Zend_View Object
(
[_useViewStream:Zend_View:private] => 1
[_useStreamWrapper:Zend_View:private] =>
[_path:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[script] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[1] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/scripts/
[3] => ./views/scripts/
)
[helper] => Array
(
)
[filter] => Array
(
)
)
[_file:Zend_View_Abstract:private] => /srv/www/tl-www/website/application/layouts/scripts/home/bodyReports.phtml
[_helper:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta Object
(
[_typeKeys:protected] => Array
(
[0] => name
[1] => http-equiv
[2] => charset
[3] => property
)
[_requiredKeys:protected] => Array
(
[0] => content
)
[_modifierKeys:protected] => Array
(
[0] => lang
[1] => scheme
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Oceanië
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Oceanië
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype Object
(
[_defaultDoctype:protected] => HTML4_LOOSE
[_registry:protected] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[doctypes] => Array
(
[XHTML11] =>
[XHTML1_STRICT] =>
[XHTML1_TRANSITIONAL] =>
[XHTML1_FRAMESET] =>
[XHTML1_RDFA] =>
[XHTML_BASIC1] =>
[XHTML5] =>
[HTML4_STRICT] =>
[HTML4_LOOSE] =>
[HTML4_FRAMESET] =>
[HTML5] =>
)
[doctype] => HTML4_LOOSE
)
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_Doctype
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink Object
(
[_itemKeys:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => href
[2] => hreflang
[3] => id
[4] => media
[5] => rel
[6] => rev
[7] => type
[8] => title
[9] => extras
[10] => sizes
)
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadLink
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Oceanië
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Oceanië
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadScript] => Zend_View_Helper_HeadScript Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadScript
[_arbitraryAttributes:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureScriptType:protected] =>
[_captureScriptAttrs:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_optionalAttributes:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => defer
[2] => language
[3] => src
)
[_requiredAttributes:protected] => Array
(
[0] => type
)
[useCdata] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Oceanië
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Oceanië
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[InlineScript] => Zend_View_Helper_InlineScript Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_InlineScript
[_arbitraryAttributes:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureScriptType:protected] =>
[_captureScriptAttrs:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_optionalAttributes:protected] => Array
(
[0] => charset
[1] => defer
[2] => language
[3] => src
)
[_requiredAttributes:protected] => Array
(
[0] => type
)
[useCdata] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Oceanië
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Oceanië
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[HeadTitle] => Zend_View_Helper_HeadTitle Object
(
[_regKey:protected] => Zend_View_Helper_HeadTitle
[_translate:protected] =>
[_translator:protected] =>
[_defaultAttachOrder:protected] =>
[_container:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Oceanië
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
[_registry:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Registry Object
(
[_containerClass:protected] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container
[_items:protected] => Array
(
[Zend_Layout] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[content] =>
Recente reisverslagen uit Oceanië
)
)
[Zend_View_Helper_HeadMeta] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[1] => stdClass Object
(
[type] => name
[name] => robots
[content] => noindex,follow
[modifiers] => Array
(
)
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadLink] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
)
)
[Zend_View_Helper_HeadScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/ui/exampleHintText.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.mousewheel.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/json2.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cycle.lite.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.jscrollpane.min.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-ui-1.8.16.custom.min.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tagify.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.validationEngine-nl.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.validationEngine.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tools.min.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.prettyPhoto.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ba-dotimeout.min.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.store.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.cookie.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.miniColors.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tmpl.js
)
[source] =>
)
[18] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.textCounter.js
)
[source] =>
)
[19] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.rotate.js
)
[source] =>
)
[20] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.easyBGResizer.js
)
[source] =>
)
[21] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.js
)
[source] =>
)
[22] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/aurigma.uploader.installationprogress.js
)
[source] =>
)
[23] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/external/aurigma/local/aurigma.uploader.nl_localization.js
)
[source] =>
)
[24] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.ad-gallery.js
)
[source] =>
)
[25] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/gmaps.js
)
[source] =>
)
[26] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/googleMapsNew.js
)
[source] =>
)
[27] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Callback.js
)
[source] =>
)
[28] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/Entity.js
)
[source] =>
)
[29] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/setup.js
)
[source] =>
)
[30] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery-example.js
)
[source] =>
)
[31] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.tooltip.min.js
)
[source] =>
)
[32] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.ui.datepicker-nl.js
)
[source] =>
)
[33] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/bas.js
)
[source] =>
)
[34] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/team.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_InlineScript] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] =>
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/tmpl.min.js
)
[source] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/load-image.min.js
)
[source] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/bootstrap.min.js
)
[source] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.iframe-transport.js
)
[source] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload.js
)
[source] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.fileupload-ui.js
)
[source] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/fileUploadCustomSettings.js
)
[source] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/jquery.timeago.js
)
[source] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/local/jquery.timeago.nl.js
)
[source] =>
)
[9] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/jquery/fileuploader.js
)
[source] =>
)
[10] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/entity/upload.js
)
[source] =>
)
[11] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/SortableEntities.js
)
[source] =>
)
[12] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/unoslider.js
)
[source] =>
)
[13] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/shop.js
)
[source] =>
)
[14] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/classes/PortalTicker.js
)
[source] =>
)
[15] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/afterLoading.js
)
[source] =>
)
[16] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/commentValidation.js
)
[source] =>
)
[17] => stdClass Object
(
[type] => text/javascript
[attributes] => Array
(
[src] => https://cdn.easyapps.nl/578/js/custom/clubs.js
)
[source] =>
)
)
)
[Zend_View_Helper_HeadTitle] => Zend_View_Helper_Placeholder_Container Object
(
[_prefix:protected] =>
[_postfix:protected] =>
[_separator:protected] => -
[_indent:protected] =>
[_captureLock:protected] =>
[_captureType:protected] =>
[_captureKey:protected] =>
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[0] => Reisverslagen over Oceanië
[1] => WaarBenJij.nu
)
)
)
)
[_autoEscape:protected] => 1
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[PartialLoop] => Zend_View_Helper_PartialLoop Object
(
[partialCounter:protected] => 15
[_objectKey:protected] =>
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[PaginationControl] => Zend_View_Helper_PaginationControl Object
(
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Partial] => Zend_View_Helper_Partial Object
(
[_objectKey:protected] =>
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
[Url] => Zend_View_Helper_Url Object
(
[view] => Zend_View Object
*RECURSION*
)
)
[_helperLoaded:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_helperLoadedDir:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filter:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterClass:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterLoaded:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_filterLoadedDir:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
)
[_escape:Zend_View_Abstract:private] => htmlspecialchars
[_encoding:Zend_View_Abstract:private] => UTF-8
[_lfiProtectionOn:Zend_View_Abstract:private] => 1
[_loaders:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[filter] => Zend_Loader_PluginLoader Object
(
[_loadedPluginPaths:protected] => Array
(
)
[_loadedPlugins:protected] => Array
(
)
[_prefixToPaths:protected] => Array
(
[Zend_View_Filter_] => Array
(
[0] => Zend/View/Filter/
[1] => ./views/filters/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/filters/
)
)
[_useStaticRegistry:protected] =>
)
[helper] => Zend_Loader_PluginLoader Object
(
[_loadedPluginPaths:protected] => Array
(
)
[_loadedPlugins:protected] => Array
(
[HeadMeta] => Zend_View_Helper_HeadMeta
[Doctype] => Zend_View_Helper_Doctype
[HeadLink] => Zend_View_Helper_HeadLink
[HeadScript] => Zend_View_Helper_HeadScript
[InlineScript] => Zend_View_Helper_InlineScript
[HeadTitle] => Zend_View_Helper_HeadTitle
[PartialLoop] => Zend_View_Helper_PartialLoop
[Slugify] => TravelLog\View\Helper\Slugify
[DateTime] => TravelLog\View\Helper\DateTime
[Url] => Zend_View_Helper_Url
[ClickTracking] => TravelLog\View\Helper\ClickTracking
[TruncateWords] => TravelLog\View\Helper\TruncateWords
[PaginationControl] => Zend_View_Helper_PaginationControl
[Partial] => Zend_View_Helper_Partial
)
[_prefixToPaths:protected] => Array
(
[Zend_View_Helper_] => Array
(
[0] => Zend/View/Helper/
[1] => ./views/helpers/
[2] => /srv/www/tl-www/website/application/modules/home/views/helpers/
)
[TravelLog\View\Helper\] => Array
(
[0] => /srv/www/tl-www/website/application/library/TravelLog/View/Helper/
)
)
[_useStaticRegistry:protected] =>
)
)
[_loaderTypes:Zend_View_Abstract:private] => Array
(
[0] => filter
[1] => helper
)
[_strictVars:Zend_View_Abstract:private] =>
[module] => home
[controller] => oceanie
[action] => reisverslagen
[exception] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
(
[_previous:Zend_Exception:private] =>
[message:protected] => Invalid controller specified (oceanie)
[string:Exception:private] =>
[code:protected] => 0
[file:protected] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Controller/Dispatcher/Standard.php
[line:protected] => 248
[trace:Exception:private] => Array
(
[0] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Controller/Front.php
[line] => 954
[function] => dispatch
[class] => Zend_Controller_Dispatcher_Standard
[type] => ->
[args] => Array
(
[0] => Zend_Controller_Request_Http Object
(
[_paramSources:protected] => Array
(
[0] => _GET
[1] => _POST
)
[_requestUri:protected] => /oceanie/reisverslagen
[_baseUrl:protected] =>
[_basePath:protected] =>
[_pathInfo:protected] => oceanie/reisverslagen
[_params:protected] => Array
(
[controller] => oceanie
[action] => reisverslagen
[module] => home
[error_handler] => ArrayObject Object
(
[storage:ArrayObject:private] => Array
(
[exception] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
*RECURSION*
[type] => EXCEPTION_NO_CONTROLLER
[request] => Zend_Controller_Request_Http Object
(
[_paramSources:protected] => Array
(
[0] => _GET
[1] => _POST
)
[_requestUri:protected] => /oceanie/reisverslagen
[_baseUrl:protected] =>
[_basePath:protected] =>
[_pathInfo:protected] => oceanie/reisverslagen
[_params:protected] => Array
(
[controller] => oceanie
[action] => reisverslagen
[module] => home
)
[_rawBody:protected] =>
[_aliases:protected] => Array
(
)
[_dispatched:protected] => 1
[_module:protected] => home
[_moduleKey:protected] => module
[_controller:protected] => oceanie
[_controllerKey:protected] => controller
[_action:protected] => reisverslagen
[_actionKey:protected] => action
)
)
)
[continentId] => 7
)
[_rawBody:protected] =>
[_aliases:protected] => Array
(
)
[_dispatched:protected] => 1
[_module:protected] => home
[_moduleKey:protected] => module
[_controller:protected] => reports
[_controllerKey:protected] => controller
[_action:protected] => index
[_actionKey:protected] => action
)
[1] => Zend_Controller_Response_Http Object
(
[_body:protected] => Array
(
[default] =>
Recente reisverslagen uit Oceanië
)
[_exceptions:protected] => Array
(
[0] => Zend_Controller_Dispatcher_Exception Object
*RECURSION*
)
[_headers:protected] => Array
(
)
[_headersRaw:protected] => Array
(
)
[_httpResponseCode:protected] => 200
[_isRedirect:protected] =>
[_renderExceptions:protected] =>
[headersSentThrowsException] => 1
)
)
)
[1] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Application/Bootstrap/Bootstrap.php
[line] => 97
[function] => dispatch
[class] => Zend_Controller_Front
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
[2] => Array
(
[file] => /opt/ZendFramework-1.12.0/library/Zend/Application.php
[line] => 366
[function] => run
[class] => Zend_Application_Bootstrap_Bootstrap
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
[3] => Array
(
[file] => /srv/www/tl-www/website/public/index.php
[line] => 202
[function] => run
[class] => Zend_Application
[type] => ->
[args] => Array
(
)
)
)
[previous:Exception:private] =>
)
[currentUserId] => 0
[currentUserName] =>
[domainName] => waarbenjij.nu
[protocol] => https://
[cdnRoot] => https://cdn.easyapps.nl/
[cdn] => https://cdn.easyapps.nl/578/
[notificationWindow] =>
[customBannerParameters] => Array
(
)
[analyticsDomain] => .waarbenjij.nu
[analyticsCode] => UA-109425-7
[analyticsClickTracking] =>
[allContinents] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 1
[name] => Afrika
[nameSlugified] => afrika
[nameSlugifiedCrc32] => 1586791595
[info] =>
)
[1] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 2
[name] => Azië
[nameSlugified] => azie
[nameSlugifiedCrc32] => 1918887877
[info] =>
)
[2] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 3
[name] => Centraal-Amerika
[nameSlugified] => centraal-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 4250903019
[info] =>
)
[3] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 4
[name] => Europa
[nameSlugified] => europa
[nameSlugifiedCrc32] => 1342086343
[info] =>
)
[4] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 5
[name] => Midden Oosten
[nameSlugified] => midden-oosten
[nameSlugifiedCrc32] => 3432809701
[info] =>
)
[5] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 6
[name] => Noord-Amerika
[nameSlugified] => noord-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 20851603
[info] =>
)
[6] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 7
[name] => Oceanië
[nameSlugified] => oceanie
[nameSlugifiedCrc32] => 1997821390
[info] =>
)
[7] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 8
[name] => Rusland
[nameSlugified] => rusland
[nameSlugifiedCrc32] => 2319586005
[info] =>
)
[8] => stdClass Object
(
[languageId] => 1
[continentId] => 9
[name] => Zuid-Amerika
[nameSlugified] => zuid-amerika
[nameSlugifiedCrc32] => 2250637612
[info] =>
)
)
[allCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 209
[isoCode] => af
[name] => Afghanistan
[nameSlugified] => afghanistan
[continentId] => 2
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 254
[isoCode] => ax
[name] => Åland
[nameSlugified] => aland
[continentId] => 4
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 242
[isoCode] => us
[name] => Alaska
[nameSlugified] => alaska
[continentId] => 6
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 1
[isoCode] => al
[name] => Albanië
[nameSlugified] => albanie
[continentId] => 4
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 2
[isoCode] => dz
[name] => Algerije
[nameSlugified] => algerije
[continentId] => 1
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 3
[isoCode] => as
[name] => Amerikaans Samoa
[nameSlugified] => amerikaans-samoa
[continentId] => 7
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 190
[isoCode] => vi
[name] => Amerikaanse maagdeneilanden
[nameSlugified] => amerikaanse-maagdeneilanden
[continentId] => 3
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 4
[isoCode] => ad
[name] => Andorra
[nameSlugified] => andorra
[continentId] => 4
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 5
[isoCode] => ao
[name] => Angola
[nameSlugified] => angola
[continentId] => 1
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 6
[isoCode] => ai
[name] => Anguilla
[nameSlugified] => anguilla
[continentId] => 3
)
[10] => stdClass Object
(
[countryId] => 212
[isoCode] => aq
[name] => Antarctica
[nameSlugified] => antarctica
[continentId] => 9
)
[11] => stdClass Object
(
[countryId] => 7
[isoCode] => ag
[name] => Antigua
[nameSlugified] => antigua
[continentId] => 3
)
[12] => stdClass Object
(
[countryId] => 8
[isoCode] => ar
[name] => Argentinië
[nameSlugified] => argentinie
[continentId] => 9
)
[13] => stdClass Object
(
[countryId] => 9
[isoCode] => am
[name] => Armenië
[nameSlugified] => armenie
[continentId] => 2
)
[14] => stdClass Object
(
[countryId] => 10
[isoCode] => aw
[name] => Aruba
[nameSlugified] => aruba
[continentId] => 3
)
[15] => stdClass Object
(
[countryId] => 11
[isoCode] => au
[name] => Australië
[nameSlugified] => australie
[continentId] => 7
)
[16] => stdClass Object
(
[countryId] => 13
[isoCode] => az
[name] => Azerbeidjan
[nameSlugified] => azerbeidjan
[continentId] => 2
)
[17] => stdClass Object
(
[countryId] => 14
[isoCode] => bs
[name] => Bahama's
[nameSlugified] => bahama-s
[continentId] => 3
)
[18] => stdClass Object
(
[countryId] => 15
[isoCode] => bh
[name] => Bahrain
[nameSlugified] => bahrain
[continentId] => 5
)
[19] => stdClass Object
(
[countryId] => 16
[isoCode] => bd
[name] => Bangladesh
[nameSlugified] => bangladesh
[continentId] => 2
)
[20] => stdClass Object
(
[countryId] => 17
[isoCode] => bb
[name] => Barbados
[nameSlugified] => barbados
[continentId] => 3
)
[21] => stdClass Object
(
[countryId] => 19
[isoCode] => be
[name] => België
[nameSlugified] => belgie
[continentId] => 4
)
[22] => stdClass Object
(
[countryId] => 20
[isoCode] => bz
[name] => Belize
[nameSlugified] => belize
[continentId] => 1
)
[23] => stdClass Object
(
[countryId] => 21
[isoCode] => bj
[name] => Benin
[nameSlugified] => benin
[continentId] => 1
)
[24] => stdClass Object
(
[countryId] => 22
[isoCode] => bm
[name] => Bermuda
[nameSlugified] => bermuda
[continentId] => 6
)
[25] => stdClass Object
(
[countryId] => 23
[isoCode] => bt
[name] => Bhutan
[nameSlugified] => bhutan
[continentId] => 2
)
[26] => stdClass Object
(
[countryId] => 24
[isoCode] => bo
[name] => Bolivia
[nameSlugified] => bolivia
[continentId] => 9
)
[27] => stdClass Object
(
[countryId] => 252
[isoCode] => bq
[name] => Bonaire
[nameSlugified] => bonaire
[continentId] => 9
)
[28] => stdClass Object
(
[countryId] => 217
[isoCode] => ba
[name] => Bosnië en Herzegovina
[nameSlugified] => bosnie-en-herzegovina
[continentId] => 4
)
[29] => stdClass Object
(
[countryId] => 25
[isoCode] => bw
[name] => Botswana
[nameSlugified] => botswana
[continentId] => 1
)
[30] => stdClass Object
(
[countryId] => 226
[isoCode] => bv
[name] => Bouve Eilanden
[nameSlugified] => bouve-eilanden
[continentId] => 7
)
[31] => stdClass Object
(
[countryId] => 26
[isoCode] => br
[name] => Brazilië
[nameSlugified] => brazilie
[continentId] => 9
)
[32] => stdClass Object
(
[countryId] => 229
[isoCode] => io
[name] => Brits Territorium
[nameSlugified] => brits-territorium
[continentId] => 2
)
[33] => stdClass Object
(
[countryId] => 27
[isoCode] => vg
[name] => Britse maagdeneilanden
[nameSlugified] => britse-maagdeneilanden
[continentId] => 7
)
[34] => stdClass Object
(
[countryId] => 28
[isoCode] => bn
[name] => Brunei
[nameSlugified] => brunei
[continentId] => 2
)
[35] => stdClass Object
(
[countryId] => 29
[isoCode] => bg
[name] => Bulgarije
[nameSlugified] => bulgarije
[continentId] => 4
)
[36] => stdClass Object
(
[countryId] => 30
[isoCode] => bf
[name] => Burkina Faso
[nameSlugified] => burkina-faso
[continentId] => 1
)
[37] => stdClass Object
(
[countryId] => 31
[isoCode] => bi
[name] => Burundi
[nameSlugified] => burundi
[continentId] => 1
)
[38] => stdClass Object
(
[countryId] => 32
[isoCode] => kh
[name] => Cambodja
[nameSlugified] => cambodja
[continentId] => 2
)
[39] => stdClass Object
(
[countryId] => 34
[isoCode] => ca
[name] => Canada
[nameSlugified] => canada
[continentId] => 6
)
[40] => stdClass Object
(
[countryId] => 36
[isoCode] => ky
[name] => Cayman Eilanden
[nameSlugified] => cayman-eilanden
[continentId] => 3
)
[41] => stdClass Object
(
[countryId] => 37
[isoCode] => cf
[name] => Centraal Afrikaanse Republiek
[nameSlugified] => centraal-afrikaanse-republiek
[continentId] => 1
)
[42] => stdClass Object
(
[countryId] => 40
[isoCode] => cl
[name] => Chili
[nameSlugified] => chili
[continentId] => 9
)
[43] => stdClass Object
(
[countryId] => 41
[isoCode] => cn
[name] => China
[nameSlugified] => china
[continentId] => 2
)
[44] => stdClass Object
(
[countryId] => 42
[isoCode] => co
[name] => Colombia
[nameSlugified] => colombia
[continentId] => 9
)
[45] => stdClass Object
(
[countryId] => 231
[isoCode] => km
[name] => Comoros
[nameSlugified] => comoros
[continentId] => 7
)
[46] => stdClass Object
(
[countryId] => 43
[isoCode] => cg
[name] => Congo - Brazzaville
[nameSlugified] => congo-brazzaville
[continentId] => 1
)
[47] => stdClass Object
(
[countryId] => 44
[isoCode] => cd
[name] => Congo, Democratische Republiek v
[nameSlugified] => congo-democratische-republiek-v
[continentId] => 1
)
[48] => stdClass Object
(
[countryId] => 45
[isoCode] => ck
[name] => Cook Eilanden
[nameSlugified] => cook-eilanden
[continentId] => 7
)
[49] => stdClass Object
(
[countryId] => 46
[isoCode] => cr
[name] => Costa Rica
[nameSlugified] => costa-rica
[continentId] => 3
)
[50] => stdClass Object
(
[countryId] => 208
[isoCode] => cu
[name] => Cuba
[nameSlugified] => cuba
[continentId] => 3
)
[51] => stdClass Object
(
[countryId] => 251
[isoCode] => cw
[name] => Curaçao
[nameSlugified] => curacao
[continentId] => 9
)
[52] => stdClass Object
(
[countryId] => 48
[isoCode] => cy
[name] => Cyprus
[nameSlugified] => cyprus
[continentId] => 5
)
[53] => stdClass Object
(
[countryId] => 249
[isoCode] => gx
[name] => De ruimte
[nameSlugified] => de-ruimte
[continentId] => 0
)
[54] => stdClass Object
(
[countryId] => 50
[isoCode] => dk
[name] => Denemarken
[nameSlugified] => denemarken
[continentId] => 4
)
[55] => stdClass Object
(
[countryId] => 51
[isoCode] => dj
[name] => Djibouti
[nameSlugified] => djibouti
[continentId] => 1
)
[56] => stdClass Object
(
[countryId] => 52
[isoCode] => dm
[name] => Dominica
[nameSlugified] => dominica
[continentId] => 3
)
[57] => stdClass Object
(
[countryId] => 53
[isoCode] => do
[name] => Dominicaanse Republiek
[nameSlugified] => dominicaanse-republiek
[continentId] => 3
)
[58] => stdClass Object
(
[countryId] => 70
[isoCode] => de
[name] => Duitsland
[nameSlugified] => duitsland
[continentId] => 4
)
[59] => stdClass Object
(
[countryId] => 54
[isoCode] => ec
[name] => Ecuador
[nameSlugified] => ecuador
[continentId] => 9
)
[60] => stdClass Object
(
[countryId] => 55
[isoCode] => eg
[name] => Egypte
[nameSlugified] => egypte
[continentId] => 1
)
[61] => stdClass Object
(
[countryId] => 56
[isoCode] => sv
[name] => El Salvador
[nameSlugified] => el-salvador
[continentId] => 3
)
[62] => stdClass Object
(
[countryId] => 57
[isoCode] => gq
[name] => Equatoriaal Guinea
[nameSlugified] => equatoriaal-guinea
[continentId] => 1
)
[63] => stdClass Object
(
[countryId] => 58
[isoCode] => er
[name] => Eritrea
[nameSlugified] => eritrea
[continentId] => 1
)
[64] => stdClass Object
(
[countryId] => 59
[isoCode] => ee
[name] => Estland
[nameSlugified] => estland
[continentId] => 4
)
[65] => stdClass Object
(
[countryId] => 60
[isoCode] => et
[name] => Ethiopië
[nameSlugified] => ethiopie
[continentId] => 1
)
[66] => stdClass Object
(
[countryId] => 219
[isoCode] => fk
[name] => Falkland Eilanden
[nameSlugified] => falkland-eilanden
[continentId] => 9
)
[67] => stdClass Object
(
[countryId] => 61
[isoCode] => fo
[name] => Faroe eilanden
[nameSlugified] => faroe-eilanden
[continentId] => 4
)
[68] => stdClass Object
(
[countryId] => 62
[isoCode] => fj
[name] => Fiji
[nameSlugified] => fiji
[continentId] => 7
)
[69] => stdClass Object
(
[countryId] => 148
[isoCode] => ph
[name] => Filipijnen
[nameSlugified] => filipijnen
[continentId] => 2
)
[70] => stdClass Object
(
[countryId] => 63
[isoCode] => fi
[name] => Finland
[nameSlugified] => finland
[continentId] => 4
)
[71] => stdClass Object
(
[countryId] => 64
[isoCode] => fr
[name] => Frankrijk
[nameSlugified] => frankrijk
[continentId] => 4
)
[72] => stdClass Object
(
[countryId] => 65
[isoCode] => gf
[name] => Frans Guiana
[nameSlugified] => frans-guiana
[continentId] => 9
)
[73] => stdClass Object
(
[countryId] => 66
[isoCode] => pf
[name] => Frans Polynesië
[nameSlugified] => frans-polynesie
[continentId] => 7
)
[74] => stdClass Object
(
[countryId] => 67
[isoCode] => ga
[name] => Gabon
[nameSlugified] => gabon
[continentId] => 1
)
[75] => stdClass Object
(
[countryId] => 68
[isoCode] => gm
[name] => Gambia
[nameSlugified] => gambia
[continentId] => 1
)
[76] => stdClass Object
(
[countryId] => 69
[isoCode] => ge
[name] => Georgië
[nameSlugified] => georgie
[continentId] => 2
)
[77] => stdClass Object
(
[countryId] => 71
[isoCode] => gh
[name] => Ghana
[nameSlugified] => ghana
[continentId] => 1
)
[78] => stdClass Object
(
[countryId] => 72
[isoCode] => gi
[name] => Gibraltar
[nameSlugified] => gibraltar
[continentId] => 4
)
[79] => stdClass Object
(
[countryId] => 73
[isoCode] => gd
[name] => Granada
[nameSlugified] => granada
[continentId] => 4
)
[80] => stdClass Object
(
[countryId] => 74
[isoCode] => gr
[name] => Griekenland
[nameSlugified] => griekenland
[continentId] => 4
)
[81] => stdClass Object
(
[countryId] => 75
[isoCode] => gl
[name] => Groenland
[nameSlugified] => groenland
[continentId] => 4
)
[82] => stdClass Object
(
[countryId] => 76
[isoCode] => gp
[name] => Guadeloupe
[nameSlugified] => guadeloupe
[continentId] => 3
)
[83] => stdClass Object
(
[countryId] => 77
[isoCode] => gu
[name] => Guam
[nameSlugified] => guam
[continentId] => 7
)
[84] => stdClass Object
(
[countryId] => 78
[isoCode] => gt
[name] => Guatemala
[nameSlugified] => guatemala
[continentId] => 3
)
[85] => stdClass Object
(
[countryId] => 80
[isoCode] => gn
[name] => Guinea
[nameSlugified] => guinea
[continentId] => 1
)
[86] => stdClass Object
(
[countryId] => 79
[isoCode] => gw
[name] => Guinea-Bissau
[nameSlugified] => guinea-bissau
[continentId] => 1
)
[87] => stdClass Object
(
[countryId] => 81
[isoCode] => gy
[name] => Guyana
[nameSlugified] => guyana
[continentId] => 9
)
[88] => stdClass Object
(
[countryId] => 82
[isoCode] => ht
[name] => Haïti
[nameSlugified] => haiti
[continentId] => 3
)
[89] => stdClass Object
(
[countryId] => 248
[isoCode] => hi
[name] => Hawaï
[nameSlugified] => hawai
[continentId] => 6
)
[90] => stdClass Object
(
[countryId] => 228
[isoCode] => hm
[name] => Heard en Mc Donald Eilanden
[nameSlugified] => heard-en-mc-donald-eilanden
[continentId] => 7
)
[91] => stdClass Object
(
[countryId] => 83
[isoCode] => hn
[name] => Honduras
[nameSlugified] => honduras
[continentId] => 3
)
[92] => stdClass Object
(
[countryId] => 84
[isoCode] => hk
[name] => Hong Kong
[nameSlugified] => hong-kong
[continentId] => 2
)
[93] => stdClass Object
(
[countryId] => 85
[isoCode] => hu
[name] => Hongarije
[nameSlugified] => hongarije
[continentId] => 4
)
[94] => stdClass Object
(
[countryId] => 91
[isoCode] => ie
[name] => Ierland
[nameSlugified] => ierland
[continentId] => 4
)
[95] => stdClass Object
(
[countryId] => 86
[isoCode] => is
[name] => IJsland
[nameSlugified] => ijsland
[continentId] => 4
)
[96] => stdClass Object
(
[countryId] => 87
[isoCode] => in
[name] => India
[nameSlugified] => india
[continentId] => 2
)
[97] => stdClass Object
(
[countryId] => 88
[isoCode] => id
[name] => Indonesië
[nameSlugified] => indonesie
[continentId] => 2
)
[98] => stdClass Object
(
[countryId] => 90
[isoCode] => iq
[name] => Irak
[nameSlugified] => irak
[continentId] => 5
)
[99] => stdClass Object
(
[countryId] => 89
[isoCode] => ir
[name] => Iran
[nameSlugified] => iran
[continentId] => 5
)
[100] => stdClass Object
(
[countryId] => 92
[isoCode] => il
[name] => Israel
[nameSlugified] => israel
[continentId] => 5
)
[101] => stdClass Object
(
[countryId] => 93
[isoCode] => it
[name] => Italië
[nameSlugified] => italie
[continentId] => 4
)
[102] => stdClass Object
(
[countryId] => 94
[isoCode] => ci
[name] => Ivoorkust
[nameSlugified] => ivoorkust
[continentId] => 1
)
[103] => stdClass Object
(
[countryId] => 95
[isoCode] => jm
[name] => Jamaica
[nameSlugified] => jamaica
[continentId] => 3
)
[104] => stdClass Object
(
[countryId] => 96
[isoCode] => jp
[name] => Japan
[nameSlugified] => japan
[continentId] => 2
)
[105] => stdClass Object
(
[countryId] => 203
[isoCode] => ye
[name] => Jemen
[nameSlugified] => jemen
[continentId] => 5
)
[106] => stdClass Object
(
[countryId] => 97
[isoCode] => jo
[name] => Jordanië
[nameSlugified] => jordanie
[continentId] => 5
)
[107] => stdClass Object
(
[countryId] => 35
[isoCode] => cv
[name] => Kaap Verdië
[nameSlugified] => kaap-verdie
[continentId] => 3
)
[108] => stdClass Object
(
[countryId] => 33
[isoCode] => cm
[name] => Kameroen
[nameSlugified] => kameroen
[continentId] => 1
)
[109] => stdClass Object
(
[countryId] => 39
[isoCode] => cs
[name] => Kanaaleilanden
[nameSlugified] => kanaaleilanden
[continentId] => 4
)
[110] => stdClass Object
(
[countryId] => 98
[isoCode] => kz
[name] => Kazachstan
[nameSlugified] => kazachstan
[continentId] => 2
)
[111] => stdClass Object
(
[countryId] => 99
[isoCode] => ke
[name] => Kenia
[nameSlugified] => kenia
[continentId] => 1
)
[112] => stdClass Object
(
[countryId] => 227
[isoCode] => cx
[name] => Kerst Eiland
[nameSlugified] => kerst-eiland
[continentId] => 7
)
[113] => stdClass Object
(
[countryId] => 230
[isoCode] => ki
[name] => Kiribati
[nameSlugified] => kiribati
[continentId] => 7
)
[114] => stdClass Object
(
[countryId] => 100
[isoCode] => kw
[name] => Koeweit
[nameSlugified] => koeweit
[continentId] => 5
)
[115] => stdClass Object
(
[countryId] => 243
[isoCode] => kx
[name] => Kosovo
[nameSlugified] => kosovo
[continentId] => 4
)
[116] => stdClass Object
(
[countryId] => 47
[isoCode] => hr
[name] => Kroatië
[nameSlugified] => kroatie
[continentId] => 4
)
[117] => stdClass Object
(
[countryId] => 101
[isoCode] => kg
[name] => Kyrgizië
[nameSlugified] => kyrgizie
[continentId] => 2
)
[118] => stdClass Object
(
[countryId] => 102
[isoCode] => la
[name] => Laos
[nameSlugified] => laos
[continentId] => 2
)
[119] => stdClass Object
(
[countryId] => 105
[isoCode] => ls
[name] => Lesotho
[nameSlugified] => lesotho
[continentId] => 1
)
[120] => stdClass Object
(
[countryId] => 103
[isoCode] => lv
[name] => Letland
[nameSlugified] => letland
[continentId] => 4
)
[121] => stdClass Object
(
[countryId] => 104
[isoCode] => lb
[name] => Libanon
[nameSlugified] => libanon
[continentId] => 5
)
[122] => stdClass Object
(
[countryId] => 106
[isoCode] => lr
[name] => Liberië
[nameSlugified] => liberie
[continentId] => 1
)
[123] => stdClass Object
(
[countryId] => 107
[isoCode] => ly
[name] => Libië
[nameSlugified] => libie
[continentId] => 1
)
[124] => stdClass Object
(
[countryId] => 108
[isoCode] => li
[name] => Liechtenstein
[nameSlugified] => liechtenstein
[continentId] => 4
)
[125] => stdClass Object
(
[countryId] => 109
[isoCode] => lt
[name] => Litouwen
[nameSlugified] => litouwen
[continentId] => 4
)
[126] => stdClass Object
(
[countryId] => 110
[isoCode] => lu
[name] => Luxemburg
[nameSlugified] => luxemburg
[continentId] => 4
)
[127] => stdClass Object
(
[countryId] => 111
[isoCode] => mo
[name] => Macau
[nameSlugified] => macau
[continentId] => 2
)
[128] => stdClass Object
(
[countryId] => 112
[isoCode] => mk
[name] => Macedonië
[nameSlugified] => macedonie
[continentId] => 4
)
[129] => stdClass Object
(
[countryId] => 113
[isoCode] => mg
[name] => Madagascar
[nameSlugified] => madagascar
[continentId] => 1
)
[130] => stdClass Object
(
[countryId] => 114
[isoCode] => mw
[name] => Malawi
[nameSlugified] => malawi
[continentId] => 1
)
[131] => stdClass Object
(
[countryId] => 221
[isoCode] => mv
[name] => Malediven
[nameSlugified] => malediven
[continentId] => 2
)
[132] => stdClass Object
(
[countryId] => 115
[isoCode] => my
[name] => Maleisië
[nameSlugified] => maleisie
[continentId] => 2
)
[133] => stdClass Object
(
[countryId] => 116
[isoCode] => ml
[name] => Mali
[nameSlugified] => mali
[continentId] => 1
)
[134] => stdClass Object
(
[countryId] => 117
[isoCode] => mt
[name] => Malta
[nameSlugified] => malta
[continentId] => 4
)
[135] => stdClass Object
(
[countryId] => 128
[isoCode] => ma
[name] => Marokko
[nameSlugified] => marokko
[continentId] => 1
)
[136] => stdClass Object
(
[countryId] => 118
[isoCode] => mh
[name] => Marshall eilanden
[nameSlugified] => marshall-eilanden
[continentId] => 7
)
[137] => stdClass Object
(
[countryId] => 119
[isoCode] => mq
[name] => Martinique
[nameSlugified] => martinique
[continentId] => 3
)
[138] => stdClass Object
(
[countryId] => 120
[isoCode] => mr
[name] => Mauritanië
[nameSlugified] => mauritanie
[continentId] => 1
)
[139] => stdClass Object
(
[countryId] => 121
[isoCode] => mu
[name] => Mauritius
[nameSlugified] => mauritius
[continentId] => 3
)
[140] => stdClass Object
(
[countryId] => 241
[isoCode] => yt
[name] => Mayotte
[nameSlugified] => mayotte
[continentId] => 7
)
[141] => stdClass Object
(
[countryId] => 122
[isoCode] => mx
[name] => Mexico
[nameSlugified] => mexico
[continentId] => 6
)
[142] => stdClass Object
(
[countryId] => 123
[isoCode] => fm
[name] => Micronesië
[nameSlugified] => micronesie
[continentId] => 7
)
[143] => stdClass Object
(
[countryId] => 124
[isoCode] => md
[name] => Moldavië
[nameSlugified] => moldavie
[continentId] => 4
)
[144] => stdClass Object
(
[countryId] => 125
[isoCode] => mc
[name] => Monaco
[nameSlugified] => monaco
[continentId] => 4
)
[145] => stdClass Object
(
[countryId] => 126
[isoCode] => mn
[name] => Mongolië
[nameSlugified] => mongolie
[continentId] => 2
)
[146] => stdClass Object
(
[countryId] => 244
[isoCode] => me
[name] => Montenegro
[nameSlugified] => montenegro
[continentId] => 4
)
[147] => stdClass Object
(
[countryId] => 127
[isoCode] => ms
[name] => Montserat
[nameSlugified] => montserat
[continentId] => 9
)
[148] => stdClass Object
(
[countryId] => 129
[isoCode] => mz
[name] => Mozambique
[nameSlugified] => mozambique
[continentId] => 1
)
[149] => stdClass Object
(
[countryId] => 130
[isoCode] => mm
[name] => Myanmar
[nameSlugified] => myanmar
[continentId] => 2
)
[150] => stdClass Object
(
[countryId] => 131
[isoCode] => na
[name] => Namibië
[nameSlugified] => namibie
[continentId] => 1
)
[151] => stdClass Object
(
[countryId] => 233
[isoCode] => nr
[name] => Nauru
[nameSlugified] => nauru
[continentId] => 7
)
[152] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[isoCode] => nl
[name] => Nederland
[nameSlugified] => nederland
[continentId] => 4
)
[153] => stdClass Object
(
[countryId] => 133
[isoCode] => cw
[name] => Nederlandse Antillen
[nameSlugified] => nederlandse-antillen
[continentId] => 3
)
[154] => stdClass Object
(
[countryId] => 132
[isoCode] => np
[name] => Nepal
[nameSlugified] => nepal
[continentId] => 2
)
[155] => stdClass Object
(
[countryId] => 137
[isoCode] => ni
[name] => Nicaragua
[nameSlugified] => nicaragua
[continentId] => 3
)
[156] => stdClass Object
(
[countryId] => 135
[isoCode] => nc
[name] => Nieuw Caledonië
[nameSlugified] => nieuw-caledonie
[continentId] => 7
)
[157] => stdClass Object
(
[countryId] => 136
[isoCode] => nz
[name] => Nieuw Zeeland
[nameSlugified] => nieuw-zeeland
[continentId] => 7
)
[158] => stdClass Object
(
[countryId] => 138
[isoCode] => ne
[name] => Niger
[nameSlugified] => niger
[continentId] => 1
)
[159] => stdClass Object
(
[countryId] => 139
[isoCode] => ng
