheid kerosine die we uitdelen en de hoeveelheid die daadwerkelijk wordt verbruikt. Zo is er een keer besloten om de bewakers 15 liter kerosine per week te geven. Ik had al het idee dat de 15 liter die de bewakers per week krijgen redelijk veel is om wekelijks 10 kerosinelampen gedurende de nacht te laten branden. Nu ik hier ook een tip over heb ontvangen dat er wekelijks vijf liter richting de markt verdwijnt heb ik deze distributieketen ook als een onderszoeks project opgepakt. Met een kerosinelamp en een maatbeker met 300 ml kerosine heb ik de test gedaan om te zien hoeveel kerosine je per lamp per nacht verbrandt. Dit is maximaal 100 ml per lamp, dus 1 liter per nacht voor 10 lampen en dus maar 7 liter per week en dus is de 15 liter een behoorlijke overkill. Met een kleine aanpassing kunnen we ruim 400 liter kerosine op jaarbasis besparen. Ik moet de reductie in hoeveelheid kerosine nog aan de bewakers doorgeven maar ik verwacht ook hier weer enkele morrende reacties te ontvangen.
Alsof het nog niet genoeg is betrapte ik enkele dagen geleden iemand uit het dorp op een ander type diefstal. Niet één waar je direct aan denkt maar wat wel degelijk één die in de categorie diefstal valt. Diefstal van water. Het water dat speciaal wordt opgepompt en is gereserveerd voor het ziekenhuis (dus niet van de publieke pomp). Er was iemand bezig met het vullen van een 20 liter bidon bij een waterpunt van het ziekenhuis dat wat afgelegen ligt, onze OPD (out patient department - hier wordt het eerste consult gedaan als je je ziek voelt). We hebben hier een bewaker in dienst om alles in de gaten te houden maar dit waterpunt ligt redelijk achteraf bij de uitgang van de OPD. Tijdens een toevallige ronde die ik rond 19:00 uur met de bewaker maakte zag ik iemand verschrikt opspringen en in de duisternis wegrennen. Bij nadere inspectie bleek er een 20 liter bidon onder de kraan te zijn gedrukt. De bewaker die bij me was herkende de persoon en vertelde dat dit geregeld voorkomt. De publieke waterpomp in het dorp is namelijk tijdens het hete seizoen druk bezocht (ook in de avond en nacht) en is voor sommige mensen in het dorp verder weg dan dit waterpunt in de OPD. Het vervelende is dat we al water te kort hebben voor het ziekenhuis en we dus geen water kunnen missen door dit soort diefstal. Gisteren heb ik de uitgang van de OPD met bamboo stokken dichtgetimmerd en daarmee iedereen de optie ontnomen om hier nog illigaal water te halen. Weer iets dat me vast niet door iedereen in dank wordt afgenomen maar dat wel recht doet aan het systeem.
Nu ik steeds beter begin te begrijpen wat er zich hier allemaal achter de schermen afspeelt en dat ze zelfs het kleinste restje kerosine dat is overgebleven ‘s ochtends vroeg uit de kerosine lampen stelen ben ik momenteel zo alert op alles dat een militaire aanpak helemaal zo verkeerd nog niet is om alles weer verantwoord te laten verlopen. Ik blijf voorloping nog even doorgaan met patrouileren.
Op dit moment overleven we het weekend op een traditioneel fornuis, d.w.z. drie bakstenen, wat hout en lucifers. Ons gasfornuis werkt niet meer omdat iemand zonder mij te informeren heeft geprobeerd de drukregelaar van de lege gasfles los te draaien om deze op de volle gasfles over te zetten. Omdat de drukregelaar behoorlijk vast zat hebben ze met man en macht geprobeerd om deze met een simpele tang los te draaien. Na de draairing te hebben versleten hebben ze op andere manieren geprobeerd de drukregelaar los te draaien wat uiteindelijk resulteerde in een groot gat in het druk compartiment. Toen werd ik er uiteindelijk wel bijgeroepen waarbij ik hoofdschuddend aangaf dat ik dit de meest stomme, zonder gezond verstand gebruikte, stunt vond die ik ooit heb gezien. De opmerking die daarna volgde geeft voor mij het kennis niveau aan waar ik mee te maken heb. Degene die de drukregelaar kapot had gedraaid zei: “Maar we kunnen het gat toch weer dichtmaken met superglue...”. Volgende week ga ik een training opzetten over gasflessen en (de)montage van de drukregelaar.
Tot snel,
Wilco
Laurien:
Over the edge
Shit daar heeft ‘ie me, over the edge. Ik ben er even helemaal klaar mee. Ik loop met ontwijkende blik weg van het kantoor en gelukkig heeft mijn geliefde binnen 10 seconden door dat er iets niet in de haak is. Wat ben ik kwaad en gefrustreerd! Nou is het niet zo heel moeilijk me over the edge te krijgen als ik maar 2 uur slaap gehad heb in 36 werk maar dit achterbakse gedrag is wel het laatste wat ik kon gebruiken.
Ik heb net buiten voor de deur van het ziekenhuis een uur lang een verhitte discussie met éen van mijn nationale staf-artsen-collega’s gehad. Verhit, in hoog tempo en in het frans... Waar het op neer kwam was dat hij ons (expats/MSF) op een (als je het mij vraagt) achterbakse manier probeerde te chanteren, transport voor hem heen en terug naar Bangui te regelen (zoals bekend 400 km verderop, allen te bereiken via vliegtuig of 2 dagen achterop een motor of bovenop een vrachtwagen) voor een ‘congé de circumstance’, dat wil zeggen een sterfgeval in de familie. Daar kunnen we niet aan beginnen. We hebben zo’n 40 ‘delocalized’ (van Bangui naar hier gebrachte) staff, die allen bij elkaar 1-2 x per week iemand in de famile verliezen (niet zo gek als je 10 broers en zussen hebt en met ‘parents’ niet alleen een vader en moeder maar iedereen die familie is bedoeld wordt. De dokters hebben al de mazzel dat we 2 x per jaar een vliegtuig voor ze regelen voor hun vakanties. Waar deze jonge, normaal gesproken, vrolijke enthousiaste dokter Magloire het idee vandaan haalt dat het zijn recht zou moeten zijn dat we voor elke omstandigheid verplicht zijn transport voor hem te regelen is mij onbekend. Eerst probeerde hij er al een hele week vakantie aan vast te plakken (want het is wel erg ver weg he). Dat wij daardoor hier dubbel zo hard moeten werken interesseerde hem blijkbaar niet.Vervolgens liet ie vallen dat hij dan nog maar eens moet ‘reflecteren’ of hij nog wel bij zo’n organisatie wilde werken als we ‘zo met onze werknemers omgingen’ en geen transport voor ze wilden regelen en dat hij nog niet wist of hij volgende week dan wel terug zou komen... ‘C’est a vous’ was mijn eerste reactie daar op. Geenszins van plan aan deze chantage mee te doen. Ik verwees hem naar de administratie en de project coördinator. Tot noch toe even goede vrienden. Tot ik hem voor het ziekenhuis tegenkwam en de discussie ineens een andere toon kreeg. Het kwam er op neer dat hij iets zei in de trant van ‘ja maar jij als expat verdient hier goed’... Ai daar raakte ie me net even op de verkeerde plek. Op een plek van frustratie die ik al sinds september 2011 heb. Namelijk de gedachte van nationale staff dat het normaal is dat expats 3 keer zo hard werken dan zij dat doen en dat we daarbij ook nog eens veel geld verdienen en een luxueus leven leiden op onze compound... Ik denk dat u allen wel beter weet. Hij begon over dat humanitairen nou eenmaal compromissen moeten sluiten in hun leven. Want inderdaad natuurlijk hij is ook ver van zijn familie, vrienden en relatief luxe leven in Bangui. Maar laten we dat niet vergelijken met het feit dat wij expat niet alleen in ons eigen land verplaatst zijn zoals hij maar dat we ons eigen land verlaten hebben, onze familie, vrienden, cultuur, eten, taal, hygiëne, systemen, klimaat en dat alles voor een schamel loon en erg basic living conditions. Hoe durft ie zo’n bewering te maken? Any how, mijn reactie was niet eens de meest typisch Lauriense zoals je hem zou kunnen verwachten maar ik lachte verbaasd en grapte iets in de trant van ‘nou als je die vergelijking wil maken, hoeveel verdien jij dan?’. Ai, helemaal fout. Diep beledigd. Na 4 keer uitleggen dat ik natuurlijk helemaal niet letterlijk wilde weten wat hij verdient maar dat ik maar aan wil geven dat wij expats hier voornamelijk op een vrijwillige basis werken was hij nog steeds beledigd en zei dat door de wending die dit gesprek genomen had hij helemaal nog maar eens goed moest overwegen of hij wel terug zou komen. Niet te geloven. Je ziet de schijnheiligheid voor je ogen gebeuren maar het ontbreekt je aan het frans om iemand te bereiken. Iemand die het nu zo probeert te spelen dat jíj je lullig voelt en dat het door jou komt dat hij ontslag neemt en jij daardoor in de problemen komt in je team. Wat gewoon niet waar is! Dat hij vervolgens ook nog eens smalend lachend ontkende dat het door mijn frans komt dat ik de woorden niet kan vinden om alleen maar 100% diplomatiek te zijn (buiten het feit dat het natuurlijk ook niet 100% mij is, to say the least) , frustreerde me nog meer, want natuurlijk kan je je in je moedertaal nou eenmaal veel beter uitdrukken en zal hij daarin altijd een voordeel hebben. Met de ontkenning van de taalbarrière bedoelde hij dus eigenlijk gewoon te zeggen dat ik lomp was. Wat in dit geval (geloof me deze keer) níet het geval was. Dit bleek een man te zijn die éen (verkeerd geïnterpreteerde) opmerking niet kan pareren en niet meer los kan laten. Helaas heb ik wel meer ervaring met dergelijke mannen ;) maar daar schiet je niks mee op omdat ze nou eenmaal onbereikbaar voor redelijkheid zijn op zo’n moment... Aaah! Het verhaal ging rond in cirkels voor een uur, tot we nep-glimlachend uit elkaar gingen en ik mijn tranen van frustratie nog net binnen kon houden tot ik het kantoor even later uit liep. Wat een scheinheilige klootzak, me zo in de hoek te drijven. We zullen zien of hij volgende week terug komt. Wilco was uiteraard woest en zei; ‘als hij volgende week terug komt, was het blijkbaar allemaal bluf en dan...dan is ie van jou!’ Haha. Ik wens Magloire veel succes met het vinden van een werkgever in de Centraal Afrikaanse Republiek, waar de regering geen geld besteed aan gezondheidszorg en zeker geen dokters rondvliegt, waar in overheidsziekenhuizen geen medicijnen en geen systemen zijn en je dus geen practiserend dokter kunt zijn maar alleen maar manusje van alles om iets van werk gedaan te krijgen en waar je geen trainingen krijgt on the job om een beter arts te worden. Succes met het vinden van een betere werkgever waar je meer verdiend en betere secundaire arbeidsvoorwaarden hebt dan bij MSF. Bonne chance!
Cultuur? Religie? Retardatie?
Wat een frustraties kun je soms hebben als het gaat om onwelwillendheid van ouders. Een concept wat we in de Nederlandse kindergeneeskunde niet of nauwelijks tegenkomen, niet als het gaat om serieuze ziektes en behandelingen. Je ziet eigenlijk nooit een ouder die iets niet over heeft voor zijn/haar kind. Hier is dat anders, apart om te zien. We hebben een prachtig 7 maanden oud jongetje Francis die nu al voor de zoveelste keer malaria heeft (inmiddels al 4x een muskietennet gekregen heeft voor alle opnames die hij al in het ziekenhuis gehad heeft) en ernstige bloedarmoede waarvoor een bloedtransfusie nodig is. Voor zo’n kleintje praten we over 120 ml bloed, ½ kopje. Zowel de vader als de moeder weigeren hem dit te geven. Ook weigeren ze in het dorp andere familieleden te zoeken die het zouden kunnen doen. Als ik de verpleging vraag wat hiervoor de reden is krijgen ze daar geen antwoord op. Als ik via de verpleging vraag of de ouders dan blijkbaar accepteren dat ze de dood van hun kind kunnen voorkomen maar als ze dat niet doen dat hij dan dood gaat. Dan accepteren ze dat... Tsja, waar sta je dan? Die kleine kijkt je met grote angstige ogen aan, zo slap en bleek als een vaatdoek maar zijn ouders interesseert het niet. Helaas is de mentaliteit als het gaat om bloeddonatie hier zorgwekkend. Mensen willen het niet.. Is het cultuur? Religie? Gebrek aan begrip? Angst? Niet veel wat we er aan kunnen doen Niet met uitleg, sketches of beloningen. Gelukkig is niet iedereen hetzelfde en vonden we na 3 dagen eindelijk iemand en heeft hij bloed gekregen. Net op tijd. Over een paar weken zal de strijd opnieuw beginnen als hij terug komt met hetzelfde probleem. Wel fijn dat je wat geld kunt verdienen met de verkoop van al die muskietennetten die ze elke keer weer mee naar huis krijgen na elke opname... Ik hoop alleen wel dat Francis daar ook een deel van krijgt in de vorm van eten oid...
Abdon
Dan nog meer triest nieuws. Ik was erg blij toen ik hoorde bij terugkomst uit Bangui dat Abdon, het jongetje met de darmperforatie door buiktyfus nog leefde. Maar die blijdschap verging snel toen ik hem zag, ernstig vermagerd in zo’n korte tijd en klinisch geen spat verbeterd tov voordat ik weg ging, inmiddels 1.5 week na zijn operatie. Dezelfde avond overleed hij. Niet te doen, een vader bij hem op bed bij wie de tranen stilletjes over zijn wangen rollen. Verdriet is hier zo anders dan bij ons. Mensen zijn een stuk praktischer als het gaat om verlies van geliefden/familie/kinderen. Waar bij ons ouders wanhopig zijn en het verlies van een kind nooit zullen kunnen verwerken, gaan mensen hier snel door met hun dagelijkse leven omdat dat nou eenmaal noodzakelijk is. Maar als je dan dat stille verdriet van zo’n vader ziet, raakt je dat.
Mocht het niets worden als dokter...
Dan kan ik altijd nog kapper worden. Zie Wilco’s nieuwe kapsel!
Goed nieuws
Het goede nieuws is dat we waarschijnlijk iets eerder thuis komen dan gepland. In plaats van begin juli, begin juni omdat ik dan mijn huisartsengesprekken beter kan plannen en niet onnodig nog voor 2 weken terug naar hier hoef te gaan voor E1100,- na een vakantie in Nederland. We gaan niet op vakantie en komen eerder terug. Nog niet 100% zeker maar wel waarschijnlijk. Nog maar 3 maandjes dus! Ff knallen nog!
Liefs Laurien
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 48
[author] => Wilco en Laurien
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/799/865_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => militaire-aanpak
)
[7] => stdClass Object
(
[reportId] => 4483346
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-02-25
[photoRevision] => 0
[title] => Clubsandwiches aan het zwembad
[message] =>
Wat een verademing, van de 125 uur dat we nu in Bangui zijn hebben we onszelf zo’n 100 uur op onze kamer met airco verschanst omdat er buiten niets van je overblijft. Je verliest liters aan vocht per dag die er niet bij te drinken zijn om een denderende hoofdpijn te voorkomen of genezen.
Ineens vertrok ons vliegtuig van Boguila naar Bangui een dag eerder dan gepland, met dermate veel werk en stress tot gevolg van de plotseling verkorte werkweek dat het hele concept van R& R al bijna niet meer de moeite waard was. Pas toen het vliegtuig de grond verliet viel er een last van mijn schouders, laat de korte vakantie maar beginnen.
Helaas vertrok het vliegtuig dit keer niet vanuit onze achtertuin maar moesten we eerst 2.5 uur rijden naar Paoua (na een vermoeiende nachtdienst) waar MSF Frankrijk een groot ziekenhuis runt. Een mooie gelegenheid om even te buurten. Leuk om te zien hoe zij te werk gaan en hoe hun ziekenhuis er uit ziet. Zij krijgen elke 2-4 weken een nieuwe Franse chirurg (die komen werken in hun vakantie…). Zo doende kunnen wij onze gecompliceerde chirurgische patiënten naar ze toe sturen. Leuk om te merken dat meetings in het Frans met fransen (!), andere NGO’s en zelf een Franse chirurg inmiddels prima gaan.
Valintin
Zo hebben we ook Valintin naar Paoua laten gaan voor een echo en zo nodig en mogelijk een operatie. Kleine Valintin is 5 jaar, weegt 11 kgr (!) en heeft een grote tumor in de rechterkant/flank van zijn buik die hem van binnen opeet. Het maakt niet uit hoeveel plumpynut (de pinda-pasta-calorie-bom die we ondervoedde kinderen geven) je hem geeft, hij teert gewoon weg. Wij dachten dat de tumor misschien uit ging van de rechternier (nefroblastoom) of een kluwen aan lymfeklieren (TBC, Lymfoom). Daarom stuurden we hem naar Paoua voor verdere diagnostiek. Komt ie terug met een briefje waarop staat dat alleen de lever iets vergroot is maar dat er verder geen tumor in de buik zit… Zelfs een debiel voelt dat er een enorme klont van 10x 15 cm in de rechteronderbuik /flank zit… Kleine, iele Valintin maakte me aan het huilen van de week toen ie terug kwam. We deden de visite en hij lag op bed (te zwak om nog zonder ondersteuning te zitten) maar strekte heel wakker zijn handjes uit om onze hand te schudden. Zijn oogjes staan ver uit elkaar (beetje zoals het hoofdrol-knaagdier uit Ice Age) maar hij glimlacht altijd voorzichtig. Zijn moeder heeft hem opgegeven en wil hem mee naar huis nemen. Ze heeft een dikke wel gevoede baby aan de borst die direct begint te huilen zodra de tepel zijn mond verlaat. Gadverdamme zo’n dik verwend jengelend kind terwijl zijn grote broer minder weegt dan hij en naast hem ligt dood te gaan. Kan die kleine dikkerd natuurlijk ook niets aan doen maar ik kon het even niet hebben. Het feit dat een moeder de zorg voor haar kind opgeeft is een principe wat wij niet kennen en het doet zeer.
Ik kom net terug in Boguila en hoor dat Valintin vrijdagnacht is overleden, sneller dan verwacht maar misschien maar beter.
Het goede nieuws is dat Abdon, het jongetje waarbij we vorige week zoveel poep uit de buik moesten schoonspoelen, er nog is.
VVF
Het voelt wel goed om terug te zijn. Vandaag is de HIV/TBC expat verpleegkundige vertrokken wat mij achterlaat met haar werk, nice... Volgende week gaan we een Vesico-Vaginale-Fistel (VVF) reparatie kamp beginnen. Dit was al voor begin januari gepland maar vanwege de onrusten in het land was het uit/afgesteld. Ineens vonden we toch een ervaren Malinese chirurg die het wilde doen, dus ineens alle hands aan dek om het alsnog te organiseren. Een VVF is een onnatuurlijk connectie tussen de blaas en de vagina wat kan ontstaan na een langdurige bevalling (> 48 uur) of een gewelddadige verkrachting. De reden dat het ontstaat is dat bv het babyhoofdje te lang op de blaas en de vagina wand geduwd heeft waardoor de doorbloeding dermate is afgenomen dat het weefsel necrotisch is geworden (dood weefsel) waardoor er een gat ontstaat in het weefsel en daardoor een tunnel van de blaas naar de vagina. Je kunt je voorstellen wat er dan gebeurt… De vrouwen gaan urine lekken direct uit de blaas via de vagina (die uiteraard geen sluitspier heeft en dus niet gesloten kan worden) naar buiten. De vrouwen gaan stinken, krijgen ontstekingen en worden verstoten, wat leidt tot sociale isolatie en ondervoeding. We gaan proberen 60-80 vrouwen van dit stigmatiserende probleem af te helpen. Het wordt een flinke happening. 80 vrouwen met hun Garde Malade in tenten naast het ziekenhuis. Alle vrouwen moet 8-10 liter water per dag gaan drinken (en dus verliezen/lekken), wat ze haten en de afgelopen jaren zo veel mogelijk hebben vermeden om maar geen urine te hoeven verliezen. Dit is om hun weefsels aan te laten sterken en schoon te krijgen ter voorbereiding op de operatie. Verder moet er gekeken worden naar hun voedingsstatus en of er sprake is van bloedarmoede en ze zo nodig aansterken. We hopen dat de chirurg zo’n 3-4 operaties per dag kan doen. Hij blijft voor een maand. Gelukkig hebben we een Duitse verpleegkundige uit de hoge hoed kunnen toveren die ervaring heeft met VVF. Dat scheelt mij weer een hele kluif. Ik hou jullie op de hoogte van onze leaking ladies.
Liefs
Laurien
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 43
[author] => Laurien
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/772/899_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => clubsandwiches-aan-het-zwembad
)
[8] => stdClass Object
(
[reportId] => 4481305
[userId] => 198150
[countryId] => 37
[username] => karinaalbers
[datePublication] => 2013-02-22
[photoRevision] => 0
[title] => Op weg naar Togo
[message] => Hallo allemaal,
We hebben een tijd zonder internet gezeten dus vandaar een laat en lang verslag...
Op weg naar Togo
Eerst even een paar dagen bijgekomen op het strand van Kokrobite in een leuk guesthouse aan zee waar in het weekend alle vrijwilligers en gewone reizigers naartoe komen voor de reggae feesten. Wij waren er gewoon door de week en ook nu werd er voortdurend reggaemuziek gedraaid en was er menig rastafari te vinden, al of niet op zoek naar blanke vrouwen. Helaas, geen ligbed op het strand. Wel leek het alsof je voortdurend naar een film zat te kijken want er gebeurde zo veel op het strand. Voor ons guesthouse werden grote houten boten met de hand gemaakt zonder gebruik te maken van boormachines ed. De boten zagen eruit zoals ze dat ws al eeuwen doen, rijkelijk gedecoreerd en voorzien van veelal religieuze opschriften. Meteen daarnaast werden boten te water gelaten en werd de vis met grote netten gevangen. Het binnenhalen van die netten kostte uren en daar was een man of 20 mee bezig en vervolgens was het nog een hele klus om de boot weer op het strand te krijgen. Als het net eenmaal met de hand binnen werd gehaald, snelden de vrouwen en kinderen er naartoe, werd de vis volgens een niet te begrijpen verdeelsysteem verdeeld en liepen de kinderen weg met de zeeslangen die in het net zaten om ze op te pakken, ermee te gooien, op te springen en uiteindelijk met een touw als zweep zo'n beetje dood te martelen. Echt zachtzinnig gaat het er hier niet aan toe.
Hier getracht wat info over Togo en vervoer ernaartoe te krijgen maar we eindigden er uiteindelijk mee dat we uren zijn omgereden in verschrikkelijk stoffige minibusjes maar ach, zo kwamen we ook nog eens in Ho terecht. Niet dat daar veel te beleven was behalve dat we moesten verkassen omdat we geen water meer hadden in de kamer maar het blijft toch heel erg leuk om met het lokale vervoer te reizen, ook al moet je een uur wachten omdat de tro-tro eerst vol moet zijn en kun je of je benen of je hoofd niet kwijt als je een beetje lang bent.
Bij het busstation en onderweg is het een komen en gaan van mensen die je iets willen verkopen: water, snoep, pennen, ondergoed, vreemde smeerseltjes, kapmessen,eten, fruit, hele broden, kammen etc etc en ook kwam er nog iemand langs om schreeuwend het geloof te verkondigen. Dat was wel wat veel maar het is nooit saai. De wegen zijn op sommige stukken aardig maar het kan ineens zo zijn dat de weg ophoudt en er alleen nog maar zandweg is waardoor alle dorpjes volledig onder het rode stof zitten, en wij ook na een dag.
Togo
Eenmaal bij de grens was het ineens een drukte van belang met auto's, bussen en enorme overbeladen lorries die dwars door elkaar heen rijden, houten snackstalletjes en winkeltjes die van alles en nog wat verkopen en talloze geldwisselaars die een beroerde wisselkoers rekenen. Wij werden van het ene naar het andere loket verwezen, vulden weer de eindeloze formulieren in en konden toen te voet de grens over (waar ook een vrouw met volledig ontbloot bovenlijf langs ons heen liep, heeeel bijzonder). Uiteindelijk met een taxichauffeur naar ons hotel in Lome gegaan. Het hotel, wat er zelf uitziet als een soort oostblokgebouw, staat achter de hele grote Duitse ambassade, heeft een goed restaurant (zeggen ze, ik vond het niets, saai Frans eten) maar ligt aan een onverlicht, onverhard stofpad. In Lome zelf is niet veel bijzonders te zien. De regeringen van de afgelopen 25 jaar hebben weinig goeds gedaan waardoor veel internationale bedrijven zijn verdwenen en er nauwelijks een middenklasse is. De koloniale huizen zijn vervallen of staan leeg, er zijn nauwelijks winkels maar wel een enorme markt met goedkope spullen maar ook hier weer bijna geen restaurantjes omdat de mensen gewoon het geld er niet voor hebben. Wel vonden wij natuurlijk weer een bijzondere plek. Midden in de hoofdstraat stond een terras ( het enige wat we in het centrum gezien hebben) waar ze keiharde reggae muziek draaiden en die gerund werd door een Libanees die Hezbollah aanhanger was en die veel foto's liet zien van knuffelbeesten en grappige foto's, foto's van modern Libanon en Beiroet en van de oorlogen aldaar. Hij werd geholpen door een Marokkaanse die heel veel had gereisd en onder valse voorwendselen naar Togo was gehaald en nu weer probeerde weg te komen. We komen hier veel mensen tegen met bijzondere verhalen. Op straat, meteen naast het restaurant , hielden de moslims hun gebed. Op die momenten stopten ze met de muziek zodat de moslims rustig konden bidden.
In Togo en Benin wordt nog veel voodoo bedreven zodat we ook nog naar een fetisj markt zijn geweest die nogal rook door het licht rottende vlees van de dieren die uit heel Afrika kwamen en waarvan men denkt dat ze kunnen genezen, beschermen of kracht kunnen geven. De foto is niet voor de weekhartigen onder ons...Wij worden ondertussen beschermd door de fetisj die wij daar konden kopen, de prijs was goed als de goden het er mee eens waren haha.
Ook zijn we nog even naar 1 van de grootste nachtclubs van West Afrika geweest maar het was maar een rare bedoening met heel veel magere Afrikaanse mannen in kleurige strakke kleding die Michael Jackson probeerden na te doen of zo, wat dronken expats en wat jonge knappe prostituees. Het was niet de bruisende bedoening die we ervan verwachtten....
Wat kan reizen toch leuk zijn
Om 5.30 opgestaan, spullen gepakt, 6.00 uur ontbijt en daarna op weg naar het busstation. De manager van het hotel vertelde ons dat we beter vroeg konden vertrekken om op tijd naar Kara te kunnen, een rit die tussen de 4 en 7 uur zou duren, afhankelijk van wie je het vroeg.De taxichauffeur vertelde ons doodleuk dat we, als we van tevoren hadden geboekt, we ook met een grote, directe bus weg hadden gekund en dat het hotel niets van de bussen wist. Wij dus om 7.15 uur klaar om met de zeer oude minibus te vertrekken maar ja, die moest eerst vol. Op het station, en ook onderweg is bijna geen eten te krijgen behalve heel veel (stok) brood zonder iets erop of wat halflauwe frisdrank. Gelukkig hadden ze wel tv en werd ik uitgenodigd door een oude moslim om de voetbal te komen kijken van een paar b clubs uit Frankrijk. Toch wel bijzonder om naast een oude moslim en een slapende Afrikaan geperst voetbal te zitten kijken. Om 1200 uur was er ineens beweging. Ik dus gauw naar het openbare toilet, wat geen toilet was maar een soort douchehokje zonder douche, zonder water, zonder groot gat en zonder toiletpapier. Toch nog even nagevraagd en ja hoor, dat was het toilet. Weer heeel bijzonder. Ik kreeg gelukkig wel waspoeder voor kleren om mijn handen mee te wassen. Bij terugkomst bleek dat ik mij voor niets had gehaast. Om 12.30 reden we weg en toen besloot iedereen dat er nog spullen gehaald moesten worden en dat de tank leeg was. En dus reden we een uur later echt weg en duurde onze rit van 400 km in totaal 16 uur!
Togo is denk ik wel het armste land waar we gereisd hebben. Behalve in Lome is het onderweg niet mogelijk om een maaltijd te krijgen, er is geen electra, er wordt gekookt op houtvuren en je ziet vooral vrouwen en kinderen met enorme takkenbossen op hun hoofd rondlopen. Er is geen stromend water, op zijn best zie je bij de dorpen een gezamenlijke pomp maar je ziet ook onderweg vrouwen met teilen of emmers water op hun hoofd langs de weg lopen. De mannen doen zo te zien niet heel veel. Na zonsondergang zie je dan ook alleen nog maar een enkel vuurtje bij een huis of een lamp op zonne-energie. Het rijden is vooral s avonds gevaarlijk in het stikdonker want er rijden auto's en fietsen zonder licht, mensen en dieren steken ineens over en andere auto's en enorme, overbeladen lorries op weg naar Mali gaan van rechts naar links over de weg om de gaten in de weg te ontlopen. Het is dan ook geen wonder dat er vele ongelukken zijn.
Het land zelf is verder veilig. Ondanks dat ons Frans nogal belabberd is, zijn de mensen hulpvaardig en vriendelijk in contact zonder opdringerig te zijn. Het komt wat ruiger over dan Ghana, er zijn bijna geen toeristen, wel zijn er wat Fransen die bij NGO's werken of voor zaken hier zijn. Tot nu toe erg leuk, jammer dat de Fransen het hebben gekoloniseerd want het eten is er niet op vooruit gegaan, erg smakeloos vergeleken bij het heerlijke pittige eten in Ghana.
Het noorden van Togo
Met de meest onverzorgde, doch wel redelijk Engels sprekende gids de bergen en omgeving van Kara in geweest en daar traditionele dorpjes, een smid en marktjes bezocht. Er is in Togo 1 min of meer toeristische plaats waar mensen wonen die van oudsher erg argwanend waren door invallen door buitenstaanders een paar eeuwen geleden. Zij hebben hun huisjes in een soort fortje gebouwd zodat ze met pijl en boog op belagers konden schieten door schietgaten of kokend water vanuit het bovenste deel van het huis konden gooien. Wij bezochten het huis van de chief die zichtbaar rijk was met veel koeien etc maar in de rest van het dorp was het weer armoe troef en kom je hier her en der kinderen met hongerbuikjes tegen. Er wordt niet erg best voor de eigen bevolkingsgroep gezorgd.
Op de markten hier is nauwelijks wat te krijgen, hier zelfs geen plastic spullen die elders oververtegenwoordigd zijn, helemaal geen fruit en alleen yam, cassave tomaat en uien groente en wat magere kippen en geiten als vlees. Verder zie je wel mensen zitten met kleien potten, stookhout, doeken, zelfgestookt bier, waspoeder etc maar ook met bijv 5 visjes, kopjes rijst of kopjes cement. Ook hier geen eten te krijgen.
Onderweg zeggen mensen je gedag, en af en toe begint een kind luid te krijsen of je wezenloos aan te kijken. Er zijn nu heel weinig toeristen door de oorlog in Mali, waardoor er veel minder mensen op doorreis zijn. Er zijn huizen van klei of de ronde hitten met rieten dak. Er zijn nagenoeg geen personenauto's allen mototaxi's, busjes en auto's die alleen rijden als ze vol zijn.
Aangezien het eten in het hotel ( dat bekend staat dat het de enige werkende lift van het land heeft lift heeft buiten Lome, die het vervolgens niet deed) duur en niet lekker is, de Lonely Planet er maar op nageslagen, minstens een half uur op zoek geweest en geen restaurant gevonden maar wel onze gids en een vriend dus toen maar de meest taaie kip, maar wel in heerlijke pittige saus, gegeten en het maar weggespoeld met een paar
biertjes.
Het is echt een superleuk land als je er de lol van kunt inzien.
Voor zover onze trip in Togo,
We zitten ondertussen alweer in Benin,
We hopen dat met jullie alles goed gaat,
Tot horens,
Groetjes en liefs,
Karin en Rein
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2009-08-11 20:32:09
[totalVisitorCount] => 96003
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 2089
[author] =>
[cityName] => Ouando
[travelId] => 433352
[travelTitle] => West Afrika 2013
[travelTitleSlugified] => west-afrika-2013
[dateDepart] => 2013-02-07
[dateReturn] => 2013-03-07
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/791/279_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/150_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => op-weg-naar-togo
)
[9] => stdClass Object
(
[reportId] => 4478511
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-02-18
[photoRevision] => 0
[title] => De balans tussen de patient en de computer
[message] =>
Als in Villa Volta een waar sprookje, liggen Wilco en ik op een bed, een meter zwevend en schommelend boven de grond, onder de mango boom, met een warme bries om ons heen. De watermama’s met de gele 20 liter bidons op hun hoofd liggen in een deuk om dit fata-morgana achtige tafereel en de ‘bonjours’ van nieuwsgierigen die over de rieten schutting spieken nemen toe... Is de hitte me naar de bol gestegen? Heb ik me uit wanhoop tot de opioden gekeerd? Is het cerebrale malaria? Nee hoor lees verderop Wilco’s tekst en uitleg maar. Laten we zeggen dat ik Wilco ergens hoog in de boom vond deze ochtend...
Nadat dokter Marcel bedacht had dat zijn gratis tanden-vakantie wel lang genoeg geduurd had heb ik er voor gezorgd dat ik 1.5 week diensten vrij was. Maar afgelopen vrijdag was het weer zo ver. De dag begint om 6 uur en om 23:00 raakt mij bezwete hoofd eindelijk het kussen. Wat een avond en wat gaat er nog komen? Twee erg zorgelijk patienten ontnemen me mijn slaap (daarnaast zou de hitte daar ook wel wat schuld aan kunnen hebben):
Elke tropenarts’ nachtmerrie
Een 17 jarig meisje komt binnen, zwanger van haar eerste kindje maar al 5 dagen bezig de weeen op te vangen. De harttonen van de baby zijn al niet meer te vinden maar er is nog maar 4 cm dilatatie (van de 10 cm die de baarmoedermond open hoor te zijn voordat een baby hoofdje erdoor kan). Dat schiet dus niet op maar het risico op een baarmoeder scheur is groot omdat de baarmoeder de weeen nu al zo lang heeft moeten opvangen, hoewel we niet weten hoe krachtig ze zijn geweest. Ik besluit weeen-opwekkers te geven om de weeen krachtiger te maken in de hoop dat daardoor de baarmoedermond meer open zal gaan (de baby moet er tenslotte toch vaginaal uit) en waarschuw de verloskundigen voor de tekenen van een baarmoederscheur en zeg ze me te bellen als erom 00:00 nog geen verandering is. Na een (in mijn hoofd) onrustige nacht en wat radio-oproepen word ik vroeg in de ochtend pas weer door de niet al te intelligente verloskundige gebeld. ‘Docteur; est-ce que vous pouvez faire un mouvement?’ Een mooie manier om te vragen of ik ‘een beweging naar’ het ziekenhuis kan maken. Nog steeds maar 5 cm en de weeen nemen al de hele nacht niet echt pauzes meer, blijkt na 3 keer vragen (kan een teken van baarmoeder scheur zijn zoals ik ze aan het begin van de nacht ook al uitgelegd had). Ik constateer dat de vrouw op zich in een goede conditie is maar dat de baarmoeder mond inderdaad nog maar 5 cm open is en daarbij erg gezwollen. Dit gaat niet lukken. Dan zijn er twee opties, 1 beslissing te nemen op 5 uur ‘s ochtends. De ene optie is de nachtmerrie van elke tropen dokter, de ander is schennis van wijsheid in een ruraal gebied waar zwangere vrouwen ver weg van gezondheidszorg wonen (deze vrouw kwam van 100+ km). De nachtmerrie zou betekenen dat ik het kind er in stukken uit zou moeten halen, een craniotomie waarbij je het hoofdje via de vagina ingaat om de inhoud er uit te zuigen en zo het hoofd kleiner te maken en het kind er stukje bij beetje uit te halen. Alles om een keizersnede (optie 2, maar een risico voor de toekomst als deze 17 jarige nog 10x zwanger wordt, wat ze zal) te voorkomen terwijl het kind toch al is overleden. Ik had meerdere redenen om toch niet voor optie 1 te gaan; 1) Nooit eerder gedaan, 2) Niet willen, 3) Langdurige bevalling waardoor de genitale weefsels al zo beschadigd waren dat het risico op een fistel tussen vagina en blaas al erg groot is, dat ik niet met nog meer hardhandige instrumentaria in deze vagina wilde rond rotzooien, 4) iedereen kent de gyneacologen-die-door-het-sleutelgat-hun-gang-verfen-grap, dit zou ook wel erg sleutelgat-werk worden door 5 cm, en 5) de voornaamste; Ik was bang dat ze al een baarmoeder scheur had opgelopen omdat de weeen geen pauzes meer leken te nemen dus zou een buikoperatie zowiezo nodig zijn. Tijdens de keizersnede bleek dat het kind misvormd was met een hoofd bijna zo groot als een volwassene. Ik was redelijk tevreden met de beslissing die ik genomen had ondanks alles. Zegt dokter Marcel achteraf: We moeten wel uitkijken dat coordinatie niet gaat zeiken als we te veel keizersnedes doen op reeds dode babies... Drop dead Marcel. Prima dan bel ik jou de volgende keer om 4 uur ’s nachts om een baby in stukken te hakken.
Abdon
De tweede patient die me nog meer wakker hield was een 7 jarig jongetje, Abdon, die al 2 weken niet meer poepte en van wie de buik erg opgezwollen en zeer pijnlijk was. Het jongetje was in respiratoire distress en in slechte staat. Zo slecht dat we bang waren dat hij een operatie niet zou overleven. We (dr Marcel en papa Elisée (onze huis-tuin-en-keuken chirurg) die ik om 22:00 naar het ziekenhuis haalde voor overleg)) besloten hem veel vocht en antibiotica te geven via het infuus en de volgende dag te opereren als hij dat zou halen. Een betere indicatie bleek er niet te zijn toen Elisée en ik de buik de volgende ochtend openden; De buik zat vol met poep en inflammatoir weefsel (buiten de darm wel te verstaan). Een klein gaatje in de dunne darm (waarschijnlijk veroorzaakt door een bacterie, Salmonella Typhi) zorgde voor deze levensgevaarlijke chaos in de buik van dit kleine, dunne, bange, zieke jongetje. We sloten het gat zo goed en kwaad als dat ging (ik vervloekte dat ik dit nooit eerder in levende lijve had gezien en mijn chirurgie-dagen al zo lang geleden waren omdat ik niet overtuigd was dat dít de manier was waarop je een darm moest sluiten, maar ik moest bij gebrek aan eigen kennis en ervaring vertrouwen op Elisée). We wasten de buik met 3 liter zout water en nu maar hopen op het beste. Ik hou jullie op de hoogte.
Twijfelachtige energie
Verder kan ik helaas niet zeggen dat ik bulk van de energie wat het werk me hier geeft. Ik twijfel of het een goed idee was deze 3e missie te doen. Het ziekenhuis loopt hier vrij goed en mensen lijken niet erg ontvankelijk voor hetgeen een expat in te brengen heeft. Ze zijn eerder beledigd als je ze niet in elke gedachte betrekt. Nou is dat op zich misschien wel een goed teken want waarom zouden wij alles beslissen , maar het doet me wel afvragen of wij hier nog wel zo nodig zijn. Gezien het feit mijn werk zich hier voornamelijk achter de schermen afspeelt waar je nooit veel direct resultaat ziet is het lastig energie te krijgen van wat je doet.
Liefs Laurien
Wilco:
Zwevend matras
Een goeie week deze week. Een week die in het teken staat van de voorbereidingen voor het warme, zeg maar hete, zeg maar gerust bloedhete, seizoen. Deze week tikte het kwik net de 44 graden aan maar over een paar weken gaan we richting de 50. Het is nu al zo warm dat je vanzelf zo min mogelijk beweegt. Niet zo gek dat de meeste Afrikanen niet zoveel doen in deze hitte. Ik begin het te begrijpen. Het blijkt overigens dat als de temperatuur vanaf 25 graden Celcius met elke graad toeneemt de productiviteit met 2% afneemt. Dus bij 50 graden is de productiveit met de helft afgenomen. Ik ben bang dat ze daar bij MSF bij het maken van de jaarplanning geen rekening mee hebben gehouden. Gelukkig hebben we deze week de eerste drie ventilatoren ontvangen om degene die kapot in ons kantoor hangen te vervangen. De verkoelende bries die na de installatie door het kantoor waait maakt iedereen blij. Dat daarbij alle papieren door de lucht waaien en doelloos ronddwarrelen maakt niet zo veel meer uit.
De andere ventilatoren voor de slaapkamers zijn besteld en komen hopelijk snel. Hoe ze het hier de afgelopen 6 jaar zonder ventilatoren hebben vol gehouden is me een raadsel alhoewel ik wel in de wandelgangen heb opgevangen dat er veel over de hitte is geklaagd en er een optie was besproken om de expats als uiterst noodgeval gedurende 2 maanden in het hete seizoen te evacueren als het echt niet meer te harden zou zijn. Om dat te voorkomen is waarschijnlijk het project goedgekeurd waar ik nu aan werk om een nieuw electriciteits netwerk aan te leggen zodat er genoeg stroom is om alle ventilatoren op aan te sluiten en de koelkasten aan de praat te houden. Om dit nieuwe electriciteits netwerk aan te leggen moet er een nieuwe dikkere kabel worden aangelegd tussen de generator (die naast het ziekenhuis staat) en het kantoor. Vervolgens een nieuwe kabel tussen het kantoor en ons eerste expat huis die daarna doorgetrokken wordt naar ons tweede expat huis. Al met al 350 meter graafwerk. Ik krijg hulp van een electriciën uit Bangui die de installaties in de twee expat huizen voor zijn rekening neemt. Dat scheelt mij gelukkig weer een hoop werk. Elke kamer krijgt een lamp met schakelaar en een wandcontactdoos. Momenteel werken we met een paar 12 volt lampen maar die geven niet eens genoeg licht om ’s avonds een boek bij te lezen. Deze nieuwe installatie komt dus als geroepen. Aan het begin van de week regel ik 5 hulpkrachten om het graafwerk te doen. Ik heb hier geen constructie manager in mijn team dus ik moet zelf een oogje in het zeil houden of alles volgens plan verloopt. Die controle is niets teveel gevraagd want zodra je even weg bent zakt het werktempo terug naar het waakvlammetje en pruttelt het een beetje door tot je weer komt kijken waarna vervolgens iedereen weer vollop aan de slag gaat. Alles gaat met de hand dus met pikhouweel en schep staan we bij 40 graden een 40 centimeter diepe geul te graven, 350 meter lang. Ik heb ze verteld dat als ze goed werk leveren ze de volgende dag terug mogen komen. Die uitspraak is voldoende om in ieder geval iets gedaan te krijgen en daardoor zit nu gelukkig ook die 350 meter kabel in de grond. Nu nog aansluiten en laat dan die ventilatoren maar snel komen.
Tussen de bedrijven door hebben we nog een groene mamba in de achtertuin gezien en gelukkig op tijd van het leven beroofd voordat het andersom zou gebeuren. Er schijnt hier niet al teveel tegengif te zijn dus het blijft oppassen voor slangen.
Omdat ik het toch niet kan laten heb ik deze zondag een zwevend bed geinstalleerd onder onze grote mangoboom in de achtertuin. Ik had al een hangmat opgehangen die zo in trek bleek bij iedereen dat ik besloten had om, bij wijze van proef, een schommel te maken ter grote van een bed zodat meer expats hun vrije zondag luierend en schommelend konden doorbrengen. Met de lenigheid van een slingeraap zag Laurien me door de boom bewegen en met een oud bed en dito matras hebben we nu een zwevend matras onder de boom hangen. Als hier iets afwijkt van de standaard trekt het al snel veel bekijks en zo ook deze keer. Kinderen klimmen in bomen om iets te zien van dit nieuwe zwevende bed en zelfs volwassenen komen langslopen om een glipm op te vangen van dit ‘gekke’ verschijnsel. Wederom erg leuk om dit mee te maken. Alles gaat hier overigens verder goed maar nu schommelen we nog even lekker verder.
Tot snel weer,
Wilco
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 50
[author] => Laurien en Wilco
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/740/935_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-balans-tussen-de-patient-en-de-computer
)
[10] => stdClass Object
(
[reportId] => 4473870
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-02-11
[photoRevision] => 0
[title] => Omringd door vrouwen
[message] =>
Met een hoofdschuddende blik loop ik weg van een hysterische vrouwen massa. Ik probeer nog een laatste keer de orde en rust terug te laten keren maar bij de aanblik van de alle vrouwen die gillend achter me aan rennen en om me heen drommen geef ik het al direct weer op. Ik voel me net de man uit de AXE reclame die zich van een nieuwe geur deodorant heeft voorzien. Als dit tafereel was gefilmd hadden ze top reclame materiaal gehad. Hoe ben ik in deze situatie verzeild geraakt...? Ik zal het kort uitleggen. Op onze compound en in het ziekenhuis staan op veel plaatsen watercontainers (1000 liter tanks) waar altijd water voorradig is om je handen te wassen of om te douchen. Om deze tanks bij te vullen is er een eenvoudig maar doeltreffend systeem bedacht waardoor de tanks nooit leeg raken, Er worden op de eerste maandag van de maand (als bij ons om 12:00 de sirenes gaan loeien) 12 vrouwen gekozen die de komende maand het water mogen bijvullen. Dit betekent 6 trips per dag van de waterpomp naar de 1000 liter tanks met een 20 liter bidon op je hoofd voor een schamele vergoeding van 3 dollar per persoon. Ondanks het minimale bedrag is dit voor de vrouwen van het dorp een uitgelezen kans om iets bij te verdienen en dus loopt, op de eerste maandag van de maand, het halve dorp uit om uitgekozen te worden als ‘water mama’. Ik was al gewaarschuwd dat dit een behoorlijk hectisch tafereel zou worden dus ik had een slimme manier bedacht om de keuze van de vrouwen zo objectief mogelijk te houden d.m.v een doodgewone loterij. Ik had voor de zekerheid 90 lootjes gemaakt (ik had gehoord dat er nooit meer dan 60-70 vrouwen kwamen) om uit te delen en vervolgens 90 lootjes die ik in een mand zou gooien om er dan 12 nummers uit te trekken. Ik weet niet wat het was maar het leek deze keer wel of het hele dorp was uitgelopen om gekozen te worden. Na de mislukking om alle vrouwen op te lijnen of systematisch te kunnen tellen zag ik al dat er veel meer vrouwen waren dan mijn 90 lootjes. En een tekort aan lootjes zou voor nog meer problemen zorgen. Na ampele overweging ben ik hoofdschuddend terug gelopen naar het kantoor om nieuwe lootjes te maken terwijl mijn assistent zou proberen om alle dames in een halve circel op te lijnen. Bij terugkomst zag ik een volmaakte halve circel met mijn assistent in het midden. Nadat de lotnummers door iedereen gretige in ontvangst waren genomen (143 stuks) heb ik met Kami, onze Amerikaans administratie expat, de trekking volbracht en hebben we zonder enige slag of stoot deze gevaarlijke klus geklaard. Het feit dat dit voor iedereen de meest eerlijke manier is om te worden gekozen heeft er ongetwijfeld toe bijgedragen dat ik er zonder schrammen of blauwe plekken ben afgekomen (het verhaal gaat de ronde dat dat een keer eerder bij een andere expat was gebeurd). Een horde hysterische op hol geslagen vrouwen hou je niet makkelijk tegen.
Zitten we dinsdagochtend net rustige in het kantoor horen we buiten ineens een wild geschreeuw en het gekrijs van een kleine menigte. Als ik naar buiten kijk zie ik en paar jongens met stenen in hun hand die richting het MSF kantoor rennen en stenen richting de muur van het kantoor gooien. Even gaat de gedachte door me heen dat er een grote rel op komst is maar al snel roept er iemand dat er een slang is gesignaleerd. Het standaard protocol dat dan volgt is wat we dan te zien krijgen. Een grote groep jongens gooien stenen naar de slang en slaan met lange stokken om de slang te doden. Met succes. De dode slang wordt vervolgens met trots getoond als ze zien dat ik mijn fototoestel tevoorschijn haal. Later deze week zien we nog een slang onder een mangoboom en er is er ook één bij ons in de achtertuin van de compound gezien. Eén van de eerste dingen die je kan doen om slangen uit je tuin te houden is om de tuin schoon te houden (geen hoog gras, geen bladeren, takken of stenen in je tuin). Er is al een jaar niets aan onze tuin gedaan schat ik in en dus ben ik met 8 dag hulpkrachten begonnen om de tuin schoon te harken en te ontdoen van alles wat er niet thuis hoort. Als ik ook de opgedroogde composthoop wil opruimen komen we een indrukwekkend grote schorpioen tegen. Die houden ervan om zich in kleine koele donkere ruimtes schuil te houden. De opgedroogde composthoop is daar een prima plek voor. De composthoop is overigens nu weg, net zoals de grote schorpioen. Een opgeruimde tuin is het halve werk.
Dan een korte update over het basketbalveld. We hebben gisteren de laatste hand gelegd aan het vernieuwde veld. Van een overwoekerde grond met veel stenen en bladeren tot een strak speelveld van verhard zand met duidelijke belijning met twee gerestaureerde baskets. Samen met Alain die als enige van het dorp vrijwillig heeft meegeholpen aan de metamorfose hebben we zaterdag met 8 kinderen een klein partijtje gespeeld om het veld in te wijden. De mogelijkheid om te sporten en het plezier dat de kinderen uitstralen is altijd één van de grootste beloningen die je kan krijgen bij dit soort unieke projectjes. Gisteren werd het veld al direct overgenomen door enkele volwassenen waarbij een paar expats ook werden gevraagd mee te doen. Een mooie kans om weer lekker te sporten.
Na onze kleine excursie van vorige week naar een groot stenen platform dichtbij onze compound zijn we deze zondag met een kleine groep van het expat team naar een grote zwarte rots gegaan om wederom even iets te hebben om onze zinnen te verzetten. Op 8 kilometer afstand bevindt zich een soort mini Ayers Rock maar dan in het zwart. Een geweldige, bijna vierkante, zwarte rots steekt een als een voetbalveld op z’n kant de lucht in. Bij aankomst met de MSF jeep komen er al direct een dertigtal kinderen aangerend die ons vergezellen op de tocht naar boven. Een uitgelezen kans om weer de truckendoos open te gooien en de kinderen met grappige dingen te vermaken. Deze keer doet Donald Duck het goed en alhoewel ik niet goed snap waarom ze bij het horen van die gekke stem over de grond rollen van het lachen ga ik er gewoon mee door. Het is te leuk om de kinderen plezier te zien hebben. Misschien zien ze de volgende blanke pas weer over een jaar en is dit nu hun ultieme belevenis om de komende periode op te teren.
Tot volgende week,
Wilco
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 21
[visitorCount] => 49
[author] => Wilco
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/712/240_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => omringd-door-vrouwen
)
[11] => stdClass Object
(
[reportId] => 4469406
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-02-04
[photoRevision] => 0
[title] => 138 uur standby
[message] =>
Jammere collega
Het was een vrij drukke week. Bij hoge mate van gebrek aan collegialiteit heeft een nationale staf collega (Dr Marcel) zich ernstig voor het werkt gedrukt. Hij had kiespijn en is op stel en sprong op de motor naar Bangui vertrokken (400 km), vanwaar hij 3 dagen later, nadat zijn kies getrokken was, terug zou komen... helaas heeft ie het waarschijnlijk met de tandarts (een broer van een neef van een vriend?) op een akoordje gegooid. Die heeft hem vervolgens niet 1 maar 2 keer terug laten komen voor controle afspraken waardoor het volgende MSF transport naar hier pas 3 dagen later kon. Om een lang verhaal kort te maken heeft hij voor zichzelf geregeld dat hij 9 dagen gratis vakantie heeft gekregen (betaald ziekte verlof) en daarmee gezorgd dat er de afelopen 5 dagen maar 2 dokters waren voor zowel de dag als de nachtdiensten, waar ik er 1 van was. Er werd me vanuit de coordinatie in Bangui geadviseerd Andreas, mijn collega, te vragen zijn weekend R&R in Bangui uit te stellen maar omdat het mij niet ontbreekt aan collegialiteit en omdat ik merk dat hij er een beetje doorheen zit, heb ik gezegd dat hij toch moest gaan. Resultaat: Van vrijdag tot de zondag erna 138 uur standby geweest... En nu? Nu moe. Dr Marcel heeft het bij mij redelijk vern**kt kunnen we stellen. Jammer dat hem dat zeer hoogstwaarschijnlijk allerminst kan schelen. Het zal zijn tijd wel lijen, over 5 maanden ben ik weer weg en komt er weer iemand anders. Jammere instelling.
Hepatosplenomegaliewattes?
Verder moet ik zeggen dat ik nog steeds positief verrast ben door het kennisniveau onder de staf. Het systeem hier is dat je verpleegkundigen (infirmiers) en assistent-verpleegkundigen (sécouristes) hebt. De sécouristes zijn niet opgeleid maar leren door in het ziekenhuis te werken en klusjes te doen. Tijdens de visite probeer ik de verpleegkundigen en sécouristes altijd zoveel mogelijk te betrekken, te laten nadenken en dingen te leren. Het valt me niet tegen hoeveel ze weten. Als ik in Mweso (voor de 6e keer aan dezelfde persoon op verschillende momenten) vroeg wat ik zocht als ik rechts in de bovenbuik voelde van een patient, dan kreeg je ‘Euh...??!’ (Lucy natuurlijk). Hier krijg ik direct: Hepatomegalie (vergrootte lever). Verademing. Bijna altijd als ik vraag waarom ik wil weten of een kind plast weten ze dat het is om de mate van uitdroging te bepalen. Heerlijk. Ze bedanken me na elke visite ook uitvoerig omdat ze het blijkbaar leuk vinden zo aktief mee te doen.
Hondsdolle vrouw
Een hondsdolle hond heeft een maand geleden een aantal mensen gebeten voordat ie (gelukkig) gedood werd. Mijn destijdse collega’s zagen 5 mensen op de poli en zagen de bui al hangen. We hadden (en hebben) geen Rabies/anti-hondsdolheids vaccins... En ja hoor, deze week kwam de tweede patient met de zeer kenmerkende symptomen binnen. Totaal geagiteerd met typische trekken van hydrofobie (‘angst’ voor water als je het aanbied) en aero-fobie (zelfde epilepsie-achtige reactie op wind in het gezicht. Dit wetende uit boeken maar het nooit gezien hebbende dacht ik ‘laten we de proef op de som nemen’ om de diagnose ‘vast te stellen’. Ik blaasde redelijk onnadenkend in haar gezicht waarop ik me kapot schrok van de reactie waarbij ze volledig uit dr plaat ging aan iets wat een combinatie van hevige agitatie/epilepsie en contracturen was. Goed, das duidelijk. Niet meer doen. Op het moment dat iemand in dit stadium binnenkomt is de prognose infaust. Het enige moment waarop je nog enige (als uberhaupt al een) kans maakt is wanneer je direct na de beet een hele reeks aan vaccinaties geeft. Het enge aan deze dame was dat haar verzorger/Garde malade (in dit geval haar moeder) haar steeds vast wilde houden waardoor haar handen steeds in de buurt van de mond van de patient kwamen. Ik was als de dood dat de patient haar moeder zou bijten waardoor haar prognose net zo fataal zou zijn. Gelukkig stierf onze dame na 2 dagen. Uit haar lijden verlost.
Vele luchtbellen in de lucht
Als MTL ben ik momenteel alleen nog maar bezig vele ballen in de lucht te gooien om weer wat zaken onder de aandacht van de coordinatie in Bangui te brengen en zaken die zijn versloft weer te reactiveren. Practisch heb ik dus nog weinig geimplementeerd of gedaan. Irritant. Deze week bleek bijvoorbeeld maar weer dat de kennis op het gebied van de pasgeborenen nog ver onder het vriespunt ligt (vriespunt? Oohh de gedachte alleen al). Daarnaast probeert iedereen de verantwoordelijkheid voor zieke pasgeborenen zover mogelijk weg te schuiven. Iedereen is van mening dat pasgeborenen, ziek of gezond, op de verloskunde afdeling horen... Ware het niet dat daar 0 verpleegkundigen en alleen maar verloskundigen (sage-femes) en assistent verloskundigen (matrons) werken... en s’nachts zelfs alleen maar matrons (niet opgeleide bevallings-assistentes). Daar ligt dus nog een hele kluif voor mij. Maar wanneer ga ik daar nou eens even een fantastische training over in elkaar draaien?