[name] => Nigeria
[nameSlugified] => nigeria
[continentId] => 1
)
[160] => stdClass Object
(
[countryId] => 234
[isoCode] => nu
[name] => Niue
[nameSlugified] => niue
[continentId] => 7
)
[161] => stdClass Object
(
[countryId] => 210
[isoCode] => kp
[name] => Noord-Korea
[nameSlugified] => noord-korea
[continentId] => 2
)
[162] => stdClass Object
(
[countryId] => 216
[isoCode] => nt
[name] => Noordpool
[nameSlugified] => noordpool
[continentId] => 4
)
[163] => stdClass Object
(
[countryId] => 140
[isoCode] => no
[name] => Noorwegen
[nameSlugified] => noorwegen
[continentId] => 4
)
[164] => stdClass Object
(
[countryId] => 232
[isoCode] => nf
[name] => Norfolk Eilanden
[nameSlugified] => norfolk-eilanden
[continentId] => 7
)
[165] => stdClass Object
(
[countryId] => 191
[isoCode] => ug
[name] => Oeganda
[nameSlugified] => oeganda
[continentId] => 1
)
[166] => stdClass Object
(
[countryId] => 192
[isoCode] => ua
[name] => Oekraïne
[nameSlugified] => oekraine
[continentId] => 4
)
[167] => stdClass Object
(
[countryId] => 197
[isoCode] => uz
[name] => Oezbekistan
[nameSlugified] => oezbekistan
[continentId] => 2
)
[168] => stdClass Object
(
[countryId] => 141
[isoCode] => om
[name] => Oman
[nameSlugified] => oman
[continentId] => 5
)
[169] => stdClass Object
(
[countryId] => 218
[isoCode] => tl
[name] => Oost Timor
[nameSlugified] => oost-timor
[continentId] => 2
)
[170] => stdClass Object
(
[countryId] => 12
[isoCode] => at
[name] => Oostenrijk
[nameSlugified] => oostenrijk
[continentId] => 4
)
[171] => stdClass Object
(
[countryId] => 246
[isoCode] => rn
[name] => Paaseiland
[nameSlugified] => paaseiland
[continentId] => 7
)
[172] => stdClass Object
(
[countryId] => 142
[isoCode] => pk
[name] => Pakistan
[nameSlugified] => pakistan
[continentId] => 2
)
[173] => stdClass Object
(
[countryId] => 143
[isoCode] => pw
[name] => Palau
[nameSlugified] => palau
[continentId] => 7
)
[174] => stdClass Object
(
[countryId] => 214
[isoCode] => ps
[name] => Palestina
[nameSlugified] => palestina
[continentId] => 5
)
[175] => stdClass Object
(
[countryId] => 144
[isoCode] => pa
[name] => Panama
[nameSlugified] => panama
[continentId] => 3
)
[176] => stdClass Object
(
[countryId] => 145
[isoCode] => pg
[name] => Papua Nieuw Guinea
[nameSlugified] => papua-nieuw-guinea
[continentId] => 7
)
[177] => stdClass Object
(
[countryId] => 146
[isoCode] => py
[name] => Paraguay
[nameSlugified] => paraguay
[continentId] => 9
)
[178] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[isoCode] => pe
[name] => Peru
[nameSlugified] => peru
[continentId] => 9
)
[179] => stdClass Object
(
[countryId] => 236
[isoCode] => pn
[name] => Pitcairn
[nameSlugified] => pitcairn
[continentId] => 7
)
[180] => stdClass Object
(
[countryId] => 149
[isoCode] => pl
[name] => Polen
[nameSlugified] => polen
[continentId] => 4
)
[181] => stdClass Object
(
[countryId] => 150
[isoCode] => pt
[name] => Portugal
[nameSlugified] => portugal
[continentId] => 4
)
[182] => stdClass Object
(
[countryId] => 151
[isoCode] => pr
[name] => Puerto Rico
[nameSlugified] => puerto-rico
[continentId] => 3
)
[183] => stdClass Object
(
[countryId] => 152
[isoCode] => qa
[name] => Qatar
[nameSlugified] => qatar
[continentId] => 5
)
[184] => stdClass Object
(
[countryId] => 999
[isoCode] => rr
[name] => reisinspiratie
[nameSlugified] => reisinspiratie
[continentId] => 4
)
[185] => stdClass Object
(
[countryId] => 153
[isoCode] => re
[name] => Réunion
[nameSlugified] => reunion
[continentId] => 1
)
[186] => stdClass Object
(
[countryId] => 154
[isoCode] => ro
[name] => Roemenië
[nameSlugified] => roemenie
[continentId] => 4
)
[187] => stdClass Object
(
[countryId] => 155
[isoCode] => ru
[name] => Rusland
[nameSlugified] => rusland
[continentId] => 4
)
[188] => stdClass Object
(
[countryId] => 156
[isoCode] => rw
[name] => Rwanda
[nameSlugified] => rwanda
[continentId] => 1
)
[189] => stdClass Object
(
[countryId] => 157
[isoCode] => mp
[name] => Saipan
[nameSlugified] => saipan
[continentId] => 7
)
[190] => stdClass Object
(
[countryId] => 222
[isoCode] => ws
[name] => Samoa
[nameSlugified] => samoa
[continentId] => 7
)
[191] => stdClass Object
(
[countryId] => 158
[isoCode] => sm
[name] => San Marino
[nameSlugified] => san-marino
[continentId] => 4
)
[192] => stdClass Object
(
[countryId] => 239
[isoCode] => st
[name] => Sao Tome en Principe
[nameSlugified] => sao-tome-en-principe
[continentId] => 1
)
[193] => stdClass Object
(
[countryId] => 159
[isoCode] => sa
[name] => Saudi Arabië
[nameSlugified] => saudi-arabie
[continentId] => 5
)
[194] => stdClass Object
(
[countryId] => 160
[isoCode] => sn
[name] => Senegal
[nameSlugified] => senegal
[continentId] => 1
)
[195] => stdClass Object
(
[countryId] => 247
[isoCode] => rs
[name] => Servië
[nameSlugified] => servie
[continentId] => 4
)
[196] => stdClass Object
(
[countryId] => 207
[isoCode] => yu
[name] => Servie en Montenegro
[nameSlugified] => servie-en-montenegro
[continentId] => 4
)
[197] => stdClass Object
(
[countryId] => 161
[isoCode] => sc
[name] => Seychellen
[nameSlugified] => seychellen
[continentId] => 1
)
[198] => stdClass Object
(
[countryId] => 162
[isoCode] => sl
[name] => Sierra Leone
[nameSlugified] => sierra-leone
[continentId] => 1
)
[199] => stdClass Object
(
[countryId] => 163
[isoCode] => sg
[name] => Singapore
[nameSlugified] => singapore
[continentId] => 2
)
[200] => stdClass Object
(
[countryId] => 238
[isoCode] => sh
[name] => Sint Helena
[nameSlugified] => sint-helena
[continentId] => 7
)
[201] => stdClass Object
(
[countryId] => 253
[isoCode] => cx
[name] => Sint Maarten
[nameSlugified] => sint-maarten
[continentId] => 3
)
[202] => stdClass Object
(
[countryId] => 235
[isoCode] => pm
[name] => Sint Pierre en Miquelon
[nameSlugified] => sint-pierre-en-miquelon
[continentId] => 7
)
[203] => stdClass Object
(
[countryId] => 165
[isoCode] => si
[name] => Slovenië
[nameSlugified] => slovenie
[continentId] => 4
)
[204] => stdClass Object
(
[countryId] => 164
[isoCode] => sk
[name] => Slowaakse Republiek
[nameSlugified] => slowaakse-republiek
[continentId] => 4
)
[205] => stdClass Object
(
[countryId] => 175
[isoCode] => sd
[name] => Soedan
[nameSlugified] => soedan
[continentId] => 1
)
[206] => stdClass Object
(
[countryId] => 237
[isoCode] => sb
[name] => Solomon Eilanden
[nameSlugified] => solomon-eilanden
[continentId] => 7
)
[207] => stdClass Object
(
[countryId] => 166
[isoCode] => so
[name] => Somalië
[nameSlugified] => somalie
[continentId] => 1
)
[208] => stdClass Object
(
[countryId] => 250
[isoCode] => ss
[name] => South Sudan
[nameSlugified] => south-sudan
[continentId] => 1
)
[209] => stdClass Object
(
[countryId] => 169
[isoCode] => es
[name] => Spanje
[nameSlugified] => spanje
[continentId] => 4
)
[210] => stdClass Object
(
[countryId] => 211
[isoCode] => sj
[name] => Spitsbergen
[nameSlugified] => spitsbergen
[continentId] => 4
)
[211] => stdClass Object
(
[countryId] => 170
[isoCode] => lk
[name] => Sri Lanka
[nameSlugified] => sri-lanka
[continentId] => 2
)
[212] => stdClass Object
(
[countryId] => 172
[isoCode] => kn
[name] => St. Kitts and Nevis
[nameSlugified] => st-kitts-and-nevis
[continentId] => 3
)
[213] => stdClass Object
(
[countryId] => 173
[isoCode] => lc
[name] => St. Lucia
[nameSlugified] => st-lucia
[continentId] => 3
)
[214] => stdClass Object
(
[countryId] => 174
[isoCode] => vc
[name] => St. Vincent
[nameSlugified] => st-vincent
[continentId] => 3
)
[215] => stdClass Object
(
[countryId] => 176
[isoCode] => sr
[name] => Suriname
[nameSlugified] => suriname
[continentId] => 9
)
[216] => stdClass Object
(
[countryId] => 177
[isoCode] => sz
[name] => Swaziland
[nameSlugified] => swaziland
[continentId] => 1
)
[217] => stdClass Object
(
[countryId] => 180
[isoCode] => sy
[name] => Syrië
[nameSlugified] => syrie
[continentId] => 5
)
[218] => stdClass Object
(
[countryId] => 181
[isoCode] => tw
[name] => Taiwan
[nameSlugified] => taiwan
[continentId] => 2
)
[219] => stdClass Object
(
[countryId] => 213
[isoCode] => tj
[name] => Tajikistan
[nameSlugified] => tajikistan
[continentId] => 2
)
[220] => stdClass Object
(
[countryId] => 182
[isoCode] => tz
[name] => Tanzania
[nameSlugified] => tanzania
[continentId] => 1
)
[221] => stdClass Object
(
[countryId] => 183
[isoCode] => th
[name] => Thailand
[nameSlugified] => thailand
[continentId] => 2
)
[222] => stdClass Object
(
[countryId] => 220
[isoCode] => tb
[name] => Tibet
[nameSlugified] => tibet
[continentId] => 2
)
[223] => stdClass Object
(
[countryId] => 184
[isoCode] => tg
[name] => Togo
[nameSlugified] => togo
[continentId] => 1
)
[224] => stdClass Object
(
[countryId] => 240
[isoCode] => tk
[name] => Tokelau
[nameSlugified] => tokelau
[continentId] => 7
)
[225] => stdClass Object
(
[countryId] => 223
[isoCode] => to
[name] => Tonga
[nameSlugified] => tonga
[continentId] => 7
)
[226] => stdClass Object
(
[countryId] => 185
[isoCode] => tt
[name] => Trinidad en Tobago
[nameSlugified] => trinidad-en-tobago
[continentId] => 3
)
[227] => stdClass Object
(
[countryId] => 38
[isoCode] => td
[name] => Tsjaad
[nameSlugified] => tsjaad
[continentId] => 1
)
[228] => stdClass Object
(
[countryId] => 49
[isoCode] => cz
[name] => Tsjechische Republiek
[nameSlugified] => tsjechische-republiek
[continentId] => 4
)
[229] => stdClass Object
(
[countryId] => 186
[isoCode] => tn
[name] => Tunesië
[nameSlugified] => tunesie
[continentId] => 1
)
[230] => stdClass Object
(
[countryId] => 187
[isoCode] => tr
[name] => Turkije
[nameSlugified] => turkije
[continentId] => 5
)
[231] => stdClass Object
(
[countryId] => 188
[isoCode] => tm
[name] => Turkmenistan
[nameSlugified] => turkmenistan
[continentId] => 2
)
[232] => stdClass Object
(
[countryId] => 189
[isoCode] => tc
[name] => Turkse en Caicos Eilanden
[nameSlugified] => turkse-en-caicos-eilanden
[continentId] => 3
)
[233] => stdClass Object
(
[countryId] => 245
[isoCode] => tv
[name] => Tuvalu
[nameSlugified] => tuvalu
[continentId] => 7
)
[234] => stdClass Object
(
[countryId] => 195
[isoCode] => uy
[name] => Uruguay
[nameSlugified] => uruguay
[continentId] => 9
)
[235] => stdClass Object
(
[countryId] => 198
[isoCode] => vu
[name] => Vanuatu
[nameSlugified] => vanuatu
[continentId] => 7
)
[236] => stdClass Object
(
[countryId] => 199
[isoCode] => va
[name] => Vaticaanstad
[nameSlugified] => vaticaanstad
[continentId] => 4
)
[237] => stdClass Object
(
[countryId] => 200
[isoCode] => ve
[name] => Venezuela
[nameSlugified] => venezuela
[continentId] => 9
)
[238] => stdClass Object
(
[countryId] => 194
[isoCode] => gb
[name] => Verenigd Koninkrijk
[nameSlugified] => verenigd-koninkrijk
[continentId] => 4
)
[239] => stdClass Object
(
[countryId] => 193
[isoCode] => ae
[name] => Verenigde Arabische Emiraten
[nameSlugified] => verenigde-arabische-emiraten
[continentId] => 5
)
[240] => stdClass Object
(
[countryId] => 196
[isoCode] => us
[name] => Verenigde Staten
[nameSlugified] => verenigde-staten
[continentId] => 6
)
[241] => stdClass Object
(
[countryId] => 201
[isoCode] => vn
[name] => Vietnam
[nameSlugified] => vietnam
[continentId] => 2
)
[242] => stdClass Object
(
[countryId] => 202
[isoCode] => wf
[name] => Wallis & Futuna
[nameSlugified] => wallis-futuna
[continentId] => 7
)
[243] => stdClass Object
(
[countryId] => 215
[isoCode] => eh
[name] => Westelijke Sahara
[nameSlugified] => westelijke-sahara
[continentId] => 1
)
[244] => stdClass Object
(
[countryId] => 18
[isoCode] => by
[name] => Wit-Rusland
[nameSlugified] => wit-rusland
[continentId] => 4
)
[245] => stdClass Object
(
[countryId] => 204
[isoCode] => zm
[name] => Zambia
[nameSlugified] => zambia
[continentId] => 1
)
[246] => stdClass Object
(
[countryId] => 205
[isoCode] => zw
[name] => Zimbabwe
[nameSlugified] => zimbabwe
[continentId] => 1
)
[247] => stdClass Object
(
[countryId] => 171
[isoCode] => gs
[name] => Zuid Georgia
[nameSlugified] => zuid-georgia
[continentId] => 3
)
[248] => stdClass Object
(
[countryId] => 250
[isoCode] => ss
[name] => Zuid Sudan
[nameSlugified] => zuid-sudan
[continentId] => 1
)
[249] => stdClass Object
(
[countryId] => 167
[isoCode] => za
[name] => Zuid-Afrika
[nameSlugified] => zuid-afrika
[continentId] => 1
)
[250] => stdClass Object
(
[countryId] => 168
[isoCode] => kr
[name] => Zuid-Korea
[nameSlugified] => zuid-korea
[continentId] => 2
)
[251] => stdClass Object
(
[countryId] => 178
[isoCode] => se
[name] => Zweden
[nameSlugified] => zweden
[continentId] => 4
)
[252] => stdClass Object
(
[countryId] => 179
[isoCode] => ch
[name] => Zwitserland
[nameSlugified] => zwitserland
[continentId] => 4
)
)
[portalTicker] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[userId] => 213890
[username] => reneenmarliesopreis
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 5
[currentContinentName] => Midden Oosten
[currentContinentNameSlugified] => midden-oosten
[currentCountryNameSlugified] => verenigde-arabische-emiraten
[currentCountryName] => Verenigde Arabische Emiraten
[currentCountryIsoCode] => ae
[currentCountryId] => 193
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 163
[countryName] => Singapore
[countryIsoCode] => sg
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 136
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 193
[countryName] => Verenigde Arabische Emiraten
[countryIsoCode] => ae
[continentId] => 5
[continentName] => Midden Oosten
)
)
[name] => rene en marlies nijenhuis
[firstName] => rene en marlies
[reportsCount] => 23
[travelsCount] => 1
)
[1] => stdClass Object
(
[userId] => 372454
[username] => jorindevoskes
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 7
[currentContinentName] => Oceanië
[currentContinentNameSlugified] => oceani
[currentCountryNameSlugified] => nieuw-zeeland
[currentCountryName] => Nieuw Zeeland
[currentCountryIsoCode] => nz
[currentCountryId] => 136
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 71
[countryName] => Ghana
[countryIsoCode] => gh
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 122
[countryName] => Mexico
[countryIsoCode] => mx
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 11
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 74
[countryName] => Griekenland
[countryIsoCode] => gr
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 34
[countryName] => Canada
[countryIsoCode] => ca
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 54
[countryName] => Ecuador
[countryIsoCode] => ec
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 136
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
)
[name] => Jorinde Voskes
[firstName] => Jorinde
[reportsCount] => 96
[travelsCount] => 9
)
[2] => stdClass Object
(
[userId] => 442342
[username] => frans-en-jose
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/442/342_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/442/342_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 7
[currentContinentName] => Oceanië
[currentContinentNameSlugified] => oceani
[currentCountryNameSlugified] => nieuw-zeeland
[currentCountryName] => Nieuw Zeeland
[currentCountryIsoCode] => nz
[currentCountryId] => 136
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 136
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
)
[name] => Frans en Jose
[firstName] => Frans en Jose
[reportsCount] => 28
[travelsCount] => 1
)
[3] => stdClass Object
(
[userId] => 265308
[username] => karinendiane
[photoRevision] => 0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/265/308_50x50.jpg?r=0
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/265/308_105x105.jpg?r=0
[currentContinentId] => 7
[currentContinentName] => Oceanië
[currentContinentNameSlugified] => oceani
[currentCountryNameSlugified] => australi
[currentCountryName] => Australië
[currentCountryIsoCode] => au
[currentCountryId] => 11
[visitedCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[countryId] => 134
[countryName] => Nederland
[countryIsoCode] => nl
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[1] => stdClass Object
(
[countryId] => 183
[countryName] => Thailand
[countryIsoCode] => th
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[2] => stdClass Object
(
[countryId] => 167
[countryName] => Zuid-Afrika
[countryIsoCode] => za
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[3] => stdClass Object
(
[countryId] => 115
[countryName] => Maleisië
[countryIsoCode] => my
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[4] => stdClass Object
(
[countryId] => 196
[countryName] => Verenigde Staten
[countryIsoCode] => us
[continentId] => 6
[continentName] => Noord-Amerika
)
[5] => stdClass Object
(
[countryId] => 131
[countryName] => Namibië
[countryIsoCode] => na
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[6] => stdClass Object
(
[countryId] => 25
[countryName] => Botswana
[countryIsoCode] => bw
[continentId] => 1
[continentName] => Afrika
)
[7] => stdClass Object
(
[countryId] => 11
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[8] => stdClass Object
(
[countryId] => 147
[countryName] => Peru
[countryIsoCode] => pe
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[9] => stdClass Object
(
[countryId] => 24
[countryName] => Bolivia
[countryIsoCode] => bo
[continentId] => 9
[continentName] => Zuid-Amerika
)
[10] => stdClass Object
(
[countryId] => 70
[countryName] => Duitsland
[countryIsoCode] => de
[continentId] => 4
[continentName] => Europa
)
[11] => stdClass Object
(
[countryId] => 136
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
)
[12] => stdClass Object
(
[countryId] => 201
[countryName] => Vietnam
[countryIsoCode] => vn
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
[13] => stdClass Object
(
[countryId] => 32
[countryName] => Cambodja
[countryIsoCode] => kh
[continentId] => 2
[continentName] => Azië
)
)
[name] => Diane Feron
[firstName] => Diane
[reportsCount] => 93
[travelsCount] => 11
)
)
[latestNews] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[newsId] => 101
[date] => 2024-04-08
[title] => Wat maakt een vakantie met de camper zo bijzonder
[text] =>
Het huren van een camper is een geweldige manier om een vakantie eens op een andere manier te beleven. Niet gebonden aan één accommodatie, maar juist vrijheid om te gaan en staan waar je wilt. Met een camper heb je alle luxe binnen handbereik, terwijl je tegelijkertijd midden in de natuur kunt zijn. Dit maakt een vakantie met de camper zo bijzonder. Via het platform van Goboony komen vraag en aanbod samen en kun je voor een bepaalde tijd een camper huren om kennis te maken met deze manier van vakantie. Dus twijfel je al een tijdje om eens met de camper op reis te gaan, bekijk dan eens de website van Goboony. Zo heb je een beetje een idee wat er allemaal mogelijk is, kun je ook direct zien wat de kosten hiervan zijn. Daarnaast vertellen we je natuurlijk graag wat een vakantie met de camper zo bijzonder maakt.
De vrijheid van een camper
Met een camper kun je letterlijk alle kanten op. Geen geplande routes of vaste verblijfplaatsen, maar de mogelijkheid om je vakantie naar eigen wens in te vullen. Of je nu van de rust en ruimte van de natuur houdt, of juist liever steden en toeristische attracties bezoekt, met een camper is het allemaal mogelijk. Je kunt eenvoudig van de ene plek naar de andere reizen en onderweg genieten van prachtige uitzichten.
Alle luxe binnen handbereik
Een camper biedt alle comfort die je nodig hebt tijdens je vakantie. Het is als een mobiel huis op wielen, voorzien van alles wat je wenst. Een comfortabel bed, een keuken om zelf te koken en een badkamer met douche en toilet. Dit betekent dat je zelfvoorzienend bent en niet afhankelijk hoeft te zijn van hotels of restaurants. Je kunt overal stoppen en genieten van je eigen maaltijden, zonder dat je iets mist.
Midden in de natuur
Als je met een camper op vakantie gaat, kun je ervoor kiezen om midden in de natuur te verblijven. Campings die speciaal voor campers zijn ingericht bieden vaak prachtige staanplaatsen in een bosrijke omgeving. Je wordt wakker met het geluid van fluitende vogels en geniet van de frisse buitenlucht. Ook kun je ervoor kiezen om op camperplaatsen te overnachten, waarbij je vaak kunt parkeren op unieke locaties, zoals aan het water of met uitzicht over weilanden. Het enige waar je wel even rekening mee moet houden, is dat je zorgt voor een goede verzekering. Zo kan er namelijk altijd iets gebeuren onderweg. Ons advies is het afsluiten van de Goboony Camperverzekering voor je camper, zodat je zeker weet dat je bij schade of pech ontzettend snel geholpen wordt.
Een vakantie op maat
Met een camper heb je de mogelijkheid om je vakantie volledig naar eigen wens in te vullen. Geen vaste vertrek- of aankomstdatum, maar juist de vrijheid om te gaan en staan waar je wilt. Wil je langer op een bepaalde plek blijven? Geen probleem, je kunt je reisschema eenvoudig aanpassen. Dit maakt een vakantie met de camper zeer flexibel en ideaal voor mensen die graag hun eigen plan trekken.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => wat-maakt-een-vakantie-met-de-camper-zo-bijzonder
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/101/101_1.jpg
)
[1] => stdClass Object
(
[newsId] => 100
[date] => 2024-02-19
[title] => 3x inspiratie voor een onvergetelijke vakantie in Turkije!
[text] =>
Ben jij van plan om binnenkort op vakantie naar Turkije te gaan? Lees dan gauw verder. Turkije staat natuurlijk bekend om zijn diversiteit dankzij de vele culturen die er samenkomen. Dit in combinatie met het fijne klimaat en de prachtige natuur maakt het land de ideale vakantiebestemming. Je kunt in Turkije genieten van stranden, natuur, cultuur en meer. Hieronder vind je inspiratie voor een onvergetelijke vakantie in het diverse land!
Ontdek de multiculturele sferen in Istanbul
Als je naar Turkije vliegt, is de kans groot dat je naar de hoofdstad Istanbul vliegt. De hoofdstad van Turkije ligt op ongeveer 3 uur vliegen van Amsterdam en is daarmee snel en makkelijk te bereiken. Vliegtickets Turkije boek je dan ook snel en eenvoudig online. Ben jij een echte stedenliefhebber? Blijf dan zeker een paar dagen lang in de hoofdstad, zodat je de stad goed kunt ontdekken. De stad kent twee delen, namelijk een deel in Europa en een deel in Azië. Dit zorgt ook voor een bijzondere multiculturele sfeer in de stad, wat je bijvoorbeeld goed terug ziet komen op markten zoals de Grote Bazaar. In Istanbul kun je ook verschillende kerken en moskeeën bezoeken en kennismaken met de twee verschillende religies van deze stad. Je merkt het, het is zeker de moeite waard om even in Istanbul te stoppen als je op reis gaat naar Turkije!
Geniet van de prachtige natuur in Pamukkale
Turkije staat niet alleen bekend als strand- en stedenbestemming. Het is ook een goede bestemming voor natuurliefhebbers. Een van de mooiste natuurgebieden van het land is bijvoorbeeld Pamukkale, wat in het zuidwesten van Turkije ligt. De naam van het natuurgebied betekent letterlijk: ‘kasteel van katoen’. Het natuurgebied heeft zijn naam te danken aan de kalkstenen terrassen die gevuld zijn met azuurblauw water. De terrassen zijn ontstaan door de afzetting van mineraalrijk water van de warmwaterbronnen in het gebied. Dit ziet er erg bijzonder uit en is daarom ook zeker de moeite waard om te bekijken. Als natuurliefhebber kun je deze plek dus zeker niet missen tijdens een vakantie naar Turkije!
Relax tijdens een strandvakantie in Alanya
Alanya is een levendige badplaats die bekend staat om zijn prachtige stranden, bruisende sfeer en culturele bezienswaardigheden. De populaire badplaats ligt aan de zuidkust van Turkije en is makkelijk bereikbaar met het vliegtuig. In Alanya is het klimaat het hele jaar door warm en zonnig, wat het ook een goede bestemming maakt voor een winterzonvakantie. Een van de meest bezochte bezienswaardigheden van Alanya is het indrukwekkende middeleeuwse kasteel, dat hoog boven de stad op een grote rots ligt. Vanaf het kasteel heb je een prachtig uitzicht over de Middellandse Zee en de omliggende stad. Daarnaast heeft Alanya kilometers aan prachtige stranden, waar bezoekers kunnen genieten van de zon, het strand en kunnen zwemmen in het helderblauwe water. Ook kun je er goed terecht om te snorkelen en duiken. Kortom, een bezoekje aan de badplaats Alanya is de moeite waard om te overwegen!
Dankzij de diversiteit heeft Turkije voor iedereen wel wat te bieden. Het maakt niet uit of je nu van strand, steden of natuur houdt er zit voor iedereen wel wat moois bij!
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => 3x-inspiratie-voor-een-onvergetelijke-vakantie-in-turkije
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/100/100_1.jpg
)
[2] => stdClass Object
(
[newsId] => 99
[date] => 2024-02-12
[title] => Je vakantiehuis mooi inrichten? Zo doe je dat
[text] =>
Heb je onlangs een vakantiewoning gekocht? Dat is natuurlijk een mooie stap. Om je hier echt thuis te voelen straks, is het verstandig om de vakantiewoning gezellig in te richten. Of je nu een vakantiewoning aan het strand hebt gekocht of eentje dichtbij een bruisende stad, probeer er echt je eigen plek van te maken. Hoe meer het als thuis voelt, hoe vaker je hier wilt terugkeren. De beste tips om jouw vakantiehuis mooi in te richten? Wij sommen ze voor je op!
Investeer in stijlvolle en comfortabele meubels
Een goede tip voor het inrichten van je vakantiehuis is om te investeren in stijlvolle meubels. Meubilair speelt een grote rol in hoe het interieur eruit komt te zien. Zien jouw meubels er mooi uit, dan heeft dat een positief effect op de uitstraling van je vakantiehuis. Denk bij het uitzoeken van meubilair niet alleen na over stijl, maar ook over comfort. Het is tenslotte van groot belang dat je in je vakantiehuis heerlijk kunt ontspannen. Denk bij meubels die je nodig hebt aan een eettafel, eetkamerstoelen, bank, tv-meubel, fauteuils en bijzettafels.
Haal de natuur in huis
Je vakantiewoning mooi inrichten doe je ook door de natuur in huis te halen. Natuurlijke elementen in je interieur zorgen voor een rustige, warme en ontspannen sfeer. De natuur in huis halen is op verschillende manieren mogelijk. Denk bijvoorbeeld aan het verwerken van natuurlijke materialen als hout, riet en bamboe in je interieur. Deze materialen kun je verwerken in onder andere meubilair en decoratie. Het is ook mogelijk om je vakantiewoning te voorzien van mooie bloemen en planten. Zo maak je het in één klap een stuk sfeervoller!
Geef het een persoonlijk tintje
Een van de beste manieren om je vakantiehuis sfeervol te maken, is om het een persoonlijk tintje te geven. Hoe meer het interieur past bij jouw smaak en persoonlijkheid, hoe eerder je jezelf hier thuis zult voelen. Je vakantiewoning persoonlijk maken is op verschillende manieren mogelijk. Denk hierbij aan het toevoegen van persoonlijke decoratie, zoals familiefoto’s, souvenirs van eerdere vakanties en kunstwerken die bij jouw smaak passen. Door leuke, persoonlijke decoratie toe te voegen maak je de vakantiewoning meer eigen.
Wil je foto’s ophangen om je interieur op te leuken? Zorg er dan wel voor dat je deze op een mooie manier presenteert. Een aanrader is om hiervoor een handig ophangsysteem te gebruiken. Als je hiernaar op zoek bent, ben je bij Artiteq aan het juiste adres.
Voeg sfeerverlichting toe
Naast basisverlichting is ook sfeerverlichting onmisbaar in jouw vakantiewoning. Met sfeerverlichting creëer je een warme en uitnodigende sfeer in huis. Bij sfeerverlichting kun je denken aan kleine of dimbare lampen of kaarsen.
[picture] => no
[pic1title] =>
[pic2title] =>
[pic3title] =>
[pic4title] =>
[pic5title] =>
[titleSlugified] => je-vakantiehuis-mooi-inrichten-zo-doe-je-dat
[imageLink105x105] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_105x105.jpg
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/icons/news_50x50.png
[imageUrl] => https://cdn.easyapps.nl/578/img/slideshow/reisinspiratie/99/99_1.jpg
)
)
[topCountries] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[continentId] => 7
[countryId] => 136
[reportCount] => 2
[pictureCount] => 65535
[position] => 1
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => NZ
[continentName] => Oceanië
)
[1] => stdClass Object
(
[continentId] => 7
[countryId] => 11
[reportCount] => 1
[pictureCount] => 65535
[position] => 2
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => AU
[continentName] => Oceanië
)
)
[countryId] => 0
[countryName] =>
[continentId] => 7
[continentName] => Oceanië
[portalReports] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[username] => karinendiane
[datePublication] => 2024-04-18
[title] => Relaxte laatste week gehad, op naar huis
[message] =>
Dag 32
Vanochtend lekker op het gemakkie gedaan en nog even genoten van het zwembad. Moesten kleine 3 uur rijden naar de camping aan het Eighty Mile beach strand. Onderweg geen kip op de weg en de natuur was wat eentonig. Had op Googlemaps 1 benzinestation gevonden en dat is eigenlijk altijd een roadhouse dus gelijk een koffiestop gemaakt met wat lekkers. Precies 1 jaar geleden is deze benzinepomp door de orkaan compleet verwoest en pas weer een paar weken open. Je hebt wel serieus een probleem als deze pomp wegvalt want dan kan je over een stuk van bijna 500km niet tanken. Ons campertje redt dat niet want die loopt 1 op 8! Hier geldt echt de regel...tanken en plassen wanneer het kan. Morgen rijden we naar onze laatste camping in Broome en dat is nog 345km en heb al gezien dat er onderweg geen koffiestop/toiletten/benzinepomp is dus dat wordt een uitdaging haha.
Om bij de camping te komen, moesten we 9km over een gravelroad maar die lag er goed bij dus was een makkie voor onze 2wd.
Wat een toffe camping. Onze plek ligt op een paar meter van het strand. Je mag hier alleen niet zwemmen vanwege de haaien, krokodillen en kwallen. Geen grapje! Veel vissers op het strand en die vangen genoeg. Ook heel veel mooie schelpen dus onze collectie is weer wat aangevuld. En overal liggen keutels. Mhm..wat dan? Nou er zitten hier wallabies...een kleiner soort kangoeroe. Dus wij struinen over de camping en toen zagen we ze gras eten. Maar ze zijn niet zo benaderbaar als de kangoeroes die wij hebben gezien. Maar superleuk dat we ze hier nog zien. Het is vandaag weer 36gr dus op het strand met de wind was het goed uit te houden. Nadat we een hele mooie zonsondergang hadden gezien, ben ik een kipprutje met rijst gaan maken en heb ik mijn reisverslagen bijgewerkt. Na het douchen was het donker en toen we terugkwamen zaten er een stuk of 5 wallabies naast onze camper. Niet te doen om daar een foto van te maken in het donker met je telefoon en de flits aan!
Dag 33
Vandaag onze laatste stuk gravelroad gereden en onze laatste lange afstand qua kms. Nu op onze laatste campingstop. Hier blijven we tot en met woensdag en dan vliegen we naar Perth. Deze dagen zullen bestaan uit zwemmen, luieren, wandelen en eten [e-1f923][e-1f602]
Vanochtend eerst nog een heerlijke strandwandeling gemaakt nu het nog kan. Om 9 uur is het hier standaard al rond de 32gr maar omdat de luchtvochtigheid hier gelukkig heel laag is, merk je er minder van dat het al zo warm is. Het 80mile strand is 220 km lang. Ik geloof het langste strand van Australië. We hebben op de valreep onze schelpenverzameling nog wat aangevuld en zijn vertrokken.
Hebben nu een prima camping op een paar min van het strand met zowaar een paar tentjes waar je een hapje en een drankje kan doen. Hebben we in 5 weken nog niet gezien hier haha.
Zo maar weer een zonsondergang bekijken want dat verveelt nooit. Even snel een wrapje maken en inmiddels traditiegetrouw een spelletje doen haha. Prima leven zo!
Dag 34
Omdat het nu nog kan, lekker rustig aangedaan. Het strand ligt dichtbij dus lopend richting het strand. Ook weer een fijn strand met zeewater zo warm als badwater. Het was eb dus de zee lag een heel stuk verderop. Het verschil tussen eb en vloed is hier enorm. Maar wel opletten waar je je handdoek neerlegt want als het vloed begint te worden dan gaat het ook hard en voordat je het weet, kan je je handdoek uit de zee vissen. Bij het strand een leuk koffietentje gevonden dus Kaar had een heerlijke koude koffie met een bol vanille ijs..het is tenslotte nog vakantie.
Omdat het alweer bloedheet was gelijk een duik genomen. Wat een heerlijk water en de zeebodem van zacht zand...top.
Na een paar uur kregen we toch wel trek dus terug geslenterd naar de camping. Na de lunch neergeploft bij het zwembad en een boek gelezen. Heel fijn dat we zo ontspannen de vakantie kunnen beeindigen. Uiteraard even naar de zonsondergang bekeken. Deze was denk ik de mooiste van allemaal.
Dag 35
Ergens liggen er voetstappen van dinosaurissen en die zijn alleen bij eb te zien. Dus redelijk vroeg op pad gegaan maar nergens te vinden natuurlijk. Toevallig kwam er een gids met wat toeristen langs en zij zei dat je die afdrukken alleen bij extreem laag water kon zien dus hadden we heel vroeg moeten gaan. Naar een ander strandje gereden maar dat was niet echt een strand. Meer een mangrove waar je weer werd gewaarschuwd voor krokodillen. Uiteraard ook niet gezien haha. Wel een paar schildpadden in de zee. De rest van de dag aan Cable beach doorgebracht. Gelukkig stond er wind want met 38gr heb je dat wel nodig. Afgesloten met een etentje aan het strand en voorlopig de laatste zonsondergang gezien want morgen is het echt de laatste dag hier.
Dag 36
Je hoeft op een camping nooit een wekker te zetten. Iedereen ligt om 22u op bed maar om 06u is er weer leven en gaan mensen bijv met hun V8 trucks naar hun werk dus ben je vanzelf wel wakker. Dus vroeg eruit en de koffers ingepakt. Ontbeten en nog even koffie gedronken in het café bij de camping en de laatste uurtjes op het strand en in de warme zee doorgebracht. Dat gaan we zeker missen want de Noordzee is een stuk kouder en niet zo mooi blauw haha. We moesten op tijd de camper inleveren maar we vlogen pas 4 uur later. Onze vlucht was nog de enige vlucht die ging vanaf Broome dus we zijn een uur lang de enige in de incheckhal geweest. Gelukkig was er wifi en hadden we nog een zak chips in de rugzak zitten.
Vannacht weer in een normaal bed slapen voordat we de lange reis naar huis hebben. Vrijdag weer thuis en gaat het normale leven weer beginnen. We kijken terug op een prachtige reis waarin we een hele andere kant van Australië hebben gezien. De meeste mensen gaan altijd naar de Oostkant wat ook mooi is maar waar het veel drukker is. We zijn echt dankbaar dat we deze reis weer samen mochten maken. Niks is vanzelfsprekend in het leven dus proberen we te blijven genieten. Carpe Diem!!
[userId] => 265308
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100772
[countryId] => 11
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 17
[author] => Diane
[cityName] => Perth
[travelId] => 529603
[travelTitle] => 5 weken rondreizen in West-Australië
[travelTitleSlugified] => 5-weken-rondreizen-in-west-australi
[dateDepart] => 2024-03-13
[dateReturn] => 2024-04-19
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/australi,perth
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/265/308_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => relaxte-laatste-week-gehad-op-naar-huis
)
[1] => stdClass Object
(
[username] => karinendiane
[datePublication] => 2024-04-13
[title] => Laatste week is aangebroken
[message] =>
Dag 26
Vandaag een dag op de bodem van de zee doorgebracht. We wilden nog graag even genieten van al het moois onder water voordat we naar een warm en stoffig NP zouden gaan. Wehoopten natuurlijk op een schildpad of het liefst een paar haha. We zagen weer een hoop mooie vissen maar de schildpad was even een blokje om denk ik. Dus besloten we door te rijden naar Osprey Bay waar we de 1e dag hadden gezwommen met de schildpadden. Er was bijna niemand toen we het water ingingen. En het was our lucky day. We zagen er 5 waarvan 1 hele grote en 1 met een heel mooi rood/oranje schild. Blijft echt heel gaaf om zo vrij met ze te kunnen zwemmen. Ik heb niet het idee dat ze ons opmerken want ze kijken niet op of om.
Het zal nu even voor het laatst zijn dat we konden snorkelen. Morgen gaan we vroeg op pad naar onze tussenstop op weg naar Karijini national park. Dit omdat anders de rit TE lang zou zijn en het moet wel leuk blijven.
Vandaag ook nog de foto's van de walvishaaien opgehaald. Geeft een mooi beeld want dit is gemaakt door een fotograaf. Zit ook een foto bij van een gigantische groep kleine visjes. Het leek wel een tornado. Het heeft een naam maar daar kom ik even niet op. Heel bijzonder om te zien en ook weer uniek. Net zoals die slang die ineens in de zee zwom!
Dag 27
Vandaag was een reisdagje. We dachten de hele weg hetzelfde landschap te zien maar dat viel heel erg mee. Het ging eigenlijk best snel die 6 uurtjes rijden want we wisselden wat podcasts met muziek af. Beetje kijken, luisteren en zingen.
De camping ligt in de middle of nowhere...heel mooi. Het nadeel van de middle of nowhere is wel dat je meer kleine rondvliegende beestjes hebt ennnn onze zoemende en rondvliegende vriendjes zijn volop terug.
Kijken wat ons morgen brengt. Op naar Karijini National Park.
We zijn al gewaarschuwd dat er wegen dicht zijn en we helaas niet alles kunnen zien wat we willen. Overmacht dus niks aan te doen!
Dag 28
Vandaag op weg naar Dales campground wat in het Karijini NP ligt.Onderweg nog even koffie/thee gedronken. Veel keuze in waar je dat gaat doen, heb je niet want er is onderweg behalve een verdwaald toiletgebouw helemaal niks. Ik gebruik de app Wikicamps en dat is wel echt heel handig omdat op je route staat aangegeven wat je tegenkomt onderweg dus de avond ervoor kijken we en weten we waar een koffiestop zit of een plaspauze haha.