Al met al voel ik me goed thuis, beweeg ik me op mijn gemak in het ziekenhuis en tussen mijn collega’s. De contacten zijn goed en ik voel vertrouwen van de mensen met wie ik werk. Vandaag heb ik een briljante uitvinding gedaan die het leven hier een stuk aangenamer kan maken: Ijskoffie. Dat wil zeggen: Wiener Melange koffie-poeder in melk > in de diepvries en... heerlijk! Fijn dat het geluk in de kleine dingen kan zitten.
Liefs
Laurien
Wilco:
Thuis in Afrika
Eindelijk een relaxte dag Echt zo’n dag dat je geen verplichtingen hebt, lekker kan doen wat je zelf wilt doen zonder dat je je ook maar enigzins verveeld. Precies het is zondag en ik heb net de eerste maand rapportages van januari de deur uit gestuurd. Ik merk dat alle ervaring uit Mweso me goed van pas komt en me een enorme voorsprong geeft bij de start in dit project (helemaal zonder enige handover). Waar ik in Mweso 3 maanden nodig had om alles te begrijpen, te plannen en te rapporteren heb ik het hier in 3 weken voor elkaar gekregen. MSF heeft geen geheimen meer voor me en met enkele handige templates die ik in Mweso heb ontwikkeld kan ik hier direct verder en kan daardoor met één oogopslag zien wat de consumptie geschiedenis is geweest van de generatoren en de auto’s in het project. Uit de grafieken is direct te zien dat hier in 2011 en begin 2012 de boel niet goed onder controle was. Het diesel- en benzineverbruik was ongehoord hoog. 40 liter kerosine per week voor 1 koelkast is iets teveel van het goede en auto’s die 1 op 2 lopen in plaats van 1 op 7 duidt ook op een ongezonde situatie. Dat er in het verleden veel werd gestolen in dit project hadden we al gehoord maar nu kan ik het ook aan de cijfers zien. Ook in het ziekenhuis klopten de magazijnvoorraad niet met de uitgifte van voorgeschreven medicijnen van de doktoren. Er is halverwege 2012 veel extra controle uitgevoerd en de situatie is iets verbeterd maar waakzaamheid blijft geboden. Ik zit er in ieder geval bovenop.
Er is hier in Boguila geen andere werkgelegenheid dan MSF. Buiten MSF verdienen de mensen hier geen enkele cent om iets extra’s te kopen. Dat is ook de reden dat veel mensen hier ’s ochtends in drommen staan te wachten om als hulpkracht voor één dag te worden uitgekozen. Helaas heb ik niet altijd veel mensen nodig dus blijft het merendeel met lege handen achter. Als ze dus iets extra’s kunnen vinden om te verkopen dan ligt bij MSF de kans. MSF is voor de mensen hier net luilekkerland waar alles wat ze hier niet hebben op voorraad ligt. En ze zullen zich er dan ook niet voor schamen om bij elke gelegenheid die zich voordoet iets mee te nemen. Afgelopen week zijn bijvoorbeeld de scheerlijnen van enkele tenten verdwenen. We hebben al 8 bewakers per shift in dienst om alle posten te bewaken maar toch is dit blijkbaar niet genoeg (of er is een bewaker bij de diefstal betrokken – een moeilijk te bewijzen verdenking). Al met al zijn de mensen hier zo arm dat we veel meer op onze hoede moeten zijn dat er niets van MSF wordt gestolen. Dat vereist weer dat ik alles tot in detail moet controleren, op moet schrijven en moet navragen om te zien dat er geen misbruik wordt gemaakt van de situatie. Die les heb ik afgelopen weekend geleerd toen ik wat gereedschap heb uitgeleend en er ’s avonds achter kwam dat de hamer niet was teruggebracht. Vervolgens ben ik een paar uur zoet geweest om uit te zoeken waar en op welk moment de hamer is verdwenen. Iedereen wijst naar elkaar en je weet op een gegeven moment niet meer wie je moet geloven. Feit blijft dat de hamer er nog steeds niet is.
Afgelopen week ben ik met het outreach team mee geweest naar een gezondheidspost hier 23 kilometer vandaan om een beeld te krijgen van de activiteiten die in het veld moeten gebeuren. Een uiterst leuk initiatief. Het medische team onderzoekt dan gedurende de dag de mensen van het dorp (en omgeving) die ziek zijn of een probleem hebben en gaan verder hun eigen gang. Ik werd direct aan de dorpsvertegenwoordiger gekoppeld om alle bouw activiteiten van de nieuwe gezondheidspost door te nemen. Het is erbarmelijk om te zien onder welke omstandigheden hier de patiënten worden onderzocht maar dit is wat ze gewend zijn en voor veel meer luxe is gewoonweg geen geld. Omdat ik binnen een half uur wel door had wat er moest gebeuren en alle maten had opgeschreven van de deuren en ramen kreeg ik daarna direct door waarom je als technisch logistieker liever niet mee wilt op dit soort bezoekjes. Er is namelijk niets te doen… Terwijl het medisch team nog druk in de weer is zag ik de dag al langzaam aan me voorbij trekken. Gelukkig zag ik een school in de verte. Wie niet waagt, wie niet wint en dus heb ik een bezoek gebracht aan de school. Een slecht verlicht gebouw met drie klaslokalen vormt het decor en mijn aanwezigheid wordt direct door alle kinderen en de directeur opgemerkt, waarna ik een tijdlang met de directeur praat en een rondleiding langs de klasjes maak. Een mooie invulling van de ochtend en bij het zien van mijn fototoestel wordt voorzichtig gevraagd of ik een groepsfoto van de klas wil maken. Dat is natuurlijk geen enkel probleem.
Deze zondag is dus een heerlijke rustige zondag waar ik eindelijk m’n draai weer heb gevonden. Dat komt ongetwijfeld ook omdat ik meer grip krijg het grote geheel en de kleine klusjes. Daarnaast heb ik me een klein projectje aangemeten om het lokale vervallen basketbalveld weer in ere te herstellen. Samen met Alain, een lokale sportliefhebber, zijn we begonnen om de baskets van alle scherpe uitsteeksels te ontdoen en de belijning van het veld aan te brengen. De beste en meest duurzame manier om dat te doen is om een lange geul te graven en die 5 centimeter breed met cement te vullen zodat een mooie harde lijn ontstaat. We zijn net begonnen maar volgende week hoop ik een paar foto’s te kunnen laten zien. Met Laurien ben ik in de namiddag naar een kleine rots aan het begin van de landingsbaan gelopen. Heerlijk om even weg te zijn van de compound, helemaal als je je realiseert dat je in de Centraal Afrikaanse Republiek rondloopt en het Afrika ziet zoals de meeste mensen zich Afrika voorstellen. Kleine dorpjes met een tiental lemen hutjes, stoffige paadjes met rood zand, geel gedroogd gras met hier en daar een groene boom en af en toe enkele Afrikanen die in gekleurde lappen stof met waterbidons of takkenbossen op hun hoofd als een fata morgana in de verte verschijnen en dan ietwat schichtig maar vriendelijk groetend passeren.
Ik voel me weer thuis in Afrika. Tot snel,
Wilco
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 40
[author] => Laurien en Wilco
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/685/108_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 138-uur-standby
)
[12] => stdClass Object
(
[reportId] => 4464655
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-01-28
[photoRevision] => 0
[title] => Verkeersleider in Boguila
[message] =>
We beginnen een beetje te wennen. Aan de omgeving, de mensen, de cultuur, de stilte, het team, de warmte. Het is hier nog steed 40 plus overdag en ik loop nog met een T-shirt, lange broek en canvas schoenen rond. Ik ben er nog niet helemaal achter of je hier wel of niet in een korte broek met slippers mag lopen maar vaak wordt dat als niet erg respectvol gezien richting de bewoners. Alleen kinderen of gevangen dragen een korte broek dus ik heb me er de afgelopen 2 weken nog maar niet aan gewaagd. Aangezien de hitte hier soms niet te doen is ben ik geneigd om die normen en waarden vrij snel overboord te gaan zetten. Op dit moment is de korte broek aan een opmars bezig en staan de avonduren en weekenddagen al volledig in het teken van de halve pantalon.
Ik krijg ondertussen al een wat beter beeld van wat er hier moet gebeuren. Ik heb het budget doorgespit en alle activiteiten voor dit jaar bekeken. Ik heb met m’n nieuwe team gesproken en heb redelijk door wat voor vlees ik in de kuip heb. Ik heb een logistiek assistent, Levy, die veel weet. Daarnaast een geroutineerde superviseur voor de 8 chauffeurs en drie hoofdbewakers die 28 bewakers aansturen. En ik heb 2 radio operators en nog een klein groepje van 4 handige doe-het-zelfers die verantwoordelijk zijn voor kleine reparaties en constructies. In totaal zo’n 40 man om aan te sturen in het technisch logistieke team. Het voordeel van een goed sprekende Engelse logistiek assistent zoals in Mweso heb ik hier niet en dus moet alles in het Frans. Ik heb me er al bij neergelegd dat het niet allemaal vloeiend hoeft en tot nu toe levert het gelukkig nog geen problemen op. Het duurt soms alleen wat langer omdat ik alles twee of drie keer herhaal om er zeker van te zijn dat ze het hebben begrepen.
Het expat team bestaat momenteel uit 9 mensen waaronder de Project Coordinator, Elise, een nuchtere Nederlandse dertiger. Dan is er Andreas, een Duitse dokter, ook begin dertig en lekker open in zijn communicatie. Kathrin is een Duitse, ietwat verlegen, aphoteker van midden dertig en Susan is een wat knorrige verpleegster die ook uit Duitsland komt. Mark onze logistieke bevoorrader komt uit Canada en schat ik ook midden dertig. De rij wordt gesloten door Kami en Pippa. Beide ergens in de 50. Kami doet alle administratie, is Amerikaanse en zit nooit om een woord verlegen. Een typische moeder figuur die van iedereen wil weten hoe het gaat. Pippa komt uit het Engelse Cambridge en is een HIV specialiste. Al met al weer een heel ander team dan in Mweso en zoals het zich laat aanzien een veel rustiger team. Ik zie hier niet zo snel gekke dans- of verkleedpartijen ontstaan. Dat kan overigens ook met de warmte te maken hebben die alle activiteiten tot een minimum beperken. Maar wie weet heb ik het mis.
Omdat mijn voorgangster op vakantie was en daarna vanwege de noodsituatie in Damara is gevraagd om daar te komen helpen heb ik hier geen handover gekregen voor mijn werkzaamheden. Lastig omdat ik daardoor alles zelf moet zien uit te zoeken. Gelukkig helpt alle ervaring die ik in Mweso heb opgedaan om snel de juiste vragen te stellen en een idee te krijgen van de inventaris en alle projecten. Een leuk extraatje bij dit project is de coordinatie van het vliegverkeer dat hier 2 keer per week landt. We hebben een landingsbaan van 1 kilometer net naast onze compound liggen. MSF deelt samen met het Rode Kruis een klein vliegtuigje (een LET L-420, max. 21 personen) dat door 2 piloten uit Zuid-Afrika, die hier hun vlieguren kunnen maken, wordt bestuurd. Als een vliegtuig bij ons landt regel ik 15 dagjesmensen uit het dorp die verspreid langs de landingsbaan gaan staan om overstekend wild en passerende mensen tegen te houden. We rijden met de auto de 1000 meter lange landingsbaan af om te zien of er geen obstakels liggen die voor problemen kunnen zorgen en ik hou met een VHF walkie-talkie contact met het vliegtuig alsof ik een volleerd vluchtleider van de verkeerstoren ben. “RED 526, this is Boguila ground. How do you copy”, waarna ik de communicatie met de piloten start en aangeef dat de “runway safe & secure” is. En dat na één week ervaring.
Zo’n landing en het opstijgen van zo’n witte ijzeren vogel trekt behoorlijk wat lokale bevolking (die vaak toch niets beters hebben te doen). Het lokale leger stuurt meestal ook 2 man om een oogje in het zeil te houden en om te zien of er niets geks gebeurt en zo is het al met al altijd de happening van de week om een vliegtuig op bezoek te krijgen.
Gisteren was er geen water in het ziekenhuis. Geen flauw idee hoe hier het water systeem in elkaar steekt maar het schijnt dat de watertoren die ze hier hebben geinstalleerd in het warme siezoen vaak binnen een dag leeg is. Gelukkig wist het hoofd van de bewaking een noodoplossing om de zondag door te komen maar morgenochtend sta ik met pen en papier klaar om de watervoorziening in kaart te brengen. Vooralsnog weer genoeg werk om me nuttig te maken en hopelijk een steentje bij te dragen.
Volgende week meer,
Wilco
Laurien:
Warm!
Ik vrees dat deze blog wat minder tot de verbeelding zal spreken dan ons vorige uit Congo. We zijn beide nu al redelijk uitgeblust en kunnen nauwelijks nog de puf opbrengen iets te typen. Laat staan iets spannends, sprankelends of levendigs want dat is het laatste wat we ons voelen, levendig. Geen zorgen hoor het is waarschijnlijk puur de hitte die ons lam slaat verder geen enge ziektes, nare omstandigheden of enge mannen met geweren die ons een strobreed in de weg leggen maar de zon, de warme wind, het gebrek aan regen, wolken en verkoeling. Het heeft niet zoveel zin elke week te klagen over de hitte maar in het begin mag dat nog even en het is wel de gedachte die zo’n 7 x per minuut door je hoofd gaat: Warm!!! Als je het zweet van je voorhoofd veegt terwijl je typt achter je computer op kantoor of wanneer je je doek voor de zoveelste keer die nacht nat maakt om onder te slapen. Het bepaald dus redelijk ons leven en helaas vaak ook ons gemoed. Simpelweg omdat het je de energie ontneemt te knallen.
Vol dr in!
Desalniettemin ben ik er op zijn Lauriens toch vol ingedoken hier, zo waarderen ook mijn collega’s gelukkig. Zoals vorige week al deed vermoeden blijk ik er deze week echt volledig ingestonken te zijn. Wat zit ik tot zaterdagavond 21:00 op kantoor te doen na een nachtdienst vrijdagnacht? Juist: een Gap-order.... 2 x per jaar doen we een mega International Order om alle medicatie en materialen voor het komende haf jaar te bestellen (ongeveer 2-4 weken computer-excel werk) en 2 x per jaar mogen we in de tussentijd een kleine Gap-order maken om overconsumptie te ondervangen en zo ruptures te vermijden.... Inderdaad het klinkt net zo saai en weinig avontuurlijk als het is en het is wel de allerlaatste reden op aarde om tropenarts te worden.
Chirurgie?
Verder zijn de taken van een Medical Team Leader: Human Resource, zorgen dat adviezen van bezoekende specialisten zoals Kinderartsen, HIV/TBC specialisten, Anaesthesisten, Epidemiologen die in 2012 langs geweest zijn opgevolgd worden, rapporteren en daarbij vooral controleren of de data-entree-guy het goed gedaan heeft (waarvoor zit hij er dan als je toch alles moet checken ? Inderdaad dan komen we weer terug bij HR > ontslaan met die hap > me....), meetings bijwonen/voorzitten, focal point voor alle medische vragen en beslissingen in het ziekenhuis zijn, contact persoon tussen het Country Management Team in Bangui en mijn team zijn, lastige patienten overplaatsen naar een ander ziekenhuis in de buurt en ga zo nog maar even door. Of ik ook patienten zie? Ja helaas wel, omdat ik dacht dat ik bovenstaande wel kon combineren met het klinische werk inclusief nachtdiensten... Niet zo’n goed idee. Deze week sta ik dan ook 106 uur opgeteld stand by doordat ik 3 nachtdiensten moet doen + overdag gewoon moet werken. Er gaat iets mis hier. Gelukkig ben ik ook de roostermaker dus vanaf Februari is mijn gezicht minder in het ziekenhuis te zien zodat ik niet elke dag tot laat op kantoor hoef te zitten om al het werk in 24 uur te kunnen proppen. Zei ik een maand geleden, misschien zelfs 2 weken nog iets over chirurgie doen? Grapje zeker.
Sorry ff in de klaagmodus. Gewoon moe, van het zand in mijn ogen.
Zara
Een afdeling waar ik me wel wat meer mee bezig ben gaan houden en waar ik al redelijk vriendinnen gemaakt heb (alleen al door een beetje charmant wereldvreemd te doen en ze me elke dag franse verloskundige woorden te laten leren) is de... je raadt het al... de verloskunde afdeling. Helaas weinig fijne verhalen. Eigenlijk best een heftige week. Een vrouw met pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging en dus zeer hoge bloeddruk) kwam een aantal weken geleden binnen. Ik heb het eerste weekend al over haar verteld. Zara. Haar bloeddruk was wisselend 220/140 – 180/110... Geen touw aan vast te knopen. Klinisch deed ze het wonderbaarlijk goed en ook de hartslag van haar baby knorde rustig prima voort rond de 140/minuut al ware het wel een erg klein babietje voor de zwangerschapsduur. Al met al een groot risico voor zowel moeder als kind. De enige remedie is de baby geboren te laten worden omdat de boosdoener de placenta/moederkoek is en die er dus uit moet. Omdat ze moslim is en uit Tsjaad komt mochten we van haar familie geen keizersnede doen. We hebben haar met 4 verschillende medicatie geprobeerd te behandelen, niets hielp echt. Tot ze er klaar mee was en tegen ons advies haar spullen pakte. Deze week was ze ineens terug. Ik blij, denkende dat ze bij zinnen gekomen was. Bleek dat ze de baby al 4 dagen niet meer voelde bewegen en wij inderdaad de harttonen ook niet meer konden vinden. Het babytje was in haar buik overleden. Ze kwam later die dag terug en vertelde dat ze de baby thuis gekregen had. Helaas zullen we het gewicht nooit weten en dus nooit weten of het levensvatbaar was geweest als we het 2 weken geleden met een keizersnede ter wereld hadden gebracht of dat het zowiezo te klein geweest was.
Een volhardend hartje
Een tweede moeilijke casus was een dame die zo’n 20 uur gereisd had van een gezondheidspost naar ons ziekenhuis terwijl ze al 24 uur volledige ontsluiting had maar geen weeen en kracht meer. Andreas mijn jonge verloskundig-onervaren collega belde me tijdens zijn nachtdienst met dit verhaal maar de mededeling dat de harttonen van de baby nog steeds goed waren. Dat verbaasde me maar ik stelde voor oxytocine te geven om de weeen te vesterken en snel een einde aan deze bevalling te maken. Na een half uur belde ik terug om te vragen of hij wilde dat ik haar kwam beoordelen en te zien of we een vacuum konden doen. Dat wilde hij erg graag. Toen ik aankwam bleek dat ze in dat andere centrumpje ook al oxytocine had gehad om de weeen sterk te houden de dag ervoor en blijkbaar bleef het hoofd al 24 steken ergens in het bekken...niet goed. Geen beweging in te krijgen. Gauw een keizersnede geregeld. Alhoewel snel...duurt zo’n 30 minuten voordat je iedereen met de radio gevonden hebt en ze van huis zijn komen sloffen. Ik liet deze keizersnede aan me voorbij gaan na een dag werken en het vooruitzicht van een nachtdienst de volgende dag. Terwijl ik onder de douche stond werd Andreas gebeld dat hij moest komen helpen de baby te reanimeren. Ai. De volgende dag vertelde Andreas me dat ze het kind 45 minuten hadden gereanimeerd, dat klinkt lang en dat is het medisch gezien ook maar het vreemde was dat het hart van het kind steeds boven de 100 slagen per minuut bleef kloppen terwijl de pupillen niet reageerden en het kind niets deed en zeker niet ademende. Blijkbaar had het door de langdurige bevalling al neurologische schade opgelopen. Tsja voor niets een moeder in de vruchtbare leeftijd een keizersnede gegeven wat riskant is voor haar volgende zwangerschappen omdat ze zo ver weg wonen en de kans op een langdurige bevalling en een scheur in de baarmoeder hier veel groter is dan bij ons.
Water under the bridge
Nog 1 naar verhaal? Er kwam een vrouw binnen (nu blijkt de vrouw (of 1 van de vrouwen?) van Levy, Wilco’s assistent) die al 2 keer een keizersnede gehad had en waarvan we nu bovendien dachten dat haar placenta gedeeltelijk voor de uitgang lag. Weer een keizersnede dus. Helaas wat bleek; een waterhoofd, open ruggetje en klompvoetjes. Niet levens vatbaar. Wat een pech, dat soort dingen kun je hier niet voorzien.
Tot zover dus niet een hele succesvolle verloskundige carriere.
Indianen in Afrika
Misschien een grappige anekdote om mee af te sluiten. Wederom een bewijs dat de continenten ooit tegen elkaar aan gelegen hebben. Want wie we denkt dat alleen indianen met pijl en boog schieten... Toen ik vorige week op outreach naar het vermeende kinkhoest-dorp reed, reden we langs een man met pijl en boog. Dus ik vroeg aan de chaufeur of ze daar mee jagen. Nee, vertelde hij, dat gebruiken ze ter protectie tegen struikrovers ed. De pijlen zijn in gif gedoopt zodat je klaarblijkelijk binnen een uur dood neervalt als je geraakt wordt. Toch mooi hoe oude technieken hier nog steeds standhouden.
Hopelijk volgende week een iets opbeurender verhaal. Ik begrijp dat jullie van Nederland op zijn mooist genoten hebben in de sneeuw en op de bevroren plassen. Het zag er prachtig uit op de whatsapp fotootjes.
Liefs Laurien
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 45
[author] => Wilco & Laurien
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/658/856_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => verkeersleider-in-boguila
)
[13] => stdClass Object
(
[reportId] => 4460491
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-01-21
[photoRevision] => 0
[title] => Een stoel voor de koelkast
[message] =>
Er toch ingetrapt
Ik zit in de pallot voor ons huis met een lekker briesje wat onder het riet door waait. Het verschaft een klein beetje verkoeling in deze verzengende hitte die ons beide redelijk lamlegt. En dat terwijl het hier winter is, grapje zeker... 35 graden. En dit is nog maar het begin, het wordt nog zomer... 40-45 graden. Niet grappig want echt erg vermoeiend. Ik zit nog steeds midden in de handover met Theo en Andreas. Theo en Andreas zijn beide First mission dokters maar Theo heeft de rol van Medical Team leader (MTL) op zich genomen omdat hij op een gegeven moment ook als enige over was, net als ik vorig jaar, wat betekent dat ie van alles, veel weet. Weer vervelend te merken dat ik grote schoenen te vullen heb. Alhoewel ik de indruk heb dat hij de trein vooral rijdende heeft gehouden, wat overigens al een hele klus is. Andreas is een olijke, aardige jonge duitse arts die door gewoon zichzelf te zijn erg grappig is. Leuke collega, we hebben elkaar wel gevonden in de dingen die we niet weten, niet begrijpen en waar we dus mee moeten gaan worstelen de komende tijd. Vloekwoorden als computers, excel, Data-tool (het computer programma waar alle mogelijke informatie over het ziekenhuis, de patienten, behandelingen, consumpties etc etc in verwerkt wordt... denk ik), Fuchia (Fucking Fuchia = een computerprogramma waarmee we overzicht houden van alles aspecten van onze HIV en TBC patienten...geloof ik) etc etc. Niet de leuke dingen en zeker niet de dingen waarvoor je als jonge arts in Afrika gaat werken. Ik begin steeds meer het gevoel te hebben dat ik er toch ingestonken ben... Er was mij toegezegd dat bepaalde MTL taken verdeeld zouden worden onder andere medische teamleden. Nu hebben we Andreas inderdaad 4 kleine taken gegeven... leaving me with... the rest, om de moed niet te verliezen heb ik ze nog maar even niet geteld. Morgen neem ik de troon (lees kruk) van Theo over want hij vliegt naar huis na 10 maanden. Ik heb redelijk goed door wat er speelt en gedaan moet worden, ik moet gewoon nog even op de trein stappen. Het komt er eigenlijk op neer dat als je de computer overneemt... het werk begint. Ik heb een lijst van 3-4 bladzijden gemaakt van dingen die opgevolgt/gecheckt/ge(re)implementeert en/of gedaan moeten worden... Kom maar op!
Op mijn gemak
De afgelopen week ben ik nog vooral klinisch bezig geweest om de mensen, de systemen en de protocollen weer een beetje te leren kennen. Fijn om te merken dat ik me eigenlijk vrijwel direct gemakkelijk beweeg in deze setting. Ik merk dat ik ervaring heb en kom dus direct goed mee met de rest. Een relatief nieuw vakgebied voor me is verloskunde in ruraal Afrika. Voor de verloskundigen blijkt zieke-pasgeborenen-zorg een heel nieuw vakgebied te zijn. Daar valt nog een boel te leren. Das mooi. De dames van de verloskunde afdeling hebben hun eigen domein gecreerd dus daar moeten ik mezelf nog even binnen zien te wringen. Voor iedereen die weet hoe real African Queens zich kunnen gedragen... daar is een hoop charme voor nodig maar het lijkt de goede kant op te gaan. Ze hebben niet veel aandacht gehad de laatste lange tijd dus ik ben van plan ze dat wel te geven.
Kinkhoest
Gister ben ik op mijn eerste outreach-explo-missietje geweest. We hadden gehoord dat er een kinkhoest uitbraak was in een dorpje 20 km verderop. Kinkhoest kan ik dit soort landen levensgevaarlijk zijn voor kleine kinderen en bovendien onderveding veroorzaken met alle gevolgen van dien (die kennen we onderhand wel na 9 maanden blogs over ondervoedde kinderen in Congo). Ik ben met een nationale staf verpleegkundige op pad gegaan en ik heb 32 patienten gezien in 2 uur, waarvan ik geen zeehondenblaf gehoord heb... wel veel kuchjes en snotneuzen maar geen gierende halen of verstikkende hoestbuien. Volgens mij was er geen kinkhoest. We hebben éen man meegenomen die doof en blind en sterk vermagerd was; HIV? TBC? Wel leuk op pad te zijn en het landschap een beetje te zien. Alhoewel: Zand, dorre takken en bomen en lemen hutjes, droogte droogte droogte, hitte hitte hitte. We kwamen onderweg ‘the black rock’ tegen; een enorme zwarte rots van zo’n 50 meter hoog en een voetbalveld groot... ineens uit het niets op het platte land. Heel bijzonder. We gaan er een keer met zijn allen heen om te picknicken heb ik met de project coordinatrice Elise (Nl) besproken. Onze movements zijn weer veel minder strikt omdat de rust weer wat is wedergekeerd. Boguila is zowiezo al sinds 2006 niet meer aangevallen dus dat is een geruststellende gedachte.
Eerste nacht on call
Ik heb mijn eerste nachtdienst doorstaan. Het is gelukkig echt een rustige periode hier. In het hele ziekenhuis zijn er misschien 65 patienten en in de piek worden dat er misschien 105 (werd mij met grote ogen van ontsteltenis verteld... grappig als je bedenkt dat wij er in de piek zo’n 300 hadden in Mweso). Helaas wordt het administratieve werk er niet minder om. Gelukkig maar éen keertje met mijn hoofdlampje naar het ziekenhuis hoeven waggelen in de nacht voor een kindje wat een epileptische aanval had. Helaas moest ik daarvoor wel eerst de sleutel van het kantoor zoeken om de sleutel van de apotheek te pakken om de sleutel van de controlled drugsbox te vinden om de diazepam te halen... vraag me af wat die hersentjes vonden van alle maatregelen die hier in plaats zijn om diefstal te vermijden... Omdat we maar met 5 artsen zijn moeten we ieder 1-2 nachtdiensten per week doen. Helaas betekent dat 32 uur werken: dag+nacht +dag... Nu nog net te doen maar in de piek is dat echt 32 uur buffelen gedurende de dag en nacht en de volgende dag. We gaan het zien.
Laurientje geboren?
Ik mijn eerste gecompliceerde bevalling succesvol begeleid en gaf de moeder een tip voor een naam mee voor haar gezonde dochtertje. Spannend zelf beslissingen nemen en een grote opluchting dat het gelukt is.
Liefs van deze undercover-MTL
Veel schaatsplezier, we denken aan jullie, deze keer om het een beetje koud te krijgen in gedachten.
Wilco:
Een stoel voor de koelkast
De eerste week zit erop, de kop is eraf. Niet de beste week maar wel één die een goed beeld schetst van wat ons te wachten staat. Op dit moment van schrijven vraag ik me af of we er goed aan hebben gedaan om voor de Centraal Afrikaanse Republiek te kiezen. Niet zozeer vanwege het werk maar meer vanwege de temperatuur. Het zakt overdag niet onder de 40 graden en ’s nachts komen we niet onder de 25 graden. Op het internet zag ik de voorspelling voor volgende week: 45 graden… en volgende maand begint het ‘warme’ seizoen en tikken we gemakkelijk overdag de 50 graden aan. Geef mij dan maar sneeuw en ijs. Ik heb het niet zo met die al te hoge temperaturen.
Daarbovenop heb ik woensdag en donderdag met 39+ graden op bed gelegen vanwege een virus dat ik heb over genomen van Andreas, een Duitse dokter die al een week goed ziek is. Een lekker begin om meteen al 2 dagen lamlendig in bed te liggen. Gelukkig is alles momenteel weer bij het oude maar ik denk dat het een terugslag was van de afgelopen week waarin we elke nacht erg slecht hebben geslapen. Het vervelende van dit warme weer is ook dat het niet uitnodigt om te gaan sporten. Ik moet er niet aan denken om te gaan hardlopen of om me ook maar één keer op te drukken. Ik merk trouwens dat ik ondertussen twee keer zo langzaam loop als in Nederland. Zodra je ook maar iets sneller gaat lopen springen je porieën open en gutst al je broodnodige vocht naar buiten met als resultaat dat je nog meer dan normaal moet drinken.
Daarnaast is dit project lange tijd niet door een goede techlog gerund en dus is er geen goed gereedschap, is er geen voorraad met veelgebruikte spullen en heeft niemand zich hard gemaakt voor wat luxe in het huis, het kantoor of de compound. Zo hebben we geen ventilatoren in ons huis of op de slaapkamers om de lucht in beweging te brengen. In deze hitte geen overbodige luxe.
Jullie lezen het al, het is hier nog niet volmaakt. Ik hoop snel dat we wennen aan de temperatuur en daardoor wat meer kunnen genieten van alles om ons heen. Het is hier heel anders dan in Mweso en je mag het eigenlijk niet met elkaar vergelijken maar onbewust doe je dat toch en dan is het toch wel een hele grote overgang van een plek waar ik alles voor elkaar had naar een plek waar nu niets is en je helemaal opnieuw moet beginnen met minder middelen. Nou ja, ik heb me voorgenomen om er hier ook weer iets moois van te maken zodat het voor de volgende groep en volgende techlog wat aangenamer wordt om hier te verblijven. Doordat we deze eerste weken ons veel eigen moeten maken blijft er niet veel tijd over om te schrijven of om foto’s te maken. Daarnaast nodigt het warme weer niet uit om een lekkere wandeling te maken en veel vast te leggen. In plaats daarvan zit ik nu liever op een stoel voor de koelkast.
De koorts is gelukkig verdwenen maar ik zweet nog even makkelijk een paar liter weg. Volgende week wat meer inhoudelijk over het werk en mijn afdeling.
Greets,
Wilco
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 56
[author] => Laurien en Wilco
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/634/372_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => een-stoel-voor-de-koelkast
)
[14] => stdClass Object
(
[reportId] => 4456451
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-01-14
[photoRevision] => 0
[title] => Bienvenue à Boguila!
[message] =>
Een langzame start
We zijn er weer. Na een mooi avontuur in de heuvels van Noord-Kivu waarbij we ongelofelijke en bijzondere momenten hebben meegemaakt hebben we nu gekozen voor een missie van zes maanden in de Centraal Afrikaanse Republiek (CAR). Een arm en vergeten land in het midden van hartje Afrika waar Artsen Zonder Grenzen een paar projecten heeft lopen. Op het moment dat we voor CAR kozen was alles nog rustig en veilig maar wat niemand had zien aankomen gebeurde begin december 2012.
Enkele rebellengroepen hebben zich eind vorig jaar verenigd in een front dat zich Seleka noemt en zijn op 10 december in opstand gekomen tegen de regering (we komen later terug op de achtergrond en de verschillende partijen die hier actief zijn) vanwege een verdrag dat in 2007 door de rebellen en de regering is getekend. Helaas is er door de regering geen goed vervolg gegeven aan deze afspraken en uitgerekend in december hebben verschillende rebellengroepen besloten om hier een punt van te maken. Wat klein begon is tussen Kerst en Oud & Nieuw geëscaleerd tot een dreigende situatie in het hele land. Het doel van de rebellen is om Bangui, de hoofdstad van CAR, te bezetten en dit als druk- en onderhandelingsmiddel tegen de regering te gebruiken om zich aan het verdrag te houden en de president, Bozizé af te zetten. Het nationale leger (FACA) is niet opgewassen tegen de rebellen en er is versterking aan de Franse regering gevraagd om soldaten te sturen (de Fransen hebben na de afschaffing van de kolonisatie in 1960 nog steeds een belangrijke invloed in CAR). De Fransen hebben dit verzoek geweigerd en de bevolking is in opstand gekomen tegen alles wat Frans is. De Franse ambassade is bekogeld en geëvacueerd en ook de Amerikaanse ambassade heeft de nodige voorzorgsmaatregelen genomen, evenals vele andere NGO’s. MSF is gebleven. Vanwege het opkomende gevaar en de dreiging tegen de Fransen heeft Air France alle commerciële vluchten richting CAR begin januari gestaakt, waaronder dus ook onze vlucht... Alles ingepakt en klaar om te vertrekken, auto uit de wegenbelasting, koelkast ontdooid, alles gewassen, van iedereen afscheid genomen en dan moet je ineens wachten. Gelukkig is de vlucht op 7 januari wel doorgegaan en zijn we met een omweg via Nairobi (KLM) naar Bangui (Kenya Airways) eindelijk aangekomen in de Centraal Afrikaanse Republiek.
Een dor, droog en vlak land met gelukkig nog overal wel wat groen maar niet het frisse volle groen dat we in Congo waren gewend. Warme dagen gevolgd door koele nachten. Een dunbevolkt land met uitgestrekte wegen die voornamelijk uit rood zand bestaan. Bij aankomst in Bangui merken we niet veel van alle onrust in het land. We worden door Ellen, onze Head of Mission, over de veiligheid gebriefd en horen dat de frontlinie zich op 75 kilometer ten noorden van Bangui bevindt bij het plaatsje Damara. De rebellen hebben zich ten noorden van Damara verschanst en het leger met aanvulling van Tsjaadse, Gaboneze, Zuid Afrikaanse, Camerouneze en Congo-Brazzavilliaanse legereenheden hebben hun bivak ten zuiden van Damara opgezet. Iedereen tot de tanden bewapend en elk uur de mogelijkheid tot escalatie en confrontatie. Geen plek waar je graag wilt zijn. Zoals we inmiddels van Artsen Zonder Grenzen gewend zijn kan alles á la minute veranderen en zo heeft het Country Management Team deze week besloten om een emergency team van vier expats richting Damara te sturen. Het mooie van dit plan was dat ze Laurien als arts en mij als Logistieker in gedachten hadden samen met een Project Coordinator en een verpleegkundige. Er was zelfs al contact met ons project in Boguila geweest om te zien of ze het daar nog even zonder ons zouden kunnen redden... Gelukkig hebben we zelf ook nog inspraak in deze beslissing en alhoewel het zeker een bijzondere ervaring zou kunnen zijn hebben we er toch van afgezien. Niet eens zozeer vanwege het gevaar (er is momenteel een staakt het vuren afgesproken) maar meer vanwege het emergency karakter en de daarmee gepaard gaande slechte communicatie, weinig middelen, gezamenlijke slaapplek, slechte bedden en slecht voedsel. Dat hadden we tijdens de mazelen vaccinatie campagne ook al een keer meegemaakt en dat is mijn gezondheid niet ten goede gekomen. Daarnaast was het meer dan waarschijnlijk dat het niet 2 weken maar een 3 maanden project zou worden. We hebben gezamenlijk besloten dat we liever 6 maanden effectief in Boguila willen werken dan eerst 3 maanden ons tandvlees eraf te lopen dan nog 3 maanden na te sudderen in Boguila waarbij we niet erg effectief konden zijn. We hebben bedacht dat het efficiënter is als we onze ervaring nu optimaal gebruiken, voor de volle 6 maanden op één plek en niet alles half-half te doen.
Het vliegtuigje van het rode kruis (ICRC) knort rustig door de lucht. Boguila ligt ruim 400 kilometer ten noord-westen van Bangui en is zowel met de auto (10 uur) als met het vliegtuig (1 uur) te bereiken. We hebben het geluk dat er geen movements over de weg mogen plaatsvinden waardoor we op een vlucht van het rode kruis zijn geboekt. We vliegen over het droge landschap en de vermoeidheid van de afgelopen dagen pakt zijn kans waardoor ik een paar keer knikkebollend in slaap val. Een lange droge grasstrip markeert de landingsplek waar we afgelopen vrijdag door ons nieuwe team met open armen zijn ontvangen. Eindelijk, we zijn er! Het team is blij met onze komst. Het nieuwe avontuur kan beginnen. Ik ben erg nieuwsgierig hoe we onze ervaringen van Mweso hier kunnen gebruiken en wat de verschillen tussen beide projecten zullen zijn.
We doen hier in Boguila momenteel zoveel nieuwe indrukken op dat het moeilijk is om alles kort samen te vatten. Daarom de komende weken meer over onze eerste indrukken van dit arme, vergeten land in het hart van Afrika. Hopelijk kunnen we hier weer een goede bijdrage leveren.
We zijn er weer, tot volgende week!
Wilco
Laurien:
CAR?
Al in het vliegtuig en bij de douane in Nairobi zeiden de mensen ‘de Centraal Afrikaanse Republiek? Bangui? Maar daar gaat het toch even helemaal niet goed? Is dat niet een paar keer in het nieuws geweest de laatste tijd? Daar is het toch oorlog? Ooh, daarom gaan jullie er zeker juist heen? ’Yep, inderdaad’. Klinkt vreemd maar waar. CAR is inderdaad een vergeten land, iedereen blinkte 2x met zijn ogen toen we vertelden dat we hierheen gingen, ik denk dat velen na uitleg nog steeds geen idee hadden waar we nou precies naar toe zouden gaan. Maar we zijn er. Het bestaat echt en het is prachtig gebleken. Afrikaanser krijg je het niet.
Een paar witte blokjes op de grond
Vanuit het groot-formaat chesna-achtige vliegtuigje kijk ik uit over een groot vlak rood, zanderig stuk land met een paar hutjes en bomen links en rechts. Ineens zegt de verpleegkundige achter me, kijk daar is ons ziekenhuis. Oohjee dus die paar huizen... dat is Boguila... op deze door God vergeten plek gaan we 6 maanden leven. Ik begin te lachen. Ben ik blij? Teleurgesteld? Nerveus? Bang? We dalen snel en we landen op een lang stuk rode gravel-weg wat direct aan onze compound blijkt te grenzen. 10-tallen mensen en kindjes staan ons op te wachten(de happening van de week), een paar bleekscheten met witte shirts lopen naar ons toe als we naar buiten stappen. Eén grote glimlach. Ik ben blij. Wat super om hier te zijn. Wat een bijzondere, prachtige plek. Echt Afrika. Met zijn kinderen, zijn kleuren, zijn verlegen maar zwaaiende, lachende mensen, zijn bomen, zijn rode aarde, zijn rode heiige lucht en dito zon.
Ons nieuwe thuis
Onze compound bestaat uit meerdere gebouwen; onze 2 huizen, ons kantoor, het ziekenhuis en nog wat huizen van staf rondom hetzelfde voetbalveld-achtige terrein. Al met al is het hele gebied zo’n 2 voetbalvelden groot met hier en daar wat bomen en tussen alle gebouwen ligt steeds zo’n 50 meter. Het fijnste aan deze setting is, dat het een beetje onze eigen gemeenschap is, maar wel open en aan de rand van het dorp. Moeilijk aan te geven omdat het dorp erg verspreid is. Het is een stuk (een stuk!) primitiever dan Mweso, letterlijk alleen maar lemen hutjes. We hebben geen noemenswaardig hek om onze compounds wat me grappig genoeg een veilig gevoel geeft. Blijkbaar is het niet nodig. Aanzienlijk fijner dan 3 meter hoge muren met 2 lagen prikkeldraad daarbovenop. Iedereen heeft hier zelfs de hele dag zijn slaapkamer niet op slot. Er is nog nooit iets gebeurd of gestolen. We zitten op onze veranda of in onze paillotte en kijken uit over het terrein, de mensen, geiten, kinderen, honden die voorbij scharrelen, de paar bomen, wat een rust, wat een vredigheid. Je kan je niet voorstellen dat ook hier een paar jaar geleden een bloedige oorlog speelde. Het is hier nu zo veilig dat we ’s avonds en ‘s nachts alleen van het huis naar het ziekenhuis mogen lopen (en dat zal regelmatig gaan gebeuren tijdens nachtdiensten). Het enige waar we voor moeten uitkijken zijn slangen en schorpioenen, zeker nu in het droge seizoen blijkbaar... hmm minder. Wilco is het bed op schorpioenen aan het checken as we speak. Droog is het zeker, het enige groen zit gelukkig nog wel in de vele bomen maar voor de rest is het droog en dor... en heet, erg heet en dit is nog maar het begin. Nou vergeet ik bijna het mooiste van de hele compound: de open lucht douche. Douchen bij het geel-oranje licht van een olielampje met boven je het hele sterrenstelsel. Douchen onder de sterren. Helaas vergaat deze romantiek je als je de kraan aan doet en er erg koud water uit de douche komt...
Mijn nieuwe ziekenhuis
Mijn nieuwe ziekenhuis is ieniemienie vergeleken bij Mweso. Het heeft tussen de 80-110 bedden (niemand weet het precies, wat ik eerst niet begreep maar nu ik er in rond gelopen heb snap ik dat een bed meer of minder niet zo zwart wit is... euhm... jaja). Momenteel is het er exceptioneel rustig met zo’n 60 patienten (haha, herinner je je Mweso? Gemiddeld zo’n 260-300 in 180 bedden...). Geeft mij lekker tijd rustig te wennen. Alhoewel rustig, we beginnen elke dag om 06:45... ja inderdaad 06:45! Het echte ziekenhuisgebouwtje is in een halve (hoekige) cirkel gebouwd. De staf bestaat uit mensen die hier al (tientallen) jaren werken en sinds de jaren 50 opgeleid zijn door de missionarissen en mensen die MSF heeft binnengebracht. Iedereen is nu MSF-medewerker dus geen gelazer meer met de lokale ministerie van gezondheid zoals in Mweso. Wat betekent meer en minder goed opgeleide mensen. Respectievelijk Gecertificeerde Verpleegkundigen en ‘Secouristen’. Ff lastig is dat ik van die 180 mensen geen idee heb wie wat is en of ik kan vertrouwen op hun kennis of niet. En het is eerlijk gezegd ook niet eerlijk om zo te denken want je hebt hele goede nauwelijks opgeleide maar zeer ervaren en toegewijde secouristen en hele slechte, onaardige, domme goed opgeleide verpleegkundigen. Goh het lijkt de echte wereld wel. Wat niet helemaal is zoals in de ‘echte’ wereld maar wat hier de boel wel gered heeft in de jaren voordat MSF hier was en misschien nog steeds wel deels, is dat dé chirurg hier een man is zonder medische opleiding maar met 40 jaar chirurgische ervaring. Mooi toch. We gaan het weer zien. Het niveau, de organisatie en de toewijding.
Nieuwe uitdagingen
Gelukkig zit ik hier de komende maanden met een andere arts, Andreas (Duits). Het zal er waarschijnlijk op neerkomen dat ik toch het meest ga lijken op iets wat je een Medical Team Leader (MTL) zou kunnen noemen. Gewoon omdat ik verhoudingsgewijs de meeste MSF/Medische ervaring heb hier. Ik heb laten doorschemeren dat ik meer chirurgie en verloskunde wilde doen. Et voilà, ze lijken me eraan te houden, daar stond ik mijn eerste zondag al te assisteren (hoop het over een paar weken weer zelf te kunnen) bij een keizersnede en loop ik nu al een weekend mijn hoofd te breken over een zwangere vrouw met pre-eclampsie (zeer hoge bloeddruk, levensgevaarlijk voor moeder (en kind)), waarvan dit al haar 11e zwangerschap is (10 levende kinderen, ongelooflijk in een gebied als dit). Enige echte oplossing is de baby (en vooral de placenta/moederkoek) geboren te laten worden. Het probleem is dat ze geen keizersnede mag van haar islamitische man en familie (daar is nu al 2 dagen over gebakkeleid, inclusief dorpsoudsten en telefoontjes (jaja in éen zin; ouderwets en modern komen mooi samen hier) naar Tsjaad (waar haar man momenteel zit). Maar de bevalling inleiden met medicatie is te gevaarlijk voor een baarmoeder die al 10 keer ‘getraumatiseerd’ is geweest. Het risico dat de baarmoeder uitscheurt met alle gevaren van dien is te groot. Tsja, wat doe je dan als iemand een bloeddruk van 220/130 heeft (normaal is 120/80)? Dan leg je de ‘verloskundigen’ (die de verloskunde afdeling runnen) uit welk medicijn ze moeten geven en dat ze vervolgens elke 5 minuten de bloeddruk moeten meten en als de diastolische bloeddruk (de onderste bv de 130 of de 80 hierboven beschreven) nog steeds hoger is dan 110 dan geef je het medicijn (Hydralazine) nogmaals héeeeeeel langzaam (2 minuten)... enzovoort. Maar toen de dokter van hier het nogmaals uitlegde legde 'ie het nog iets anders en vooral simpeler uit: als het 2e getal boven de 110 is dan geef je het nog een keer etc... Ok, nog nooit gehoord van diastolische bloeddruk (een van de meest basale medische termen en belangrijk onderdeel van de standaard vitale functies en onderzoeken die je bij elke patiënt moet doen en weten)... dan weten we vanaf nu ongeveer met welk niveau we te maken hebben... Geeft niets, passen we ons op aan, gaan we mee aan de slag, dan zijn we hier tenminste niet voor niets. Ondanks dat de kennis misschien niet om over naar huis te schrijven is, kunnen zij ook niets aan doen, heb ik het gevoel dat de boel hier vrij ok geregeld is, theoretisch in ieder geval. Én de dokters komen op mij veel toegewijder over... Wij spreken elkaar nog...
Ik ben nog steeds blij en heb een goed gevoel over de komende 6 maanden in dit kleine prachtige afgelegen Afrikaanse dorpje.
Liefs Laurien
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 11
[visitorCount] => 55
[author] => Wilco en Laurien
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/611/739_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => bienvenue--boguila
)
)
)
[reportsPaginator] => Zend_Paginator Object
(
[_cacheEnabled:protected] => 1
[_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object
(
[_count:protected] => 25
[_array:protected] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[reportId] => 4971719
[userId] => 195336
[countryId] => 37
[username] => markjonkersleon
[datePublication] => 2017-04-03
[photoRevision] => 0
[title] => CAR
[message] => Hello Mrs and Mss,
Wie er nu niet naar Centraal Afrikaanse Republiek? Ik denk een heleboel mensen, eerlijk gezegd! Het is een bijzondere reis om in een land dat zo uiteen gescheurd is aan te komen voor een ontwikkelingsproject. Bangui is de hoofdstad en op dit moment vrij rustig, alhoewel ik nog steeds onder begeleiding overal word heen gereden en niet openlijk buiten loop zijn er niet veel tekenen van gevechten.
Als je rondom het vliegveld loopt, zie je wel degelijk de armoede en problematiek van het land. Vooral door de mensen die nog steeds wonen in de tenten op de grasvelden van M'Poko Airport! Dit doen ze voor bescherming, vergezocht als je het mij vraagt, maar als je de spanning voelt in deze stad dan begrijp je maar al te goed de achterliggende gedachte.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2009-07-19 17:08:49
[totalVisitorCount] => 133916
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 1454
[author] => M. Jonkers
[cityName] => Bangui
[travelId] => 303280
[travelTitle] => Kleine reizen
[travelTitleSlugified] => kleine-reizen
[dateDepart] => 2011-01-01
[dateReturn] => 2022-01-01
[showDate] => no
[goalId] => 6
[goalName] => Een korte vakantie
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/centraal-afrikaanse-republiek,bangui
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/195/336_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => car
)
[1] => stdClass Object
(
[reportId] => 4508850
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-04-10
[photoRevision] => 0
[title] => Een warm onthaal in een koud Europa
[message] =>
Om maar met de deur in huis te vallen, we zijn weer thuis. Terug in Nederland, terug bij familie en vrienden, terug in ons appartement dat we precies 3 maanden geleden verlieten voor onze laatste missie met Artsen Zonder Grenzen in de Centraal Afrikaanse Republiek. Dat het zo abrupt zou eindigen hadden we niet gedacht.
Na de laatste dagen in Kameroen te hebben doorgebracht zijn we vorige week dinsdagavond, samen met Mark, Andreas en Claudia op het vliegtuig naar Berlijn gestapt. Een vreemd gevoel om zo te vertrekken. In Berlijn zit het Operationele Centrum dat o.a. verantwoordelijk is voor de Centraal Afrikaanse Republiek en waar standaard de briefing en debriefing plaatsvindt. Een goed gevoel dat we dit nog met een gedeelte van het team samen meemaken na alles wat er de afgelopen dagen is gebeurd. Als we het vliegtuig uitstappen voelt de bittere kou de eerste minuten als een geschenk uit de hemel na alle hitte in CAR maar went alweer zo snel dat een paar extra truien en jassen geen overbodige luxe zijn.
Nadat we ons verhaal hebben gedaan bij de Operationele Manager in Berlijn hebben we nog een gezellige afsluitende avond met Mark, Andreas en Claudia en vertrekken we donderdagochtend met de eerste vlucht van Easyjet terug naar Amsterdam. Uitgeput en vermoeid van de laatste dagen zetten we weer voet op Nederlandse bodem. Familie en vrienden wachten ons al op. We zijn er weer. Eerder dan verwacht.
Het voelt als een gat weer we in terecht komen en met name het onafgemaakte gevoel knaagt. Ik hoop met een goede handover nog wat van mijn ervaring te kunnen doorgeven aan de volgende technisch logistieker. De eerste weken nog even rust en dan maar kijken wat de alternatieven zijn. Wellicht nog een korte missie van 6 weken of toch eerder beginnen met een ‘normale’ baan in deze Westerse wereld. Ik vermoed het laatste maar voel nu nog de behoefte aan een week rust en niets doen. Bedankt voor jullie support, steun via e-mails en berichtjes. Ik hoop iedereen snel persoonlijk weer te spreken. Ik zie jullie binnenkort!
Tot snel, tot ziens
Wilco
Laurien:
Van 40 naar 4 graden
Daar zitten we dan weer braaf thuis achter de computer met dikke truien aan, warme amaretto koffie en overgebleven paaseitjes. Beetje zoeken nog voor ons beiden wat we met deze nieuwe situatie aanmoeten.
Bij mij slaat de onrust altijd snel toe dus mijn eerste reactie was dan ook: Ik moet weer weg! Ik merk duidelijk dat ik geen affiniteit meer heb met de ‘ontwikkelings’ projecten van MSF. MSF is in zijn hart een echte Emergency Organization maar dat klinkt sexier dan het is want het overgrote deel van de projecten die MSF heeft zijn projecten waar ze al jaren zitten. Zoals Mweso en Boguila. Dit zijn lang bestaande projecten waar MSF nou eenmaal niet echt meer weg kan omdat er dan niets overblijft voor de plaatselijke bevolking. Ideaal gezien zou MSF dit soort projecten moeten overgeven aan andere lange-termijn NGO’s maar die liggen helaas niet voor het oprapen. Zeker in Boguila is het lastig omdat we daar alleen maar met MSF-ers werken. Het ministerie van Gezondheid is daar in geen velden of wegen te bekennen. Wij hebben alle mensen met enige vorm van kennis ingevlogen vanuit Bangui, wat betekent dat ze net zo snel terug zullen vliegen naar Bangui zodra hun werkgever (lees geldschieter) vertrekt. Dat heeft weinig met humanitair werk te maken. En dat kan je ze ook niet kwalijk nemen. Dat wij blanken nou zo gek zijn om 5133 km van ons eigen land, familie, vrienden, cultuur, eten en klimaat een beetje ‘goed te doen voor de mensheid’, dat is voor Centraal Afrikanen natuurlijk heel anders. Die moeten gewoon brood op de plank hebben voor hun familie.
Gedurende onze periode in Boguila heb ik vaak de hang naar emergency projects gevoeld. Dáár zijn we écht nodig heb ik vaak gedacht. In Mali of Syrië! Niet hier in Boguila waar alles prima loopt en MSF meer als gratis supermarkt gezien wordt dan als humanitaire organisatie.
Alles bij elkaar is het natuurlijk wel een erg jammer einde van dit project en onze MSF carriere. Ik heb dan ook aangegeven dat ik tot begin juni nog beschikbaar ben voor een echte emergency missie van 4-6 weken. Ik zat zelf aan Syrië te denken omdat de humanitaire ramp daar wel heel erg schrijnend is en het werkelijk ongelooflijk is dat niemand iets tegen zo’n dictator doet die de mensenrechten zo schendt door expres ziekenhuizen kapot te schieten of mensen die hulp zoeken arresteert en martelt zodat alle zorg ondergronds moet gebeuren. Helaas had mijn recruiter net 2 artsen naar Syrie laten gaan... Een Hepatitis E uitbraak in Zuid Sudan dan? Nee. Ik ben echt even klaar met Afrika en de Afrikaanse stijl. Misschien zelfs wel gewoon even met Afrikanen. Mag je natuurlijk niet zeggen, maar als je net als humanitair een Kalashnikof in je snuiter hebt gehad, ben je er gewoon even klaar mee en staat het vertrouwen nou eenmaal even op een laag pitje.
Het Emergency team is op de hoogte van mijn beschikbaarheid dus ik zal binnenkort horen of ze me ergens kunnen gebruiken, ik ben benieuwd. Ik lees net van een aardbeving in Iran. Wie weet breekt er morgen weer een andere oorlog of Tsunami uit... Net ramp-toeristen die humanitairen. Ik hou jullie via deze weg op de hoogte. Wilco gaat hier in Nederland eens orde op zaken stellen dus die zou voor deze korte periode niet mee gaan op avontuur.
Schuldgevoel dat ik het project verlaten heb voel ik niet tov de nationale staf. Het is niet dat zij nou het meest loyaal ingesteld waren. Misschien voel ik wel enigszins een schuldgevoel tegenover de expat collega’s. Ik merk dat ik erg veel droom over de onafgemaakte dingen die nog spelen en die follow-up nodig hebben. Ik ben dan ook vandaag maar begonnen een handover te schrijven om te zorgen dat dit soort dingen in ieder geval ergens op papier staan in de hoop dat iemand ze oppakt.
Een post-traumatische stress reactie merk ik nauwelijks. Behalve de gebruikelijke korte fysieke reactie bij een harde knal links of rechts ben ik niet van de kaart en word ik niet zwetend met hartkloppingen wakker. De paar dromen die ik gehad heb (stuk of 3) speelden zich vooral af rond de voorbereidingen op een onvermijdelijke overval op korte termijn. De stress en zenuwen daaromtrent. Typisch.
Voor nu is dit weer het einde van dit korte Centraal Afrikaanse avontuur. Wie weet volgende week vanuit het Midden Oosten of waar dan ook. Zo niet dan ben ik altijd beschikbaar voor theetjes en overgebleven paaseieren. Bedankt voor jullie interesse en medeleven gedurende de afgelopen periode.
Tot gauw in levende lijve.
Liefs Laurien
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 12
[visitorCount] => 69
[author] => Wilco en Laurien
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/925/976_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => een-warm-onthaal-in-een-koud-europa
)
[2] => stdClass Object
(
[reportId] => 4504223
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-04-02
[photoRevision] => 0
[title] => Een onverwachte wending
[message] =>
Slight change of plans
Met gemengde gevoelens kijk ik uit over de zee. We zitten in Kribi- Kameroen. Hoe dat zo gekomen is?