Onderweg zagen we wel mooie natuur dat ons verrast heeft omdat het veelal oranje is maar nu veel groen met mooie heuvels enz. Ook nog een stop gemaakt bij een memorial plaats en gebied eigenlijk, een rest in peace waar je een eenvoudig gedenkplekje voor je dierbaren kunt maken. Eigenlijk hadden we naar Hamersley George willen rijden. Dat was een stukje gravelroad maar goed te berijden voor ons campertje...volgens mensen die we eerder ontmoet hadden. Echter bij het ophalen van de camper was ons verteld dat we max 12 km een gravelroad mochten inrijden. Maar wij dachten..wij gaan gewoon omdat het goed te berijden was. Haha kregen we toch op het radioscherm metkoeienletters dat we naar een gebied met gravelroads reden en dat daar een boete van 300 dolar opstond. En ik moest bevestigen dat we het gelezen hadden. Dus toch maar omgekeerd. Jammer maar zou anders een duur geintje worden daar ze de camper kunnen tracken voor als er iets zou gebeuren onderweg. Daarna doorgereden naarFortescue Falls, Fern Pool en Dales Gorge voor een trail. Prachtig weer daar. Jammer van dat vliegennetje om je hoofd maar dat deed niks af aan hoe mooi het daar is. De Fortescue Falls was zelfs nog een echte fall er kwam redelijk wat water naar beneden. Daarna aan de wandeling begonnen. Het was er een op niveau 4 (5 is het moeilijkst) nou dat klopte wel. Het was klimmen en klauteren, hink stap sprong op stenen in het water, balanceren op een randje stenen maar geweldig. Je loopt eigenlijk door de kloof. Eenmaal naar boven geklauterd, moesten we dat stuk ook weer teruglopen naar het begin van de wandeling. Gelukkig was het bewolkt en maar 30gr. Om even af te koelen, is Kaar de Fern Pool ,met een lief klein watervalletje, ingedoken. Het was mij echt te koud haha. Ik ben inmiddels de temperatuur van het zeewater gewend (warm water) dus ik kon mooi een foto maken. Daarna naar de camping gereden. Nou ja...camping! Het is een bushcamp dus daar is niks behalve van die bush toiletten en geen douche of campkitchen. En daar waren we op voorbereid dus de meegenomen vochtige washandjes konden we nu mooi gebruiken om ons op te frissen. En de rest hebben we bij ons. Voor het gemak hebben we brood gegeten. Geen wifi/internet en dat is ook weleens lekker. We konden wel de gijzeling in de Apple Store kijken die we gedownload hadden. Van alle luxe voorzien dus. Heerlijk op tijd gaan slapen.
Dag 29
Vandaag op weg naar Eco Retreat. Ligt ook in het Karajini NP. We zijn heeeeeel langzaam opgestart. Om ons heen hoorden we de dingo's janken. Dat is een soort van hond die op sommige plekken in Australië rondhuppelt. Wie weet spotten we er nog 1. Nou dat ging snel want toen we bij Eco aankwamen, zagen we gelijk een dingo. Zo die konden we ook weer afstrepen. We mogen ze niet voeren van die mevr van de receptie. Dat plan hadden we ook zeker niet! Alleen de spin nog ( brrr ) en een slang die over het land voorbij komt en dan hebben we alle dieren van Australië wel zo'n beetje gezien.
Campertje neergezet en op pad. We wilden naar de Joffre Falls en Joffre Gorge. Dit zou een tocht zijn van klasse 5 wat zeker mogelijk is als je rustig aandoet en genoeg water enz meeneemt. Maar we kwamen een man tegen die het ons een beetje afraadde. Te veel losse stenen, rotsen en erg glad. Mmm lastig en na overleg toch maar besloten het niet te doen. Denk ik wel verstandig gezien Karin dr versleten heup ook.
Maar geen spijt want de Joffre Falls waren ook mooi. Ook nog best een klim en klauter tochtje trouwens om beneden te komen. Beneden kon je zwemmen. Dat heeft Karin natuurlijk weer gedaan. Zij was alleen in het water prachtig! Ik kon weer een fotoreportage maken alhoewel Kaar met dat vliegennetje op haar hoofd geen schoonheidsprijs wint.
Maar mooie ervaring weer dit.
Na de terugtocht lekker met een zak Burritos en een drankje op het terras een spelletje gedaan. Dit was een iets luxere camp met een kkein restaurantje zelfs. Geen internet dus lekker rustig. Morgen gaan we weer richting het strand. Nog 1 week relaxen en dan zit het er weer op. De weken zijn omgevlogen!
Dag 30
Vandaag vertrokken uit het prachtige NP. Wat we gezien hebben, was geweldig Wat een natuur en wat een ruimte. Alleen daarvoor zou je al naar Australië emigreren.
Omdat we niet alles konden doen en we de vliegen op een gegeven moment toch wel heel hinderlijk vonden, zijn we een dagje eerder naar Port Hedland vertrokken. We hadden al een camping geregeld daar dus een nachtje extra bijgeboekt.
Onderweg zagen we een combinatie op de weg, niet te geloven zo groot en breed. Uit tegengestelde richting kwam een vrachtwagencombinatie die aan de kant moest stoppen om deze door te laten gaan.En deze combinatie is een roadtrain en al 80 meter lang!!Je ziet hier vrachtwagens rijden. Knap hoe die lui ermee omgaan. Ik vind onze camper van 7.50m al lang haha.
De camping waar we nu zijn, ligt dichtbij het strand en heeft een zwembad. Eerst even de laatste was in de machine en relaxen maar!
Dat zal het de komende dagen sowieso gaan worden dus veel spectaculair nieuws zal er niet meer komen. We gaan nu echt in de chillmodus en hoeven niks meer behalve van de zon te genieten en af te koelen in het zwembad of de zee. Mooie afsluiting van weer een prachtige reis.
Dag 31
Niet veel gedaan vandaag buiten een boodschapje, een wandeling langs het strand om mooie schelpen te zoeken en liggen lezen bij het zwembad. Heerlijk hoor. Beetje afbouwen want het gaat al opschieten en voordat je het weet, zijn we weer aan het werk. Maar nog 1 week genieten van de zon en de mooie stranden.
Vanavond heeft Kaar pannenkoeken gebakken. Lekker hoor met Nutella en banaan erop en smikkelen maar. Weer eens wat anders dan wraps, macaroni en curry met rijst.
Je hebt hier wederom prachtige zonsondergangen en schitterende sterrenhemels. Blijft prachtig om te zien.
We eindigen de avond uiteraard met een potje Phase 10 of Skipbo en dan morgen op weg naar Eighty Mile Beach voor 1 nachtje. Camping aan het strand dat 260km lang is. Strandwandeling gaan we zeker maken maar een paar km is meer dan genoeg haha. Morgen rijden we naar Broome waar woensdag onze vakantie al een beetje eindigt doordat we de camper inleveren en naar Perth vliegen. De aankomende dagen zullen bestaan uit luieren, van de zon genieten, beetje snorkelen en dat is m wel. We hebben als we de camper inleveren 7000 kilometer gereden en dan nog hebben we maar weer een stuk van Australië gezien!!
[userId] => 265308
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100678
[countryId] => 11
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 109
[author] => Diane
[cityName] => Broome
[travelId] => 529603
[travelTitle] => 5 weken rondreizen in West-Australië
[travelTitleSlugified] => 5-weken-rondreizen-in-west-australi
[dateDepart] => 2024-03-13
[dateReturn] => 2024-04-19
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/australi,broome
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/265/308_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => laatste-week-is-aangebroken
)
[2] => stdClass Object
(
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2024-04-09
[title] => De puntjes op de i (deel 2)
[message] =>
Inleiding
Lees over mijn avonturen in Nieuw-Zeeland, mijn opleiding tot adventure guide, prachtige uitzichten en nieuwe vriendschappen aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op reis gaan in het land van de kiwi's!
Rock Leader
‘Shit, was het zo moeilijk?!’ roep ik geschrokken, wanneer Jessie* en Nilsson opgewonden over hun eerste assessmentdag vertellen. ‘Maar jullie weten nog veel meer dan ik!’ ‘Ja, Jenny is echt heel streng…’ zegt Don over de assessor voor het wandelgedeelte. ‘Jenny is such a bitch!’ valt Chleo hem bij. ‘Álles dat we hebben geleerd is fout!’ kakelt Jessie er weer doorheen. ‘En ze wilde dat we allerlei dingen over vogels wisten die we nooit hebben gehoord en ze ging allerlei ingewikkelde dingen over wolken vragen!’ ‘Ja Mats, weet je nog dat we “sphagnum moss” hadden gevonden? Dat blijkt dus helemaal geen sphagnum moss te zijn geweest, Jenny wees een heel ander plantje aan!’ ‘MAAR WAAR HEB IK MIJN BILLEN DAN MEE AFGEVEEGD?’ roept Mats en we barsten allemaal in lachen uit. Tijdens een onze langste hikes moest Mats heel nodig poepen, maar hij had geen wc-papier meer. Benny wees toen op een wollig groen plantje en zei: ‘Dit is Sphagnum Moss, een hele zachte mos met antibacteriële eigenschappen. Het werd vroeger ook wel als wc-papier of menstruatieverband gebruikt. Dus Mats, als je echt omhoog zit…’
(*Namen zijn gewijzigd uit privacy-overwegingen)
‘Nou, klimmen ging vandaag gelukkig wel goed,’ zeg ik. ‘Assessor Mike is echt heel tof.’ ‘Ja jongens, Mike is zo chill!’ knikt Mats. ‘Het voelde bijna niet alsof we geëxamineerd werden!’ Mike, een ervaren oudere docent van een sportopleiding in Greymouth, pakte het constructief aan. Hij keek naar onze vaardigheden, maar liet ons ook nieuwe technieken zien en gaf suggesties voor hoe we bepaalde details anders kunnen doen. Zijn rust en positiviteit werkten heel geruststellend. Morgen hebben we nog één dag met cliënten erbij, maar ik ga er eigenlijk al vanuit dat ik dit assessment wel gehaald heb. De volgende dag blijkt dat inderdaad ook zo te zijn. Ik krijg een digitaal certificaat en een beoordelingsformulier waarop Mike heeft geschreven: ‘Jorinde has a wonderful manner with people that makes them feel at ease immediately and this sets the scene for a successful session. She is technically competent and looking to learn and improve wherever possible.’ En daarmee ben ik nu officieel Rock Leader’! Ga je met mij mee klimmen?
Spontane actie!
Later die avond scroll ik wat door een Facebookgroep waar backpackers hun auto’s verkopen, gewoon om alvast te zien wat er te krijgen is. Als ik in het land mag blijven, wil ik een auto aanschaffen om mee rond te reizen. Met een levendige handel in tweedehands voertuigen, is dat in Nieuw-Zeeland een stuk betaalbaarder dan in Nederland en daarbij veel goedkoper dan huren. Vooral de (mini)vans waar je ook mee kunt kamperen op gratis campsites lijken me handig. Al snel zie ik een paar geschikte opties voorbij komen die ik eigenlijk wel zou willen, allemaal grote wagens met een bed en een klein keukentje achterin. Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Ik weet nog helemaal niet of ik mijn visum krijg, moet ik nu dan wel naar een auto kijken?’ vraag ik mezelf, terwijl ik tegelijk al informatie aan het opzoeken ben over de aankoop van een auto in Nieuw-Zeeland. ‘Ach, reageren kan altijd!’ bedenk ik. ‘Waarschijnlijk krijg ik toch geen respons.’ Spontaan typ ik een bericht aan ene ‘Barney’ over zijn Toyota Estima: ‘Hi! Is your car still available? I might be interested! I am currently still in Queenstown and would love to take a look tomorrow if you are in the area.’
Binnen twintig minuten krijg ik antwoord: ‘Hi Jorinde! It certainly is still available! Happy for you to come to our campsite tomorrow and take a look no problems! Is the morning okay?’ Mijn hart begint sneller te kloppen, dat ging soepeler dan verwacht! Tja, nu moet ik maar doorzetten ook. Uiteindelijk spreken we af dat Barney en zijn vriendin Ellie om elf uur naar mijn huis toe komen voor een bezichtiging.
‘Rustig maar, je gaat alleen maar even kijken naar de auto,’ probeer ik mijn zenuwen te kalmeren. ‘Je gaat niet meteen kopen.’ Toch merk ik dat ik me ook wil voorbereiden op een aankoop. Ik heb nog nooit een auto gekocht en ik heb geen idee waar ik op moet letten. Wie kan ik meenemen als extra paar ogen? Op dit soort momenten vind ik het toch wel lastig dat ik alleen aan de andere kant van de wereld zit; als ik in Nederland zou zijn zou ik nu mijn (stief)vader of moeder of broer meevragen, of zelfs een kritisch ingestelde vriendin. ‘Ik wou dat Kevin hier nog was,’ denk ik voor de zoveelste maal. ‘Hem zou ik absoluut vertrouwen in deze situatie.’ Jessie of Nilsson lijken me ook allebei goede medestanders, maar zij hebben morgen hun klimassessment en zijn de hele dag weg. ‘Jessie, heeft Jake morgen ook een dag vrij?’ roep ik de woonkamer in. ‘Ja, hoezo?’ ‘Weet je of hij iets van auto’s af weet?’ Jessie, die goed bevriend is geraakt met de Australiër uit de andere groep, zegt dat Jake zelf zijn eigen auto helemaal heeft opgeknapt dus dat zie ik maar als een goed teken. Daarnaast lijkt hij me een fijne kalme aanwezigheid en met zijn lange gespierde bouw een indrukwekkende back-up voor bij een onderhandeling. Alhoewel Jake en ik elkaar helemaal niet zo goed kennen, lijkt hij het niet vreemd te vinden dat ik hem mee vraag en hij belooft morgenochtend klaar te staan.
Ellie en Barney zijn duidelijk op vakantie, te zien aan hun teva’s, gekreukelde wandelbroeken en roodverbrande wangen. Hun auto, de ster van de show, is een lelijke witte wagen die me een beetje doet denken aan een ruimteschip. Uit de advertentie weet ik al dat het een Toyota Estima uit 1999 is met 291 duizend kilometer op de teller. Daarmee is het een oudje, maar tijdens mijn speurtocht op het internet heb ik gezien dat deze auto’s goed gebouwd zijn en een lange levensduur hebben. Nieuwsgierig kijk ik onder de motorkap, niet wetend waar ik eigenlijk naar op zoek ben. ‘It drives great!’ zegt Barney enthousiast. ‘We hebben er nog geen enkel probleem mee gehad.’ Terwijl we een rondje om het voertuig lopen wijst hij naar een paar lelijke plekjes in de lak. ‘Tja, je kunt zien dat het een oudere auto is, maar bij de laatste keuring is hij helemaal in orde gebleken.’ Hij schuift de grote zijdeur open, die soepel lijkt te bewegen. ‘En dit is waar het natuurlijk allemaal om draait!’ Het achterste gedeelte van de auto vormt een kleine zitkamer, met twee banken en een tafel. Aan het plafond hangt een snoer met ledlampjes en kleurige kussentjes en gordijntjes geven het een knusse sfeer.’ ‘Kijk, hier onder de zittingen heb je veel opslagruimte.’ Barney tilt de klep van een van de banken op. ‘En je kunt er super makkelijk een tweepersoonsbed van maken!’ vult Ellie enthousiast aan. ‘Het is echt heel ruim en comfortabel, wij slapen nu al een maand elke nacht in de auto.’ We lopen naar de achterkant en Barney laat het kleine keukentje zien dat daar gemonteerd is. ‘Hier zit een tank voor vers water en een aparte tank voor waterafvoer,’ hij pompt de kraan om te laten zien hoe het systeem werkt. ‘En hier is het gasstelletje. Je krijgt alles erbij, al het servies en de pannen en het beddengoed enzo.’ Ik knik, bij de advertentie zat een indrukwekkende lijst aan spullen die bij de auto kwamen. Eigenlijk alles wat ik nodig heb om meteen op pad te kunnen gaan, inclusief campingstoelen, schoonmaakspullen en een basilicumplantje.’ Barney en Ellie zijn ook vooral heel enthousiast over de enorme powerbank, waarmee zij al hun apparaten onderweg opladen om op afstand nog een beetje te kunnen werken.
Barney en ik stappen in voor een proefritje en laten Jake en Ellie op de stoep achter. Nerveus start ik de auto. Het is inmiddels alweer meer dan een half jaar geleden dat ik heb gereden en onder deze omstandigheden (in een vreemde auto, met een onbekende toeschouwer en aan de linkerkant van de weg) vind ik het best spannend. Gelukkig maar dat het geen handgeschakelde auto is, want met mijn linkerhand schakelen zie ik echt niet zitten!
Zonder problemen rijden we weg, verder de heuvel op. De auto rijdt inderdaad soepel en snort rustig omhoog. ‘Op steile stukken gaat hij niet al te snel,’ zegt Barney eerlijk. ‘Daaraan merk je toch dat hij al wat ouder is. Maar hij komt er wel altijd hoor!’ Bovenaan keren we om (een uitdaging met dit bakbeest) en we rijden de helling weer af. We zwaaien naar Ellie en Jake en draaien de drukke tweebaansweg langs het meer op.
Terwijl ik probeer op te letten of de remmen het goed doen, of het stuur soepel draait en of er geen gekke geluiden te horen zijn, vertelt Barney iets meer over hun reis. Ellie en hij zijn nu bijna een maand op vakantie en gaan volgende week terug naar Engeland. De auto hebben ze meteen na aankomst in Auckland gekocht en ze zijn er over bijna de hele lengte van Nieuw-Zeeland mee naar Queenstown gereden langs alle prachtige bezienswaardigheden. Onderweg hebben ze zo veel mogelijk op de gratis campings gestaan en zelf gekookt, waardoor ze veel geld hebben bespaard. ‘Benzine viel me ook mee,’ zegt Barney. ‘De auto rijdt zuinig.’
Ik ben inmiddels helemaal trots op mezelf dat het links rijden zo goed gaat, maar in de laatste honderd meter val ik toch nog door de mand. Terwijl ik voorsorteer voor de afslag naar ons huis, maak ik de klassieke fout door de ruitenwissers aan te klikken in plaats van het knipperlicht. ‘Oeps, die hendels zijn omgewisseld in een Engelse auto!’ lach ik beschaamd en ik draai rechtsaf de lege weg op. Barney is een moment stil en zegt dan: ‘Vergeet niet om links te rijden hè!’ Oeps!
Jake en Ellie staan nog op de stoep waar we ze achter hebben gelaten. Inmiddels spettert het een beetje en ik bedenk me dat ik echt niet moet vergeten om Jake extra te bedanken dat hij voor mij een half uur in de regen heeft gestaan. We stappen uit en peinzend kijk ik naar het lelijke witte ruimteschip. Dit is het moment van de waarheid. Dit is de allereerste auto die ik bekijk en ik had me voorgenomen om hem niet meteen te kopen. Er is nog steeds een kans dat ik Nieuw-Zeeland over anderhalve week moet verlaten, omdat ik mijn visum toch niet krijg en dan heb ik niets aan een auto. Maar… Ik kan niet ontkennen dat de wagen goed rijdt en alles heeft dat nodig is voor mijn volgende avontuur. Ik ga ervanuit dat ik mijn visum gewoon krijg en anders kan ik de auto altijd weer verkopen. En wie weet wanneer er nog zo’n goede optie voorbij komt? Eigenlijk wil ik hem gewoon!
‘Ik ben zeker geïnteresseerd,’ zeg ik. ‘Maar laten we het nog even over de prijs hebben…’ Ik zie Barney en Ellie benauwd kijken en ik voel me bijna een beetje schuldig. Volgens mij zijn dit gewoon echt lieve en oprechte mensen. Toch ben ik vastberaden om te onderhandelen en daar weet ik dan wél weer veel van af, omdat ik me er tijdens mijn studie in gespecialiseerd heb. ‘Jullie vragen 7500 dollar, maar ik heb soortgelijke auto’s gezien die voor 6000 verkocht worden,’ zeg ik eerlijk. ‘Wat vinden jullie van 6500 dollar?’ Barney schudt zijn hoofd. ‘We hebben hem zelf voor 8000 gekocht, dus we willen niet zo veel verlies maken. 7200?’ ‘En je krijgt er zo veel bij, er zit zelfs een blikopener in!’ roept Ellie gepassioneerd. Ik kijk naar Jake. ‘Wat vind jij ervan?’ Dit is zijn moment om mij te steunen zodat ik de onderhandeling kan doorzetten. ‘Tja, het is wel een hele complete deal…’ zegt hij. ‘En de auto lijkt in orde te zijn. Dus ik weet niet… misschien is het wel een goede prijs?’ Oh Jake, dat was dus precies niet wat je moest zeggen! Ik houd mijn gezicht neutraal en blijf vasthouden. ‘6700? En ik kan flexibel zijn qua tijd, mochten jullie hem nog een paar dagen willen gebruiken.’
Uiteindelijk landen we op 6900 dollar én een volle tank benzine en de afspraak dat Barney en Ellie de auto nog een week gebruiken. Om me in te dekken regel ik ook dat ik vooraf nog een keuring laat doen op eventuele mechanische problemen. We schudden erop, ik doe een aanbetaling en dan is het officieel: ik heb net mijn allereerste eigen auto gekocht!
Bush Leader
Nog high van de opwinding van de vorige dag ga ik naar de eerste dag van het wandelassessment met de beruchte Jenny. Vandaag moeten we onze persoonlijke vaardigheden laten zien en morgen gaan we weer met een groepje klanten op stap.
Jenny is een jonge blonde vrouw met een lange groene regenjas, een serieus gezicht en een stevige handdruk. Misschien komt het door de verhalen van de anderen, maar ik voel me meteen geïntimideerd. Toch probeer ik een vriendelijk gesprek aan te knopen, terwijl we het pad van de Routeburn op lopen. ‘Oh trouwens, dit is een Astelia Flax,’ zeg ik, terwijl ik wijs op een plant met lange smalle bladeren die vlak naast het pad staat. ‘Dat kun je zien aan de soort W-vorm in het blad. Door Maori mensen werd deze plant ook wel gebruikt als waterdicht materiaal,voel maar hoe glad en plastic-achtig de structuur is.’ Jenny knikt goedkeurend en inwendig doe ik een overwinningsdansje. Gelukkig, niet álles dat we geleerd hebben is fout.
Terwijl we stevig doorlopen wijzen we nog op verschillende andere planten en leggen we op Jenny’s verzoek uit hoe een kaart werkt. ‘Horen jullie die vogel?’ vraagt ze ineens en ze blijft stil staan. Ik spits mijn oren. Goh ja, dat gefluit was me nog niet eens opgevallen. ‘Wie weet wat voor soort dat is?’ vraagt Jenny als een echte examinator. Mats, Tom en ik kijken haar schaapachtig aan en schudden ons hoofd. Het gefluit verdwijnt in de verte en we lopen weer verder. ‘That was a bellbird!’ vertelt Jenny ons. ‘Dat jullie die niet kennen, het is een vogel die bekend staat om zijn prachtige zang.’ Dan ritselt er wat in de begroeiing naast ons en een piepklein groenbruin vogeltje met een pluizig rond lijfje en een kort staartje hupt naar het uiteinde van een takje. ‘Weten jullie dan wat dat voor vogeltje is?’ vraagt Jenny en weer schudden we ons hoofd. Volgens mij zou ze inmiddels toch wel moeten beseffen dat onze groep niets over vogels geleerd heeft. ‘Dat is een rifleman, het allerkleinste vogeltje van Nieuw-Zeeland. Fun fact: een rifleman weegt maar net zo veel als twee pinda m[e-38]m's!’ ‘Oh wow!’ reageer ik. ‘Dat is echt heel weinig! En is het niet ook zo dat een rifleman zo heet, omdat ze dezelfde kleuren hebben als het uniform van het Nieuw-Zeelandse leger?’ Ik herinner me ineens dat Benny ooit zoiets heeft gezegd. Jenny haalt haar schouders op. ‘Dat weet ik niet.’ We lopen een stukje in stilte en dan vraagt ze: ‘En stel nou dat ik in dit soort landschappen ga wandelen hè, of misschien wat hoger in de bergen. Wat voor een grote papegaaien zou ik hier dan kunnen zien?’ Wij kijken haar allemaal weer blanco aan. Grote papegaaien? Waar heeft ze het over? Snapt ze het nou nog niet, wij weten niets over vogels! Dan herinner ik me die ene wandeltocht waar Benny ‘s ochtends zei ‘Hoor je gekrijs? Dat is een …, een bijzondere Nieuw-Zeelandse alpine papegaai. Maar ja, hoe heette dat beest ook al weer?’ ‘Ja, ik weet wat je bedoelt,’ zeg ik. ‘Maar ik kan je de naam niet vertellen.’ Jenny kijkt me aan alsof ik echt heel dom ben. ‘Heb je die niet gezien? Het zijn echt typisch Nieuw-Zeelandse vogels, heel mooi ook. Met prachtige rode vleugels.’ Ik schud mijn hoofd. ‘We hebben niet echt over vogels geleerd.’ ‘Nou, als gids heb je die informatie wel nodig hoor.’ reageert Jenny koeltjes. ‘Dat is een van de dingen die de tocht leuk maken voor je klanten. Ik ga nog wel met Mike overleggen hoe erg het is dat jullie dit niet weten…’
Jeetje, nou voel ik me toch wat zenuwachtig! Wat een verschil met het klimassessment, waar Mike ons juist vol enthousiasme leek te steunen. Bij Jenny heb ik juist het gevoel alsof ze constant op zoek is naar een reden om ons niet te laten slagen…
We volgen het pad de helling op en lopen nu langs de afgrond, met uitzicht op de prachtige riviervallei. ‘Ik heb nu een paar individuele vragen voor jullie,’ zegt Jenny, terwijl we weer dalen. ‘Jorinde, blijf jij even bij mij? Lopen jullie maar een stukje vooruit, jongens.’ Oh jee, wat gaat er nu weer komen? Terwijl we rustiger achteraan lopen, wijst Jenny naar de lucht. ‘Hoe noem je dat soort wolken?’ Het is vandaag beter weer dan verwacht en de lucht is diepblauw, met her en der plukjes wit. Mijn hersenen kraken terwijl ik het antwoord op de vraag probeer te vinden. We hebben het wel over het weer gehad, maar ik vind het niet interessant en dus is het niet goed blijven hangen. Jenny vult nog aan: ‘En wat vertelt het je als je dit soort wolken ziet?’ Ik bluf me er uiteindelijk doorheen en hang een verhaal op dat misschien wel een beetje klopt. En ook wanneer ze een weersituatie schetst en vraagt wat ik in die situatie zou doen, zuig ik een antwoord uit mijn duim. Het lijkt in ieder geval goed genoeg te zijn, want met een kort knikje laat ze me met rust om Mats lastig te vallen. Ik slaak een zucht van verlichting.
Wanneer we een paar uur later zitten te lunchen vertelt Jenny ons meer over haar eigen werk als gids in dit gebied. Door de manier waarop ze er over vertelt is het duidelijk dat ze gepassioneerd is over haar vak en ik begrijp beter waarom ze zulke hoge eisen stelt. Ze wil de kwaliteit van de gidsen die hier werken volgens mij graag hoog houden. Ook ontdek ik dat Jenny onder haar koele uitstraling best humor heeft, zoals wanneer ze wijst op een plukje mos en zegt: ‘Dat is dus Sphagnum Moss. En nee Mats, ik weet niet waar jij je billen mee af hebt geveegd.’
Of wanneer ze even later droog opmerkt: ‘Jullie hebben duidelijk geleerd om goed voor de deelnemers te zorgen, maar je mag er ook best vanuit gaan dat het volwassenen zijn die niet de afgrond in lopen hoor. Je hoeft niet (zoals sommigen van de andere groep) om de vijf minuten te vragen of iedereen wel goed drinkt, dat is irritant.’ Wij grinniken, het is inderdaad een irritante tick van Don om om de drie seconden te vragen of iedereen nog wel genoeg drinkt.
Ook leer ik veel van Jenny, die een schat aan informatie heeft over de Routeburn trail en de lokale flora en fauna. Ze vertelt dat een deel van het pad ooit aangelegd is door mijnwerkers, die dachten een route aan te kunnen leggen helemaal naar de kust, om hun goud te verschepen naar banken in Australië. Toen ze al een eind van de route hadden uitgehakt, bleek er echter een onoverkomelijke bergkam tussen te zitten waardoor het plan op niets uitliep. Ze wijst naar de gekke, met mos begroeide muurtjes en steenhopen die langs de route liggen en die duidelijk door mensenhanden zijn gemaakt. ‘Overblijfselen uit die tijd.’ Even later pauzeert Jenny bij een boom die met lichtgroene verdroogde korstmossen begroeid is en giet voorzichtig wat water op de plekken. Voor onze ogen verkleurt de korstmos naar een gezonde kleur donker groen, alsof het tot leven komt. Wat een cool trucje!
Ik begin net wat enthousiaster over Jenny te worden als ze ons tot stilstand brengt voor de rivier. We staan aan de oever naast de hangbrug. ‘Voor jullie certificaat moeten jullie ook kennis hebben over het doorkruizen van een ondiepe rivier, dus ik ga jullie nu een voor een vragen hoe je dat doet.’ Ze neemt mij terzijde en ik vertel over het uitkiezen van een veilige plaats om over te steken, waar het water niet te snel stroomt en waar het helder genoeg is om de bodem te zien. Ook heb ik het over het aanhouden van je schoenen om je voeten veilig te houden en dat het niet verstandig is om van steen tot steen te springen vanwege risico op uitglijden. Volgens mij geef ik een compleet antwoord en ik verwacht dat we nu over de brug gaan oversteken, maar Jenny zegt: ‘Oke, nu mogen jullie het demonstreren. Steek hier maar over. En ik wil dat jullie vanuit je rol als gids elkaar helpen.’ Verlangend kijk ik naar de brug. Dit voelt een beetje overdreven. Ik heb echt geen zin om nu doorweekte schoenen te krijgen, als ik morgen nog de hele dag met klanten moet lopen. Maar goed, zij is de examinator en ik heb het idee dat ik wel moet. Gelukkig is de rivier hier maar een meter of vier breed en als ik een beetje strategisch stap kan ik misschien redelijk droog overkomen. Tom en Mats gaan me voor en we helpen elkaar vlot naar de overkant. Daarna is het mijn beurt om Jenny te helpen. Ik ben vlak naast een diepere stroming gaan staan, zodat het water nog net mijn schoenen van boven niet in loopt. Als zij nu een beetje doorloopt, kan ik weer de kant op voordat het leer van mijn bergschoenen doorweekt is.
Jenny werpt een blik op mijn strategische positie en speelt dan alsof zij het als klant heel eng vindt om het water over te steken. Ze treuzelt, wankelt, grijpt mijn arm vast, doet alsof ze omvalt en dwingt me een stap vooruit te zetten het diepere water in. Vlak voordat ik de droge oever op kan lopen voel ik het koude rivierwater via de bovenkant van mijn schoen naar binnen stromen en mijn schoen vullen. Aaaargh! Dat was echt heel gemeen! Ik houd mijn gefrustreerde gedachten maar voor mezelf; ik moet de assessor nog even te vriend houden.
Nog één assessment te gaan en vandaag nemen we weer een groepje toeristen mee op pad. Onderweg naar de Routeburn rijden we op een van de mooiste wegen van Nieuw-Zeeland: de kronkelende weg langs het Wakatipu meer. Het is een heldere dag en we worden getrakteerd op eindeloze uitzichten op de prachtige bergen en het blauwe water. Zelfs na drie maanden in deze omgeving blijft dit uitzicht me vullen met bewondering.
De wandeltocht verloopt soepel. We genieten samen met de deelnemers van de mooie route, wijzen op interessante plantjes en proberen een beetje voor iedereen te zorgen. Tijdens de lunch praten we over geschikt voedsel om mee te wandelen, zoals producten die veel eiwitten bevatten. En we vertellen over de leave no trace principes die bedoeld zijn om de natuur te beschermen. Leave no trace bestaat uit zeven principes: “Plan ahead and prepare”, zodat je weet wat risico’s en regels zijn in het gebied waar je bent. “Travel and camp on durable surfaces, zodat je geen schade berokkent door waar je loopt of slaapt. “Dispose of waste properly”, dus neem je afval mee of verbrand waar mogelijk. “Minimize campfire impacts”, start niet per ongeluk een bosbrand. “Respect wildlife”, jij bent de gast, de beestjes leven hier. En “be considerate of other visitors”, je deelt het gebied met elkaar. Om ook nog een beetje luchtigheid te brengen, spelen we nog even met de emergency shelter die we mee hebben, een grote oranje tent die je met een soort hoepla beweging gezamenlijk opzet. Het doet me altijd een beetje denken aan dat spel op de basisschool, waarbij je met een grote parachute een bal kon laten stuiteren. Wanneer we uiteindelijk allemaal hutjemutje binnen de tent zitten, kijken de deelnemers ons verwachtingsvol aan. ‘En weet je wat nu nog het leukste is?’ zeg ik en ik laat een moment stilte vallen. ‘De laatste uit de tent trakteert op de drankjes!’ Lachend gooit iedereen het doek van zich af en kruipt snel naar buiten.
Wanneer het mijn beurt is om te de groep te leiden trek ik alles uit de kast om Jenny te laten zien dat ik deelnemers een interessante tocht kan bezorgen. ‘Zien jullie dat kleine pluizige vogeltje?’ wijs ik. ‘Dat is een rifleman, het kleinste vogeltje van Nieuw-Zeeland. Een rifleman weegt maar net zoveel als twee pinda m[e-38]m’s!’ Ik zie Jenny glimlachen, omdat ik haar eigen weetje hergebruik. Terwijl we lopen, speur ik om me heen naar nog meer interessante dingen om aan te wijzen. De meest iconische soorten hebben we nu al wel gehad: de lancewood heeft Mats al ingepikt en Tom kaapte de peperplant (horopito) voor me weg. Het leuke aan die plant is om klanten een van de naar peper smakende blaadjes te laten proeven en hun gezicht te zien vertrekken. Nu ben ik op zoek naar een beech tree, een bomensoort waar Nieuw-Zeeland om bekend staat. Beechtrees zijn langzaam groeiende bomen, die houden van een vochtige ondergrond. Om te kunnen groeien op de rotsige ondergrond, hebben ze uitgestrekte oppervlakkige wortelsystemen vol holtes en gekke vormen en ook in het zachte hout van de boomstammen zitten vaak holtes als thuis voor allerlei dieren en planten. De bomen vallen relatief makkelijk om (niet slim om te kamperen onder een beechtree), waarmee ze weer een goede voedingsbodem vormen voor allerlei nieuwe planten en schimmels. Ooit was een groot deel van het land begroeid met beech trees, maar na houtkap, bosbranden (soms bewust aangestoken om akkers te creëren) en competitie met bomen die sneller groeien zie je de soort minder. En nu, na de halve route tussen de beech trees te hebben gelopen, kan ik er nu natuurlijk geen een vinden. Dan zie ik een klein boompje dat dezelfde soort kenmerkende blaadjes heeft als de silver beech en vol enthousiasme begin ik mijn bomenpraatje te vertellen. Al na een paar woorden besef ik me dat dit volgens mij helemaal geen beech tree is en aan Jenny, die ineens heel driftig aan het schrijven is, zie ik dat ik het inderdaad mis heb. Oeps! Ik hoop maar dat ze me er niet al te zwaar op afrekent.
Bijna aan het einde van de route heb ik gelukkig wel nog een meevaller, wanneer er een zwart-wit vogeltje ongeveer de grootte van een koolmees om ons heen fladdert. ‘Oeh, zien jullie die piwakawaka?!’ roep ik enthousiast en iedereen kijkt naar het aandoenlijke beestje. ‘Piwakawaka of fantails zijn een van mijn favoriete vogeltjes hier,’ vertel ik. ‘Ik vind ze zo leuk, met hun bolle oogjes en hun prachtige waaierstaartjes.’ Alsof het vogeltje me heeft gehoord, gaat het op een takje zitten en spreidt de veertjes van zijn staart in een brede waaier uit.’ De Maori hebben een legende voor waarom het vogeltje er zo grappig uitziet*. Maui, de halfgod die in veel van de legendes voorkomt, had namelijk gehoord dat piwakawaka wist waar de vuurgodin het vuur had verstopt. Maui wilde het vuur aan de mensen geven, zodat ze tijdens de lange donkere winter warm konden blijven. Dus ving Maui piwakawaka en eiste: “Vertel me waar het vuur is, of ik knijp je dood!” Maui kneep en kneep in het arme vogeltje, totdat zijn ogen uitpuilden en zijn staartje uitspreidde en het hem de locatie van het vuur vertelde. En daarom zien alle fantails er zo uit.’ ‘Ahhhw,’ klinkt er zoals verwacht uit de groep en ik glimlach. ‘Maar daar houd het verhaal nog niet op… Een andere keer had Maui alweer een van zijn vele plannetjes: hij wilde de dood uitroeien. Daarvoor moest hij de slapende godin van de dood binnengaan via haar geboortekanaal (ja dit verzin ik niet zelf) en Maui zei tegen piwakawaka om stil te blijven. Piwakawaka was nog niet vergeten wat Maui hem aan had gedaan en begon te lachen met zijn schrille kwetterende geluid. De godin van de dood werd daardoor wakker en doodde Maui. Waarschijnlijk is het dat de reden dat een piwakawaka in huis door de Maori als voorteken van de dood wordt gezien.’
(*Als bezoeker heb ik natuurlijk een beperkt inzicht in de culturele gebruiken van zowel Maori als Pakeha inwoners van Nieuw-Zeeland. Het is mijn intentie hier bewust en respectvol mee om te gaan)
We laten de piwakawaka achter ons en lopen de laatste kilometer van de route terug naar de parkeerplaats. Voordat we naar de auto gaan, doen we op het gras naast de toiletten nog een laatste oefening. ‘Can you all find a rock, a leaf and a stick please?’ vraag ik de deelnemers en met hun schatten komen ze in een kring zitten. Ik houd mijn eigen collectie omhoog. ‘Let’s all share one thing that “rocked” today, one thing that you are going to “leaf” behind and one thing that will “stick” with you.’ Er wordt gegniffeld bij de metafoor. Een voor een delen onze wandelaars hun favoriete momenten met ons en als laatste ga ik zelf: ‘What really rocked for me today was how great it was leading you guys together with Tom and Mats, I loved our teamwork.’ Dan houd ik mijn blaadje omhoog. ‘Uhm, I will leave my stress for these assessments behind, because this was the last one! And what will stick with me is that beautiful piwakawaka that we saw and how amazing the nature is here. Thanks guys for an amazing day.’
Een paar dagen later krijg ik bericht dat ik het wandelassessment heb gehaald en mezelf nu officieel bushleader mag noemen, hoera! Als opmerkingen heeft Jenny nog geschreven: ‘Keep working on confidence and ease when crossing waterways, practice leading nervous groups through water. Also double check your plant ID. Fantastic level of interp, well researched. Great to utilise bird sightings Tom provide more info and get the group engaged. Nice wide range of topics and knowledge. Ka pai Jorinde! A really strong assessment, you are well above the benchmark standard. Keep up the great work!’
Alle puzzelstukjes vallen op hun plek
Terwijl we terugrijden naar Queenstown komt er een email binnen op mijn telefoon. Een luide ‘YES!’ ontglipt me en iedereen kijkt me vreemd aan. ‘Mijn visum is binnen!’ jubel ik. ‘Ik mag blijven!’ Het voelt alsof er een zware druk van mijn schouders valt en de knoop in mijn maag wat losser wordt; stap één van mijn verdere avontuur in Nieuw-Zeeland is gezet.