Steeds blijf ik hem voor me zien, die lange slanke donkere man met die arabische wit/zwarte sjaal om zijn gezicht, zijn rode kogels om zijn been gebonden en zijn kalashnikof op me gericht in het te kleine halletje terwijl ik verwilderd onze slaapkamer uitkom. Zo ziet dat er dus uit, zo gaat dat dus. Al een paar dagen hebben we ons allemaal voorgesteld hoe het zou zijn als dit zou gebeuren. Zo dus. Het is zover, we worden overvallen.
2 Minuten daarvoor zijn we om 1:30 wakker geschrokken doordat Anne, Claudia en Melanie op onze deur staan te kloppen. Algehele verwarring. We hebben nog niet door wat er aan de hand is en kleden ons gehaast aan. De dames klinken in paniek. Dan pas zeggen ze: We worden overvallen! Ze zijn hier! Ze zijn voor de deur een bewaker aan het slaan en ze hebben Mark!
Mark is onze acting-Project Coordinator omdat Elise op vakantie is naar Nederland. Hij is dus focal point in ‘dit soort situaties’. Al sinds zondag (de coup in Bangui) maar vooral de laatste 3 dagen waren we ons aan het voorbereiden op een dergelijke situatie. 2 dagen geleden heeft Boguila zijn eerste Seleka bezoek gehad. Met een hoop schoten in de lucht kondigden ze zichzelf aan op de markt (1 km van ons huis). Wij renden automatisch naar de’saferoom’ (lees 3 m2 gang tussen onze slaapkamers in), niet wetende wat er aan de hand was. Op de radio communiceert iedereen van het project snel met elkaar om uit te zoeken wie deze mannen zijn en wat ze willen. Mensen weten hier vaak razendsnel wat er gaande is en geruchten beginnen zich te verspreiden. ‘Ze hebben gevraagd of er auto’s in het dorp zijn.’ (Euhm, ja 6 hele mooie witte...) ’Ze zijn groepjes aan het maken om de basis en de compound te plunderen.’ Slik. Daar zitten we als zwetende sardientjes in een blikje. Te wachten, te wachten, te wachten. De auto’s staan al klaar om meegenomen te worden met de sleutel in het contact voor het kantoor. 2 spannende uren later... nog steeds niets. Nieuw gerucht: ‘Ze komen toch niet plunderen, ze kwamen zich alleen maar voorstellen.’ Goh sympathiek. Iedereen eindelijk naar bed rond 00:00 en we blijven wakker in shifts over de nacht.
De volgende ochtend als Mark met de Seleka wil praten zijn ze als sneeuw voor de zon vertrokken zonder een woord met ons te wisselen maar wel met éen van onze auto’s. Vreemd.
We verwachten ze terug de volgende nacht, wederom met onduidelijke bedoelingen maar er gebeurt die woensdagnacht niets.
Goed terug naar de overval. De vraag door wie, Seleka-rebellen of bandieten, is nu even niet relevant. Het lijkt wel een slecht gekunsteld toneelstuk. Een onhandige onherkenbare slungel zwaait met zijn kalasjnikof in mijn richting en vraagt om geld. Met trillende handen zoek ik mijn security money in mijn zakken. Hij vindt het niet genoeg. Ou est l’argent?! Waar is het geld?! Il n’y a plus d’argent ici, c’est au bureau!’ Er is hier niet meer geld, het geld is op het kantoor. Éen voor éen worden we de woonkamer ingeduwd en moeten we op de grond gaan zitten. Wat een bizarre onwerkelijke chaotische situatie dit. Van links en rechts komen meer gewapende mannen op zoek naar mensen in het huis en geld. De een agressiever dan de ander. De een spreekt beter frans dan de ander. Onderling praten ze arabisch. Alle 4 hebben ze sjaals om hun gezichten en dragen een kalasjnikof of een pistool. Ondertussen zie ik Mark & Andreas in hun boxershort buiten staan met hun handen in de lucht. Steeds de vraag waar het geld is en waar de soldaten zijn. Ze doen alsof ze de Seleka zijn die op zoek zijn naar soldaten van het nationale leger (de FACA). Ze zeggen ze te willen vermoorden. Ik zeg dat hier geen soldaten meer zijn in Boguila en dat het geld op het kantoor in de kluis zit. Waar is Wilco?! Een van de andere teamgenoten zegt dat ze hem mee hebben genomen naar het kantoor (200 meter lopen). Nee, dat wordt me te veel. Dát is niet goed. Ze mogen iedereen mee nemen maar Wilco niet. De kans dat ze hem (een man) iets aandoen lijkt me reeel aanwezig. Ik begin te huilen. Puur omdat ik merk dat ik dan de situatie niet onder controle heb en niet weet of het allemaal wel goed zal gaan. Wilco komt de kamer inlopen met zijn handen in de lucht. Gelukkig, hij is gewoon hier. Opeens zegt de lange gesjaalde man dat ik mee moet komen. Waarheen? Naar het kantoor. Ik?! Ja jij! Ik kijk vragend naar de rest en loop met hem mee naar buiten. Even ben ik bang dat ik alleen met de 4 gewapende overvallers 200 meter in het donker naar het kantoor moet lopen maar ‘gelukkig’ staat Mark (nog steeds in zijn boxershort halfnaakt) buiten bij de keuken en zeggen ze ons beide mee te komen. Ik vraag of Mark alsjeblieft eerst iets aan mag doen. Dat mag gelukkig. Ergens ben ik ‘blij’ dat ik mee moet omdat ik dan enige vorm van ‘controle’ heb of in ieder geval weet wat er gebeurt, in plaats van in onzekerheid af te moeten wachten of alles wel goed gaat terwijl anderen met die met-adrenaline-opgepompte-bandieten mee naar het kantoor moeten lopen. Met onze handen in de lucht en 4 mannen met geweren achter ons aan lopen we naar het kantoor. Jean Paul de hoofd-bewaker deze nacht komt op ons afgelopen en wordt handhandig geschopt en geduwd met ons mee te lopen. Tot ze hem wegtrekken en met de loop van de kalasjnikof in zijn nek slaan en hem een andere richting op duwen. Willen ze niet dat hij ze kan herkennen misschien? Ik vraag ze op te houden omdat hij ook geen geld heeft. Ze roepen dat ze willen opschieten omdat ze hierna naar Paoua willen (jaja) en vragen weer waar de soldaten zijn. Ineens halverwege stoppen ze ons en zeggen ze mij het geld uit de kluis te gaan halen. Ze duwen Mark terug in de richting van het huis. Ik ren in mijn eentje naar het kantoor. Met trillende handen open ik het kantoor en zoek de sleutel van de kluis die standaard in een envelop onder een van de tafels zit. Ik scheur de envelop open met mijn tanden en op dat moment komt de lange man ook het kantoor in. Ik open de ruimte waar de kluis staat en probeer de kluis te openen. Wat een klote slot. Bij de introductie 3 maanden geleden grapten we al dat je beter niet overvallen kon worden omdat het zo’n rotslot is dat je het in tijden van stress niet open kunt krijgen....Nice. Daar zit ik dus met een stel opgefokte overvallers en een geweer op me gericht en ik krijg die klote kluis niet open.... Gelukkig komt Mark met de andere overvallers binnen en ik vraag hem de kluis te openen. Er ligt 7 million XAF (15.000 $) in de kluis. Ik moet richting de muur kijken. Als ze de buit binnen hebben duwen ze ons weer naar buiten. We lopen terug naar het huis. Bij het hek van ons huis blijven ze staan en zeggen door te lopen. Zij piepen er tussen uit richting airstrip achter onze compound. Op het moment dat we het huis inlopen horen we een tiental geweersschoten op de airstrip en we rennen weer naar de saferoom (lees hal). Waarschijnlijk vreugdeschoten dat ze een 20-jaar salaris in 1 avond bij elkaar geregeld hebben. En zo makkelijk ook nog.
Ik voel ons in de zeik en te kakken gezet. Elke sukkel kan een geweer tegen het hoofd van een blanke zetten en ze pissen in hun broek (figuurlijk gezien) en geven je alles wat je wilt. Het is zo makkelijk.
Er heerst totale anarchie in het land. In Boguila was de afgelopen dagen geen leger, politie, gendarmerie noch Seleka. We waren vogelvrij. En dat zijn we de komende tijd ook. Vannacht hebben ze ons geld gestolen. Morgen komt er misschien een andere groep voor de computers en overmorgen voor de thuraya’s andere waardevolle spullen. We moeten hier weg. We zijn hier niet meer veilig. Niemand kan ons (en wil ons?) beschermen.
We blijven allemaal de rest van de nacht wakker in angst dat er misschien andere groepen zullen komen waarvan we hun aggressie-gehalte niet in kunnen schatten omdat we ze geen geld meer te bieden hebben. Elke motor die voorbij komt of elk hondengeblaf doet ons terug naar de saferoom rennen en met kloppend hart afwachten. Werd het maar weer licht. Nog nooit ben ik zo blij geweest met kraaiende hanen die de ochtend aankondigden. Eindelijk om 5:30 begint het licht te worden en ontspannen we een beetje. Nu zijn we veilig. Weg hier. Vandaag.
Na veel heen en weer gecomuniceer met coordinatie in Bangui wordt er uiteindelijk besloten ons een vliegtuig te sturen. Thank god. Om het project lopende te houden wordt er een alternatief skeleton-team ingevlogen. Luis, onze Logistiek Coordinator (een zeer ervaren, onbevreesde, grote, zware, ketting-rokende Spaanse buffel, maar ook vader van 3 kleine kindjes) en Kodjo (de Operation Manager die uit Berlijn gekomen is om alles in Bangui weer op te zetten nadat ons hele kantoor leeggeroofd is) komen op de winkel passen. Margarete en Kami (respectievelijk onze fearless outreach nurse en administratief logistieker) blijven ook. Als alle expats in éen keer zouden evacueren zouden we er zeker van zijn dat overmorgen alles gestolen en vernield zou zijn. Zo’n fijn idee dat een populatie zo dankbaar is dat je er bent he... Eerlijk gezegd vrees ik voor deze 4. Mensen zijn mensen, waarom deze 4 aan deze gevaren bloot stellen. Deze vraag stellen we ons allen. De weegschaal hangt wat ons betreft scheef. Blijkbaar hebben Bangui en Berlijn vanuit hun risk-analysis besloten dat het geoorloofd is mensen in Boguila te laten blijven. Wij vragen ons zeer af van wanneer die risk-analysis is. Is dat die analyse die we allemaal een paar maanden geleden gelezen hebben waarin een paar bandieten links en rechts genoemd worden? Of is dat de risk analysis waarin de totale anarchie in het land en alle ongecontroleerde Seleka groepen, bandieten en de opgefokte populatie in acht genomen wordt...?
Op het moment dat ik hoor dat het geplande Rode Kruis vliegtuig kapot is en toch niet komt (en het al te laat op de dag is om nog een auto naar Tsjaad te kunnen nemen- met andere woorden, dat we vast zitten in Boguila) raakt ik echt een beetje in paniek. De geruchten dat een grote groep geweldadige Seleka onze kant op komt en we geen kant hebben om op te gaan beangstigt me zeer. Gelukkig horen we kort daarna dat er een ander vliegtuigje geregeld is. Misschien heeft mijn uitspatting (de eerste nog maar) geholpen.
Pas tegen de avond komt het mini-9 persoons vliegtuigje aan in de schemering. Er heerst een beladen sfeer. 100en mensen komen afscheid nemen op de airstrip. Iedereen is triest en zelfs dokter Marcel laat dikke tranen. Ik vermoed dat dat niet zoveel met ons persoonlijk te maken heeft maar meer met ieders realisatie in wat voor waardeloze situatie ze zich bevinden. Niemand kan een kant op en iedereen (die voor MSF werkt en dus geld verdient) kan een target zijn voor de volgende overvallers. Iedereen heeft zijn familie in Bangui (waar het nog onveiliger is) maar ook daar kunnen ze niet heen. Iedereen herleeft de coup van 2003 en er is niets dat ze kunnen doen. Het is de eerste keer dat er een MSF team evacueert en alles bij elkaar realiseert iedereen zich de ernst van de situatie.
Nerveus staan we te wachten, angstig dat hij misschien toch niet komt omdat het eigenlijk al veel te laat is. Als we de lichtjes in de verte zien beginnen de vlinders in mijn buik nog heviger te fladderen. Hij komt. Het vliegtuigje rijdt tot aan het eind van de strip en alle 100en mensen lopen/rennen erheen. Er is geen tijd meer voor afscheid, alleen een kleine omhelzing van Luis en Kodjo, overhandiging van sleutels en een woord van succes. We haasten ons het vliegtuigje in. Ik mag naast de piloot zitten. Inmiddels is het donker. De gele lichten van het vliegtuig beschijnen de 100en mensen aan beide zijkanten, we zwaaien. Een emotioneel moment. Opluchting en schuldgevoel tegelijk. Een ontlading. We gaan. Het vliegtuig komt los van de grond. Wij zijn veilig, maar zij?
Vele emoties gaan er rond in mijn hoofd en buik tijdens de vlucht naar Kameroen. Een vreemd, bijzonder en fijn soort rust komt er over me als ik de koptelefoon van de co-piloot op heb en dus niets meer hoor. Als in slow-motion vliegen we langs de sterren en door de wolken, vlakbij zie ik de donderwolken en de bliksem maar ik voel rust alsof ik door het heelal zweef. Een bijzondere bijna buitenaardse ervaring.
Of we nog terug gaan? Nee. Voor mij is het heel duidelijk dat de anarchie in dit land niet 1-2-3 is opgelost. Er gaan verschillende ongecontroleerde Seleka groepen door het land die plunderen, vernielen en verkrachten. Op andere plekken hebben bandieten en zelfs kwaadgezinde populatie vrij spel. Wij vermoeden dat dit groepje mannen van Boguila zelf kwam en we hebben zelfs het gevoel dat sommige van onze eigen staf er iets mee te maken hebben gehad. Op donderdag overdag vroegen we de chaufeurs of iemand bereid was oproepbaar te zijn om mij in geval van ‘nood’ naar het ziekenhuis te rijden omdat ik dienst had. Dat wilden ze alleen doen als ze er van te voren voor betaald werden... Dat is uiteraard erg vreemd. Waarom zouden ze zo’n vreemd verzoek hebben als ze niet zouden weten dat ze volgende dag de kluis leeg zou zijn? Alain (Wilco’s beste basketbal-vriend) vertelde Wilco de volgende dag dat hij Yaya (onze arabisch sprekende chaufeur) verdacht in een hoekje met iemand had zien praten donderdag overdag. Voor ons is éen en éen twee en persoonlijk vertrouw ik niemand in Boguila meer.
Een vreemde desillusionerende afsluiting van onze MSF carriere, maar we komen naar huis deze week. En daar blijven we.
Liefs Laurien
Wilco:
Een onverwachte wending
Vrijdagochtend 01:45. Daar sta ik dan, in m’n hemd, korte broek en slippers en m’n handen omhoog in het midden van onze huiskamer tussen de bedden en metalen kisten. Naast me staan de andere expats, eveneens met hun handen omhoog niet wetend wat ons te wachten staat. Ik vermijd elk oogcontact met onze overvallers die met een AK-47 en enkele pistolen druk zwaaiende bewegingen maken en in slecht Frans om een behoorlijke som geld vragen. Het is midden in de nacht en ik waan me in een film met slechte acteurs. Alles gebeurt razendsnel. Iedereen wordt één voor één gesommeerd om geld te geven. Gelukkig hebben we ons veiligheidsgeld bij ons zodat we de overvallers in ieder geval iets kunnen geven om ze even tevreden te stellen. Ik tel drie overvallers. Hoor veelvuldig Arabisch gepraat. De langste overvaller met de AK-47 draagt een band van kogels om zijn rechterbovenbeen en lijkt de leiding te hebben. Ze nemen geen genoegen met het kleine beetje geld dat ze ontvangen hebben en vragen meer. Ze willen 15 duizend dollar. Nog steeds verdoofd door de diepe slaap waar ik ruw uit ben verstoord hoor ik Laurien in de kamer naast ons in het Frans met de overvallers praten. Ze geeft aan dat er meer geld in de kluis van ons kantoor ligt, 200 meter verderop. Had ze dat nu maar niet gezegd want nu wordt Laurien door de overvallers meegenomen om de kluis te openen. Ze weet de overvallers te overtuigen om ook onze project coordinator mee te nemen. Wij blijven achter in de huiskamer van ozne compound. Tien tergend lange minuten volgen. Tien minuten van machteloosheid. Gek genoeg blijf ik nuchter genoeg om niet allemaal vreemde scenario’s in m’n hoofd te halen wat er allemaal kan gebeuren en blijf me inprenten dat Laurien weer veilig terug komt. We kunnen niets anders doen dan wachten en hopen dat alles goed gaat. Ik ben opgelucht, blij en zielsgelukkig tegelijk als ze allebei heelhuids terugkomen. Bijna tegelijkertijd volgt een salvo van schoten. Dichtbij genoeg om ons de stuipen op het lijf te jagen. We verdwijnen weer in de hibernation ruitme en wachten een gespannen 20 minuten op wat er gebeuren gaat. Niets meer, alles blijft stil. Voorzichtig verken ik de kamer, de veranda en daarna de tuin. Alles is rustig. Ik loop naar de bewaker die op zijn post is gebleven. Hij heeft een paar rake klappen gekregen maar is verder OK. Alle rust lijkt weer te zijn teruggekeerd en de overvallers lijken vertrokken. Ik haal diep adem en loop terug naar ons team om ze een update te geven.
Wat er aan vooraf ging. Vorige week vrijdag begon de onrust die al eerder in Bangui was gestart toen de coup werd gepleegd. In Bangui is veel geplunderd en gestolen en daarna is de Seleka door het land gaan trekken om iedereen over de nieuwe regering te informeren. Er zijn echter verschillende groepen van de Seleka die misbruik maken van de situatie en zelf aan het plunderen zijn geslagen in het land. Daar bovenop zijn er ook bandieten die hun kans grijpen. De bestaande politiemacht is verdwenen wat tot totale anarchie leidt. Veel NGO’s (waaronder MSF-Frankrijk en MSF-Spanje) hebben al besloten om de Centraal Afrikaanse Republiek te verlaten maar MSF-Holland heeft de keuze gemaakt om met een klein team in Bangui, en het hele team, in Boguila en Zemio te blijven. Zoals vorige week al verteld zijn we vorige week eerder van onze outreach movement teruggeroepen omdat er een gerucht de ronde ging dat er een plunderende groep rebellen onze kant op kwam. We hebben voorzorgsmaatregelen genomen door met z’n allen in één huis te gaan slapen en hebben de bewaking extra walkie-talkies gegeven om sneller door te geven als er iets vreemds zou worden gesignaleerd. Uiteindelijk zijn er geen rebellen langsgekomen maar is er afgelopen dinsdag een eenheid van de Seleka groep in Boguila gearriveerd die luid schietend in de lucht hun aankomst kenbaar maakten en zich op het marktplein installeerden. Er gingen verschillende geruchten de ronde waarom ze hier waren. Ook dat er dronken soldaten tussen zouden zitten. Niet wetende wat de daadwerkelijke bedoeling van hun komst was hebben we besloten dat die nacht iedereen om beurten een uur wakker zou blijven om de wacht te houden.
Ik zou de shift van 00:00-02:00 lopen en had me al ingesteld op een korte nacht met weinig slaap. Met de volle maan boven me kon ik het gebied rondom ons huis redelijk goed in de gaten houden. Ik had mezelf in en schaduwrijk gebied gepositioneerd om niet echt op te vallen. De tijd verstreek maar langzaam totdat ik om 01:30 wat kabaal hoorde bij ons tweede huis 100 meter verderop. De expats die hier sliepen waren uit voorzorg al naar ons huis verplaatst zodat iedereen bij elkaar op één plek zou zijn mocht er iets gebeuren. Na een hoop gestommel werd even later een jeep gestart en zag ik de koplampen oplichten. What the F*ck? Nadat ik direct onze PC uit zijn bed lichtte zagen we, bukkend achter een stenen muur, de jeep nog een testrit maken op de landingsbaan achter ons huis en met verhoogde snelheid wegrijden. Het bleek onze pick-up truck te zijn die door zes gewapende Seleka militairen was gestolen. Nog niet wetend wat er allemaal zou komen was dit al een heftige ervaring voor het team. Een overval op onze eigen MSF-compound in Boguila waarbij een pick-up truck is meegenomen. De volgende dag bleek de Seleka eenheid al vroeg uit Boguila te zijn vertrokken waardoor we geen verhaal konden halen. Onze pick-up is overigens 150 kilometer verderop langs de kant van de weg weer teruggevonden. Vanaf die avond heeft ons team niet meer lekker geslapen.
De volgende geruchtenstroom deed vermoeden dat dezelfde groep woensdagnacht weer terug zou komen. Wederom een reden om weer in shifts de nachtwacht te houden en bij onraad tijdig alarm te slaan. Deze nacht verstreek rustig. Het gerucht bleek loos alarm. Vermoeid door de laatste twee opgebroken nachten begon iedereen aan een normale werkdag op donderdagochtend. Omdat er geen geruchten of kenmerken van een onverwacht bezoek waren werd besloten om deze nacht geen surveillance ronde te houden. Iedereen zou eindelijk lekker kunnen slapen. En zo vielen we ook in slaap.
Tot 1:35 diezelfde nacht. Luid geroep. Onduidelijk wat. Iets met pennen? Er zijn pennen nodig? (later blijkt dat Anne en Claudia in de gang om ‘pants’ vroegen omdat ze nog in hun shorts en string rondliepen en snel en graag een lange broek aan wilden trekken). Ik ontwaak traag maar voel al direct aan dat er iets niet klopt. Ik spring in m’n hemd en korte broek die ik al grijpklaar gereed heb liggen. Ik hoor in de gang roepen dat we overvallen worden. Ik kijk in het donker rond of ik iets waardevols zie om nog snel te verstoppen en check of ik m’n veiligheidsgeld in m’n broek heb zitten. M’n hart klopt in record tempo. Ik zie door de openstaande deur een paar gewapende mannen de slaapkamer van Andreas en Mark onderzoeken. Laurien is al uit onze slaapkamer verdwenen. Ik steek m’n handen in de lucht en loop, naar beneden kijkend, langzaam onze slaapkamer uit. Al direct wordt ik opgemerkt en door een overvaller gesommeerd om door de korte gang naar de huiskamer te lopen. Daar sta ik tussen de andere expats met m’n handen omhoog voor drie met sjaals gemaskerde mannen, kalashnikof en pistolen. Ik zie Laurien staan en hoop met alles wat ik in me heb op een goede afloop. Dit gebeurt echt maar het dringt nog niet 100% tot me door.
Die nacht verdwijnen de overvallers met 15.000 dollar en heeft iedereen de schrik goed te pakken. We praten over de beleving, gevoel en schrik. Claudia en Laurien verzorgen twee bewakers die zijn toegetakeld. Er wordt druk gebeld met het hoofdkwartier in Bangui en Duitsland. Gezien het amateuristische karakter van de overval lijkt het een overval door lokale bandieten. Pas als het licht wordt neemt de angst voor een tweede overval iets af. Bij daglicht zullen bandieten zich niet zo snel laten zien. Toch zit bij veel collega’s de schrik op een volgende overval er goed in. Velen willen niet meer blijven en voelen zich onveilig in dit instabiele land. Een moeilijke beslissing omdat hier nog zoveel goed werk kan worden gedaan maar de omstandigheden waaronder we ons werk moeten uitvoeren kunnen niet meer garanderen dat dit veilig gebeurt. Er rest niets anders dan een evacuatie. Hoogstwaarschijnlijk naar Kameroen.
Die vrijdag volgt een lange reeks van korte meetings en updates. Mark, onze tijdelijke project coordinator, praat met de nationale staf, politie, burgemeester, hoofdkantoor en dorpsoudsten. Iedereen is met ons begaan en niemand wil ons zien vertrekken. Het duurt erg lang voordat het hoofdkantoor in Bangui de beslissing maakt om ons toch diezelfde dag nog te evacueren. Een dag van gemengde gevoelens, een hoop emoties en snelle laatste acties volgt. Uiteindelijk krijgen we te horen dat er een klein vliegtuig uit Kameroen is vertrokken en eerst naar Bangui zal vliegen om daar 2 ervaren expats van het hoofdkantoor op te halen die onze plek tijdelijk zullen overnemen om het project toch draaiende te houden. Een schijnbaar afgewogen risico. Ik maak me er niet meer druk om. Onze tassen staan klaar. We willen hier weg. Deze ongecontroleerde twilight zone laat teveel ruimte voor anarchie en de wetenschap dat er bij NGO’s veel valt te halen maakt ons een gewilde prooi voor bandieten. We worden door honderden nationale staf medewerkers en lokale bevolking van Boguila uitgeleide gedaan. Het afscheid nemen valt zwaar maar er is geen andere keuze. We weten al dat we hier niet meer terug zullen komen. Deze instabiele periode zal nog te lang aanhouden om het voor ons mogelijk te maken terug te keren. De duisternis valt in als we de lichten van het vliegtuig in de verte zien opdoemen. Ik heb onze landingsbaan met elk twee auto’s aan begin en eind met groot licht verlicht. Een klein negen-zittertje landt behendig in de schemering. Ik zie Luis (mijn baas) uitstappen en iedereen druk gebarend toeroepen om snel in te stappen om nog voor de echte duisternis van de slecht verlichte baan op te stijgen. Het geheel heeft een surreëel, chaotisch einde. Geen tijd meer om Luis iets uit te leggen voor een handover, geen afscheid van mensen die ik nog graag had willen spreken. De gezichten verdwijnen in de duisternis als ik door het kleine raampje naar buiten kijk om iedereen nog een laatste hand toe te zwaaien. De motoren gaan draaien, het vliegtuig begint te rijden. Volgepropt stuiteren we over de landingsbaan om vervolgens in een plotselinge lift naar boven te worden meegenomen. We zijn los, we zijn veilig.
We landen twee uur later in Yaoundé in Kameroen. Het ICRC (Rode Kruis) vliegtuig taxied naar een speciaal gereserveerde lokatie waar we al worden verwacht. Vanwege onze evacuatie status hoeven we niet eens door de douane. We zijn nu zelf vluchtelingen in een vreemd land dat ons bescherming biedt.
We worden die avond in een hotel in Yaoundé ontvangen door Ferry, een Nederlander die deputy Head of Mission is van MSF-Spanje. Hij vertelt ons dat in dit hotel ondertussen nog 30 MSF collega’s zitten van onder andere MSF Spanje en MSF Frankrijk die ook uit CAR zijn geëvacueerd. Wij lijken één van de laatste projecten in de Centraal Afrikaanse Republiek die nog volledig bemand draaide. De kleine twijfel die ik had of het wel goed was om weg te gaan wordt nu direct weggenomen en maakt zelfs plaats voor een vorm van kwaadheid omdat klaarblijkelijk veel andere projecten eenzelfde sitatutie hebben meegemaakt en ook zijn overvallen en daarna zijn geëvacueerd. Daar had MSF wel iets eerder lering uit mogen trekken. Als de eerste kwaadheid wegtrekt en ik kort bijpraat met Ferry, kijk ik nog eens goed. Ik kijk nog eens goed naar Ferry en luister naar z’n stem. Ik ken hem. Ik probeer een balletje op te gooien en vraag: “Rugbyclub ’t Gooi”. Hij knikt bevestigend. Ferry herkend me niet meteen maar bij het noemen van m’n naam vallen we elkaar in de armen. Wat een kleine wereld. Ik heb met Ferry een jaar of 10 geleden samen gerugbyed en we zaten samen in de redactie van het rugbyclubblad. Hoeveel gekker moet deze dag nog worden.
We zijn nu net terug van een korte trip naar Kribi, een badplaats aan de Atlantische oceaan. Even weg van alle hektiek. We zijn moe, kapot van de indrukken, ervaringen en korte nachten. We zijn in afwachting van wat er gaat komen. We weten nog niet wanneer we terug vliegen naar Nederland. Wel weten we dat we niet meer terug gaan naar Boguila. Niet voorzien en niet gehoopt. Het is Einde Missie.
Ik laat alles nog eens rustig op me inwerken en heb het geluk dat ik dit samen met Laurien heb meegemaakt. Op deze manier kunnen we er samen over praten en het samen verwerken. Een klein lichtpuntje in deze trieste afsluiting van onze missie. Naar alle waarschijnlijkheid weten we volgende week meer en volgt ons laatste verhaal.
Bedankt voor alle support, tot snel, tot ziens,
Wilco
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 18
[visitorCount] => 85
[author] => Wilco en Laurien
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/902/741_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => een-onverwachte-wending
)
[3] => stdClass Object
(
[reportId] => 4499936
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-03-25
[photoRevision] => 0
[title] => De aanval ingezet
[message] =>
We horen enkele schoten in de verte. De eerste sinds we hier zijn. Het suddert en broeit al enkele maanden in dit land. De huidige president komt zijn eerder gemaakte afspraken niet na en verschillende rebellen groepen hebben zich vereningd in een front dat zich “Seleka” noemt. Het ziet er naar uit dat deze groep steeds groter wordt en nu echt lijkt door te stoten naar de hoofdstad. Wij lopen relatief weinig gevaar en de schoten die we horen zijn van soldaten die vannacht naar een dichtbijgelegen dorp rijden om zich daar te vereningen en daarna door te trekken naar de hoofdstad, Bangui. Als er iets gebeurt zal het daar zijn. Het grootste gevaar dat er voor ons dreigt is een overval van de rebellen die auto’s stelen om zich makkelijker te verplaatsen en computers en communicatie apparatuur roven om te verkopen. Dat is al gebeurd bij MSF-Frankrijk en MSF-Spanje. Waar de rebellen groepen vorige keer nog wel respect hadden voor MSF is dat deze keer anders en hebben ze, zo lijkt het, nu nog maar één doel voor ogen en dat is het ten val brengen van de huidige regering. Koste wat het kost met alle middelen die er zijn.
Het is vrijdagochtend en er is groen licht gegeven voor de movement richting Bodjomo. Ik ga mee om mee te helpen een dak te restaureren van een gezondheidspost dat door een paar stevige rukwinden een andere bestemming heeft gekregen. Alles verloopt zoals gepland (redelijk uniek hier) en het nieuwe houten frame is net goed vastgetimmerd als ik rond 11:00 uur bericht krijg dat de situatie met Seleka onrustig begint te worden en we worden verzocht om terug te keren naar Boguila. Het is onduidelijk of de rebellen onze richting op komen maar we nemen het zekere voor het onzekere en keren helaas vervroegd huiswaarts. Geen tijd meer om de golfplaten te plaatsen. Veiligheid boven alles. Terug in Boguila wordt de beslissing genomen om met alle expats in één huis te slapen. Ik fabriceer een paar tijdelijke bedden in de provisiekast, de huiskamer en de gang, deel extra walkie-talkie’s uit aan bewakers, regel twee chauffeurs die stand-by blijven vannacht en zorg voor volle benzinetanks. Alles heeft nog een ongedwongen sfeer en niemand voelt echte druk of sfeer van onveiligheid. Wel worden de evacuatie plannen nog een keer doorgenomen en wordt iedereen geadviseerd om alvast de meest noodzakelijke spullen klaar te leggen in geval we snel weg moeten. Het zal allemaal zo’n vaart niet lopen schat ik in maar ik zorg toch dat ik alles heb nagekeken en klaar heb liggen. Je weet het tenslotte nooit.
Vandaag, zondag, krijgen we te horen dat de rebellen in hun actie zijn geslaagd om Bangui over te nemen en bezit te nemen van het presidentiële paleis. De huidige president zit overigens volgens bronnen al in Congo. We horen van ons hoofdkwartier in Bangui dat ons MSF team daar een tijd lang in hibernation heeft gezeten (soort schuilkelder met slaapverblijf en voedselvoorraad) gedurende de beschietingen. Het is een behoorlijke chaos daar en er wordt veel geplunderd en gestolen. Niet alleen door de rebellen maar iedereen maakt momenteel gebruik van de anarchie die er heerst. Ook het MSF kantoor in Bangui is volledig leeg geroofd en er zijn 8 van de 10 auto’s meegenomen en er is veel medicatie gestolen die klaar stonden voor verzending naar ons toe. Het gerucht gaat dat dat met name door huurlingen uit Tsjaad gebeurt die worden betaald door de Seleka. Ook andere noodhulp organisaties worden leeggeroofd. Gelukkig gaat het ze alleen om de materiele zaken en blijven de expats ongedeerd. Zoals gezegd maak ik me niet al te veel zorgen. Dit gebeurt allemaal op 400 kilometer afstand. Echter, als het coordinatie team uit Bangui vertrekt of evacueert dan moeten automatisch ook de projecten worden geëvacueerd. Het is niet te hopen dat het zover komt. Ik heb namelijk het idee dat zodra wij hier weg zijn onze compound en het ziekenhuis ook helemaal wordt leeggeroofd maar dan door de lokale bevolking. Domweg omdat ze hier helemaal niets hebben, bij de dag leven en niet verder vooruitkijken wat de gevolgen kunnen zijn voor de gezondheidszorg Boguila.
Helaas mogen we vanwege deze omstandheden niet meer buiten slapen. Geen zwoele avondwind die door de klamboe waait, geen blauwe hemel bij het wakker worden. We moeten weer terug naar onze warme sauna. Gelukkig heb ik een tweede ventilator achterover gedrukt en bij volle toeren stormt het nu behoorlijk in de slaapkamer.
Welterusten,
Wilco
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 63
[author] => Wilco
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/875/142_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-aanval-ingezet
)
[4] => stdClass Object
(
[reportId] => 4495949
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-03-18
[photoRevision] => 0
[title] => Nachtelijk avontuur
[message] =>
Er gebeurt altijd wel iets. Zo ook deze week. Liggen we net lekker te slapen hoor ik in de verte mijn naam vaag roepen. Nog niet helemaal zeker of het onderdeel is van m’n droom of echte realiteit draai ik me slaperig om en hoor dat de ‘chef des gardiens’ (hoofd van de bewaking) me op een gepaste afstand van ons buitenverblijf roept. Er blijkt iets in de brand te staan. Het klinkt niet al te ernstig maar ik besluit toch even polshoogte te nemen. Net even buiten de compound staat een gedeelte van een boom in brand, zo ongeveer een meter of vier boven de grond slaan de vlammen uit een grote holle knoest. Hoe krijgen ze dat in vredesnaam voor elkaar vraag ik me af. Ik probeer het risico in te schatten en mezelf te overtuigen dat het niet zo erg is zodat ik weer snel kan slapen. Helaas bestaat er de kans dat door de brand een behoorlijke zijtak af kan breken die ongetwijfeld op een gedeelte van onze compound zal vallen. Daarnaast bestaat er een kleine kans het vuur niet vanzelf dooft maar dat de hele boom vlam vat en mogelijk overslaat op andere bomen. Helemaal in dit warme, droge seizoen. Misschien toch beter als ik het vuur probeer te blussen. Maar hoe op vier meter hoogte?
Ondertussen leer ik meer over de oorzaak van de brand. De boom staat op een route waar veel mensen langs lopen. In de holle knoest heeft zich deze week een enorme bijen familie verzameld die voor behoorlijk veel overlast zorgt. Een paar kinderen hebben geprobeerd de bijen uit te roken en uiteindelijk een stuk brandend hout in de holle knoest gegooid die al smeulend het droge hout in vuur en vlam heeft gezet. Niet erg slim en al helemaal niet zonder een lokale brandweer in het dorp.
Ik trommel een chauffeur z’n bed uit en heb een brandblusser geregeld. De auto fungeert als ladder om me twee meter winst te geven en ik klim met de grote rode zware blusser op de imperial van de auto. Klaar om het vuur te lijf te gaan zet ik me schrap om tegendruk te geven tegen de poeder die ik uit de brandblusser verwacht. Ik ruk de borgingspen eruit, richt de blusmond op de haard en druk de hendel van de brandblusser naar beneden. Ik voel een lichte tegendruk op m’n linkerarm en zie een enorme witte fluim poeder uit de blusmond ontsnappen die een groot gedeelte van het zicht ontneemt. Op hetzelfde moment hoor ik het geluid van duizend opstijgende bijen die luid zoemend een tegenoffensief inzetten. Schijnbaar zat de hele familie bijen nog ergens in de boom en heb ik ze met de straal witte poeder behoorlijk kwaad gemaakt. Omgeven door bijen spring ik met brandblusser en al van het dak van de landcruiser. Bij de landing op de grond druk ik in de constenatie per ongeluk nog een keer op de hendel van de brandblusser waardoor ik al rollend op de grond in een grote witte poederwolk verdwijn. Niet erg flateus maar ik kom er gelukkig zonder bijensteken van af. Het vuur is gelukkig wel gedoofd maar dat blijkt van korte duur en wakkert toch weer aan omdat ik niet lang genoeg heb kunnen blussen.
Vanwege mijn heldenactie heb ik toch wat krediet gekregen en mijn inspaning om het vuur te doven is nu gelukkig overgeslagen op een paar lokale toeschouwers die bereid zijn om de boom in te klimmen, de bijen te verjagen en met water het vuur te blussen. Het is nog een behoorlijke toer om het water in de holle knoest te krijgen, laat staan om met rokende rietstengels de bijen van zich af te houden maar het lukt ze toch om uiteindelijk het vuur te doven. Het verbaast me enigszins dat ze er geen geld voor hebben gevraagd maar dit spontane aanbod om te helpen geeft een verbroederlijk gevoel. Ik ben blij dat we het vuur hebben kunnen blussen en kan weer met een gerust hard gaan slapen.
Mijn goede gevoel over de hulp van afgelopen nacht verdwijnt weer even snel als de volgende dag één van de jongens die bij het blussen heeft geholpen voor ons kantoor staat en vasthoudend blijft vragen of MSF hem toch niet iets kan geven voor de support die hij afgelopen nacht heeft gegeven en voor het risico dat hij uit de boom kon vallen. Met een zucht leg ik uit dat dit soort hulp niet meer dan logisch en normaal is en uit vrije wil moet plaats vinden omdat het een publieke lokatie betreft en de algemene veiligheid van iedereen dient. Ik geloof dat hij het gelukkig wel begreep. Normen en waarden zijn hier nog ver te zoeken.
Het hoogtepunt van de week: Dit weekend is het bewolkt en het waait behoorlijk. Het is rond de 25 graden en een verademing voor lichaam en geest. Wat een feest dat het een keer koud is in dit land.
Brand meester,
Wilco
Laurien:
8th of March International Women’s day
We mochten het weer meemaken dit jaar, Een feest wat in onze geëmancipeerde wereld niet echt speelt maar wat in deze contreien wel wat extra aandacht verdient en kan gebruiken. Vandaar dat ik zo’n 3 week geleden alle vrouwelijke stafleden bij elkaar heb getrommeld om eens samen te kijken wat we (lees zij) zouden kunnen organiseren. In de daaropvolgende weken werd ik enthousiast op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen. De vergaderingen die gepland werden en waar zich steeds meer gewichtige vrouwen van de gemeenschap bij voegden, de sketches die werden geoefend, de doeken die werden gekocht om jurken van te maken, een spandoek werd gemaakt, een voetbal wedstrijd en een optocht werd gepland. Maar het allerbelangrijkste was wel het openen van ons ‘Women’s center’ . Een centrum waar vrouwen heen kunnen voor gynaecologische problemen maar ook in geval van verkrachting of huiselijk geweld. Het blijkt echt nodig te zijn de gemeenschap alert te maken op dergelijke diensten van ons ziekenhuis anders komen ze niet. Het afgelopen jaar hebben we maar 6 gevallen van verkrachting ontvangen. Klinkt goed zou je zeggen. Helaas vrezen wij dat het niets te maken heeft met de incidentie maar meer met het feit dat mensen gewoon niet komen als iets dergelijks gebeurd is. Wat eeuwig zonde is omdat ze daardoor niet beschermd kunnen worden tegen HIV, zwangerschap, SOA’s en mogelijk onvruchtbaarheid op termijn (een indirect ‘doodvonnis’ hier; zonder kinderen > geen man, geen man > geen inkomsten en bescherming...). Over huiselijk geweld wordt hier erg lacherig gedaan. ‘Wat valt daar nou over te zeggen, das toch normaal?’ wordt er onder onze mannelijke staf gegrapt. ‘Je hoort je vrouw af en toe eens te slaan ter correctie’... TER CORRECTIE!!! Nou vraag ik u?!!!! Ooit zo iets achterlijks gehoord? Ik kon toch niet nalaten te zeggen dat als een man dat bij een normale vrouw in Nederland doet, hij een flinke klap terug kan verwachten. Dat vonden ze maar raar. Zelfs mannen erkennen hier dat er een’tiranie’ heerst binnenshuis. Als een man een tweede vrouw wil, heeft de eerste vrouw daar niets over te zeggen. En het is niet eens zo, zoals in sommige culturen dat je je vrouwen en gezinnen dan op zijn minst nog iets te bieden moet hebben zoals een basis vermogen, eten, onderdak, bescherming. Nee, hier mag je zoveel vrouwen hebben als je wilt zonder daar iets zinnigs voor terug te hoeven doen. Er zijn dan ook weinig mannen die geen gebruik maken van dit vrije spel zonder verplichtingen. Het feit dat het altijd hommeles is thuis en dat hun vrouwen altijd ruzie hebben en maken maakt ze niet uit, laat staan dat ze de ander kwetsen. Mocht de vrouw echter ook wat buitenvriendjes hebben dan is het over en uit. Vreemde cultuur...
Goed terug naar international women’s day. Wel nodig zoals hierboven te lezen. Prachtig om te zien hoe krachtig de vrouwen op zo’n moment zijn. Helemaal in hun element en helemaal één. Iedereen had weer mooie jurken aan en ook wij expat vrouwen hadden weer een aparte creatie laten maken. Hmm... tsja...mooie kleuren... maakten we er maar van. Éen vrouw was volledig in pak met stropdas gekomen, hilariteit alom. Ik vond het ook van flink wat humor getuigen, al leek ze zelf wat minder op dr gemak te zijn door haar grap. Met een paar woorden werd het centrum geopend waarna we in een bescheiden parade door het dorp liepen. Zingend en klappend en wel. Alle nieuwsgierige vrouwen onderweg uitnodigend ons te volgen. Bij de markt aangekomen werden de sketches opgevoerd. Hoe meer geweld en geschreeuw, hoe meer entertainment, interesse en gelach. Daarna ontstonden er 2 voetbalteams, in vol ornaat met glanzend gele, nylon voetbalpakjes aan, zeer strak over de uitgedeide billen en benen gespannen. Later in de middag zijn we nog met zijn allen wat gaan drinken. Leuke dag. Jammer dat er hier niet snel iets aan de rechten van de vrouw zal veranderen.
All for 1
Dr Magloire is niet terug gekomen. Ons met 3 artsen achterlatend, om de 2 dagen een nachtdienst en voor mij, naast het ‘achter-de-schermen-werk’ (zoals ik het tegenwoordig maar noem, het echt benoemen is lastig) veel klinisch werk. Op zich dus leuk, lekker met de kindjes in de weer (hoewel wel op mijn ruggemerg imiddels) ware het niet dat het daar achter die schermen inmiddels wel een beetje vol, chaotisch en druk begint te worden. Die idiote diensten van 36 uur accepteer ik dan ook niet meer. Éen van mijn weinige ‘legacy’s' die ik achter zal laten is een nieuw soort rooster waarbij we nog maar 24 uur werken met 24 uur pauze daarna. In ieder geval een heel stuk beter en minder vermoeiend.
Saturnin & Arsene
We hebben een stel erg moeilijke casussen waarvan we 1) niet precies weten wat ze hebben en 2) niet weten hoe we ze kunnen behandelen. 2 Mannen van 25 respectievelijk 30 jaar met, naar wij denken, cardiale en renale insufficientie. De éen is erg benauwd met zijn longen vol vocht en de andere ziet eruit als een reus, van top tot teen gezwollen van het vocht wat hij overal vast houdt. Beide hebben een ernstig verminderde nierfunctie, plassen nauwelijks en reageren niet op Furosemide/Lasix (plasmedicatie). Als je nieren niet meer werken vergiftig je je eigen lichaam omdat je het vuil niet meer uitscheidt via je urine. We hebben de reus maar naar huis laten gaan. Het is soms beter om thuis dood te gaan dan in een vreemd ziekenhuis... verdrietig dat je zo iemand moet laten gaan wetende dat hij niet lang meer zal leven. Maaike heeft ons nog geholpen door de thorax foto’s te beoordelen. Thanks Maaik!
Zo moest ik van de week ook meerdere kindjes ontslaan met ingewikkelde ziekten die we hier niet kunnen behandelen:
Alysa
7 jaar oud meisje met een gezwollen gezichtje, bloedarmoede (zonder malaria of sikkelcelanemie), een hart-ruis (zonder gezwollen voeten of trommelstokvingers), een enorme lever (zonder Hepatitis B of C) en een vergrote milt. Rara wat is dat?... Ik heb geen idee.
Prudence
Een 7 jaar oud meisje die flink benauwd binnenkwam met wederom algehele zwelling van top tot teen, een flink hartruis en eiwitten in de urine. Hartfalen? Nefrotisch syndroom? Gelukkig reageerde zij wél goed op plasmedicatie en ging ze niet meer benauwd maar met nog steeds een bol koppie naar huis (80 km verderop).
Kiria
11 jaar oud meisje met ernstige benauwdheid, een zuurstof gehalte van 80% (vd 1005%) en zeer duidelijke blauwe trommelstok vingers en tenen, geen echte hartruis. Een duidelijk geval van langdurige/aangeboren cardiopathie (hartafwijking), maar wat precies? Gelukkig is er een Italiaanse NGO (EMERGENCY) die hartafwijkingen behandelt in Bangui en zelfs kinderen naar Kartoum stuurt voor operaties (vrij surreel als je hier zo ruraal zit om te bedenken dat sommige kinderen van hier zulke extreem high-tech operaties ondergaan daar). Helaas kan deze NGO zijn activiteiten niet voortzetten vanwege de economische crisis (die voor ons zo ver weg lijkt maar die nu toch even om de hoek komt zetten op indirecte wijze (voor Kiria directe wijze)). Kiria bleek al eens in Bangui geweest te zijn dus onze Medisch Coordinatrice-assistent heeft de informatie over haar opgevraagd; wat blijkt ze te hebben: Een Tetralogie van Fallot! Das niet niks en dat terwijl ze er al 11 jaar mee geworden is. In het kort zijn het 4 congenitale afwijkingen aan het hart bij elkaar: 1) Een gat tussen je linker en je rechter hartkamer, 2) Een restrictie in het vat van je rechterhartkamer naar je longen, 3) Een verdikking van de rechterhartspier en 4) je aorta die anders is in anatomie en positie. Dit alles bij elkaar veroorzaakt dat er veel zuurstof-arm bloed door het lichaam naar de organen en uiteinden (armen & benen) gepompt wordt, vrij zinloos. Hierdoor heeft ze vingers en tenen als blauwe trommelstokken en is ze bij de geringste inspanning benauwd. In onze wereld wordt dit direct na de geboorte geopereerd.
Metertje meer of minder
Ik had weer een slechte nacht vannacht, lekker in onze oplucht bed maar wel met de radio naast met op kanaal 4 (Médecin de Garde). Wetende dat er 2 zeer zieke mannen op de Intensive Care liggen. Beide gisteren en eergisteren geopereerd aan een ingeklemde liesbreuk. De eerste is 2 meter zwarte (necrotische/dode) darm kwijt geraakt, de tweede 60 cm... Je kan je voorstellen dat je er daarna niet zo heel lekker bij ligt. Een beetje net als jongetje Abdon van een paar weken geleden. Een flinke buikvliesontsteking met hoge pols, lage bloeddruk en nauwlijks plassen ondanks de liters vocht die we er in gieten... Ze hebben de nacht overleefd, nu de dag nog, enzovoort.
All bad things come in 2
Bizar maar waar, alle slechte dingen komen hier in 2: Kiria & Prudence: 2 hartziekten, Saturnin & Arsene: 2 nierfalende patienten, 2 schorpioenen bijten in 1 avond, 2 mensen waarbij een slang ze in de ogen heeft gespuugd op hetzelfde moment, Patrice & Benoit > 2 ingeklemde hernia’s met necrotische darmen, 100 kinderen met malaria, bloedarmoede, hoge en lage luchtweginfecties, ooh dat telt niet.
Alle ziektes die je hier tegenkomt zijn uitvergroot en in een later stadium dan je ze bij ons bij een eerste consult zou verwachten. .
Gebrek aan aandacht?
Terwijl ik dit type zit Wilco met de water-mama’s te flirten en zichzelf op te trekken in de mangoboom, waarna de sterke mama’s hem allemaal nadoen, hard giegelend...hmm,misschien moet ik hem toch iets meer aandacht gaan geven...;). Ik heb net geleerd van een zeer wijze vrouw dat je mannen complimenten moet geven, daar worden ze blij van. Ok Ok Ok. ‘Goh wat ben je toch sterk schat!’ ‘Jeetje en die biceps hè!’
Water uit de lucht
Van de week vertrokken Wilco en ik ’s avonds van het kantoor en terwijl Wilco de deur op slot draaide voelde hij druppels in zijn nek. Mijn eerste reactie was ‘het zal wel vleermuizen-plas zijn’. We keken op; geen vleermuizen. Toen kreeg ik ook een paar spatters op me... wat bleek? Regen! 10 druppels misschien, maar het is een begin! Grappig hoe je zelfs als Hollandse eerder aan vleermuizen-plas dan aan regen denkt als je druppels uit de lucht voelt komen vallen.
Datatools & Roosters the 2 loves of my daily live
Nog 2.5 maandje en dan zijn we weer thuis. Fijn. Ik werk hier met redelijk wat frustratie omdat we veel inefficientie tegen komen doordat dingen danwel niet goed gepland/besteld zijn vorig jaar of niet goed overgedragen zijn en dus tussen de wal en het schip vallen, waardoor we hier de hele tijd het wiel weer aan het uitvinden zijn. Met elke nieuwe expat 2 stappen vooruit en 1 stap terug maar hier misschien zelfs wel 2 stappen. Moet ook enorm frustrerend zijn voor de staff. Alhoewel die dankbaar gebruik maken van de onwetendheid van elke nieuwe expat. Helaas hebben ze aan Wilco dan een verkeerde. Die raakt helemaal paranoia van alle duefstal verhalen. In Mweso liet ik nog enige kennis of makkelijke toegang tot kennis achter. Hier laat ik mogelijk een verbeterd doktersrooster en hopelijk een verbeterde Datatool (waarmee MSF alle data kan analyseren) achter. Wel ongeveer de laatste reden op aarde om tropenarts te worden!
Liefs
Laurien-the-datatool-master-to-be
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 11
[visitorCount] => 50
[author] => Wilco en Laurien
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/850/864_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => nachtelijk-avontuur
)
[5] => stdClass Object
(
[reportId] => 4492981
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-03-12
[photoRevision] => 0
[title] => Onder de sterren
[message] =>
De afgelopen week hebben we buiten geslapen. Het is binnen in het huis niet meer uit te houden en ik voel een constante stroom van druppels over m’n voorhoofd via m’n slaap langs m’n hals naar m’n rug glijden. Elke keer weer. Elke plek van het bed is vochtig van de onafgebroken transpiratie die maar door blijft gaan. Ik kan me niet herinneren dat ik dit ooit eerder heb meegemaakt. Gelukkig heb ik een paar bamboe bedden gevonden die ik met een paar stokken, een klamboe en een paar reserve matrassen op een donkere plek in onze tuin heb gezet. Dit is nu onze nieuwe slaapkamer. De mangobomen om ons heen hebben een mooie opening open gelaten boven ons bed. Orion staat elke avond precies op dezelfde plek op ons te wachten en het koelt buiten zo snel af dat we zelfs een deken nodig hebben om lekker te slapen. Dag en nacht verschil met onze sauna binnen in het huis en waarschijnlijk onze redding om toch genoeg nachtrust te pakken.
Overdag is het een soortgelijk verhaal. De ochtend begint om zes uur waarvan de eerste 2 uurtjes nog behagelijk zijn met een graad of 25. Daarna wordt de verwarming aangezet en stijgt het kwik nog voor 12 uur naar 40 graden. Tegen twee uur ’s middags bereiken we de piek tussen de 44 en 48 graden en die warmte blijft erg lang hangen. Vanaf 16:00 koelt het langzaam af en na 19:00 als het donker is geworden eten we wat bij een temperatuur van 35 graden. Op ons kleine kantoor draaien de ventilatoren op volle kracht, op elke tafel staan literflessen met water. Ik heb een voetenbad onder m’n tafel staan om m’n voeten koel te houden en een spray af en toe wat water over me heen zodat de wind van de ventilatoren me een lagere gevoelstemperatuur geeft. Buiten loop je van schaduw naar schaduw omdat de zon maar weinig tijd nodig heeft om onze witte huid te verbranden. Gelukkig zijn we er al een stuk beter aan gewend in vergelijking met de eerste weken hier maar het blijft toch nog steeds vervelend warm.
Wat betreft het werk heb ik me er bij neergelegd dat ik niet teveel bouwprojecten zal opleveren. Ik ben te druk met het rechtzetten en herstructureren van de logistieke afdeling. Ze hebben hier het afgelopen jaar teveel de vrije hand gehad waardoor alles een eigen leven is gaan leiden en niets meer goed is gedocumenteerd. Het is niet meer te hereleiden wat waarvoor is gebruikt en ook bestellingen en back-orders zijn niet meer terug te vinden. Nu Mark, onze supply logistieker, op vakantie is en deze week ook Kami, onze administratieve logistieker, op vakantie is gegaan heb ik deze twee afdelingen er ook bij gekregen. In eerste instantie leek me dat iets teveel van het goede maar ik kan nu meteen ook deze afdelingen beter leren kennen en een paar dingen recht zetten die me al langer een doorn in het oog waren. Afgelopen vrijdag kwam er een truck langs met 8 ton goederen voor ons project. Met name medicijnen. Dan worden er dagkrachten geregeld om alles uit te laden, worden alle collies geteld en alles op een overslagplek tijdelijk opgeslagen. Vervolgens moet de inhoud van alle collies worden geteld en worden ingevoerd in het supply systeem. Ik heb het idee dat tijdens dit proces ook de nodige medicatie verdwijnt. Reden genoeg om ook hier weer bovenop te zitten.
Het hoogtepunt van deze week was de komst van 12 ventilatoren. Hier had iedereen met smart op zitten wachten. Bij het in elkaar zetten van deze bouwpakketten kreeg ik een voor velen wel bekende IKEA déja-vu. Een minimale bouwtekening, teveel boutjes, te weinig moertjes en altijd een onderdeel dat je over houdt. Toch fijn dat wat IKEA ervaring in Centrala Afrika goed van pas komt. Een ander maandelijks terugkerend festijn is het kiezen van de watermama's die deze keer met 200+ vrouwen waren komen opdraven. Dat was wederom rennen geblazen om niet door hebberige handen verscheurd te worden. Het dieptepunt van deze week was dat alle verlichting op de compound en het ziekenhuis er mee stopten. En dat om 02:45 midden in de nacht. Eindelijk in een prima slaap gedommeld op ons buiten verblijf en dan wordt ik alsnog wakker gemaakt. De fout bleek niet moeilijk te vinden: een doorgebrande 3 fase connector. De oorzaak: de connector was maar voor 50% erin gestoken waardoor er een slecht contact was ontstaan en overslaande vonken tot de verbranding hadden geleid. Je vraagt je af waarom je zo’n belangrijke connector er maar voor 50% in stopt en daar geen dubbelcheck op uitvoert. Ik heb de training voor dit soort activiteiten al weer aan mijn lijst toegevoegd.
Al met al is het werk hier een behoorlijke aanslag op lichaam en geest. De warmte maakt je sloom, bederft de eetlust en hindert je in alle activiteiten, de slechte slaap omstandigheden wakkeren de vermoeidheid nog meer aan en de wetenschap dat je meer kan doen als het wat kouder was geweest knaagt continue. Doordat de energie opgaat aan de verkeerde dingen blijft er niet veel energie over om ’s avonds of in het weekend nog wat leuke dingen te doen. Een filmpje kijken is soms een aardig alternatief omdat je daar zonder iets te zeggen onderuit gezakt kan bijkomen van de dag. Op zich zou dit een prima project zijn waar ook nog eens veel eer te behalen valt ware het niet dat de hitte je alle kracht en initiatief ontneemt. Ik hoop dat het eind april snel koeler wordt.
Salut,
Wilco
P.s. Afgelopen vrijdag was het internationale vrouwendag waar Laurien veel werk van heeft gemaakt om dit onder de aandacht te brengen. Ze heeft er zelfs het nieuws mee gehaald. Haar verslag volgt snel.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 41
[author] => Wilco
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/829/595_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => onder-de-sterren
)
[6] => stdClass Object
(
[reportId] => 4487652
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-03-04
[photoRevision] => 0
[title] => Militaire aanpak
[message] =>
Met een volle maan in m’n rug loop ik stil van onze compound naar het ziekenhuis. Het is drie uur ’s nachts en ik kan de slaap niet vatten. Na een lang weekend Bangui zijn we weer terug in Boguila. Je kan merken dat het hete seizoen nu ook de nachten een stuk warmer maakt. Zelfs zo warm dat ik niet in slaap kan vallen en van lamlendigheid maar m’n bed uit stap om buiten een rondje te lopen. Dat heb ik afgelopen week een paar keer gedaan en het is treurig maar waar dat ik zes bewakers slapend aan heb getroffen en één bewaker zelfs niet op zijn plaats vond. Die bleek na een korte speurtocht bij een andere bewaker een praatje te maken. Het ergste is dat hij als verklaring een verhaal verzon dat van geen kant klopte en zijn fout daarmee twee keer zo erg maakte. Ik heb ze allemaal een waarschuwing gegeven maar ga vanaf volgende week de teugels strakker aantrekken. Ik heb al met een knipooog gehoord dat ik een militaire aanpak hanteer omdat ik overal bovenop zit en bovendien nachtelijke controles uitvoer. Wat mij betreft is al bewezen dat die nodig zijn omdat het merendeel van de bewakers een lekker uiltje mee knapt als alle expats slapen.
Ik heb volgens mij al een keer eerder gezegd dat dit project er om bekend staat dat er in het verleden veel spullen van MSF uit het ziekenhuis werden gestolen. Sinds vorig jaar april is er veel meer controle gekomen en is de diefstal redelijk terug gedrongen maar ik kreeg afgelopen week een tip dat er toch nog één en ander via de achterdeur verdwijnt. Ik heb ondertussen een vriendschappelijke band opgebouwd met de jongen waarmee ik de eerste weken van mijn verblijf hier het basketbalveld heb gerenoveerd. Een gemotiveerde harde werker met een positieve instelling die je hier weinig ziet. Hij werkt niet voor MSF maar ik huur hem nu vaak in als dagjeskracht. Vanwege de vertrouwensband die we ondertussen hebben opgebouwd tipte hij me hoe en waar bijna dagelijks nog steeds enkele kleine verduisteringen plaatsvinden. Wat er schijnbaar gebeurt is dat een gedeelte van het voedsel dat dagelijks aan de keuken van het ziekenhuis wordt gegeven apart wordt gehouden en tijdens de lunchpauze via de achterzijde van het ziekenhuis richting de markt verdwijnt en daar wordt verkocht. Als dat waar is dan zijn er veel mensen van de nationale staf bij betrokken omdat dit proces zich over meerdere schijven afspeelt: degene die het voedsel uitgeeft, het keukenpersoneel, de bewakers, een gedeelte van mijn technische team die daar ook werken en degene die het met hun motoren vervoeren naar de markt tijdens de lunchpauze. Wederom tijd voor maatregelen. Omdat ik geen harde bewijzen heb en niemand direct kan beschuldingen heb ik het erop gegooid dat we een nieuwe veiligheidspolicy moeten introduceren waarbij de vijf ingangen van het ziekenhuis moeten worden teruggedrongen naar maximaal drie ingangen. Ik heb aangegeven dat na een lange discussie we hebben besloten om het hek bij de achterzijde van het ziekenhuis te sluiten en heb voor de motoren een nieuwe parkeerplaats aan de voorzijde van het ziekenhuis gevonden die door iedereen in de gaten wordt gehouden. De morrende reacties of dat nu echt wel nodig was bevestigde mijn indruk dat de tip die ik gekregen had wel degelijk klopte.
Hetzelfde geldt voor het kerosine verbruik dat we wekelijks aan de bewakers geven. Ik heb het sterke vermoeden dat er voor mij niemand ooit heeft nagedacht of er enige balans te ontdekken was tussen de hoeveelheid kerosine die we uitdelen en de hoeveelheid die daadwerkelijk wordt verbruikt. Zo is er een keer besloten om de bewakers 15 liter kerosine per week te geven. Ik had al het idee dat de 15 liter die de bewakers per week krijgen redelijk veel is om wekelijks 10 kerosinelampen gedurende de nacht te laten branden. Nu ik hier ook een tip over heb ontvangen dat er wekelijks vijf liter richting de markt verdwijnt heb ik deze distributieketen ook als een onderszoeks project opgepakt. Met een kerosinelamp en een maatbeker met 300 ml kerosine heb ik de test gedaan om te zien hoeveel kerosine je per lamp per nacht verbrandt. Dit is maximaal 100 ml per lamp, dus 1 liter per nacht voor 10 lampen en dus maar 7 liter per week en dus is de 15 liter een behoorlijke overkill. Met een kleine aanpassing kunnen we ruim 400 liter kerosine op jaarbasis besparen. Ik moet de reductie in hoeveelheid kerosine nog aan de bewakers doorgeven maar ik verwacht ook hier weer enkele morrende reacties te ontvangen.
Alsof het nog niet genoeg is betrapte ik enkele dagen geleden iemand uit het dorp op een ander type diefstal. Niet één waar je direct aan denkt maar wat wel degelijk één die in de categorie diefstal valt. Diefstal van water. Het water dat speciaal wordt opgepompt en is gereserveerd voor het ziekenhuis (dus niet van de publieke pomp). Er was iemand bezig met het vullen van een 20 liter bidon bij een waterpunt van het ziekenhuis dat wat afgelegen ligt, onze OPD (out patient department - hier wordt het eerste consult gedaan als je je ziek voelt). We hebben hier een bewaker in dienst om alles in de gaten te houden maar dit waterpunt ligt redelijk achteraf bij de uitgang van de OPD. Tijdens een toevallige ronde die ik rond 19:00 uur met de bewaker maakte zag ik iemand verschrikt opspringen en in de duisternis wegrennen. Bij nadere inspectie bleek er een 20 liter bidon onder de kraan te zijn gedrukt. De bewaker die bij me was herkende de persoon en vertelde dat dit geregeld voorkomt. De publieke waterpomp in het dorp is namelijk tijdens het hete seizoen druk bezocht (ook in de avond en nacht) en is voor sommige mensen in het dorp verder weg dan dit waterpunt in de OPD. Het vervelende is dat we al water te kort hebben voor het ziekenhuis en we dus geen water kunnen missen door dit soort diefstal. Gisteren heb ik de uitgang van de OPD met bamboo stokken dichtgetimmerd en daarmee iedereen de optie ontnomen om hier nog illigaal water te halen. Weer iets dat me vast niet door iedereen in dank wordt afgenomen maar dat wel recht doet aan het systeem.
Nu ik steeds beter begin te begrijpen wat er zich hier allemaal achter de schermen afspeelt en dat ze zelfs het kleinste restje kerosine dat is overgebleven ‘s ochtends vroeg uit de kerosine lampen stelen ben ik momenteel zo alert op alles dat een militaire aanpak helemaal zo verkeerd nog niet is om alles weer verantwoord te laten verlopen. Ik blijf voorloping nog even doorgaan met patrouileren.
Op dit moment overleven we het weekend op een traditioneel fornuis, d.w.z. drie bakstenen, wat hout en lucifers. Ons gasfornuis werkt niet meer omdat iemand zonder mij te informeren heeft geprobeerd de drukregelaar van de lege gasfles los te draaien om deze op de volle gasfles over te zetten. Omdat de drukregelaar behoorlijk vast zat hebben ze met man en macht geprobeerd om deze met een simpele tang los te draaien. Na de draairing te hebben versleten hebben ze op andere manieren geprobeerd de drukregelaar los te draaien wat uiteindelijk resulteerde in een groot gat in het druk compartiment. Toen werd ik er uiteindelijk wel bijgeroepen waarbij ik hoofdschuddend aangaf dat ik dit de meest stomme, zonder gezond verstand gebruikte, stunt vond die ik ooit heb gezien. De opmerking die daarna volgde geeft voor mij het kennis niveau aan waar ik mee te maken heb. Degene die de drukregelaar kapot had gedraaid zei: “Maar we kunnen het gat toch weer dichtmaken met superglue...”. Volgende week ga ik een training opzetten over gasflessen en (de)montage van de drukregelaar.
Tot snel,
Wilco
Laurien:
Over the edge
Shit daar heeft ‘ie me, over the edge. Ik ben er even helemaal klaar mee. Ik loop met ontwijkende blik weg van het kantoor en gelukkig heeft mijn geliefde binnen 10 seconden door dat er iets niet in de haak is. Wat ben ik kwaad en gefrustreerd! Nou is het niet zo heel moeilijk me over the edge te krijgen als ik maar 2 uur slaap gehad heb in 36 werk maar dit achterbakse gedrag is wel het laatste wat ik kon gebruiken.
Ik heb net buiten voor de deur van het ziekenhuis een uur lang een verhitte discussie met éen van mijn nationale staf-artsen-collega’s gehad. Verhit, in hoog tempo en in het frans... Waar het op neer kwam was dat hij ons (expats/MSF) op een (als je het mij vraagt) achterbakse manier probeerde te chanteren, transport voor hem heen en terug naar Bangui te regelen (zoals bekend 400 km verderop, allen te bereiken via vliegtuig of 2 dagen achterop een motor of bovenop een vrachtwagen) voor een ‘congé de circumstance’, dat wil zeggen een sterfgeval in de familie. Daar kunnen we niet aan beginnen. We hebben zo’n 40 ‘delocalized’ (van Bangui naar hier gebrachte) staff, die allen bij elkaar 1-2 x per week iemand in de famile verliezen (niet zo gek als je 10 broers en zussen hebt en met ‘parents’ niet alleen een vader en moeder maar iedereen die familie is bedoeld wordt. De dokters hebben al de mazzel dat we 2 x per jaar een vliegtuig voor ze regelen voor hun vakanties. Waar deze jonge, normaal gesproken, vrolijke enthousiaste dokter Magloire het idee vandaan haalt dat het zijn recht zou moeten zijn dat we voor elke omstandigheid verplicht zijn transport voor hem te regelen is mij onbekend. Eerst probeerde hij er al een hele week vakantie aan vast te plakken (want het is wel erg ver weg he). Dat wij daardoor hier dubbel zo hard moeten werken interesseerde hem blijkbaar niet.Vervolgens liet ie vallen dat hij dan nog maar eens moet ‘reflecteren’ of hij nog wel bij zo’n organisatie wilde werken als we ‘zo met onze werknemers omgingen’ en geen transport voor ze wilden regelen en dat hij nog niet wist of hij volgende week dan wel terug zou komen... ‘C’est a vous’ was mijn eerste reactie daar op. Geenszins van plan aan deze chantage mee te doen. Ik verwees hem naar de administratie en de project coördinator. Tot noch toe even goede vrienden. Tot ik hem voor het ziekenhuis tegenkwam en de discussie ineens een andere toon kreeg. Het kwam er op neer dat hij iets zei in de trant van ‘ja maar jij als expat verdient hier goed’... Ai daar raakte ie me net even op de verkeerde plek. Op een plek van frustratie die ik al sinds september 2011 heb. Namelijk de gedachte van nationale staff dat het normaal is dat expats 3 keer zo hard werken dan zij dat doen en dat we daarbij ook nog eens veel geld verdienen en een luxueus leven leiden op onze compound... Ik denk dat u allen wel beter weet. Hij begon over dat humanitairen nou eenmaal compromissen moeten sluiten in hun leven. Want inderdaad natuurlijk hij is ook ver van zijn familie, vrienden en relatief luxe leven in Bangui. Maar laten we dat niet vergelijken met het feit dat wij expat niet alleen in ons eigen land verplaatst zijn zoals hij maar dat we ons eigen land verlaten hebben, onze familie, vrienden, cultuur, eten, taal, hygiëne, systemen, klimaat en dat alles voor een schamel loon en erg basic living conditions. Hoe durft ie zo’n bewering te maken? Any how, mijn reactie was niet eens de meest typisch Lauriense zoals je hem zou kunnen verwachten maar ik lachte verbaasd en grapte iets in de trant van ‘nou als je die vergelijking wil maken, hoeveel verdien jij dan?’. Ai, helemaal fout. Diep beledigd. Na 4 keer uitleggen dat ik natuurlijk helemaal niet letterlijk wilde weten wat hij verdient maar dat ik maar aan wil geven dat wij expats hier voornamelijk op een vrijwillige basis werken was hij nog steeds beledigd en zei dat door de wending die dit gesprek genomen had hij helemaal nog maar eens goed moest overwegen of hij wel terug zou komen. Niet te geloven. Je ziet de schijnheiligheid voor je ogen gebeuren maar het ontbreekt je aan het frans om iemand te bereiken. Iemand die het nu zo probeert te spelen dat jíj je lullig voelt en dat het door jou komt dat hij ontslag neemt en jij daardoor in de problemen komt in je team. Wat gewoon niet waar is! Dat hij vervolgens ook nog eens smalend lachend ontkende dat het door mijn frans komt dat ik de woorden niet kan vinden om alleen maar 100% diplomatiek te zijn (buiten het feit dat het natuurlijk ook niet 100% mij is, to say the least) , frustreerde me nog meer, want natuurlijk kan je je in je moedertaal nou eenmaal veel beter uitdrukken en zal hij daarin altijd een voordeel hebben. Met de ontkenning van de taalbarrière bedoelde hij dus eigenlijk gewoon te zeggen dat ik lomp was. Wat in dit geval (geloof me deze keer) níet het geval was. Dit bleek een man te zijn die éen (verkeerd geïnterpreteerde) opmerking niet kan pareren en niet meer los kan laten. Helaas heb ik wel meer ervaring met dergelijke mannen ;) maar daar schiet je niks mee op omdat ze nou eenmaal onbereikbaar voor redelijkheid zijn op zo’n moment... Aaah! Het verhaal ging rond in cirkels voor een uur, tot we nep-glimlachend uit elkaar gingen en ik mijn tranen van frustratie nog net binnen kon houden tot ik het kantoor even later uit liep. Wat een scheinheilige klootzak, me zo in de hoek te drijven. We zullen zien of hij volgende week terug komt. Wilco was uiteraard woest en zei; ‘als hij volgende week terug komt, was het blijkbaar allemaal bluf en dan...dan is ie van jou!’ Haha. Ik wens Magloire veel succes met het vinden van een werkgever in de Centraal Afrikaanse Republiek, waar de regering geen geld besteed aan gezondheidszorg en zeker geen dokters rondvliegt, waar in overheidsziekenhuizen geen medicijnen en geen systemen zijn en je dus geen practiserend dokter kunt zijn maar alleen maar manusje van alles om iets van werk gedaan te krijgen en waar je geen trainingen krijgt on the job om een beter arts te worden. Succes met het vinden van een betere werkgever waar je meer verdiend en betere secundaire arbeidsvoorwaarden hebt dan bij MSF. Bonne chance!
Cultuur? Religie? Retardatie?
Wat een frustraties kun je soms hebben als het gaat om onwelwillendheid van ouders. Een concept wat we in de Nederlandse kindergeneeskunde niet of nauwelijks tegenkomen, niet als het gaat om serieuze ziektes en behandelingen. Je ziet eigenlijk nooit een ouder die iets niet over heeft voor zijn/haar kind. Hier is dat anders, apart om te zien. We hebben een prachtig 7 maanden oud jongetje Francis die nu al voor de zoveelste keer malaria heeft (inmiddels al 4x een muskietennet gekregen heeft voor alle opnames die hij al in het ziekenhuis gehad heeft) en ernstige bloedarmoede waarvoor een bloedtransfusie nodig is. Voor zo’n kleintje praten we over 120 ml bloed, ½ kopje. Zowel de vader als de moeder weigeren hem dit te geven. Ook weigeren ze in het dorp andere familieleden te zoeken die het zouden kunnen doen. Als ik de verpleging vraag wat hiervoor de reden is krijgen ze daar geen antwoord op. Als ik via de verpleging vraag of de ouders dan blijkbaar accepteren dat ze de dood van hun kind kunnen voorkomen maar als ze dat niet doen dat hij dan dood gaat. Dan accepteren ze dat... Tsja, waar sta je dan? Die kleine kijkt je met grote angstige ogen aan, zo slap en bleek als een vaatdoek maar zijn ouders interesseert het niet. Helaas is de mentaliteit als het gaat om bloeddonatie hier zorgwekkend. Mensen willen het niet.. Is het cultuur? Religie? Gebrek aan begrip? Angst? Niet veel wat we er aan kunnen doen Niet met uitleg, sketches of beloningen. Gelukkig is niet iedereen hetzelfde en vonden we na 3 dagen eindelijk iemand en heeft hij bloed gekregen. Net op tijd. Over een paar weken zal de strijd opnieuw beginnen als hij terug komt met hetzelfde probleem. Wel fijn dat je wat geld kunt verdienen met de verkoop van al die muskietennetten die ze elke keer weer mee naar huis krijgen na elke opname... Ik hoop alleen wel dat Francis daar ook een deel van krijgt in de vorm van eten oid...
Abdon
Dan nog meer triest nieuws. Ik was erg blij toen ik hoorde bij terugkomst uit Bangui dat Abdon, het jongetje met de darmperforatie door buiktyfus nog leefde. Maar die blijdschap verging snel toen ik hem zag, ernstig vermagerd in zo’n korte tijd en klinisch geen spat verbeterd tov voordat ik weg ging, inmiddels 1.5 week na zijn operatie. Dezelfde avond overleed hij. Niet te doen, een vader bij hem op bed bij wie de tranen stilletjes over zijn wangen rollen. Verdriet is hier zo anders dan bij ons. Mensen zijn een stuk praktischer als het gaat om verlies van geliefden/familie/kinderen. Waar bij ons ouders wanhopig zijn en het verlies van een kind nooit zullen kunnen verwerken, gaan mensen hier snel door met hun dagelijkse leven omdat dat nou eenmaal noodzakelijk is. Maar als je dan dat stille verdriet van zo’n vader ziet, raakt je dat.
Mocht het niets worden als dokter...
Dan kan ik altijd nog kapper worden. Zie Wilco’s nieuwe kapsel!
Goed nieuws
Het goede nieuws is dat we waarschijnlijk iets eerder thuis komen dan gepland. In plaats van begin juli, begin juni omdat ik dan mijn huisartsengesprekken beter kan plannen en niet onnodig nog voor 2 weken terug naar hier hoef te gaan voor E1100,- na een vakantie in Nederland. We gaan niet op vakantie en komen eerder terug. Nog niet 100% zeker maar wel waarschijnlijk. Nog maar 3 maandjes dus! Ff knallen nog!
Liefs Laurien
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 48
[author] => Wilco en Laurien
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/799/865_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => militaire-aanpak
)
[7] => stdClass Object
(
[reportId] => 4483346
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-02-25
[photoRevision] => 0
[title] => Clubsandwiches aan het zwembad
[message] =>
Wat een verademing, van de 125 uur dat we nu in Bangui zijn hebben we onszelf zo’n 100 uur op onze kamer met airco verschanst omdat er buiten niets van je overblijft. Je verliest liters aan vocht per dag die er niet bij te drinken zijn om een denderende hoofdpijn te voorkomen of genezen.
Ineens vertrok ons vliegtuig van Boguila naar Bangui een dag eerder dan gepland, met dermate veel werk en stress tot gevolg van de plotseling verkorte werkweek dat het hele concept van R& R al bijna niet meer de moeite waard was. Pas toen het vliegtuig de grond verliet viel er een last van mijn schouders, laat de korte vakantie maar beginnen.
Helaas vertrok het vliegtuig dit keer niet vanuit onze achtertuin maar moesten we eerst 2.5 uur rijden naar Paoua (na een vermoeiende nachtdienst) waar MSF Frankrijk een groot ziekenhuis runt. Een mooie gelegenheid om even te buurten. Leuk om te zien hoe zij te werk gaan en hoe hun ziekenhuis er uit ziet. Zij krijgen elke 2-4 weken een nieuwe Franse chirurg (die komen werken in hun vakantie…). Zo doende kunnen wij onze gecompliceerde chirurgische patiënten naar ze toe sturen. Leuk om te merken dat meetings in het Frans met fransen (!), andere NGO’s en zelf een Franse chirurg inmiddels prima gaan.
Valintin
Zo hebben we ook Valintin naar Paoua laten gaan voor een echo en zo nodig en mogelijk een operatie. Kleine Valintin is 5 jaar, weegt 11 kgr (!) en heeft een grote tumor in de rechterkant/flank van zijn buik die hem van binnen opeet. Het maakt niet uit hoeveel plumpynut (de pinda-pasta-calorie-bom die we ondervoedde kinderen geven) je hem geeft, hij teert gewoon weg. Wij dachten dat de tumor misschien uit ging van de rechternier (nefroblastoom) of een kluwen aan lymfeklieren (TBC, Lymfoom). Daarom stuurden we hem naar Paoua voor verdere diagnostiek. Komt ie terug met een briefje waarop staat dat alleen de lever iets vergroot is maar dat er verder geen tumor in de buik zit… Zelfs een debiel voelt dat er een enorme klont van 10x 15 cm in de rechteronderbuik /flank zit… Kleine, iele Valintin maakte me aan het huilen van de week toen ie terug kwam. We deden de visite en hij lag op bed (te zwak om nog zonder ondersteuning te zitten) maar strekte heel wakker zijn handjes uit om onze hand te schudden. Zijn oogjes staan ver uit elkaar (beetje zoals het hoofdrol-knaagdier uit Ice Age) maar hij glimlacht altijd voorzichtig. Zijn moeder heeft hem opgegeven en wil hem mee naar huis nemen. Ze heeft een dikke wel gevoede baby aan de borst die direct begint te huilen zodra de tepel zijn mond verlaat. Gadverdamme zo’n dik verwend jengelend kind terwijl zijn grote broer minder weegt dan hij en naast hem ligt dood te gaan. Kan die kleine dikkerd natuurlijk ook niets aan doen maar ik kon het even niet hebben. Het feit dat een moeder de zorg voor haar kind opgeeft is een principe wat wij niet kennen en het doet zeer.
Ik kom net terug in Boguila en hoor dat Valintin vrijdagnacht is overleden, sneller dan verwacht maar misschien maar beter.
Het goede nieuws is dat Abdon, het jongetje waarbij we vorige week zoveel poep uit de buik moesten schoonspoelen, er nog is.
VVF
Het voelt wel goed om terug te zijn. Vandaag is de HIV/TBC expat verpleegkundige vertrokken wat mij achterlaat met haar werk, nice... Volgende week gaan we een Vesico-Vaginale-Fistel (VVF) reparatie kamp beginnen. Dit was al voor begin januari gepland maar vanwege de onrusten in het land was het uit/afgesteld. Ineens vonden we toch een ervaren Malinese chirurg die het wilde doen, dus ineens alle hands aan dek om het alsnog te organiseren. Een VVF is een onnatuurlijk connectie tussen de blaas en de vagina wat kan ontstaan na een langdurige bevalling (> 48 uur) of een gewelddadige verkrachting. De reden dat het ontstaat is dat bv het babyhoofdje te lang op de blaas en de vagina wand geduwd heeft waardoor de doorbloeding dermate is afgenomen dat het weefsel necrotisch is geworden (dood weefsel) waardoor er een gat ontstaat in het weefsel en daardoor een tunnel van de blaas naar de vagina. Je kunt je voorstellen wat er dan gebeurt… De vrouwen gaan urine lekken direct uit de blaas via de vagina (die uiteraard geen sluitspier heeft en dus niet gesloten kan worden) naar buiten. De vrouwen gaan stinken, krijgen ontstekingen en worden verstoten, wat leidt tot sociale isolatie en ondervoeding. We gaan proberen 60-80 vrouwen van dit stigmatiserende probleem af te helpen. Het wordt een flinke happening. 80 vrouwen met hun Garde Malade in tenten naast het ziekenhuis. Alle vrouwen moet 8-10 liter water per dag gaan drinken (en dus verliezen/lekken), wat ze haten en de afgelopen jaren zo veel mogelijk hebben vermeden om maar geen urine te hoeven verliezen. Dit is om hun weefsels aan te laten sterken en schoon te krijgen ter voorbereiding op de operatie. Verder moet er gekeken worden naar hun voedingsstatus en of er sprake is van bloedarmoede en ze zo nodig aansterken. We hopen dat de chirurg zo’n 3-4 operaties per dag kan doen. Hij blijft voor een maand. Gelukkig hebben we een Duitse verpleegkundige uit de hoge hoed kunnen toveren die ervaring heeft met VVF. Dat scheelt mij weer een hele kluif. Ik hou jullie op de hoogte van onze leaking ladies.
Liefs
Laurien
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 43
[author] => Laurien
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/772/899_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => clubsandwiches-aan-het-zwembad
)
[8] => stdClass Object
(
[reportId] => 4481305
[userId] => 198150
[countryId] => 37
[username] => karinaalbers
[datePublication] => 2013-02-22
[photoRevision] => 0
[title] => Op weg naar Togo
[message] => Hallo allemaal,
We hebben een tijd zonder internet gezeten dus vandaar een laat en lang verslag...
Op weg naar Togo
Eerst even een paar dagen bijgekomen op het strand van Kokrobite in een leuk guesthouse aan zee waar in het weekend alle vrijwilligers en gewone reizigers naartoe komen voor de reggae feesten. Wij waren er gewoon door de week en ook nu werd er voortdurend reggaemuziek gedraaid en was er menig rastafari te vinden, al of niet op zoek naar blanke vrouwen. Helaas, geen ligbed op het strand. Wel leek het alsof je voortdurend naar een film zat te kijken want er gebeurde zo veel op het strand. Voor ons guesthouse werden grote houten boten met de hand gemaakt zonder gebruik te maken van boormachines ed. De boten zagen eruit zoals ze dat ws al eeuwen doen, rijkelijk gedecoreerd en voorzien van veelal religieuze opschriften. Meteen daarnaast werden boten te water gelaten en werd de vis met grote netten gevangen. Het binnenhalen van die netten kostte uren en daar was een man of 20 mee bezig en vervolgens was het nog een hele klus om de boot weer op het strand te krijgen. Als het net eenmaal met de hand binnen werd gehaald, snelden de vrouwen en kinderen er naartoe, werd de vis volgens een niet te begrijpen verdeelsysteem verdeeld en liepen de kinderen weg met de zeeslangen die in het net zaten om ze op te pakken, ermee te gooien, op te springen en uiteindelijk met een touw als zweep zo'n beetje dood te martelen. Echt zachtzinnig gaat het er hier niet aan toe.
Hier getracht wat info over Togo en vervoer ernaartoe te krijgen maar we eindigden er uiteindelijk mee dat we uren zijn omgereden in verschrikkelijk stoffige minibusjes maar ach, zo kwamen we ook nog eens in Ho terecht. Niet dat daar veel te beleven was behalve dat we moesten verkassen omdat we geen water meer hadden in de kamer maar het blijft toch heel erg leuk om met het lokale vervoer te reizen, ook al moet je een uur wachten omdat de tro-tro eerst vol moet zijn en kun je of je benen of je hoofd niet kwijt als je een beetje lang bent.
Bij het busstation en onderweg is het een komen en gaan van mensen die je iets willen verkopen: water, snoep, pennen, ondergoed, vreemde smeerseltjes, kapmessen,eten, fruit, hele broden, kammen etc etc en ook kwam er nog iemand langs om schreeuwend het geloof te verkondigen. Dat was wel wat veel maar het is nooit saai. De wegen zijn op sommige stukken aardig maar het kan ineens zo zijn dat de weg ophoudt en er alleen nog maar zandweg is waardoor alle dorpjes volledig onder het rode stof zitten, en wij ook na een dag.
Togo
Eenmaal bij de grens was het ineens een drukte van belang met auto's, bussen en enorme overbeladen lorries die dwars door elkaar heen rijden, houten snackstalletjes en winkeltjes die van alles en nog wat verkopen en talloze geldwisselaars die een beroerde wisselkoers rekenen. Wij werden van het ene naar het andere loket verwezen, vulden weer de eindeloze formulieren in en konden toen te voet de grens over (waar ook een vrouw met volledig ontbloot bovenlijf langs ons heen liep, heeeel bijzonder). Uiteindelijk met een taxichauffeur naar ons hotel in Lome gegaan. Het hotel, wat er zelf uitziet als een soort oostblokgebouw, staat achter de hele grote Duitse ambassade, heeft een goed restaurant (zeggen ze, ik vond het niets, saai Frans eten) maar ligt aan een onverlicht, onverhard stofpad. In Lome zelf is niet veel bijzonders te zien. De regeringen van de afgelopen 25 jaar hebben weinig goeds gedaan waardoor veel internationale bedrijven zijn verdwenen en er nauwelijks een middenklasse is. De koloniale huizen zijn vervallen of staan leeg, er zijn nauwelijks winkels maar wel een enorme markt met goedkope spullen maar ook hier weer bijna geen restaurantjes omdat de mensen gewoon het geld er niet voor hebben. Wel vonden wij natuurlijk weer een bijzondere plek. Midden in de hoofdstraat stond een terras ( het enige wat we in het centrum gezien hebben) waar ze keiharde reggae muziek draaiden en die gerund werd door een Libanees die Hezbollah aanhanger was en die veel foto's liet zien van knuffelbeesten en grappige foto's, foto's van modern Libanon en Beiroet en van de oorlogen aldaar. Hij werd geholpen door een Marokkaanse die heel veel had gereisd en onder valse voorwendselen naar Togo was gehaald en nu weer probeerde weg te komen. We komen hier veel mensen tegen met bijzondere verhalen. Op straat, meteen naast het restaurant , hielden de moslims hun gebed. Op die momenten stopten ze met de muziek zodat de moslims rustig konden bidden.
In Togo en Benin wordt nog veel voodoo bedreven zodat we ook nog naar een fetisj markt zijn geweest die nogal rook door het licht rottende vlees van de dieren die uit heel Afrika kwamen en waarvan men denkt dat ze kunnen genezen, beschermen of kracht kunnen geven. De foto is niet voor de weekhartigen onder ons...Wij worden ondertussen beschermd door de fetisj die wij daar konden kopen, de prijs was goed als de goden het er mee eens waren haha.
Ook zijn we nog even naar 1 van de grootste nachtclubs van West Afrika geweest maar het was maar een rare bedoening met heel veel magere Afrikaanse mannen in kleurige strakke kleding die Michael Jackson probeerden na te doen of zo, wat dronken expats en wat jonge knappe prostituees. Het was niet de bruisende bedoening die we ervan verwachtten....
Wat kan reizen toch leuk zijn
Om 5.30 opgestaan, spullen gepakt, 6.00 uur ontbijt en daarna op weg naar het busstation. De manager van het hotel vertelde ons dat we beter vroeg konden vertrekken om op tijd naar Kara te kunnen, een rit die tussen de 4 en 7 uur zou duren, afhankelijk van wie je het vroeg.De taxichauffeur vertelde ons doodleuk dat we, als we van tevoren hadden geboekt, we ook met een grote, directe bus weg hadden gekund en dat het hotel niets van de bussen wist. Wij dus om 7.15 uur klaar om met de zeer oude minibus te vertrekken maar ja, die moest eerst vol. Op het station, en ook onderweg is bijna geen eten te krijgen behalve heel veel (stok) brood zonder iets erop of wat halflauwe frisdrank. Gelukkig hadden ze wel tv en werd ik uitgenodigd door een oude moslim om de voetbal te komen kijken van een paar b clubs uit Frankrijk. Toch wel bijzonder om naast een oude moslim en een slapende Afrikaan geperst voetbal te zitten kijken. Om 1200 uur was er ineens beweging. Ik dus gauw naar het openbare toilet, wat geen toilet was maar een soort douchehokje zonder douche, zonder water, zonder groot gat en zonder toiletpapier. Toch nog even nagevraagd en ja hoor, dat was het toilet. Weer heeel bijzonder. Ik kreeg gelukkig wel waspoeder voor kleren om mijn handen mee te wassen. Bij terugkomst bleek dat ik mij voor niets had gehaast. Om 12.30 reden we weg en toen besloot iedereen dat er nog spullen gehaald moesten worden en dat de tank leeg was. En dus reden we een uur later echt weg en duurde onze rit van 400 km in totaal 16 uur!
Togo is denk ik wel het armste land waar we gereisd hebben. Behalve in Lome is het onderweg niet mogelijk om een maaltijd te krijgen, er is geen electra, er wordt gekookt op houtvuren en je ziet vooral vrouwen en kinderen met enorme takkenbossen op hun hoofd rondlopen. Er is geen stromend water, op zijn best zie je bij de dorpen een gezamenlijke pomp maar je ziet ook onderweg vrouwen met teilen of emmers water op hun hoofd langs de weg lopen. De mannen doen zo te zien niet heel veel. Na zonsondergang zie je dan ook alleen nog maar een enkel vuurtje bij een huis of een lamp op zonne-energie. Het rijden is vooral s avonds gevaarlijk in het stikdonker want er rijden auto's en fietsen zonder licht, mensen en dieren steken ineens over en andere auto's en enorme, overbeladen lorries op weg naar Mali gaan van rechts naar links over de weg om de gaten in de weg te ontlopen. Het is dan ook geen wonder dat er vele ongelukken zijn.
Het land zelf is verder veilig. Ondanks dat ons Frans nogal belabberd is, zijn de mensen hulpvaardig en vriendelijk in contact zonder opdringerig te zijn. Het komt wat ruiger over dan Ghana, er zijn bijna geen toeristen, wel zijn er wat Fransen die bij NGO's werken of voor zaken hier zijn. Tot nu toe erg leuk, jammer dat de Fransen het hebben gekoloniseerd want het eten is er niet op vooruit gegaan, erg smakeloos vergeleken bij het heerlijke pittige eten in Ghana.
Het noorden van Togo
Met de meest onverzorgde, doch wel redelijk Engels sprekende gids de bergen en omgeving van Kara in geweest en daar traditionele dorpjes, een smid en marktjes bezocht. Er is in Togo 1 min of meer toeristische plaats waar mensen wonen die van oudsher erg argwanend waren door invallen door buitenstaanders een paar eeuwen geleden. Zij hebben hun huisjes in een soort fortje gebouwd zodat ze met pijl en boog op belagers konden schieten door schietgaten of kokend water vanuit het bovenste deel van het huis konden gooien. Wij bezochten het huis van de chief die zichtbaar rijk was met veel koeien etc maar in de rest van het dorp was het weer armoe troef en kom je hier her en der kinderen met hongerbuikjes tegen. Er wordt niet erg best voor de eigen bevolkingsgroep gezorgd.
Op de markten hier is nauwelijks wat te krijgen, hier zelfs geen plastic spullen die elders oververtegenwoordigd zijn, helemaal geen fruit en alleen yam, cassave tomaat en uien groente en wat magere kippen en geiten als vlees. Verder zie je wel mensen zitten met kleien potten, stookhout, doeken, zelfgestookt bier, waspoeder etc maar ook met bijv 5 visjes, kopjes rijst of kopjes cement. Ook hier geen eten te krijgen.
Onderweg zeggen mensen je gedag, en af en toe begint een kind luid te krijsen of je wezenloos aan te kijken. Er zijn nu heel weinig toeristen door de oorlog in Mali, waardoor er veel minder mensen op doorreis zijn. Er zijn huizen van klei of de ronde hitten met rieten dak. Er zijn nagenoeg geen personenauto's allen mototaxi's, busjes en auto's die alleen rijden als ze vol zijn.
Aangezien het eten in het hotel ( dat bekend staat dat het de enige werkende lift van het land heeft lift heeft buiten Lome, die het vervolgens niet deed) duur en niet lekker is, de Lonely Planet er maar op nageslagen, minstens een half uur op zoek geweest en geen restaurant gevonden maar wel onze gids en een vriend dus toen maar de meest taaie kip, maar wel in heerlijke pittige saus, gegeten en het maar weggespoeld met een paar
biertjes.
Het is echt een superleuk land als je er de lol van kunt inzien.
Voor zover onze trip in Togo,
We zitten ondertussen alweer in Benin,
We hopen dat met jullie alles goed gaat,
Tot horens,
Groetjes en liefs,
Karin en Rein
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2009-08-11 20:32:09
[totalVisitorCount] => 96003
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 2089
[author] =>
[cityName] => Ouando
[travelId] => 433352
[travelTitle] => West Afrika 2013
[travelTitleSlugified] => west-afrika-2013
[dateDepart] => 2013-02-07
[dateReturn] => 2013-03-07
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/791/279_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/150_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => op-weg-naar-togo
)
[9] => stdClass Object
(
[reportId] => 4478511
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-02-18
[photoRevision] => 0
[title] => De balans tussen de patient en de computer
[message] =>
Als in Villa Volta een waar sprookje, liggen Wilco en ik op een bed, een meter zwevend en schommelend boven de grond, onder de mango boom, met een warme bries om ons heen. De watermama’s met de gele 20 liter bidons op hun hoofd liggen in een deuk om dit fata-morgana achtige tafereel en de ‘bonjours’ van nieuwsgierigen die over de rieten schutting spieken nemen toe... Is de hitte me naar de bol gestegen? Heb ik me uit wanhoop tot de opioden gekeerd? Is het cerebrale malaria? Nee hoor lees verderop Wilco’s tekst en uitleg maar. Laten we zeggen dat ik Wilco ergens hoog in de boom vond deze ochtend...
Nadat dokter Marcel bedacht had dat zijn gratis tanden-vakantie wel lang genoeg geduurd had heb ik er voor gezorgd dat ik 1.5 week diensten vrij was. Maar afgelopen vrijdag was het weer zo ver. De dag begint om 6 uur en om 23:00 raakt mij bezwete hoofd eindelijk het kussen. Wat een avond en wat gaat er nog komen? Twee erg zorgelijk patienten ontnemen me mijn slaap (daarnaast zou de hitte daar ook wel wat schuld aan kunnen hebben):
Elke tropenarts’ nachtmerrie
Een 17 jarig meisje komt binnen, zwanger van haar eerste kindje maar al 5 dagen bezig de weeen op te vangen. De harttonen van de baby zijn al niet meer te vinden maar er is nog maar 4 cm dilatatie (van de 10 cm die de baarmoedermond open hoor te zijn voordat een baby hoofdje erdoor kan). Dat schiet dus niet op maar het risico op een baarmoeder scheur is groot omdat de baarmoeder de weeen nu al zo lang heeft moeten opvangen, hoewel we niet weten hoe krachtig ze zijn geweest. Ik besluit weeen-opwekkers te geven om de weeen krachtiger te maken in de hoop dat daardoor de baarmoedermond meer open zal gaan (de baby moet er tenslotte toch vaginaal uit) en waarschuw de verloskundigen voor de tekenen van een baarmoederscheur en zeg ze me te bellen als erom 00:00 nog geen verandering is. Na een (in mijn hoofd) onrustige nacht en wat radio-oproepen word ik vroeg in de ochtend pas weer door de niet al te intelligente verloskundige gebeld. ‘Docteur; est-ce que vous pouvez faire un mouvement?’ Een mooie manier om te vragen of ik ‘een beweging naar’ het ziekenhuis kan maken. Nog steeds maar 5 cm en de weeen nemen al de hele nacht niet echt pauzes meer, blijkt na 3 keer vragen (kan een teken van baarmoeder scheur zijn zoals ik ze aan het begin van de nacht ook al uitgelegd had). Ik constateer dat de vrouw op zich in een goede conditie is maar dat de baarmoeder mond inderdaad nog maar 5 cm open is en daarbij erg gezwollen. Dit gaat niet lukken. Dan zijn er twee opties, 1 beslissing te nemen op 5 uur ‘s ochtends. De ene optie is de nachtmerrie van elke tropen dokter, de ander is schennis van wijsheid in een ruraal gebied waar zwangere vrouwen ver weg van gezondheidszorg wonen (deze vrouw kwam van 100+ km). De nachtmerrie zou betekenen dat ik het kind er in stukken uit zou moeten halen, een craniotomie waarbij je het hoofdje via de vagina ingaat om de inhoud er uit te zuigen en zo het hoofd kleiner te maken en het kind er stukje bij beetje uit te halen. Alles om een keizersnede (optie 2, maar een risico voor de toekomst als deze 17 jarige nog 10x zwanger wordt, wat ze zal) te voorkomen terwijl het kind toch al is overleden. Ik had meerdere redenen om toch niet voor optie 1 te gaan; 1) Nooit eerder gedaan, 2) Niet willen, 3) Langdurige bevalling waardoor de genitale weefsels al zo beschadigd waren dat het risico op een fistel tussen vagina en blaas al erg groot is, dat ik niet met nog meer hardhandige instrumentaria in deze vagina wilde rond rotzooien, 4) iedereen kent de gyneacologen-die-door-het-sleutelgat-hun-gang-verfen-grap, dit zou ook wel erg sleutelgat-werk worden door 5 cm, en 5) de voornaamste; Ik was bang dat ze al een baarmoeder scheur had opgelopen omdat de weeen geen pauzes meer leken te nemen dus zou een buikoperatie zowiezo nodig zijn. Tijdens de keizersnede bleek dat het kind misvormd was met een hoofd bijna zo groot als een volwassene. Ik was redelijk tevreden met de beslissing die ik genomen had ondanks alles. Zegt dokter Marcel achteraf: We moeten wel uitkijken dat coordinatie niet gaat zeiken als we te veel keizersnedes doen op reeds dode babies... Drop dead Marcel. Prima dan bel ik jou de volgende keer om 4 uur ’s nachts om een baby in stukken te hakken.
Abdon
De tweede patient die me nog meer wakker hield was een 7 jarig jongetje, Abdon, die al 2 weken niet meer poepte en van wie de buik erg opgezwollen en zeer pijnlijk was. Het jongetje was in respiratoire distress en in slechte staat. Zo slecht dat we bang waren dat hij een operatie niet zou overleven. We (dr Marcel en papa Elisée (onze huis-tuin-en-keuken chirurg) die ik om 22:00 naar het ziekenhuis haalde voor overleg)) besloten hem veel vocht en antibiotica te geven via het infuus en de volgende dag te opereren als hij dat zou halen. Een betere indicatie bleek er niet te zijn toen Elisée en ik de buik de volgende ochtend openden; De buik zat vol met poep en inflammatoir weefsel (buiten de darm wel te verstaan). Een klein gaatje in de dunne darm (waarschijnlijk veroorzaakt door een bacterie, Salmonella Typhi) zorgde voor deze levensgevaarlijke chaos in de buik van dit kleine, dunne, bange, zieke jongetje. We sloten het gat zo goed en kwaad als dat ging (ik vervloekte dat ik dit nooit eerder in levende lijve had gezien en mijn chirurgie-dagen al zo lang geleden waren omdat ik niet overtuigd was dat dít de manier was waarop je een darm moest sluiten, maar ik moest bij gebrek aan eigen kennis en ervaring vertrouwen op Elisée). We wasten de buik met 3 liter zout water en nu maar hopen op het beste. Ik hou jullie op de hoogte.
Twijfelachtige energie
Verder kan ik helaas niet zeggen dat ik bulk van de energie wat het werk me hier geeft. Ik twijfel of het een goed idee was deze 3e missie te doen. Het ziekenhuis loopt hier vrij goed en mensen lijken niet erg ontvankelijk voor hetgeen een expat in te brengen heeft. Ze zijn eerder beledigd als je ze niet in elke gedachte betrekt. Nou is dat op zich misschien wel een goed teken want waarom zouden wij alles beslissen , maar het doet me wel afvragen of wij hier nog wel zo nodig zijn. Gezien het feit mijn werk zich hier voornamelijk achter de schermen afspeelt waar je nooit veel direct resultaat ziet is het lastig energie te krijgen van wat je doet.
Liefs Laurien
Wilco:
Zwevend matras
Een goeie week deze week. Een week die in het teken staat van de voorbereidingen voor het warme, zeg maar hete, zeg maar gerust bloedhete, seizoen. Deze week tikte het kwik net de 44 graden aan maar over een paar weken gaan we richting de 50. Het is nu al zo warm dat je vanzelf zo min mogelijk beweegt. Niet zo gek dat de meeste Afrikanen niet zoveel doen in deze hitte. Ik begin het te begrijpen. Het blijkt overigens dat als de temperatuur vanaf 25 graden Celcius met elke graad toeneemt de productiviteit met 2% afneemt. Dus bij 50 graden is de productiveit met de helft afgenomen. Ik ben bang dat ze daar bij MSF bij het maken van de jaarplanning geen rekening mee hebben gehouden. Gelukkig hebben we deze week de eerste drie ventilatoren ontvangen om degene die kapot in ons kantoor hangen te vervangen. De verkoelende bries die na de installatie door het kantoor waait maakt iedereen blij. Dat daarbij alle papieren door de lucht waaien en doelloos ronddwarrelen maakt niet zo veel meer uit.
De andere ventilatoren voor de slaapkamers zijn besteld en komen hopelijk snel. Hoe ze het hier de afgelopen 6 jaar zonder ventilatoren hebben vol gehouden is me een raadsel alhoewel ik wel in de wandelgangen heb opgevangen dat er veel over de hitte is geklaagd en er een optie was besproken om de expats als uiterst noodgeval gedurende 2 maanden in het hete seizoen te evacueren als het echt niet meer te harden zou zijn. Om dat te voorkomen is waarschijnlijk het project goedgekeurd waar ik nu aan werk om een nieuw electriciteits netwerk aan te leggen zodat er genoeg stroom is om alle ventilatoren op aan te sluiten en de koelkasten aan de praat te houden. Om dit nieuwe electriciteits netwerk aan te leggen moet er een nieuwe dikkere kabel worden aangelegd tussen de generator (die naast het ziekenhuis staat) en het kantoor. Vervolgens een nieuwe kabel tussen het kantoor en ons eerste expat huis die daarna doorgetrokken wordt naar ons tweede expat huis. Al met al 350 meter graafwerk. Ik krijg hulp van een electriciën uit Bangui die de installaties in de twee expat huizen voor zijn rekening neemt. Dat scheelt mij gelukkig weer een hoop werk. Elke kamer krijgt een lamp met schakelaar en een wandcontactdoos. Momenteel werken we met een paar 12 volt lampen maar die geven niet eens genoeg licht om ’s avonds een boek bij te lezen. Deze nieuwe installatie komt dus als geroepen. Aan het begin van de week regel ik 5 hulpkrachten om het graafwerk te doen. Ik heb hier geen constructie manager in mijn team dus ik moet zelf een oogje in het zeil houden of alles volgens plan verloopt. Die controle is niets teveel gevraagd want zodra je even weg bent zakt het werktempo terug naar het waakvlammetje en pruttelt het een beetje door tot je weer komt kijken waarna vervolgens iedereen weer vollop aan de slag gaat. Alles gaat met de hand dus met pikhouweel en schep staan we bij 40 graden een 40 centimeter diepe geul te graven, 350 meter lang. Ik heb ze verteld dat als ze goed werk leveren ze de volgende dag terug mogen komen. Die uitspraak is voldoende om in ieder geval iets gedaan te krijgen en daardoor zit nu gelukkig ook die 350 meter kabel in de grond. Nu nog aansluiten en laat dan die ventilatoren maar snel komen.
Tussen de bedrijven door hebben we nog een groene mamba in de achtertuin gezien en gelukkig op tijd van het leven beroofd voordat het andersom zou gebeuren. Er schijnt hier niet al teveel tegengif te zijn dus het blijft oppassen voor slangen.
Omdat ik het toch niet kan laten heb ik deze zondag een zwevend bed geinstalleerd onder onze grote mangoboom in de achtertuin. Ik had al een hangmat opgehangen die zo in trek bleek bij iedereen dat ik besloten had om, bij wijze van proef, een schommel te maken ter grote van een bed zodat meer expats hun vrije zondag luierend en schommelend konden doorbrengen. Met de lenigheid van een slingeraap zag Laurien me door de boom bewegen en met een oud bed en dito matras hebben we nu een zwevend matras onder de boom hangen. Als hier iets afwijkt van de standaard trekt het al snel veel bekijks en zo ook deze keer. Kinderen klimmen in bomen om iets te zien van dit nieuwe zwevende bed en zelfs volwassenen komen langslopen om een glipm op te vangen van dit ‘gekke’ verschijnsel. Wederom erg leuk om dit mee te maken. Alles gaat hier overigens verder goed maar nu schommelen we nog even lekker verder.
Tot snel weer,
Wilco
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 50
[author] => Laurien en Wilco
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/740/935_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-balans-tussen-de-patient-en-de-computer
)
[10] => stdClass Object
(
[reportId] => 4473870
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-02-11
[photoRevision] => 0
[title] => Omringd door vrouwen
[message] =>
Met een hoofdschuddende blik loop ik weg van een hysterische vrouwen massa. Ik probeer nog een laatste keer de orde en rust terug te laten keren maar bij de aanblik van de alle vrouwen die gillend achter me aan rennen en om me heen drommen geef ik het al direct weer op. Ik voel me net de man uit de AXE reclame die zich van een nieuwe geur deodorant heeft voorzien. Als dit tafereel was gefilmd hadden ze top reclame materiaal gehad. Hoe ben ik in deze situatie verzeild geraakt...? Ik zal het kort uitleggen. Op onze compound en in het ziekenhuis staan op veel plaatsen watercontainers (1000 liter tanks) waar altijd water voorradig is om je handen te wassen of om te douchen. Om deze tanks bij te vullen is er een eenvoudig maar doeltreffend systeem bedacht waardoor de tanks nooit leeg raken, Er worden op de eerste maandag van de maand (als bij ons om 12:00 de sirenes gaan loeien) 12 vrouwen gekozen die de komende maand het water mogen bijvullen. Dit betekent 6 trips per dag van de waterpomp naar de 1000 liter tanks met een 20 liter bidon op je hoofd voor een schamele vergoeding van 3 dollar per persoon. Ondanks het minimale bedrag is dit voor de vrouwen van het dorp een uitgelezen kans om iets bij te verdienen en dus loopt, op de eerste maandag van de maand, het halve dorp uit om uitgekozen te worden als ‘water mama’. Ik was al gewaarschuwd dat dit een behoorlijk hectisch tafereel zou worden dus ik had een slimme manier bedacht om de keuze van de vrouwen zo objectief mogelijk te houden d.m.v een doodgewone loterij. Ik had voor de zekerheid 90 lootjes gemaakt (ik had gehoord dat er nooit meer dan 60-70 vrouwen kwamen) om uit te delen en vervolgens 90 lootjes die ik in een mand zou gooien om er dan 12 nummers uit te trekken. Ik weet niet wat het was maar het leek deze keer wel of het hele dorp was uitgelopen om gekozen te worden. Na de mislukking om alle vrouwen op te lijnen of systematisch te kunnen tellen zag ik al dat er veel meer vrouwen waren dan mijn 90 lootjes. En een tekort aan lootjes zou voor nog meer problemen zorgen. Na ampele overweging ben ik hoofdschuddend terug gelopen naar het kantoor om nieuwe lootjes te maken terwijl mijn assistent zou proberen om alle dames in een halve circel op te lijnen. Bij terugkomst zag ik een volmaakte halve circel met mijn assistent in het midden. Nadat de lotnummers door iedereen gretige in ontvangst waren genomen (143 stuks) heb ik met Kami, onze Amerikaans administratie expat, de trekking volbracht en hebben we zonder enige slag of stoot deze gevaarlijke klus geklaard. Het feit dat dit voor iedereen de meest eerlijke manier is om te worden gekozen heeft er ongetwijfeld toe bijgedragen dat ik er zonder schrammen of blauwe plekken ben afgekomen (het verhaal gaat de ronde dat dat een keer eerder bij een andere expat was gebeurd). Een horde hysterische op hol geslagen vrouwen hou je niet makkelijk tegen.
Zitten we dinsdagochtend net rustige in het kantoor horen we buiten ineens een wild geschreeuw en het gekrijs van een kleine menigte. Als ik naar buiten kijk zie ik en paar jongens met stenen in hun hand die richting het MSF kantoor rennen en stenen richting de muur van het kantoor gooien. Even gaat de gedachte door me heen dat er een grote rel op komst is maar al snel roept er iemand dat er een slang is gesignaleerd. Het standaard protocol dat dan volgt is wat we dan te zien krijgen. Een grote groep jongens gooien stenen naar de slang en slaan met lange stokken om de slang te doden. Met succes. De dode slang wordt vervolgens met trots getoond als ze zien dat ik mijn fototoestel tevoorschijn haal. Later deze week zien we nog een slang onder een mangoboom en er is er ook één bij ons in de achtertuin van de compound gezien. Eén van de eerste dingen die je kan doen om slangen uit je tuin te houden is om de tuin schoon te houden (geen hoog gras, geen bladeren, takken of stenen in je tuin). Er is al een jaar niets aan onze tuin gedaan schat ik in en dus ben ik met 8 dag hulpkrachten begonnen om de tuin schoon te harken en te ontdoen van alles wat er niet thuis hoort. Als ik ook de opgedroogde composthoop wil opruimen komen we een indrukwekkend grote schorpioen tegen. Die houden ervan om zich in kleine koele donkere ruimtes schuil te houden. De opgedroogde composthoop is daar een prima plek voor. De composthoop is overigens nu weg, net zoals de grote schorpioen. Een opgeruimde tuin is het halve werk.
Dan een korte update over het basketbalveld. We hebben gisteren de laatste hand gelegd aan het vernieuwde veld. Van een overwoekerde grond met veel stenen en bladeren tot een strak speelveld van verhard zand met duidelijke belijning met twee gerestaureerde baskets. Samen met Alain die als enige van het dorp vrijwillig heeft meegeholpen aan de metamorfose hebben we zaterdag met 8 kinderen een klein partijtje gespeeld om het veld in te wijden. De mogelijkheid om te sporten en het plezier dat de kinderen uitstralen is altijd één van de grootste beloningen die je kan krijgen bij dit soort unieke projectjes. Gisteren werd het veld al direct overgenomen door enkele volwassenen waarbij een paar expats ook werden gevraagd mee te doen. Een mooie kans om weer lekker te sporten.
Na onze kleine excursie van vorige week naar een groot stenen platform dichtbij onze compound zijn we deze zondag met een kleine groep van het expat team naar een grote zwarte rots gegaan om wederom even iets te hebben om onze zinnen te verzetten. Op 8 kilometer afstand bevindt zich een soort mini Ayers Rock maar dan in het zwart. Een geweldige, bijna vierkante, zwarte rots steekt een als een voetbalveld op z’n kant de lucht in. Bij aankomst met de MSF jeep komen er al direct een dertigtal kinderen aangerend die ons vergezellen op de tocht naar boven. Een uitgelezen kans om weer de truckendoos open te gooien en de kinderen met grappige dingen te vermaken. Deze keer doet Donald Duck het goed en alhoewel ik niet goed snap waarom ze bij het horen van die gekke stem over de grond rollen van het lachen ga ik er gewoon mee door. Het is te leuk om de kinderen plezier te zien hebben. Misschien zien ze de volgende blanke pas weer over een jaar en is dit nu hun ultieme belevenis om de komende periode op te teren.
Tot volgende week,
Wilco
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 21
[visitorCount] => 49
[author] => Wilco
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/712/240_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => omringd-door-vrouwen
)
[11] => stdClass Object
(
[reportId] => 4469406
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-02-04
[photoRevision] => 0
[title] => 138 uur standby
[message] =>
Jammere collega
Het was een vrij drukke week. Bij hoge mate van gebrek aan collegialiteit heeft een nationale staf collega (Dr Marcel) zich ernstig voor het werkt gedrukt. Hij had kiespijn en is op stel en sprong op de motor naar Bangui vertrokken (400 km), vanwaar hij 3 dagen later, nadat zijn kies getrokken was, terug zou komen... helaas heeft ie het waarschijnlijk met de tandarts (een broer van een neef van een vriend?) op een akoordje gegooid. Die heeft hem vervolgens niet 1 maar 2 keer terug laten komen voor controle afspraken waardoor het volgende MSF transport naar hier pas 3 dagen later kon. Om een lang verhaal kort te maken heeft hij voor zichzelf geregeld dat hij 9 dagen gratis vakantie heeft gekregen (betaald ziekte verlof) en daarmee gezorgd dat er de afelopen 5 dagen maar 2 dokters waren voor zowel de dag als de nachtdiensten, waar ik er 1 van was. Er werd me vanuit de coordinatie in Bangui geadviseerd Andreas, mijn collega, te vragen zijn weekend R&R in Bangui uit te stellen maar omdat het mij niet ontbreekt aan collegialiteit en omdat ik merk dat hij er een beetje doorheen zit, heb ik gezegd dat hij toch moest gaan. Resultaat: Van vrijdag tot de zondag erna 138 uur standby geweest... En nu? Nu moe. Dr Marcel heeft het bij mij redelijk vern**kt kunnen we stellen. Jammer dat hem dat zeer hoogstwaarschijnlijk allerminst kan schelen. Het zal zijn tijd wel lijen, over 5 maanden ben ik weer weg en komt er weer iemand anders. Jammere instelling.