De dagen die volgen zijn gericht op samen nog even genieten, het afronden van deze geweldige periode en voorbereiden voor wat er nu komt. Het lijkt wel alsof met mijn visum het hek van de dam is en ineens ontstaat er een plan voor de toekomst. Ik schrijf me in voor een intensieve cursus geweldloze communicatie, die op het Noordereiland zal plaatsvinden en Jessie en ik besluiten vantevoren samen met mijn auto een korte roadtrip te doen. Ook krijg ik te horen dat ik vanaf mei mag beginnen als teamleider guestservices (klantenservice) voor het skigebied van Queenstown.Toen ik deze vacature zag, hield ik nog in mijn achterhoofd dat Luke hier in Queenstown zou zijn en dat het dus geen gek idee zou zijn om hier iets te zoeken in plaats van in een ander deel van het land. Wanneer ik Luke echter schrijf om het te melden, vertelt hij me vol enthousiasme dat hij een specialisatieprogramma gaat doen in de Verenigde Staten en voorlopig niet meer terug komt. Zie je wel, ik wist wel dat we elkaar niet meer zouden zien! Natuurlijk voel ik me teleurgesteld, maar ik weet ook dat dat het risico is van reisliefdes: vaak ga je allebei toch je eigen kant op. En zo ben ik zelf natuurlijk ook.
Verder laat ik mijn auto nakijken en wat extra onderhoud doen, voordat ik hem mee naar huis neem. Hayden, de meest behulpzame monteur in Queenstown, vertelt me dat het oude bakbeest in redelijke staat is. Hij zal geen tien jaar meer mee gaan, maar dat hoeft ook niet. Voor nu doet hij het prima. Trots parkeer ik mijn nieuwe wagen voor ons keukenraam, zodat ik er af en toe naar kan kijken.
Wanneer we later aan tafel zitten, zeg ik tegen Jessie: ‘Hij is toch wel heel lelijk hè! Maar wel leuk lelijk. En ik heb al bedacht hoe ik hem ga noemen… The Icebreaker!’
‘Hoezo Icebreaker?’ vraagt Jessie, lachend om mijn gekheid. ‘Nou drie redenen ,’ antwoord ik. ‘Één: hij doet me een denken aan zo’n groot poolschip, dat door het ijs heen vaart. Twee: Mijn broer heeft ook een witte auto, die we (tegen zijn zin) Snowy hebben gedoopt en dit kan Snowy’s neef uit Nieuw-Zeeland zijn. En drie: Hij is zo lelijk dat het grappig is, dus hij breekt het ijs!’ Jessie knikt. ‘En de auto is dus mannelijk?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Ja, ik wilde wel graag dat het een meisje was, maar hij heeft echt mannelijke energie.’ Het is de start van een intensieve liefdesrelatie met mijn IJsbreker.
Ready for take off
En dan is, op een regenachtige dinsdag, toch echt het einde van het programma aangebroken. Het huis is schoongemaakt, de tassen, koffers en auto’s zijn ingepakt en we zeggen elkaar nu echt gedag. Een voor een omhelzen we elkaar. ‘Thank you for being my mom,’ zegt Mats met zijn armen om me heen en Don snuft opvallend terwijl hij me knuffelt. ‘Jongens, ik ga nu, anders ga ik echt janken!’ roept Jessie uit en ze loopt alvast met haar koffer naar de IJsbreker. Ik kijk nog een keer terug naar ons lege huis. De woonkamer met de enorme bank waar we gezellig samen op zaten, de vloer die nu voor het eerst in maanden niet vol schoenen ligt, de grote keukentafel waar we allemaal net aan pasten, de keuken waar we al die maaltijden en kopjes thee hebben gemaakt, de gangen naar de slaapkamers die nu niet meer van ons zijn. Natuurlijk voel ik me verdrietig dat deze geweldige tijd voorbij is. Ik ga al mijn nieuwe broertjes en zusjes missen: de cuddlepuddles waarin we allemaal tegen elkaar aan kropen, de goede gesprekken, het samen koken en elkaar uitlachen en kibbelen over wie mijn roze t-shirt uit de droger heeft gestolen (Mats, ik weet dat jij het was!). Ik ga natuurlijk ook het avonturieren enorm missen, met mensen om samen mee te klimmen en wandelen en kamperen op prachtige plekken. Toch voel ik me ook opvallend rustig bij dit afscheid. Het is tijd. Tijd voor een nieuw avontuur en een nieuwe manier om Nieuw-Zeeland te leren kennen. Met een glimlach loop ik naar de Ijsbreker, waar Jessie op me wacht. ‘Roadtrip!!!’ roepen we in koor en ik start de auto.
Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?
Lees in mijn volgende blog over alle roadtripavonturen!
En wil je nóg meer meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Schrijf je in voor de automatische updates voor deze blog, volg mij op Instagram via 'opreismetjorvos' of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[userId] => 372454
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100606
[countryId] => 136
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 71
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Queenstown
[travelId] => 528476
[travelTitle] => Nieuw-Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2023-01-09
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nieuw-zeeland,queenstown
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-puntjes-op-de-i-deel-2
)
[3] => stdClass Object
(
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2024-04-08
[title] => De puntjes op de i (deel 1)
[message] =>
Inleiding
Lees over mijn avonturen in Nieuw-Zeeland, mijn opleiding tot adventure guide, prachtige uitzichten en nieuwe vriendschappen aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op reis gaan in het land van de kiwi's!
Row, row, row your boat
‘Left forward!’ roept Helen de begeleider en zo hard ik kan peddel ik met mijn roeispaan. Met mijn linkerhand bovenop het brede uiteinde, mijn rechterhand verder naar beneden en mijn armspieren aangespannen probeer ik het ritme van mijn slagen af te stemmen op de drie mensen voor me, zodat we allemaal tegelijk de boot naar voren stuwen. ‘Everybody in!’ roept Helen en we glijden snel van de brede rand af om op de bodem van de boot te knielen. De raft pingpongt tussen de rotsen door, terwijl we over de stroomversnelling heen glijden en ik voel de waterspetters op mijn gezicht. We worden even flink heen en weer geschud en dan is het alweer voorbij. ‘Okay, everybody up! Right backwards. Stop! Aaand… all forward!’ Helen loodst ons kundig door de woeste rivier en de scherpe rotsen door en we werken als een geoliede machine samen. ‘Geweldig gedaan jongens, dat was alweer de vijfde stroomversnelling. “Pinball'” een grade 5 rapid.’
We laten ons een stukje door de stroming meevoeren en zwaaien naar de veiligheidsbegeleider die in een kayak voorbij komt, op weg naar de boot voor ons. Dan zegt Helen: ‘Wie wil er nog even het water in? Laatste kans voor de tunnel!’ Ik knik, waarom ook niet? Ik had vandaag toch verwacht nat te worden. Na wat uitleg van Helen, laat ik me vanaf de rand van de boot het water in rollen. Ik zorg ervoor dat ik het veiligheidskoord vast blijf houden en drijf op mijn rug naast de boot. Met de dikke wetsuit, wetsuitjas én zwemvest hoef ik geen moeite te doen om boven water te blijven en dus kan ik genieten van het prachtige uitzicht op de rotswanden die voorbij glijden. Na de smallere secties van eerder is de canyon hier weer iets breder en de ruwe grijsbruine rotsen zijn begroeid met groene struiken. De lucht ver boven ons is helblauw met her en der een witte pluizige wolk en het is een vredig moment in het koele water van de Shotover river. ‘Oke, we zijn bijna bij het laatste stuk.’ zegt Helen. ‘Kom de boot weer in.’ Zoals ik eerder heb geleerd, laat ik mezelf iets lager in het water zakken om door het zwemvest als een ondergedompelde kurk omhoog gelanceerd te worden. Ik trek mezelf op aan de rand van de raft en wordt door mijn buren aan de riempjes van mijn zwemvest verder omhoog gehesen. Nadat ik mijn voet over de rand heb weten te slaan, laat ik me de boot in rollen. Simone, die ook een duik heeft genomen, knielt druipend naast me en kijkt me lachend aan. ‘Fun, isn’t it?’
We krijgen niet lang de tijd om uit te hijgen, want we naderen de tunnel en met behulp van de begeleider positioneren we onze boot netjes voor de ingang. Dan duiken we allemaal binnenboord en terwijl we door het donker varen zegt Helen: ‘Zoals jullie mijn collega Scotty op de heenweg al hebben horen vertellen, zijn er in dit gebied her en der sporen van de goudindustrie te vinden…’ Ik heb Scotty daar op de heenweg inderdaad iets over horen zeggen, maar om eerlijk te zijn heb ik niet goed geluisterd. We reden op dat moment namelijk op ‘Skippers road’, de beruchte weg in Skippers Canyon die voor diezelfde mijnindustrie werd aangelegd en sinds die tijd niet meer lijkt te zijn verbeterd. Het is niet voor niets een van de enige twee wegen in Nieuw-Zeeland waar de verzekering je huurauto niet dekt, want de route is onverhard, met smalle stukken, onoverzichtelijke bochten en steile afgronden zonder vangrails. Ik was dus even te druk met nadenken over een afgrijselijke val de afgrond in, om naar Scotties geschiedenisles te luisteren.
Terug naar Helen: ‘De Oxenbridge tunnel is een duidelijk voorbeeld van de creativiteit van de goudmijners,’ vertelt ze. ‘Deze honderdzeventig meter lange tunnel werd tussen 1906 en 1910 uitgehouwen om de loop van de Shotover river te verleggen en zo toegang te krijgen tot het goud dat daaronder in de rivierbedding zou liggen.’ We naderen het licht aan het einde van de tunnel en Helen verandert van positie. ‘Bereid jullie voor!’ roept ze. ‘Hier komt de laatste stroomversnelling: Cascade!’
Wanneer we even later over het rotsige rivierstrand naar de kleedruimte teruglopen komt Simone naast me wandelen. ‘That was fun, wasn’t it?’ Ik knik. ‘Yeah it was cool.’ Terwijl ik het zeg, merk ik dat ik wat van mijn normale enthousiasme mis. Ik wilde dit graag nog doen voordat we Queenstown verlaten, het was een mooie tocht, in een geweldige omgeving en met een leuke beleider, maar toch… Er is niemand in het water gevallen, de boot is niet omgeslagen en we zijn niet vast komen te zitten. Ik had verwacht dat ik iets meer adrenaline zou voelen, maar mijn hart ging er niet sneller van kloppen. ‘Oh jee!’ denk ik. ‘Ben ik als adrenalinejunkie nu al zo verwend dat ik zelfs white water rafting niet meer spannend vind?!’
Summer Nights
‘Waaaat, is dit serieus jouw uitzicht?!’ Ik kan mijn verwondering niet onderdrukken wanneer ik bij Luke de keuken in loop. Net zoals het merendeel van de inwoners van Queenstown, woont hij in een gedeeld huis met een hoop huisgenoten. Huren zijn hier zo hoog en er is zo’n woningtekort, dat het al een wonder is als je een betaalbare woonruimte vindt, laat staan iets helemaal voor jezelf. Het wordt me nu echter duidelijk dat dat niet betekent dat de locatie slecht is: de brede ramen boven het keukenblok kijken uit over het helblauwe Wakatipumeer dat zich tot in de verte uitstrekt, omringd door indrukwekkende bergen. ‘Ik kan niet geloven dat iemand die gewoon een shitty kamer huurt, zo’n uitzicht heeft!’
Luke moet lachen om mijn verbazing. ‘Tja, life in Queenstown hè! Je ontkomt niet echt aan de spectaculaire uitzichten.’ Hij begint ingrediënten uit de koelkast te halen voor ons avondeten. Met zijn muziek op de achtergrond, snijd ik de paprika en de tomaatjes, terwijl hij de pasta kookt en de kipfilets bakt. Wanneer er een extra vrolijk nummer op komt, grijpt hij me vast en samen hossen we door de keuken alsof we op een schuurfeest staan. Ik kan niet stoppen met lachen, terwijl hij me rondzwiert, van links naar rechts meetrekt en uitbundig op en neer springt.
Het is duidelijk dat de zomer langzaam ten einde komt; wanneer we met de borden in de hand op het balkon gaan zitten, onderdruk ik een rilling. ‘Koud?’ vraagt Luke. Hij trekt zijn spijkerjas uit en slaat het om mijn schouders. ‘Proost!’ Ik tik mijn wijnglas tegen het zijne en pak mijn vork op, voordat ik me bedenk. ‘Oh wacht! Dit doe ik normaal nooit, maar even een foto maken van mijn eten met dit uitzicht!’ Het balkon kijkt net als de keuken uit over het meer en het is een perfecte foto voor op Instagram.
Na een snelle afwas, trekken we ons terug in Lukes kamer. De kleine ruimte straalt een knusse sfeer uit, met hebbedingetjes in de vensterbank en posters aan de muur. Een stapel kleurrijke t-shirts hangt over een stoel in de hoek. ‘Volgens mij houd jij van bomen!’ plaag ik de arborist, wijzend naar de grote afbeelding van een boom boven het bed.
Hij grijnst. ‘Zin om een film te kijken? Ik vind “The Secret Life of Walter Mitty” heel goed, heb je die wel eens gezien?’ Wanneer ik zeg dat ik die film nog nooit heb gezien, zet Luke hem op en ploft naast me neer op het bed.
Nou, zoals misschien wel te verwachten is, kan ik nu nog steeds niet zeggen dat ik de film gezien heb… Na de eerste tien minuten (die ik overigens een beetje saai vind), begint Luke me heel overtuigend te zoenen. Natuurlijk besef ik me, vooral na het drama van deze week, dat onze relatie misschien geen toekomst heeft, maar ach we zijn jong en het is leuk en… Alle gedachten verdwijnen uit mijn hoofd wanneer hij met zijn vingertoppen zachtjes over mijn buik strijkt. Yes, this is happening!
Dat alles maakt het echter wel wat ongemakkelijk wanneer hij halverwege onze gezelligheid ineens verstijft en sist: ‘Shit!’ ‘Uhhh, wat gebeurt er?’ vraag ik bezorgd. Dat is niet helemaal wat ik wil horen op zo’n moment. ‘Condoom is afgegleden…’ mompelt hij schaapachtig. Ik zucht. Shit. Mijn probleemoplossend brein moet even wakker worden. ‘Nou dan gaan we morgen maar even een morning after pill halen hè,’ zeg ik uiteindelijk nuchter. Geen reden voor paniek. Gelukkig ben ik niet op een van mijn meer avontuurlijke bestemmingen, zoals midden in de jungle, of ergens bovenop een berg of in een klein dorpje in Afrika…
Luke laat zich naast me op het matras zakken. ‘Yeah, it would be a bit awkward if you got pregnant…’ Ik grinnik. ‘Ach, er zijn slechtere plekken om je kinderen op te voeden!’ ‘Hm, volgens mij zijn de scholen in Nelson wel goed,’gaat hij mee met mijn gedachtegang. ‘Daar zou ik best willen wonen hoor…’ We fantaseren lachend nog wat over een toekomst die nooit gaat gebeuren. Kun je je voorstellen dat ik mijn moeder opbel met het bericht dat ik in Nieuw-Zeeland zwanger ben geraakt van mijn knappe scharrel en nu maar hier blijf? Nee, een slimme meid is op de toekomst voorbereid! (Of houdt in ieder geval de touwtjes stevig in handen…)
De volgende dag maken we eerst een uitstapje naar de apotheek om daarna een ontspannen wandeling bij Lake Hayes te maken. Dit meer ligt net buiten Queenstown en is een populaire locatie voor een rustige zondag. Terwijl we langs het water lopen, merk ik echter dat het contact tussen Luke en mij wat stokt: Het gesprek stroomt net niet zoals voorheen, we lachen minder en volgens mij wil hij mijn hand niet vasthouden. Is het vermoeidheid, of hebben we nu toch echt het einde van dit avontuur bereikt?
Wanneer Luke me een paar uur later thuis afzet, geef ik hem een stevige knuffel. ‘Veel plezier bij je familie in Australië volgende week!’ zeg ik en hij reageert: ‘Jij veel succes bij je assessments.’ ‘Ik denk dat we elkaar dan niet meer zien… toch?’ vraag ik. ‘Mijn programma in Queenstown is over een paar weken afgelopen en ik weet nog niet waar ik daarna heen ga.’ ‘Natuurlijk zien we elkaar nog wel!’ roept Luke. ‘Je gaat begin april weg? Ik laat wel even weten wanneer ik weer terug ben, dan spreken we nog wat af.’ ‘Oke, tot snel dan,’ knik ik en met een laatste afscheidskus loopt hij weg. Terwijl ik hem nakijk hoor ik, ondanks zijn mooie beloften, in mijn achterhoofd dat bekende deuntje: ‘Die zien we nooit meer te-rug!’
Met ons kom je hoger
Zijn we er nu dan klaar voor om professionele gidsen te worden? Dat moeten we nog maar zien! We hebben nog één week voor onze assessments en dus is het tijd voor een generale repetitie. Deze week hebben we onze ‘client days’, waarbij we toeristen (gratis) meenemen voor een leuke dag klimmen en wandelen.
‘Hi guys, I’m Mats and they are Jorinde, Tom and Rikki, we are your guides for today’ stelt Mats ons enthousiast voor aan het groepje deelnemers. ‘Hebben jullie zin om lekker te gaan klimmen?!’ Onze deelnemers lachen ingetogen, ze moeten nog een beetje los komen.
Vandaag klimmen we in de klimhal, omdat het afgelopen nacht flink heeft geregend en de rotswanden buiten te glibberig zijn. Aan de ene kant jammer van de unieke ervaring voor hen, maar dat geeft ons in ieder geval de mogelijkheid om eerst te oefenen met de instructies zonder de zorg voor het opzetten van de routes. Nadat we klimgordels hebben uitgedeeld en de nodige uitleg hebben gegeven, zijn onze klanten klaar om de muur op te gaan. Terwijl Tom en Rikki verderop op hun beurt wachten, nemen Mats en ik de eerste ronde klimbegeleiding op ons. Osian houdt ons allemaal goed in de gaten en maakt aantekeningen .
Mijn drietal cliënten bestaat uit de Britse Ethan en Rosa en de Franse Germaine. ‘Wie wil er als eerste klimmen?’ vraag ik, wijzend naar een rode niveau twaalf route die perfect is om mee te beginnen. ‘Ik weet nog niet of ik ga klimmen hoor!’ zegt Ethan meteen. ‘Mijn vriendin vindt dit veel leuker dan ik.’ Ik lach en zeg op geruststellende toon: ‘Oké, je hoeft niets te doen wat je niet wilt, we zien wel hoe ver we komen. Kan ik jou dan inzetten om te zekeren?’ Ik knik naar Rosa. ‘En wil jij omhoog?’
Zo gezegd zo gedaan, ze gaan lekker aan de slag en wisselen onderling door. Ik coach de klimmers een beetje in hun lichaamshouding en voetposities, maar het grootste deel van mijn werk zit erin om naar de zekeraar te kijken. ‘Vergeet niet om je hand goed naar beneden te doen, maak je beweging af.’ zeg ik voor de zoveelste keer tegen Germaine, wanneer haar rechterhand in het luchtledige blijft hangen. Waarom snapt ze het nou niet? Ik wil haar niet de hele tijd op de vingers kijken, maar voor de veiligheid is het wel belangrijk dat ze het touw goed afklemt. Nadat het een paar keer goed is gegaan, komt de fout weer terug en ik wacht een paar slagen voordat ik zo vrolijk mogelijk herhaal: ‘Heel goed, blijf je beweging helemaal afmaken hè! Remember: Up, down, grab, slide...’
Wanneer beide dames de niveau twaalf route een paar keer hebben gedaan, is het tijd om wat meer uitdaging te zoeken. Voordat we verplaatsen vraag ik Ethan eerst nog: ‘Weet je zeker dat je het niet een keer wilt proberen? Je hoeft niet hoger te gaan dan je zelf prettig vindt.’ Ethan kijkt aarzelend naar de gekleurde grepen. ‘Nou uhh, het is niet dat ik hoogtevrees heb… Ik houd er gewoon niet van om met mijn voeten van de grond te komen. En dat hangen in die gordel…’ Ik kan zien dat hij ergens wel wil en ik besluit hem nog een beetje meer uit te dagen. ‘Hm, dat snap ik wel. Wat nou als je begint met tot hier klimmen?’ Ik wijs een hoogte aan net boven zijn hoofd. ‘Als je het dan echt niets vindt, ben je snel weer terug op de grond.’ Ethan besluit de stoute klimschoenen aan te trekken en klikt zich inderdaad vast aan het touw. ‘Klikklikklik, the sound of safety’, controleren we de karabiners. ‘Voor jou is het belangrijk dat je goed in je gordel gaat zitten,’ leg ik Rosa uit. ‘Ethan is misschien wel zwaarder dan jij, maar zo kan jij hem toch goed opvangen.’ Bij het zekeren van een klimmer die zwaarder is dan de zekeraar (zoals vaak het geval is de wanneer een vrouw een man zekert), kan de zekeraar de lucht in worden getrokken als de klimmer valt. Er zijn meerdere manieren om daarvoor te compenseren. Hier in de klimhal gebruiken we een grondanker, waarbij de zekeraar vast zit aan een punt in de vloer, maar ook door een “zware houding” of een voet tegen de muur kan gecompenseerd worden. Verder laat ik Germaine als tweede persoon het touw vasthouden, zodat ik zeker weet dat Ethan goed gezekerd wordt en ik hem een beetje meer aandacht kan geven.
‘Okay, here we go…’ Ethan trekt zich moedig op aan de eerste grepen en zijn voeten verlaten de grond. ‘Great, now you can put your left foot here and push up to grab that hold with your right hand.’ Het lukt me om hem een paar bewegingen omhoog te coachen, maar dan bevriest hij. Hij hangt nog geen meter boven de grond, maar krampachtig klampt hij zich vast aan de muur en zijn armen beginnen te trillen. Paniekerig schudt hij zijn hoofd. ‘Nee, dit is hoog genoeg. Ik ga naar beneden!’ ‘Kom op, je bent zo goed bezig! Haal een keer diep adem. Je kunt een stapje omhoog zetten met rechts.’ Ik probeer Ethan uit de paniekmodus te halen, maar hij wil echt weer met beide voeten op de grond staan. ‘Goed, ga maar zitten in je gordel met je voeten tegen de muur…’ Ik kijk naar Rosa en Germaine en help hen Ethan weer veilig naar beneden te brengen. Wanneer hij op de grond staat, houd ik mijn hand op voor een high five. ‘Goed gedaan Ethan, je hebt geklommen!’
Tom en Rikki nemen de instructie over en Mats en ik gaan op de dikke mat tegen de bouldermuur zitten. Van een afstandje kijken we toe hoe ze nog een keer de basis van het klimmen en zekeren uitleggen (ook zij moeten dat oefenen) en daarnade cliënten weer verder laten klimmen. Mats stoot me aan. ‘Zie je Mike, die ene gast daar?’ Hij wijst naar een van de twee mannen waar hij net mee heeft gewerkt. De tengere, kalende jonge man staat te zekeren en kijkt geconcentreerd omhoog naar zijn buddy aan de muur. ‘Het is echt ongelooflijk, hij zegt dat hij nog nooit geklommen heeft, maar hij klimt nu al routes niveau zestien! Twaalf en veertien vloog hij de eerste keer meteen overheen!’ ‘Wow, wat tof!’ zeg ik en ik grinnik. ‘Heet onze assessor niet ook Mike? Misschien is hij wel een mystery guest…’
Het is leuk om Tom en Rikki, die normaal in de groep wat meer op de achtergrond zijn, nu enthousiast bezig te zien met onze klanten. Zie je wel, je kunt ook een leuke gids zijn zonder de meest uitbundige extraverte persoon te zijn! Met een combinatie van afgunst en trots kijk ik toe hoe Rikki, met haar rustige ondersteuning, Ethan zo ver krijgt om het klimmen nog een keer te proberen en hem zelfs een meter of drie de muur op coacht.
Het is tijd voor een pauze en terwijl de klanten alvast naar boven lopen, houdt Osian ons nog even achter voor wat eerste feedback. ‘Great work!’ zegt hij tegen mij, terwijl hij naar het kleine notitieboekje staart waar hij onleesbare aantekeningen in heeft gekrabbeld. ‘Duidelijke introductie, goede uitleg van het zekeren en positieve coachende houding. Houd je briefings echt ‘slow and simple’, zonder al te veel fluff. Oh en let er op dat je fouten direct corrigeert, ik zag dat je het zekeren bij die ene vrouw een tijdje liet gaan toen ze het niet goed deed.’ ‘Ja, ik vond dat lastig,’ antwoord ik eerlijk. ‘Ze bleef het maar fout doen en ik wilde haar niet te veel op de huid zitten...’ ‘Zit haar maar op de huid!’ valt Osian me in de reden. ‘Veiligheid is belangrijker dan dat ze je aardig vinden. Help “hands on” als het nodig is. En als het kwartje echt niet valt, kan het zijn dat je iemand niet kunt laten zekeren.’ Ik slik, pfoe dat is best hard! Maar goed, ik snap dat het belangrijk is. Liever een boze klant, dan een dode klant…
Onze deelnemers zitten gezellig met elkaar te kletsen en we gaan erbij zitten op de oude comfortabele bank. Zoals het hoort in een klimhal is alles een beetje stoffig van de magnesium en de grote ruimte is koud genoeg om een extra trui aan te willen trekken. Over de reling kunnen we de klimmuren zien, waar net de eerste klanten binnenkomen; de hal is zojuist opengegaan voor het publiek.
‘Hee Mike, ik hoor dat je een natuurtalent bent!’ zeg ik enthousiast tegen onze wonderklant. ‘Weet je zeker dat je niet eerder hebt geklommen?’ Mikes wangen kleuren roze.’Uhh nee niet echt, ik ben twee weken geleden voor het eerst een keer meegeweest met een vriend… En ja, het gaat vandaag wel lekker.’ Voor de pauze heeft Mike nog even een route met niveau achttien “geflasht” (bij de eerste poging in één keer geklommen), wat moeilijker is dan ik na drie maanden intensief trainen zelf klim. ‘Wel lekker’ is dus een understatement…
‘En wat ging het bij jou goed!’ Ik kijk naar Ethan, die net een hap neemt van zijn broodje. ‘Je was ineens een heel stuk boven de grond!’ Met volle mond haalt hij zijn schouders op, maar zijn ogen glinsteren trots. Dat vind ik dus zo leuk aan klimmen: steeds je comfortzone weer een beetje oprekken.
Wanneer de broodjes en snacks op zijn, gaan we weer terug naar beneden. De energie van de groep begint duidelijk af te nemen en de eerste mensen wrijven over pijnlijke onderarmen. Gelukkig is iedereen bereid om nog even door te klimmen, zodat we kunnen oefenen met het monitoren van meerdere klimlijnen tegelijkertijd. Rechts gaat Rosa weer de muur op, terwijl Ethan zekert en Germaine toekijkt. Links gaat Mike zijn volgende uitdaging aan: een route niveau 22 met onmogelijk kleine greepjes. Ik loop heen en weer en probeer allebei de zekeraars tegelijkertijd in de gaten te houden. Aan de ene kant vertrouw ik ze wel, nadat ze al een paar uur hebben geoefend, maar aan de andere kant hebben ze ook letterlijk elkaars leven in handen. Gelukkig gebruikt deze klimhal grigri zekerapparaten die een remondersteuning hebben, waardoor bij een val het touw door het apparaat geblokkeerd wordt.
Mike heeft eindelijk een route gevonden waar hij moeite voor moet doen en hij bijt zich vast in het uitvogelen van die ene beweging die net niet lukt. Vol bewondering kijk ik hoe hij zijn gewicht iets meer naar links verschuift, naar boven reikt, bijstelt en probeert de overstap te maken. Het is duidelijk dat hij snapt dat wandklimmen voor een groot deel gaat om gewichtsverdeling en lichaamshouding en durf, in plaats van brute kracht. Alhoewel kracht natuurlijk wel helpt. Mikes vingers glijden van de greep af en met een zwaai valt hij in zijn gordel. Hij schudt zijn armen even uit, kijkt pijnzend omhoog naar de route en trekt zichzelf terug naar de muur om het opnieuw te proberen.
Rosa heeft verderop ook een moeilijk punt bereikt en valt even later terug in haar gordel. Zij geeft er meteen de brui aan. ‘I’m coming down!’ roept ze tegen Ethan en ik controleer dat hij haar veilig laat zakken. Tja, ook dat maakt een goede klimmer: het opnieuw proberen wanneer het de eerste keer niet lukt.
‘Hoe vonden jullie het?’ vragen we wanneer we een paar uur later afronden. Blij maar moe wordt er gereageerd. ‘Ja tof, dankjewel!’, ‘Super leuke dag!’, ‘Fijne begeleiding!’
Kijk, daar doen we het voor. De groep loopt alvast naar buiten en Osian geeft ons nog snel een belangrijke tip: ‘Wanneer je meerdere lijnen in de gaten houdt, ga dan zo staan dat je allebei tegelijkertijd kunt zien.’ Hij doet voor waar hij zichzelf zou positioneren, naast een van de klimtouwen. ‘Als ik hier ga staan bij het ene tweetal, kan ik zo tussen de touwen door kijken naar de andere klimmers. En misschien houd ik zelf dit touw nog wel vast en zet ik een extra zekeraar aan de andere kant neer, voor de veiligheid. Als er toch iemand zit te wachten, kun je die persoon net zo goed aan het werk zetten…’
De klant is koning (of niet?)
Gelukkig kunnen we de volgende dag wel gewoon naar buiten en dus halen we een nieuwe lading toeristen op om een dagje met ons te gaan klimmen. Kunnen we meteen de lessen van gisteren in de praktijk brengen. We laden iedereen in de bus en gaan op weg naar de klimrots bij Bannockburn. De rit van drie kwartier geeft ons meteen de kans om na te gaan wat voor vlees we vandaag weer in de kuip hebben. Net als gister is het een leuke groep van gezellige jonge mensen met verschillende nationaliteiten, die graag de basis van het klimmen willen leren. Alhoewel, niet iedereen vindt zichzelf een beginner…
‘Ja, ik heb wel ervaring met “scrambling”, dus hellingen beklauteren zonder touwen,’ vertelt een van de gasten luid. Zijn naam is Jack en hij woont al een tijdje in Queenstown met een working holiday visum. ‘Dus ik ga ervan uit dat ik dit ook wel kan!’ Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden bij zijn arrogante uitspraak. Wat een blaaskaak. En hij is nog niet klaar: ‘Dat was wel een grappig verhaal… Vorig jaar ging ik samen met een vriend de Grand Traverse van Double Cone hier bij Queenstown doen en er was wel gezegd dat je daarvoor touwen mee moet nemen, maar ach we dachten dat dat wat overdreven was. Dus wij hadden de hele dag de helling beklauterd zonder touwen. Dat was steil, maar het ging prima. Totdat we bijna bij de eerste top waren, toen was het ineens zo steil!’ Hij kijkt even om zich heen naar de hele bus die luistert naar het verhaal. ‘We hadden ook niet echt een kaart bij ons ofzo en die vriend van mij, Ed, wilde niet meer en dacht dat hij sneller naar beneden zou kunnen door gewoon recht de helling af te rennen. Alleen toen hij een stuk naar beneden was gegleden was er een afgrond en kon hij niet meer verder.’ Ik kijk naar Jacks lachende gezicht en hoop maar dat dit niet een verhaal is over hoe Ed de afgrond in stort. ‘Nou ja, Ed kon dus ook niet meer naar boven want het was super steil en er waren allemaal losse stenen. En hij begon echt in paniek te raken enzo, dus toen heb ik uiteindelijk het alarmnummer maar gebeld. Gelukkig had ik bereik met mijn telefoon. Toen werden we door de reddingsdienst opgehaald, dat was wel tof. Een gratis ritje met de helicopter!’
Ik slik mijn zucht in. Ik kan niet geloven dat deze sukkel dit vol trots zit te vertellen! Dit soort levensgevaarlijke capriolen door mensen die zonder voorbereiding of kennis domme dingen doen in de bergen kosten de maatschappij veel geld en geven de bergsport een slechte naam. Er is niets stoers aan jezelf en anderen in gevaar brengen en ik maak een mentale notitie om deze overmoedige lapzwans tijdens het klimmen extra goed in de gaten te houden. Op dit moment ben ik echter in mijn rol als gids en in plaats van hem op z’n plek te zetten, trek ik een vriendelijk gezicht terwijl ik zeg: ‘Jeetje wat een avontuur!’
Ik wijs uit het raam naar het standbeeld van een enorme appel, peer, nectarine en abrikoos dat net buiten de bebouwing van Cromwell staat. ‘Heeft iemand enig idee waarom daar heel groot fruit staat?’ Wanneer niemand het antwoord lijkt te weten, haal ik mijn feitjes tevoorschijn: ‘We rijden nu langs Cromwell, een stadje zo’n zestig kilometer van Queenstown af. Cromwell wordt ook wel de “fruitschaal van Nieuw-Zeeland” genoemd, vanwege alle fruitkwekerijen hier. Dankzij de ligging in het binnenland van het Zuidereiland, is het klimaat hier vergelijkbaar met een mediterraans klimaat en de bodem is hier erg vruchtbaar. Naast fruit staat de regio dus ook bekend voor de wijn.’
Wanneer we aankomen op onze klimplek, verdwijnen Rikki en Tom naar de bovenkant van de rots om de klimroutes uit te zetten. Mats en ik lopen met de groep vanaf de auto naar het strandje aan het meer. ‘Wees voorzichtig hier bij het fietspad guys!’ wijst Mats, terwijl we oversteken. ‘Ennuh, we gaan hier dit steile pad af, dus let op dat je niet uitglijdt.’ Een onderdeel van ons assessment is dat we cliënten goed voorbereiden op de omgeving en daar hebben we veel mee geoefend. Bij de auto hebben we ze ook al gewaarschuwd dat er geen toiletten in de buurt zijn en dat iedereen constant een helm op moet hebben naast de rots. Terwijl we langslopen wijs ik naar het zoemende nest dat in een scheur bovenin een van de rotswanden zit. ‘Daar zitten bijen, dus laten we ze niet verstoren. Is er iemand allergisch voor bijensteken?’
Onze verdeling hebben we strategisch zo uitgekozen, omdat ik allerlei feitjes over de omgeving uit mijn hoofd heb geleerd. Dat vind ik leuk! Terwijl we wachten tot Tom en Rikki de touwen hebben uitgehangen, vertel ik dus van alles over de Schotse kolonie die hier ooit was en waar de naam Bannockburn vandaan komt, het mijnverleden van de omgeving dat terug te zien is in de onnatuurlijk kale rotsen en het kunstmatige Lake Dunstan waar we nu naast staan. ‘Ruiken jullie die geur in de lucht?’ vraag ik ten slotte en er gaan meerdere neuzen de lucht in. ‘Wie weet wat dat is?’ Dat het een kruid is kunnen de meesten nog wel raden, maar wat voor kruid? ‘Tijm!’ verklap ik aan de deelnemers. ‘Er staan hier allerlei wilde tijmplantjes. En de klimmers die deze klimroutes hebben uitgezet hadden een gevoel voor humor, want meerdere routes hier hebben een referentie aan die tijm. Vandaag gaan we ‘No thyme to die’ hier links en ‘Thyme is money’ rechts klimmen. En als jullie heel snel zijn, kunnen we daar ook nog ‘Space-thyme-continuum’ aan toevoegen!’
De touwen hangen klaar, de klimgordels zijn aan en de basis is uitgelegd: we gaan klimmen!
Net zoals gisteren vliegt de tijd en iedereen geniet. Ik houd onze blaaskaak goed in de gaten. Alhoewel hij bij aankomst beweerde dat ‘deze rots zo makkelijk was dat hij hem ook wel zonder touw zou kunnen beklimmen’, dimt hij al snel in wanneer hij merkt dat het toch niet zo simpel is.
‘Ho ho, rustig!’ spring ik in wanneer ik zie dat Matthew het touw waar Lisa aan vast zit zo snel laat vieren dat ze achterstevoren naar beneden moet rennen en bijna haar evenwicht verliest. ‘Geef haar de kans om langzaam naar beneden te lopen.’
Aan het eind van de dag zetten we onze blije cliënten weer af in het centrum van Queenstown en praten we in onze woonkamer na. Ook deze deelnemers gaven aan dat ze het een hele leuke dag hadden gevonden, dus dat deel is in ieder geval geslaagd. Heeft Osian nog verbeterpunten voor ons? ‘Another great day!’ begint Osian, terwijl hij zijn boekje tevoorschijn haalt. ‘Let me see what I have written down.’ Ik open mijn schrift om aantekeningen te maken van zijn feedback. ‘Hm, yeah just some little points. Zorg ervoor dat de lus waar je klimmers zich aan vast maken niet enorm is. Dat ziet er niet alleen slordig uit, maar het creëert ook het risico dat een klimmer een arm er doorheen steekt en vast komt te zitten en nog meer onaangename dingen. Een kleine lus is prima. En blijf scherp op de buddy checks tussen de klimmer en zekeraar! Je wilt niet het risico lopen dat ze ineens bovenaan de muur hangen met een open karabiner, omdat ze elkaar niet gecontroleerd hebben. En Tom, had jij nou een klimmer die z’n telefoon nog in zijn broekzak had? Zorg ervoor dat je dat vooraf controleert! Nogal vervelend als dat ding van zes meter hoogte valt en iemand hersenschade bezorgt.’ We grinniken, nee dat is niet ideaal! ‘Verder goed gedaan hoor jongens, het gaat vast goed komen met die assessments.’
Stort niet de afgrond in a.u.b.
De volgende middag zitten we op dezelfde manier met Benny in de woonkamer. Vandaag hadden we een groep cliënten mee om een deel van de Routeburn trail te wandelen. De Routeburn was de eerste lange hike die we met onze cursus deden en op een poëtische manier is het ook de route waar we volgende week onze assessments zullen doen.
‘Het was een leuke dag jongens,’ begint Benny zijn terugkoppeling. ‘Jullie vulden elkaar goed aan.’ ‘Yeah dreamteam!’ roept Mats terwijl hij me een high five geeft. Omdat Tom ziek is en Rikki niet wandelt, moesten we het vandaag met z’n tweeën doen. Dat ging voortreffelijk! Mats had een heerlijke goofy sociale energie en kletste de hele dag met iedereen over koetjes en kalfjes. De groep voelde zich duidelijk op hun gemak bij hem. En ik ging helemaal op in de rol van reisgids zoals ik die ook van mijn werk in Griekenland kende. Ik trok al mijn feiten tevoorschijn, maakte grapjes en hield in de gaten dat iedereen in orde was. Ik was alweer helemaal vergeten hoe leuk ik dit werk eigenlijk vind!
‘Ahum,’ schraapt Benny zijn keel om ons gekwebbel te doen stoppen. ‘Goed ook, Jorinde, dat je je wandelstokken mee had en aangaf dat cliënten die mochten gebruiken als het nodig was. Voor die oudere man was dat een goed hulpmiddel.’ Ik knik. Er was vandaag een Nederlandse man van in de zeventig mee die in Queenstown zijn dochter bezoekt die hier vier jaar geleden naartoe verhuisd is. Zij had hem opgegeven voor deze excursie en af en toe had hij echt moeite met de stijgingen in het pad. Voor mij was het even een gekke invasie van ‘thuis’ in mijn reisbubbel. De man sprak Engels met een oer-Hollands accent en was erg blij dat er een Nederlandse begeleider mee was, zodat hij me onmogelijke woorden kon laten vertalen terwijl hij het met Mats over de VOC-handel had. Schud maar even de vertaling voor ‘nootmuskaat’ uit je mouw terwijl je in the middle of nowhere loopt!