Hepatosplenomegaliewattes?
Verder moet ik zeggen dat ik nog steeds positief verrast ben door het kennisniveau onder de staf. Het systeem hier is dat je verpleegkundigen (infirmiers) en assistent-verpleegkundigen (sécouristes) hebt. De sécouristes zijn niet opgeleid maar leren door in het ziekenhuis te werken en klusjes te doen. Tijdens de visite probeer ik de verpleegkundigen en sécouristes altijd zoveel mogelijk te betrekken, te laten nadenken en dingen te leren. Het valt me niet tegen hoeveel ze weten. Als ik in Mweso (voor de 6e keer aan dezelfde persoon op verschillende momenten) vroeg wat ik zocht als ik rechts in de bovenbuik voelde van een patient, dan kreeg je ‘Euh...??!’ (Lucy natuurlijk). Hier krijg ik direct: Hepatomegalie (vergrootte lever). Verademing. Bijna altijd als ik vraag waarom ik wil weten of een kind plast weten ze dat het is om de mate van uitdroging te bepalen. Heerlijk. Ze bedanken me na elke visite ook uitvoerig omdat ze het blijkbaar leuk vinden zo aktief mee te doen.
Hondsdolle vrouw
Een hondsdolle hond heeft een maand geleden een aantal mensen gebeten voordat ie (gelukkig) gedood werd. Mijn destijdse collega’s zagen 5 mensen op de poli en zagen de bui al hangen. We hadden (en hebben) geen Rabies/anti-hondsdolheids vaccins... En ja hoor, deze week kwam de tweede patient met de zeer kenmerkende symptomen binnen. Totaal geagiteerd met typische trekken van hydrofobie (‘angst’ voor water als je het aanbied) en aero-fobie (zelfde epilepsie-achtige reactie op wind in het gezicht. Dit wetende uit boeken maar het nooit gezien hebbende dacht ik ‘laten we de proef op de som nemen’ om de diagnose ‘vast te stellen’. Ik blaasde redelijk onnadenkend in haar gezicht waarop ik me kapot schrok van de reactie waarbij ze volledig uit dr plaat ging aan iets wat een combinatie van hevige agitatie/epilepsie en contracturen was. Goed, das duidelijk. Niet meer doen. Op het moment dat iemand in dit stadium binnenkomt is de prognose infaust. Het enige moment waarop je nog enige (als uberhaupt al een) kans maakt is wanneer je direct na de beet een hele reeks aan vaccinaties geeft. Het enge aan deze dame was dat haar verzorger/Garde malade (in dit geval haar moeder) haar steeds vast wilde houden waardoor haar handen steeds in de buurt van de mond van de patient kwamen. Ik was als de dood dat de patient haar moeder zou bijten waardoor haar prognose net zo fataal zou zijn. Gelukkig stierf onze dame na 2 dagen. Uit haar lijden verlost.
Vele luchtbellen in de lucht
Als MTL ben ik momenteel alleen nog maar bezig vele ballen in de lucht te gooien om weer wat zaken onder de aandacht van de coordinatie in Bangui te brengen en zaken die zijn versloft weer te reactiveren. Practisch heb ik dus nog weinig geimplementeerd of gedaan. Irritant. Deze week bleek bijvoorbeeld maar weer dat de kennis op het gebied van de pasgeborenen nog ver onder het vriespunt ligt (vriespunt? Oohh de gedachte alleen al). Daarnaast probeert iedereen de verantwoordelijkheid voor zieke pasgeborenen zover mogelijk weg te schuiven. Iedereen is van mening dat pasgeborenen, ziek of gezond, op de verloskunde afdeling horen... Ware het niet dat daar 0 verpleegkundigen en alleen maar verloskundigen (sage-femes) en assistent verloskundigen (matrons) werken... en s’nachts zelfs alleen maar matrons (niet opgeleide bevallings-assistentes). Daar ligt dus nog een hele kluif voor mij. Maar wanneer ga ik daar nou eens even een fantastische training over in elkaar draaien?
Al met al voel ik me goed thuis, beweeg ik me op mijn gemak in het ziekenhuis en tussen mijn collega’s. De contacten zijn goed en ik voel vertrouwen van de mensen met wie ik werk. Vandaag heb ik een briljante uitvinding gedaan die het leven hier een stuk aangenamer kan maken: Ijskoffie. Dat wil zeggen: Wiener Melange koffie-poeder in melk > in de diepvries en... heerlijk! Fijn dat het geluk in de kleine dingen kan zitten.
Liefs
Laurien
Wilco:
Thuis in Afrika
Eindelijk een relaxte dag Echt zo’n dag dat je geen verplichtingen hebt, lekker kan doen wat je zelf wilt doen zonder dat je je ook maar enigzins verveeld. Precies het is zondag en ik heb net de eerste maand rapportages van januari de deur uit gestuurd. Ik merk dat alle ervaring uit Mweso me goed van pas komt en me een enorme voorsprong geeft bij de start in dit project (helemaal zonder enige handover). Waar ik in Mweso 3 maanden nodig had om alles te begrijpen, te plannen en te rapporteren heb ik het hier in 3 weken voor elkaar gekregen. MSF heeft geen geheimen meer voor me en met enkele handige templates die ik in Mweso heb ontwikkeld kan ik hier direct verder en kan daardoor met één oogopslag zien wat de consumptie geschiedenis is geweest van de generatoren en de auto’s in het project. Uit de grafieken is direct te zien dat hier in 2011 en begin 2012 de boel niet goed onder controle was. Het diesel- en benzineverbruik was ongehoord hoog. 40 liter kerosine per week voor 1 koelkast is iets teveel van het goede en auto’s die 1 op 2 lopen in plaats van 1 op 7 duidt ook op een ongezonde situatie. Dat er in het verleden veel werd gestolen in dit project hadden we al gehoord maar nu kan ik het ook aan de cijfers zien. Ook in het ziekenhuis klopten de magazijnvoorraad niet met de uitgifte van voorgeschreven medicijnen van de doktoren. Er is halverwege 2012 veel extra controle uitgevoerd en de situatie is iets verbeterd maar waakzaamheid blijft geboden. Ik zit er in ieder geval bovenop.
Er is hier in Boguila geen andere werkgelegenheid dan MSF. Buiten MSF verdienen de mensen hier geen enkele cent om iets extra’s te kopen. Dat is ook de reden dat veel mensen hier ’s ochtends in drommen staan te wachten om als hulpkracht voor één dag te worden uitgekozen. Helaas heb ik niet altijd veel mensen nodig dus blijft het merendeel met lege handen achter. Als ze dus iets extra’s kunnen vinden om te verkopen dan ligt bij MSF de kans. MSF is voor de mensen hier net luilekkerland waar alles wat ze hier niet hebben op voorraad ligt. En ze zullen zich er dan ook niet voor schamen om bij elke gelegenheid die zich voordoet iets mee te nemen. Afgelopen week zijn bijvoorbeeld de scheerlijnen van enkele tenten verdwenen. We hebben al 8 bewakers per shift in dienst om alle posten te bewaken maar toch is dit blijkbaar niet genoeg (of er is een bewaker bij de diefstal betrokken – een moeilijk te bewijzen verdenking). Al met al zijn de mensen hier zo arm dat we veel meer op onze hoede moeten zijn dat er niets van MSF wordt gestolen. Dat vereist weer dat ik alles tot in detail moet controleren, op moet schrijven en moet navragen om te zien dat er geen misbruik wordt gemaakt van de situatie. Die les heb ik afgelopen weekend geleerd toen ik wat gereedschap heb uitgeleend en er ’s avonds achter kwam dat de hamer niet was teruggebracht. Vervolgens ben ik een paar uur zoet geweest om uit te zoeken waar en op welk moment de hamer is verdwenen. Iedereen wijst naar elkaar en je weet op een gegeven moment niet meer wie je moet geloven. Feit blijft dat de hamer er nog steeds niet is.
Afgelopen week ben ik met het outreach team mee geweest naar een gezondheidspost hier 23 kilometer vandaan om een beeld te krijgen van de activiteiten die in het veld moeten gebeuren. Een uiterst leuk initiatief. Het medische team onderzoekt dan gedurende de dag de mensen van het dorp (en omgeving) die ziek zijn of een probleem hebben en gaan verder hun eigen gang. Ik werd direct aan de dorpsvertegenwoordiger gekoppeld om alle bouw activiteiten van de nieuwe gezondheidspost door te nemen. Het is erbarmelijk om te zien onder welke omstandigheden hier de patiënten worden onderzocht maar dit is wat ze gewend zijn en voor veel meer luxe is gewoonweg geen geld. Omdat ik binnen een half uur wel door had wat er moest gebeuren en alle maten had opgeschreven van de deuren en ramen kreeg ik daarna direct door waarom je als technisch logistieker liever niet mee wilt op dit soort bezoekjes. Er is namelijk niets te doen… Terwijl het medisch team nog druk in de weer is zag ik de dag al langzaam aan me voorbij trekken. Gelukkig zag ik een school in de verte. Wie niet waagt, wie niet wint en dus heb ik een bezoek gebracht aan de school. Een slecht verlicht gebouw met drie klaslokalen vormt het decor en mijn aanwezigheid wordt direct door alle kinderen en de directeur opgemerkt, waarna ik een tijdlang met de directeur praat en een rondleiding langs de klasjes maak. Een mooie invulling van de ochtend en bij het zien van mijn fototoestel wordt voorzichtig gevraagd of ik een groepsfoto van de klas wil maken. Dat is natuurlijk geen enkel probleem.
Deze zondag is dus een heerlijke rustige zondag waar ik eindelijk m’n draai weer heb gevonden. Dat komt ongetwijfeld ook omdat ik meer grip krijg het grote geheel en de kleine klusjes. Daarnaast heb ik me een klein projectje aangemeten om het lokale vervallen basketbalveld weer in ere te herstellen. Samen met Alain, een lokale sportliefhebber, zijn we begonnen om de baskets van alle scherpe uitsteeksels te ontdoen en de belijning van het veld aan te brengen. De beste en meest duurzame manier om dat te doen is om een lange geul te graven en die 5 centimeter breed met cement te vullen zodat een mooie harde lijn ontstaat. We zijn net begonnen maar volgende week hoop ik een paar foto’s te kunnen laten zien. Met Laurien ben ik in de namiddag naar een kleine rots aan het begin van de landingsbaan gelopen. Heerlijk om even weg te zijn van de compound, helemaal als je je realiseert dat je in de Centraal Afrikaanse Republiek rondloopt en het Afrika ziet zoals de meeste mensen zich Afrika voorstellen. Kleine dorpjes met een tiental lemen hutjes, stoffige paadjes met rood zand, geel gedroogd gras met hier en daar een groene boom en af en toe enkele Afrikanen die in gekleurde lappen stof met waterbidons of takkenbossen op hun hoofd als een fata morgana in de verte verschijnen en dan ietwat schichtig maar vriendelijk groetend passeren.
Ik voel me weer thuis in Afrika. Tot snel,
Wilco
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 40
[author] => Laurien en Wilco
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/685/108_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 138-uur-standby
)
[12] => stdClass Object
(
[reportId] => 4464655
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-01-28
[photoRevision] => 0
[title] => Verkeersleider in Boguila
[message] =>
We beginnen een beetje te wennen. Aan de omgeving, de mensen, de cultuur, de stilte, het team, de warmte. Het is hier nog steed 40 plus overdag en ik loop nog met een T-shirt, lange broek en canvas schoenen rond. Ik ben er nog niet helemaal achter of je hier wel of niet in een korte broek met slippers mag lopen maar vaak wordt dat als niet erg respectvol gezien richting de bewoners. Alleen kinderen of gevangen dragen een korte broek dus ik heb me er de afgelopen 2 weken nog maar niet aan gewaagd. Aangezien de hitte hier soms niet te doen is ben ik geneigd om die normen en waarden vrij snel overboord te gaan zetten. Op dit moment is de korte broek aan een opmars bezig en staan de avonduren en weekenddagen al volledig in het teken van de halve pantalon.
Ik krijg ondertussen al een wat beter beeld van wat er hier moet gebeuren. Ik heb het budget doorgespit en alle activiteiten voor dit jaar bekeken. Ik heb met m’n nieuwe team gesproken en heb redelijk door wat voor vlees ik in de kuip heb. Ik heb een logistiek assistent, Levy, die veel weet. Daarnaast een geroutineerde superviseur voor de 8 chauffeurs en drie hoofdbewakers die 28 bewakers aansturen. En ik heb 2 radio operators en nog een klein groepje van 4 handige doe-het-zelfers die verantwoordelijk zijn voor kleine reparaties en constructies. In totaal zo’n 40 man om aan te sturen in het technisch logistieke team. Het voordeel van een goed sprekende Engelse logistiek assistent zoals in Mweso heb ik hier niet en dus moet alles in het Frans. Ik heb me er al bij neergelegd dat het niet allemaal vloeiend hoeft en tot nu toe levert het gelukkig nog geen problemen op. Het duurt soms alleen wat langer omdat ik alles twee of drie keer herhaal om er zeker van te zijn dat ze het hebben begrepen.
Het expat team bestaat momenteel uit 9 mensen waaronder de Project Coordinator, Elise, een nuchtere Nederlandse dertiger. Dan is er Andreas, een Duitse dokter, ook begin dertig en lekker open in zijn communicatie. Kathrin is een Duitse, ietwat verlegen, aphoteker van midden dertig en Susan is een wat knorrige verpleegster die ook uit Duitsland komt. Mark onze logistieke bevoorrader komt uit Canada en schat ik ook midden dertig. De rij wordt gesloten door Kami en Pippa. Beide ergens in de 50. Kami doet alle administratie, is Amerikaanse en zit nooit om een woord verlegen. Een typische moeder figuur die van iedereen wil weten hoe het gaat. Pippa komt uit het Engelse Cambridge en is een HIV specialiste. Al met al weer een heel ander team dan in Mweso en zoals het zich laat aanzien een veel rustiger team. Ik zie hier niet zo snel gekke dans- of verkleedpartijen ontstaan. Dat kan overigens ook met de warmte te maken hebben die alle activiteiten tot een minimum beperken. Maar wie weet heb ik het mis.
Omdat mijn voorgangster op vakantie was en daarna vanwege de noodsituatie in Damara is gevraagd om daar te komen helpen heb ik hier geen handover gekregen voor mijn werkzaamheden. Lastig omdat ik daardoor alles zelf moet zien uit te zoeken. Gelukkig helpt alle ervaring die ik in Mweso heb opgedaan om snel de juiste vragen te stellen en een idee te krijgen van de inventaris en alle projecten. Een leuk extraatje bij dit project is de coordinatie van het vliegverkeer dat hier 2 keer per week landt. We hebben een landingsbaan van 1 kilometer net naast onze compound liggen. MSF deelt samen met het Rode Kruis een klein vliegtuigje (een LET L-420, max. 21 personen) dat door 2 piloten uit Zuid-Afrika, die hier hun vlieguren kunnen maken, wordt bestuurd. Als een vliegtuig bij ons landt regel ik 15 dagjesmensen uit het dorp die verspreid langs de landingsbaan gaan staan om overstekend wild en passerende mensen tegen te houden. We rijden met de auto de 1000 meter lange landingsbaan af om te zien of er geen obstakels liggen die voor problemen kunnen zorgen en ik hou met een VHF walkie-talkie contact met het vliegtuig alsof ik een volleerd vluchtleider van de verkeerstoren ben. “RED 526, this is Boguila ground. How do you copy”, waarna ik de communicatie met de piloten start en aangeef dat de “runway safe & secure” is. En dat na één week ervaring.
Zo’n landing en het opstijgen van zo’n witte ijzeren vogel trekt behoorlijk wat lokale bevolking (die vaak toch niets beters hebben te doen). Het lokale leger stuurt meestal ook 2 man om een oogje in het zeil te houden en om te zien of er niets geks gebeurt en zo is het al met al altijd de happening van de week om een vliegtuig op bezoek te krijgen.
Gisteren was er geen water in het ziekenhuis. Geen flauw idee hoe hier het water systeem in elkaar steekt maar het schijnt dat de watertoren die ze hier hebben geinstalleerd in het warme siezoen vaak binnen een dag leeg is. Gelukkig wist het hoofd van de bewaking een noodoplossing om de zondag door te komen maar morgenochtend sta ik met pen en papier klaar om de watervoorziening in kaart te brengen. Vooralsnog weer genoeg werk om me nuttig te maken en hopelijk een steentje bij te dragen.
Volgende week meer,
Wilco
Laurien:
Warm!
Ik vrees dat deze blog wat minder tot de verbeelding zal spreken dan ons vorige uit Congo. We zijn beide nu al redelijk uitgeblust en kunnen nauwelijks nog de puf opbrengen iets te typen. Laat staan iets spannends, sprankelends of levendigs want dat is het laatste wat we ons voelen, levendig. Geen zorgen hoor het is waarschijnlijk puur de hitte die ons lam slaat verder geen enge ziektes, nare omstandigheden of enge mannen met geweren die ons een strobreed in de weg leggen maar de zon, de warme wind, het gebrek aan regen, wolken en verkoeling. Het heeft niet zoveel zin elke week te klagen over de hitte maar in het begin mag dat nog even en het is wel de gedachte die zo’n 7 x per minuut door je hoofd gaat: Warm!!! Als je het zweet van je voorhoofd veegt terwijl je typt achter je computer op kantoor of wanneer je je doek voor de zoveelste keer die nacht nat maakt om onder te slapen. Het bepaald dus redelijk ons leven en helaas vaak ook ons gemoed. Simpelweg omdat het je de energie ontneemt te knallen.
Vol dr in!
Desalniettemin ben ik er op zijn Lauriens toch vol ingedoken hier, zo waarderen ook mijn collega’s gelukkig. Zoals vorige week al deed vermoeden blijk ik er deze week echt volledig ingestonken te zijn. Wat zit ik tot zaterdagavond 21:00 op kantoor te doen na een nachtdienst vrijdagnacht? Juist: een Gap-order.... 2 x per jaar doen we een mega International Order om alle medicatie en materialen voor het komende haf jaar te bestellen (ongeveer 2-4 weken computer-excel werk) en 2 x per jaar mogen we in de tussentijd een kleine Gap-order maken om overconsumptie te ondervangen en zo ruptures te vermijden.... Inderdaad het klinkt net zo saai en weinig avontuurlijk als het is en het is wel de allerlaatste reden op aarde om tropenarts te worden.
Chirurgie?
Verder zijn de taken van een Medical Team Leader: Human Resource, zorgen dat adviezen van bezoekende specialisten zoals Kinderartsen, HIV/TBC specialisten, Anaesthesisten, Epidemiologen die in 2012 langs geweest zijn opgevolgd worden, rapporteren en daarbij vooral controleren of de data-entree-guy het goed gedaan heeft (waarvoor zit hij er dan als je toch alles moet checken ? Inderdaad dan komen we weer terug bij HR > ontslaan met die hap > me....), meetings bijwonen/voorzitten, focal point voor alle medische vragen en beslissingen in het ziekenhuis zijn, contact persoon tussen het Country Management Team in Bangui en mijn team zijn, lastige patienten overplaatsen naar een ander ziekenhuis in de buurt en ga zo nog maar even door. Of ik ook patienten zie? Ja helaas wel, omdat ik dacht dat ik bovenstaande wel kon combineren met het klinische werk inclusief nachtdiensten... Niet zo’n goed idee. Deze week sta ik dan ook 106 uur opgeteld stand by doordat ik 3 nachtdiensten moet doen + overdag gewoon moet werken. Er gaat iets mis hier. Gelukkig ben ik ook de roostermaker dus vanaf Februari is mijn gezicht minder in het ziekenhuis te zien zodat ik niet elke dag tot laat op kantoor hoef te zitten om al het werk in 24 uur te kunnen proppen. Zei ik een maand geleden, misschien zelfs 2 weken nog iets over chirurgie doen? Grapje zeker.
Sorry ff in de klaagmodus. Gewoon moe, van het zand in mijn ogen.
Zara
Een afdeling waar ik me wel wat meer mee bezig ben gaan houden en waar ik al redelijk vriendinnen gemaakt heb (alleen al door een beetje charmant wereldvreemd te doen en ze me elke dag franse verloskundige woorden te laten leren) is de... je raadt het al... de verloskunde afdeling. Helaas weinig fijne verhalen. Eigenlijk best een heftige week. Een vrouw met pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging en dus zeer hoge bloeddruk) kwam een aantal weken geleden binnen. Ik heb het eerste weekend al over haar verteld. Zara. Haar bloeddruk was wisselend 220/140 – 180/110... Geen touw aan vast te knopen. Klinisch deed ze het wonderbaarlijk goed en ook de hartslag van haar baby knorde rustig prima voort rond de 140/minuut al ware het wel een erg klein babietje voor de zwangerschapsduur. Al met al een groot risico voor zowel moeder als kind. De enige remedie is de baby geboren te laten worden omdat de boosdoener de placenta/moederkoek is en die er dus uit moet. Omdat ze moslim is en uit Tsjaad komt mochten we van haar familie geen keizersnede doen. We hebben haar met 4 verschillende medicatie geprobeerd te behandelen, niets hielp echt. Tot ze er klaar mee was en tegen ons advies haar spullen pakte. Deze week was ze ineens terug. Ik blij, denkende dat ze bij zinnen gekomen was. Bleek dat ze de baby al 4 dagen niet meer voelde bewegen en wij inderdaad de harttonen ook niet meer konden vinden. Het babytje was in haar buik overleden. Ze kwam later die dag terug en vertelde dat ze de baby thuis gekregen had. Helaas zullen we het gewicht nooit weten en dus nooit weten of het levensvatbaar was geweest als we het 2 weken geleden met een keizersnede ter wereld hadden gebracht of dat het zowiezo te klein geweest was.
Een volhardend hartje
Een tweede moeilijke casus was een dame die zo’n 20 uur gereisd had van een gezondheidspost naar ons ziekenhuis terwijl ze al 24 uur volledige ontsluiting had maar geen weeen en kracht meer. Andreas mijn jonge verloskundig-onervaren collega belde me tijdens zijn nachtdienst met dit verhaal maar de mededeling dat de harttonen van de baby nog steeds goed waren. Dat verbaasde me maar ik stelde voor oxytocine te geven om de weeen te vesterken en snel een einde aan deze bevalling te maken. Na een half uur belde ik terug om te vragen of hij wilde dat ik haar kwam beoordelen en te zien of we een vacuum konden doen. Dat wilde hij erg graag. Toen ik aankwam bleek dat ze in dat andere centrumpje ook al oxytocine had gehad om de weeen sterk te houden de dag ervoor en blijkbaar bleef het hoofd al 24 steken ergens in het bekken...niet goed. Geen beweging in te krijgen. Gauw een keizersnede geregeld. Alhoewel snel...duurt zo’n 30 minuten voordat je iedereen met de radio gevonden hebt en ze van huis zijn komen sloffen. Ik liet deze keizersnede aan me voorbij gaan na een dag werken en het vooruitzicht van een nachtdienst de volgende dag. Terwijl ik onder de douche stond werd Andreas gebeld dat hij moest komen helpen de baby te reanimeren. Ai. De volgende dag vertelde Andreas me dat ze het kind 45 minuten hadden gereanimeerd, dat klinkt lang en dat is het medisch gezien ook maar het vreemde was dat het hart van het kind steeds boven de 100 slagen per minuut bleef kloppen terwijl de pupillen niet reageerden en het kind niets deed en zeker niet ademende. Blijkbaar had het door de langdurige bevalling al neurologische schade opgelopen. Tsja voor niets een moeder in de vruchtbare leeftijd een keizersnede gegeven wat riskant is voor haar volgende zwangerschappen omdat ze zo ver weg wonen en de kans op een langdurige bevalling en een scheur in de baarmoeder hier veel groter is dan bij ons.
Water under the bridge
Nog 1 naar verhaal? Er kwam een vrouw binnen (nu blijkt de vrouw (of 1 van de vrouwen?) van Levy, Wilco’s assistent) die al 2 keer een keizersnede gehad had en waarvan we nu bovendien dachten dat haar placenta gedeeltelijk voor de uitgang lag. Weer een keizersnede dus. Helaas wat bleek; een waterhoofd, open ruggetje en klompvoetjes. Niet levens vatbaar. Wat een pech, dat soort dingen kun je hier niet voorzien.
Tot zover dus niet een hele succesvolle verloskundige carriere.
Indianen in Afrika
Misschien een grappige anekdote om mee af te sluiten. Wederom een bewijs dat de continenten ooit tegen elkaar aan gelegen hebben. Want wie we denkt dat alleen indianen met pijl en boog schieten... Toen ik vorige week op outreach naar het vermeende kinkhoest-dorp reed, reden we langs een man met pijl en boog. Dus ik vroeg aan de chaufeur of ze daar mee jagen. Nee, vertelde hij, dat gebruiken ze ter protectie tegen struikrovers ed. De pijlen zijn in gif gedoopt zodat je klaarblijkelijk binnen een uur dood neervalt als je geraakt wordt. Toch mooi hoe oude technieken hier nog steeds standhouden.
Hopelijk volgende week een iets opbeurender verhaal. Ik begrijp dat jullie van Nederland op zijn mooist genoten hebben in de sneeuw en op de bevroren plassen. Het zag er prachtig uit op de whatsapp fotootjes.
Liefs Laurien
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 45
[author] => Wilco & Laurien
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/658/856_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => verkeersleider-in-boguila
)
[13] => stdClass Object
(
[reportId] => 4460491
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-01-21
[photoRevision] => 0
[title] => Een stoel voor de koelkast
[message] =>
Er toch ingetrapt
Ik zit in de pallot voor ons huis met een lekker briesje wat onder het riet door waait. Het verschaft een klein beetje verkoeling in deze verzengende hitte die ons beide redelijk lamlegt. En dat terwijl het hier winter is, grapje zeker... 35 graden. En dit is nog maar het begin, het wordt nog zomer... 40-45 graden. Niet grappig want echt erg vermoeiend. Ik zit nog steeds midden in de handover met Theo en Andreas. Theo en Andreas zijn beide First mission dokters maar Theo heeft de rol van Medical Team leader (MTL) op zich genomen omdat hij op een gegeven moment ook als enige over was, net als ik vorig jaar, wat betekent dat ie van alles, veel weet. Weer vervelend te merken dat ik grote schoenen te vullen heb. Alhoewel ik de indruk heb dat hij de trein vooral rijdende heeft gehouden, wat overigens al een hele klus is. Andreas is een olijke, aardige jonge duitse arts die door gewoon zichzelf te zijn erg grappig is. Leuke collega, we hebben elkaar wel gevonden in de dingen die we niet weten, niet begrijpen en waar we dus mee moeten gaan worstelen de komende tijd. Vloekwoorden als computers, excel, Data-tool (het computer programma waar alle mogelijke informatie over het ziekenhuis, de patienten, behandelingen, consumpties etc etc in verwerkt wordt... denk ik), Fuchia (Fucking Fuchia = een computerprogramma waarmee we overzicht houden van alles aspecten van onze HIV en TBC patienten...geloof ik) etc etc. Niet de leuke dingen en zeker niet de dingen waarvoor je als jonge arts in Afrika gaat werken. Ik begin steeds meer het gevoel te hebben dat ik er toch ingestonken ben... Er was mij toegezegd dat bepaalde MTL taken verdeeld zouden worden onder andere medische teamleden. Nu hebben we Andreas inderdaad 4 kleine taken gegeven... leaving me with... the rest, om de moed niet te verliezen heb ik ze nog maar even niet geteld. Morgen neem ik de troon (lees kruk) van Theo over want hij vliegt naar huis na 10 maanden. Ik heb redelijk goed door wat er speelt en gedaan moet worden, ik moet gewoon nog even op de trein stappen. Het komt er eigenlijk op neer dat als je de computer overneemt... het werk begint. Ik heb een lijst van 3-4 bladzijden gemaakt van dingen die opgevolgt/gecheckt/ge(re)implementeert en/of gedaan moeten worden... Kom maar op!
Op mijn gemak
De afgelopen week ben ik nog vooral klinisch bezig geweest om de mensen, de systemen en de protocollen weer een beetje te leren kennen. Fijn om te merken dat ik me eigenlijk vrijwel direct gemakkelijk beweeg in deze setting. Ik merk dat ik ervaring heb en kom dus direct goed mee met de rest. Een relatief nieuw vakgebied voor me is verloskunde in ruraal Afrika. Voor de verloskundigen blijkt zieke-pasgeborenen-zorg een heel nieuw vakgebied te zijn. Daar valt nog een boel te leren. Das mooi. De dames van de verloskunde afdeling hebben hun eigen domein gecreerd dus daar moeten ik mezelf nog even binnen zien te wringen. Voor iedereen die weet hoe real African Queens zich kunnen gedragen... daar is een hoop charme voor nodig maar het lijkt de goede kant op te gaan. Ze hebben niet veel aandacht gehad de laatste lange tijd dus ik ben van plan ze dat wel te geven.
Kinkhoest
Gister ben ik op mijn eerste outreach-explo-missietje geweest. We hadden gehoord dat er een kinkhoest uitbraak was in een dorpje 20 km verderop. Kinkhoest kan ik dit soort landen levensgevaarlijk zijn voor kleine kinderen en bovendien onderveding veroorzaken met alle gevolgen van dien (die kennen we onderhand wel na 9 maanden blogs over ondervoedde kinderen in Congo). Ik ben met een nationale staf verpleegkundige op pad gegaan en ik heb 32 patienten gezien in 2 uur, waarvan ik geen zeehondenblaf gehoord heb... wel veel kuchjes en snotneuzen maar geen gierende halen of verstikkende hoestbuien. Volgens mij was er geen kinkhoest. We hebben éen man meegenomen die doof en blind en sterk vermagerd was; HIV? TBC? Wel leuk op pad te zijn en het landschap een beetje te zien. Alhoewel: Zand, dorre takken en bomen en lemen hutjes, droogte droogte droogte, hitte hitte hitte. We kwamen onderweg ‘the black rock’ tegen; een enorme zwarte rots van zo’n 50 meter hoog en een voetbalveld groot... ineens uit het niets op het platte land. Heel bijzonder. We gaan er een keer met zijn allen heen om te picknicken heb ik met de project coordinatrice Elise (Nl) besproken. Onze movements zijn weer veel minder strikt omdat de rust weer wat is wedergekeerd. Boguila is zowiezo al sinds 2006 niet meer aangevallen dus dat is een geruststellende gedachte.
Eerste nacht on call
Ik heb mijn eerste nachtdienst doorstaan. Het is gelukkig echt een rustige periode hier. In het hele ziekenhuis zijn er misschien 65 patienten en in de piek worden dat er misschien 105 (werd mij met grote ogen van ontsteltenis verteld... grappig als je bedenkt dat wij er in de piek zo’n 300 hadden in Mweso). Helaas wordt het administratieve werk er niet minder om. Gelukkig maar éen keertje met mijn hoofdlampje naar het ziekenhuis hoeven waggelen in de nacht voor een kindje wat een epileptische aanval had. Helaas moest ik daarvoor wel eerst de sleutel van het kantoor zoeken om de sleutel van de apotheek te pakken om de sleutel van de controlled drugsbox te vinden om de diazepam te halen... vraag me af wat die hersentjes vonden van alle maatregelen die hier in plaats zijn om diefstal te vermijden... Omdat we maar met 5 artsen zijn moeten we ieder 1-2 nachtdiensten per week doen. Helaas betekent dat 32 uur werken: dag+nacht +dag... Nu nog net te doen maar in de piek is dat echt 32 uur buffelen gedurende de dag en nacht en de volgende dag. We gaan het zien.
Laurientje geboren?
Ik mijn eerste gecompliceerde bevalling succesvol begeleid en gaf de moeder een tip voor een naam mee voor haar gezonde dochtertje. Spannend zelf beslissingen nemen en een grote opluchting dat het gelukt is.
Liefs van deze undercover-MTL
Veel schaatsplezier, we denken aan jullie, deze keer om het een beetje koud te krijgen in gedachten.
Wilco:
Een stoel voor de koelkast
De eerste week zit erop, de kop is eraf. Niet de beste week maar wel één die een goed beeld schetst van wat ons te wachten staat. Op dit moment van schrijven vraag ik me af of we er goed aan hebben gedaan om voor de Centraal Afrikaanse Republiek te kiezen. Niet zozeer vanwege het werk maar meer vanwege de temperatuur. Het zakt overdag niet onder de 40 graden en ’s nachts komen we niet onder de 25 graden. Op het internet zag ik de voorspelling voor volgende week: 45 graden… en volgende maand begint het ‘warme’ seizoen en tikken we gemakkelijk overdag de 50 graden aan. Geef mij dan maar sneeuw en ijs. Ik heb het niet zo met die al te hoge temperaturen.
Daarbovenop heb ik woensdag en donderdag met 39+ graden op bed gelegen vanwege een virus dat ik heb over genomen van Andreas, een Duitse dokter die al een week goed ziek is. Een lekker begin om meteen al 2 dagen lamlendig in bed te liggen. Gelukkig is alles momenteel weer bij het oude maar ik denk dat het een terugslag was van de afgelopen week waarin we elke nacht erg slecht hebben geslapen. Het vervelende van dit warme weer is ook dat het niet uitnodigt om te gaan sporten. Ik moet er niet aan denken om te gaan hardlopen of om me ook maar één keer op te drukken. Ik merk trouwens dat ik ondertussen twee keer zo langzaam loop als in Nederland. Zodra je ook maar iets sneller gaat lopen springen je porieën open en gutst al je broodnodige vocht naar buiten met als resultaat dat je nog meer dan normaal moet drinken.
Daarnaast is dit project lange tijd niet door een goede techlog gerund en dus is er geen goed gereedschap, is er geen voorraad met veelgebruikte spullen en heeft niemand zich hard gemaakt voor wat luxe in het huis, het kantoor of de compound. Zo hebben we geen ventilatoren in ons huis of op de slaapkamers om de lucht in beweging te brengen. In deze hitte geen overbodige luxe.
Jullie lezen het al, het is hier nog niet volmaakt. Ik hoop snel dat we wennen aan de temperatuur en daardoor wat meer kunnen genieten van alles om ons heen. Het is hier heel anders dan in Mweso en je mag het eigenlijk niet met elkaar vergelijken maar onbewust doe je dat toch en dan is het toch wel een hele grote overgang van een plek waar ik alles voor elkaar had naar een plek waar nu niets is en je helemaal opnieuw moet beginnen met minder middelen. Nou ja, ik heb me voorgenomen om er hier ook weer iets moois van te maken zodat het voor de volgende groep en volgende techlog wat aangenamer wordt om hier te verblijven. Doordat we deze eerste weken ons veel eigen moeten maken blijft er niet veel tijd over om te schrijven of om foto’s te maken. Daarnaast nodigt het warme weer niet uit om een lekkere wandeling te maken en veel vast te leggen. In plaats daarvan zit ik nu liever op een stoel voor de koelkast.
De koorts is gelukkig verdwenen maar ik zweet nog even makkelijk een paar liter weg. Volgende week wat meer inhoudelijk over het werk en mijn afdeling.
Greets,
Wilco
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 56
[author] => Laurien en Wilco
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/634/372_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => een-stoel-voor-de-koelkast
)
[14] => stdClass Object
(
[reportId] => 4456451
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-01-14
[photoRevision] => 0
[title] => Bienvenue à Boguila!
[message] =>
Een langzame start
We zijn er weer. Na een mooi avontuur in de heuvels van Noord-Kivu waarbij we ongelofelijke en bijzondere momenten hebben meegemaakt hebben we nu gekozen voor een missie van zes maanden in de Centraal Afrikaanse Republiek (CAR). Een arm en vergeten land in het midden van hartje Afrika waar Artsen Zonder Grenzen een paar projecten heeft lopen. Op het moment dat we voor CAR kozen was alles nog rustig en veilig maar wat niemand had zien aankomen gebeurde begin december 2012.
Enkele rebellengroepen hebben zich eind vorig jaar verenigd in een front dat zich Seleka noemt en zijn op 10 december in opstand gekomen tegen de regering (we komen later terug op de achtergrond en de verschillende partijen die hier actief zijn) vanwege een verdrag dat in 2007 door de rebellen en de regering is getekend. Helaas is er door de regering geen goed vervolg gegeven aan deze afspraken en uitgerekend in december hebben verschillende rebellengroepen besloten om hier een punt van te maken. Wat klein begon is tussen Kerst en Oud & Nieuw geëscaleerd tot een dreigende situatie in het hele land. Het doel van de rebellen is om Bangui, de hoofdstad van CAR, te bezetten en dit als druk- en onderhandelingsmiddel tegen de regering te gebruiken om zich aan het verdrag te houden en de president, Bozizé af te zetten. Het nationale leger (FACA) is niet opgewassen tegen de rebellen en er is versterking aan de Franse regering gevraagd om soldaten te sturen (de Fransen hebben na de afschaffing van de kolonisatie in 1960 nog steeds een belangrijke invloed in CAR). De Fransen hebben dit verzoek geweigerd en de bevolking is in opstand gekomen tegen alles wat Frans is. De Franse ambassade is bekogeld en geëvacueerd en ook de Amerikaanse ambassade heeft de nodige voorzorgsmaatregelen genomen, evenals vele andere NGO’s. MSF is gebleven. Vanwege het opkomende gevaar en de dreiging tegen de Fransen heeft Air France alle commerciële vluchten richting CAR begin januari gestaakt, waaronder dus ook onze vlucht... Alles ingepakt en klaar om te vertrekken, auto uit de wegenbelasting, koelkast ontdooid, alles gewassen, van iedereen afscheid genomen en dan moet je ineens wachten. Gelukkig is de vlucht op 7 januari wel doorgegaan en zijn we met een omweg via Nairobi (KLM) naar Bangui (Kenya Airways) eindelijk aangekomen in de Centraal Afrikaanse Republiek.
Een dor, droog en vlak land met gelukkig nog overal wel wat groen maar niet het frisse volle groen dat we in Congo waren gewend. Warme dagen gevolgd door koele nachten. Een dunbevolkt land met uitgestrekte wegen die voornamelijk uit rood zand bestaan. Bij aankomst in Bangui merken we niet veel van alle onrust in het land. We worden door Ellen, onze Head of Mission, over de veiligheid gebriefd en horen dat de frontlinie zich op 75 kilometer ten noorden van Bangui bevindt bij het plaatsje Damara. De rebellen hebben zich ten noorden van Damara verschanst en het leger met aanvulling van Tsjaadse, Gaboneze, Zuid Afrikaanse, Camerouneze en Congo-Brazzavilliaanse legereenheden hebben hun bivak ten zuiden van Damara opgezet. Iedereen tot de tanden bewapend en elk uur de mogelijkheid tot escalatie en confrontatie. Geen plek waar je graag wilt zijn. Zoals we inmiddels van Artsen Zonder Grenzen gewend zijn kan alles á la minute veranderen en zo heeft het Country Management Team deze week besloten om een emergency team van vier expats richting Damara te sturen. Het mooie van dit plan was dat ze Laurien als arts en mij als Logistieker in gedachten hadden samen met een Project Coordinator en een verpleegkundige. Er was zelfs al contact met ons project in Boguila geweest om te zien of ze het daar nog even zonder ons zouden kunnen redden... Gelukkig hebben we zelf ook nog inspraak in deze beslissing en alhoewel het zeker een bijzondere ervaring zou kunnen zijn hebben we er toch van afgezien. Niet eens zozeer vanwege het gevaar (er is momenteel een staakt het vuren afgesproken) maar meer vanwege het emergency karakter en de daarmee gepaard gaande slechte communicatie, weinig middelen, gezamenlijke slaapplek, slechte bedden en slecht voedsel. Dat hadden we tijdens de mazelen vaccinatie campagne ook al een keer meegemaakt en dat is mijn gezondheid niet ten goede gekomen. Daarnaast was het meer dan waarschijnlijk dat het niet 2 weken maar een 3 maanden project zou worden. We hebben gezamenlijk besloten dat we liever 6 maanden effectief in Boguila willen werken dan eerst 3 maanden ons tandvlees eraf te lopen dan nog 3 maanden na te sudderen in Boguila waarbij we niet erg effectief konden zijn. We hebben bedacht dat het efficiënter is als we onze ervaring nu optimaal gebruiken, voor de volle 6 maanden op één plek en niet alles half-half te doen.
Het vliegtuigje van het rode kruis (ICRC) knort rustig door de lucht. Boguila ligt ruim 400 kilometer ten noord-westen van Bangui en is zowel met de auto (10 uur) als met het vliegtuig (1 uur) te bereiken. We hebben het geluk dat er geen movements over de weg mogen plaatsvinden waardoor we op een vlucht van het rode kruis zijn geboekt. We vliegen over het droge landschap en de vermoeidheid van de afgelopen dagen pakt zijn kans waardoor ik een paar keer knikkebollend in slaap val. Een lange droge grasstrip markeert de landingsplek waar we afgelopen vrijdag door ons nieuwe team met open armen zijn ontvangen. Eindelijk, we zijn er! Het team is blij met onze komst. Het nieuwe avontuur kan beginnen. Ik ben erg nieuwsgierig hoe we onze ervaringen van Mweso hier kunnen gebruiken en wat de verschillen tussen beide projecten zullen zijn.
We doen hier in Boguila momenteel zoveel nieuwe indrukken op dat het moeilijk is om alles kort samen te vatten. Daarom de komende weken meer over onze eerste indrukken van dit arme, vergeten land in het hart van Afrika. Hopelijk kunnen we hier weer een goede bijdrage leveren.
We zijn er weer, tot volgende week!
Wilco
Laurien:
CAR?
Al in het vliegtuig en bij de douane in Nairobi zeiden de mensen ‘de Centraal Afrikaanse Republiek? Bangui? Maar daar gaat het toch even helemaal niet goed? Is dat niet een paar keer in het nieuws geweest de laatste tijd? Daar is het toch oorlog? Ooh, daarom gaan jullie er zeker juist heen? ’Yep, inderdaad’. Klinkt vreemd maar waar. CAR is inderdaad een vergeten land, iedereen blinkte 2x met zijn ogen toen we vertelden dat we hierheen gingen, ik denk dat velen na uitleg nog steeds geen idee hadden waar we nou precies naar toe zouden gaan. Maar we zijn er. Het bestaat echt en het is prachtig gebleken. Afrikaanser krijg je het niet.
Een paar witte blokjes op de grond
Vanuit het groot-formaat chesna-achtige vliegtuigje kijk ik uit over een groot vlak rood, zanderig stuk land met een paar hutjes en bomen links en rechts. Ineens zegt de verpleegkundige achter me, kijk daar is ons ziekenhuis. Oohjee dus die paar huizen... dat is Boguila... op deze door God vergeten plek gaan we 6 maanden leven. Ik begin te lachen. Ben ik blij? Teleurgesteld? Nerveus? Bang? We dalen snel en we landen op een lang stuk rode gravel-weg wat direct aan onze compound blijkt te grenzen. 10-tallen mensen en kindjes staan ons op te wachten(de happening van de week), een paar bleekscheten met witte shirts lopen naar ons toe als we naar buiten stappen. Eén grote glimlach. Ik ben blij. Wat super om hier te zijn. Wat een bijzondere, prachtige plek. Echt Afrika. Met zijn kinderen, zijn kleuren, zijn verlegen maar zwaaiende, lachende mensen, zijn bomen, zijn rode aarde, zijn rode heiige lucht en dito zon.
Ons nieuwe thuis
Onze compound bestaat uit meerdere gebouwen; onze 2 huizen, ons kantoor, het ziekenhuis en nog wat huizen van staf rondom hetzelfde voetbalveld-achtige terrein. Al met al is het hele gebied zo’n 2 voetbalvelden groot met hier en daar wat bomen en tussen alle gebouwen ligt steeds zo’n 50 meter. Het fijnste aan deze setting is, dat het een beetje onze eigen gemeenschap is, maar wel open en aan de rand van het dorp. Moeilijk aan te geven omdat het dorp erg verspreid is. Het is een stuk (een stuk!) primitiever dan Mweso, letterlijk alleen maar lemen hutjes. We hebben geen noemenswaardig hek om onze compounds wat me grappig genoeg een veilig gevoel geeft. Blijkbaar is het niet nodig. Aanzienlijk fijner dan 3 meter hoge muren met 2 lagen prikkeldraad daarbovenop. Iedereen heeft hier zelfs de hele dag zijn slaapkamer niet op slot. Er is nog nooit iets gebeurd of gestolen. We zitten op onze veranda of in onze paillotte en kijken uit over het terrein, de mensen, geiten, kinderen, honden die voorbij scharrelen, de paar bomen, wat een rust, wat een vredigheid. Je kan je niet voorstellen dat ook hier een paar jaar geleden een bloedige oorlog speelde. Het is hier nu zo veilig dat we ’s avonds en ‘s nachts alleen van het huis naar het ziekenhuis mogen lopen (en dat zal regelmatig gaan gebeuren tijdens nachtdiensten). Het enige waar we voor moeten uitkijken zijn slangen en schorpioenen, zeker nu in het droge seizoen blijkbaar... hmm minder. Wilco is het bed op schorpioenen aan het checken as we speak. Droog is het zeker, het enige groen zit gelukkig nog wel in de vele bomen maar voor de rest is het droog en dor... en heet, erg heet en dit is nog maar het begin. Nou vergeet ik bijna het mooiste van de hele compound: de open lucht douche. Douchen bij het geel-oranje licht van een olielampje met boven je het hele sterrenstelsel. Douchen onder de sterren. Helaas vergaat deze romantiek je als je de kraan aan doet en er erg koud water uit de douche komt...
Mijn nieuwe ziekenhuis
Mijn nieuwe ziekenhuis is ieniemienie vergeleken bij Mweso. Het heeft tussen de 80-110 bedden (niemand weet het precies, wat ik eerst niet begreep maar nu ik er in rond gelopen heb snap ik dat een bed meer of minder niet zo zwart wit is... euhm... jaja). Momenteel is het er exceptioneel rustig met zo’n 60 patienten (haha, herinner je je Mweso? Gemiddeld zo’n 260-300 in 180 bedden...). Geeft mij lekker tijd rustig te wennen. Alhoewel rustig, we beginnen elke dag om 06:45... ja inderdaad 06:45! Het echte ziekenhuisgebouwtje is in een halve (hoekige) cirkel gebouwd. De staf bestaat uit mensen die hier al (tientallen) jaren werken en sinds de jaren 50 opgeleid zijn door de missionarissen en mensen die MSF heeft binnengebracht. Iedereen is nu MSF-medewerker dus geen gelazer meer met de lokale ministerie van gezondheid zoals in Mweso. Wat betekent meer en minder goed opgeleide mensen. Respectievelijk Gecertificeerde Verpleegkundigen en ‘Secouristen’. Ff lastig is dat ik van die 180 mensen geen idee heb wie wat is en of ik kan vertrouwen op hun kennis of niet. En het is eerlijk gezegd ook niet eerlijk om zo te denken want je hebt hele goede nauwelijks opgeleide maar zeer ervaren en toegewijde secouristen en hele slechte, onaardige, domme goed opgeleide verpleegkundigen. Goh het lijkt de echte wereld wel. Wat niet helemaal is zoals in de ‘echte’ wereld maar wat hier de boel wel gered heeft in de jaren voordat MSF hier was en misschien nog steeds wel deels, is dat dé chirurg hier een man is zonder medische opleiding maar met 40 jaar chirurgische ervaring. Mooi toch. We gaan het weer zien. Het niveau, de organisatie en de toewijding.
Nieuwe uitdagingen
Gelukkig zit ik hier de komende maanden met een andere arts, Andreas (Duits). Het zal er waarschijnlijk op neerkomen dat ik toch het meest ga lijken op iets wat je een Medical Team Leader (MTL) zou kunnen noemen. Gewoon omdat ik verhoudingsgewijs de meeste MSF/Medische ervaring heb hier. Ik heb laten doorschemeren dat ik meer chirurgie en verloskunde wilde doen. Et voilà, ze lijken me eraan te houden, daar stond ik mijn eerste zondag al te assisteren (hoop het over een paar weken weer zelf te kunnen) bij een keizersnede en loop ik nu al een weekend mijn hoofd te breken over een zwangere vrouw met pre-eclampsie (zeer hoge bloeddruk, levensgevaarlijk voor moeder (en kind)), waarvan dit al haar 11e zwangerschap is (10 levende kinderen, ongelooflijk in een gebied als dit). Enige echte oplossing is de baby (en vooral de placenta/moederkoek) geboren te laten worden. Het probleem is dat ze geen keizersnede mag van haar islamitische man en familie (daar is nu al 2 dagen over gebakkeleid, inclusief dorpsoudsten en telefoontjes (jaja in éen zin; ouderwets en modern komen mooi samen hier) naar Tsjaad (waar haar man momenteel zit). Maar de bevalling inleiden met medicatie is te gevaarlijk voor een baarmoeder die al 10 keer ‘getraumatiseerd’ is geweest. Het risico dat de baarmoeder uitscheurt met alle gevaren van dien is te groot. Tsja, wat doe je dan als iemand een bloeddruk van 220/130 heeft (normaal is 120/80)? Dan leg je de ‘verloskundigen’ (die de verloskunde afdeling runnen) uit welk medicijn ze moeten geven en dat ze vervolgens elke 5 minuten de bloeddruk moeten meten en als de diastolische bloeddruk (de onderste bv de 130 of de 80 hierboven beschreven) nog steeds hoger is dan 110 dan geef je het medicijn (Hydralazine) nogmaals héeeeeeel langzaam (2 minuten)... enzovoort. Maar toen de dokter van hier het nogmaals uitlegde legde 'ie het nog iets anders en vooral simpeler uit: als het 2e getal boven de 110 is dan geef je het nog een keer etc... Ok, nog nooit gehoord van diastolische bloeddruk (een van de meest basale medische termen en belangrijk onderdeel van de standaard vitale functies en onderzoeken die je bij elke patiënt moet doen en weten)... dan weten we vanaf nu ongeveer met welk niveau we te maken hebben... Geeft niets, passen we ons op aan, gaan we mee aan de slag, dan zijn we hier tenminste niet voor niets. Ondanks dat de kennis misschien niet om over naar huis te schrijven is, kunnen zij ook niets aan doen, heb ik het gevoel dat de boel hier vrij ok geregeld is, theoretisch in ieder geval. Én de dokters komen op mij veel toegewijder over... Wij spreken elkaar nog...
Ik ben nog steeds blij en heb een goed gevoel over de komende 6 maanden in dit kleine prachtige afgelegen Afrikaanse dorpje.
Liefs Laurien
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 11
[visitorCount] => 55
[author] => Wilco en Laurien
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/611/739_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => bienvenue--boguila
)
)
)
[_currentItemCount:protected] => 15
[_currentItems:protected] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[reportId] => 4971719
[userId] => 195336
[countryId] => 37
[username] => markjonkersleon
[datePublication] => 2017-04-03
[photoRevision] => 0
[title] => CAR
[message] => Hello Mrs and Mss,
Wie er nu niet naar Centraal Afrikaanse Republiek? Ik denk een heleboel mensen, eerlijk gezegd! Het is een bijzondere reis om in een land dat zo uiteen gescheurd is aan te komen voor een ontwikkelingsproject. Bangui is de hoofdstad en op dit moment vrij rustig, alhoewel ik nog steeds onder begeleiding overal word heen gereden en niet openlijk buiten loop zijn er niet veel tekenen van gevechten.
Als je rondom het vliegveld loopt, zie je wel degelijk de armoede en problematiek van het land. Vooral door de mensen die nog steeds wonen in de tenten op de grasvelden van M'Poko Airport! Dit doen ze voor bescherming, vergezocht als je het mij vraagt, maar als je de spanning voelt in deze stad dan begrijp je maar al te goed de achterliggende gedachte.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2009-07-19 17:08:49
[totalVisitorCount] => 133916
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 1454
[author] => M. Jonkers
[cityName] => Bangui
[travelId] => 303280
[travelTitle] => Kleine reizen
[travelTitleSlugified] => kleine-reizen
[dateDepart] => 2011-01-01
[dateReturn] => 2022-01-01
[showDate] => no
[goalId] => 6
[goalName] => Een korte vakantie
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/centraal-afrikaanse-republiek,bangui
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/195/336_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => car
)
[1] => stdClass Object
(
[reportId] => 4508850
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-04-10
[photoRevision] => 0
[title] => Een warm onthaal in een koud Europa
[message] =>
Om maar met de deur in huis te vallen, we zijn weer thuis. Terug in Nederland, terug bij familie en vrienden, terug in ons appartement dat we precies 3 maanden geleden verlieten voor onze laatste missie met Artsen Zonder Grenzen in de Centraal Afrikaanse Republiek. Dat het zo abrupt zou eindigen hadden we niet gedacht.
Na de laatste dagen in Kameroen te hebben doorgebracht zijn we vorige week dinsdagavond, samen met Mark, Andreas en Claudia op het vliegtuig naar Berlijn gestapt. Een vreemd gevoel om zo te vertrekken. In Berlijn zit het Operationele Centrum dat o.a. verantwoordelijk is voor de Centraal Afrikaanse Republiek en waar standaard de briefing en debriefing plaatsvindt. Een goed gevoel dat we dit nog met een gedeelte van het team samen meemaken na alles wat er de afgelopen dagen is gebeurd. Als we het vliegtuig uitstappen voelt de bittere kou de eerste minuten als een geschenk uit de hemel na alle hitte in CAR maar went alweer zo snel dat een paar extra truien en jassen geen overbodige luxe zijn.
Nadat we ons verhaal hebben gedaan bij de Operationele Manager in Berlijn hebben we nog een gezellige afsluitende avond met Mark, Andreas en Claudia en vertrekken we donderdagochtend met de eerste vlucht van Easyjet terug naar Amsterdam. Uitgeput en vermoeid van de laatste dagen zetten we weer voet op Nederlandse bodem. Familie en vrienden wachten ons al op. We zijn er weer. Eerder dan verwacht.
Het voelt als een gat weer we in terecht komen en met name het onafgemaakte gevoel knaagt. Ik hoop met een goede handover nog wat van mijn ervaring te kunnen doorgeven aan de volgende technisch logistieker. De eerste weken nog even rust en dan maar kijken wat de alternatieven zijn. Wellicht nog een korte missie van 6 weken of toch eerder beginnen met een ‘normale’ baan in deze Westerse wereld. Ik vermoed het laatste maar voel nu nog de behoefte aan een week rust en niets doen. Bedankt voor jullie support, steun via e-mails en berichtjes. Ik hoop iedereen snel persoonlijk weer te spreken. Ik zie jullie binnenkort!
Tot snel, tot ziens
Wilco
Laurien:
Van 40 naar 4 graden
Daar zitten we dan weer braaf thuis achter de computer met dikke truien aan, warme amaretto koffie en overgebleven paaseitjes. Beetje zoeken nog voor ons beiden wat we met deze nieuwe situatie aanmoeten.
Bij mij slaat de onrust altijd snel toe dus mijn eerste reactie was dan ook: Ik moet weer weg! Ik merk duidelijk dat ik geen affiniteit meer heb met de ‘ontwikkelings’ projecten van MSF. MSF is in zijn hart een echte Emergency Organization maar dat klinkt sexier dan het is want het overgrote deel van de projecten die MSF heeft zijn projecten waar ze al jaren zitten. Zoals Mweso en Boguila. Dit zijn lang bestaande projecten waar MSF nou eenmaal niet echt meer weg kan omdat er dan niets overblijft voor de plaatselijke bevolking. Ideaal gezien zou MSF dit soort projecten moeten overgeven aan andere lange-termijn NGO’s maar die liggen helaas niet voor het oprapen. Zeker in Boguila is het lastig omdat we daar alleen maar met MSF-ers werken. Het ministerie van Gezondheid is daar in geen velden of wegen te bekennen. Wij hebben alle mensen met enige vorm van kennis ingevlogen vanuit Bangui, wat betekent dat ze net zo snel terug zullen vliegen naar Bangui zodra hun werkgever (lees geldschieter) vertrekt. Dat heeft weinig met humanitair werk te maken. En dat kan je ze ook niet kwalijk nemen. Dat wij blanken nou zo gek zijn om 5133 km van ons eigen land, familie, vrienden, cultuur, eten en klimaat een beetje ‘goed te doen voor de mensheid’, dat is voor Centraal Afrikanen natuurlijk heel anders. Die moeten gewoon brood op de plank hebben voor hun familie.