‘Ook een leuk trucje met die vogel, Mats,’ vervolgt Benny. ‘Ja cool he! Dat had ik van Jake van de andere groep geleerd!’ glundert Mats. Terwijl we ‘s ochtends stilstonden bij een van de hangbruggen, introduceerde hij ineens iets nieuws. ‘Even kijken of dit werkt hoor!’ zei hij tegen de groep. Hij schuurde met zijn hiel wat over de zandgrond en stapte weg. ‘Ja en volgens mij moet die vogel dan… Ja, kijk!’ Een South Island Robin, die een beetje lijkt op een lichtgekleurde merel, hupste brutaal naar voren tot vlak voor Mats’ schoen en scharrelde over het opgerulde zand op zoek naar beestjes. De groep maakte allerlei bewonderende geluiden en er werd druk naar camera’s gezocht. Ondanks de prachtige bergen, bijzondere plantensoorten en uitdagende wandeling, stal deze vogel duidelijk de show.
‘Dan ook nog een paar verbeterpunten…’ Benny slaat de bladzijde van zijn notitieboekje om. ‘Oh ja, maak je briefings nog completer. Weet waarom je iets vertelt en kies ook het juiste moment. Praten over het dragen van laagjes kleding is bijvoorbeeld handig na ongeveer tien minuten en de eerste helling. Dan is iedereen opgewarmd, willen ze graag een slok water drinken of iets uittrekken en heb je dus een goede reden om te praten over kleding en even de schoenen te checken.’ Ik schrijf mee terwijl hij praat, dit is echt een goede tip! ‘En denk er ook aan dat je veilige plekken uitkiest om te praten. Is een smal pad met een diepe afgrond ernaast een goede plek om die ene mooie boom te introduceren?’ We schudden allebei braaf ons hoofd, terwijl we inderdaad vandaag enthousiast naast een duizelingwekkende afgrond naar een boom hebben staan wijzen. Als gids moet je er blijkbaar niet vanuit gaan dat volwassen mensen zelf zo slim zijn om niet de afgrond in te duiken…
‘En Jorinde, let er ook op dat je niet naast een razende waterval gaat vertellen over de waterval, dan kan niemand je horen.’
We praten nog even over andere onderwerpen die we in onze praatjes kunnen verwerken, zoals het toilet-protocol en de ecologie van Nieuw-Zeeland of welk eten geschikt is voor wandeltochten en dan maken Benny en ik een plan voor morgen. Omdat Mats zijn EHBO-cursus moet herkansen en Tom nog ziek is, ben ik morgen in mijn eentje de reisleider. Spannend, maar bring it on!
Volg mij!
Om half zeven ‘s ochtends word ik door Benny gebeld: ‘Morning, change of plans! Because of bad weather we can’t go to the Routeburn, we’ll do Mount Crighton instead. Can you call all the clients and check if they still want to come?’
Een paar uur later lopen we onder een grijsbewolkte hemel weg bij de parkeerplaats. Gelukkig wilden alle drie de klanten nog steeds mee en heb ik dus nog steeds mensen om op te oefenen.
Een klein groepje is ideaal voor mij als enige gids en ergens vind ik het wel lekker om vandaag de enige gids te zijn; dan hoef ik het podium niet te delen.
‘Kijk, dit is een “Lancewood”, of in het Maori “Horoeka”,’ wijs ik naar een hele lange dunne spriet waar alleen uit de top bladeren groeien. ‘Bijzonder is dat deze boom in de eerste levensjaren er compleet anders uitziet dan in de volwassen vorm. De bladeren veranderen dan van deze lange leerachtige stroken in kortere en sappigere bladeren, de stam wordt veel dikker en krijgt ineens zijtakken. Er wordt wel gedacht dat de Lancewood op deze manier groeit, om niet opgegeten te worden door de Moa. Weten jullie wat een Moa is?’ Er wordt nee geschudt. ‘De Moa was een enorme loopvogel, een soort struisvogel, van wel drie meter hoog die hier ooit rondstruinde als een grote grazer.’ De Chinese vrouw in de groep zet komisch grote ogen op terwijl ze zich dit enorme beest voorstelt. ‘Niet gek dat een Moa deze bladeren niet smakelijk vindt, moet je voelen hoe hard en stevig ze zijn! Die werden ooit als paardenzwepen en als schoenveters gebruikt.’ De deelnemers voelen allemaal even aan het stugge blad. ‘En horo eka was daarnaast voor de Maori mensen ook belangrijk,’ vervolg ik mijn verhaal. ‘Een Maori jongen die later chief zou worden plantte een kleine horo eka ergens en moest daar dan voor zorgen als “zijn boom”. Van de houten stam werd dan vele jaren later zijn chiefs staf gemaakt. Om de staf te versieren werden er knopen in de soepele stam van de jonge boom gelegd die later bijzondere knoesten en bochten vormden. De staf van Gandalf, in Lord of the Rings is op diezelfde manier van een Lancewood gemaakt.’ Dit laatste feitje is altijd een favoriet en mijn cliënten bekijken de gekke plant geïnteresseerd.
We lopen verder en tackelen een paar steile hellingen. Ik merk dat ik er meer moeite mee heb dan twee van de deelnemers, een berggids in Oostenrijk is en een Duitse wandelfanaat. Zij lopen op zo’n hoog tempo dat ik zelf buiten adem ben. Voor de Chinese dame gaat het ook te snel en huffend en puffend strompelt ze naast Benny. Sneaky manoeuvreer ik ons zo, dat zij samen met mij vooraan loopt. Probleem opgelost! Zo bepaalt zij de snelheid dat we deze helling beklimmen. Bijkomend voordeel is dat ik zelf ook niet loop te hijgen als een paard.
We steken een brug over langs een kleine waterval en ik wijs naar een boom met een gekke afbladderende bast. ‘Dat is een “paperbark tree” of “op de grootste fuchsia soort. Je kunt wel zien waar de naam vandaan komt hè, met die bast die lijkt op papier. Dat is een manier om zichzelf te beschermen tegen ziekteverwekkers. De boom heeft prachtige roze bloemen en heerlijke besjes die helaas meestal door de possums worden opgesnoept.’ Ik vind gelukkig nog een paar van de zoete witte druifjes en deel ze uit. ‘Waar vinden jullie dit naar smaken?’ ‘Lekker!’ antwoordt de Duitser en ik knik.’Ja he!’ ’Ik vind ze altijd een beetje op turkish delight lijken,’ zegt Benny en iedereen lacht.
Vantevoren vond ik het best spannend om vandaag alleen met Benny te begeleiden. Ik ken onze instructeur inmiddels als een vrij directe, soms botte man, waar ik niet altijd even goed mee overweg kan. Alhoewel hij af en toe onverwachts grappig uit de hoek komt, is hij meestal zakelijk, streng en gereserveerd. Zelfs na drie maanden bijna elke dag met hem doorgebracht te hebben, weet ik bijna niets over Benny. Tijdens deze cliëntendagen zie ik ineens echter een hele andere kant van hem. Hij is vrolijk en spraakzaam en maakt grapjes, zijn feedback is constructief en hij lijkt echt betrokken te zijn. Ik merk dat ik als gids echt veel van hem kan leren!
Nadat we nog een helling hebben getrotseerd komen we bij een splitsing in het pad. ‘Ik ben hier nog nooit rechtsaf gegaan, maar volgens mij betekent dit dat er over 200 meter een tunnel is,’ wijs ik op het bordje naar rechts. ‘Zullen we even op onderzoek gaan?’ Er wordt enthousiast geknikt en we gaan op avontuur. Terwijl we onder de bomen doorlopen, wijs ik naar de lange wollige slierten die van de takken naar beneden hangen en een sprookjesachtige sfeer creëren. ‘Dit heet ‘Old man’s beard. Het is een korstmos, wat betekent dat het een symbiose is van een schimmel en een alg is. De schimmel vormt de structuur en de alg maakt fotosynthese mogelijk, waarmee energie wordt geproduceerd. Old man’s beard groeit alleen op plaatsen waar de luchtkwaliteit heel goed is, dus aan de hoeveelheid die hier hangt kun je zien dat de lucht erg zuiver is!’ Ik snuif even nadrukkelijk.
Het pad wordt nu steeds smaller en dan verschijnen aan weerszijden dikke rotswanden, begroeid met mossen. In een rijtje schuifelen we tussen de ruwe stenen door, tot aan het korte donkere tunneltje dat ooit voor de mijnindustrie is aangelegd. Een avontuurlijke boom heeft zelfs een manier gevonden om boven ons hoofd te groeien en blokkeert het daglicht nog meer. Aan de andere kant van de tunnel is een smalle rand en een afgrond met een steil paadje naar de rivier. Die kant gaan we niet op. Voordat we weer omkeren om terug te lopen stoot Benny me aan en wijst naar een struik die naast het pad groeit. ‘Weet je nog wat dit voor plant is?’ Ik denk even na en dan schiet het me te binnen. ‘Oh jongens, kijk nog even naar deze plant!’ roep ik de anderen erbij. ‘Dit is de Tutu, een van de weinige giftige planten van Nieuw-Zeeland. Je kunt hem herkennen door deze paarse kleur aan de onderzijde van de bladeren. En zie je die besjes, die lijken op kleine zwarte pompoentjes? Het sap van de besjes bevat een neurotoxin, wat betekent dat je zenuwstelsel uitvalt als het in je lijf komt. Deze gaan we dus niet proeven!’
We lopen weer terug door het tunneltje en vervolgen de route. Onderweg wijs ik naar de heuvels en vertel nog meer over de mijnbouw in dit gebied en hoe je de tekenen daarvan nog steeds in het land ziet. We lunchen bij Sam Summers hut, een historische blokhut van een mijnwerker genaamd Sam, die hier tot hoge leeftijd onder primitieve omstandigheden heeft gewoond.
‘Ik begeleid de rest van de wandeling wel,’ zegt Benny wanneer we bijna klaar zijn met eten. ‘Je hebt al genoeg gedaan, ging goed.’ Ik knik. ‘Is goed hoor. Ik vind het leuk, dus ik vind het ook niet erg om door te gaan. Wat jij wilt!’ Ik meen het ook echt, ik heb echt genoten van de afgelopen uren. Ik krijg er zo veel energie van om in die gidsenrol te kruipen en ik vind het heerlijk om de groep enthousiast te zien. Het is ook een geruststelling om te merken hoe veel ik eigenlijk te vertellen heb en dat er nog zoveel is wat ik niet heb gedeeld! Dat assessment komt echt wel goed!
De toekomst is nu
Dat we nu al bijna ‘afgestudeerd’ zijn, betekent natuurlijk ook dat het einde van onze tijd in Queenstown in zicht komt. Het aftellen is begonnen en er moet weer naar de toekomst gekeken worden. Regelmatig begint het echte leven al een beetje onze outdoor-bubble binnen te kruipen, zoals wanneer Chleo een sollicitatiegesprek heeft om als begeleider in een zomerkamp te gaan werken. In haar oodie en met ongekamde haren komt ze de kamer binnen. ‘Ah ik ben zo nerveus! Kunnen jullie me helpen voorbereiden?’ ‘Ja hoor, is goed!’ zeggen Jessie en ik allebei. ‘Maar zou je niet even wat anders aandoen?’ vraag ik. ‘Oh, denk je dat dat nodig is?’ reageert ze en ik knik. ‘Het is belangrijk om je netjes te presenteren. Heb je een nette blouse of shirt? En misschien kun je ook je haar even borstelen.’
In een sweatshirt en met een (nog steeds warrige) paardenstaart komt Chleo even later bij ons zitten. Alsof we de interviewer zijn, stellen we haar wat oefenvragen en proberen we haar te helpen de ‘uhms’ en ‘sorry’s’ uit haar antwoorden te halen. En dan gaat de telefoon. Chleo heeft haar gesprek via Zoom, terwijl Jessie en ik af en toe vanaf de zijlijn onze duimen opsteken of meeknikken. Ze doet het zo goed! Ik weet niet wat ik zie, het is alsof er een hele nieuwe Chleo tevoorschijn komt. Ineens zie ik de prachtige volwassen vrouw die ze binnen een paar jaar gaat worden, wanneer de chaotische tiener een beetje is weggezakt. Een vrouw die warm en zorgzaam en grappig en stoer is. Ik hoop dat ik die Chleo nog een keer ontmoet.
Ook Mats komt nu tot bijzondere inzichten over zijn toekomst. ‘Jongens, ik mis mijn eigen ritme,’ zucht hij, terwijl we met zijn allen aan de eettafel zitten. ‘Gewoon sporten en werken in de supermarkt en af en toe met vrienden afspreken. Mijn eigen omgeving, een beetje mediteren en toewerken naar hoe ik wil zijn. Ik hoor mensen altijd over hoe geweldig reizen is, maar ik denk dat dit niets voor mij is. Ik kan niet wachten om gewoon weer naar huis te gaan!’ Verbaasd staar ik hem aan. We zijn op een van de mooiste plekken ter wereld, ons leven nangt van avonturen aan elkaar en hij wil naar huis om... in een supermarkt te werken? Ik kan me hier echt niets bij voorstellen! Maar ja, we hoeven natuurlijk ook niet allemaal hetzelfde te willen. En hoeveel makkelijker zou mijn leven zijn als ik ook gewoon tevreden zou kunnen zijn met wat ik in Nederland heb?
Ook voor Tom en Don en Rikki en Nilsson ligt het leven thuis op ze te wachten. Tom wil misschien tijdens de zomer in Schotland als gids gaan werken, Don gaat weer terug naar Canada en zijn baan als kok en Rikki overweegt in Australië een opleiding tot verpleegkundige te doen. Nilsson is al thuis in Nieuw-Zeeland, maar hij kijkt er enorm naar uit om terug naar het Noordereiland te gaan en een relatie op te bouwen met de vrouw die hij vlak voor het programma heeft ontmoet.
En dan besluit ook Jessie om na ons programma toch niet veel langer in Nieuw-Zeeland te blijven. Ze heeft wel een visum waarmee ze langer kan blijven, maar haar geld begint op te raken, hier werk zoeken vindt ze lastig en ze wil graag de zomer doorbrengen met haar zieke opa en andere familie. Haar plan is om na het programma met een kleine omweg via Australië terug naar de Verenigde Staten te reizen.
Alleen voor mij is de toekomst nog geheel onzeker. Ik wil graag in Nieuw-Zeeland blijven om te werken en te reizen, maar op dit moment kan het nog alle kanten op. Ik heb voor twee banen gesolliciteerd, maar nog niets gehoord. Ik weet nog niet in welk deel van het land ik wil blijven of waar ik zou wonen. Zelfs mijn visum is nog niet rond, dus misschien word ik over twee weken het land wel uitgezet. ‘Als dat zo is koop ik een ticket naar Zuid-Oost Azië’, bedenk ik. Ik loop rond met een knoop in mijn maag van alle onzekerheid, maar waardeer tegelijkertijd deze unieke vrijheid: hoe vaak komt het nou voor dat je geen idee hebt hoe je leven er over vier weken uitziet of zelfs in welk land je dan woont?! Maar tot die tijd: nog negen dagen van de opleiding te gaan...
Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?
Lees in mijn volgende blogs over het einde van een avontuur en het begin van iets nieuws!
En wil je nóg meer meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Schrijf je in voor de automatische updates voor deze blog, volg mij op Instagram via 'opreismetjorvos' of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[userId] => 372454
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100569
[countryId] => 136
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 82
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Queenstown
[travelId] => 528476
[travelTitle] => Nieuw-Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2023-01-09
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nieuw-zeeland,queenstown
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-puntjes-op-de-i-deel-1
)
[4] => stdClass Object
(
[username] => karinendiane
[datePublication] => 2024-04-06
[title] => Van Denham naar Exmouth
[message] =>
Dag 20
Vandaag een rustig ontspannen dagje. Een bezoek gebracht aan Monkey Mia. Waarom dat zo heet weet niemand maar geen aap gezien daar en ook niemand die Mia heette. Toen we om 09u aankwamen, vertelde de ranger dat de dolfijnen al langs geweest waren maar de kans is altijd dat ze terugkomen. Er is een groot stuk van de zee en het strand afgezet waar je niet mag zwemmen. Dat is het gebied in de zee waar de dolfijnen vrij kunnen zwemmen als ze al komen. We liepen de jetty op en ineens zagen we een mega schildpad met zn oranje koppie. In de verte zagen we een paar dolfijnen en toevallig stond de ranger naast ons. Zij vertelde ons dat de kans dan groot was dat de dolfijnen terug zouden komen. En ja hoor. Ineens lagen ze bijna op het strand. 8 stuks waarvan 1 baby van een paar maanden oud. Ze zwommen rustig en gedroegen zich relaxed. Die kunnen ook weer op het lijstje van dieren. Alleen de slang en de spin ontbreekt nog haha. Tijdens de koffiebreak kwamen er twee brutale Emu's die gewoon op het strand en langs het terras rond liepen. De dolfijnen zien blijft ook echt leuk.
Op de terugweg nog even gekeken bij Little Lagoon. Prachtig blauw water. Is niet goed vast te leggen op een foto zoals met meer dingen maar het geeft toch een aardig beeld.
Omdat het zo warm was (36 graden) de middag doorgebracht in een parkje aan het strand. Heerlijk lezen in de schaduw met een windje. Het is fijn dat we altijd alles bij ons hebben in ons campertje. Van alle gemakken voorzien dus.
Dag 21
Dit wordt mn kortste verslag van deze reis haha.
Vandaag een reisdagje en onderweg was er niet veel te zien behalve de temperatuurmeter die steeds hoger opliep tot 40 graden vandaag. We zijn weer even gestopt bij Eagle Bluff waar we eergister die manatee en haai zagen maar door de wind was het water een beetje troebel dus op een paar stingrays na was dat het wel.
In Carnarvon stukje langs het water gewandeld en met de wind erbij was t wel te doen.
In de middag bij het zwembad gelegen maar wel in de schaduw want het is het is echt te warm in de zon.
We staan op een camping in een gebied waar heel veel fruit geteeld wordt dus veel fruitplantages. Morgen voordat we vertrekken maar even een kijkje nemen bij de buren om te zien wat er verbouwd wordt. En hoe de prijzen zijn. Afgelopen week kostte een komkommer 3e en een kilo sinaasappels 10e dus tsja...het levensonderhoud is hier echt een stuk duurder dan in Nl. Kan dat nog dan? Ja, dat kan hier zeker.
Dag 22
We gaan de aankomende tijd meer naar een strand/ relaxvakantie toe. In het Cape Range NP liggen heel veel mooie stranden waar je heel erg goed kan snorkelen. Zou leuk zijn als we met een schildpad kunnen zwemmen.
Vandaag na een rit van een paar uur de rest van de dag al in zee gelegen.
Dat is momenteel de enige plek waar het goed vertoeven is. Vandaag was het 41 graden wat een nieuw record is. In de zee koel je wel af ondanks dat het water 27 graden is. Je kan ook een heel eind de zee in lopen voordat je knieen een keer nat worden. Eindelijk kan ik gaan zwemmen haha. Ik ben met mn Gopro de hele zee doorgeweest en heb een filmpje gemaak van een rog/vis.......geen idee welke vissoort maar zag er leuk uit. En we zagen weer een bepaald soort rog met een megalange staart. Morgen gaan we naar Yardie Creek. We zullen weer aardig wat tijd al snorkelend door gaan brengen in de zee!!
PS...Google zegt dat die ene vis die er leuk uitzag een gitaarrog was.
Dag 23
Bikini aan, snorkelspullen in de tas en de Gopro klaar...vandaag snorkelen bij een paar bekende stranden van Cape Range NP.
Maar eerst een vroege strandwandeling en het was eb en wie weet welke vissen je nog ziet. En we wilden net het water uitgaan toen ik een rog zag. Een mooie zandkleurige met blauwe stippen. Later even gegoogled en het was een blauwgestippelde pijlstaartrog. Haha je verwacht het niet.
Vervolgens op pad en onderweg zagen we heel veel van die grote termietenbergen in het oranje landschap. Hier kan toch niks groeien als het zo warm is!
Uiteraard eerst een koffie/donutstop in Exmouth. Een bekende plaats aan zee waar we vanaf morgen 3 dagen op de camping staan en waar ik zaterdag met de walvishaai gaat zwemmen.!
Maar we hadden een probleem met de koelkast. Vannacht een plek zonder stroom gehad maar dat moet makkelijk kunnen met een volle batterij. De batterij was in de ochtend nog vol genoeg dus de koelkast zou het moeten doen. En dat is best handig bij 37 graden want anders kunnen we de inhoud weggooien! In Exmouth gebeld met het noodnummer. Volgens die mevr kunnen we sws maar 1 nacht zonder stroom staan en dan moeten we weer aan de stroompaal. Dus we moesten dat eerst maar proberen. De nieuwe camping gebeld en die had gelukkig nog een plek met stroom. Hop de camper aan de stroompaal gekoppeld en de koelkast sprong weer aan dus dat was heel fijn. Omdat we de koelkast een tijdje aan het stroom moesten laten staan en we dus even op de camping moesten blijven, zijn we het zwembad ingedoken. Een heerlijke verkoeling bij 37 graden. Gelukkig zijn die vliegen hier op 1 hand te tellen. Het ligt er echt aan hoe de wind staat en we zitten aan de kust. Toch wilden we heel graag gaan snorkelen want er zijn stranden waar er geen koraal ligt maar een soort van gras en daar houden de schildpadden van. En wij willen nu eindelijk na al die jaren weleens zwemmen met een schildpad haha. We hebben al zoveel reizen gemaakt waarbij dat kon maar we hebben ze nooit gezien helaas!!
Dus wij op pad naar Osprey beach waarvan ik gelezen had dat er weleens schildpadden worden gezien. Het zeewater heeft echt een goeie temperatuur. En we lagen nog geen 5 min in het water en ik spotte een schildpad. Maar Karin lag verderop in de zee te snorkelen dus roepen onder water ging niet haha. Gelukkig kon ik Karin waarschuwen en ja hoor...een niet zo'n grote schildpad was gras aan het eten en zwom rustig onder ons door. Echt zo gaaf om het van zo dichtbij te zien. We hebben echt een tijdje met de schildpad mee gezwommen en foto's en filmpjes gemaakt met de Gopro. Dus we waren euforisch en een highfive mocht niet ontbreken haha.
Sandy beach lag op 600 meter dus naartoe gewandeld en uiteraard weer het water in want wie weet wat we nu onder water zagen. De vissen zijn er niet in grote getalen en je ziet wel wat aparte vissen en wat van die felgekleurde. En ja hoor...weer een schildpad en dit was een grote. Met een oranje koppie dus een andere die we hiervoor zagen. Het blijft echt heel tof om met ze mee te zwemmen en te observeren wat hij/zij doet. Deze ging een paar naar de oppervlakte om te ademen om vervolgens weer naar beneden te duiken. Het water was hier helder dus de Gopro maakte mooie foto's. En Kaar maakte een filmpje toen ik naar de bodem dook om dichterbij de schildpad te zwemmen. En we dachten echt dat er maar 1 schildpad was. Hoe gek was het toen we later het filmpje bekeken en zagen dat er 2 schildpadden waren. Allebei hebben we gewoon niet gezien dat er nog 1 vlak achter ons aanzwom!!
Wat een toffe middag en we waren echt enthousiast dat we nu eindelijk wel 2 ( of 3 haha ) schildpadden hadden gezien. Morgen weer een nieuwe kans onder water!
Dag 24
Vandaag hebben we weer gesnorkeld bij verschillende strandjes zoals de beroemde Oyster Shack en Turquoise Bay. Prachtig net een groot aquarium en het koraal ligt gelijk aan het strand dus je kan daar alleen snorkelen als het vloed is.Het is wel lastig onder water alles goed vast te leggen met de Gopro maar Diaan heeft weer een poging gedaan. De kleure worden mooier met een oranje filter op de Gopro maar die ligt ergens op de zeebodem...helaas! En wederom een schildpad gezien maar die lag een beetje stil te knagen op de bodem en bewoog heel weinig. Lastig te zien want hij ging op in de kleur van het koraal! Turquoise Bay deed zn naam eer aan en het water was wederom warm net zoals de buitentemp van 37 graden.
Onze camping zou een mooi nieuw zwembad hebben. Dat is er ook alleen er zit geen water in en dat zwemt wel moeilijk zeg maar. Maar dat hebben ze opgelost door ons vrijkaarten te geven voor het grote zwemparadijs wat in de stad ligt. Dus daar nog even wat baantjes getrokken en afgekoeld.
Morgen moeten we de camper een dagje achterlaten bij een garage. De schuifdeur krijg je van binnen niet meer open. Niet erg handig en veilig als je er uit moet [e-1f644]. Nou is het zo warm dat we de deur meestal open hebben maar toch. Gelukkig kunnen we de camper morgen wel missen want we gaan met een boot de zee op. Diaan gaat met haaien zwemmen en ik ga "gewoon" snorkelen. Ben benieuwd.
We hebben vanavond in de camper pasta pesto met kip gekookt want er was 1 campkitchen met alleen maar BBQ'S.Wat een hitte en buiten dat lekker die broccoli lucht enzo in je slaapkamer [e-1f631]Zo gek dat hier geen echte campkitchen is.... tenminste dat dachten we. Na het eten (het was inmiddels donker) zagen we ineens een fel verlichte ruimte met daarin een ruime keuken met diverse kookplaten, afwasbakken en voorzien van airco ook nog
[userId] => 265308
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100535
[countryId] => 11
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 113
[author] => Diane
[cityName] => Exmouth
[travelId] => 529603
[travelTitle] => 5 weken rondreizen in West-Australië
[travelTitleSlugified] => 5-weken-rondreizen-in-west-australi
[dateDepart] => 2024-03-13
[dateReturn] => 2024-04-19
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/australi,exmouth
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/265/308_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-denham-naar-exmouth
)
[5] => stdClass Object
(
[username] => karinendiane
[datePublication] => 2024-04-02
[title] => 2 weken met het campertje op pad
[message] =>
Dag 16
Vandaag via Perth naar onze volgende bestemming gereden. 2 weken geleden sliepen we daar nog maar inmiddels hebben we alweer zoveel gezien en lijkt het alsof we al veel langer weg zijn!
We reden eerst naar het Yanchep NP en hoopten daar een koala te zien. Ik geloof dat dat de enige plek is waar dat zou kunnen deze vakantie. En gelukkig troffen we er 2 waarvan er 1 slecht te zien was omdat ie lekker lui tussen een paar takken hing. Maar de 2e konden we echt goed zien. Te schattig die beestjes. Doorgereden naar de zandduinen in Lancelin waar je kon sandboarden. Al eens geprobeerd in Peru en dat bleek geen succes haha. Wel supermooi om die uitgestrekte witte duinen zo te zien. Samen uiteraard een bergje beklommen. Overigens kwamen we die witte duinen/bergen ook nog vaker tegen op weg naar de camping. We komen alweer meer in een onbewoonde wereld waar het groen en oranje is maar dus ook met veel witte zandduinen.
Toen door naar Nambung NP om de Pinnacles te bewonderen. Maar we kwamen in een file terecht omdat er een mega ongeluk was gebeurd en zelfs de traumaheli kwam.
Mazzel dat je dichtbij Perth zit anders kan je denk ik wel even wachten op hulp. Dus we stonden wel een tijdje stil. Konden we mooi alvast de foto's uitzoeken want we maken er uiteraard weer veel te veel!
De Pinnacles zijn ongeveer 30000 jaar oud en liggen in een woestijngebied en het zijn een soort van zandsteenzuilen maar bizar om te zien hoe ze verspreid over dat stukje woestijn liggen. Hoe het toch allemaal zo kan ontstaan?!
Het was fijn dat we de 400km vandaag steeds konden onderbreken met een bezienswaardigheid. Het laatste half uur heeft Andre Hazes senior ons er doorheen getrokken en al meezingend bereikten we de camping. Morgen wederom een dag van 400km maar ook weer veel te zien!
Dag 17
Vandaag een aardig reisdagje maar onderweg weer genoeg te zien. Als eerste stop een koffiestop in Geraldton. Ik dacht even lief snel een verse koffie voor Kaar te halen maar de bonen moesten nog geplukt en verwerkt worden want dat duurde 20 minuten voor een bakkie koffie!. Maar ach we hebben vakantie en we zaten heerlijk in de zon. We wilden nog even wat boodschappen doen maar alles was dicht want ook hier geldt dat het bijna Pasen is. Gelukkig hebben we nog voor dagen eten en water! Dat het Paasweekend is, zie je ook wel aan het verkeer. Het lijkt wel of iedereen zn caravan uit de stalling heeft gehaald.
Onderweg nog verschillende stops gemaakt. Als eerste bij de Hutt Lagoon, the pink lake. Inderdaad rose/paars van kleur. Weer eens wat anders.
Daarna langs de kust verder gereden met mooie kliffen zoals Natural Bridge en Island Rock.
Het enige negatieve hier zijn de vliegen die er ineens zijn. Vreselijk. Hoe hard het ook waait, ze blijven komen. Je hebt twee soorten. De kleine voel je nauwelijks maar zijn er in grote getalen. Dan heb je nog een soort die zoemt en op je gezicht gaat zitten. In/op je neus, op je lippen en wangen, achter je bril. AFSCHUWELIJK en dan daarbij dat zoemen.
We hopen dat dat een tijdelijk iets is maar zijn bang dat we deze nieuwe huisvrienden gaan houden. Nu is het donker en zitten we buiten en er is geen vlieg te bekennen dus blijkbaar alleen bij hitte want vandaag was het 33 graden. Wel weer een prachtige sterrenhemel. Er is een combinatie van sterren die we altijd zien maar of het nu de steelpan, koekenpan of fluitketel is...we weten het niet haha. Een lekkere curry met rijst gemaakt en ik ga zo maar weer eens proberen van Karin te winnen met Skipbo.
Dag 18
Vandaag wilden we alle highlights van Kalbarri NP gaan bekijken. Gister waren we al gewaarschuwd dat de temperatuur in het park kan oplopen tot 40 gr en je loopt nergens beschut en je moest 3 liter water pp meenemen!! Nu hebben we ons campertje bij ons dus sws altijd alles bij ons. We bedachten dat we lkkr vroeg het park in zouden gaan want dan is het nog niet zo warm. Dus half 7 de wekker, snel ontbijten en weg. Maar maar om ons tegen de vliegen te beschermen eerst even naar de supermarkt om te kijken of ze een vliegennet hadden om over je hoofd en nek te doen. Gelukkig hadden ze die nog! Dat was echt onze redding. De highlights zoals Zbend en Nature Window waren echt heel mooi. Zbend deed ons gelijk aan de Grand Canyon denken maar dan in het klein. De wandelingen er naartoe stonden als class 3 a 4 dus medium tot redelijk zwaar maar dat viel heel erg mee. Het was ook nog redelijk bewolkt dus het was "maar" 32 graden om 9 uur! We zagen het vanaf de camping in no time oplopen van 23 graden naar 32 graden!! En wat waren we blij met de netjes om ons hoofd. We dachten natuurlijk flink voor schut te lopen maar bijna iedereen droeg ze en degene die ze niet had die waren constant met hun handen aan het wapperen haha. Volgens de locals hier wordt het minder naarmate we naar boven reizen...gelukkig.
We waren dus vroeg het park weer uit en zijn doorgereden naar een graspark aan een stuk strand waar we konden relaxen, boek lezen en even helemaal niks...heerlijk!
Vanavond staan er pannenkoeken op het menu en morgen reizen we door naar Denham waar we mogelijk dolfijnen gaan zien.
Dag 19
Vandaag een stukje moeten rijden. Inmiddels al 3800km gereden in 2 weken. Daar doe ik met mn priveauto ruim een half jaar over haha. Ik zou bijna zeggen gelukkig reden we wat langer in de camperwant het was 37 graden dus heerlijk met de airvo aan. Ook in dit gedeelte geldt.. als je buiten bent, komen die vliegen weer. Die beesten gaan heel hinderlijk net iets je neus in of net iets je oor in en blijven te lang op je lip zitten of kruipen achter je bril. Vreselijk. Dus ons vliegennetje maar weer op. Dat werkt wel super! Ik zou best in Australië kunnen wonen maar niet in een gebied met die vreselijke hinderlijke vliegen!
We reden eerst naar Hamelin Pool en daar kon je iets van stromatolites in het water zien. Daar aangekomen liepen we naar de zee maar wat bleek...de boardwalk was gesloten ivm instortingsgevaar na 1 of andere orkaan...in 2021!!! Waarom men dan niet aan het begin van de weg een bord plaatst met daarop met koeieletters dat het gesloten is. Nee, dan laat je lekker iedereen daar voor niks naartoe rijden!!! Ik overweeg een klacht te schrijven haha.
Daarna een stop bijShell Beach. Dat is een prachtig wit strand met i.p.v zand allemaal hele kleine witte schelpjes. De zee is daar net badwater qua temperatuur dus zelfs ik ging erin. Dat geeft hoop voor de andere mooie stranden die nog komen gaan en waar je top kan snorkelen.
De tweede stop was bij Eagle Bluff lookout. Daar zagen we vanaf de boardwalk een zeekoe ( manatee ), een eagleray en een kleine haai. Het water was kraakhelder. Gaaf hoor.
Op de camping aangekomen eerst maar eens even een wasje gedaan. Heerlijk weer een schoon bed.
Gelukkig hebben we voor het eten nog macaronisaus in de koelkast staan want je kunt niet koken hier. Alle campings hebben een campkitchen waarvan sommige heel luxe maar hier niks. We hebben dus de gasfles voor het eerst sinds 2 weken gebruikt om alleen even de macaroni te koken.Nu voor het campertje buiten lezen. Geen vliegen hier en nog 26 graden...heerlijk! Morgen naar Monkey Mia waar de dolfijnen, als ze er zelf zin in hebben, naar het strand komen. Zal vast commercieel zijn maar gelezen dat alles onder supervisie gaat dus we gaan daar toch even een bezoekjebrengen en een ochtendje aan het strand doorbrengen!
[userId] => 265308
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100432
[countryId] => 11
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 118
[author] => Diane
[cityName] => Denham
[travelId] => 529603
[travelTitle] => 5 weken rondreizen in West-Australië
[travelTitleSlugified] => 5-weken-rondreizen-in-west-australi
[dateDepart] => 2024-03-13
[dateReturn] => 2024-04-19
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/australi,denham
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/265/308_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 2-weken-met-het-campertje-op-pad
)
[6] => stdClass Object
(
[username] => reneenmarliesopreis
[datePublication] => 2024-04-02
[title] => Haere Rā Aotearoa
[message] =>
Easy, laid back.We zijn al helemaal in de mood van de kiwi’s. Check out vandaag 11.00 uur. Mooi, dan hebben we de tijd. Rustig aan ontbijten, koffers en tassen reorganiseren voor de vlucht naar Dubai. Toegangspassen van het hotel inleveren en de bagage in bewaring geven. We moeten pas om 18.00 uur op het vliegveld zijn, dus genoeg tijd om Auckland nader te exploren.
We moesten echt nog naar the Old Custom House. Een soort Bijenkorf maar dan luxer. We zochten gisteren al en begrepen het niet. We waren op het adres, maar op het pand was nergens iets van The Old Custom House te vinden. Galleria, dat is wat erop stond. Gisteren genegeerd maar nu dan toch maar naar binnen. Alle topmerken hier te koop. Ik denk dat we het zeker een kwartier hebben volgehouden maar we voelden ons daar niet helemaal thuis. Wat dan? Die toren natuurlijk. De Sky Tower. Gezien en gefotografeerd, maar nu gaan we omhoog. Eerste vlucht is naar de 51eetage. En daarna nog eens 15 (?) omhoog. Je ziet Auckland dan echt van een andere kant.
Nog maar een paar terrasjes en wat souvenirzaken en dan naar het hotel om de bagage op te halen. En een Uber te reserveren. Uitstekend weer hoor. Op tijd, veilig en plezierig zo’n Ubertje. En zo waren we ietsjes te vroeg (ruim een uur denk ik) op het vliegveld. Snel de bagage afgegeven en net zo snel door de security check. Een yoghurtje bij één van de eethoeken op het vliegveld en vervolgens naar de gate. De A380 stond er al, en vanuit de gate hadden we een mooi uitzicht op dat enorme vliegtuig. We hebben hoge verwachtingen van het toestel en de vliegmaatschappij Emirates. Maar we hopen allebei wel dat we veel zullen slapen op deze 17 uur durende vlucht.
Goodnight, CU in Dubai!
[userId] => 213890
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100422
[countryId] => 136
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 70
[author] => rene en marlies
[cityName] => Auckland
[travelId] => 529572
[travelTitle] => Nieuw Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2024-03-02
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/741_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => haere-r-aotearoa
)
[7] => stdClass Object
(
[username] => reneenmarliesopreis
[datePublication] => 2024-04-01
[title] => De laatste stuiptrekkingen in NZ
[message] =>
Toen we een paar dagen geleden naar het noorden reden was de State Highway 1 gesloten. We moesten een behoorlijk stuk omrijden. Speciaal voor het paasweekend waren de pilonnen aan de kant geschoven en de weg dus opengesteld. Voor ons? Of voor iedereen inclusief kiwi’s die de weg opgaan. Of eigenlijk speciaal voor de oldtimers. Want op zondag is het in heel Nieuw Zeeland druk op de weg met de mooiste en meest bijzondere oldtimers. Zoveel hebben we er nog nooit gezien, en zeker niet rijdend op de weg.
De zon scheen ’s morgens al uitbundig en het bleef de hele dag weer mooi weer. De koffiestop was ergens in een klein plaatsje. We moesten er voor terugrijden want voordat het wisten waren we het dorp al weer gepasseerd. Maar we waren er zo aan toe, dat wachten niet langer kon. En de bakery die we in het voorbijgaan zagen trok voldoende van onze aandacht. Lekkere dingen in de vitrine en hopen op goeie koffie. Gek genoeg drinken we alle koffie die we krijgen, maar eigenlijk zijn we wel kritisch op de kwaliteit. Soms vergeten we even waar je doorheen moet als je lekkere koffie wilt. Herrie!
Koffie ok, scone lekker. En zoals we ook al deden toen we nog met kleine Tom en Lisa op vakantie gingen: voordat we verdergaan, gaan we allemaal plassen. Jamaar, ik hoef niet. Niks mee te maken, je gaat. Alles zag er prima uit, behalve de toiletten. Dat deed ons denken aan hoe je ze in aziatische landen aantreft. Even doorbijten dan maar.
In Auckland eerst naar het hotel, bagage afgeven en dan de auto inleveren in de stad. Omdat de tank dan altijd vol moet zijn, is het spannend om te zien welke mogelijkheden er zijn om te tanken. Zo dicht mogelijk bij de stad. Mmm, dat werd tanken bij een station al in de stad. Maar met de digitale maps geen enkel probleem, ook niet om dan binnendoor bij het hotel te komen. De kamer was al klaar en dus kon de bagage direct op de juiste plek gezet worden. En dan de auto terugbrengen en de stad in.
Een stad? Zijn we niet meer gewend. De toren, haven, de winkels. We deden een eerste ontdekkingsreis, kochten nog wat souvenirs en deden een vroege maaltijd (salade) in de zon met uitzicht op de haven. Mooi, dan hebben we al gegeten (en gedronken) en kunnen vanavond volstaan met iets kleins. En zo waren we eind van de middag gevuld en wel terug in het Adina hotel.
Vanuit onze kamer in het hotel hadden we een weids uitzicht op een klein parkje en toegangsroute naar Sparks Arena. Wat een stroom jonge aziaten trok eindeloos voorbij. Dan moet er toch iets te doen zijn. Jahoor, Joker Xue trad op. Een chinese jonge singer/songwriter die kennelijk ook hier bij “eigen” publiek heel populair is.