Gedurende onze periode in Boguila heb ik vaak de hang naar emergency projects gevoeld. Dáár zijn we écht nodig heb ik vaak gedacht. In Mali of Syrië! Niet hier in Boguila waar alles prima loopt en MSF meer als gratis supermarkt gezien wordt dan als humanitaire organisatie.
Alles bij elkaar is het natuurlijk wel een erg jammer einde van dit project en onze MSF carriere. Ik heb dan ook aangegeven dat ik tot begin juni nog beschikbaar ben voor een echte emergency missie van 4-6 weken. Ik zat zelf aan Syrië te denken omdat de humanitaire ramp daar wel heel erg schrijnend is en het werkelijk ongelooflijk is dat niemand iets tegen zo’n dictator doet die de mensenrechten zo schendt door expres ziekenhuizen kapot te schieten of mensen die hulp zoeken arresteert en martelt zodat alle zorg ondergronds moet gebeuren. Helaas had mijn recruiter net 2 artsen naar Syrie laten gaan... Een Hepatitis E uitbraak in Zuid Sudan dan? Nee. Ik ben echt even klaar met Afrika en de Afrikaanse stijl. Misschien zelfs wel gewoon even met Afrikanen. Mag je natuurlijk niet zeggen, maar als je net als humanitair een Kalashnikof in je snuiter hebt gehad, ben je er gewoon even klaar mee en staat het vertrouwen nou eenmaal even op een laag pitje.
Het Emergency team is op de hoogte van mijn beschikbaarheid dus ik zal binnenkort horen of ze me ergens kunnen gebruiken, ik ben benieuwd. Ik lees net van een aardbeving in Iran. Wie weet breekt er morgen weer een andere oorlog of Tsunami uit... Net ramp-toeristen die humanitairen. Ik hou jullie via deze weg op de hoogte. Wilco gaat hier in Nederland eens orde op zaken stellen dus die zou voor deze korte periode niet mee gaan op avontuur.
Schuldgevoel dat ik het project verlaten heb voel ik niet tov de nationale staf. Het is niet dat zij nou het meest loyaal ingesteld waren. Misschien voel ik wel enigszins een schuldgevoel tegenover de expat collega’s. Ik merk dat ik erg veel droom over de onafgemaakte dingen die nog spelen en die follow-up nodig hebben. Ik ben dan ook vandaag maar begonnen een handover te schrijven om te zorgen dat dit soort dingen in ieder geval ergens op papier staan in de hoop dat iemand ze oppakt.
Een post-traumatische stress reactie merk ik nauwelijks. Behalve de gebruikelijke korte fysieke reactie bij een harde knal links of rechts ben ik niet van de kaart en word ik niet zwetend met hartkloppingen wakker. De paar dromen die ik gehad heb (stuk of 3) speelden zich vooral af rond de voorbereidingen op een onvermijdelijke overval op korte termijn. De stress en zenuwen daaromtrent. Typisch.
Voor nu is dit weer het einde van dit korte Centraal Afrikaanse avontuur. Wie weet volgende week vanuit het Midden Oosten of waar dan ook. Zo niet dan ben ik altijd beschikbaar voor theetjes en overgebleven paaseieren. Bedankt voor jullie interesse en medeleven gedurende de afgelopen periode.
Tot gauw in levende lijve.
Liefs Laurien
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 12
[visitorCount] => 69
[author] => Wilco en Laurien
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/925/976_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => een-warm-onthaal-in-een-koud-europa
)
[2] => stdClass Object
(
[reportId] => 4504223
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-04-02
[photoRevision] => 0
[title] => Een onverwachte wending
[message] =>
Slight change of plans
Met gemengde gevoelens kijk ik uit over de zee. We zitten in Kribi- Kameroen. Hoe dat zo gekomen is?
Steeds blijf ik hem voor me zien, die lange slanke donkere man met die arabische wit/zwarte sjaal om zijn gezicht, zijn rode kogels om zijn been gebonden en zijn kalashnikof op me gericht in het te kleine halletje terwijl ik verwilderd onze slaapkamer uitkom. Zo ziet dat er dus uit, zo gaat dat dus. Al een paar dagen hebben we ons allemaal voorgesteld hoe het zou zijn als dit zou gebeuren. Zo dus. Het is zover, we worden overvallen.
2 Minuten daarvoor zijn we om 1:30 wakker geschrokken doordat Anne, Claudia en Melanie op onze deur staan te kloppen. Algehele verwarring. We hebben nog niet door wat er aan de hand is en kleden ons gehaast aan. De dames klinken in paniek. Dan pas zeggen ze: We worden overvallen! Ze zijn hier! Ze zijn voor de deur een bewaker aan het slaan en ze hebben Mark!
Mark is onze acting-Project Coordinator omdat Elise op vakantie is naar Nederland. Hij is dus focal point in ‘dit soort situaties’. Al sinds zondag (de coup in Bangui) maar vooral de laatste 3 dagen waren we ons aan het voorbereiden op een dergelijke situatie. 2 dagen geleden heeft Boguila zijn eerste Seleka bezoek gehad. Met een hoop schoten in de lucht kondigden ze zichzelf aan op de markt (1 km van ons huis). Wij renden automatisch naar de’saferoom’ (lees 3 m2 gang tussen onze slaapkamers in), niet wetende wat er aan de hand was. Op de radio communiceert iedereen van het project snel met elkaar om uit te zoeken wie deze mannen zijn en wat ze willen. Mensen weten hier vaak razendsnel wat er gaande is en geruchten beginnen zich te verspreiden. ‘Ze hebben gevraagd of er auto’s in het dorp zijn.’ (Euhm, ja 6 hele mooie witte...) ’Ze zijn groepjes aan het maken om de basis en de compound te plunderen.’ Slik. Daar zitten we als zwetende sardientjes in een blikje. Te wachten, te wachten, te wachten. De auto’s staan al klaar om meegenomen te worden met de sleutel in het contact voor het kantoor. 2 spannende uren later... nog steeds niets. Nieuw gerucht: ‘Ze komen toch niet plunderen, ze kwamen zich alleen maar voorstellen.’ Goh sympathiek. Iedereen eindelijk naar bed rond 00:00 en we blijven wakker in shifts over de nacht.
De volgende ochtend als Mark met de Seleka wil praten zijn ze als sneeuw voor de zon vertrokken zonder een woord met ons te wisselen maar wel met éen van onze auto’s. Vreemd.
We verwachten ze terug de volgende nacht, wederom met onduidelijke bedoelingen maar er gebeurt die woensdagnacht niets.
Goed terug naar de overval. De vraag door wie, Seleka-rebellen of bandieten, is nu even niet relevant. Het lijkt wel een slecht gekunsteld toneelstuk. Een onhandige onherkenbare slungel zwaait met zijn kalasjnikof in mijn richting en vraagt om geld. Met trillende handen zoek ik mijn security money in mijn zakken. Hij vindt het niet genoeg. Ou est l’argent?! Waar is het geld?! Il n’y a plus d’argent ici, c’est au bureau!’ Er is hier niet meer geld, het geld is op het kantoor. Éen voor éen worden we de woonkamer ingeduwd en moeten we op de grond gaan zitten. Wat een bizarre onwerkelijke chaotische situatie dit. Van links en rechts komen meer gewapende mannen op zoek naar mensen in het huis en geld. De een agressiever dan de ander. De een spreekt beter frans dan de ander. Onderling praten ze arabisch. Alle 4 hebben ze sjaals om hun gezichten en dragen een kalasjnikof of een pistool. Ondertussen zie ik Mark & Andreas in hun boxershort buiten staan met hun handen in de lucht. Steeds de vraag waar het geld is en waar de soldaten zijn. Ze doen alsof ze de Seleka zijn die op zoek zijn naar soldaten van het nationale leger (de FACA). Ze zeggen ze te willen vermoorden. Ik zeg dat hier geen soldaten meer zijn in Boguila en dat het geld op het kantoor in de kluis zit. Waar is Wilco?! Een van de andere teamgenoten zegt dat ze hem mee hebben genomen naar het kantoor (200 meter lopen). Nee, dat wordt me te veel. Dát is niet goed. Ze mogen iedereen mee nemen maar Wilco niet. De kans dat ze hem (een man) iets aandoen lijkt me reeel aanwezig. Ik begin te huilen. Puur omdat ik merk dat ik dan de situatie niet onder controle heb en niet weet of het allemaal wel goed zal gaan. Wilco komt de kamer inlopen met zijn handen in de lucht. Gelukkig, hij is gewoon hier. Opeens zegt de lange gesjaalde man dat ik mee moet komen. Waarheen? Naar het kantoor. Ik?! Ja jij! Ik kijk vragend naar de rest en loop met hem mee naar buiten. Even ben ik bang dat ik alleen met de 4 gewapende overvallers 200 meter in het donker naar het kantoor moet lopen maar ‘gelukkig’ staat Mark (nog steeds in zijn boxershort halfnaakt) buiten bij de keuken en zeggen ze ons beide mee te komen. Ik vraag of Mark alsjeblieft eerst iets aan mag doen. Dat mag gelukkig. Ergens ben ik ‘blij’ dat ik mee moet omdat ik dan enige vorm van ‘controle’ heb of in ieder geval weet wat er gebeurt, in plaats van in onzekerheid af te moeten wachten of alles wel goed gaat terwijl anderen met die met-adrenaline-opgepompte-bandieten mee naar het kantoor moeten lopen. Met onze handen in de lucht en 4 mannen met geweren achter ons aan lopen we naar het kantoor. Jean Paul de hoofd-bewaker deze nacht komt op ons afgelopen en wordt handhandig geschopt en geduwd met ons mee te lopen. Tot ze hem wegtrekken en met de loop van de kalasjnikof in zijn nek slaan en hem een andere richting op duwen. Willen ze niet dat hij ze kan herkennen misschien? Ik vraag ze op te houden omdat hij ook geen geld heeft. Ze roepen dat ze willen opschieten omdat ze hierna naar Paoua willen (jaja) en vragen weer waar de soldaten zijn. Ineens halverwege stoppen ze ons en zeggen ze mij het geld uit de kluis te gaan halen. Ze duwen Mark terug in de richting van het huis. Ik ren in mijn eentje naar het kantoor. Met trillende handen open ik het kantoor en zoek de sleutel van de kluis die standaard in een envelop onder een van de tafels zit. Ik scheur de envelop open met mijn tanden en op dat moment komt de lange man ook het kantoor in. Ik open de ruimte waar de kluis staat en probeer de kluis te openen. Wat een klote slot. Bij de introductie 3 maanden geleden grapten we al dat je beter niet overvallen kon worden omdat het zo’n rotslot is dat je het in tijden van stress niet open kunt krijgen....Nice. Daar zit ik dus met een stel opgefokte overvallers en een geweer op me gericht en ik krijg die klote kluis niet open.... Gelukkig komt Mark met de andere overvallers binnen en ik vraag hem de kluis te openen. Er ligt 7 million XAF (15.000 $) in de kluis. Ik moet richting de muur kijken. Als ze de buit binnen hebben duwen ze ons weer naar buiten. We lopen terug naar het huis. Bij het hek van ons huis blijven ze staan en zeggen door te lopen. Zij piepen er tussen uit richting airstrip achter onze compound. Op het moment dat we het huis inlopen horen we een tiental geweersschoten op de airstrip en we rennen weer naar de saferoom (lees hal). Waarschijnlijk vreugdeschoten dat ze een 20-jaar salaris in 1 avond bij elkaar geregeld hebben. En zo makkelijk ook nog.
Ik voel ons in de zeik en te kakken gezet. Elke sukkel kan een geweer tegen het hoofd van een blanke zetten en ze pissen in hun broek (figuurlijk gezien) en geven je alles wat je wilt. Het is zo makkelijk.
Er heerst totale anarchie in het land. In Boguila was de afgelopen dagen geen leger, politie, gendarmerie noch Seleka. We waren vogelvrij. En dat zijn we de komende tijd ook. Vannacht hebben ze ons geld gestolen. Morgen komt er misschien een andere groep voor de computers en overmorgen voor de thuraya’s andere waardevolle spullen. We moeten hier weg. We zijn hier niet meer veilig. Niemand kan ons (en wil ons?) beschermen.
We blijven allemaal de rest van de nacht wakker in angst dat er misschien andere groepen zullen komen waarvan we hun aggressie-gehalte niet in kunnen schatten omdat we ze geen geld meer te bieden hebben. Elke motor die voorbij komt of elk hondengeblaf doet ons terug naar de saferoom rennen en met kloppend hart afwachten. Werd het maar weer licht. Nog nooit ben ik zo blij geweest met kraaiende hanen die de ochtend aankondigden. Eindelijk om 5:30 begint het licht te worden en ontspannen we een beetje. Nu zijn we veilig. Weg hier. Vandaag.
Na veel heen en weer gecomuniceer met coordinatie in Bangui wordt er uiteindelijk besloten ons een vliegtuig te sturen. Thank god. Om het project lopende te houden wordt er een alternatief skeleton-team ingevlogen. Luis, onze Logistiek Coordinator (een zeer ervaren, onbevreesde, grote, zware, ketting-rokende Spaanse buffel, maar ook vader van 3 kleine kindjes) en Kodjo (de Operation Manager die uit Berlijn gekomen is om alles in Bangui weer op te zetten nadat ons hele kantoor leeggeroofd is) komen op de winkel passen. Margarete en Kami (respectievelijk onze fearless outreach nurse en administratief logistieker) blijven ook. Als alle expats in éen keer zouden evacueren zouden we er zeker van zijn dat overmorgen alles gestolen en vernield zou zijn. Zo’n fijn idee dat een populatie zo dankbaar is dat je er bent he... Eerlijk gezegd vrees ik voor deze 4. Mensen zijn mensen, waarom deze 4 aan deze gevaren bloot stellen. Deze vraag stellen we ons allen. De weegschaal hangt wat ons betreft scheef. Blijkbaar hebben Bangui en Berlijn vanuit hun risk-analysis besloten dat het geoorloofd is mensen in Boguila te laten blijven. Wij vragen ons zeer af van wanneer die risk-analysis is. Is dat die analyse die we allemaal een paar maanden geleden gelezen hebben waarin een paar bandieten links en rechts genoemd worden? Of is dat de risk analysis waarin de totale anarchie in het land en alle ongecontroleerde Seleka groepen, bandieten en de opgefokte populatie in acht genomen wordt...?
Op het moment dat ik hoor dat het geplande Rode Kruis vliegtuig kapot is en toch niet komt (en het al te laat op de dag is om nog een auto naar Tsjaad te kunnen nemen- met andere woorden, dat we vast zitten in Boguila) raakt ik echt een beetje in paniek. De geruchten dat een grote groep geweldadige Seleka onze kant op komt en we geen kant hebben om op te gaan beangstigt me zeer. Gelukkig horen we kort daarna dat er een ander vliegtuigje geregeld is. Misschien heeft mijn uitspatting (de eerste nog maar) geholpen.
Pas tegen de avond komt het mini-9 persoons vliegtuigje aan in de schemering. Er heerst een beladen sfeer. 100en mensen komen afscheid nemen op de airstrip. Iedereen is triest en zelfs dokter Marcel laat dikke tranen. Ik vermoed dat dat niet zoveel met ons persoonlijk te maken heeft maar meer met ieders realisatie in wat voor waardeloze situatie ze zich bevinden. Niemand kan een kant op en iedereen (die voor MSF werkt en dus geld verdient) kan een target zijn voor de volgende overvallers. Iedereen heeft zijn familie in Bangui (waar het nog onveiliger is) maar ook daar kunnen ze niet heen. Iedereen herleeft de coup van 2003 en er is niets dat ze kunnen doen. Het is de eerste keer dat er een MSF team evacueert en alles bij elkaar realiseert iedereen zich de ernst van de situatie.
Nerveus staan we te wachten, angstig dat hij misschien toch niet komt omdat het eigenlijk al veel te laat is. Als we de lichtjes in de verte zien beginnen de vlinders in mijn buik nog heviger te fladderen. Hij komt. Het vliegtuigje rijdt tot aan het eind van de strip en alle 100en mensen lopen/rennen erheen. Er is geen tijd meer voor afscheid, alleen een kleine omhelzing van Luis en Kodjo, overhandiging van sleutels en een woord van succes. We haasten ons het vliegtuigje in. Ik mag naast de piloot zitten. Inmiddels is het donker. De gele lichten van het vliegtuig beschijnen de 100en mensen aan beide zijkanten, we zwaaien. Een emotioneel moment. Opluchting en schuldgevoel tegelijk. Een ontlading. We gaan. Het vliegtuig komt los van de grond. Wij zijn veilig, maar zij?
Vele emoties gaan er rond in mijn hoofd en buik tijdens de vlucht naar Kameroen. Een vreemd, bijzonder en fijn soort rust komt er over me als ik de koptelefoon van de co-piloot op heb en dus niets meer hoor. Als in slow-motion vliegen we langs de sterren en door de wolken, vlakbij zie ik de donderwolken en de bliksem maar ik voel rust alsof ik door het heelal zweef. Een bijzondere bijna buitenaardse ervaring.
Of we nog terug gaan? Nee. Voor mij is het heel duidelijk dat de anarchie in dit land niet 1-2-3 is opgelost. Er gaan verschillende ongecontroleerde Seleka groepen door het land die plunderen, vernielen en verkrachten. Op andere plekken hebben bandieten en zelfs kwaadgezinde populatie vrij spel. Wij vermoeden dat dit groepje mannen van Boguila zelf kwam en we hebben zelfs het gevoel dat sommige van onze eigen staf er iets mee te maken hebben gehad. Op donderdag overdag vroegen we de chaufeurs of iemand bereid was oproepbaar te zijn om mij in geval van ‘nood’ naar het ziekenhuis te rijden omdat ik dienst had. Dat wilden ze alleen doen als ze er van te voren voor betaald werden... Dat is uiteraard erg vreemd. Waarom zouden ze zo’n vreemd verzoek hebben als ze niet zouden weten dat ze volgende dag de kluis leeg zou zijn? Alain (Wilco’s beste basketbal-vriend) vertelde Wilco de volgende dag dat hij Yaya (onze arabisch sprekende chaufeur) verdacht in een hoekje met iemand had zien praten donderdag overdag. Voor ons is éen en éen twee en persoonlijk vertrouw ik niemand in Boguila meer.
Een vreemde desillusionerende afsluiting van onze MSF carriere, maar we komen naar huis deze week. En daar blijven we.
Liefs Laurien
Wilco:
Een onverwachte wending
Vrijdagochtend 01:45. Daar sta ik dan, in m’n hemd, korte broek en slippers en m’n handen omhoog in het midden van onze huiskamer tussen de bedden en metalen kisten. Naast me staan de andere expats, eveneens met hun handen omhoog niet wetend wat ons te wachten staat. Ik vermijd elk oogcontact met onze overvallers die met een AK-47 en enkele pistolen druk zwaaiende bewegingen maken en in slecht Frans om een behoorlijke som geld vragen. Het is midden in de nacht en ik waan me in een film met slechte acteurs. Alles gebeurt razendsnel. Iedereen wordt één voor één gesommeerd om geld te geven. Gelukkig hebben we ons veiligheidsgeld bij ons zodat we de overvallers in ieder geval iets kunnen geven om ze even tevreden te stellen. Ik tel drie overvallers. Hoor veelvuldig Arabisch gepraat. De langste overvaller met de AK-47 draagt een band van kogels om zijn rechterbovenbeen en lijkt de leiding te hebben. Ze nemen geen genoegen met het kleine beetje geld dat ze ontvangen hebben en vragen meer. Ze willen 15 duizend dollar. Nog steeds verdoofd door de diepe slaap waar ik ruw uit ben verstoord hoor ik Laurien in de kamer naast ons in het Frans met de overvallers praten. Ze geeft aan dat er meer geld in de kluis van ons kantoor ligt, 200 meter verderop. Had ze dat nu maar niet gezegd want nu wordt Laurien door de overvallers meegenomen om de kluis te openen. Ze weet de overvallers te overtuigen om ook onze project coordinator mee te nemen. Wij blijven achter in de huiskamer van ozne compound. Tien tergend lange minuten volgen. Tien minuten van machteloosheid. Gek genoeg blijf ik nuchter genoeg om niet allemaal vreemde scenario’s in m’n hoofd te halen wat er allemaal kan gebeuren en blijf me inprenten dat Laurien weer veilig terug komt. We kunnen niets anders doen dan wachten en hopen dat alles goed gaat. Ik ben opgelucht, blij en zielsgelukkig tegelijk als ze allebei heelhuids terugkomen. Bijna tegelijkertijd volgt een salvo van schoten. Dichtbij genoeg om ons de stuipen op het lijf te jagen. We verdwijnen weer in de hibernation ruitme en wachten een gespannen 20 minuten op wat er gebeuren gaat. Niets meer, alles blijft stil. Voorzichtig verken ik de kamer, de veranda en daarna de tuin. Alles is rustig. Ik loop naar de bewaker die op zijn post is gebleven. Hij heeft een paar rake klappen gekregen maar is verder OK. Alle rust lijkt weer te zijn teruggekeerd en de overvallers lijken vertrokken. Ik haal diep adem en loop terug naar ons team om ze een update te geven.
Wat er aan vooraf ging. Vorige week vrijdag begon de onrust die al eerder in Bangui was gestart toen de coup werd gepleegd. In Bangui is veel geplunderd en gestolen en daarna is de Seleka door het land gaan trekken om iedereen over de nieuwe regering te informeren. Er zijn echter verschillende groepen van de Seleka die misbruik maken van de situatie en zelf aan het plunderen zijn geslagen in het land. Daar bovenop zijn er ook bandieten die hun kans grijpen. De bestaande politiemacht is verdwenen wat tot totale anarchie leidt. Veel NGO’s (waaronder MSF-Frankrijk en MSF-Spanje) hebben al besloten om de Centraal Afrikaanse Republiek te verlaten maar MSF-Holland heeft de keuze gemaakt om met een klein team in Bangui, en het hele team, in Boguila en Zemio te blijven. Zoals vorige week al verteld zijn we vorige week eerder van onze outreach movement teruggeroepen omdat er een gerucht de ronde ging dat er een plunderende groep rebellen onze kant op kwam. We hebben voorzorgsmaatregelen genomen door met z’n allen in één huis te gaan slapen en hebben de bewaking extra walkie-talkies gegeven om sneller door te geven als er iets vreemds zou worden gesignaleerd. Uiteindelijk zijn er geen rebellen langsgekomen maar is er afgelopen dinsdag een eenheid van de Seleka groep in Boguila gearriveerd die luid schietend in de lucht hun aankomst kenbaar maakten en zich op het marktplein installeerden. Er gingen verschillende geruchten de ronde waarom ze hier waren. Ook dat er dronken soldaten tussen zouden zitten. Niet wetende wat de daadwerkelijke bedoeling van hun komst was hebben we besloten dat die nacht iedereen om beurten een uur wakker zou blijven om de wacht te houden.
Ik zou de shift van 00:00-02:00 lopen en had me al ingesteld op een korte nacht met weinig slaap. Met de volle maan boven me kon ik het gebied rondom ons huis redelijk goed in de gaten houden. Ik had mezelf in en schaduwrijk gebied gepositioneerd om niet echt op te vallen. De tijd verstreek maar langzaam totdat ik om 01:30 wat kabaal hoorde bij ons tweede huis 100 meter verderop. De expats die hier sliepen waren uit voorzorg al naar ons huis verplaatst zodat iedereen bij elkaar op één plek zou zijn mocht er iets gebeuren. Na een hoop gestommel werd even later een jeep gestart en zag ik de koplampen oplichten. What the F*ck? Nadat ik direct onze PC uit zijn bed lichtte zagen we, bukkend achter een stenen muur, de jeep nog een testrit maken op de landingsbaan achter ons huis en met verhoogde snelheid wegrijden. Het bleek onze pick-up truck te zijn die door zes gewapende Seleka militairen was gestolen. Nog niet wetend wat er allemaal zou komen was dit al een heftige ervaring voor het team. Een overval op onze eigen MSF-compound in Boguila waarbij een pick-up truck is meegenomen. De volgende dag bleek de Seleka eenheid al vroeg uit Boguila te zijn vertrokken waardoor we geen verhaal konden halen. Onze pick-up is overigens 150 kilometer verderop langs de kant van de weg weer teruggevonden. Vanaf die avond heeft ons team niet meer lekker geslapen.
De volgende geruchtenstroom deed vermoeden dat dezelfde groep woensdagnacht weer terug zou komen. Wederom een reden om weer in shifts de nachtwacht te houden en bij onraad tijdig alarm te slaan. Deze nacht verstreek rustig. Het gerucht bleek loos alarm. Vermoeid door de laatste twee opgebroken nachten begon iedereen aan een normale werkdag op donderdagochtend. Omdat er geen geruchten of kenmerken van een onverwacht bezoek waren werd besloten om deze nacht geen surveillance ronde te houden. Iedereen zou eindelijk lekker kunnen slapen. En zo vielen we ook in slaap.
Tot 1:35 diezelfde nacht. Luid geroep. Onduidelijk wat. Iets met pennen? Er zijn pennen nodig? (later blijkt dat Anne en Claudia in de gang om ‘pants’ vroegen omdat ze nog in hun shorts en string rondliepen en snel en graag een lange broek aan wilden trekken). Ik ontwaak traag maar voel al direct aan dat er iets niet klopt. Ik spring in m’n hemd en korte broek die ik al grijpklaar gereed heb liggen. Ik hoor in de gang roepen dat we overvallen worden. Ik kijk in het donker rond of ik iets waardevols zie om nog snel te verstoppen en check of ik m’n veiligheidsgeld in m’n broek heb zitten. M’n hart klopt in record tempo. Ik zie door de openstaande deur een paar gewapende mannen de slaapkamer van Andreas en Mark onderzoeken. Laurien is al uit onze slaapkamer verdwenen. Ik steek m’n handen in de lucht en loop, naar beneden kijkend, langzaam onze slaapkamer uit. Al direct wordt ik opgemerkt en door een overvaller gesommeerd om door de korte gang naar de huiskamer te lopen. Daar sta ik tussen de andere expats met m’n handen omhoog voor drie met sjaals gemaskerde mannen, kalashnikof en pistolen. Ik zie Laurien staan en hoop met alles wat ik in me heb op een goede afloop. Dit gebeurt echt maar het dringt nog niet 100% tot me door.
Die nacht verdwijnen de overvallers met 15.000 dollar en heeft iedereen de schrik goed te pakken. We praten over de beleving, gevoel en schrik. Claudia en Laurien verzorgen twee bewakers die zijn toegetakeld. Er wordt druk gebeld met het hoofdkwartier in Bangui en Duitsland. Gezien het amateuristische karakter van de overval lijkt het een overval door lokale bandieten. Pas als het licht wordt neemt de angst voor een tweede overval iets af. Bij daglicht zullen bandieten zich niet zo snel laten zien. Toch zit bij veel collega’s de schrik op een volgende overval er goed in. Velen willen niet meer blijven en voelen zich onveilig in dit instabiele land. Een moeilijke beslissing omdat hier nog zoveel goed werk kan worden gedaan maar de omstandigheden waaronder we ons werk moeten uitvoeren kunnen niet meer garanderen dat dit veilig gebeurt. Er rest niets anders dan een evacuatie. Hoogstwaarschijnlijk naar Kameroen.
Die vrijdag volgt een lange reeks van korte meetings en updates. Mark, onze tijdelijke project coordinator, praat met de nationale staf, politie, burgemeester, hoofdkantoor en dorpsoudsten. Iedereen is met ons begaan en niemand wil ons zien vertrekken. Het duurt erg lang voordat het hoofdkantoor in Bangui de beslissing maakt om ons toch diezelfde dag nog te evacueren. Een dag van gemengde gevoelens, een hoop emoties en snelle laatste acties volgt. Uiteindelijk krijgen we te horen dat er een klein vliegtuig uit Kameroen is vertrokken en eerst naar Bangui zal vliegen om daar 2 ervaren expats van het hoofdkantoor op te halen die onze plek tijdelijk zullen overnemen om het project toch draaiende te houden. Een schijnbaar afgewogen risico. Ik maak me er niet meer druk om. Onze tassen staan klaar. We willen hier weg. Deze ongecontroleerde twilight zone laat teveel ruimte voor anarchie en de wetenschap dat er bij NGO’s veel valt te halen maakt ons een gewilde prooi voor bandieten. We worden door honderden nationale staf medewerkers en lokale bevolking van Boguila uitgeleide gedaan. Het afscheid nemen valt zwaar maar er is geen andere keuze. We weten al dat we hier niet meer terug zullen komen. Deze instabiele periode zal nog te lang aanhouden om het voor ons mogelijk te maken terug te keren. De duisternis valt in als we de lichten van het vliegtuig in de verte zien opdoemen. Ik heb onze landingsbaan met elk twee auto’s aan begin en eind met groot licht verlicht. Een klein negen-zittertje landt behendig in de schemering. Ik zie Luis (mijn baas) uitstappen en iedereen druk gebarend toeroepen om snel in te stappen om nog voor de echte duisternis van de slecht verlichte baan op te stijgen. Het geheel heeft een surreëel, chaotisch einde. Geen tijd meer om Luis iets uit te leggen voor een handover, geen afscheid van mensen die ik nog graag had willen spreken. De gezichten verdwijnen in de duisternis als ik door het kleine raampje naar buiten kijk om iedereen nog een laatste hand toe te zwaaien. De motoren gaan draaien, het vliegtuig begint te rijden. Volgepropt stuiteren we over de landingsbaan om vervolgens in een plotselinge lift naar boven te worden meegenomen. We zijn los, we zijn veilig.
We landen twee uur later in Yaoundé in Kameroen. Het ICRC (Rode Kruis) vliegtuig taxied naar een speciaal gereserveerde lokatie waar we al worden verwacht. Vanwege onze evacuatie status hoeven we niet eens door de douane. We zijn nu zelf vluchtelingen in een vreemd land dat ons bescherming biedt.
We worden die avond in een hotel in Yaoundé ontvangen door Ferry, een Nederlander die deputy Head of Mission is van MSF-Spanje. Hij vertelt ons dat in dit hotel ondertussen nog 30 MSF collega’s zitten van onder andere MSF Spanje en MSF Frankrijk die ook uit CAR zijn geëvacueerd. Wij lijken één van de laatste projecten in de Centraal Afrikaanse Republiek die nog volledig bemand draaide. De kleine twijfel die ik had of het wel goed was om weg te gaan wordt nu direct weggenomen en maakt zelfs plaats voor een vorm van kwaadheid omdat klaarblijkelijk veel andere projecten eenzelfde sitatutie hebben meegemaakt en ook zijn overvallen en daarna zijn geëvacueerd. Daar had MSF wel iets eerder lering uit mogen trekken. Als de eerste kwaadheid wegtrekt en ik kort bijpraat met Ferry, kijk ik nog eens goed. Ik kijk nog eens goed naar Ferry en luister naar z’n stem. Ik ken hem. Ik probeer een balletje op te gooien en vraag: “Rugbyclub ’t Gooi”. Hij knikt bevestigend. Ferry herkend me niet meteen maar bij het noemen van m’n naam vallen we elkaar in de armen. Wat een kleine wereld. Ik heb met Ferry een jaar of 10 geleden samen gerugbyed en we zaten samen in de redactie van het rugbyclubblad. Hoeveel gekker moet deze dag nog worden.
We zijn nu net terug van een korte trip naar Kribi, een badplaats aan de Atlantische oceaan. Even weg van alle hektiek. We zijn moe, kapot van de indrukken, ervaringen en korte nachten. We zijn in afwachting van wat er gaat komen. We weten nog niet wanneer we terug vliegen naar Nederland. Wel weten we dat we niet meer terug gaan naar Boguila. Niet voorzien en niet gehoopt. Het is Einde Missie.
Ik laat alles nog eens rustig op me inwerken en heb het geluk dat ik dit samen met Laurien heb meegemaakt. Op deze manier kunnen we er samen over praten en het samen verwerken. Een klein lichtpuntje in deze trieste afsluiting van onze missie. Naar alle waarschijnlijkheid weten we volgende week meer en volgt ons laatste verhaal.
Bedankt voor alle support, tot snel, tot ziens,
Wilco
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 18
[visitorCount] => 85
[author] => Wilco en Laurien
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/902/741_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => een-onverwachte-wending
)
[3] => stdClass Object
(
[reportId] => 4499936
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-03-25
[photoRevision] => 0
[title] => De aanval ingezet
[message] =>
We horen enkele schoten in de verte. De eerste sinds we hier zijn. Het suddert en broeit al enkele maanden in dit land. De huidige president komt zijn eerder gemaakte afspraken niet na en verschillende rebellen groepen hebben zich vereningd in een front dat zich “Seleka” noemt. Het ziet er naar uit dat deze groep steeds groter wordt en nu echt lijkt door te stoten naar de hoofdstad. Wij lopen relatief weinig gevaar en de schoten die we horen zijn van soldaten die vannacht naar een dichtbijgelegen dorp rijden om zich daar te vereningen en daarna door te trekken naar de hoofdstad, Bangui. Als er iets gebeurt zal het daar zijn. Het grootste gevaar dat er voor ons dreigt is een overval van de rebellen die auto’s stelen om zich makkelijker te verplaatsen en computers en communicatie apparatuur roven om te verkopen. Dat is al gebeurd bij MSF-Frankrijk en MSF-Spanje. Waar de rebellen groepen vorige keer nog wel respect hadden voor MSF is dat deze keer anders en hebben ze, zo lijkt het, nu nog maar één doel voor ogen en dat is het ten val brengen van de huidige regering. Koste wat het kost met alle middelen die er zijn.
Het is vrijdagochtend en er is groen licht gegeven voor de movement richting Bodjomo. Ik ga mee om mee te helpen een dak te restaureren van een gezondheidspost dat door een paar stevige rukwinden een andere bestemming heeft gekregen. Alles verloopt zoals gepland (redelijk uniek hier) en het nieuwe houten frame is net goed vastgetimmerd als ik rond 11:00 uur bericht krijg dat de situatie met Seleka onrustig begint te worden en we worden verzocht om terug te keren naar Boguila. Het is onduidelijk of de rebellen onze richting op komen maar we nemen het zekere voor het onzekere en keren helaas vervroegd huiswaarts. Geen tijd meer om de golfplaten te plaatsen. Veiligheid boven alles. Terug in Boguila wordt de beslissing genomen om met alle expats in één huis te slapen. Ik fabriceer een paar tijdelijke bedden in de provisiekast, de huiskamer en de gang, deel extra walkie-talkie’s uit aan bewakers, regel twee chauffeurs die stand-by blijven vannacht en zorg voor volle benzinetanks. Alles heeft nog een ongedwongen sfeer en niemand voelt echte druk of sfeer van onveiligheid. Wel worden de evacuatie plannen nog een keer doorgenomen en wordt iedereen geadviseerd om alvast de meest noodzakelijke spullen klaar te leggen in geval we snel weg moeten. Het zal allemaal zo’n vaart niet lopen schat ik in maar ik zorg toch dat ik alles heb nagekeken en klaar heb liggen. Je weet het tenslotte nooit.
Vandaag, zondag, krijgen we te horen dat de rebellen in hun actie zijn geslaagd om Bangui over te nemen en bezit te nemen van het presidentiële paleis. De huidige president zit overigens volgens bronnen al in Congo. We horen van ons hoofdkwartier in Bangui dat ons MSF team daar een tijd lang in hibernation heeft gezeten (soort schuilkelder met slaapverblijf en voedselvoorraad) gedurende de beschietingen. Het is een behoorlijke chaos daar en er wordt veel geplunderd en gestolen. Niet alleen door de rebellen maar iedereen maakt momenteel gebruik van de anarchie die er heerst. Ook het MSF kantoor in Bangui is volledig leeg geroofd en er zijn 8 van de 10 auto’s meegenomen en er is veel medicatie gestolen die klaar stonden voor verzending naar ons toe. Het gerucht gaat dat dat met name door huurlingen uit Tsjaad gebeurt die worden betaald door de Seleka. Ook andere noodhulp organisaties worden leeggeroofd. Gelukkig gaat het ze alleen om de materiele zaken en blijven de expats ongedeerd. Zoals gezegd maak ik me niet al te veel zorgen. Dit gebeurt allemaal op 400 kilometer afstand. Echter, als het coordinatie team uit Bangui vertrekt of evacueert dan moeten automatisch ook de projecten worden geëvacueerd. Het is niet te hopen dat het zover komt. Ik heb namelijk het idee dat zodra wij hier weg zijn onze compound en het ziekenhuis ook helemaal wordt leeggeroofd maar dan door de lokale bevolking. Domweg omdat ze hier helemaal niets hebben, bij de dag leven en niet verder vooruitkijken wat de gevolgen kunnen zijn voor de gezondheidszorg Boguila.
Helaas mogen we vanwege deze omstandheden niet meer buiten slapen. Geen zwoele avondwind die door de klamboe waait, geen blauwe hemel bij het wakker worden. We moeten weer terug naar onze warme sauna. Gelukkig heb ik een tweede ventilator achterover gedrukt en bij volle toeren stormt het nu behoorlijk in de slaapkamer.
Welterusten,
Wilco
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 63
[author] => Wilco
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/875/142_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-aanval-ingezet
)
[4] => stdClass Object
(
[reportId] => 4495949
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-03-18
[photoRevision] => 0
[title] => Nachtelijk avontuur
[message] =>
Er gebeurt altijd wel iets. Zo ook deze week. Liggen we net lekker te slapen hoor ik in de verte mijn naam vaag roepen. Nog niet helemaal zeker of het onderdeel is van m’n droom of echte realiteit draai ik me slaperig om en hoor dat de ‘chef des gardiens’ (hoofd van de bewaking) me op een gepaste afstand van ons buitenverblijf roept. Er blijkt iets in de brand te staan. Het klinkt niet al te ernstig maar ik besluit toch even polshoogte te nemen. Net even buiten de compound staat een gedeelte van een boom in brand, zo ongeveer een meter of vier boven de grond slaan de vlammen uit een grote holle knoest. Hoe krijgen ze dat in vredesnaam voor elkaar vraag ik me af. Ik probeer het risico in te schatten en mezelf te overtuigen dat het niet zo erg is zodat ik weer snel kan slapen. Helaas bestaat er de kans dat door de brand een behoorlijke zijtak af kan breken die ongetwijfeld op een gedeelte van onze compound zal vallen. Daarnaast bestaat er een kleine kans het vuur niet vanzelf dooft maar dat de hele boom vlam vat en mogelijk overslaat op andere bomen. Helemaal in dit warme, droge seizoen. Misschien toch beter als ik het vuur probeer te blussen. Maar hoe op vier meter hoogte?
Ondertussen leer ik meer over de oorzaak van de brand. De boom staat op een route waar veel mensen langs lopen. In de holle knoest heeft zich deze week een enorme bijen familie verzameld die voor behoorlijk veel overlast zorgt. Een paar kinderen hebben geprobeerd de bijen uit te roken en uiteindelijk een stuk brandend hout in de holle knoest gegooid die al smeulend het droge hout in vuur en vlam heeft gezet. Niet erg slim en al helemaal niet zonder een lokale brandweer in het dorp.
Ik trommel een chauffeur z’n bed uit en heb een brandblusser geregeld. De auto fungeert als ladder om me twee meter winst te geven en ik klim met de grote rode zware blusser op de imperial van de auto. Klaar om het vuur te lijf te gaan zet ik me schrap om tegendruk te geven tegen de poeder die ik uit de brandblusser verwacht. Ik ruk de borgingspen eruit, richt de blusmond op de haard en druk de hendel van de brandblusser naar beneden. Ik voel een lichte tegendruk op m’n linkerarm en zie een enorme witte fluim poeder uit de blusmond ontsnappen die een groot gedeelte van het zicht ontneemt. Op hetzelfde moment hoor ik het geluid van duizend opstijgende bijen die luid zoemend een tegenoffensief inzetten. Schijnbaar zat de hele familie bijen nog ergens in de boom en heb ik ze met de straal witte poeder behoorlijk kwaad gemaakt. Omgeven door bijen spring ik met brandblusser en al van het dak van de landcruiser. Bij de landing op de grond druk ik in de constenatie per ongeluk nog een keer op de hendel van de brandblusser waardoor ik al rollend op de grond in een grote witte poederwolk verdwijn. Niet erg flateus maar ik kom er gelukkig zonder bijensteken van af. Het vuur is gelukkig wel gedoofd maar dat blijkt van korte duur en wakkert toch weer aan omdat ik niet lang genoeg heb kunnen blussen.
Vanwege mijn heldenactie heb ik toch wat krediet gekregen en mijn inspaning om het vuur te doven is nu gelukkig overgeslagen op een paar lokale toeschouwers die bereid zijn om de boom in te klimmen, de bijen te verjagen en met water het vuur te blussen. Het is nog een behoorlijke toer om het water in de holle knoest te krijgen, laat staan om met rokende rietstengels de bijen van zich af te houden maar het lukt ze toch om uiteindelijk het vuur te doven. Het verbaast me enigszins dat ze er geen geld voor hebben gevraagd maar dit spontane aanbod om te helpen geeft een verbroederlijk gevoel. Ik ben blij dat we het vuur hebben kunnen blussen en kan weer met een gerust hard gaan slapen.
Mijn goede gevoel over de hulp van afgelopen nacht verdwijnt weer even snel als de volgende dag één van de jongens die bij het blussen heeft geholpen voor ons kantoor staat en vasthoudend blijft vragen of MSF hem toch niet iets kan geven voor de support die hij afgelopen nacht heeft gegeven en voor het risico dat hij uit de boom kon vallen. Met een zucht leg ik uit dat dit soort hulp niet meer dan logisch en normaal is en uit vrije wil moet plaats vinden omdat het een publieke lokatie betreft en de algemene veiligheid van iedereen dient. Ik geloof dat hij het gelukkig wel begreep. Normen en waarden zijn hier nog ver te zoeken.
Het hoogtepunt van de week: Dit weekend is het bewolkt en het waait behoorlijk. Het is rond de 25 graden en een verademing voor lichaam en geest. Wat een feest dat het een keer koud is in dit land.
Brand meester,
Wilco
Laurien:
8th of March International Women’s day
We mochten het weer meemaken dit jaar, Een feest wat in onze geëmancipeerde wereld niet echt speelt maar wat in deze contreien wel wat extra aandacht verdient en kan gebruiken. Vandaar dat ik zo’n 3 week geleden alle vrouwelijke stafleden bij elkaar heb getrommeld om eens samen te kijken wat we (lees zij) zouden kunnen organiseren. In de daaropvolgende weken werd ik enthousiast op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen. De vergaderingen die gepland werden en waar zich steeds meer gewichtige vrouwen van de gemeenschap bij voegden, de sketches die werden geoefend, de doeken die werden gekocht om jurken van te maken, een spandoek werd gemaakt, een voetbal wedstrijd en een optocht werd gepland. Maar het allerbelangrijkste was wel het openen van ons ‘Women’s center’ . Een centrum waar vrouwen heen kunnen voor gynaecologische problemen maar ook in geval van verkrachting of huiselijk geweld. Het blijkt echt nodig te zijn de gemeenschap alert te maken op dergelijke diensten van ons ziekenhuis anders komen ze niet. Het afgelopen jaar hebben we maar 6 gevallen van verkrachting ontvangen. Klinkt goed zou je zeggen. Helaas vrezen wij dat het niets te maken heeft met de incidentie maar meer met het feit dat mensen gewoon niet komen als iets dergelijks gebeurd is. Wat eeuwig zonde is omdat ze daardoor niet beschermd kunnen worden tegen HIV, zwangerschap, SOA’s en mogelijk onvruchtbaarheid op termijn (een indirect ‘doodvonnis’ hier; zonder kinderen > geen man, geen man > geen inkomsten en bescherming...). Over huiselijk geweld wordt hier erg lacherig gedaan. ‘Wat valt daar nou over te zeggen, das toch normaal?’ wordt er onder onze mannelijke staf gegrapt. ‘Je hoort je vrouw af en toe eens te slaan ter correctie’... TER CORRECTIE!!! Nou vraag ik u?!!!! Ooit zo iets achterlijks gehoord? Ik kon toch niet nalaten te zeggen dat als een man dat bij een normale vrouw in Nederland doet, hij een flinke klap terug kan verwachten. Dat vonden ze maar raar. Zelfs mannen erkennen hier dat er een’tiranie’ heerst binnenshuis. Als een man een tweede vrouw wil, heeft de eerste vrouw daar niets over te zeggen. En het is niet eens zo, zoals in sommige culturen dat je je vrouwen en gezinnen dan op zijn minst nog iets te bieden moet hebben zoals een basis vermogen, eten, onderdak, bescherming. Nee, hier mag je zoveel vrouwen hebben als je wilt zonder daar iets zinnigs voor terug te hoeven doen. Er zijn dan ook weinig mannen die geen gebruik maken van dit vrije spel zonder verplichtingen. Het feit dat het altijd hommeles is thuis en dat hun vrouwen altijd ruzie hebben en maken maakt ze niet uit, laat staan dat ze de ander kwetsen. Mocht de vrouw echter ook wat buitenvriendjes hebben dan is het over en uit. Vreemde cultuur...
Goed terug naar international women’s day. Wel nodig zoals hierboven te lezen. Prachtig om te zien hoe krachtig de vrouwen op zo’n moment zijn. Helemaal in hun element en helemaal één. Iedereen had weer mooie jurken aan en ook wij expat vrouwen hadden weer een aparte creatie laten maken. Hmm... tsja...mooie kleuren... maakten we er maar van. Éen vrouw was volledig in pak met stropdas gekomen, hilariteit alom. Ik vond het ook van flink wat humor getuigen, al leek ze zelf wat minder op dr gemak te zijn door haar grap. Met een paar woorden werd het centrum geopend waarna we in een bescheiden parade door het dorp liepen. Zingend en klappend en wel. Alle nieuwsgierige vrouwen onderweg uitnodigend ons te volgen. Bij de markt aangekomen werden de sketches opgevoerd. Hoe meer geweld en geschreeuw, hoe meer entertainment, interesse en gelach. Daarna ontstonden er 2 voetbalteams, in vol ornaat met glanzend gele, nylon voetbalpakjes aan, zeer strak over de uitgedeide billen en benen gespannen. Later in de middag zijn we nog met zijn allen wat gaan drinken. Leuke dag. Jammer dat er hier niet snel iets aan de rechten van de vrouw zal veranderen.
All for 1
Dr Magloire is niet terug gekomen. Ons met 3 artsen achterlatend, om de 2 dagen een nachtdienst en voor mij, naast het ‘achter-de-schermen-werk’ (zoals ik het tegenwoordig maar noem, het echt benoemen is lastig) veel klinisch werk. Op zich dus leuk, lekker met de kindjes in de weer (hoewel wel op mijn ruggemerg imiddels) ware het niet dat het daar achter die schermen inmiddels wel een beetje vol, chaotisch en druk begint te worden. Die idiote diensten van 36 uur accepteer ik dan ook niet meer. Éen van mijn weinige ‘legacy’s' die ik achter zal laten is een nieuw soort rooster waarbij we nog maar 24 uur werken met 24 uur pauze daarna. In ieder geval een heel stuk beter en minder vermoeiend.
Saturnin & Arsene
We hebben een stel erg moeilijke casussen waarvan we 1) niet precies weten wat ze hebben en 2) niet weten hoe we ze kunnen behandelen. 2 Mannen van 25 respectievelijk 30 jaar met, naar wij denken, cardiale en renale insufficientie. De éen is erg benauwd met zijn longen vol vocht en de andere ziet eruit als een reus, van top tot teen gezwollen van het vocht wat hij overal vast houdt. Beide hebben een ernstig verminderde nierfunctie, plassen nauwelijks en reageren niet op Furosemide/Lasix (plasmedicatie). Als je nieren niet meer werken vergiftig je je eigen lichaam omdat je het vuil niet meer uitscheidt via je urine. We hebben de reus maar naar huis laten gaan. Het is soms beter om thuis dood te gaan dan in een vreemd ziekenhuis... verdrietig dat je zo iemand moet laten gaan wetende dat hij niet lang meer zal leven. Maaike heeft ons nog geholpen door de thorax foto’s te beoordelen. Thanks Maaik!
Zo moest ik van de week ook meerdere kindjes ontslaan met ingewikkelde ziekten die we hier niet kunnen behandelen:
Alysa
7 jaar oud meisje met een gezwollen gezichtje, bloedarmoede (zonder malaria of sikkelcelanemie), een hart-ruis (zonder gezwollen voeten of trommelstokvingers), een enorme lever (zonder Hepatitis B of C) en een vergrote milt. Rara wat is dat?... Ik heb geen idee.
Prudence
Een 7 jaar oud meisje die flink benauwd binnenkwam met wederom algehele zwelling van top tot teen, een flink hartruis en eiwitten in de urine. Hartfalen? Nefrotisch syndroom? Gelukkig reageerde zij wél goed op plasmedicatie en ging ze niet meer benauwd maar met nog steeds een bol koppie naar huis (80 km verderop).
Kiria
11 jaar oud meisje met ernstige benauwdheid, een zuurstof gehalte van 80% (vd 1005%) en zeer duidelijke blauwe trommelstok vingers en tenen, geen echte hartruis. Een duidelijk geval van langdurige/aangeboren cardiopathie (hartafwijking), maar wat precies? Gelukkig is er een Italiaanse NGO (EMERGENCY) die hartafwijkingen behandelt in Bangui en zelfs kinderen naar Kartoum stuurt voor operaties (vrij surreel als je hier zo ruraal zit om te bedenken dat sommige kinderen van hier zulke extreem high-tech operaties ondergaan daar). Helaas kan deze NGO zijn activiteiten niet voortzetten vanwege de economische crisis (die voor ons zo ver weg lijkt maar die nu toch even om de hoek komt zetten op indirecte wijze (voor Kiria directe wijze)). Kiria bleek al eens in Bangui geweest te zijn dus onze Medisch Coordinatrice-assistent heeft de informatie over haar opgevraagd; wat blijkt ze te hebben: Een Tetralogie van Fallot! Das niet niks en dat terwijl ze er al 11 jaar mee geworden is. In het kort zijn het 4 congenitale afwijkingen aan het hart bij elkaar: 1) Een gat tussen je linker en je rechter hartkamer, 2) Een restrictie in het vat van je rechterhartkamer naar je longen, 3) Een verdikking van de rechterhartspier en 4) je aorta die anders is in anatomie en positie. Dit alles bij elkaar veroorzaakt dat er veel zuurstof-arm bloed door het lichaam naar de organen en uiteinden (armen & benen) gepompt wordt, vrij zinloos. Hierdoor heeft ze vingers en tenen als blauwe trommelstokken en is ze bij de geringste inspanning benauwd. In onze wereld wordt dit direct na de geboorte geopereerd.
Metertje meer of minder
Ik had weer een slechte nacht vannacht, lekker in onze oplucht bed maar wel met de radio naast met op kanaal 4 (Médecin de Garde). Wetende dat er 2 zeer zieke mannen op de Intensive Care liggen. Beide gisteren en eergisteren geopereerd aan een ingeklemde liesbreuk. De eerste is 2 meter zwarte (necrotische/dode) darm kwijt geraakt, de tweede 60 cm... Je kan je voorstellen dat je er daarna niet zo heel lekker bij ligt. Een beetje net als jongetje Abdon van een paar weken geleden. Een flinke buikvliesontsteking met hoge pols, lage bloeddruk en nauwlijks plassen ondanks de liters vocht die we er in gieten... Ze hebben de nacht overleefd, nu de dag nog, enzovoort.
All bad things come in 2
Bizar maar waar, alle slechte dingen komen hier in 2: Kiria & Prudence: 2 hartziekten, Saturnin & Arsene: 2 nierfalende patienten, 2 schorpioenen bijten in 1 avond, 2 mensen waarbij een slang ze in de ogen heeft gespuugd op hetzelfde moment, Patrice & Benoit > 2 ingeklemde hernia’s met necrotische darmen, 100 kinderen met malaria, bloedarmoede, hoge en lage luchtweginfecties, ooh dat telt niet.
Alle ziektes die je hier tegenkomt zijn uitvergroot en in een later stadium dan je ze bij ons bij een eerste consult zou verwachten. .
Gebrek aan aandacht?
Terwijl ik dit type zit Wilco met de water-mama’s te flirten en zichzelf op te trekken in de mangoboom, waarna de sterke mama’s hem allemaal nadoen, hard giegelend...hmm,misschien moet ik hem toch iets meer aandacht gaan geven...;). Ik heb net geleerd van een zeer wijze vrouw dat je mannen complimenten moet geven, daar worden ze blij van. Ok Ok Ok. ‘Goh wat ben je toch sterk schat!’ ‘Jeetje en die biceps hè!’
Water uit de lucht
Van de week vertrokken Wilco en ik ’s avonds van het kantoor en terwijl Wilco de deur op slot draaide voelde hij druppels in zijn nek. Mijn eerste reactie was ‘het zal wel vleermuizen-plas zijn’. We keken op; geen vleermuizen. Toen kreeg ik ook een paar spatters op me... wat bleek? Regen! 10 druppels misschien, maar het is een begin! Grappig hoe je zelfs als Hollandse eerder aan vleermuizen-plas dan aan regen denkt als je druppels uit de lucht voelt komen vallen.
Datatools & Roosters the 2 loves of my daily live
Nog 2.5 maandje en dan zijn we weer thuis. Fijn. Ik werk hier met redelijk wat frustratie omdat we veel inefficientie tegen komen doordat dingen danwel niet goed gepland/besteld zijn vorig jaar of niet goed overgedragen zijn en dus tussen de wal en het schip vallen, waardoor we hier de hele tijd het wiel weer aan het uitvinden zijn. Met elke nieuwe expat 2 stappen vooruit en 1 stap terug maar hier misschien zelfs wel 2 stappen. Moet ook enorm frustrerend zijn voor de staff. Alhoewel die dankbaar gebruik maken van de onwetendheid van elke nieuwe expat. Helaas hebben ze aan Wilco dan een verkeerde. Die raakt helemaal paranoia van alle duefstal verhalen. In Mweso liet ik nog enige kennis of makkelijke toegang tot kennis achter. Hier laat ik mogelijk een verbeterd doktersrooster en hopelijk een verbeterde Datatool (waarmee MSF alle data kan analyseren) achter. Wel ongeveer de laatste reden op aarde om tropenarts te worden!
Liefs
Laurien-the-datatool-master-to-be
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 11
[visitorCount] => 50
[author] => Wilco en Laurien
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/850/864_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => nachtelijk-avontuur
)
[5] => stdClass Object
(
[reportId] => 4492981
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-03-12
[photoRevision] => 0
[title] => Onder de sterren
[message] =>
De afgelopen week hebben we buiten geslapen. Het is binnen in het huis niet meer uit te houden en ik voel een constante stroom van druppels over m’n voorhoofd via m’n slaap langs m’n hals naar m’n rug glijden. Elke keer weer. Elke plek van het bed is vochtig van de onafgebroken transpiratie die maar door blijft gaan. Ik kan me niet herinneren dat ik dit ooit eerder heb meegemaakt. Gelukkig heb ik een paar bamboe bedden gevonden die ik met een paar stokken, een klamboe en een paar reserve matrassen op een donkere plek in onze tuin heb gezet. Dit is nu onze nieuwe slaapkamer. De mangobomen om ons heen hebben een mooie opening open gelaten boven ons bed. Orion staat elke avond precies op dezelfde plek op ons te wachten en het koelt buiten zo snel af dat we zelfs een deken nodig hebben om lekker te slapen. Dag en nacht verschil met onze sauna binnen in het huis en waarschijnlijk onze redding om toch genoeg nachtrust te pakken.
Overdag is het een soortgelijk verhaal. De ochtend begint om zes uur waarvan de eerste 2 uurtjes nog behagelijk zijn met een graad of 25. Daarna wordt de verwarming aangezet en stijgt het kwik nog voor 12 uur naar 40 graden. Tegen twee uur ’s middags bereiken we de piek tussen de 44 en 48 graden en die warmte blijft erg lang hangen. Vanaf 16:00 koelt het langzaam af en na 19:00 als het donker is geworden eten we wat bij een temperatuur van 35 graden. Op ons kleine kantoor draaien de ventilatoren op volle kracht, op elke tafel staan literflessen met water. Ik heb een voetenbad onder m’n tafel staan om m’n voeten koel te houden en een spray af en toe wat water over me heen zodat de wind van de ventilatoren me een lagere gevoelstemperatuur geeft. Buiten loop je van schaduw naar schaduw omdat de zon maar weinig tijd nodig heeft om onze witte huid te verbranden. Gelukkig zijn we er al een stuk beter aan gewend in vergelijking met de eerste weken hier maar het blijft toch nog steeds vervelend warm.
Wat betreft het werk heb ik me er bij neergelegd dat ik niet teveel bouwprojecten zal opleveren. Ik ben te druk met het rechtzetten en herstructureren van de logistieke afdeling. Ze hebben hier het afgelopen jaar teveel de vrije hand gehad waardoor alles een eigen leven is gaan leiden en niets meer goed is gedocumenteerd. Het is niet meer te hereleiden wat waarvoor is gebruikt en ook bestellingen en back-orders zijn niet meer terug te vinden. Nu Mark, onze supply logistieker, op vakantie is en deze week ook Kami, onze administratieve logistieker, op vakantie is gegaan heb ik deze twee afdelingen er ook bij gekregen. In eerste instantie leek me dat iets teveel van het goede maar ik kan nu meteen ook deze afdelingen beter leren kennen en een paar dingen recht zetten die me al langer een doorn in het oog waren. Afgelopen vrijdag kwam er een truck langs met 8 ton goederen voor ons project. Met name medicijnen. Dan worden er dagkrachten geregeld om alles uit te laden, worden alle collies geteld en alles op een overslagplek tijdelijk opgeslagen. Vervolgens moet de inhoud van alle collies worden geteld en worden ingevoerd in het supply systeem. Ik heb het idee dat tijdens dit proces ook de nodige medicatie verdwijnt. Reden genoeg om ook hier weer bovenop te zitten.
Het hoogtepunt van deze week was de komst van 12 ventilatoren. Hier had iedereen met smart op zitten wachten. Bij het in elkaar zetten van deze bouwpakketten kreeg ik een voor velen wel bekende IKEA déja-vu. Een minimale bouwtekening, teveel boutjes, te weinig moertjes en altijd een onderdeel dat je over houdt. Toch fijn dat wat IKEA ervaring in Centrala Afrika goed van pas komt. Een ander maandelijks terugkerend festijn is het kiezen van de watermama's die deze keer met 200+ vrouwen waren komen opdraven. Dat was wederom rennen geblazen om niet door hebberige handen verscheurd te worden. Het dieptepunt van deze week was dat alle verlichting op de compound en het ziekenhuis er mee stopten. En dat om 02:45 midden in de nacht. Eindelijk in een prima slaap gedommeld op ons buiten verblijf en dan wordt ik alsnog wakker gemaakt. De fout bleek niet moeilijk te vinden: een doorgebrande 3 fase connector. De oorzaak: de connector was maar voor 50% erin gestoken waardoor er een slecht contact was ontstaan en overslaande vonken tot de verbranding hadden geleid. Je vraagt je af waarom je zo’n belangrijke connector er maar voor 50% in stopt en daar geen dubbelcheck op uitvoert. Ik heb de training voor dit soort activiteiten al weer aan mijn lijst toegevoegd.
Al met al is het werk hier een behoorlijke aanslag op lichaam en geest. De warmte maakt je sloom, bederft de eetlust en hindert je in alle activiteiten, de slechte slaap omstandigheden wakkeren de vermoeidheid nog meer aan en de wetenschap dat je meer kan doen als het wat kouder was geweest knaagt continue. Doordat de energie opgaat aan de verkeerde dingen blijft er niet veel energie over om ’s avonds of in het weekend nog wat leuke dingen te doen. Een filmpje kijken is soms een aardig alternatief omdat je daar zonder iets te zeggen onderuit gezakt kan bijkomen van de dag. Op zich zou dit een prima project zijn waar ook nog eens veel eer te behalen valt ware het niet dat de hitte je alle kracht en initiatief ontneemt. Ik hoop dat het eind april snel koeler wordt.
Salut,
Wilco
P.s. Afgelopen vrijdag was het internationale vrouwendag waar Laurien veel werk van heeft gemaakt om dit onder de aandacht te brengen. Ze heeft er zelfs het nieuws mee gehaald. Haar verslag volgt snel.
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 41
[author] => Wilco
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/829/595_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => onder-de-sterren
)
[6] => stdClass Object
(
[reportId] => 4487652
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-03-04
[photoRevision] => 0
[title] => Militaire aanpak
[message] =>
Met een volle maan in m’n rug loop ik stil van onze compound naar het ziekenhuis. Het is drie uur ’s nachts en ik kan de slaap niet vatten. Na een lang weekend Bangui zijn we weer terug in Boguila. Je kan merken dat het hete seizoen nu ook de nachten een stuk warmer maakt. Zelfs zo warm dat ik niet in slaap kan vallen en van lamlendigheid maar m’n bed uit stap om buiten een rondje te lopen. Dat heb ik afgelopen week een paar keer gedaan en het is treurig maar waar dat ik zes bewakers slapend aan heb getroffen en één bewaker zelfs niet op zijn plaats vond. Die bleek na een korte speurtocht bij een andere bewaker een praatje te maken. Het ergste is dat hij als verklaring een verhaal verzon dat van geen kant klopte en zijn fout daarmee twee keer zo erg maakte. Ik heb ze allemaal een waarschuwing gegeven maar ga vanaf volgende week de teugels strakker aantrekken. Ik heb al met een knipooog gehoord dat ik een militaire aanpak hanteer omdat ik overal bovenop zit en bovendien nachtelijke controles uitvoer. Wat mij betreft is al bewezen dat die nodig zijn omdat het merendeel van de bewakers een lekker uiltje mee knapt als alle expats slapen.
Ik heb volgens mij al een keer eerder gezegd dat dit project er om bekend staat dat er in het verleden veel spullen van MSF uit het ziekenhuis werden gestolen. Sinds vorig jaar april is er veel meer controle gekomen en is de diefstal redelijk terug gedrongen maar ik kreeg afgelopen week een tip dat er toch nog één en ander via de achterdeur verdwijnt. Ik heb ondertussen een vriendschappelijke band opgebouwd met de jongen waarmee ik de eerste weken van mijn verblijf hier het basketbalveld heb gerenoveerd. Een gemotiveerde harde werker met een positieve instelling die je hier weinig ziet. Hij werkt niet voor MSF maar ik huur hem nu vaak in als dagjeskracht. Vanwege de vertrouwensband die we ondertussen hebben opgebouwd tipte hij me hoe en waar bijna dagelijks nog steeds enkele kleine verduisteringen plaatsvinden. Wat er schijnbaar gebeurt is dat een gedeelte van het voedsel dat dagelijks aan de keuken van het ziekenhuis wordt gegeven apart wordt gehouden en tijdens de lunchpauze via de achterzijde van het ziekenhuis richting de markt verdwijnt en daar wordt verkocht. Als dat waar is dan zijn er veel mensen van de nationale staf bij betrokken omdat dit proces zich over meerdere schijven afspeelt: degene die het voedsel uitgeeft, het keukenpersoneel, de bewakers, een gedeelte van mijn technische team die daar ook werken en degene die het met hun motoren vervoeren naar de markt tijdens de lunchpauze. Wederom tijd voor maatregelen. Omdat ik geen harde bewijzen heb en niemand direct kan beschuldingen heb ik het erop gegooid dat we een nieuwe veiligheidspolicy moeten introduceren waarbij de vijf ingangen van het ziekenhuis moeten worden teruggedrongen naar maximaal drie ingangen. Ik heb aangegeven dat na een lange discussie we hebben besloten om het hek bij de achterzijde van het ziekenhuis te sluiten en heb voor de motoren een nieuwe parkeerplaats aan de voorzijde van het ziekenhuis gevonden die door iedereen in de gaten wordt gehouden. De morrende reacties of dat nu echt wel nodig was bevestigde mijn indruk dat de tip die ik gekregen had wel degelijk klopte.
Hetzelfde geldt voor het kerosine verbruik dat we wekelijks aan de bewakers geven. Ik heb het sterke vermoeden dat er voor mij niemand ooit heeft nagedacht of er enige balans te ontdekken was tussen de hoeveelheid kerosine die we uitdelen en de hoeveelheid die daadwerkelijk wordt verbruikt. Zo is er een keer besloten om de bewakers 15 liter kerosine per week te geven. Ik had al het idee dat de 15 liter die de bewakers per week krijgen redelijk veel is om wekelijks 10 kerosinelampen gedurende de nacht te laten branden. Nu ik hier ook een tip over heb ontvangen dat er wekelijks vijf liter richting de markt verdwijnt heb ik deze distributieketen ook als een onderszoeks project opgepakt. Met een kerosinelamp en een maatbeker met 300 ml kerosine heb ik de test gedaan om te zien hoeveel kerosine je per lamp per nacht verbrandt. Dit is maximaal 100 ml per lamp, dus 1 liter per nacht voor 10 lampen en dus maar 7 liter per week en dus is de 15 liter een behoorlijke overkill. Met een kleine aanpassing kunnen we ruim 400 liter kerosine op jaarbasis besparen. Ik moet de reductie in hoeveelheid kerosine nog aan de bewakers doorgeven maar ik verwacht ook hier weer enkele morrende reacties te ontvangen.
Alsof het nog niet genoeg is betrapte ik enkele dagen geleden iemand uit het dorp op een ander type diefstal. Niet één waar je direct aan denkt maar wat wel degelijk één die in de categorie diefstal valt. Diefstal van water. Het water dat speciaal wordt opgepompt en is gereserveerd voor het ziekenhuis (dus niet van de publieke pomp). Er was iemand bezig met het vullen van een 20 liter bidon bij een waterpunt van het ziekenhuis dat wat afgelegen ligt, onze OPD (out patient department - hier wordt het eerste consult gedaan als je je ziek voelt). We hebben hier een bewaker in dienst om alles in de gaten te houden maar dit waterpunt ligt redelijk achteraf bij de uitgang van de OPD. Tijdens een toevallige ronde die ik rond 19:00 uur met de bewaker maakte zag ik iemand verschrikt opspringen en in de duisternis wegrennen. Bij nadere inspectie bleek er een 20 liter bidon onder de kraan te zijn gedrukt. De bewaker die bij me was herkende de persoon en vertelde dat dit geregeld voorkomt. De publieke waterpomp in het dorp is namelijk tijdens het hete seizoen druk bezocht (ook in de avond en nacht) en is voor sommige mensen in het dorp verder weg dan dit waterpunt in de OPD. Het vervelende is dat we al water te kort hebben voor het ziekenhuis en we dus geen water kunnen missen door dit soort diefstal. Gisteren heb ik de uitgang van de OPD met bamboo stokken dichtgetimmerd en daarmee iedereen de optie ontnomen om hier nog illigaal water te halen. Weer iets dat me vast niet door iedereen in dank wordt afgenomen maar dat wel recht doet aan het systeem.
Nu ik steeds beter begin te begrijpen wat er zich hier allemaal achter de schermen afspeelt en dat ze zelfs het kleinste restje kerosine dat is overgebleven ‘s ochtends vroeg uit de kerosine lampen stelen ben ik momenteel zo alert op alles dat een militaire aanpak helemaal zo verkeerd nog niet is om alles weer verantwoord te laten verlopen. Ik blijf voorloping nog even doorgaan met patrouileren.
Op dit moment overleven we het weekend op een traditioneel fornuis, d.w.z. drie bakstenen, wat hout en lucifers. Ons gasfornuis werkt niet meer omdat iemand zonder mij te informeren heeft geprobeerd de drukregelaar van de lege gasfles los te draaien om deze op de volle gasfles over te zetten. Omdat de drukregelaar behoorlijk vast zat hebben ze met man en macht geprobeerd om deze met een simpele tang los te draaien. Na de draairing te hebben versleten hebben ze op andere manieren geprobeerd de drukregelaar los te draaien wat uiteindelijk resulteerde in een groot gat in het druk compartiment. Toen werd ik er uiteindelijk wel bijgeroepen waarbij ik hoofdschuddend aangaf dat ik dit de meest stomme, zonder gezond verstand gebruikte, stunt vond die ik ooit heb gezien. De opmerking die daarna volgde geeft voor mij het kennis niveau aan waar ik mee te maken heb. Degene die de drukregelaar kapot had gedraaid zei: “Maar we kunnen het gat toch weer dichtmaken met superglue...”. Volgende week ga ik een training opzetten over gasflessen en (de)montage van de drukregelaar.
Tot snel,
Wilco
Laurien:
Over the edge
Shit daar heeft ‘ie me, over the edge. Ik ben er even helemaal klaar mee. Ik loop met ontwijkende blik weg van het kantoor en gelukkig heeft mijn geliefde binnen 10 seconden door dat er iets niet in de haak is. Wat ben ik kwaad en gefrustreerd! Nou is het niet zo heel moeilijk me over the edge te krijgen als ik maar 2 uur slaap gehad heb in 36 werk maar dit achterbakse gedrag is wel het laatste wat ik kon gebruiken.
Ik heb net buiten voor de deur van het ziekenhuis een uur lang een verhitte discussie met éen van mijn nationale staf-artsen-collega’s gehad. Verhit, in hoog tempo en in het frans... Waar het op neer kwam was dat hij ons (expats/MSF) op een (als je het mij vraagt) achterbakse manier probeerde te chanteren, transport voor hem heen en terug naar Bangui te regelen (zoals bekend 400 km verderop, allen te bereiken via vliegtuig of 2 dagen achterop een motor of bovenop een vrachtwagen) voor een ‘congé de circumstance’, dat wil zeggen een sterfgeval in de familie. Daar kunnen we niet aan beginnen. We hebben zo’n 40 ‘delocalized’ (van Bangui naar hier gebrachte) staff, die allen bij elkaar 1-2 x per week iemand in de famile verliezen (niet zo gek als je 10 broers en zussen hebt en met ‘parents’ niet alleen een vader en moeder maar iedereen die familie is bedoeld wordt. De dokters hebben al de mazzel dat we 2 x per jaar een vliegtuig voor ze regelen voor hun vakanties. Waar deze jonge, normaal gesproken, vrolijke enthousiaste dokter Magloire het idee vandaan haalt dat het zijn recht zou moeten zijn dat we voor elke omstandigheid verplicht zijn transport voor hem te regelen is mij onbekend. Eerst probeerde hij er al een hele week vakantie aan vast te plakken (want het is wel erg ver weg he). Dat wij daardoor hier dubbel zo hard moeten werken interesseerde hem blijkbaar niet.Vervolgens liet ie vallen dat hij dan nog maar eens moet ‘reflecteren’ of hij nog wel bij zo’n organisatie wilde werken als we ‘zo met onze werknemers omgingen’ en geen transport voor ze wilden regelen en dat hij nog niet wist of hij volgende week dan wel terug zou komen... ‘C’est a vous’ was mijn eerste reactie daar op. Geenszins van plan aan deze chantage mee te doen. Ik verwees hem naar de administratie en de project coördinator. Tot noch toe even goede vrienden. Tot ik hem voor het ziekenhuis tegenkwam en de discussie ineens een andere toon kreeg. Het kwam er op neer dat hij iets zei in de trant van ‘ja maar jij als expat verdient hier goed’... Ai daar raakte ie me net even op de verkeerde plek. Op een plek van frustratie die ik al sinds september 2011 heb. Namelijk de gedachte van nationale staff dat het normaal is dat expats 3 keer zo hard werken dan zij dat doen en dat we daarbij ook nog eens veel geld verdienen en een luxueus leven leiden op onze compound... Ik denk dat u allen wel beter weet. Hij begon over dat humanitairen nou eenmaal compromissen moeten sluiten in hun leven. Want inderdaad natuurlijk hij is ook ver van zijn familie, vrienden en relatief luxe leven in Bangui. Maar laten we dat niet vergelijken met het feit dat wij expat niet alleen in ons eigen land verplaatst zijn zoals hij maar dat we ons eigen land verlaten hebben, onze familie, vrienden, cultuur, eten, taal, hygiëne, systemen, klimaat en dat alles voor een schamel loon en erg basic living conditions. Hoe durft ie zo’n bewering te maken? Any how, mijn reactie was niet eens de meest typisch Lauriense zoals je hem zou kunnen verwachten maar ik lachte verbaasd en grapte iets in de trant van ‘nou als je die vergelijking wil maken, hoeveel verdien jij dan?’. Ai, helemaal fout. Diep beledigd. Na 4 keer uitleggen dat ik natuurlijk helemaal niet letterlijk wilde weten wat hij verdient maar dat ik maar aan wil geven dat wij expats hier voornamelijk op een vrijwillige basis werken was hij nog steeds beledigd en zei dat door de wending die dit gesprek genomen had hij helemaal nog maar eens goed moest overwegen of hij wel terug zou komen. Niet te geloven. Je ziet de schijnheiligheid voor je ogen gebeuren maar het ontbreekt je aan het frans om iemand te bereiken. Iemand die het nu zo probeert te spelen dat jíj je lullig voelt en dat het door jou komt dat hij ontslag neemt en jij daardoor in de problemen komt in je team. Wat gewoon niet waar is! Dat hij vervolgens ook nog eens smalend lachend ontkende dat het door mijn frans komt dat ik de woorden niet kan vinden om alleen maar 100% diplomatiek te zijn (buiten het feit dat het natuurlijk ook niet 100% mij is, to say the least) , frustreerde me nog meer, want natuurlijk kan je je in je moedertaal nou eenmaal veel beter uitdrukken en zal hij daarin altijd een voordeel hebben. Met de ontkenning van de taalbarrière bedoelde hij dus eigenlijk gewoon te zeggen dat ik lomp was. Wat in dit geval (geloof me deze keer) níet het geval was. Dit bleek een man te zijn die éen (verkeerd geïnterpreteerde) opmerking niet kan pareren en niet meer los kan laten. Helaas heb ik wel meer ervaring met dergelijke mannen ;) maar daar schiet je niks mee op omdat ze nou eenmaal onbereikbaar voor redelijkheid zijn op zo’n moment... Aaah! Het verhaal ging rond in cirkels voor een uur, tot we nep-glimlachend uit elkaar gingen en ik mijn tranen van frustratie nog net binnen kon houden tot ik het kantoor even later uit liep. Wat een scheinheilige klootzak, me zo in de hoek te drijven. We zullen zien of hij volgende week terug komt. Wilco was uiteraard woest en zei; ‘als hij volgende week terug komt, was het blijkbaar allemaal bluf en dan...dan is ie van jou!’ Haha. Ik wens Magloire veel succes met het vinden van een werkgever in de Centraal Afrikaanse Republiek, waar de regering geen geld besteed aan gezondheidszorg en zeker geen dokters rondvliegt, waar in overheidsziekenhuizen geen medicijnen en geen systemen zijn en je dus geen practiserend dokter kunt zijn maar alleen maar manusje van alles om iets van werk gedaan te krijgen en waar je geen trainingen krijgt on the job om een beter arts te worden. Succes met het vinden van een betere werkgever waar je meer verdiend en betere secundaire arbeidsvoorwaarden hebt dan bij MSF. Bonne chance!
Cultuur? Religie? Retardatie?
Wat een frustraties kun je soms hebben als het gaat om onwelwillendheid van ouders. Een concept wat we in de Nederlandse kindergeneeskunde niet of nauwelijks tegenkomen, niet als het gaat om serieuze ziektes en behandelingen. Je ziet eigenlijk nooit een ouder die iets niet over heeft voor zijn/haar kind. Hier is dat anders, apart om te zien. We hebben een prachtig 7 maanden oud jongetje Francis die nu al voor de zoveelste keer malaria heeft (inmiddels al 4x een muskietennet gekregen heeft voor alle opnames die hij al in het ziekenhuis gehad heeft) en ernstige bloedarmoede waarvoor een bloedtransfusie nodig is. Voor zo’n kleintje praten we over 120 ml bloed, ½ kopje. Zowel de vader als de moeder weigeren hem dit te geven. Ook weigeren ze in het dorp andere familieleden te zoeken die het zouden kunnen doen. Als ik de verpleging vraag wat hiervoor de reden is krijgen ze daar geen antwoord op. Als ik via de verpleging vraag of de ouders dan blijkbaar accepteren dat ze de dood van hun kind kunnen voorkomen maar als ze dat niet doen dat hij dan dood gaat. Dan accepteren ze dat... Tsja, waar sta je dan? Die kleine kijkt je met grote angstige ogen aan, zo slap en bleek als een vaatdoek maar zijn ouders interesseert het niet. Helaas is de mentaliteit als het gaat om bloeddonatie hier zorgwekkend. Mensen willen het niet.. Is het cultuur? Religie? Gebrek aan begrip? Angst? Niet veel wat we er aan kunnen doen Niet met uitleg, sketches of beloningen. Gelukkig is niet iedereen hetzelfde en vonden we na 3 dagen eindelijk iemand en heeft hij bloed gekregen. Net op tijd. Over een paar weken zal de strijd opnieuw beginnen als hij terug komt met hetzelfde probleem. Wel fijn dat je wat geld kunt verdienen met de verkoop van al die muskietennetten die ze elke keer weer mee naar huis krijgen na elke opname... Ik hoop alleen wel dat Francis daar ook een deel van krijgt in de vorm van eten oid...
Abdon
Dan nog meer triest nieuws. Ik was erg blij toen ik hoorde bij terugkomst uit Bangui dat Abdon, het jongetje met de darmperforatie door buiktyfus nog leefde. Maar die blijdschap verging snel toen ik hem zag, ernstig vermagerd in zo’n korte tijd en klinisch geen spat verbeterd tov voordat ik weg ging, inmiddels 1.5 week na zijn operatie. Dezelfde avond overleed hij. Niet te doen, een vader bij hem op bed bij wie de tranen stilletjes over zijn wangen rollen. Verdriet is hier zo anders dan bij ons. Mensen zijn een stuk praktischer als het gaat om verlies van geliefden/familie/kinderen. Waar bij ons ouders wanhopig zijn en het verlies van een kind nooit zullen kunnen verwerken, gaan mensen hier snel door met hun dagelijkse leven omdat dat nou eenmaal noodzakelijk is. Maar als je dan dat stille verdriet van zo’n vader ziet, raakt je dat.
Mocht het niets worden als dokter...
Dan kan ik altijd nog kapper worden. Zie Wilco’s nieuwe kapsel!
Goed nieuws
Het goede nieuws is dat we waarschijnlijk iets eerder thuis komen dan gepland. In plaats van begin juli, begin juni omdat ik dan mijn huisartsengesprekken beter kan plannen en niet onnodig nog voor 2 weken terug naar hier hoef te gaan voor E1100,- na een vakantie in Nederland. We gaan niet op vakantie en komen eerder terug. Nog niet 100% zeker maar wel waarschijnlijk. Nog maar 3 maandjes dus! Ff knallen nog!
Liefs Laurien
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 48
[author] => Wilco en Laurien
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/799/865_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => militaire-aanpak
)
[7] => stdClass Object
(
[reportId] => 4483346
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-02-25
[photoRevision] => 0
[title] => Clubsandwiches aan het zwembad
[message] =>
Wat een verademing, van de 125 uur dat we nu in Bangui zijn hebben we onszelf zo’n 100 uur op onze kamer met airco verschanst omdat er buiten niets van je overblijft. Je verliest liters aan vocht per dag die er niet bij te drinken zijn om een denderende hoofdpijn te voorkomen of genezen.
Ineens vertrok ons vliegtuig van Boguila naar Bangui een dag eerder dan gepland, met dermate veel werk en stress tot gevolg van de plotseling verkorte werkweek dat het hele concept van R& R al bijna niet meer de moeite waard was. Pas toen het vliegtuig de grond verliet viel er een last van mijn schouders, laat de korte vakantie maar beginnen.
Helaas vertrok het vliegtuig dit keer niet vanuit onze achtertuin maar moesten we eerst 2.5 uur rijden naar Paoua (na een vermoeiende nachtdienst) waar MSF Frankrijk een groot ziekenhuis runt. Een mooie gelegenheid om even te buurten. Leuk om te zien hoe zij te werk gaan en hoe hun ziekenhuis er uit ziet. Zij krijgen elke 2-4 weken een nieuwe Franse chirurg (die komen werken in hun vakantie…). Zo doende kunnen wij onze gecompliceerde chirurgische patiënten naar ze toe sturen. Leuk om te merken dat meetings in het Frans met fransen (!), andere NGO’s en zelf een Franse chirurg inmiddels prima gaan.
Valintin
Zo hebben we ook Valintin naar Paoua laten gaan voor een echo en zo nodig en mogelijk een operatie. Kleine Valintin is 5 jaar, weegt 11 kgr (!) en heeft een grote tumor in de rechterkant/flank van zijn buik die hem van binnen opeet. Het maakt niet uit hoeveel plumpynut (de pinda-pasta-calorie-bom die we ondervoedde kinderen geven) je hem geeft, hij teert gewoon weg. Wij dachten dat de tumor misschien uit ging van de rechternier (nefroblastoom) of een kluwen aan lymfeklieren (TBC, Lymfoom). Daarom stuurden we hem naar Paoua voor verdere diagnostiek. Komt ie terug met een briefje waarop staat dat alleen de lever iets vergroot is maar dat er verder geen tumor in de buik zit… Zelfs een debiel voelt dat er een enorme klont van 10x 15 cm in de rechteronderbuik /flank zit… Kleine, iele Valintin maakte me aan het huilen van de week toen ie terug kwam. We deden de visite en hij lag op bed (te zwak om nog zonder ondersteuning te zitten) maar strekte heel wakker zijn handjes uit om onze hand te schudden. Zijn oogjes staan ver uit elkaar (beetje zoals het hoofdrol-knaagdier uit Ice Age) maar hij glimlacht altijd voorzichtig. Zijn moeder heeft hem opgegeven en wil hem mee naar huis nemen. Ze heeft een dikke wel gevoede baby aan de borst die direct begint te huilen zodra de tepel zijn mond verlaat. Gadverdamme zo’n dik verwend jengelend kind terwijl zijn grote broer minder weegt dan hij en naast hem ligt dood te gaan. Kan die kleine dikkerd natuurlijk ook niets aan doen maar ik kon het even niet hebben. Het feit dat een moeder de zorg voor haar kind opgeeft is een principe wat wij niet kennen en het doet zeer.
Ik kom net terug in Boguila en hoor dat Valintin vrijdagnacht is overleden, sneller dan verwacht maar misschien maar beter.
Het goede nieuws is dat Abdon, het jongetje waarbij we vorige week zoveel poep uit de buik moesten schoonspoelen, er nog is.
VVF
Het voelt wel goed om terug te zijn. Vandaag is de HIV/TBC expat verpleegkundige vertrokken wat mij achterlaat met haar werk, nice... Volgende week gaan we een Vesico-Vaginale-Fistel (VVF) reparatie kamp beginnen. Dit was al voor begin januari gepland maar vanwege de onrusten in het land was het uit/afgesteld. Ineens vonden we toch een ervaren Malinese chirurg die het wilde doen, dus ineens alle hands aan dek om het alsnog te organiseren. Een VVF is een onnatuurlijk connectie tussen de blaas en de vagina wat kan ontstaan na een langdurige bevalling (> 48 uur) of een gewelddadige verkrachting. De reden dat het ontstaat is dat bv het babyhoofdje te lang op de blaas en de vagina wand geduwd heeft waardoor de doorbloeding dermate is afgenomen dat het weefsel necrotisch is geworden (dood weefsel) waardoor er een gat ontstaat in het weefsel en daardoor een tunnel van de blaas naar de vagina. Je kunt je voorstellen wat er dan gebeurt… De vrouwen gaan urine lekken direct uit de blaas via de vagina (die uiteraard geen sluitspier heeft en dus niet gesloten kan worden) naar buiten. De vrouwen gaan stinken, krijgen ontstekingen en worden verstoten, wat leidt tot sociale isolatie en ondervoeding. We gaan proberen 60-80 vrouwen van dit stigmatiserende probleem af te helpen. Het wordt een flinke happening. 80 vrouwen met hun Garde Malade in tenten naast het ziekenhuis. Alle vrouwen moet 8-10 liter water per dag gaan drinken (en dus verliezen/lekken), wat ze haten en de afgelopen jaren zo veel mogelijk hebben vermeden om maar geen urine te hoeven verliezen. Dit is om hun weefsels aan te laten sterken en schoon te krijgen ter voorbereiding op de operatie. Verder moet er gekeken worden naar hun voedingsstatus en of er sprake is van bloedarmoede en ze zo nodig aansterken. We hopen dat de chirurg zo’n 3-4 operaties per dag kan doen. Hij blijft voor een maand. Gelukkig hebben we een Duitse verpleegkundige uit de hoge hoed kunnen toveren die ervaring heeft met VVF. Dat scheelt mij weer een hele kluif. Ik hou jullie op de hoogte van onze leaking ladies.
Liefs
Laurien
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 43
[author] => Laurien
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/772/899_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => clubsandwiches-aan-het-zwembad
)
[8] => stdClass Object
(
[reportId] => 4481305
[userId] => 198150
[countryId] => 37
[username] => karinaalbers
[datePublication] => 2013-02-22
[photoRevision] => 0
[title] => Op weg naar Togo
[message] => Hallo allemaal,
We hebben een tijd zonder internet gezeten dus vandaar een laat en lang verslag...
Op weg naar Togo
Eerst even een paar dagen bijgekomen op het strand van Kokrobite in een leuk guesthouse aan zee waar in het weekend alle vrijwilligers en gewone reizigers naartoe komen voor de reggae feesten. Wij waren er gewoon door de week en ook nu werd er voortdurend reggaemuziek gedraaid en was er menig rastafari te vinden, al of niet op zoek naar blanke vrouwen. Helaas, geen ligbed op het strand. Wel leek het alsof je voortdurend naar een film zat te kijken want er gebeurde zo veel op het strand. Voor ons guesthouse werden grote houten boten met de hand gemaakt zonder gebruik te maken van boormachines ed. De boten zagen eruit zoals ze dat ws al eeuwen doen, rijkelijk gedecoreerd en voorzien van veelal religieuze opschriften. Meteen daarnaast werden boten te water gelaten en werd de vis met grote netten gevangen. Het binnenhalen van die netten kostte uren en daar was een man of 20 mee bezig en vervolgens was het nog een hele klus om de boot weer op het strand te krijgen. Als het net eenmaal met de hand binnen werd gehaald, snelden de vrouwen en kinderen er naartoe, werd de vis volgens een niet te begrijpen verdeelsysteem verdeeld en liepen de kinderen weg met de zeeslangen die in het net zaten om ze op te pakken, ermee te gooien, op te springen en uiteindelijk met een touw als zweep zo'n beetje dood te martelen. Echt zachtzinnig gaat het er hier niet aan toe.
Hier getracht wat info over Togo en vervoer ernaartoe te krijgen maar we eindigden er uiteindelijk mee dat we uren zijn omgereden in verschrikkelijk stoffige minibusjes maar ach, zo kwamen we ook nog eens in Ho terecht. Niet dat daar veel te beleven was behalve dat we moesten verkassen omdat we geen water meer hadden in de kamer maar het blijft toch heel erg leuk om met het lokale vervoer te reizen, ook al moet je een uur wachten omdat de tro-tro eerst vol moet zijn en kun je of je benen of je hoofd niet kwijt als je een beetje lang bent.
Bij het busstation en onderweg is het een komen en gaan van mensen die je iets willen verkopen: water, snoep, pennen, ondergoed, vreemde smeerseltjes, kapmessen,eten, fruit, hele broden, kammen etc etc en ook kwam er nog iemand langs om schreeuwend het geloof te verkondigen. Dat was wel wat veel maar het is nooit saai. De wegen zijn op sommige stukken aardig maar het kan ineens zo zijn dat de weg ophoudt en er alleen nog maar zandweg is waardoor alle dorpjes volledig onder het rode stof zitten, en wij ook na een dag.
Togo
Eenmaal bij de grens was het ineens een drukte van belang met auto's, bussen en enorme overbeladen lorries die dwars door elkaar heen rijden, houten snackstalletjes en winkeltjes die van alles en nog wat verkopen en talloze geldwisselaars die een beroerde wisselkoers rekenen. Wij werden van het ene naar het andere loket verwezen, vulden weer de eindeloze formulieren in en konden toen te voet de grens over (waar ook een vrouw met volledig ontbloot bovenlijf langs ons heen liep, heeeel bijzonder). Uiteindelijk met een taxichauffeur naar ons hotel in Lome gegaan. Het hotel, wat er zelf uitziet als een soort oostblokgebouw, staat achter de hele grote Duitse ambassade, heeft een goed restaurant (zeggen ze, ik vond het niets, saai Frans eten) maar ligt aan een onverlicht, onverhard stofpad. In Lome zelf is niet veel bijzonders te zien. De regeringen van de afgelopen 25 jaar hebben weinig goeds gedaan waardoor veel internationale bedrijven zijn verdwenen en er nauwelijks een middenklasse is. De koloniale huizen zijn vervallen of staan leeg, er zijn nauwelijks winkels maar wel een enorme markt met goedkope spullen maar ook hier weer bijna geen restaurantjes omdat de mensen gewoon het geld er niet voor hebben. Wel vonden wij natuurlijk weer een bijzondere plek. Midden in de hoofdstraat stond een terras ( het enige wat we in het centrum gezien hebben) waar ze keiharde reggae muziek draaiden en die gerund werd door een Libanees die Hezbollah aanhanger was en die veel foto's liet zien van knuffelbeesten en grappige foto's, foto's van modern Libanon en Beiroet en van de oorlogen aldaar. Hij werd geholpen door een Marokkaanse die heel veel had gereisd en onder valse voorwendselen naar Togo was gehaald en nu weer probeerde weg te komen. We komen hier veel mensen tegen met bijzondere verhalen. Op straat, meteen naast het restaurant , hielden de moslims hun gebed. Op die momenten stopten ze met de muziek zodat de moslims rustig konden bidden.
In Togo en Benin wordt nog veel voodoo bedreven zodat we ook nog naar een fetisj markt zijn geweest die nogal rook door het licht rottende vlees van de dieren die uit heel Afrika kwamen en waarvan men denkt dat ze kunnen genezen, beschermen of kracht kunnen geven. De foto is niet voor de weekhartigen onder ons...Wij worden ondertussen beschermd door de fetisj die wij daar konden kopen, de prijs was goed als de goden het er mee eens waren haha.
Ook zijn we nog even naar 1 van de grootste nachtclubs van West Afrika geweest maar het was maar een rare bedoening met heel veel magere Afrikaanse mannen in kleurige strakke kleding die Michael Jackson probeerden na te doen of zo, wat dronken expats en wat jonge knappe prostituees. Het was niet de bruisende bedoening die we ervan verwachtten....
Wat kan reizen toch leuk zijn
Om 5.30 opgestaan, spullen gepakt, 6.00 uur ontbijt en daarna op weg naar het busstation. De manager van het hotel vertelde ons dat we beter vroeg konden vertrekken om op tijd naar Kara te kunnen, een rit die tussen de 4 en 7 uur zou duren, afhankelijk van wie je het vroeg.De taxichauffeur vertelde ons doodleuk dat we, als we van tevoren hadden geboekt, we ook met een grote, directe bus weg hadden gekund en dat het hotel niets van de bussen wist. Wij dus om 7.15 uur klaar om met de zeer oude minibus te vertrekken maar ja, die moest eerst vol. Op het station, en ook onderweg is bijna geen eten te krijgen behalve heel veel (stok) brood zonder iets erop of wat halflauwe frisdrank. Gelukkig hadden ze wel tv en werd ik uitgenodigd door een oude moslim om de voetbal te komen kijken van een paar b clubs uit Frankrijk. Toch wel bijzonder om naast een oude moslim en een slapende Afrikaan geperst voetbal te zitten kijken. Om 1200 uur was er ineens beweging. Ik dus gauw naar het openbare toilet, wat geen toilet was maar een soort douchehokje zonder douche, zonder water, zonder groot gat en zonder toiletpapier. Toch nog even nagevraagd en ja hoor, dat was het toilet. Weer heeel bijzonder. Ik kreeg gelukkig wel waspoeder voor kleren om mijn handen mee te wassen. Bij terugkomst bleek dat ik mij voor niets had gehaast. Om 12.30 reden we weg en toen besloot iedereen dat er nog spullen gehaald moesten worden en dat de tank leeg was. En dus reden we een uur later echt weg en duurde onze rit van 400 km in totaal 16 uur!
Togo is denk ik wel het armste land waar we gereisd hebben. Behalve in Lome is het onderweg niet mogelijk om een maaltijd te krijgen, er is geen electra, er wordt gekookt op houtvuren en je ziet vooral vrouwen en kinderen met enorme takkenbossen op hun hoofd rondlopen. Er is geen stromend water, op zijn best zie je bij de dorpen een gezamenlijke pomp maar je ziet ook onderweg vrouwen met teilen of emmers water op hun hoofd langs de weg lopen. De mannen doen zo te zien niet heel veel. Na zonsondergang zie je dan ook alleen nog maar een enkel vuurtje bij een huis of een lamp op zonne-energie. Het rijden is vooral s avonds gevaarlijk in het stikdonker want er rijden auto's en fietsen zonder licht, mensen en dieren steken ineens over en andere auto's en enorme, overbeladen lorries op weg naar Mali gaan van rechts naar links over de weg om de gaten in de weg te ontlopen. Het is dan ook geen wonder dat er vele ongelukken zijn.
Het land zelf is verder veilig. Ondanks dat ons Frans nogal belabberd is, zijn de mensen hulpvaardig en vriendelijk in contact zonder opdringerig te zijn. Het komt wat ruiger over dan Ghana, er zijn bijna geen toeristen, wel zijn er wat Fransen die bij NGO's werken of voor zaken hier zijn. Tot nu toe erg leuk, jammer dat de Fransen het hebben gekoloniseerd want het eten is er niet op vooruit gegaan, erg smakeloos vergeleken bij het heerlijke pittige eten in Ghana.
Het noorden van Togo
Met de meest onverzorgde, doch wel redelijk Engels sprekende gids de bergen en omgeving van Kara in geweest en daar traditionele dorpjes, een smid en marktjes bezocht. Er is in Togo 1 min of meer toeristische plaats waar mensen wonen die van oudsher erg argwanend waren door invallen door buitenstaanders een paar eeuwen geleden. Zij hebben hun huisjes in een soort fortje gebouwd zodat ze met pijl en boog op belagers konden schieten door schietgaten of kokend water vanuit het bovenste deel van het huis konden gooien. Wij bezochten het huis van de chief die zichtbaar rijk was met veel koeien etc maar in de rest van het dorp was het weer armoe troef en kom je hier her en der kinderen met hongerbuikjes tegen. Er wordt niet erg best voor de eigen bevolkingsgroep gezorgd.
Op de markten hier is nauwelijks wat te krijgen, hier zelfs geen plastic spullen die elders oververtegenwoordigd zijn, helemaal geen fruit en alleen yam, cassave tomaat en uien groente en wat magere kippen en geiten als vlees. Verder zie je wel mensen zitten met kleien potten, stookhout, doeken, zelfgestookt bier, waspoeder etc maar ook met bijv 5 visjes, kopjes rijst of kopjes cement. Ook hier geen eten te krijgen.
Onderweg zeggen mensen je gedag, en af en toe begint een kind luid te krijsen of je wezenloos aan te kijken. Er zijn nu heel weinig toeristen door de oorlog in Mali, waardoor er veel minder mensen op doorreis zijn. Er zijn huizen van klei of de ronde hitten met rieten dak. Er zijn nagenoeg geen personenauto's allen mototaxi's, busjes en auto's die alleen rijden als ze vol zijn.
Aangezien het eten in het hotel ( dat bekend staat dat het de enige werkende lift van het land heeft lift heeft buiten Lome, die het vervolgens niet deed) duur en niet lekker is, de Lonely Planet er maar op nageslagen, minstens een half uur op zoek geweest en geen restaurant gevonden maar wel onze gids en een vriend dus toen maar de meest taaie kip, maar wel in heerlijke pittige saus, gegeten en het maar weggespoeld met een paar
biertjes.
Het is echt een superleuk land als je er de lol van kunt inzien.
Voor zover onze trip in Togo,
We zitten ondertussen alweer in Benin,
We hopen dat met jullie alles goed gaat,
Tot horens,
Groetjes en liefs,
Karin en Rein
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2009-08-11 20:32:09
[totalVisitorCount] => 96003
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 2089
[author] =>
[cityName] => Ouando
[travelId] => 433352
[travelTitle] => West Afrika 2013
[travelTitleSlugified] => west-afrika-2013
[dateDepart] => 2013-02-07
[dateReturn] => 2013-03-07
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/791/279_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/198/150_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => op-weg-naar-togo
)
[9] => stdClass Object
(
[reportId] => 4478511
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-02-18
[photoRevision] => 0
[title] => De balans tussen de patient en de computer
[message] =>
Als in Villa Volta een waar sprookje, liggen Wilco en ik op een bed, een meter zwevend en schommelend boven de grond, onder de mango boom, met een warme bries om ons heen. De watermama’s met de gele 20 liter bidons op hun hoofd liggen in een deuk om dit fata-morgana achtige tafereel en de ‘bonjours’ van nieuwsgierigen die over de rieten schutting spieken nemen toe... Is de hitte me naar de bol gestegen? Heb ik me uit wanhoop tot de opioden gekeerd? Is het cerebrale malaria? Nee hoor lees verderop Wilco’s tekst en uitleg maar. Laten we zeggen dat ik Wilco ergens hoog in de boom vond deze ochtend...
Nadat dokter Marcel bedacht had dat zijn gratis tanden-vakantie wel lang genoeg geduurd had heb ik er voor gezorgd dat ik 1.5 week diensten vrij was. Maar afgelopen vrijdag was het weer zo ver. De dag begint om 6 uur en om 23:00 raakt mij bezwete hoofd eindelijk het kussen. Wat een avond en wat gaat er nog komen? Twee erg zorgelijk patienten ontnemen me mijn slaap (daarnaast zou de hitte daar ook wel wat schuld aan kunnen hebben):
Elke tropenarts’ nachtmerrie
Een 17 jarig meisje komt binnen, zwanger van haar eerste kindje maar al 5 dagen bezig de weeen op te vangen. De harttonen van de baby zijn al niet meer te vinden maar er is nog maar 4 cm dilatatie (van de 10 cm die de baarmoedermond open hoor te zijn voordat een baby hoofdje erdoor kan). Dat schiet dus niet op maar het risico op een baarmoeder scheur is groot omdat de baarmoeder de weeen nu al zo lang heeft moeten opvangen, hoewel we niet weten hoe krachtig ze zijn geweest. Ik besluit weeen-opwekkers te geven om de weeen krachtiger te maken in de hoop dat daardoor de baarmoedermond meer open zal gaan (de baby moet er tenslotte toch vaginaal uit) en waarschuw de verloskundigen voor de tekenen van een baarmoederscheur en zeg ze me te bellen als erom 00:00 nog geen verandering is. Na een (in mijn hoofd) onrustige nacht en wat radio-oproepen word ik vroeg in de ochtend pas weer door de niet al te intelligente verloskundige gebeld. ‘Docteur; est-ce que vous pouvez faire un mouvement?’ Een mooie manier om te vragen of ik ‘een beweging naar’ het ziekenhuis kan maken. Nog steeds maar 5 cm en de weeen nemen al de hele nacht niet echt pauzes meer, blijkt na 3 keer vragen (kan een teken van baarmoeder scheur zijn zoals ik ze aan het begin van de nacht ook al uitgelegd had). Ik constateer dat de vrouw op zich in een goede conditie is maar dat de baarmoeder mond inderdaad nog maar 5 cm open is en daarbij erg gezwollen. Dit gaat niet lukken. Dan zijn er twee opties, 1 beslissing te nemen op 5 uur ‘s ochtends. De ene optie is de nachtmerrie van elke tropen dokter, de ander is schennis van wijsheid in een ruraal gebied waar zwangere vrouwen ver weg van gezondheidszorg wonen (deze vrouw kwam van 100+ km). De nachtmerrie zou betekenen dat ik het kind er in stukken uit zou moeten halen, een craniotomie waarbij je het hoofdje via de vagina ingaat om de inhoud er uit te zuigen en zo het hoofd kleiner te maken en het kind er stukje bij beetje uit te halen. Alles om een keizersnede (optie 2, maar een risico voor de toekomst als deze 17 jarige nog 10x zwanger wordt, wat ze zal) te voorkomen terwijl het kind toch al is overleden. Ik had meerdere redenen om toch niet voor optie 1 te gaan; 1) Nooit eerder gedaan, 2) Niet willen, 3) Langdurige bevalling waardoor de genitale weefsels al zo beschadigd waren dat het risico op een fistel tussen vagina en blaas al erg groot is, dat ik niet met nog meer hardhandige instrumentaria in deze vagina wilde rond rotzooien, 4) iedereen kent de gyneacologen-die-door-het-sleutelgat-hun-gang-verfen-grap, dit zou ook wel erg sleutelgat-werk worden door 5 cm, en 5) de voornaamste; Ik was bang dat ze al een baarmoeder scheur had opgelopen omdat de weeen geen pauzes meer leken te nemen dus zou een buikoperatie zowiezo nodig zijn. Tijdens de keizersnede bleek dat het kind misvormd was met een hoofd bijna zo groot als een volwassene. Ik was redelijk tevreden met de beslissing die ik genomen had ondanks alles. Zegt dokter Marcel achteraf: We moeten wel uitkijken dat coordinatie niet gaat zeiken als we te veel keizersnedes doen op reeds dode babies... Drop dead Marcel. Prima dan bel ik jou de volgende keer om 4 uur ’s nachts om een baby in stukken te hakken.
Abdon
De tweede patient die me nog meer wakker hield was een 7 jarig jongetje, Abdon, die al 2 weken niet meer poepte en van wie de buik erg opgezwollen en zeer pijnlijk was. Het jongetje was in respiratoire distress en in slechte staat. Zo slecht dat we bang waren dat hij een operatie niet zou overleven. We (dr Marcel en papa Elisée (onze huis-tuin-en-keuken chirurg) die ik om 22:00 naar het ziekenhuis haalde voor overleg)) besloten hem veel vocht en antibiotica te geven via het infuus en de volgende dag te opereren als hij dat zou halen. Een betere indicatie bleek er niet te zijn toen Elisée en ik de buik de volgende ochtend openden; De buik zat vol met poep en inflammatoir weefsel (buiten de darm wel te verstaan). Een klein gaatje in de dunne darm (waarschijnlijk veroorzaakt door een bacterie, Salmonella Typhi) zorgde voor deze levensgevaarlijke chaos in de buik van dit kleine, dunne, bange, zieke jongetje. We sloten het gat zo goed en kwaad als dat ging (ik vervloekte dat ik dit nooit eerder in levende lijve had gezien en mijn chirurgie-dagen al zo lang geleden waren omdat ik niet overtuigd was dat dít de manier was waarop je een darm moest sluiten, maar ik moest bij gebrek aan eigen kennis en ervaring vertrouwen op Elisée). We wasten de buik met 3 liter zout water en nu maar hopen op het beste. Ik hou jullie op de hoogte.
Twijfelachtige energie
Verder kan ik helaas niet zeggen dat ik bulk van de energie wat het werk me hier geeft. Ik twijfel of het een goed idee was deze 3e missie te doen. Het ziekenhuis loopt hier vrij goed en mensen lijken niet erg ontvankelijk voor hetgeen een expat in te brengen heeft. Ze zijn eerder beledigd als je ze niet in elke gedachte betrekt. Nou is dat op zich misschien wel een goed teken want waarom zouden wij alles beslissen , maar het doet me wel afvragen of wij hier nog wel zo nodig zijn. Gezien het feit mijn werk zich hier voornamelijk achter de schermen afspeelt waar je nooit veel direct resultaat ziet is het lastig energie te krijgen van wat je doet.
Liefs Laurien
Wilco:
Zwevend matras
Een goeie week deze week. Een week die in het teken staat van de voorbereidingen voor het warme, zeg maar hete, zeg maar gerust bloedhete, seizoen. Deze week tikte het kwik net de 44 graden aan maar over een paar weken gaan we richting de 50. Het is nu al zo warm dat je vanzelf zo min mogelijk beweegt. Niet zo gek dat de meeste Afrikanen niet zoveel doen in deze hitte. Ik begin het te begrijpen. Het blijkt overigens dat als de temperatuur vanaf 25 graden Celcius met elke graad toeneemt de productiviteit met 2% afneemt. Dus bij 50 graden is de productiveit met de helft afgenomen. Ik ben bang dat ze daar bij MSF bij het maken van de jaarplanning geen rekening mee hebben gehouden. Gelukkig hebben we deze week de eerste drie ventilatoren ontvangen om degene die kapot in ons kantoor hangen te vervangen. De verkoelende bries die na de installatie door het kantoor waait maakt iedereen blij. Dat daarbij alle papieren door de lucht waaien en doelloos ronddwarrelen maakt niet zo veel meer uit.
De andere ventilatoren voor de slaapkamers zijn besteld en komen hopelijk snel. Hoe ze het hier de afgelopen 6 jaar zonder ventilatoren hebben vol gehouden is me een raadsel alhoewel ik wel in de wandelgangen heb opgevangen dat er veel over de hitte is geklaagd en er een optie was besproken om de expats als uiterst noodgeval gedurende 2 maanden in het hete seizoen te evacueren als het echt niet meer te harden zou zijn. Om dat te voorkomen is waarschijnlijk het project goedgekeurd waar ik nu aan werk om een nieuw electriciteits netwerk aan te leggen zodat er genoeg stroom is om alle ventilatoren op aan te sluiten en de koelkasten aan de praat te houden. Om dit nieuwe electriciteits netwerk aan te leggen moet er een nieuwe dikkere kabel worden aangelegd tussen de generator (die naast het ziekenhuis staat) en het kantoor. Vervolgens een nieuwe kabel tussen het kantoor en ons eerste expat huis die daarna doorgetrokken wordt naar ons tweede expat huis. Al met al 350 meter graafwerk. Ik krijg hulp van een electriciën uit Bangui die de installaties in de twee expat huizen voor zijn rekening neemt. Dat scheelt mij gelukkig weer een hoop werk. Elke kamer krijgt een lamp met schakelaar en een wandcontactdoos. Momenteel werken we met een paar 12 volt lampen maar die geven niet eens genoeg licht om ’s avonds een boek bij te lezen. Deze nieuwe installatie komt dus als geroepen. Aan het begin van de week regel ik 5 hulpkrachten om het graafwerk te doen. Ik heb hier geen constructie manager in mijn team dus ik moet zelf een oogje in het zeil houden of alles volgens plan verloopt. Die controle is niets teveel gevraagd want zodra je even weg bent zakt het werktempo terug naar het waakvlammetje en pruttelt het een beetje door tot je weer komt kijken waarna vervolgens iedereen weer vollop aan de slag gaat. Alles gaat met de hand dus met pikhouweel en schep staan we bij 40 graden een 40 centimeter diepe geul te graven, 350 meter lang. Ik heb ze verteld dat als ze goed werk leveren ze de volgende dag terug mogen komen. Die uitspraak is voldoende om in ieder geval iets gedaan te krijgen en daardoor zit nu gelukkig ook die 350 meter kabel in de grond. Nu nog aansluiten en laat dan die ventilatoren maar snel komen.
Tussen de bedrijven door hebben we nog een groene mamba in de achtertuin gezien en gelukkig op tijd van het leven beroofd voordat het andersom zou gebeuren. Er schijnt hier niet al teveel tegengif te zijn dus het blijft oppassen voor slangen.
Omdat ik het toch niet kan laten heb ik deze zondag een zwevend bed geinstalleerd onder onze grote mangoboom in de achtertuin. Ik had al een hangmat opgehangen die zo in trek bleek bij iedereen dat ik besloten had om, bij wijze van proef, een schommel te maken ter grote van een bed zodat meer expats hun vrije zondag luierend en schommelend konden doorbrengen. Met de lenigheid van een slingeraap zag Laurien me door de boom bewegen en met een oud bed en dito matras hebben we nu een zwevend matras onder de boom hangen. Als hier iets afwijkt van de standaard trekt het al snel veel bekijks en zo ook deze keer. Kinderen klimmen in bomen om iets te zien van dit nieuwe zwevende bed en zelfs volwassenen komen langslopen om een glipm op te vangen van dit ‘gekke’ verschijnsel. Wederom erg leuk om dit mee te maken. Alles gaat hier overigens verder goed maar nu schommelen we nog even lekker verder.
Tot snel weer,
Wilco
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 14
[visitorCount] => 50
[author] => Laurien en Wilco
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/740/935_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-balans-tussen-de-patient-en-de-computer
)
[10] => stdClass Object
(
[reportId] => 4473870
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-02-11
[photoRevision] => 0
[title] => Omringd door vrouwen
[message] =>
Met een hoofdschuddende blik loop ik weg van een hysterische vrouwen massa. Ik probeer nog een laatste keer de orde en rust terug te laten keren maar bij de aanblik van de alle vrouwen die gillend achter me aan rennen en om me heen drommen geef ik het al direct weer op. Ik voel me net de man uit de AXE reclame die zich van een nieuwe geur deodorant heeft voorzien. Als dit tafereel was gefilmd hadden ze top reclame materiaal gehad. Hoe ben ik in deze situatie verzeild geraakt...? Ik zal het kort uitleggen. Op onze compound en in het ziekenhuis staan op veel plaatsen watercontainers (1000 liter tanks) waar altijd water voorradig is om je handen te wassen of om te douchen. Om deze tanks bij te vullen is er een eenvoudig maar doeltreffend systeem bedacht waardoor de tanks nooit leeg raken, Er worden op de eerste maandag van de maand (als bij ons om 12:00 de sirenes gaan loeien) 12 vrouwen gekozen die de komende maand het water mogen bijvullen. Dit betekent 6 trips per dag van de waterpomp naar de 1000 liter tanks met een 20 liter bidon op je hoofd voor een schamele vergoeding van 3 dollar per persoon. Ondanks het minimale bedrag is dit voor de vrouwen van het dorp een uitgelezen kans om iets bij te verdienen en dus loopt, op de eerste maandag van de maand, het halve dorp uit om uitgekozen te worden als ‘water mama’. Ik was al gewaarschuwd dat dit een behoorlijk hectisch tafereel zou worden dus ik had een slimme manier bedacht om de keuze van de vrouwen zo objectief mogelijk te houden d.m.v een doodgewone loterij. Ik had voor de zekerheid 90 lootjes gemaakt (ik had gehoord dat er nooit meer dan 60-70 vrouwen kwamen) om uit te delen en vervolgens 90 lootjes die ik in een mand zou gooien om er dan 12 nummers uit te trekken. Ik weet niet wat het was maar het leek deze keer wel of het hele dorp was uitgelopen om gekozen te worden. Na de mislukking om alle vrouwen op te lijnen of systematisch te kunnen tellen zag ik al dat er veel meer vrouwen waren dan mijn 90 lootjes. En een tekort aan lootjes zou voor nog meer problemen zorgen. Na ampele overweging ben ik hoofdschuddend terug gelopen naar het kantoor om nieuwe lootjes te maken terwijl mijn assistent zou proberen om alle dames in een halve circel op te lijnen. Bij terugkomst zag ik een volmaakte halve circel met mijn assistent in het midden. Nadat de lotnummers door iedereen gretige in ontvangst waren genomen (143 stuks) heb ik met Kami, onze Amerikaans administratie expat, de trekking volbracht en hebben we zonder enige slag of stoot deze gevaarlijke klus geklaard. Het feit dat dit voor iedereen de meest eerlijke manier is om te worden gekozen heeft er ongetwijfeld toe bijgedragen dat ik er zonder schrammen of blauwe plekken ben afgekomen (het verhaal gaat de ronde dat dat een keer eerder bij een andere expat was gebeurd). Een horde hysterische op hol geslagen vrouwen hou je niet makkelijk tegen.
Zitten we dinsdagochtend net rustige in het kantoor horen we buiten ineens een wild geschreeuw en het gekrijs van een kleine menigte. Als ik naar buiten kijk zie ik en paar jongens met stenen in hun hand die richting het MSF kantoor rennen en stenen richting de muur van het kantoor gooien. Even gaat de gedachte door me heen dat er een grote rel op komst is maar al snel roept er iemand dat er een slang is gesignaleerd. Het standaard protocol dat dan volgt is wat we dan te zien krijgen. Een grote groep jongens gooien stenen naar de slang en slaan met lange stokken om de slang te doden. Met succes. De dode slang wordt vervolgens met trots getoond als ze zien dat ik mijn fototoestel tevoorschijn haal. Later deze week zien we nog een slang onder een mangoboom en er is er ook één bij ons in de achtertuin van de compound gezien. Eén van de eerste dingen die je kan doen om slangen uit je tuin te houden is om de tuin schoon te houden (geen hoog gras, geen bladeren, takken of stenen in je tuin). Er is al een jaar niets aan onze tuin gedaan schat ik in en dus ben ik met 8 dag hulpkrachten begonnen om de tuin schoon te harken en te ontdoen van alles wat er niet thuis hoort. Als ik ook de opgedroogde composthoop wil opruimen komen we een indrukwekkend grote schorpioen tegen. Die houden ervan om zich in kleine koele donkere ruimtes schuil te houden. De opgedroogde composthoop is daar een prima plek voor. De composthoop is overigens nu weg, net zoals de grote schorpioen. Een opgeruimde tuin is het halve werk.