We hadden al gegeten ja. Maar we moesten bekennen dat we allebei nog wel ergens trek in hadden. Tien uur ’s avonds, op pad. Met google maps lopend naar McDonald’s. We wilden ook niet de stad in. Zelfs overdag hebben we daar aardig wat peoples gezien die je liever niet in donker tegenkomt. Nu hoefden we maar vier minuten te lopen. Het viel ook wel mee, alhoewel we veel groepjes jongeren tegenkwamen waarbij we toch even dachten ….. Samenscholingen roepen toch een onveilig gevoel op. Het leek te gaan om autoclubs. Waarschijnlijk minder angstaanjagend. Zolang er maar niet geracet wordt.
Een quarterpounder en frites in de hotelkamer.
We had a good one!
[userId] => 213890
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100417
[countryId] => 136
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 80
[author] => rene en marlies
[cityName] => Auckland
[travelId] => 529572
[travelTitle] => Nieuw Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2024-03-02
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/726_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-laatste-stuiptrekkingen-in-nz
)
[8] => stdClass Object
(
[username] => reneenmarliesopreis
[datePublication] => 2024-03-29
[title] => Who pays the Ferryman
[message] =>
Paihia, de strandplaats in de bay of islands. Duidelijk een kustplaatsje waar de middenstand zich helemaal richt op de toerist. Onze overnachtingen hier (drie) waren bij de Sea Spray Suites. Een soort motel met prima kamers. Natuurlijk hadden we het plan om minstens 1 van de 144 eilanden te bezoeken. Urupukapuka eiland moest het worden. In de ochtend met een ferry vanuit Paihia naar dit bijzondere stukje natuur op drie kwartier varen. Prachtig weer onderweg en prachtig weer op het eiland. Op de boot werden we op een link gewezen naar een kaart met de verschillende wandelingen die op het eiland te maken waren. We hadden zo’n vier uur om te wandelen, te eten, koffie te drinken, of misschien wel een glaasje wijn te doen. Van die vier uur moesten we dus ook tijd reserveren voor het niet wandelen.
Op het eiland aangekomen stortten we ons direct in het parcours. Twee aaneengeschakelde routes vormden tesamen precies wat we wilden. Nou zijn we niet slecht in den vreemde, kunnen we best omgaan met kaarten en toch …… Natuurlijk kun je niet verdwalen op zo’n eiland, maar op enig moment wisten we het echt niet meer. Linksaf, rechtsaf, maar komen we dan bij de juiste baai, of moeten we een stukje terug. Begeleid door maps.me lukte het om weer op het rechte pad te komen.
Terug bij het beginpunt bestelden we bij het restaurant een welverdiende salade met een glaasje wijn. Natuurlijk wilden we buiten zitten, genieten van het mooie weer, het uitzicht over de baai en de rust. De rust viel tegen. Menslievende meeuwen, bleven om ons heen banjeren en probeerden zodra we even niet keken ons bord leeg te trekken. Wegwuiven had geen zin, ze goed raken lukte gewoonweg niet, maar de, ook voor foto’s van pas komende self-defence-stick,maakte ze aan het schrikken. Na enige tijd gaven ze het op en richtten zich op nieuwe slachtoffers.
Tegen de tijd dat we het eiland verlieten was de temperatuur door de wind en lichte bewolking behoorlijk naar beneden gelopen. Wij hadden geluk gehad met het weer tijdens onze wandeling. Echt avondeten was niet meer nodig, een sneetje brood met kaas of humus was genoeg.
De volgende dag was het plan om Russell te bezoeken. Een plaatsje in diezelfde baai. Gisteren hebben we hier met de boot nog wat mensen opgepikt voordat we doorvoeren naar Roerbakbakeiland. Volgens Marlies twee manieren om bij Russell te komen: met de ferry of met de auto. Opvallend was al wel dat de tocht met de auto best lang leek te duren. En toch besloten we om met de auto te gaan. Het zal wel veel bochtenwerk zijn, dat houdt nou eenmaal op. Maar met de auto, dat ging helemaal niet. Ja, met de auto op de pont. Ok, dan toch maar met de ferry. Een soort sloffie sleepbootje met een dito skipper. Kaartjes die geknipt werden en een handteller om te zien hoeveel passagiers er aan boord waren. Maar we kwamen aan bij Russell. Toch nog. Het lukte ons niet om hier echt lang door te brengen. Koffie en een dingetje erbij, dat dan weer wel. Maar al snel namen we de ferry weer terug naar Paihia. Maar omdat het nog het best vroeg was, pakten we die waterval iets verderop er ook nog wel effe bij. Toch een stukje met de auto en een heel klein stukje lopen. En die waterval was echt een mooie afsluiting van onze trip door de natuur. Ik denk overigens dat ze de watertoevoer naar de waterval al hadden afgesloten want zelfs de Falls van Coo in de Ardennen maken nog meer indruk. Maar we hebben de falls van Haruru wel gezien. Check. Het is herfst, waarschijnlijk zijn de watervallen na de winter veel groter.
In alle toeristenboekjes wordt geschreven over Charlotte’s kitchen. Een restaurant op een van de twee pieren in Paihia. Daar moet je geweest zijn. Om die reden hadden we bij terugkomst van Russell een plekje gereserveerd om in de avond te kunnen eten. We hadden onszelf nog een echte pizza beloofd. Nou, dat kwam helemaal goed. Wat een uitstekende pizza’s. Het was een soort laatste avondmaal op deze goede vrijdag, want morgen trekken we door naar Auckland voor een overnachting om dan vervolgens te vliegen naar Dubai. Een tussenstop om langzaam weer terug te keren naar Nederland, waar de lente dan is begonnen. En daar gaan we ook heel erg van genieten.
[userId] => 213890
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100392
[countryId] => 136
[pictureCount] => 10
[visitorCount] => 218
[author] => rene en marlies
[cityName] => Paihia
[travelId] => 529572
[travelTitle] => Nieuw Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2024-03-02
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/575_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => who-pays-the-ferryman
)
[9] => stdClass Object
(
[username] => karinendiane
[datePublication] => 2024-03-27
[title] => Van Parryville naar Fremantle ( einde southloop )
[message] =>
Dag 12
Vanochtend lekker in het zonnetje buiten kunnen ontbijten alhoewel als de zon net achter een boom kruipt is het nog wel frisjes. Wat een plek hadden we hier. Heerlijk rustig en de faciliteiten waren allemaal wat oud en hippie-achtig maar helemaal goed. Wat heeft een mens nodig?
We hadden niet een heel druk programma vandaag dus dat was lekker. Waar we wel achter kwamen, was dat, om bij bepaalde bezienswaardigheden te kunnen komen, je over gravel paden moest rijden. Niet te doen voor ons campertje en buiten dat....deze wegen alleen toegestaan zijn voor 4x4 auto'sof soms ook gewoon afgesloten zijn. Helaas moesten we dus een 3-tal dingen skippen.
Ach, dat gaf weer meer tijd bij de andere stops. Op Conspicious beach hebben we een stuk over het strand gelopen en gekeken naar de surfers. Gaaf hoor als je zo kunt surfen. Gesproken met een man op leeftijd die blij was dat de wind goed stond omdat hij al maanden niet had kunnen surfen.
En een oudere Australische dame sprak ons aan en herkende ons omdat we blijkbaar tegelijk onze campers hadden opgehaald in Perth. Iedereen is super vriendelijk en altijd in voor een praatje. Daarna door naar Valley of the Giants Tree Top om over een 600 meter lange loopbrug te kunnen lopen tussen de ontzagwekkende Eucalyptusbomen die soms 70m hoog zijn. Wij stonden zelf op 40m hoog.
Aangekomen op de camping werden we onthaald door wat pelikanen.
Naast ons staat een Australisch echtpaar van 80 jaar oud. Zij spraken ons ook aan en herkenden ons van toen we de camper opgehaald hadden haha. Hoezo toeval...2x op 1 dag.! Wij hebben blijkbaar indruk gemaakt maar wij herkenden deze mensen uiteraard niet haha.
Omdat we toch vroeg waren gelijk maar de wasmachine aangezet. Een gedeelte lekker buiten opgehangen en ook nog wat in de droger en we kunnen weer even vooruit.
Even makkelijk een paar wraps klaargemaakt en zijn we klaar voor een spelletje en wat lezen. Morgen weer een keer een langere reisdag voor de boeg. Langzaam op weg terug naar Perth en dan omhoog richting Broome.
Dag 13
Wat een toffe dag was het weer vandaag waarschijnlijk omdat de dag anders liep dan gepland!
Gisteravond maar eens op een speciale parkensite gekeken of de dingen die we vandaag wilden bekijken wel toegankelijk waren voor ons campertje. Dat waren ze ja maar helaas...er is een soort van boomrot en de torens in de boom die normaal beklommen worden, waren gesloten. Goed dat we dus gekeken hadden. Het enige wat wel kon en op de route lag, was de Beedelup Falls.
We lagen al op bed een spelletje te doen en ik hoorde een gek geluid achter de camper. Er liep iets of iemand. Dus gordijn weg van de achterklep en daar stond skippy met zn vrienden gras te grazen. Dat verklaarde een hoop want overal lagen keutels op de camping...van de kangoeroes dus. Hup van het bed af en naar buiten. Werkelijk overal tussen de caravans en campers zaten kangoeroes. Helemaal leuk weer!
Vanochtend rustig aan gedaan want de rit naar die bijzondere bomen hoefde niet dus gelijk door naar Hamelin Bay.
Maar altijd eerst, na ongeveer 2 uur rijden, een koffiestop met wat lekkers en gelijk wat boodschappen gedaan. Ze hadden vers bereide maaltijden dus dat scheelt weer koken vanavond.
De falls zullen best als het natte seizoen er is flink stromen maar nu niet haha. We hadden even een loopje zeg maar. Maar toen kwam het verhaal van Ko zoals wij m noemden. Ko de Kookaburra. Een bekende vogel in Australië. We hadden Ko al gesignaleerd op een grote tak en we zeiden nog...ach wat een schattige vogel. Totdat!!! Het was lunchtijd dus we hadden de stoeltjes buiten in de zon gezet en Kaar had een paar boterhammen gesmeerd die ik even in de schaduw onder de stoel had gezet. Gelukkig in een plastic zak! Want ik zat net een paar seconden en Ko nam een snoekduik en ik hoorde hem van achteren aan komen vliegen en ik hoorde het geritsel van de plastic zak. Dus in een reflex greep ik naar de zak en kon ik m van Ko afpakken. Okeeeeeee dit wordt niet rustig eten. Want Ko zat samen met zn makker te loeren naar ons. Ik had mn brood in mn hand vast en pakte mijn stoel en wilde naar de camper lopen. En ineens zag Ko zn kans. Blijkbaar had hij weer achter mij een snoekduik gemaakt want ik voelde zn vleugel langs mn arm gaan en mijn brood was weg. En ja hoor...stukje verderop zat Ko met zn makker lekker mn boterham te eten. Die was wat groot dus werd het op de grond kapot geslagen en de salami lag ietsjes verderop en werd later opgegeten. Zo toen was het echt tijd om verder te eten in de camper haha. Er kwam een vrouw met haar auto naast ons staan en zij bleek een Nederlandse te zijn die al sinds 2019 aan het reizen is. Leuk gesprek mee gehad en ook over Ko verteld om haar te waarschuwen. Ze lachte erom en was ook van plan om te gaan lunchen. Dus hop stoeltje naar buiten en ze smeerde wat rijstewafels met hummus.
We hoorden ineens een gegil en ze stond naast haar stoel, bakje hummus lag verderop op de grond net zoals haar rijstewafels. Ko had blijkbaar niet genoeg aan mijn boterham en had haar rijstewafel met hummus te pakken. Triomfantelijk, met de hummus aan zn snavel, zat ie op haar openstaande deur. Wat een vogel joh. Achteraf lazen we ook dat de Kookaburra niet mensenschuw is en mensen opzoekt. Haha dat hebben we gemerkt.
Het werd tijd om naar de camping te gaan want die ligt nagenoeg aan het strand en we hadden nog tijd genoeg dus bikini aan en water en eten mee en lekker een paar uurtjes naar het strand. Geen wind en 26gr dus perfect. Hamelin Bay staat bekend om de stingrays die regelmatig langs de kustlijn zwemmen. Dus wij zoeken maar helaas niks gezien. En het water was best vies met wier en een bruin goedje dus sws lastig te spotten. Volgens een local is dat niet normaal want de zee is altijd mooi blauw hier. En zoals wij het ook al gewend zijn hier.
Maar ineens zagen we mensen de zee inlopen met hun telefoon dus dan is er iets te zien. En ja hoor...een joekel van een stingray en die kwam soms heel dichtbij en dan zwom hij weer verder de zee in. We hebben hem een stukje gevolgd en toen zagen we er meer. Grote en kleintjes en wat een gave ervaring was dit. Zo dichtbij het strand en je kon ze aanraken maar dat doen we natuurlijk niet! Het was bijna 18u dus de zon ging onder. Helaas was mn telefoon leeg maar een prachtige zonsondergang gezien.
Wederom een prachtige dag gehad en morgen trekken we verder door via het wijngebied van Margaret River naar Yallingup.
Dag 14
Vanochtend na het ontbijt begonnen met weer een bezoekje aan het strand om te kijken of Sting and Ray beter te zien waren dan gisteren. Nou dat waren ze. De zee was rustig en al het zeewier van gisteren was ook verdwenen dus konden we ze heel goed zien en het waren joekels die langs zwommen. Heel erg gaaf!
Na al dit moois een boodschapje gedaan en koffie gedronken in een hele leuke bakkerij in Margaret River. Bij de koffie en het vers geperste sinasappelsap een heerlijke cinnamonroll (ach nu we toch hier zijn ) gegeten. Toen we aankwamen, stond er al een lange rij en bij toeval hadden we deze bakkerij via Googlemaps aangeklikt en was dus de juiste keuze. Voor de lunch 2 heerlijk grote vers belegde broodjes meegenomen die we later zittend in een parkje hebben opgegeten.
Na de lunch hebben we een uurtje op het strand genaamd Indijup beach gelegen. Er waren maar 3 mensen op het strand dus lekker rustig. De afgelopen dagen was het prachtig weer en naarmate we meer omhoog reizen, wordt het warmer en warmer.
Op weg naar de camping eerst nog gestopt voor een bezoekje aan the Aquarium. Om daar te komen moesten we een stuk van de coast to coast trail lopen ( het pad was natuurlijk weer schots en scheef ) en uiteindelijk kwam je uit in een kleine lagoon waar je goed zou kunnen snorkelen. Dat hebben we niet uitgeprobeerd maar het zag er wel mooi uit allemaal. Na de wandeling terug naar de camping gereden. Om 18.20u gaat de zon onder dus naar het strand gelopen en de zonsondergang bekeken. Lekker makkelijk een wrap met kip gegeten en nu gaan de voetjes omhoog. 17000 stappen voor vandaag...het is weer mooi geweest.
Dag 15
De laatste dag van de Southloop en op weg naar Fremantle...een klein liefelijk plaatsje net onder Perth. In de ochtend relaxed een paar strandjes afgereden en een strandwandeling gemaakt. Er wordt nu enorm veel op zalm gevist. We zaten op een rots van de omgeving te genieten toen er een visser naar ons toekwam. Hij vroeg of we wilden gaan zwemmen. Nou nee, niet echt. Dat was maar beter ook want 5 min daarvoor was er een witte haai gesignaleerd. Die houdt blijkbaar wel van een zalmpje. Wij hoopten uiteraard dat de haai terugkwam maar helaas. Daarna uiteraard weer een koffiestop met.....natuurlijk een kaneelbroodje. Die dingen zijn hier zo groot dat delen de enige optie is.
Toen naar de beroemde Busselton Jetty gereden. Die is 1.8km lang ( enkele reis ) en ligt aan een strand. We hadden geen behoefte om deze 3.6 km vv te lopen dus hebben we een terras uitgezocht waar ze heerlijke verse smoothies maakten.
Daarna stond er verder niks meer op het programma dan naar de camping in Fremantle te rijden. Stuk van 300 km. In Nl zouden we denken...pffff 300 km maar hier zijn we dat inmiddels wel gewend. Wat podcasts gedownload en al luisterend gaat de tijd best snel. Het is hier zo goed geregeld met plaatsen om te rusten en gratis toiletten. En nog schoon ook! Dus we braken de reis doormidden en zetten de stoeltjes weer buiten voor de lunch.
We wilden eigenlijk wel naar het centrum van Fremantle en omdat we redelijk op tijd waren, hebben we de bus genomen en die bracht ons in 6 min naar het centrum. De chauffeur kon niet wisselen dus mochten we gratis reizen...aardig van de beste man!
In Fremantle zie je in de panden nog veel Victoriaanse invloeden wat het een mooie uitstraling geeft. Beetje door de stad geslenterd en in de haven een verse fish and chips gegeten terwijl de zon onderging.
Alles is hier duur behalve een Uber. Voor wel 3.60e bracht hij ons terug naar de camping. Het is in de avond nog een goeie temperatuur want inmiddels is het overdag 32 graden. Maar we mogen niet klagen als we het weer in Nl zien.
[userId] => 265308
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100374
[countryId] => 11
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 124
[author] => Diane
[cityName] => Walpole
[travelId] => 529603
[travelTitle] => 5 weken rondreizen in West-Australië
[travelTitleSlugified] => 5-weken-rondreizen-in-west-australi
[dateDepart] => 2024-03-13
[dateReturn] => 2024-04-19
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/australi,walpole
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/265/308_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-parryville-naar-fremantle-einde-southloop
)
[10] => stdClass Object
(
[username] => reneenmarliesopreis
[datePublication] => 2024-03-27
[title] => Daytour werd detour
[message] =>
Twee uur lang was het bergrijden. Eindeloos bochtenwerk, er kwam geen eind aan. Eenmaal de echte bergen uit werd het wat rustiger aan het stuur. Eigenlijk proberen we altijd na een uur ergens even koffie te tanken en als het kan met een scone-achtig ding erbij. Dat werd nu dus pas veel later. Zo kwamen we terecht bij Joe’s Bakery. Zag er typisch uit. Het hele plaatje overigens. Vergaan, armoedig. Bij Joe’s was het druk en dat is een goed teken. Wij vielen wel behoorlijk uit de toon. Een beetje obese was een goede dekmantel geweest. Tsjonge, jonge, hier was het menselijk soortelijk gewicht hoog. Het was rond half twaalf en de french fries, vleespennen (shashlik of kipcorns) en de rest van de menukaart werd op grote trays naar de tafels gesloft.
Om onze volgende bestemming te bereiken moesten we door de voorsteden van Auckland. Achtbaans wegen, huh. Ze bestaan. En alvast even zien of DE toren van Auckland zien. Jahoor, niet op de foto want dat komt nog als we de allerlaatste stop midden in de stad hebben.
Smooth zoevend over de snelweg met nog even wat gekeutel over wat binnenwegen, reden we op ons motel af.Het Waves motel in Orewa. We have a reservation, Stelder, Maria.Wij werken hier niet met sleutels maar met een persoonlijke toegangscode voor de deur. Als u mij uw code geeft, dan kan ik m invoeren in de computer. Duh?!? Maar je doet hè!
Onderweg liep de temperatuur al steeds verder op omhoog. Het was in Orewa nu boven de twintig graden. En ……. we zaten op drie minuten lopen van het strand. Via dat strand trokken we naar het centrum van Orewa voor ons zelf te maken avondmenu. Rijst met kip, groenten en een – nu dan – kant-en-klaar sausje. Even in de pan en klaar. Niet verkeerd.
De volgende ochtend op voor de tocht naar het meest noordelijke puntje van onze Nieuw-Zeeland reis. Twee opties. Rechtstreeks naar Paihia in de Bay of Islands of via Waipouakauri Forest. We besloten op basis van afstand om toch maar rechtstreeks te gaan. Afstand is niet helemaal de juiste aanduiding. Hier gaat het niet zo zeer om de afstand, maar om de tijdsduur. Met eindeloos bochtenwerk rijd je veel kilometers maar in tijd schiet het niet op. Maar eenmaal op dat punt aangekomen waar de keuze gemaakt moest worden om rechtstreeks of niet te gaan, bleek er maar één optie. De rechtstreekse route was afgesloten en dus moesten we wel naar de Forest. Een mooie, maar natuurlijk wel bochtenrijke, route waar halverwege op een paar plekken enorme Kauri bomen waren te zien. Zo’n boom van 4000 jaar oud met een enorme omvang is indrukwekkend om te zien. In Nederland keken we al wel naar programma’s als Border Security Nieuw-Zeeland. Ongelooflijk wat mensen allemaal aan eten meenemen op reis. In Nieuw-Zeeland is de controle op invoer van eten en bederfelijke waren heel streng. Bang dat er ook maar iets van bacteriën het land worden binnengebracht. Voordat wij het bospad naar de enorme boom opgingen, moesten de schoenen geveegd worden en gesprayd. Gek genoeg ook terugkomend van het bospad moesten de schoenen eraan geloven.
Al met al was onze reisdag langer dan meestal het geval was. We sloten af met een wandeling naar Paihia vanuit onze ham en scoorden een pizza. Marlies wilde al de tijd al eens een pizza eten. En we hadden al gezien dat we een oven hadden, dus nu of nooit. Pizza niet lekker. Pech. But no worries, morgen dan maar een betere vinden. Cheers!
[userId] => 213890
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100372
[countryId] => 136
[pictureCount] => 7
[visitorCount] => 89
[author] => rene en marlies
[cityName] => Paihia
[travelId] => 529572
[travelTitle] => Nieuw Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2024-03-02
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/462_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => daytour-werd-detour
)
[11] => stdClass Object
(
[username] => frans-en-jose
[datePublication] => 2024-03-26
[title] => de laatste dagen
[message] =>
Hoi Allemaal
Het laatste verslag van ons avontuur
Wij gingen op weg naar Pipiriki via een prachtige weg langs de mooie rivier. Op weg naar ons avontuur met de jetboat. De weg was avontuurlijk, heel smal met grappige plaatsjes zoals Korinth, Athene en Jeruzalem.
Aangekomen bij Pipiriki stapten we op de jetboat en scheurden we met flinke snelheid over de rivier. Na ongeveer 60 minuten stopten we bij een rots waar we moesten uitstappen, een stukje omhoog lopen en daar begon de wandeling op weg naar "de brug to Nowhere". Een mooie wandeling door het bos over een smal pad.
Dit gebied is ooit bedoeld geweest om bewoonbaar te maken en vruchtbaar. Dat is dus niet gelukt. Een aantal families hebben hier hutjes gebouwd om te wonen en een leven op te bouwen. Op het moment dat je bossen en struiken kapt verdwijnt de aarde gewoon met een flinke regenbui. En het kan er flink regenen. Op bepaalde plekken kan de rivier gewoon 19 meter stijgen, ongelofelijk.
Het was dus geen succes om daar een leven op te bouwen dus inmiddels is het allemaal weer begroeit met regenwoud. Ooit is er een brug gebouwd zodat de mensen hun perceel konden bereiken. De brug ligt er nog steeds maar is aan twee kanten omgeven door regenwoud en alleen wandelaars en mountainbikers kunnen er nog overheen. De BRIDGE TO NOWHERE wordt hij nu genoemd.
Op de brug drinken we koffie en eten onze lunch op. Daarna wandelen we terug naar de rivier en stappen weer op de jetboat. Er is behoorlijk wat wind op komen zetten en ook nog wel tegenwind. Best koud op het water. Het is de bedoeling dat wij verderop afgezet worden om de tocht per kajak af te maken.
Bij de kano's aangekomen krijgen we advies van de schipper dat het niet verstandig is om over te stappen ivm de wind. Dus helaas geen kajaktocht.
Dan maar een stop in Jeruzalem op de terugweg waar een prachtig kerkje en een bijzonder klooster staan. Hier kun je goed de mix zien van het Christendom in combinatie met de Maorie. In de kerk hangt bijvoorbeeld een prachtig schilderij van een Maorievrouw als Maria met kindje. Heel mooi!
De volgende dag verlaten we onze leuke BenB en gaan op weg naar Taupo. Taupo ligt aan het grootste meer van het Noordereiland. We moeten een stuk omrijden en weer opnieuw de rivierweg naar Pipiriki rijden omdat de doorgaande weg afgesloten is van 9.00 uur tot en met 15.00 uur. Pech, want het is een omweg van anderhalf uur.
Even buiten Taupo zit ons nieuwe slaapadres, een beetje bijzonder met een wat vreemde host.
De volgende dag huren we mountainbikes en fietsen eerst naar de Huka falls en de Aratiatia dam. Een prachtige weg. We zijn net op tijd, want om 12.00 uur wordt de dam geopend en dat is een spectaculair gezicht. Het mountainbiken valt mij tegen, het is echt heel anders dan een heerlijk fietstochtje in Nederland. Ik ben één keer gevallen, waar ik alleen maar een bloedende vinger aan over heb gehouden maar ik roep heel hard "dit doe ik dus nooit meer".
De volgende dag bezoeken we eerst een Lava glasblazerij. We maken een bezoek aan de werkplaats wat interessant is en gaan dan in de sculpturentuin een kijkje nemen. Prachtig maar wel ontzettend duur allemaal.
Dan naar de Craters van de Moon een geothermisch park, Frans en ik waren hier al geweest maar voor de jongens was dit hun eerste ervaring met stomende wolken overal uit de aarde. Het blijft indrukwekkend.
We maken nog een wandeling die middag en gaan sávonds uit eten in de pub in Taupo en zien een prachtige zonsondergang. Thuisgekomen gezellig een spelletje doen en dan komt de kat van onze gastvrouw ( die was niet thuis) binnen wandelen met een nog levende muis in zijn bek. Ik geef een brul en de kat schiet weg om onze slaapkamer in te rennen. Ik erachteraan waarop de kat de muis loslaat en er vandoor gaat. De muis dook meteen de gordijnen in en uiteindelijk heeft Frans hem kunnen vangen en buiten los gelaten. Wat een consternatie[e-1f605]
Van Taupo naar Roturoa, een stadje vol met geisers en Maorie invloeden.
Onderweg bezoeken we OraKei Korako thermal park. Met een bootje worden we afgezet in een werkelijk onaards maar prachtig geothermisch gebied met de meest prachtige kleuren. Hier doen we een rondwandeling en daarna rijden we verder richting Rotorua door het Tongariro nationaal park.
Onze BenB ligt even buiten de stad op de berg. Rotorua is het centrum van vulkanen en geisers. Er hangt een geur van rotte eieren waar vooral Rick last van heeft. Het ene moment is de geur erger dan de andere keer. Ook Rotorua ligt aan een groot meer met daarin een eilandje. De eerste dag lopen we eerst naar de top van de berg waar onze BenB is gevestigd. Geen spectaculaire wandeling, Daarna pakken we de auto en rijden naar het Redwoods forest om daar een wandeling te maken. Dit is een prachtig bos met ontzettend grote en vooral lange kaarsrechte bomen van wel zo'n 75 meter lang.
Je kunt hier een Treewalk doen maar omdat je dit ook sávonds kunt doen wat natuurlijk veel spectaculairder is besluiten we dat om de volgende dag te doen.
In Rotorua is er een een gondel en die nemen we de volgende ochtend vroeg. Het is mooi weer en we willen de luge gaan doen. Dit is een combinatie van een karten en rodelen. We nemen 5 ritten en dit was geweldig leuk. Hier zijn we de hele ochtend zoet mee geweest en gelukkig voor de drukte uit.
S'middags nog even shoppen in de stad en dan op tijd eten om sávonds de Treewalk te doen. Het is druk en we moeten ongeveer een uur wachten voor we aan onze bomentocht kunnen beginnen. Prachtige verlichting en lampions verlichten het bos en over de smalle suspension bruggen is het best spannend om te lopen. Werkelijk prachtig om te zien.
Tegen 23.00 uur zijn we weer thuis
Onze laatste dag in Rotorua gaan we nog naar een mountainbike park. Toch maar weer fietsen en ja ook ik ga toch weer mee. We huren de fietsen een halve dag en dat is genoeg om de grote loop te doen. 4 uur over smalle, ongelijke paden met stenen en boomstronken en ja hoor ik ben ook nu weer twee keer gevallen. Hand kapot en een groot ei op mijn onderbeen. ook flink mijn hoofd gestoten, lang leven de helm. Echt nooit meer, maar nu echt nooit meer voor mij een mountainbiketour.
Morgen op weg naar Auckland voor de terugreis naar Nederland. Wat zullen we dit prachtige land met zoveel lieve mensen gaan missen. En wat hebben we een geweldige reis kunnen maken. Fantastisch.
Wat voelen we ons thuis in dit prachtige land.[e-2764][e-2764][e-2764]
We hopen jullie snel weer in Nederland te zien
Liefs Frans en José
Rick en Tim
[userId] => 442342
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100359
[countryId] => 136
[pictureCount] => 34
[visitorCount] => 97
[author] => Frans en Jose
[cityName] => Auckland
[travelId] => 529234
[travelTitle] => NIEUW ZEELAND
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2023-10-27
[dateReturn] => 2024-04-01
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/448_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/442/342_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-laatste-dagen
)
[12] => stdClass Object
(
[username] => reneenmarliesopreis
[datePublication] => 2024-03-25
[title] => Een kuil graven voor jezelf ......
[message] =>
Hahei, een strandplaatsje aan de oostkust van het noordereiland is de volgende stop. Tegen onze verwachting in ook nu weer veel bergrijden. Stevige bochten, klimmen en dalen. Maar oh zo mooi onderweg.
En waar zullen we nu weer terechtkomen. Naast alle verschillen die ik eerder beschreef, is het ook altijd spannend om te zien wat voor bed we hebben. We zijn zelf gewend aan een ruim bed, we hoeven elkaar niet toevallig tijdens de nacht tegen te komen. Als we elkaar in bed willen ontmoeten dan regelen we dat. En niets is vervelender dan dat je plotseling tijdens je slaap een knietje in je ……. krijgt. De bedden die we treffen zijn veelal kleiner dan we gewend zijn. Maar slapen is geen enkel probleem.
Alsof we het verdiend hebben, ook nu toch weer een mooi plekje. De hele omgeving is zo mooi qua natuur, en dat geldt ook voor de plek waar onze ham staat. Het geheel doet ons denken aan Piechler (een pension in Oostenrijk waar we wel ski vakanties deden) door het gebruikte houtwerk. Op ons terras zitten we midden in een tropische tuin.
Een vriendelijke ontvangst. Ja, maar we zijn wel erg vroeg. Nee hoor, precies op tijd. Jullie appartement is klaar. Op de plattegrond werd ons plekje omcirkeld en we kregen de sleutel. Kan ik verder nog iets voor jullie doen? Jullie willen waarschijnlijk wel een boottocht maken naar Cathedral Cove. Natuurlijk wilden we dat. Nou, dan boek ik dat voor jullie. En mochten jullie morgen nog naar Hot Water Beach gaan, dan kun je hier schepjes en handdoeken pakken.
Naast de bloeddrukverhogende chips, kaas en de wijntjes eten we heel gezond. We kochten in de village van Hahei bietenburgers en wat sla. En die burgers waren verpakt per vier, dus voor vanavond en morgenavond is het menu geregeld.
Na een prima nacht in ons Oostenrijks ruime appartement, de boottocht. Even lopen over het strand, en in de zon met een temperatuur van rond en misschien al wel boven de twintig graden. En dan met z’n allen de Zodiac in. Een uur langs de kust met zo nu en dan even een baaitje in of zelfs door de grotten heen. De middag lag nog voor ons.
Die was bedoeld voor de Hot Water Beach. Daar ga je naar toe met die schep en handdoek. En onze zwemkleding, die hadden we niet voor niets meegenomen. Het is de bedoeling dat je daar op het strand een kuil graaft met een schep. Als je diep genoeg graaft kom je bij de bron. En die bron bevat warm water. Dus als je geluk hebt, als je een plaatsje vindt én de juiste plek, maak je voor jezelf een heerlijk warm bad. Daar kwamen wij dus op het strand aan, zwemkleding, schep, handdoek, ingesmeerd en wel. Dan kom je al wat brondiggers tegen. Die hebben het al helemaal gehad en vertrekken weer. En dan zie je verderop het strand een deel waar het heel druk is. Eenmaal dichterbij gekomen blijkt dat daar iedereen druk bezig is om te graven. Sommigen liggen al heerlijk in hun kuil. Maar velen komen aan, zien een verlaten kuil, stappen er even in en lopen vervolgens hoofdschuddend weer verder. Inderdaad, de meeste kuilen leveren geen warm water. En zijn dus achtergelaten door teleurgestelde diggers. Zo begonnen wij ook. Even voelen, koud, de volgende dan, koud. Ja eh, hoe dan. Als je de warmte wilt bereiken, zul je moeten graven. Alleen je weet nooit waar precies. We zijn heerlijk in de zon gaan liggen en vermaakten ons prima door naar deze “op zoek naar de bron show” te kijken.
We kregen er dorst van en bij gebrek aan strandtentjes met Amstel Bright besloten we maar naar ons eigen tropische plekje te gaan. Theetijd!
[userId] => 213890
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100343
[countryId] => 136
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 74
[author] => rene en marlies
[cityName] => Cooks Beach
[travelId] => 529572
[travelTitle] => Nieuw Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2024-03-02
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/220_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => een-kuil-graven-voor-jezelf
)
[13] => stdClass Object
(
[username] => karinendiane
[datePublication] => 2024-03-23
[title] => Van Esperance naar Walpole
[message] =>
Dag 8
Omdat we iedere ochtend best vroeg wakker zijn, rijden we altijd tussen half 9 en 9 uur weg. Vanochtend begon het bewolkt en dus hebben we maar een paar stranden bezocht die aan de Great Ocean road liggen. Door de bewolking zag het er minder spectaculair uit. De wind was wederom aanwezig en maakt het in de ochtend best fris. Nadat we overal een blik geworpen hadden, begonnen we aan een lang en saai stuk naar Hopetoun dat aan het Fitzgerald National Park ligt. Vanaf daar kan je de bekende Hamersley road rijden en doorkruis je het park. Het park is heel groen en in het park liggen wederom een paar zeer mooie stranden/baaitjes. Omdat het ons niet duidelijk was of het wel allemaal verhard was ( er zijn ook veel gravelroads alleen toegankelijk voor 4wd auto's )toch even een bezoekje gebracht aan het informatiecentrum. En gelukkig maar want er bleken wegen gesloten te zijn! Dat betekende dat we wel de route konden rijden tm de strandjes maar daarna weer helemaal terug moesten rijden om op de highway 1 uit te komen. Stel je trouwens niks voor van een highway want het is gewoon 1 redelijk geasfalteerde weg met 1 rijbaan. Het is trouwens wel de langste "snelweg" van de wereld. Hier in Australië kan je het hele land rondrijden als je op de highway 1 blijft rijden!
Maar goed, wel balen want dat betekende nog meer reistijd. Snel een overheerlijk saucijzenbroodje gehaald bij de bakker. Dat kunnen zie hier wel...lekkere hartige pies enz maken. Toch besloten om langs de bekende stranden te rijden. Het blijft bijzonder dat je door een heel groen park rijdt en dan ineens tegen een prachtige baai rijdt waar het zand spierwit is en het water felblauw. Het is fijn dat we altijd een gevulde koelkast bij ons hebben dus je zet de stoelen buiten, broodje smeren en heerlijk in de zon lunchen. Navigatie aan op Bremer Bay...oei...nog 280 km en om 18u dachten we dat de receptie van de camping sloot en het was al half 3. Dus gas erop en rijden en rijden en rijden. Onderweg kwamen we niks of niemand tegen. Bizar hier. Geen huizen, geen bedrijven, geen auto's! 90% van de bevolking woont aan de kust. Ja, dat hebben wij gemerkt. Maar we kwamen wel een paar keer een bordje tegen met schoolbus en 1x de schoolbus zelf. Hoe dan? Waar moeten die kinderen dan vandaan komen en waar is die school dan? Maar goed.. Australië is 190x zo groot als Nederland en telt maar 26 miljoen inwoners en die wonen dan ook nog eens rond de 5 grote steden aan de kust. Dan snap ik wel dat je hier niemand tegenkomt haha. Het is dat wij van A naar B moeten anders kom je hier echt niet!. We kwamen om 17.55u aan bij de camping maar de receptie was al gesloten. Gelukkig werkte ons internet weer ( in de parken 0.0 bereik natuurlijk ) en hadden we een mail dat de envelop met plaatsnummer ergens lag. Goed geregeld. Mooie camping in een bos met prima sanitair. Gelijk de keuken ingedoken en omdat we de saus al vooruit hadden gemaakt, was het een kwestie van de macaroni koken en klaar. Morgen naar de omgeving van Albany en onderweg kunnen we wat wandelingen maken en naar de beroemde Granite Skywalk maar dat is een pittige wandeling dus we zien morgen wel of we daar zin in hebben.!
Dag 9
Redelijk op tijd weg gegaan want we wilden meerdere routes rijden in het Stirling Range NP en eindigen in Two Peoples Bay nature reserve. Het landschap verandert nu en wordt groener met meer heuvels en bomen. Hier nog steeds weinig huizen en bedrijven. De 1e stop zou een lookout zijn op de scenic drive. Maar helaas...Googlemaps ziet geen verschil tussen een gravelroad en een asfaltweg en stuurde ons de gravelroad op. Wij hebben geen 4wd camper en keken elkaar aan...gaan we het proberen.? Het was de enige weg er naartoe dus we gingen ervoor. Nou daar kwamen we na 500 meter stuiteren met de camper wel van terug..drama! Dus omgekeerd en dan maar niet naar de lookout. Achteraf was het ook beter want we hadden als 2e stop de Granite skywalk en dat kostte meer tijd dan gepland. Een wandeling van 4.5 km heen en terug door een bos naar een speciaal uitkijkpunt maar dan was de heenweg omhoog en het pad was oneffen en de tredes waren van keien. Werd gelijk een goeie workout haha. Respect voor Karin met haar versleten heup. Niet zeuren maar gewoon doorlopen. Aan het einde van het pad moest je over verschillende rotsblokken naar een plateau klimmen. En uiteindelijk had je een mega uitzicht over een stuk van Australië. Terugweg ging een stuk sneller natuurlijk. Langzaam zakten we af naar de geboekte camping in Two People Bay nature reserve maar eerst naar Little beach dat in het park ligt. Weer zo'n verborgen pareltje. We hadden tijd om ook even op het strand neer te ploffen en van de zon te genieten. Op weg naar de camping zagen we velden vol kangoeroes. Dit is wat wij ons herinnerden van onze vorige reis in Australië. Snel langs de weg gestopt maar op het moment dat wij de deuren openmaakten, sprongen ze weg. Her en der zijn we tijdens onze reis wel dode kangoeroes aan de kant van de weg tegengekomen. Ze komen rond schemertijd tevoorschijn en jumpen de weg over en worden dan aangereden.
Ik had al maanden geleden de camping via de email geboekt. Echter toen we aankwamen een ketting met een bord...gesloten!!! Hoe dan? Gelukkig hadden we nog niet betaald. Oké...ander plan verzinnen. Lang leve de app Wikicamps waarin je alles kan opzoeken wat je nodig hebt op reis. Bijvoorbeeld campings, toiletten onderweg, benzinepompen, restaurants, parkeerplaatsen enz enz. Andere camping in de app gevonden en deze lag op 15 min rijden. Het is overal best rustig dus die zal wel plek hebben. Jammer joh..vol geboekt. Wel was het tof dat er naast die camping een groot weiland lag waarin veel kangoeroes stonden. Filmpje gemaakt van 2 vechtenden waar er rake schoppen en stompen werden uitgedeeld.
Morgen gaan we naar Albany via Emu beach dus in de app een Big4 camping gevonden bij Emu beach. Gebeld en ze hadden gelukkig nog plek. Veel te massaal en veel te duur voor een camping maar voor nu maakten dat ons niet uit want het werd bijna donker dus prima dit. Scheelt ons morgenochtend weer 20 min rijden want we zijn er al! Wederom een prachtige sterrenhemel en dat zien we al meerdere avonden maar ja...geen luchtvervuiling hier! Morgen een korte dag met maar 80km rijden en dat is fijn want we hebben al 1700km gereden in 5 dagen!
Dag 10
Heerlijk alles op ons gemakkie vandaag en weinig gereden. Tijd om een ochtendwandeling te maken naar Emu beach. Vannacht had het geregend dus nog het bed uitgegaan om de handdoeken binnen te halen! Vanochtend kwam de zon alweer en was t al best warm maar dat veranderde in de loop van de dag naar meer bewolking en zelfs een paar spetters regen. Het is herfst en maart is kouder en natter dan normaal!. We hebben de voorraadkastjes weer gevuld en hebben weer eten voor een paar dagen. Je weet soms niet wanneer je weer iets tegenkomt dus altijd op tijd tanken en eten en water hebben. Vervolgens naar Desert Mounted Corps memorial gegaan. Dat is een monument voor de omgekomen soldaten uit Australië en Nieuw-Zeeland in de 1e wereldoorlog. Men heeft een hele weg ( avenue of honour ) gemaakt met grote bomen en bij iedere boom ligt een naambordje ter herinnering aan een omgekomen soldaat. Vervolgens het plaatsje Albany ingegaan. Hier staan nog historische panden en gelijk daar geluncht. De 1e keer in 6 dgn niet in de camper want normaal zijn we onderweg en zagen we niks of niemand haha. Toen het Torndirrup NP ingereden en hebben we the Gap en the naturel bridge bezocht. The Gap is een gat/spleet in de rotswand waar met geweld de zee in wordt geperst. De bridge is een soort van brug van stenen die zo uitgehouwen is door het water. Langs de blowholes gereden maar het was eb dus de zee hoorde je wel onder de rotsen maar het water stond te laag om er doorheen geperst te worden. Daarna nog op ons gemakkie wat rondgereden en wat uitkijkpunten bezocht en toen werd het bewolkt en ging het een beetje regenen. Tijd om naar de camping te gaan. Simpele camping maar het uitzicht maakt het goed. Staan aan het water dus morgen eens kijken of we een zonsopkomst kunnen zien!
Dag 11
Het is gelukt om wakker te worden met een zonsopgang. We moesten wel om 6 uur ons bed uit en zijn bijna uit onze pyama gewaaid maar dan heb je ook wat.
Na weer opgewarmd te zijn en buiten ontbeten te hebben, eerst nog een kleine wandeling gemaakt en daarna vertrokken naar Denmark. Leuk plaatsje met een goed aangeschreven bakkertje die al verschillende prijzen gewonnen heeft voor alles wat hij verkoopt. Natuurlijk weer een winning award sausageroll genomen met koffie en thee. Dat kunnen ze hier wel...lekkere pies en sausages maken! Alleen daarom al ben ik blij dat we veel wandelen want de broeken kunnen straks niet meer dicht.
Na het stadse zijn we langzaam af gaan zakken naar ons nieuwe onderkomen voor vannacht. In het Williams NP liggen de Elephant Rocks, de Greens Pool en de Madfishbay. Bij de Elephant Rocks kan je inderdaad met enige verbeelding een paar olifanten erin zien. Greens Pool was echt supermooi. Het zijn steeds weer verborgen pareltjes. Bij Madfishbay was het apart dat de zee aan 2 kanten naar elkaar toekwam en tegen elkaar botste. We begonnen bewolkt en later trok het open en warmde het op naar 23 graden.
Als afsluiting nog een wine and cheese factory bezocht. Twee lekkere verse juicedrankjes en een stukje garlic/chili kaas meegenomen. Ook deze kaas had een award gewonnen haha. Ze doen hier blijkbaar vaak wedstrijden wie het beste eten heeft.
Het landschap is hier heel groen mede door de wijnvelden. Overmorgen rijden we door Margaret River en dat is HET wijngebied dus als er tijd is, kan Kaar misschien nog wel een wijnproeverij doen. Ik ben toch altijd de BOB haha.
De satellietkaart van Australie laat ook zien dat we vanuit de oranje hoek komen en nu in groen gebied zitten. Volgende week gaan we omhoog en dan wordt het weer meer oranje gebied.
We hebben een lekker rustige niet massale campsite gelegen midden in de middle of nowhere. Nu nog even van het zonnetje genieten want als de zon onder is, is het redelijk fris!
[userId] => 265308
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100318
[countryId] => 11
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 125
[author] => Diane
[cityName] => Walpole
[travelId] => 529603
[travelTitle] => 5 weken rondreizen in West-Australië
[travelTitleSlugified] => 5-weken-rondreizen-in-west-australi
[dateDepart] => 2024-03-13
[dateReturn] => 2024-04-19
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/australi,walpole
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/265/308_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-esperance-naar-walpole
)
[14] => stdClass Object
(
[username] => reneenmarliesopreis
[datePublication] => 2024-03-23
[title] => On Route At 65
[message] =>
En dan is het 22 maart. Mijn verjaardag, ver weg van huis. Gekscherend had ik al gezegd dat ik toch wel ontbijt op bed zou krijgen. Natuurlijk, was het antwoord. Nou, de verrassing was groots. Toen ik dreigde wakker te worden kreeg ik meteen instructies, hou je ogen dicht. Niet kijken hoor, nog niet, nog niet. Ondertussen hoorde ik een hoop gerommel om me heen. Ja, je mag kijken. Een slinger om me heen in het bed, met van die vlaggetjes eraan met daarop 65. Erg leuk, maar ook wel confronterend. En een cadeau, helemaal meegenomen uit Nederland. Een van de betere gitaarbanden, een Taylor. En toen werd er op de deur geklopt en sprong Marlies meteen het bed uit. Daar werd een blad met een ontbijt gebracht. Helemaal goed.
Eenmaal van de schrik bekomen en het ontbijt verwerkt begon onze trip naar een volgend verblijf. Eindbestemming Rotorua. Tussenstop Waiotapu Scenic Reserve. Een thermisch gebied waar door de geisers en hun uitstoot het gesteente er omheen rijk gekleurd is. Het park was niet groot en dus waren we al snel weer onderweg met als gevolg dat we vroeg in Rotorua aankwamen. Wat een verademing, wat een ruimte. Een kamer met keuken, twee zithoeken en bed, een enorme badkamer en dan ook nog eens een extra slaapkamer met twee bedden. Wat een verschil met onze vorige Ikea-wonen-op-acht-vierkante-meter container. Een drankje op ons terras voor de deur, maar het is nog steeds 22 maart, dus uit eten.
Cobb [e-38] Co. Niet slecht, wat zeg ik, heel lekker eten. En voor het eerst had ik mezelf ingehaald, ik was twaalf uur eerder jarig dan in Nederland.
Na de eerste overnachting in Rotorua kunnen we mooi twee bezienswaardigheden in de omgeving bezoeken. De verwachting was regen, in elk geval in de middag. En dat was ook zo. Tijdens een guided tour door Whakarewarewa Village begon het te regenen. Wij waren goed voorbereid, onze speciaal voor IJsland gekochte kleding deed het weer goed. De Maori gids vertelde op boeiende manier mooie verhalen. Ontspannen en met humor. Toen hij voorbij kwam sloffen toen wij nog bij het verzamelpunt stonden, liet hij toch een andere indruk achter.
En ja hoor, vandaag net 65, konden we gebruikmaken van seniorenkorting. Dat is mooi meegenomen. Maar het kwam wel hard aan dat ons niet gevraagd werd naar een legitimatie. Zouden ze dan gewoon zien dat we ………
In de ochtend toen het nog droog was hebben we bomen beklommen.The Redwoods in Whakarewarewa Forest.Een wandeling door een bos op hooggelegen touwbruggen van boom tot boom. Wat een bomen, Redwoods en Sequoia’s. Mijn eerste baan – dat is inmiddels wel heeeeel erg lang geleden – was bij William Pont in Zaandam. De houtimporteur van Nederland in de tachtiger jaren. Ik was hier in de Forest weer even terug in de eindjaren zeventig.
[userId] => 213890
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100316
[countryId] => 136
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 92
[author] => rene en marlies
[cityName] => Rotorua
[travelId] => 529572
[travelTitle] => Nieuw Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2024-03-02
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/014_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => on-route-at-65
)
)
)
[reportsPaginator] => Zend_Paginator Object
(
[_cacheEnabled:protected] => 1
[_adapter:protected] => TravelLog\PaginatorAdapter Object
(
[_count:protected] => 60
[_array:protected] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[username] => karinendiane
[datePublication] => 2024-04-18
[title] => Relaxte laatste week gehad, op naar huis
[message] =>
Dag 32
Vanochtend lekker op het gemakkie gedaan en nog even genoten van het zwembad. Moesten kleine 3 uur rijden naar de camping aan het Eighty Mile beach strand. Onderweg geen kip op de weg en de natuur was wat eentonig. Had op Googlemaps 1 benzinestation gevonden en dat is eigenlijk altijd een roadhouse dus gelijk een koffiestop gemaakt met wat lekkers. Precies 1 jaar geleden is deze benzinepomp door de orkaan compleet verwoest en pas weer een paar weken open. Je hebt wel serieus een probleem als deze pomp wegvalt want dan kan je over een stuk van bijna 500km niet tanken. Ons campertje redt dat niet want die loopt 1 op 8! Hier geldt echt de regel...tanken en plassen wanneer het kan. Morgen rijden we naar onze laatste camping in Broome en dat is nog 345km en heb al gezien dat er onderweg geen koffiestop/toiletten/benzinepomp is dus dat wordt een uitdaging haha.
Om bij de camping te komen, moesten we 9km over een gravelroad maar die lag er goed bij dus was een makkie voor onze 2wd.
Wat een toffe camping. Onze plek ligt op een paar meter van het strand. Je mag hier alleen niet zwemmen vanwege de haaien, krokodillen en kwallen. Geen grapje! Veel vissers op het strand en die vangen genoeg. Ook heel veel mooie schelpen dus onze collectie is weer wat aangevuld. En overal liggen keutels. Mhm..wat dan? Nou er zitten hier wallabies...een kleiner soort kangoeroe. Dus wij struinen over de camping en toen zagen we ze gras eten. Maar ze zijn niet zo benaderbaar als de kangoeroes die wij hebben gezien. Maar superleuk dat we ze hier nog zien. Het is vandaag weer 36gr dus op het strand met de wind was het goed uit te houden. Nadat we een hele mooie zonsondergang hadden gezien, ben ik een kipprutje met rijst gaan maken en heb ik mijn reisverslagen bijgewerkt. Na het douchen was het donker en toen we terugkwamen zaten er een stuk of 5 wallabies naast onze camper. Niet te doen om daar een foto van te maken in het donker met je telefoon en de flits aan!
Dag 33
Vandaag onze laatste stuk gravelroad gereden en onze laatste lange afstand qua kms. Nu op onze laatste campingstop. Hier blijven we tot en met woensdag en dan vliegen we naar Perth. Deze dagen zullen bestaan uit zwemmen, luieren, wandelen en eten [e-1f923][e-1f602]
Vanochtend eerst nog een heerlijke strandwandeling gemaakt nu het nog kan. Om 9 uur is het hier standaard al rond de 32gr maar omdat de luchtvochtigheid hier gelukkig heel laag is, merk je er minder van dat het al zo warm is. Het 80mile strand is 220 km lang. Ik geloof het langste strand van Australië. We hebben op de valreep onze schelpenverzameling nog wat aangevuld en zijn vertrokken.
Hebben nu een prima camping op een paar min van het strand met zowaar een paar tentjes waar je een hapje en een drankje kan doen. Hebben we in 5 weken nog niet gezien hier haha.
Zo maar weer een zonsondergang bekijken want dat verveelt nooit. Even snel een wrapje maken en inmiddels traditiegetrouw een spelletje doen haha. Prima leven zo!
Dag 34
Omdat het nu nog kan, lekker rustig aangedaan. Het strand ligt dichtbij dus lopend richting het strand. Ook weer een fijn strand met zeewater zo warm als badwater. Het was eb dus de zee lag een heel stuk verderop. Het verschil tussen eb en vloed is hier enorm. Maar wel opletten waar je je handdoek neerlegt want als het vloed begint te worden dan gaat het ook hard en voordat je het weet, kan je je handdoek uit de zee vissen. Bij het strand een leuk koffietentje gevonden dus Kaar had een heerlijke koude koffie met een bol vanille ijs..het is tenslotte nog vakantie.
Omdat het alweer bloedheet was gelijk een duik genomen. Wat een heerlijk water en de zeebodem van zacht zand...top.
Na een paar uur kregen we toch wel trek dus terug geslenterd naar de camping. Na de lunch neergeploft bij het zwembad en een boek gelezen. Heel fijn dat we zo ontspannen de vakantie kunnen beeindigen. Uiteraard even naar de zonsondergang bekeken. Deze was denk ik de mooiste van allemaal.
Dag 35
Ergens liggen er voetstappen van dinosaurissen en die zijn alleen bij eb te zien. Dus redelijk vroeg op pad gegaan maar nergens te vinden natuurlijk. Toevallig kwam er een gids met wat toeristen langs en zij zei dat je die afdrukken alleen bij extreem laag water kon zien dus hadden we heel vroeg moeten gaan. Naar een ander strandje gereden maar dat was niet echt een strand. Meer een mangrove waar je weer werd gewaarschuwd voor krokodillen. Uiteraard ook niet gezien haha. Wel een paar schildpadden in de zee. De rest van de dag aan Cable beach doorgebracht. Gelukkig stond er wind want met 38gr heb je dat wel nodig. Afgesloten met een etentje aan het strand en voorlopig de laatste zonsondergang gezien want morgen is het echt de laatste dag hier.
Dag 36
Je hoeft op een camping nooit een wekker te zetten. Iedereen ligt om 22u op bed maar om 06u is er weer leven en gaan mensen bijv met hun V8 trucks naar hun werk dus ben je vanzelf wel wakker. Dus vroeg eruit en de koffers ingepakt. Ontbeten en nog even koffie gedronken in het café bij de camping en de laatste uurtjes op het strand en in de warme zee doorgebracht. Dat gaan we zeker missen want de Noordzee is een stuk kouder en niet zo mooi blauw haha. We moesten op tijd de camper inleveren maar we vlogen pas 4 uur later. Onze vlucht was nog de enige vlucht die ging vanaf Broome dus we zijn een uur lang de enige in de incheckhal geweest. Gelukkig was er wifi en hadden we nog een zak chips in de rugzak zitten.
Vannacht weer in een normaal bed slapen voordat we de lange reis naar huis hebben. Vrijdag weer thuis en gaat het normale leven weer beginnen. We kijken terug op een prachtige reis waarin we een hele andere kant van Australië hebben gezien. De meeste mensen gaan altijd naar de Oostkant wat ook mooi is maar waar het veel drukker is. We zijn echt dankbaar dat we deze reis weer samen mochten maken. Niks is vanzelfsprekend in het leven dus proberen we te blijven genieten. Carpe Diem!!
[userId] => 265308
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100772
[countryId] => 11
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 17
[author] => Diane
[cityName] => Perth
[travelId] => 529603
[travelTitle] => 5 weken rondreizen in West-Australië
[travelTitleSlugified] => 5-weken-rondreizen-in-west-australi
[dateDepart] => 2024-03-13
[dateReturn] => 2024-04-19
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/australi,perth
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/265/308_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => relaxte-laatste-week-gehad-op-naar-huis
)
[1] => stdClass Object
(
[username] => karinendiane
[datePublication] => 2024-04-13
[title] => Laatste week is aangebroken
[message] =>
Dag 26
Vandaag een dag op de bodem van de zee doorgebracht. We wilden nog graag even genieten van al het moois onder water voordat we naar een warm en stoffig NP zouden gaan. Wehoopten natuurlijk op een schildpad of het liefst een paar haha. We zagen weer een hoop mooie vissen maar de schildpad was even een blokje om denk ik. Dus besloten we door te rijden naar Osprey Bay waar we de 1e dag hadden gezwommen met de schildpadden. Er was bijna niemand toen we het water ingingen. En het was our lucky day. We zagen er 5 waarvan 1 hele grote en 1 met een heel mooi rood/oranje schild. Blijft echt heel gaaf om zo vrij met ze te kunnen zwemmen. Ik heb niet het idee dat ze ons opmerken want ze kijken niet op of om.
Het zal nu even voor het laatst zijn dat we konden snorkelen. Morgen gaan we vroeg op pad naar onze tussenstop op weg naar Karijini national park. Dit omdat anders de rit TE lang zou zijn en het moet wel leuk blijven.
Vandaag ook nog de foto's van de walvishaaien opgehaald. Geeft een mooi beeld want dit is gemaakt door een fotograaf. Zit ook een foto bij van een gigantische groep kleine visjes. Het leek wel een tornado. Het heeft een naam maar daar kom ik even niet op. Heel bijzonder om te zien en ook weer uniek. Net zoals die slang die ineens in de zee zwom!
Dag 27
Vandaag was een reisdagje. We dachten de hele weg hetzelfde landschap te zien maar dat viel heel erg mee. Het ging eigenlijk best snel die 6 uurtjes rijden want we wisselden wat podcasts met muziek af. Beetje kijken, luisteren en zingen.
De camping ligt in de middle of nowhere...heel mooi. Het nadeel van de middle of nowhere is wel dat je meer kleine rondvliegende beestjes hebt ennnn onze zoemende en rondvliegende vriendjes zijn volop terug.
Kijken wat ons morgen brengt. Op naar Karijini National Park.
We zijn al gewaarschuwd dat er wegen dicht zijn en we helaas niet alles kunnen zien wat we willen. Overmacht dus niks aan te doen!
Dag 28
Vandaag op weg naar Dales campground wat in het Karijini NP ligt.Onderweg nog even koffie/thee gedronken. Veel keuze in waar je dat gaat doen, heb je niet want er is onderweg behalve een verdwaald toiletgebouw helemaal niks. Ik gebruik de app Wikicamps en dat is wel echt heel handig omdat op je route staat aangegeven wat je tegenkomt onderweg dus de avond ervoor kijken we en weten we waar een koffiestop zit of een plaspauze haha.
Onderweg zagen we wel mooie natuur dat ons verrast heeft omdat het veelal oranje is maar nu veel groen met mooie heuvels enz. Ook nog een stop gemaakt bij een memorial plaats en gebied eigenlijk, een rest in peace waar je een eenvoudig gedenkplekje voor je dierbaren kunt maken. Eigenlijk hadden we naar Hamersley George willen rijden. Dat was een stukje gravelroad maar goed te berijden voor ons campertje...volgens mensen die we eerder ontmoet hadden. Echter bij het ophalen van de camper was ons verteld dat we max 12 km een gravelroad mochten inrijden. Maar wij dachten..wij gaan gewoon omdat het goed te berijden was. Haha kregen we toch op het radioscherm metkoeienletters dat we naar een gebied met gravelroads reden en dat daar een boete van 300 dolar opstond. En ik moest bevestigen dat we het gelezen hadden. Dus toch maar omgekeerd. Jammer maar zou anders een duur geintje worden daar ze de camper kunnen tracken voor als er iets zou gebeuren onderweg. Daarna doorgereden naarFortescue Falls, Fern Pool en Dales Gorge voor een trail. Prachtig weer daar. Jammer van dat vliegennetje om je hoofd maar dat deed niks af aan hoe mooi het daar is. De Fortescue Falls was zelfs nog een echte fall er kwam redelijk wat water naar beneden. Daarna aan de wandeling begonnen. Het was er een op niveau 4 (5 is het moeilijkst) nou dat klopte wel. Het was klimmen en klauteren, hink stap sprong op stenen in het water, balanceren op een randje stenen maar geweldig. Je loopt eigenlijk door de kloof. Eenmaal naar boven geklauterd, moesten we dat stuk ook weer teruglopen naar het begin van de wandeling. Gelukkig was het bewolkt en maar 30gr. Om even af te koelen, is Kaar de Fern Pool ,met een lief klein watervalletje, ingedoken. Het was mij echt te koud haha. Ik ben inmiddels de temperatuur van het zeewater gewend (warm water) dus ik kon mooi een foto maken. Daarna naar de camping gereden. Nou ja...camping! Het is een bushcamp dus daar is niks behalve van die bush toiletten en geen douche of campkitchen. En daar waren we op voorbereid dus de meegenomen vochtige washandjes konden we nu mooi gebruiken om ons op te frissen. En de rest hebben we bij ons. Voor het gemak hebben we brood gegeten. Geen wifi/internet en dat is ook weleens lekker. We konden wel de gijzeling in de Apple Store kijken die we gedownload hadden. Van alle luxe voorzien dus. Heerlijk op tijd gaan slapen.
Dag 29
Vandaag op weg naar Eco Retreat. Ligt ook in het Karajini NP. We zijn heeeeeel langzaam opgestart. Om ons heen hoorden we de dingo's janken. Dat is een soort van hond die op sommige plekken in Australië rondhuppelt. Wie weet spotten we er nog 1. Nou dat ging snel want toen we bij Eco aankwamen, zagen we gelijk een dingo. Zo die konden we ook weer afstrepen. We mogen ze niet voeren van die mevr van de receptie. Dat plan hadden we ook zeker niet! Alleen de spin nog ( brrr ) en een slang die over het land voorbij komt en dan hebben we alle dieren van Australië wel zo'n beetje gezien.
Campertje neergezet en op pad. We wilden naar de Joffre Falls en Joffre Gorge. Dit zou een tocht zijn van klasse 5 wat zeker mogelijk is als je rustig aandoet en genoeg water enz meeneemt. Maar we kwamen een man tegen die het ons een beetje afraadde. Te veel losse stenen, rotsen en erg glad. Mmm lastig en na overleg toch maar besloten het niet te doen. Denk ik wel verstandig gezien Karin dr versleten heup ook.
Maar geen spijt want de Joffre Falls waren ook mooi. Ook nog best een klim en klauter tochtje trouwens om beneden te komen. Beneden kon je zwemmen. Dat heeft Karin natuurlijk weer gedaan. Zij was alleen in het water prachtig! Ik kon weer een fotoreportage maken alhoewel Kaar met dat vliegennetje op haar hoofd geen schoonheidsprijs wint.
Maar mooie ervaring weer dit.
Na de terugtocht lekker met een zak Burritos en een drankje op het terras een spelletje gedaan. Dit was een iets luxere camp met een kkein restaurantje zelfs. Geen internet dus lekker rustig. Morgen gaan we weer richting het strand. Nog 1 week relaxen en dan zit het er weer op. De weken zijn omgevlogen!
Dag 30
Vandaag vertrokken uit het prachtige NP. Wat we gezien hebben, was geweldig Wat een natuur en wat een ruimte. Alleen daarvoor zou je al naar Australië emigreren.
Omdat we niet alles konden doen en we de vliegen op een gegeven moment toch wel heel hinderlijk vonden, zijn we een dagje eerder naar Port Hedland vertrokken. We hadden al een camping geregeld daar dus een nachtje extra bijgeboekt.
Onderweg zagen we een combinatie op de weg, niet te geloven zo groot en breed. Uit tegengestelde richting kwam een vrachtwagencombinatie die aan de kant moest stoppen om deze door te laten gaan.En deze combinatie is een roadtrain en al 80 meter lang!!Je ziet hier vrachtwagens rijden. Knap hoe die lui ermee omgaan. Ik vind onze camper van 7.50m al lang haha.
De camping waar we nu zijn, ligt dichtbij het strand en heeft een zwembad. Eerst even de laatste was in de machine en relaxen maar!
Dat zal het de komende dagen sowieso gaan worden dus veel spectaculair nieuws zal er niet meer komen. We gaan nu echt in de chillmodus en hoeven niks meer behalve van de zon te genieten en af te koelen in het zwembad of de zee. Mooie afsluiting van weer een prachtige reis.
Dag 31
Niet veel gedaan vandaag buiten een boodschapje, een wandeling langs het strand om mooie schelpen te zoeken en liggen lezen bij het zwembad. Heerlijk hoor. Beetje afbouwen want het gaat al opschieten en voordat je het weet, zijn we weer aan het werk. Maar nog 1 week genieten van de zon en de mooie stranden.
Vanavond heeft Kaar pannenkoeken gebakken. Lekker hoor met Nutella en banaan erop en smikkelen maar. Weer eens wat anders dan wraps, macaroni en curry met rijst.
Je hebt hier wederom prachtige zonsondergangen en schitterende sterrenhemels. Blijft prachtig om te zien.
We eindigen de avond uiteraard met een potje Phase 10 of Skipbo en dan morgen op weg naar Eighty Mile Beach voor 1 nachtje. Camping aan het strand dat 260km lang is. Strandwandeling gaan we zeker maken maar een paar km is meer dan genoeg haha. Morgen rijden we naar Broome waar woensdag onze vakantie al een beetje eindigt doordat we de camper inleveren en naar Perth vliegen. De aankomende dagen zullen bestaan uit luieren, van de zon genieten, beetje snorkelen en dat is m wel. We hebben als we de camper inleveren 7000 kilometer gereden en dan nog hebben we maar weer een stuk van Australië gezien!!
[userId] => 265308
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100678
[countryId] => 11
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 109
[author] => Diane
[cityName] => Broome
[travelId] => 529603
[travelTitle] => 5 weken rondreizen in West-Australië
[travelTitleSlugified] => 5-weken-rondreizen-in-west-australi
[dateDepart] => 2024-03-13
[dateReturn] => 2024-04-19
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/australi,broome
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/265/308_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => laatste-week-is-aangebroken
)
[2] => stdClass Object
(
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2024-04-09
[title] => De puntjes op de i (deel 2)
[message] =>
Inleiding
Lees over mijn avonturen in Nieuw-Zeeland, mijn opleiding tot adventure guide, prachtige uitzichten en nieuwe vriendschappen aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op reis gaan in het land van de kiwi's!
Rock Leader
‘Shit, was het zo moeilijk?!’ roep ik geschrokken, wanneer Jessie* en Nilsson opgewonden over hun eerste assessmentdag vertellen. ‘Maar jullie weten nog veel meer dan ik!’ ‘Ja, Jenny is echt heel streng…’ zegt Don over de assessor voor het wandelgedeelte. ‘Jenny is such a bitch!’ valt Chleo hem bij. ‘Álles dat we hebben geleerd is fout!’ kakelt Jessie er weer doorheen. ‘En ze wilde dat we allerlei dingen over vogels wisten die we nooit hebben gehoord en ze ging allerlei ingewikkelde dingen over wolken vragen!’ ‘Ja Mats, weet je nog dat we “sphagnum moss” hadden gevonden? Dat blijkt dus helemaal geen sphagnum moss te zijn geweest, Jenny wees een heel ander plantje aan!’ ‘MAAR WAAR HEB IK MIJN BILLEN DAN MEE AFGEVEEGD?’ roept Mats en we barsten allemaal in lachen uit. Tijdens een onze langste hikes moest Mats heel nodig poepen, maar hij had geen wc-papier meer. Benny wees toen op een wollig groen plantje en zei: ‘Dit is Sphagnum Moss, een hele zachte mos met antibacteriële eigenschappen. Het werd vroeger ook wel als wc-papier of menstruatieverband gebruikt. Dus Mats, als je echt omhoog zit…’
(*Namen zijn gewijzigd uit privacy-overwegingen)
‘Nou, klimmen ging vandaag gelukkig wel goed,’ zeg ik. ‘Assessor Mike is echt heel tof.’ ‘Ja jongens, Mike is zo chill!’ knikt Mats. ‘Het voelde bijna niet alsof we geëxamineerd werden!’ Mike, een ervaren oudere docent van een sportopleiding in Greymouth, pakte het constructief aan. Hij keek naar onze vaardigheden, maar liet ons ook nieuwe technieken zien en gaf suggesties voor hoe we bepaalde details anders kunnen doen. Zijn rust en positiviteit werkten heel geruststellend. Morgen hebben we nog één dag met cliënten erbij, maar ik ga er eigenlijk al vanuit dat ik dit assessment wel gehaald heb. De volgende dag blijkt dat inderdaad ook zo te zijn. Ik krijg een digitaal certificaat en een beoordelingsformulier waarop Mike heeft geschreven: ‘Jorinde has a wonderful manner with people that makes them feel at ease immediately and this sets the scene for a successful session. She is technically competent and looking to learn and improve wherever possible.’ En daarmee ben ik nu officieel Rock Leader’! Ga je met mij mee klimmen?
Spontane actie!
Later die avond scroll ik wat door een Facebookgroep waar backpackers hun auto’s verkopen, gewoon om alvast te zien wat er te krijgen is. Als ik in het land mag blijven, wil ik een auto aanschaffen om mee rond te reizen. Met een levendige handel in tweedehands voertuigen, is dat in Nieuw-Zeeland een stuk betaalbaarder dan in Nederland en daarbij veel goedkoper dan huren. Vooral de (mini)vans waar je ook mee kunt kamperen op gratis campsites lijken me handig. Al snel zie ik een paar geschikte opties voorbij komen die ik eigenlijk wel zou willen, allemaal grote wagens met een bed en een klein keukentje achterin. Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Ik weet nog helemaal niet of ik mijn visum krijg, moet ik nu dan wel naar een auto kijken?’ vraag ik mezelf, terwijl ik tegelijk al informatie aan het opzoeken ben over de aankoop van een auto in Nieuw-Zeeland. ‘Ach, reageren kan altijd!’ bedenk ik. ‘Waarschijnlijk krijg ik toch geen respons.’ Spontaan typ ik een bericht aan ene ‘Barney’ over zijn Toyota Estima: ‘Hi! Is your car still available? I might be interested! I am currently still in Queenstown and would love to take a look tomorrow if you are in the area.’
Binnen twintig minuten krijg ik antwoord: ‘Hi Jorinde! It certainly is still available! Happy for you to come to our campsite tomorrow and take a look no problems! Is the morning okay?’ Mijn hart begint sneller te kloppen, dat ging soepeler dan verwacht! Tja, nu moet ik maar doorzetten ook. Uiteindelijk spreken we af dat Barney en zijn vriendin Ellie om elf uur naar mijn huis toe komen voor een bezichtiging.
‘Rustig maar, je gaat alleen maar even kijken naar de auto,’ probeer ik mijn zenuwen te kalmeren. ‘Je gaat niet meteen kopen.’ Toch merk ik dat ik me ook wil voorbereiden op een aankoop. Ik heb nog nooit een auto gekocht en ik heb geen idee waar ik op moet letten. Wie kan ik meenemen als extra paar ogen? Op dit soort momenten vind ik het toch wel lastig dat ik alleen aan de andere kant van de wereld zit; als ik in Nederland zou zijn zou ik nu mijn (stief)vader of moeder of broer meevragen, of zelfs een kritisch ingestelde vriendin. ‘Ik wou dat Kevin hier nog was,’ denk ik voor de zoveelste maal. ‘Hem zou ik absoluut vertrouwen in deze situatie.’ Jessie of Nilsson lijken me ook allebei goede medestanders, maar zij hebben morgen hun klimassessment en zijn de hele dag weg. ‘Jessie, heeft Jake morgen ook een dag vrij?’ roep ik de woonkamer in. ‘Ja, hoezo?’ ‘Weet je of hij iets van auto’s af weet?’ Jessie, die goed bevriend is geraakt met de Australiër uit de andere groep, zegt dat Jake zelf zijn eigen auto helemaal heeft opgeknapt dus dat zie ik maar als een goed teken. Daarnaast lijkt hij me een fijne kalme aanwezigheid en met zijn lange gespierde bouw een indrukwekkende back-up voor bij een onderhandeling. Alhoewel Jake en ik elkaar helemaal niet zo goed kennen, lijkt hij het niet vreemd te vinden dat ik hem mee vraag en hij belooft morgenochtend klaar te staan.
Ellie en Barney zijn duidelijk op vakantie, te zien aan hun teva’s, gekreukelde wandelbroeken en roodverbrande wangen. Hun auto, de ster van de show, is een lelijke witte wagen die me een beetje doet denken aan een ruimteschip. Uit de advertentie weet ik al dat het een Toyota Estima uit 1999 is met 291 duizend kilometer op de teller. Daarmee is het een oudje, maar tijdens mijn speurtocht op het internet heb ik gezien dat deze auto’s goed gebouwd zijn en een lange levensduur hebben. Nieuwsgierig kijk ik onder de motorkap, niet wetend waar ik eigenlijk naar op zoek ben. ‘It drives great!’ zegt Barney enthousiast. ‘We hebben er nog geen enkel probleem mee gehad.’ Terwijl we een rondje om het voertuig lopen wijst hij naar een paar lelijke plekjes in de lak. ‘Tja, je kunt zien dat het een oudere auto is, maar bij de laatste keuring is hij helemaal in orde gebleken.’ Hij schuift de grote zijdeur open, die soepel lijkt te bewegen. ‘En dit is waar het natuurlijk allemaal om draait!’ Het achterste gedeelte van de auto vormt een kleine zitkamer, met twee banken en een tafel. Aan het plafond hangt een snoer met ledlampjes en kleurige kussentjes en gordijntjes geven het een knusse sfeer.’ ‘Kijk, hier onder de zittingen heb je veel opslagruimte.’ Barney tilt de klep van een van de banken op. ‘En je kunt er super makkelijk een tweepersoonsbed van maken!’ vult Ellie enthousiast aan. ‘Het is echt heel ruim en comfortabel, wij slapen nu al een maand elke nacht in de auto.’ We lopen naar de achterkant en Barney laat het kleine keukentje zien dat daar gemonteerd is. ‘Hier zit een tank voor vers water en een aparte tank voor waterafvoer,’ hij pompt de kraan om te laten zien hoe het systeem werkt. ‘En hier is het gasstelletje. Je krijgt alles erbij, al het servies en de pannen en het beddengoed enzo.’ Ik knik, bij de advertentie zat een indrukwekkende lijst aan spullen die bij de auto kwamen. Eigenlijk alles wat ik nodig heb om meteen op pad te kunnen gaan, inclusief campingstoelen, schoonmaakspullen en een basilicumplantje.’ Barney en Ellie zijn ook vooral heel enthousiast over de enorme powerbank, waarmee zij al hun apparaten onderweg opladen om op afstand nog een beetje te kunnen werken.
Barney en ik stappen in voor een proefritje en laten Jake en Ellie op de stoep achter. Nerveus start ik de auto. Het is inmiddels alweer meer dan een half jaar geleden dat ik heb gereden en onder deze omstandigheden (in een vreemde auto, met een onbekende toeschouwer en aan de linkerkant van de weg) vind ik het best spannend. Gelukkig maar dat het geen handgeschakelde auto is, want met mijn linkerhand schakelen zie ik echt niet zitten!
Zonder problemen rijden we weg, verder de heuvel op. De auto rijdt inderdaad soepel en snort rustig omhoog. ‘Op steile stukken gaat hij niet al te snel,’ zegt Barney eerlijk. ‘Daaraan merk je toch dat hij al wat ouder is. Maar hij komt er wel altijd hoor!’ Bovenaan keren we om (een uitdaging met dit bakbeest) en we rijden de helling weer af. We zwaaien naar Ellie en Jake en draaien de drukke tweebaansweg langs het meer op.
Terwijl ik probeer op te letten of de remmen het goed doen, of het stuur soepel draait en of er geen gekke geluiden te horen zijn, vertelt Barney iets meer over hun reis. Ellie en hij zijn nu bijna een maand op vakantie en gaan volgende week terug naar Engeland. De auto hebben ze meteen na aankomst in Auckland gekocht en ze zijn er over bijna de hele lengte van Nieuw-Zeeland mee naar Queenstown gereden langs alle prachtige bezienswaardigheden. Onderweg hebben ze zo veel mogelijk op de gratis campings gestaan en zelf gekookt, waardoor ze veel geld hebben bespaard. ‘Benzine viel me ook mee,’ zegt Barney. ‘De auto rijdt zuinig.’
Ik ben inmiddels helemaal trots op mezelf dat het links rijden zo goed gaat, maar in de laatste honderd meter val ik toch nog door de mand. Terwijl ik voorsorteer voor de afslag naar ons huis, maak ik de klassieke fout door de ruitenwissers aan te klikken in plaats van het knipperlicht. ‘Oeps, die hendels zijn omgewisseld in een Engelse auto!’ lach ik beschaamd en ik draai rechtsaf de lege weg op. Barney is een moment stil en zegt dan: ‘Vergeet niet om links te rijden hè!’ Oeps!
Jake en Ellie staan nog op de stoep waar we ze achter hebben gelaten. Inmiddels spettert het een beetje en ik bedenk me dat ik echt niet moet vergeten om Jake extra te bedanken dat hij voor mij een half uur in de regen heeft gestaan. We stappen uit en peinzend kijk ik naar het lelijke witte ruimteschip. Dit is het moment van de waarheid. Dit is de allereerste auto die ik bekijk en ik had me voorgenomen om hem niet meteen te kopen. Er is nog steeds een kans dat ik Nieuw-Zeeland over anderhalve week moet verlaten, omdat ik mijn visum toch niet krijg en dan heb ik niets aan een auto. Maar… Ik kan niet ontkennen dat de wagen goed rijdt en alles heeft dat nodig is voor mijn volgende avontuur. Ik ga ervanuit dat ik mijn visum gewoon krijg en anders kan ik de auto altijd weer verkopen. En wie weet wanneer er nog zo’n goede optie voorbij komt? Eigenlijk wil ik hem gewoon!
‘Ik ben zeker geïnteresseerd,’ zeg ik. ‘Maar laten we het nog even over de prijs hebben…’ Ik zie Barney en Ellie benauwd kijken en ik voel me bijna een beetje schuldig. Volgens mij zijn dit gewoon echt lieve en oprechte mensen. Toch ben ik vastberaden om te onderhandelen en daar weet ik dan wél weer veel van af, omdat ik me er tijdens mijn studie in gespecialiseerd heb. ‘Jullie vragen 7500 dollar, maar ik heb soortgelijke auto’s gezien die voor 6000 verkocht worden,’ zeg ik eerlijk. ‘Wat vinden jullie van 6500 dollar?’ Barney schudt zijn hoofd. ‘We hebben hem zelf voor 8000 gekocht, dus we willen niet zo veel verlies maken. 7200?’ ‘En je krijgt er zo veel bij, er zit zelfs een blikopener in!’ roept Ellie gepassioneerd. Ik kijk naar Jake. ‘Wat vind jij ervan?’ Dit is zijn moment om mij te steunen zodat ik de onderhandeling kan doorzetten. ‘Tja, het is wel een hele complete deal…’ zegt hij. ‘En de auto lijkt in orde te zijn. Dus ik weet niet… misschien is het wel een goede prijs?’ Oh Jake, dat was dus precies niet wat je moest zeggen! Ik houd mijn gezicht neutraal en blijf vasthouden. ‘6700? En ik kan flexibel zijn qua tijd, mochten jullie hem nog een paar dagen willen gebruiken.’
Uiteindelijk landen we op 6900 dollar én een volle tank benzine en de afspraak dat Barney en Ellie de auto nog een week gebruiken. Om me in te dekken regel ik ook dat ik vooraf nog een keuring laat doen op eventuele mechanische problemen. We schudden erop, ik doe een aanbetaling en dan is het officieel: ik heb net mijn allereerste eigen auto gekocht!
Bush Leader
Nog high van de opwinding van de vorige dag ga ik naar de eerste dag van het wandelassessment met de beruchte Jenny. Vandaag moeten we onze persoonlijke vaardigheden laten zien en morgen gaan we weer met een groepje klanten op stap.