Dan een korte update over het basketbalveld. We hebben gisteren de laatste hand gelegd aan het vernieuwde veld. Van een overwoekerde grond met veel stenen en bladeren tot een strak speelveld van verhard zand met duidelijke belijning met twee gerestaureerde baskets. Samen met Alain die als enige van het dorp vrijwillig heeft meegeholpen aan de metamorfose hebben we zaterdag met 8 kinderen een klein partijtje gespeeld om het veld in te wijden. De mogelijkheid om te sporten en het plezier dat de kinderen uitstralen is altijd één van de grootste beloningen die je kan krijgen bij dit soort unieke projectjes. Gisteren werd het veld al direct overgenomen door enkele volwassenen waarbij een paar expats ook werden gevraagd mee te doen. Een mooie kans om weer lekker te sporten.
Na onze kleine excursie van vorige week naar een groot stenen platform dichtbij onze compound zijn we deze zondag met een kleine groep van het expat team naar een grote zwarte rots gegaan om wederom even iets te hebben om onze zinnen te verzetten. Op 8 kilometer afstand bevindt zich een soort mini Ayers Rock maar dan in het zwart. Een geweldige, bijna vierkante, zwarte rots steekt een als een voetbalveld op z’n kant de lucht in. Bij aankomst met de MSF jeep komen er al direct een dertigtal kinderen aangerend die ons vergezellen op de tocht naar boven. Een uitgelezen kans om weer de truckendoos open te gooien en de kinderen met grappige dingen te vermaken. Deze keer doet Donald Duck het goed en alhoewel ik niet goed snap waarom ze bij het horen van die gekke stem over de grond rollen van het lachen ga ik er gewoon mee door. Het is te leuk om de kinderen plezier te zien hebben. Misschien zien ze de volgende blanke pas weer over een jaar en is dit nu hun ultieme belevenis om de komende periode op te teren.
Tot volgende week,
Wilco
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 21
[visitorCount] => 49
[author] => Wilco
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/712/240_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => omringd-door-vrouwen
)
[11] => stdClass Object
(
[reportId] => 4469406
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-02-04
[photoRevision] => 0
[title] => 138 uur standby
[message] =>
Jammere collega
Het was een vrij drukke week. Bij hoge mate van gebrek aan collegialiteit heeft een nationale staf collega (Dr Marcel) zich ernstig voor het werkt gedrukt. Hij had kiespijn en is op stel en sprong op de motor naar Bangui vertrokken (400 km), vanwaar hij 3 dagen later, nadat zijn kies getrokken was, terug zou komen... helaas heeft ie het waarschijnlijk met de tandarts (een broer van een neef van een vriend?) op een akoordje gegooid. Die heeft hem vervolgens niet 1 maar 2 keer terug laten komen voor controle afspraken waardoor het volgende MSF transport naar hier pas 3 dagen later kon. Om een lang verhaal kort te maken heeft hij voor zichzelf geregeld dat hij 9 dagen gratis vakantie heeft gekregen (betaald ziekte verlof) en daarmee gezorgd dat er de afelopen 5 dagen maar 2 dokters waren voor zowel de dag als de nachtdiensten, waar ik er 1 van was. Er werd me vanuit de coordinatie in Bangui geadviseerd Andreas, mijn collega, te vragen zijn weekend R&R in Bangui uit te stellen maar omdat het mij niet ontbreekt aan collegialiteit en omdat ik merk dat hij er een beetje doorheen zit, heb ik gezegd dat hij toch moest gaan. Resultaat: Van vrijdag tot de zondag erna 138 uur standby geweest... En nu? Nu moe. Dr Marcel heeft het bij mij redelijk vern**kt kunnen we stellen. Jammer dat hem dat zeer hoogstwaarschijnlijk allerminst kan schelen. Het zal zijn tijd wel lijen, over 5 maanden ben ik weer weg en komt er weer iemand anders. Jammere instelling.
Hepatosplenomegaliewattes?
Verder moet ik zeggen dat ik nog steeds positief verrast ben door het kennisniveau onder de staf. Het systeem hier is dat je verpleegkundigen (infirmiers) en assistent-verpleegkundigen (sécouristes) hebt. De sécouristes zijn niet opgeleid maar leren door in het ziekenhuis te werken en klusjes te doen. Tijdens de visite probeer ik de verpleegkundigen en sécouristes altijd zoveel mogelijk te betrekken, te laten nadenken en dingen te leren. Het valt me niet tegen hoeveel ze weten. Als ik in Mweso (voor de 6e keer aan dezelfde persoon op verschillende momenten) vroeg wat ik zocht als ik rechts in de bovenbuik voelde van een patient, dan kreeg je ‘Euh...??!’ (Lucy natuurlijk). Hier krijg ik direct: Hepatomegalie (vergrootte lever). Verademing. Bijna altijd als ik vraag waarom ik wil weten of een kind plast weten ze dat het is om de mate van uitdroging te bepalen. Heerlijk. Ze bedanken me na elke visite ook uitvoerig omdat ze het blijkbaar leuk vinden zo aktief mee te doen.
Hondsdolle vrouw
Een hondsdolle hond heeft een maand geleden een aantal mensen gebeten voordat ie (gelukkig) gedood werd. Mijn destijdse collega’s zagen 5 mensen op de poli en zagen de bui al hangen. We hadden (en hebben) geen Rabies/anti-hondsdolheids vaccins... En ja hoor, deze week kwam de tweede patient met de zeer kenmerkende symptomen binnen. Totaal geagiteerd met typische trekken van hydrofobie (‘angst’ voor water als je het aanbied) en aero-fobie (zelfde epilepsie-achtige reactie op wind in het gezicht. Dit wetende uit boeken maar het nooit gezien hebbende dacht ik ‘laten we de proef op de som nemen’ om de diagnose ‘vast te stellen’. Ik blaasde redelijk onnadenkend in haar gezicht waarop ik me kapot schrok van de reactie waarbij ze volledig uit dr plaat ging aan iets wat een combinatie van hevige agitatie/epilepsie en contracturen was. Goed, das duidelijk. Niet meer doen. Op het moment dat iemand in dit stadium binnenkomt is de prognose infaust. Het enige moment waarop je nog enige (als uberhaupt al een) kans maakt is wanneer je direct na de beet een hele reeks aan vaccinaties geeft. Het enge aan deze dame was dat haar verzorger/Garde malade (in dit geval haar moeder) haar steeds vast wilde houden waardoor haar handen steeds in de buurt van de mond van de patient kwamen. Ik was als de dood dat de patient haar moeder zou bijten waardoor haar prognose net zo fataal zou zijn. Gelukkig stierf onze dame na 2 dagen. Uit haar lijden verlost.
Vele luchtbellen in de lucht
Als MTL ben ik momenteel alleen nog maar bezig vele ballen in de lucht te gooien om weer wat zaken onder de aandacht van de coordinatie in Bangui te brengen en zaken die zijn versloft weer te reactiveren. Practisch heb ik dus nog weinig geimplementeerd of gedaan. Irritant. Deze week bleek bijvoorbeeld maar weer dat de kennis op het gebied van de pasgeborenen nog ver onder het vriespunt ligt (vriespunt? Oohh de gedachte alleen al). Daarnaast probeert iedereen de verantwoordelijkheid voor zieke pasgeborenen zover mogelijk weg te schuiven. Iedereen is van mening dat pasgeborenen, ziek of gezond, op de verloskunde afdeling horen... Ware het niet dat daar 0 verpleegkundigen en alleen maar verloskundigen (sage-femes) en assistent verloskundigen (matrons) werken... en s’nachts zelfs alleen maar matrons (niet opgeleide bevallings-assistentes). Daar ligt dus nog een hele kluif voor mij. Maar wanneer ga ik daar nou eens even een fantastische training over in elkaar draaien?
Al met al voel ik me goed thuis, beweeg ik me op mijn gemak in het ziekenhuis en tussen mijn collega’s. De contacten zijn goed en ik voel vertrouwen van de mensen met wie ik werk. Vandaag heb ik een briljante uitvinding gedaan die het leven hier een stuk aangenamer kan maken: Ijskoffie. Dat wil zeggen: Wiener Melange koffie-poeder in melk > in de diepvries en... heerlijk! Fijn dat het geluk in de kleine dingen kan zitten.
Liefs
Laurien
Wilco:
Thuis in Afrika
Eindelijk een relaxte dag Echt zo’n dag dat je geen verplichtingen hebt, lekker kan doen wat je zelf wilt doen zonder dat je je ook maar enigzins verveeld. Precies het is zondag en ik heb net de eerste maand rapportages van januari de deur uit gestuurd. Ik merk dat alle ervaring uit Mweso me goed van pas komt en me een enorme voorsprong geeft bij de start in dit project (helemaal zonder enige handover). Waar ik in Mweso 3 maanden nodig had om alles te begrijpen, te plannen en te rapporteren heb ik het hier in 3 weken voor elkaar gekregen. MSF heeft geen geheimen meer voor me en met enkele handige templates die ik in Mweso heb ontwikkeld kan ik hier direct verder en kan daardoor met één oogopslag zien wat de consumptie geschiedenis is geweest van de generatoren en de auto’s in het project. Uit de grafieken is direct te zien dat hier in 2011 en begin 2012 de boel niet goed onder controle was. Het diesel- en benzineverbruik was ongehoord hoog. 40 liter kerosine per week voor 1 koelkast is iets teveel van het goede en auto’s die 1 op 2 lopen in plaats van 1 op 7 duidt ook op een ongezonde situatie. Dat er in het verleden veel werd gestolen in dit project hadden we al gehoord maar nu kan ik het ook aan de cijfers zien. Ook in het ziekenhuis klopten de magazijnvoorraad niet met de uitgifte van voorgeschreven medicijnen van de doktoren. Er is halverwege 2012 veel extra controle uitgevoerd en de situatie is iets verbeterd maar waakzaamheid blijft geboden. Ik zit er in ieder geval bovenop.
Er is hier in Boguila geen andere werkgelegenheid dan MSF. Buiten MSF verdienen de mensen hier geen enkele cent om iets extra’s te kopen. Dat is ook de reden dat veel mensen hier ’s ochtends in drommen staan te wachten om als hulpkracht voor één dag te worden uitgekozen. Helaas heb ik niet altijd veel mensen nodig dus blijft het merendeel met lege handen achter. Als ze dus iets extra’s kunnen vinden om te verkopen dan ligt bij MSF de kans. MSF is voor de mensen hier net luilekkerland waar alles wat ze hier niet hebben op voorraad ligt. En ze zullen zich er dan ook niet voor schamen om bij elke gelegenheid die zich voordoet iets mee te nemen. Afgelopen week zijn bijvoorbeeld de scheerlijnen van enkele tenten verdwenen. We hebben al 8 bewakers per shift in dienst om alle posten te bewaken maar toch is dit blijkbaar niet genoeg (of er is een bewaker bij de diefstal betrokken – een moeilijk te bewijzen verdenking). Al met al zijn de mensen hier zo arm dat we veel meer op onze hoede moeten zijn dat er niets van MSF wordt gestolen. Dat vereist weer dat ik alles tot in detail moet controleren, op moet schrijven en moet navragen om te zien dat er geen misbruik wordt gemaakt van de situatie. Die les heb ik afgelopen weekend geleerd toen ik wat gereedschap heb uitgeleend en er ’s avonds achter kwam dat de hamer niet was teruggebracht. Vervolgens ben ik een paar uur zoet geweest om uit te zoeken waar en op welk moment de hamer is verdwenen. Iedereen wijst naar elkaar en je weet op een gegeven moment niet meer wie je moet geloven. Feit blijft dat de hamer er nog steeds niet is.
Afgelopen week ben ik met het outreach team mee geweest naar een gezondheidspost hier 23 kilometer vandaan om een beeld te krijgen van de activiteiten die in het veld moeten gebeuren. Een uiterst leuk initiatief. Het medische team onderzoekt dan gedurende de dag de mensen van het dorp (en omgeving) die ziek zijn of een probleem hebben en gaan verder hun eigen gang. Ik werd direct aan de dorpsvertegenwoordiger gekoppeld om alle bouw activiteiten van de nieuwe gezondheidspost door te nemen. Het is erbarmelijk om te zien onder welke omstandigheden hier de patiënten worden onderzocht maar dit is wat ze gewend zijn en voor veel meer luxe is gewoonweg geen geld. Omdat ik binnen een half uur wel door had wat er moest gebeuren en alle maten had opgeschreven van de deuren en ramen kreeg ik daarna direct door waarom je als technisch logistieker liever niet mee wilt op dit soort bezoekjes. Er is namelijk niets te doen… Terwijl het medisch team nog druk in de weer is zag ik de dag al langzaam aan me voorbij trekken. Gelukkig zag ik een school in de verte. Wie niet waagt, wie niet wint en dus heb ik een bezoek gebracht aan de school. Een slecht verlicht gebouw met drie klaslokalen vormt het decor en mijn aanwezigheid wordt direct door alle kinderen en de directeur opgemerkt, waarna ik een tijdlang met de directeur praat en een rondleiding langs de klasjes maak. Een mooie invulling van de ochtend en bij het zien van mijn fototoestel wordt voorzichtig gevraagd of ik een groepsfoto van de klas wil maken. Dat is natuurlijk geen enkel probleem.
Deze zondag is dus een heerlijke rustige zondag waar ik eindelijk m’n draai weer heb gevonden. Dat komt ongetwijfeld ook omdat ik meer grip krijg het grote geheel en de kleine klusjes. Daarnaast heb ik me een klein projectje aangemeten om het lokale vervallen basketbalveld weer in ere te herstellen. Samen met Alain, een lokale sportliefhebber, zijn we begonnen om de baskets van alle scherpe uitsteeksels te ontdoen en de belijning van het veld aan te brengen. De beste en meest duurzame manier om dat te doen is om een lange geul te graven en die 5 centimeter breed met cement te vullen zodat een mooie harde lijn ontstaat. We zijn net begonnen maar volgende week hoop ik een paar foto’s te kunnen laten zien. Met Laurien ben ik in de namiddag naar een kleine rots aan het begin van de landingsbaan gelopen. Heerlijk om even weg te zijn van de compound, helemaal als je je realiseert dat je in de Centraal Afrikaanse Republiek rondloopt en het Afrika ziet zoals de meeste mensen zich Afrika voorstellen. Kleine dorpjes met een tiental lemen hutjes, stoffige paadjes met rood zand, geel gedroogd gras met hier en daar een groene boom en af en toe enkele Afrikanen die in gekleurde lappen stof met waterbidons of takkenbossen op hun hoofd als een fata morgana in de verte verschijnen en dan ietwat schichtig maar vriendelijk groetend passeren.
Ik voel me weer thuis in Afrika. Tot snel,
Wilco
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 13
[visitorCount] => 40
[author] => Laurien en Wilco
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/685/108_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 138-uur-standby
)
[12] => stdClass Object
(
[reportId] => 4464655
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-01-28
[photoRevision] => 0
[title] => Verkeersleider in Boguila
[message] =>
We beginnen een beetje te wennen. Aan de omgeving, de mensen, de cultuur, de stilte, het team, de warmte. Het is hier nog steed 40 plus overdag en ik loop nog met een T-shirt, lange broek en canvas schoenen rond. Ik ben er nog niet helemaal achter of je hier wel of niet in een korte broek met slippers mag lopen maar vaak wordt dat als niet erg respectvol gezien richting de bewoners. Alleen kinderen of gevangen dragen een korte broek dus ik heb me er de afgelopen 2 weken nog maar niet aan gewaagd. Aangezien de hitte hier soms niet te doen is ben ik geneigd om die normen en waarden vrij snel overboord te gaan zetten. Op dit moment is de korte broek aan een opmars bezig en staan de avonduren en weekenddagen al volledig in het teken van de halve pantalon.
Ik krijg ondertussen al een wat beter beeld van wat er hier moet gebeuren. Ik heb het budget doorgespit en alle activiteiten voor dit jaar bekeken. Ik heb met m’n nieuwe team gesproken en heb redelijk door wat voor vlees ik in de kuip heb. Ik heb een logistiek assistent, Levy, die veel weet. Daarnaast een geroutineerde superviseur voor de 8 chauffeurs en drie hoofdbewakers die 28 bewakers aansturen. En ik heb 2 radio operators en nog een klein groepje van 4 handige doe-het-zelfers die verantwoordelijk zijn voor kleine reparaties en constructies. In totaal zo’n 40 man om aan te sturen in het technisch logistieke team. Het voordeel van een goed sprekende Engelse logistiek assistent zoals in Mweso heb ik hier niet en dus moet alles in het Frans. Ik heb me er al bij neergelegd dat het niet allemaal vloeiend hoeft en tot nu toe levert het gelukkig nog geen problemen op. Het duurt soms alleen wat langer omdat ik alles twee of drie keer herhaal om er zeker van te zijn dat ze het hebben begrepen.
Het expat team bestaat momenteel uit 9 mensen waaronder de Project Coordinator, Elise, een nuchtere Nederlandse dertiger. Dan is er Andreas, een Duitse dokter, ook begin dertig en lekker open in zijn communicatie. Kathrin is een Duitse, ietwat verlegen, aphoteker van midden dertig en Susan is een wat knorrige verpleegster die ook uit Duitsland komt. Mark onze logistieke bevoorrader komt uit Canada en schat ik ook midden dertig. De rij wordt gesloten door Kami en Pippa. Beide ergens in de 50. Kami doet alle administratie, is Amerikaanse en zit nooit om een woord verlegen. Een typische moeder figuur die van iedereen wil weten hoe het gaat. Pippa komt uit het Engelse Cambridge en is een HIV specialiste. Al met al weer een heel ander team dan in Mweso en zoals het zich laat aanzien een veel rustiger team. Ik zie hier niet zo snel gekke dans- of verkleedpartijen ontstaan. Dat kan overigens ook met de warmte te maken hebben die alle activiteiten tot een minimum beperken. Maar wie weet heb ik het mis.
Omdat mijn voorgangster op vakantie was en daarna vanwege de noodsituatie in Damara is gevraagd om daar te komen helpen heb ik hier geen handover gekregen voor mijn werkzaamheden. Lastig omdat ik daardoor alles zelf moet zien uit te zoeken. Gelukkig helpt alle ervaring die ik in Mweso heb opgedaan om snel de juiste vragen te stellen en een idee te krijgen van de inventaris en alle projecten. Een leuk extraatje bij dit project is de coordinatie van het vliegverkeer dat hier 2 keer per week landt. We hebben een landingsbaan van 1 kilometer net naast onze compound liggen. MSF deelt samen met het Rode Kruis een klein vliegtuigje (een LET L-420, max. 21 personen) dat door 2 piloten uit Zuid-Afrika, die hier hun vlieguren kunnen maken, wordt bestuurd. Als een vliegtuig bij ons landt regel ik 15 dagjesmensen uit het dorp die verspreid langs de landingsbaan gaan staan om overstekend wild en passerende mensen tegen te houden. We rijden met de auto de 1000 meter lange landingsbaan af om te zien of er geen obstakels liggen die voor problemen kunnen zorgen en ik hou met een VHF walkie-talkie contact met het vliegtuig alsof ik een volleerd vluchtleider van de verkeerstoren ben. “RED 526, this is Boguila ground. How do you copy”, waarna ik de communicatie met de piloten start en aangeef dat de “runway safe & secure” is. En dat na één week ervaring.
Zo’n landing en het opstijgen van zo’n witte ijzeren vogel trekt behoorlijk wat lokale bevolking (die vaak toch niets beters hebben te doen). Het lokale leger stuurt meestal ook 2 man om een oogje in het zeil te houden en om te zien of er niets geks gebeurt en zo is het al met al altijd de happening van de week om een vliegtuig op bezoek te krijgen.
Gisteren was er geen water in het ziekenhuis. Geen flauw idee hoe hier het water systeem in elkaar steekt maar het schijnt dat de watertoren die ze hier hebben geinstalleerd in het warme siezoen vaak binnen een dag leeg is. Gelukkig wist het hoofd van de bewaking een noodoplossing om de zondag door te komen maar morgenochtend sta ik met pen en papier klaar om de watervoorziening in kaart te brengen. Vooralsnog weer genoeg werk om me nuttig te maken en hopelijk een steentje bij te dragen.
Volgende week meer,
Wilco
Laurien:
Warm!
Ik vrees dat deze blog wat minder tot de verbeelding zal spreken dan ons vorige uit Congo. We zijn beide nu al redelijk uitgeblust en kunnen nauwelijks nog de puf opbrengen iets te typen. Laat staan iets spannends, sprankelends of levendigs want dat is het laatste wat we ons voelen, levendig. Geen zorgen hoor het is waarschijnlijk puur de hitte die ons lam slaat verder geen enge ziektes, nare omstandigheden of enge mannen met geweren die ons een strobreed in de weg leggen maar de zon, de warme wind, het gebrek aan regen, wolken en verkoeling. Het heeft niet zoveel zin elke week te klagen over de hitte maar in het begin mag dat nog even en het is wel de gedachte die zo’n 7 x per minuut door je hoofd gaat: Warm!!! Als je het zweet van je voorhoofd veegt terwijl je typt achter je computer op kantoor of wanneer je je doek voor de zoveelste keer die nacht nat maakt om onder te slapen. Het bepaald dus redelijk ons leven en helaas vaak ook ons gemoed. Simpelweg omdat het je de energie ontneemt te knallen.
Vol dr in!
Desalniettemin ben ik er op zijn Lauriens toch vol ingedoken hier, zo waarderen ook mijn collega’s gelukkig. Zoals vorige week al deed vermoeden blijk ik er deze week echt volledig ingestonken te zijn. Wat zit ik tot zaterdagavond 21:00 op kantoor te doen na een nachtdienst vrijdagnacht? Juist: een Gap-order.... 2 x per jaar doen we een mega International Order om alle medicatie en materialen voor het komende haf jaar te bestellen (ongeveer 2-4 weken computer-excel werk) en 2 x per jaar mogen we in de tussentijd een kleine Gap-order maken om overconsumptie te ondervangen en zo ruptures te vermijden.... Inderdaad het klinkt net zo saai en weinig avontuurlijk als het is en het is wel de allerlaatste reden op aarde om tropenarts te worden.
Chirurgie?
Verder zijn de taken van een Medical Team Leader: Human Resource, zorgen dat adviezen van bezoekende specialisten zoals Kinderartsen, HIV/TBC specialisten, Anaesthesisten, Epidemiologen die in 2012 langs geweest zijn opgevolgd worden, rapporteren en daarbij vooral controleren of de data-entree-guy het goed gedaan heeft (waarvoor zit hij er dan als je toch alles moet checken ? Inderdaad dan komen we weer terug bij HR > ontslaan met die hap > me....), meetings bijwonen/voorzitten, focal point voor alle medische vragen en beslissingen in het ziekenhuis zijn, contact persoon tussen het Country Management Team in Bangui en mijn team zijn, lastige patienten overplaatsen naar een ander ziekenhuis in de buurt en ga zo nog maar even door. Of ik ook patienten zie? Ja helaas wel, omdat ik dacht dat ik bovenstaande wel kon combineren met het klinische werk inclusief nachtdiensten... Niet zo’n goed idee. Deze week sta ik dan ook 106 uur opgeteld stand by doordat ik 3 nachtdiensten moet doen + overdag gewoon moet werken. Er gaat iets mis hier. Gelukkig ben ik ook de roostermaker dus vanaf Februari is mijn gezicht minder in het ziekenhuis te zien zodat ik niet elke dag tot laat op kantoor hoef te zitten om al het werk in 24 uur te kunnen proppen. Zei ik een maand geleden, misschien zelfs 2 weken nog iets over chirurgie doen? Grapje zeker.
Sorry ff in de klaagmodus. Gewoon moe, van het zand in mijn ogen.
Zara
Een afdeling waar ik me wel wat meer mee bezig ben gaan houden en waar ik al redelijk vriendinnen gemaakt heb (alleen al door een beetje charmant wereldvreemd te doen en ze me elke dag franse verloskundige woorden te laten leren) is de... je raadt het al... de verloskunde afdeling. Helaas weinig fijne verhalen. Eigenlijk best een heftige week. Een vrouw met pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging en dus zeer hoge bloeddruk) kwam een aantal weken geleden binnen. Ik heb het eerste weekend al over haar verteld. Zara. Haar bloeddruk was wisselend 220/140 – 180/110... Geen touw aan vast te knopen. Klinisch deed ze het wonderbaarlijk goed en ook de hartslag van haar baby knorde rustig prima voort rond de 140/minuut al ware het wel een erg klein babietje voor de zwangerschapsduur. Al met al een groot risico voor zowel moeder als kind. De enige remedie is de baby geboren te laten worden omdat de boosdoener de placenta/moederkoek is en die er dus uit moet. Omdat ze moslim is en uit Tsjaad komt mochten we van haar familie geen keizersnede doen. We hebben haar met 4 verschillende medicatie geprobeerd te behandelen, niets hielp echt. Tot ze er klaar mee was en tegen ons advies haar spullen pakte. Deze week was ze ineens terug. Ik blij, denkende dat ze bij zinnen gekomen was. Bleek dat ze de baby al 4 dagen niet meer voelde bewegen en wij inderdaad de harttonen ook niet meer konden vinden. Het babytje was in haar buik overleden. Ze kwam later die dag terug en vertelde dat ze de baby thuis gekregen had. Helaas zullen we het gewicht nooit weten en dus nooit weten of het levensvatbaar was geweest als we het 2 weken geleden met een keizersnede ter wereld hadden gebracht of dat het zowiezo te klein geweest was.
Een volhardend hartje
Een tweede moeilijke casus was een dame die zo’n 20 uur gereisd had van een gezondheidspost naar ons ziekenhuis terwijl ze al 24 uur volledige ontsluiting had maar geen weeen en kracht meer. Andreas mijn jonge verloskundig-onervaren collega belde me tijdens zijn nachtdienst met dit verhaal maar de mededeling dat de harttonen van de baby nog steeds goed waren. Dat verbaasde me maar ik stelde voor oxytocine te geven om de weeen te vesterken en snel een einde aan deze bevalling te maken. Na een half uur belde ik terug om te vragen of hij wilde dat ik haar kwam beoordelen en te zien of we een vacuum konden doen. Dat wilde hij erg graag. Toen ik aankwam bleek dat ze in dat andere centrumpje ook al oxytocine had gehad om de weeen sterk te houden de dag ervoor en blijkbaar bleef het hoofd al 24 steken ergens in het bekken...niet goed. Geen beweging in te krijgen. Gauw een keizersnede geregeld. Alhoewel snel...duurt zo’n 30 minuten voordat je iedereen met de radio gevonden hebt en ze van huis zijn komen sloffen. Ik liet deze keizersnede aan me voorbij gaan na een dag werken en het vooruitzicht van een nachtdienst de volgende dag. Terwijl ik onder de douche stond werd Andreas gebeld dat hij moest komen helpen de baby te reanimeren. Ai. De volgende dag vertelde Andreas me dat ze het kind 45 minuten hadden gereanimeerd, dat klinkt lang en dat is het medisch gezien ook maar het vreemde was dat het hart van het kind steeds boven de 100 slagen per minuut bleef kloppen terwijl de pupillen niet reageerden en het kind niets deed en zeker niet ademende. Blijkbaar had het door de langdurige bevalling al neurologische schade opgelopen. Tsja voor niets een moeder in de vruchtbare leeftijd een keizersnede gegeven wat riskant is voor haar volgende zwangerschappen omdat ze zo ver weg wonen en de kans op een langdurige bevalling en een scheur in de baarmoeder hier veel groter is dan bij ons.
Water under the bridge
Nog 1 naar verhaal? Er kwam een vrouw binnen (nu blijkt de vrouw (of 1 van de vrouwen?) van Levy, Wilco’s assistent) die al 2 keer een keizersnede gehad had en waarvan we nu bovendien dachten dat haar placenta gedeeltelijk voor de uitgang lag. Weer een keizersnede dus. Helaas wat bleek; een waterhoofd, open ruggetje en klompvoetjes. Niet levens vatbaar. Wat een pech, dat soort dingen kun je hier niet voorzien.
Tot zover dus niet een hele succesvolle verloskundige carriere.
Indianen in Afrika
Misschien een grappige anekdote om mee af te sluiten. Wederom een bewijs dat de continenten ooit tegen elkaar aan gelegen hebben. Want wie we denkt dat alleen indianen met pijl en boog schieten... Toen ik vorige week op outreach naar het vermeende kinkhoest-dorp reed, reden we langs een man met pijl en boog. Dus ik vroeg aan de chaufeur of ze daar mee jagen. Nee, vertelde hij, dat gebruiken ze ter protectie tegen struikrovers ed. De pijlen zijn in gif gedoopt zodat je klaarblijkelijk binnen een uur dood neervalt als je geraakt wordt. Toch mooi hoe oude technieken hier nog steeds standhouden.
Hopelijk volgende week een iets opbeurender verhaal. Ik begrijp dat jullie van Nederland op zijn mooist genoten hebben in de sneeuw en op de bevroren plassen. Het zag er prachtig uit op de whatsapp fotootjes.
Liefs Laurien
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 8
[visitorCount] => 45
[author] => Wilco & Laurien
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/658/856_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => verkeersleider-in-boguila
)
[13] => stdClass Object
(
[reportId] => 4460491
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-01-21
[photoRevision] => 0
[title] => Een stoel voor de koelkast
[message] =>
Er toch ingetrapt
Ik zit in de pallot voor ons huis met een lekker briesje wat onder het riet door waait. Het verschaft een klein beetje verkoeling in deze verzengende hitte die ons beide redelijk lamlegt. En dat terwijl het hier winter is, grapje zeker... 35 graden. En dit is nog maar het begin, het wordt nog zomer... 40-45 graden. Niet grappig want echt erg vermoeiend. Ik zit nog steeds midden in de handover met Theo en Andreas. Theo en Andreas zijn beide First mission dokters maar Theo heeft de rol van Medical Team leader (MTL) op zich genomen omdat hij op een gegeven moment ook als enige over was, net als ik vorig jaar, wat betekent dat ie van alles, veel weet. Weer vervelend te merken dat ik grote schoenen te vullen heb. Alhoewel ik de indruk heb dat hij de trein vooral rijdende heeft gehouden, wat overigens al een hele klus is. Andreas is een olijke, aardige jonge duitse arts die door gewoon zichzelf te zijn erg grappig is. Leuke collega, we hebben elkaar wel gevonden in de dingen die we niet weten, niet begrijpen en waar we dus mee moeten gaan worstelen de komende tijd. Vloekwoorden als computers, excel, Data-tool (het computer programma waar alle mogelijke informatie over het ziekenhuis, de patienten, behandelingen, consumpties etc etc in verwerkt wordt... denk ik), Fuchia (Fucking Fuchia = een computerprogramma waarmee we overzicht houden van alles aspecten van onze HIV en TBC patienten...geloof ik) etc etc. Niet de leuke dingen en zeker niet de dingen waarvoor je als jonge arts in Afrika gaat werken. Ik begin steeds meer het gevoel te hebben dat ik er toch ingestonken ben... Er was mij toegezegd dat bepaalde MTL taken verdeeld zouden worden onder andere medische teamleden. Nu hebben we Andreas inderdaad 4 kleine taken gegeven... leaving me with... the rest, om de moed niet te verliezen heb ik ze nog maar even niet geteld. Morgen neem ik de troon (lees kruk) van Theo over want hij vliegt naar huis na 10 maanden. Ik heb redelijk goed door wat er speelt en gedaan moet worden, ik moet gewoon nog even op de trein stappen. Het komt er eigenlijk op neer dat als je de computer overneemt... het werk begint. Ik heb een lijst van 3-4 bladzijden gemaakt van dingen die opgevolgt/gecheckt/ge(re)implementeert en/of gedaan moeten worden... Kom maar op!
Op mijn gemak
De afgelopen week ben ik nog vooral klinisch bezig geweest om de mensen, de systemen en de protocollen weer een beetje te leren kennen. Fijn om te merken dat ik me eigenlijk vrijwel direct gemakkelijk beweeg in deze setting. Ik merk dat ik ervaring heb en kom dus direct goed mee met de rest. Een relatief nieuw vakgebied voor me is verloskunde in ruraal Afrika. Voor de verloskundigen blijkt zieke-pasgeborenen-zorg een heel nieuw vakgebied te zijn. Daar valt nog een boel te leren. Das mooi. De dames van de verloskunde afdeling hebben hun eigen domein gecreerd dus daar moeten ik mezelf nog even binnen zien te wringen. Voor iedereen die weet hoe real African Queens zich kunnen gedragen... daar is een hoop charme voor nodig maar het lijkt de goede kant op te gaan. Ze hebben niet veel aandacht gehad de laatste lange tijd dus ik ben van plan ze dat wel te geven.
Kinkhoest
Gister ben ik op mijn eerste outreach-explo-missietje geweest. We hadden gehoord dat er een kinkhoest uitbraak was in een dorpje 20 km verderop. Kinkhoest kan ik dit soort landen levensgevaarlijk zijn voor kleine kinderen en bovendien onderveding veroorzaken met alle gevolgen van dien (die kennen we onderhand wel na 9 maanden blogs over ondervoedde kinderen in Congo). Ik ben met een nationale staf verpleegkundige op pad gegaan en ik heb 32 patienten gezien in 2 uur, waarvan ik geen zeehondenblaf gehoord heb... wel veel kuchjes en snotneuzen maar geen gierende halen of verstikkende hoestbuien. Volgens mij was er geen kinkhoest. We hebben éen man meegenomen die doof en blind en sterk vermagerd was; HIV? TBC? Wel leuk op pad te zijn en het landschap een beetje te zien. Alhoewel: Zand, dorre takken en bomen en lemen hutjes, droogte droogte droogte, hitte hitte hitte. We kwamen onderweg ‘the black rock’ tegen; een enorme zwarte rots van zo’n 50 meter hoog en een voetbalveld groot... ineens uit het niets op het platte land. Heel bijzonder. We gaan er een keer met zijn allen heen om te picknicken heb ik met de project coordinatrice Elise (Nl) besproken. Onze movements zijn weer veel minder strikt omdat de rust weer wat is wedergekeerd. Boguila is zowiezo al sinds 2006 niet meer aangevallen dus dat is een geruststellende gedachte.
Eerste nacht on call
Ik heb mijn eerste nachtdienst doorstaan. Het is gelukkig echt een rustige periode hier. In het hele ziekenhuis zijn er misschien 65 patienten en in de piek worden dat er misschien 105 (werd mij met grote ogen van ontsteltenis verteld... grappig als je bedenkt dat wij er in de piek zo’n 300 hadden in Mweso). Helaas wordt het administratieve werk er niet minder om. Gelukkig maar éen keertje met mijn hoofdlampje naar het ziekenhuis hoeven waggelen in de nacht voor een kindje wat een epileptische aanval had. Helaas moest ik daarvoor wel eerst de sleutel van het kantoor zoeken om de sleutel van de apotheek te pakken om de sleutel van de controlled drugsbox te vinden om de diazepam te halen... vraag me af wat die hersentjes vonden van alle maatregelen die hier in plaats zijn om diefstal te vermijden... Omdat we maar met 5 artsen zijn moeten we ieder 1-2 nachtdiensten per week doen. Helaas betekent dat 32 uur werken: dag+nacht +dag... Nu nog net te doen maar in de piek is dat echt 32 uur buffelen gedurende de dag en nacht en de volgende dag. We gaan het zien.
Laurientje geboren?
Ik mijn eerste gecompliceerde bevalling succesvol begeleid en gaf de moeder een tip voor een naam mee voor haar gezonde dochtertje. Spannend zelf beslissingen nemen en een grote opluchting dat het gelukt is.
Liefs van deze undercover-MTL
Veel schaatsplezier, we denken aan jullie, deze keer om het een beetje koud te krijgen in gedachten.
Wilco:
Een stoel voor de koelkast
De eerste week zit erop, de kop is eraf. Niet de beste week maar wel één die een goed beeld schetst van wat ons te wachten staat. Op dit moment van schrijven vraag ik me af of we er goed aan hebben gedaan om voor de Centraal Afrikaanse Republiek te kiezen. Niet zozeer vanwege het werk maar meer vanwege de temperatuur. Het zakt overdag niet onder de 40 graden en ’s nachts komen we niet onder de 25 graden. Op het internet zag ik de voorspelling voor volgende week: 45 graden… en volgende maand begint het ‘warme’ seizoen en tikken we gemakkelijk overdag de 50 graden aan. Geef mij dan maar sneeuw en ijs. Ik heb het niet zo met die al te hoge temperaturen.
Daarbovenop heb ik woensdag en donderdag met 39+ graden op bed gelegen vanwege een virus dat ik heb over genomen van Andreas, een Duitse dokter die al een week goed ziek is. Een lekker begin om meteen al 2 dagen lamlendig in bed te liggen. Gelukkig is alles momenteel weer bij het oude maar ik denk dat het een terugslag was van de afgelopen week waarin we elke nacht erg slecht hebben geslapen. Het vervelende van dit warme weer is ook dat het niet uitnodigt om te gaan sporten. Ik moet er niet aan denken om te gaan hardlopen of om me ook maar één keer op te drukken. Ik merk trouwens dat ik ondertussen twee keer zo langzaam loop als in Nederland. Zodra je ook maar iets sneller gaat lopen springen je porieën open en gutst al je broodnodige vocht naar buiten met als resultaat dat je nog meer dan normaal moet drinken.
Daarnaast is dit project lange tijd niet door een goede techlog gerund en dus is er geen goed gereedschap, is er geen voorraad met veelgebruikte spullen en heeft niemand zich hard gemaakt voor wat luxe in het huis, het kantoor of de compound. Zo hebben we geen ventilatoren in ons huis of op de slaapkamers om de lucht in beweging te brengen. In deze hitte geen overbodige luxe.
Jullie lezen het al, het is hier nog niet volmaakt. Ik hoop snel dat we wennen aan de temperatuur en daardoor wat meer kunnen genieten van alles om ons heen. Het is hier heel anders dan in Mweso en je mag het eigenlijk niet met elkaar vergelijken maar onbewust doe je dat toch en dan is het toch wel een hele grote overgang van een plek waar ik alles voor elkaar had naar een plek waar nu niets is en je helemaal opnieuw moet beginnen met minder middelen. Nou ja, ik heb me voorgenomen om er hier ook weer iets moois van te maken zodat het voor de volgende groep en volgende techlog wat aangenamer wordt om hier te verblijven. Doordat we deze eerste weken ons veel eigen moeten maken blijft er niet veel tijd over om te schrijven of om foto’s te maken. Daarnaast nodigt het warme weer niet uit om een lekkere wandeling te maken en veel vast te leggen. In plaats daarvan zit ik nu liever op een stoel voor de koelkast.
De koorts is gelukkig verdwenen maar ik zweet nog even makkelijk een paar liter weg. Volgende week wat meer inhoudelijk over het werk en mijn afdeling.
Greets,
Wilco
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 6
[visitorCount] => 56
[author] => Laurien en Wilco
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/634/372_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => een-stoel-voor-de-koelkast
)
[14] => stdClass Object
(
[reportId] => 4456451
[userId] => 312402
[countryId] => 37
[username] => wilenlau
[datePublication] => 2013-01-14
[photoRevision] => 0
[title] => Bienvenue à Boguila!
[message] =>
Een langzame start
We zijn er weer. Na een mooi avontuur in de heuvels van Noord-Kivu waarbij we ongelofelijke en bijzondere momenten hebben meegemaakt hebben we nu gekozen voor een missie van zes maanden in de Centraal Afrikaanse Republiek (CAR). Een arm en vergeten land in het midden van hartje Afrika waar Artsen Zonder Grenzen een paar projecten heeft lopen. Op het moment dat we voor CAR kozen was alles nog rustig en veilig maar wat niemand had zien aankomen gebeurde begin december 2012.
Enkele rebellengroepen hebben zich eind vorig jaar verenigd in een front dat zich Seleka noemt en zijn op 10 december in opstand gekomen tegen de regering (we komen later terug op de achtergrond en de verschillende partijen die hier actief zijn) vanwege een verdrag dat in 2007 door de rebellen en de regering is getekend. Helaas is er door de regering geen goed vervolg gegeven aan deze afspraken en uitgerekend in december hebben verschillende rebellengroepen besloten om hier een punt van te maken. Wat klein begon is tussen Kerst en Oud & Nieuw geëscaleerd tot een dreigende situatie in het hele land. Het doel van de rebellen is om Bangui, de hoofdstad van CAR, te bezetten en dit als druk- en onderhandelingsmiddel tegen de regering te gebruiken om zich aan het verdrag te houden en de president, Bozizé af te zetten. Het nationale leger (FACA) is niet opgewassen tegen de rebellen en er is versterking aan de Franse regering gevraagd om soldaten te sturen (de Fransen hebben na de afschaffing van de kolonisatie in 1960 nog steeds een belangrijke invloed in CAR). De Fransen hebben dit verzoek geweigerd en de bevolking is in opstand gekomen tegen alles wat Frans is. De Franse ambassade is bekogeld en geëvacueerd en ook de Amerikaanse ambassade heeft de nodige voorzorgsmaatregelen genomen, evenals vele andere NGO’s. MSF is gebleven. Vanwege het opkomende gevaar en de dreiging tegen de Fransen heeft Air France alle commerciële vluchten richting CAR begin januari gestaakt, waaronder dus ook onze vlucht... Alles ingepakt en klaar om te vertrekken, auto uit de wegenbelasting, koelkast ontdooid, alles gewassen, van iedereen afscheid genomen en dan moet je ineens wachten. Gelukkig is de vlucht op 7 januari wel doorgegaan en zijn we met een omweg via Nairobi (KLM) naar Bangui (Kenya Airways) eindelijk aangekomen in de Centraal Afrikaanse Republiek.
Een dor, droog en vlak land met gelukkig nog overal wel wat groen maar niet het frisse volle groen dat we in Congo waren gewend. Warme dagen gevolgd door koele nachten. Een dunbevolkt land met uitgestrekte wegen die voornamelijk uit rood zand bestaan. Bij aankomst in Bangui merken we niet veel van alle onrust in het land. We worden door Ellen, onze Head of Mission, over de veiligheid gebriefd en horen dat de frontlinie zich op 75 kilometer ten noorden van Bangui bevindt bij het plaatsje Damara. De rebellen hebben zich ten noorden van Damara verschanst en het leger met aanvulling van Tsjaadse, Gaboneze, Zuid Afrikaanse, Camerouneze en Congo-Brazzavilliaanse legereenheden hebben hun bivak ten zuiden van Damara opgezet. Iedereen tot de tanden bewapend en elk uur de mogelijkheid tot escalatie en confrontatie. Geen plek waar je graag wilt zijn. Zoals we inmiddels van Artsen Zonder Grenzen gewend zijn kan alles á la minute veranderen en zo heeft het Country Management Team deze week besloten om een emergency team van vier expats richting Damara te sturen. Het mooie van dit plan was dat ze Laurien als arts en mij als Logistieker in gedachten hadden samen met een Project Coordinator en een verpleegkundige. Er was zelfs al contact met ons project in Boguila geweest om te zien of ze het daar nog even zonder ons zouden kunnen redden... Gelukkig hebben we zelf ook nog inspraak in deze beslissing en alhoewel het zeker een bijzondere ervaring zou kunnen zijn hebben we er toch van afgezien. Niet eens zozeer vanwege het gevaar (er is momenteel een staakt het vuren afgesproken) maar meer vanwege het emergency karakter en de daarmee gepaard gaande slechte communicatie, weinig middelen, gezamenlijke slaapplek, slechte bedden en slecht voedsel. Dat hadden we tijdens de mazelen vaccinatie campagne ook al een keer meegemaakt en dat is mijn gezondheid niet ten goede gekomen. Daarnaast was het meer dan waarschijnlijk dat het niet 2 weken maar een 3 maanden project zou worden. We hebben gezamenlijk besloten dat we liever 6 maanden effectief in Boguila willen werken dan eerst 3 maanden ons tandvlees eraf te lopen dan nog 3 maanden na te sudderen in Boguila waarbij we niet erg effectief konden zijn. We hebben bedacht dat het efficiënter is als we onze ervaring nu optimaal gebruiken, voor de volle 6 maanden op één plek en niet alles half-half te doen.
Het vliegtuigje van het rode kruis (ICRC) knort rustig door de lucht. Boguila ligt ruim 400 kilometer ten noord-westen van Bangui en is zowel met de auto (10 uur) als met het vliegtuig (1 uur) te bereiken. We hebben het geluk dat er geen movements over de weg mogen plaatsvinden waardoor we op een vlucht van het rode kruis zijn geboekt. We vliegen over het droge landschap en de vermoeidheid van de afgelopen dagen pakt zijn kans waardoor ik een paar keer knikkebollend in slaap val. Een lange droge grasstrip markeert de landingsplek waar we afgelopen vrijdag door ons nieuwe team met open armen zijn ontvangen. Eindelijk, we zijn er! Het team is blij met onze komst. Het nieuwe avontuur kan beginnen. Ik ben erg nieuwsgierig hoe we onze ervaringen van Mweso hier kunnen gebruiken en wat de verschillen tussen beide projecten zullen zijn.
We doen hier in Boguila momenteel zoveel nieuwe indrukken op dat het moeilijk is om alles kort samen te vatten. Daarom de komende weken meer over onze eerste indrukken van dit arme, vergeten land in het hart van Afrika. Hopelijk kunnen we hier weer een goede bijdrage leveren.
We zijn er weer, tot volgende week!
Wilco
Laurien:
CAR?
Al in het vliegtuig en bij de douane in Nairobi zeiden de mensen ‘de Centraal Afrikaanse Republiek? Bangui? Maar daar gaat het toch even helemaal niet goed? Is dat niet een paar keer in het nieuws geweest de laatste tijd? Daar is het toch oorlog? Ooh, daarom gaan jullie er zeker juist heen? ’Yep, inderdaad’. Klinkt vreemd maar waar. CAR is inderdaad een vergeten land, iedereen blinkte 2x met zijn ogen toen we vertelden dat we hierheen gingen, ik denk dat velen na uitleg nog steeds geen idee hadden waar we nou precies naar toe zouden gaan. Maar we zijn er. Het bestaat echt en het is prachtig gebleken. Afrikaanser krijg je het niet.
Een paar witte blokjes op de grond
Vanuit het groot-formaat chesna-achtige vliegtuigje kijk ik uit over een groot vlak rood, zanderig stuk land met een paar hutjes en bomen links en rechts. Ineens zegt de verpleegkundige achter me, kijk daar is ons ziekenhuis. Oohjee dus die paar huizen... dat is Boguila... op deze door God vergeten plek gaan we 6 maanden leven. Ik begin te lachen. Ben ik blij? Teleurgesteld? Nerveus? Bang? We dalen snel en we landen op een lang stuk rode gravel-weg wat direct aan onze compound blijkt te grenzen. 10-tallen mensen en kindjes staan ons op te wachten(de happening van de week), een paar bleekscheten met witte shirts lopen naar ons toe als we naar buiten stappen. Eén grote glimlach. Ik ben blij. Wat super om hier te zijn. Wat een bijzondere, prachtige plek. Echt Afrika. Met zijn kinderen, zijn kleuren, zijn verlegen maar zwaaiende, lachende mensen, zijn bomen, zijn rode aarde, zijn rode heiige lucht en dito zon.
Ons nieuwe thuis
Onze compound bestaat uit meerdere gebouwen; onze 2 huizen, ons kantoor, het ziekenhuis en nog wat huizen van staf rondom hetzelfde voetbalveld-achtige terrein. Al met al is het hele gebied zo’n 2 voetbalvelden groot met hier en daar wat bomen en tussen alle gebouwen ligt steeds zo’n 50 meter. Het fijnste aan deze setting is, dat het een beetje onze eigen gemeenschap is, maar wel open en aan de rand van het dorp. Moeilijk aan te geven omdat het dorp erg verspreid is. Het is een stuk (een stuk!) primitiever dan Mweso, letterlijk alleen maar lemen hutjes. We hebben geen noemenswaardig hek om onze compounds wat me grappig genoeg een veilig gevoel geeft. Blijkbaar is het niet nodig. Aanzienlijk fijner dan 3 meter hoge muren met 2 lagen prikkeldraad daarbovenop. Iedereen heeft hier zelfs de hele dag zijn slaapkamer niet op slot. Er is nog nooit iets gebeurd of gestolen. We zitten op onze veranda of in onze paillotte en kijken uit over het terrein, de mensen, geiten, kinderen, honden die voorbij scharrelen, de paar bomen, wat een rust, wat een vredigheid. Je kan je niet voorstellen dat ook hier een paar jaar geleden een bloedige oorlog speelde. Het is hier nu zo veilig dat we ’s avonds en ‘s nachts alleen van het huis naar het ziekenhuis mogen lopen (en dat zal regelmatig gaan gebeuren tijdens nachtdiensten). Het enige waar we voor moeten uitkijken zijn slangen en schorpioenen, zeker nu in het droge seizoen blijkbaar... hmm minder. Wilco is het bed op schorpioenen aan het checken as we speak. Droog is het zeker, het enige groen zit gelukkig nog wel in de vele bomen maar voor de rest is het droog en dor... en heet, erg heet en dit is nog maar het begin. Nou vergeet ik bijna het mooiste van de hele compound: de open lucht douche. Douchen bij het geel-oranje licht van een olielampje met boven je het hele sterrenstelsel. Douchen onder de sterren. Helaas vergaat deze romantiek je als je de kraan aan doet en er erg koud water uit de douche komt...
Mijn nieuwe ziekenhuis
Mijn nieuwe ziekenhuis is ieniemienie vergeleken bij Mweso. Het heeft tussen de 80-110 bedden (niemand weet het precies, wat ik eerst niet begreep maar nu ik er in rond gelopen heb snap ik dat een bed meer of minder niet zo zwart wit is... euhm... jaja). Momenteel is het er exceptioneel rustig met zo’n 60 patienten (haha, herinner je je Mweso? Gemiddeld zo’n 260-300 in 180 bedden...). Geeft mij lekker tijd rustig te wennen. Alhoewel rustig, we beginnen elke dag om 06:45... ja inderdaad 06:45! Het echte ziekenhuisgebouwtje is in een halve (hoekige) cirkel gebouwd. De staf bestaat uit mensen die hier al (tientallen) jaren werken en sinds de jaren 50 opgeleid zijn door de missionarissen en mensen die MSF heeft binnengebracht. Iedereen is nu MSF-medewerker dus geen gelazer meer met de lokale ministerie van gezondheid zoals in Mweso. Wat betekent meer en minder goed opgeleide mensen. Respectievelijk Gecertificeerde Verpleegkundigen en ‘Secouristen’. Ff lastig is dat ik van die 180 mensen geen idee heb wie wat is en of ik kan vertrouwen op hun kennis of niet. En het is eerlijk gezegd ook niet eerlijk om zo te denken want je hebt hele goede nauwelijks opgeleide maar zeer ervaren en toegewijde secouristen en hele slechte, onaardige, domme goed opgeleide verpleegkundigen. Goh het lijkt de echte wereld wel. Wat niet helemaal is zoals in de ‘echte’ wereld maar wat hier de boel wel gered heeft in de jaren voordat MSF hier was en misschien nog steeds wel deels, is dat dé chirurg hier een man is zonder medische opleiding maar met 40 jaar chirurgische ervaring. Mooi toch. We gaan het weer zien. Het niveau, de organisatie en de toewijding.
Nieuwe uitdagingen
Gelukkig zit ik hier de komende maanden met een andere arts, Andreas (Duits). Het zal er waarschijnlijk op neerkomen dat ik toch het meest ga lijken op iets wat je een Medical Team Leader (MTL) zou kunnen noemen. Gewoon omdat ik verhoudingsgewijs de meeste MSF/Medische ervaring heb hier. Ik heb laten doorschemeren dat ik meer chirurgie en verloskunde wilde doen. Et voilà, ze lijken me eraan te houden, daar stond ik mijn eerste zondag al te assisteren (hoop het over een paar weken weer zelf te kunnen) bij een keizersnede en loop ik nu al een weekend mijn hoofd te breken over een zwangere vrouw met pre-eclampsie (zeer hoge bloeddruk, levensgevaarlijk voor moeder (en kind)), waarvan dit al haar 11e zwangerschap is (10 levende kinderen, ongelooflijk in een gebied als dit). Enige echte oplossing is de baby (en vooral de placenta/moederkoek) geboren te laten worden. Het probleem is dat ze geen keizersnede mag van haar islamitische man en familie (daar is nu al 2 dagen over gebakkeleid, inclusief dorpsoudsten en telefoontjes (jaja in éen zin; ouderwets en modern komen mooi samen hier) naar Tsjaad (waar haar man momenteel zit). Maar de bevalling inleiden met medicatie is te gevaarlijk voor een baarmoeder die al 10 keer ‘getraumatiseerd’ is geweest. Het risico dat de baarmoeder uitscheurt met alle gevaren van dien is te groot. Tsja, wat doe je dan als iemand een bloeddruk van 220/130 heeft (normaal is 120/80)? Dan leg je de ‘verloskundigen’ (die de verloskunde afdeling runnen) uit welk medicijn ze moeten geven en dat ze vervolgens elke 5 minuten de bloeddruk moeten meten en als de diastolische bloeddruk (de onderste bv de 130 of de 80 hierboven beschreven) nog steeds hoger is dan 110 dan geef je het medicijn (Hydralazine) nogmaals héeeeeeel langzaam (2 minuten)... enzovoort. Maar toen de dokter van hier het nogmaals uitlegde legde 'ie het nog iets anders en vooral simpeler uit: als het 2e getal boven de 110 is dan geef je het nog een keer etc... Ok, nog nooit gehoord van diastolische bloeddruk (een van de meest basale medische termen en belangrijk onderdeel van de standaard vitale functies en onderzoeken die je bij elke patiënt moet doen en weten)... dan weten we vanaf nu ongeveer met welk niveau we te maken hebben... Geeft niets, passen we ons op aan, gaan we mee aan de slag, dan zijn we hier tenminste niet voor niets. Ondanks dat de kennis misschien niet om over naar huis te schrijven is, kunnen zij ook niets aan doen, heb ik het gevoel dat de boel hier vrij ok geregeld is, theoretisch in ieder geval. Én de dokters komen op mij veel toegewijder over... Wij spreken elkaar nog...
Ik ben nog steeds blij en heb een goed gevoel over de komende 6 maanden in dit kleine prachtige afgelegen Afrikaanse dorpje.
Liefs Laurien
[vip] =>
[userRegistrationDate] => 2011-08-30 16:21:25
[totalVisitorCount] => 35312
[pictureCount] => 11
[visitorCount] => 55
[author] => Wilco en Laurien
[cityName] => Boguila
[travelId] => 429346
[travelTitle] => Onze derde AZG missie
[travelTitleSlugified] => onze-derde-azg-missie
[dateDepart] => 2013-01-02
[dateReturn] => 2013-07-02
[showDate] => yes
[goalId] => 11
[goalName] => Vrijwilligerswerk in het buitenland
[countryName] => Centraal Afrikaanse Republiek
[countryIsoCode] => cf
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/119/611/739_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/312/402_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => bienvenue--boguila
)
)
)
[_currentPageNumber:protected] => 1
[_filter:protected] =>
[_itemCountPerPage:protected] => 15
[_pageCount:protected] => 2
[_pageRange:protected] => 10
[_pages:protected] => stdClass Object
(
[pageCount] => 2
[itemCountPerPage] => 15
[first] => 1
[current] => 1
[last] => 2
[next] => 2
[pagesInRange] => Array
(
[1] => 1
[2] => 2
)
[firstPageInRange] => 1
[lastPageInRange] => 2
[currentItemCount] => 15
[totalItemCount] => 25
[firstItemNumber] => 1
[lastItemNumber] => 15
)
[_view:protected] =>
)
[breadcrumb] =>
>
Reisverslagen
[styleSheet] => https://cdn.easyapps.nl/578/css/style.css
)
Bangui - Centraal Afrikaanse Republiek 