Jenny is een jonge blonde vrouw met een lange groene regenjas, een serieus gezicht en een stevige handdruk. Misschien komt het door de verhalen van de anderen, maar ik voel me meteen geïntimideerd. Toch probeer ik een vriendelijk gesprek aan te knopen, terwijl we het pad van de Routeburn op lopen. ‘Oh trouwens, dit is een Astelia Flax,’ zeg ik, terwijl ik wijs op een plant met lange smalle bladeren die vlak naast het pad staat. ‘Dat kun je zien aan de soort W-vorm in het blad. Door Maori mensen werd deze plant ook wel gebruikt als waterdicht materiaal,voel maar hoe glad en plastic-achtig de structuur is.’ Jenny knikt goedkeurend en inwendig doe ik een overwinningsdansje. Gelukkig, niet álles dat we geleerd hebben is fout.
Terwijl we stevig doorlopen wijzen we nog op verschillende andere planten en leggen we op Jenny’s verzoek uit hoe een kaart werkt. ‘Horen jullie die vogel?’ vraagt ze ineens en ze blijft stil staan. Ik spits mijn oren. Goh ja, dat gefluit was me nog niet eens opgevallen. ‘Wie weet wat voor soort dat is?’ vraagt Jenny als een echte examinator. Mats, Tom en ik kijken haar schaapachtig aan en schudden ons hoofd. Het gefluit verdwijnt in de verte en we lopen weer verder. ‘That was a bellbird!’ vertelt Jenny ons. ‘Dat jullie die niet kennen, het is een vogel die bekend staat om zijn prachtige zang.’ Dan ritselt er wat in de begroeiing naast ons en een piepklein groenbruin vogeltje met een pluizig rond lijfje en een kort staartje hupt naar het uiteinde van een takje. ‘Weten jullie dan wat dat voor vogeltje is?’ vraagt Jenny en weer schudden we ons hoofd. Volgens mij zou ze inmiddels toch wel moeten beseffen dat onze groep niets over vogels geleerd heeft. ‘Dat is een rifleman, het allerkleinste vogeltje van Nieuw-Zeeland. Fun fact: een rifleman weegt maar net zo veel als twee pinda m[e-38]m's!’ ‘Oh wow!’ reageer ik. ‘Dat is echt heel weinig! En is het niet ook zo dat een rifleman zo heet, omdat ze dezelfde kleuren hebben als het uniform van het Nieuw-Zeelandse leger?’ Ik herinner me ineens dat Benny ooit zoiets heeft gezegd. Jenny haalt haar schouders op. ‘Dat weet ik niet.’ We lopen een stukje in stilte en dan vraagt ze: ‘En stel nou dat ik in dit soort landschappen ga wandelen hè, of misschien wat hoger in de bergen. Wat voor een grote papegaaien zou ik hier dan kunnen zien?’ Wij kijken haar allemaal weer blanco aan. Grote papegaaien? Waar heeft ze het over? Snapt ze het nou nog niet, wij weten niets over vogels! Dan herinner ik me die ene wandeltocht waar Benny ‘s ochtends zei ‘Hoor je gekrijs? Dat is een …, een bijzondere Nieuw-Zeelandse alpine papegaai. Maar ja, hoe heette dat beest ook al weer?’ ‘Ja, ik weet wat je bedoelt,’ zeg ik. ‘Maar ik kan je de naam niet vertellen.’ Jenny kijkt me aan alsof ik echt heel dom ben. ‘Heb je die niet gezien? Het zijn echt typisch Nieuw-Zeelandse vogels, heel mooi ook. Met prachtige rode vleugels.’ Ik schud mijn hoofd. ‘We hebben niet echt over vogels geleerd.’ ‘Nou, als gids heb je die informatie wel nodig hoor.’ reageert Jenny koeltjes. ‘Dat is een van de dingen die de tocht leuk maken voor je klanten. Ik ga nog wel met Mike overleggen hoe erg het is dat jullie dit niet weten…’
Jeetje, nou voel ik me toch wat zenuwachtig! Wat een verschil met het klimassessment, waar Mike ons juist vol enthousiasme leek te steunen. Bij Jenny heb ik juist het gevoel alsof ze constant op zoek is naar een reden om ons niet te laten slagen…
We volgen het pad de helling op en lopen nu langs de afgrond, met uitzicht op de prachtige riviervallei. ‘Ik heb nu een paar individuele vragen voor jullie,’ zegt Jenny, terwijl we weer dalen. ‘Jorinde, blijf jij even bij mij? Lopen jullie maar een stukje vooruit, jongens.’ Oh jee, wat gaat er nu weer komen? Terwijl we rustiger achteraan lopen, wijst Jenny naar de lucht. ‘Hoe noem je dat soort wolken?’ Het is vandaag beter weer dan verwacht en de lucht is diepblauw, met her en der plukjes wit. Mijn hersenen kraken terwijl ik het antwoord op de vraag probeer te vinden. We hebben het wel over het weer gehad, maar ik vind het niet interessant en dus is het niet goed blijven hangen. Jenny vult nog aan: ‘En wat vertelt het je als je dit soort wolken ziet?’ Ik bluf me er uiteindelijk doorheen en hang een verhaal op dat misschien wel een beetje klopt. En ook wanneer ze een weersituatie schetst en vraagt wat ik in die situatie zou doen, zuig ik een antwoord uit mijn duim. Het lijkt in ieder geval goed genoeg te zijn, want met een kort knikje laat ze me met rust om Mats lastig te vallen. Ik slaak een zucht van verlichting.
Wanneer we een paar uur later zitten te lunchen vertelt Jenny ons meer over haar eigen werk als gids in dit gebied. Door de manier waarop ze er over vertelt is het duidelijk dat ze gepassioneerd is over haar vak en ik begrijp beter waarom ze zulke hoge eisen stelt. Ze wil de kwaliteit van de gidsen die hier werken volgens mij graag hoog houden. Ook ontdek ik dat Jenny onder haar koele uitstraling best humor heeft, zoals wanneer ze wijst op een plukje mos en zegt: ‘Dat is dus Sphagnum Moss. En nee Mats, ik weet niet waar jij je billen mee af hebt geveegd.’
Of wanneer ze even later droog opmerkt: ‘Jullie hebben duidelijk geleerd om goed voor de deelnemers te zorgen, maar je mag er ook best vanuit gaan dat het volwassenen zijn die niet de afgrond in lopen hoor. Je hoeft niet (zoals sommigen van de andere groep) om de vijf minuten te vragen of iedereen wel goed drinkt, dat is irritant.’ Wij grinniken, het is inderdaad een irritante tick van Don om om de drie seconden te vragen of iedereen nog wel genoeg drinkt.
Ook leer ik veel van Jenny, die een schat aan informatie heeft over de Routeburn trail en de lokale flora en fauna. Ze vertelt dat een deel van het pad ooit aangelegd is door mijnwerkers, die dachten een route aan te kunnen leggen helemaal naar de kust, om hun goud te verschepen naar banken in Australië. Toen ze al een eind van de route hadden uitgehakt, bleek er echter een onoverkomelijke bergkam tussen te zitten waardoor het plan op niets uitliep. Ze wijst naar de gekke, met mos begroeide muurtjes en steenhopen die langs de route liggen en die duidelijk door mensenhanden zijn gemaakt. ‘Overblijfselen uit die tijd.’ Even later pauzeert Jenny bij een boom die met lichtgroene verdroogde korstmossen begroeid is en giet voorzichtig wat water op de plekken. Voor onze ogen verkleurt de korstmos naar een gezonde kleur donker groen, alsof het tot leven komt. Wat een cool trucje!
Ik begin net wat enthousiaster over Jenny te worden als ze ons tot stilstand brengt voor de rivier. We staan aan de oever naast de hangbrug. ‘Voor jullie certificaat moeten jullie ook kennis hebben over het doorkruizen van een ondiepe rivier, dus ik ga jullie nu een voor een vragen hoe je dat doet.’ Ze neemt mij terzijde en ik vertel over het uitkiezen van een veilige plaats om over te steken, waar het water niet te snel stroomt en waar het helder genoeg is om de bodem te zien. Ook heb ik het over het aanhouden van je schoenen om je voeten veilig te houden en dat het niet verstandig is om van steen tot steen te springen vanwege risico op uitglijden. Volgens mij geef ik een compleet antwoord en ik verwacht dat we nu over de brug gaan oversteken, maar Jenny zegt: ‘Oke, nu mogen jullie het demonstreren. Steek hier maar over. En ik wil dat jullie vanuit je rol als gids elkaar helpen.’ Verlangend kijk ik naar de brug. Dit voelt een beetje overdreven. Ik heb echt geen zin om nu doorweekte schoenen te krijgen, als ik morgen nog de hele dag met klanten moet lopen. Maar goed, zij is de examinator en ik heb het idee dat ik wel moet. Gelukkig is de rivier hier maar een meter of vier breed en als ik een beetje strategisch stap kan ik misschien redelijk droog overkomen. Tom en Mats gaan me voor en we helpen elkaar vlot naar de overkant. Daarna is het mijn beurt om Jenny te helpen. Ik ben vlak naast een diepere stroming gaan staan, zodat het water nog net mijn schoenen van boven niet in loopt. Als zij nu een beetje doorloopt, kan ik weer de kant op voordat het leer van mijn bergschoenen doorweekt is.
Jenny werpt een blik op mijn strategische positie en speelt dan alsof zij het als klant heel eng vindt om het water over te steken. Ze treuzelt, wankelt, grijpt mijn arm vast, doet alsof ze omvalt en dwingt me een stap vooruit te zetten het diepere water in. Vlak voordat ik de droge oever op kan lopen voel ik het koude rivierwater via de bovenkant van mijn schoen naar binnen stromen en mijn schoen vullen. Aaaargh! Dat was echt heel gemeen! Ik houd mijn gefrustreerde gedachten maar voor mezelf; ik moet de assessor nog even te vriend houden.
Nog één assessment te gaan en vandaag nemen we weer een groepje toeristen mee op pad. Onderweg naar de Routeburn rijden we op een van de mooiste wegen van Nieuw-Zeeland: de kronkelende weg langs het Wakatipu meer. Het is een heldere dag en we worden getrakteerd op eindeloze uitzichten op de prachtige bergen en het blauwe water. Zelfs na drie maanden in deze omgeving blijft dit uitzicht me vullen met bewondering.
De wandeltocht verloopt soepel. We genieten samen met de deelnemers van de mooie route, wijzen op interessante plantjes en proberen een beetje voor iedereen te zorgen. Tijdens de lunch praten we over geschikt voedsel om mee te wandelen, zoals producten die veel eiwitten bevatten. En we vertellen over de leave no trace principes die bedoeld zijn om de natuur te beschermen. Leave no trace bestaat uit zeven principes: “Plan ahead and prepare”, zodat je weet wat risico’s en regels zijn in het gebied waar je bent. “Travel and camp on durable surfaces, zodat je geen schade berokkent door waar je loopt of slaapt. “Dispose of waste properly”, dus neem je afval mee of verbrand waar mogelijk. “Minimize campfire impacts”, start niet per ongeluk een bosbrand. “Respect wildlife”, jij bent de gast, de beestjes leven hier. En “be considerate of other visitors”, je deelt het gebied met elkaar. Om ook nog een beetje luchtigheid te brengen, spelen we nog even met de emergency shelter die we mee hebben, een grote oranje tent die je met een soort hoepla beweging gezamenlijk opzet. Het doet me altijd een beetje denken aan dat spel op de basisschool, waarbij je met een grote parachute een bal kon laten stuiteren. Wanneer we uiteindelijk allemaal hutjemutje binnen de tent zitten, kijken de deelnemers ons verwachtingsvol aan. ‘En weet je wat nu nog het leukste is?’ zeg ik en ik laat een moment stilte vallen. ‘De laatste uit de tent trakteert op de drankjes!’ Lachend gooit iedereen het doek van zich af en kruipt snel naar buiten.
Wanneer het mijn beurt is om te de groep te leiden trek ik alles uit de kast om Jenny te laten zien dat ik deelnemers een interessante tocht kan bezorgen. ‘Zien jullie dat kleine pluizige vogeltje?’ wijs ik. ‘Dat is een rifleman, het kleinste vogeltje van Nieuw-Zeeland. Een rifleman weegt maar net zoveel als twee pinda m[e-38]m’s!’ Ik zie Jenny glimlachen, omdat ik haar eigen weetje hergebruik. Terwijl we lopen, speur ik om me heen naar nog meer interessante dingen om aan te wijzen. De meest iconische soorten hebben we nu al wel gehad: de lancewood heeft Mats al ingepikt en Tom kaapte de peperplant (horopito) voor me weg. Het leuke aan die plant is om klanten een van de naar peper smakende blaadjes te laten proeven en hun gezicht te zien vertrekken. Nu ben ik op zoek naar een beech tree, een bomensoort waar Nieuw-Zeeland om bekend staat. Beechtrees zijn langzaam groeiende bomen, die houden van een vochtige ondergrond. Om te kunnen groeien op de rotsige ondergrond, hebben ze uitgestrekte oppervlakkige wortelsystemen vol holtes en gekke vormen en ook in het zachte hout van de boomstammen zitten vaak holtes als thuis voor allerlei dieren en planten. De bomen vallen relatief makkelijk om (niet slim om te kamperen onder een beechtree), waarmee ze weer een goede voedingsbodem vormen voor allerlei nieuwe planten en schimmels. Ooit was een groot deel van het land begroeid met beech trees, maar na houtkap, bosbranden (soms bewust aangestoken om akkers te creëren) en competitie met bomen die sneller groeien zie je de soort minder. En nu, na de halve route tussen de beech trees te hebben gelopen, kan ik er nu natuurlijk geen een vinden. Dan zie ik een klein boompje dat dezelfde soort kenmerkende blaadjes heeft als de silver beech en vol enthousiasme begin ik mijn bomenpraatje te vertellen. Al na een paar woorden besef ik me dat dit volgens mij helemaal geen beech tree is en aan Jenny, die ineens heel driftig aan het schrijven is, zie ik dat ik het inderdaad mis heb. Oeps! Ik hoop maar dat ze me er niet al te zwaar op afrekent.
Bijna aan het einde van de route heb ik gelukkig wel nog een meevaller, wanneer er een zwart-wit vogeltje ongeveer de grootte van een koolmees om ons heen fladdert. ‘Oeh, zien jullie die piwakawaka?!’ roep ik enthousiast en iedereen kijkt naar het aandoenlijke beestje. ‘Piwakawaka of fantails zijn een van mijn favoriete vogeltjes hier,’ vertel ik. ‘Ik vind ze zo leuk, met hun bolle oogjes en hun prachtige waaierstaartjes.’ Alsof het vogeltje me heeft gehoord, gaat het op een takje zitten en spreidt de veertjes van zijn staart in een brede waaier uit.’ De Maori hebben een legende voor waarom het vogeltje er zo grappig uitziet*. Maui, de halfgod die in veel van de legendes voorkomt, had namelijk gehoord dat piwakawaka wist waar de vuurgodin het vuur had verstopt. Maui wilde het vuur aan de mensen geven, zodat ze tijdens de lange donkere winter warm konden blijven. Dus ving Maui piwakawaka en eiste: “Vertel me waar het vuur is, of ik knijp je dood!” Maui kneep en kneep in het arme vogeltje, totdat zijn ogen uitpuilden en zijn staartje uitspreidde en het hem de locatie van het vuur vertelde. En daarom zien alle fantails er zo uit.’ ‘Ahhhw,’ klinkt er zoals verwacht uit de groep en ik glimlach. ‘Maar daar houd het verhaal nog niet op… Een andere keer had Maui alweer een van zijn vele plannetjes: hij wilde de dood uitroeien. Daarvoor moest hij de slapende godin van de dood binnengaan via haar geboortekanaal (ja dit verzin ik niet zelf) en Maui zei tegen piwakawaka om stil te blijven. Piwakawaka was nog niet vergeten wat Maui hem aan had gedaan en begon te lachen met zijn schrille kwetterende geluid. De godin van de dood werd daardoor wakker en doodde Maui. Waarschijnlijk is het dat de reden dat een piwakawaka in huis door de Maori als voorteken van de dood wordt gezien.’
(*Als bezoeker heb ik natuurlijk een beperkt inzicht in de culturele gebruiken van zowel Maori als Pakeha inwoners van Nieuw-Zeeland. Het is mijn intentie hier bewust en respectvol mee om te gaan)
We laten de piwakawaka achter ons en lopen de laatste kilometer van de route terug naar de parkeerplaats. Voordat we naar de auto gaan, doen we op het gras naast de toiletten nog een laatste oefening. ‘Can you all find a rock, a leaf and a stick please?’ vraag ik de deelnemers en met hun schatten komen ze in een kring zitten. Ik houd mijn eigen collectie omhoog. ‘Let’s all share one thing that “rocked” today, one thing that you are going to “leaf” behind and one thing that will “stick” with you.’ Er wordt gegniffeld bij de metafoor. Een voor een delen onze wandelaars hun favoriete momenten met ons en als laatste ga ik zelf: ‘What really rocked for me today was how great it was leading you guys together with Tom and Mats, I loved our teamwork.’ Dan houd ik mijn blaadje omhoog. ‘Uhm, I will leave my stress for these assessments behind, because this was the last one! And what will stick with me is that beautiful piwakawaka that we saw and how amazing the nature is here. Thanks guys for an amazing day.’
Een paar dagen later krijg ik bericht dat ik het wandelassessment heb gehaald en mezelf nu officieel bushleader mag noemen, hoera! Als opmerkingen heeft Jenny nog geschreven: ‘Keep working on confidence and ease when crossing waterways, practice leading nervous groups through water. Also double check your plant ID. Fantastic level of interp, well researched. Great to utilise bird sightings Tom provide more info and get the group engaged. Nice wide range of topics and knowledge. Ka pai Jorinde! A really strong assessment, you are well above the benchmark standard. Keep up the great work!’
Alle puzzelstukjes vallen op hun plek
Terwijl we terugrijden naar Queenstown komt er een email binnen op mijn telefoon. Een luide ‘YES!’ ontglipt me en iedereen kijkt me vreemd aan. ‘Mijn visum is binnen!’ jubel ik. ‘Ik mag blijven!’ Het voelt alsof er een zware druk van mijn schouders valt en de knoop in mijn maag wat losser wordt; stap één van mijn verdere avontuur in Nieuw-Zeeland is gezet.
De dagen die volgen zijn gericht op samen nog even genieten, het afronden van deze geweldige periode en voorbereiden voor wat er nu komt. Het lijkt wel alsof met mijn visum het hek van de dam is en ineens ontstaat er een plan voor de toekomst. Ik schrijf me in voor een intensieve cursus geweldloze communicatie, die op het Noordereiland zal plaatsvinden en Jessie en ik besluiten vantevoren samen met mijn auto een korte roadtrip te doen. Ook krijg ik te horen dat ik vanaf mei mag beginnen als teamleider guestservices (klantenservice) voor het skigebied van Queenstown.Toen ik deze vacature zag, hield ik nog in mijn achterhoofd dat Luke hier in Queenstown zou zijn en dat het dus geen gek idee zou zijn om hier iets te zoeken in plaats van in een ander deel van het land. Wanneer ik Luke echter schrijf om het te melden, vertelt hij me vol enthousiasme dat hij een specialisatieprogramma gaat doen in de Verenigde Staten en voorlopig niet meer terug komt. Zie je wel, ik wist wel dat we elkaar niet meer zouden zien! Natuurlijk voel ik me teleurgesteld, maar ik weet ook dat dat het risico is van reisliefdes: vaak ga je allebei toch je eigen kant op. En zo ben ik zelf natuurlijk ook.
Verder laat ik mijn auto nakijken en wat extra onderhoud doen, voordat ik hem mee naar huis neem. Hayden, de meest behulpzame monteur in Queenstown, vertelt me dat het oude bakbeest in redelijke staat is. Hij zal geen tien jaar meer mee gaan, maar dat hoeft ook niet. Voor nu doet hij het prima. Trots parkeer ik mijn nieuwe wagen voor ons keukenraam, zodat ik er af en toe naar kan kijken.
Wanneer we later aan tafel zitten, zeg ik tegen Jessie: ‘Hij is toch wel heel lelijk hè! Maar wel leuk lelijk. En ik heb al bedacht hoe ik hem ga noemen… The Icebreaker!’
‘Hoezo Icebreaker?’ vraagt Jessie, lachend om mijn gekheid. ‘Nou drie redenen ,’ antwoord ik. ‘Één: hij doet me een denken aan zo’n groot poolschip, dat door het ijs heen vaart. Twee: Mijn broer heeft ook een witte auto, die we (tegen zijn zin) Snowy hebben gedoopt en dit kan Snowy’s neef uit Nieuw-Zeeland zijn. En drie: Hij is zo lelijk dat het grappig is, dus hij breekt het ijs!’ Jessie knikt. ‘En de auto is dus mannelijk?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Ja, ik wilde wel graag dat het een meisje was, maar hij heeft echt mannelijke energie.’ Het is de start van een intensieve liefdesrelatie met mijn IJsbreker.
Ready for take off
En dan is, op een regenachtige dinsdag, toch echt het einde van het programma aangebroken. Het huis is schoongemaakt, de tassen, koffers en auto’s zijn ingepakt en we zeggen elkaar nu echt gedag. Een voor een omhelzen we elkaar. ‘Thank you for being my mom,’ zegt Mats met zijn armen om me heen en Don snuft opvallend terwijl hij me knuffelt. ‘Jongens, ik ga nu, anders ga ik echt janken!’ roept Jessie uit en ze loopt alvast met haar koffer naar de IJsbreker. Ik kijk nog een keer terug naar ons lege huis. De woonkamer met de enorme bank waar we gezellig samen op zaten, de vloer die nu voor het eerst in maanden niet vol schoenen ligt, de grote keukentafel waar we allemaal net aan pasten, de keuken waar we al die maaltijden en kopjes thee hebben gemaakt, de gangen naar de slaapkamers die nu niet meer van ons zijn. Natuurlijk voel ik me verdrietig dat deze geweldige tijd voorbij is. Ik ga al mijn nieuwe broertjes en zusjes missen: de cuddlepuddles waarin we allemaal tegen elkaar aan kropen, de goede gesprekken, het samen koken en elkaar uitlachen en kibbelen over wie mijn roze t-shirt uit de droger heeft gestolen (Mats, ik weet dat jij het was!). Ik ga natuurlijk ook het avonturieren enorm missen, met mensen om samen mee te klimmen en wandelen en kamperen op prachtige plekken. Toch voel ik me ook opvallend rustig bij dit afscheid. Het is tijd. Tijd voor een nieuw avontuur en een nieuwe manier om Nieuw-Zeeland te leren kennen. Met een glimlach loop ik naar de Ijsbreker, waar Jessie op me wacht. ‘Roadtrip!!!’ roepen we in koor en ik start de auto.
Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?
Lees in mijn volgende blog over alle roadtripavonturen!
En wil je nóg meer meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Schrijf je in voor de automatische updates voor deze blog, volg mij op Instagram via 'opreismetjorvos' of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[userId] => 372454
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100606
[countryId] => 136
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 71
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Queenstown
[travelId] => 528476
[travelTitle] => Nieuw-Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2023-01-09
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nieuw-zeeland,queenstown
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-puntjes-op-de-i-deel-2
)
[3] => stdClass Object
(
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2024-04-08
[title] => De puntjes op de i (deel 1)
[message] =>
Inleiding
Lees over mijn avonturen in Nieuw-Zeeland, mijn opleiding tot adventure guide, prachtige uitzichten en nieuwe vriendschappen aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op reis gaan in het land van de kiwi's!
Row, row, row your boat
‘Left forward!’ roept Helen de begeleider en zo hard ik kan peddel ik met mijn roeispaan. Met mijn linkerhand bovenop het brede uiteinde, mijn rechterhand verder naar beneden en mijn armspieren aangespannen probeer ik het ritme van mijn slagen af te stemmen op de drie mensen voor me, zodat we allemaal tegelijk de boot naar voren stuwen. ‘Everybody in!’ roept Helen en we glijden snel van de brede rand af om op de bodem van de boot te knielen. De raft pingpongt tussen de rotsen door, terwijl we over de stroomversnelling heen glijden en ik voel de waterspetters op mijn gezicht. We worden even flink heen en weer geschud en dan is het alweer voorbij. ‘Okay, everybody up! Right backwards. Stop! Aaand… all forward!’ Helen loodst ons kundig door de woeste rivier en de scherpe rotsen door en we werken als een geoliede machine samen. ‘Geweldig gedaan jongens, dat was alweer de vijfde stroomversnelling. “Pinball'” een grade 5 rapid.’
We laten ons een stukje door de stroming meevoeren en zwaaien naar de veiligheidsbegeleider die in een kayak voorbij komt, op weg naar de boot voor ons. Dan zegt Helen: ‘Wie wil er nog even het water in? Laatste kans voor de tunnel!’ Ik knik, waarom ook niet? Ik had vandaag toch verwacht nat te worden. Na wat uitleg van Helen, laat ik me vanaf de rand van de boot het water in rollen. Ik zorg ervoor dat ik het veiligheidskoord vast blijf houden en drijf op mijn rug naast de boot. Met de dikke wetsuit, wetsuitjas én zwemvest hoef ik geen moeite te doen om boven water te blijven en dus kan ik genieten van het prachtige uitzicht op de rotswanden die voorbij glijden. Na de smallere secties van eerder is de canyon hier weer iets breder en de ruwe grijsbruine rotsen zijn begroeid met groene struiken. De lucht ver boven ons is helblauw met her en der een witte pluizige wolk en het is een vredig moment in het koele water van de Shotover river. ‘Oke, we zijn bijna bij het laatste stuk.’ zegt Helen. ‘Kom de boot weer in.’ Zoals ik eerder heb geleerd, laat ik mezelf iets lager in het water zakken om door het zwemvest als een ondergedompelde kurk omhoog gelanceerd te worden. Ik trek mezelf op aan de rand van de raft en wordt door mijn buren aan de riempjes van mijn zwemvest verder omhoog gehesen. Nadat ik mijn voet over de rand heb weten te slaan, laat ik me de boot in rollen. Simone, die ook een duik heeft genomen, knielt druipend naast me en kijkt me lachend aan. ‘Fun, isn’t it?’
We krijgen niet lang de tijd om uit te hijgen, want we naderen de tunnel en met behulp van de begeleider positioneren we onze boot netjes voor de ingang. Dan duiken we allemaal binnenboord en terwijl we door het donker varen zegt Helen: ‘Zoals jullie mijn collega Scotty op de heenweg al hebben horen vertellen, zijn er in dit gebied her en der sporen van de goudindustrie te vinden…’ Ik heb Scotty daar op de heenweg inderdaad iets over horen zeggen, maar om eerlijk te zijn heb ik niet goed geluisterd. We reden op dat moment namelijk op ‘Skippers road’, de beruchte weg in Skippers Canyon die voor diezelfde mijnindustrie werd aangelegd en sinds die tijd niet meer lijkt te zijn verbeterd. Het is niet voor niets een van de enige twee wegen in Nieuw-Zeeland waar de verzekering je huurauto niet dekt, want de route is onverhard, met smalle stukken, onoverzichtelijke bochten en steile afgronden zonder vangrails. Ik was dus even te druk met nadenken over een afgrijselijke val de afgrond in, om naar Scotties geschiedenisles te luisteren.
Terug naar Helen: ‘De Oxenbridge tunnel is een duidelijk voorbeeld van de creativiteit van de goudmijners,’ vertelt ze. ‘Deze honderdzeventig meter lange tunnel werd tussen 1906 en 1910 uitgehouwen om de loop van de Shotover river te verleggen en zo toegang te krijgen tot het goud dat daaronder in de rivierbedding zou liggen.’ We naderen het licht aan het einde van de tunnel en Helen verandert van positie. ‘Bereid jullie voor!’ roept ze. ‘Hier komt de laatste stroomversnelling: Cascade!’
Wanneer we even later over het rotsige rivierstrand naar de kleedruimte teruglopen komt Simone naast me wandelen. ‘That was fun, wasn’t it?’ Ik knik. ‘Yeah it was cool.’ Terwijl ik het zeg, merk ik dat ik wat van mijn normale enthousiasme mis. Ik wilde dit graag nog doen voordat we Queenstown verlaten, het was een mooie tocht, in een geweldige omgeving en met een leuke beleider, maar toch… Er is niemand in het water gevallen, de boot is niet omgeslagen en we zijn niet vast komen te zitten. Ik had verwacht dat ik iets meer adrenaline zou voelen, maar mijn hart ging er niet sneller van kloppen. ‘Oh jee!’ denk ik. ‘Ben ik als adrenalinejunkie nu al zo verwend dat ik zelfs white water rafting niet meer spannend vind?!’
Summer Nights
‘Waaaat, is dit serieus jouw uitzicht?!’ Ik kan mijn verwondering niet onderdrukken wanneer ik bij Luke de keuken in loop. Net zoals het merendeel van de inwoners van Queenstown, woont hij in een gedeeld huis met een hoop huisgenoten. Huren zijn hier zo hoog en er is zo’n woningtekort, dat het al een wonder is als je een betaalbare woonruimte vindt, laat staan iets helemaal voor jezelf. Het wordt me nu echter duidelijk dat dat niet betekent dat de locatie slecht is: de brede ramen boven het keukenblok kijken uit over het helblauwe Wakatipumeer dat zich tot in de verte uitstrekt, omringd door indrukwekkende bergen. ‘Ik kan niet geloven dat iemand die gewoon een shitty kamer huurt, zo’n uitzicht heeft!’
Luke moet lachen om mijn verbazing. ‘Tja, life in Queenstown hè! Je ontkomt niet echt aan de spectaculaire uitzichten.’ Hij begint ingrediënten uit de koelkast te halen voor ons avondeten. Met zijn muziek op de achtergrond, snijd ik de paprika en de tomaatjes, terwijl hij de pasta kookt en de kipfilets bakt. Wanneer er een extra vrolijk nummer op komt, grijpt hij me vast en samen hossen we door de keuken alsof we op een schuurfeest staan. Ik kan niet stoppen met lachen, terwijl hij me rondzwiert, van links naar rechts meetrekt en uitbundig op en neer springt.
Het is duidelijk dat de zomer langzaam ten einde komt; wanneer we met de borden in de hand op het balkon gaan zitten, onderdruk ik een rilling. ‘Koud?’ vraagt Luke. Hij trekt zijn spijkerjas uit en slaat het om mijn schouders. ‘Proost!’ Ik tik mijn wijnglas tegen het zijne en pak mijn vork op, voordat ik me bedenk. ‘Oh wacht! Dit doe ik normaal nooit, maar even een foto maken van mijn eten met dit uitzicht!’ Het balkon kijkt net als de keuken uit over het meer en het is een perfecte foto voor op Instagram.
Na een snelle afwas, trekken we ons terug in Lukes kamer. De kleine ruimte straalt een knusse sfeer uit, met hebbedingetjes in de vensterbank en posters aan de muur. Een stapel kleurrijke t-shirts hangt over een stoel in de hoek. ‘Volgens mij houd jij van bomen!’ plaag ik de arborist, wijzend naar de grote afbeelding van een boom boven het bed.
Hij grijnst. ‘Zin om een film te kijken? Ik vind “The Secret Life of Walter Mitty” heel goed, heb je die wel eens gezien?’ Wanneer ik zeg dat ik die film nog nooit heb gezien, zet Luke hem op en ploft naast me neer op het bed.
Nou, zoals misschien wel te verwachten is, kan ik nu nog steeds niet zeggen dat ik de film gezien heb… Na de eerste tien minuten (die ik overigens een beetje saai vind), begint Luke me heel overtuigend te zoenen. Natuurlijk besef ik me, vooral na het drama van deze week, dat onze relatie misschien geen toekomst heeft, maar ach we zijn jong en het is leuk en… Alle gedachten verdwijnen uit mijn hoofd wanneer hij met zijn vingertoppen zachtjes over mijn buik strijkt. Yes, this is happening!
Dat alles maakt het echter wel wat ongemakkelijk wanneer hij halverwege onze gezelligheid ineens verstijft en sist: ‘Shit!’ ‘Uhhh, wat gebeurt er?’ vraag ik bezorgd. Dat is niet helemaal wat ik wil horen op zo’n moment. ‘Condoom is afgegleden…’ mompelt hij schaapachtig. Ik zucht. Shit. Mijn probleemoplossend brein moet even wakker worden. ‘Nou dan gaan we morgen maar even een morning after pill halen hè,’ zeg ik uiteindelijk nuchter. Geen reden voor paniek. Gelukkig ben ik niet op een van mijn meer avontuurlijke bestemmingen, zoals midden in de jungle, of ergens bovenop een berg of in een klein dorpje in Afrika…
Luke laat zich naast me op het matras zakken. ‘Yeah, it would be a bit awkward if you got pregnant…’ Ik grinnik. ‘Ach, er zijn slechtere plekken om je kinderen op te voeden!’ ‘Hm, volgens mij zijn de scholen in Nelson wel goed,’gaat hij mee met mijn gedachtegang. ‘Daar zou ik best willen wonen hoor…’ We fantaseren lachend nog wat over een toekomst die nooit gaat gebeuren. Kun je je voorstellen dat ik mijn moeder opbel met het bericht dat ik in Nieuw-Zeeland zwanger ben geraakt van mijn knappe scharrel en nu maar hier blijf? Nee, een slimme meid is op de toekomst voorbereid! (Of houdt in ieder geval de touwtjes stevig in handen…)
De volgende dag maken we eerst een uitstapje naar de apotheek om daarna een ontspannen wandeling bij Lake Hayes te maken. Dit meer ligt net buiten Queenstown en is een populaire locatie voor een rustige zondag. Terwijl we langs het water lopen, merk ik echter dat het contact tussen Luke en mij wat stokt: Het gesprek stroomt net niet zoals voorheen, we lachen minder en volgens mij wil hij mijn hand niet vasthouden. Is het vermoeidheid, of hebben we nu toch echt het einde van dit avontuur bereikt?
Wanneer Luke me een paar uur later thuis afzet, geef ik hem een stevige knuffel. ‘Veel plezier bij je familie in Australië volgende week!’ zeg ik en hij reageert: ‘Jij veel succes bij je assessments.’ ‘Ik denk dat we elkaar dan niet meer zien… toch?’ vraag ik. ‘Mijn programma in Queenstown is over een paar weken afgelopen en ik weet nog niet waar ik daarna heen ga.’ ‘Natuurlijk zien we elkaar nog wel!’ roept Luke. ‘Je gaat begin april weg? Ik laat wel even weten wanneer ik weer terug ben, dan spreken we nog wat af.’ ‘Oke, tot snel dan,’ knik ik en met een laatste afscheidskus loopt hij weg. Terwijl ik hem nakijk hoor ik, ondanks zijn mooie beloften, in mijn achterhoofd dat bekende deuntje: ‘Die zien we nooit meer te-rug!’
Met ons kom je hoger
Zijn we er nu dan klaar voor om professionele gidsen te worden? Dat moeten we nog maar zien! We hebben nog één week voor onze assessments en dus is het tijd voor een generale repetitie. Deze week hebben we onze ‘client days’, waarbij we toeristen (gratis) meenemen voor een leuke dag klimmen en wandelen.
‘Hi guys, I’m Mats and they are Jorinde, Tom and Rikki, we are your guides for today’ stelt Mats ons enthousiast voor aan het groepje deelnemers. ‘Hebben jullie zin om lekker te gaan klimmen?!’ Onze deelnemers lachen ingetogen, ze moeten nog een beetje los komen.
Vandaag klimmen we in de klimhal, omdat het afgelopen nacht flink heeft geregend en de rotswanden buiten te glibberig zijn. Aan de ene kant jammer van de unieke ervaring voor hen, maar dat geeft ons in ieder geval de mogelijkheid om eerst te oefenen met de instructies zonder de zorg voor het opzetten van de routes. Nadat we klimgordels hebben uitgedeeld en de nodige uitleg hebben gegeven, zijn onze klanten klaar om de muur op te gaan. Terwijl Tom en Rikki verderop op hun beurt wachten, nemen Mats en ik de eerste ronde klimbegeleiding op ons. Osian houdt ons allemaal goed in de gaten en maakt aantekeningen .
Mijn drietal cliënten bestaat uit de Britse Ethan en Rosa en de Franse Germaine. ‘Wie wil er als eerste klimmen?’ vraag ik, wijzend naar een rode niveau twaalf route die perfect is om mee te beginnen. ‘Ik weet nog niet of ik ga klimmen hoor!’ zegt Ethan meteen. ‘Mijn vriendin vindt dit veel leuker dan ik.’ Ik lach en zeg op geruststellende toon: ‘Oké, je hoeft niets te doen wat je niet wilt, we zien wel hoe ver we komen. Kan ik jou dan inzetten om te zekeren?’ Ik knik naar Rosa. ‘En wil jij omhoog?’
Zo gezegd zo gedaan, ze gaan lekker aan de slag en wisselen onderling door. Ik coach de klimmers een beetje in hun lichaamshouding en voetposities, maar het grootste deel van mijn werk zit erin om naar de zekeraar te kijken. ‘Vergeet niet om je hand goed naar beneden te doen, maak je beweging af.’ zeg ik voor de zoveelste keer tegen Germaine, wanneer haar rechterhand in het luchtledige blijft hangen. Waarom snapt ze het nou niet? Ik wil haar niet de hele tijd op de vingers kijken, maar voor de veiligheid is het wel belangrijk dat ze het touw goed afklemt. Nadat het een paar keer goed is gegaan, komt de fout weer terug en ik wacht een paar slagen voordat ik zo vrolijk mogelijk herhaal: ‘Heel goed, blijf je beweging helemaal afmaken hè! Remember: Up, down, grab, slide...’
Wanneer beide dames de niveau twaalf route een paar keer hebben gedaan, is het tijd om wat meer uitdaging te zoeken. Voordat we verplaatsen vraag ik Ethan eerst nog: ‘Weet je zeker dat je het niet een keer wilt proberen? Je hoeft niet hoger te gaan dan je zelf prettig vindt.’ Ethan kijkt aarzelend naar de gekleurde grepen. ‘Nou uhh, het is niet dat ik hoogtevrees heb… Ik houd er gewoon niet van om met mijn voeten van de grond te komen. En dat hangen in die gordel…’ Ik kan zien dat hij ergens wel wil en ik besluit hem nog een beetje meer uit te dagen. ‘Hm, dat snap ik wel. Wat nou als je begint met tot hier klimmen?’ Ik wijs een hoogte aan net boven zijn hoofd. ‘Als je het dan echt niets vindt, ben je snel weer terug op de grond.’ Ethan besluit de stoute klimschoenen aan te trekken en klikt zich inderdaad vast aan het touw. ‘Klikklikklik, the sound of safety’, controleren we de karabiners. ‘Voor jou is het belangrijk dat je goed in je gordel gaat zitten,’ leg ik Rosa uit. ‘Ethan is misschien wel zwaarder dan jij, maar zo kan jij hem toch goed opvangen.’ Bij het zekeren van een klimmer die zwaarder is dan de zekeraar (zoals vaak het geval is de wanneer een vrouw een man zekert), kan de zekeraar de lucht in worden getrokken als de klimmer valt. Er zijn meerdere manieren om daarvoor te compenseren. Hier in de klimhal gebruiken we een grondanker, waarbij de zekeraar vast zit aan een punt in de vloer, maar ook door een “zware houding” of een voet tegen de muur kan gecompenseerd worden. Verder laat ik Germaine als tweede persoon het touw vasthouden, zodat ik zeker weet dat Ethan goed gezekerd wordt en ik hem een beetje meer aandacht kan geven.
‘Okay, here we go…’ Ethan trekt zich moedig op aan de eerste grepen en zijn voeten verlaten de grond. ‘Great, now you can put your left foot here and push up to grab that hold with your right hand.’ Het lukt me om hem een paar bewegingen omhoog te coachen, maar dan bevriest hij. Hij hangt nog geen meter boven de grond, maar krampachtig klampt hij zich vast aan de muur en zijn armen beginnen te trillen. Paniekerig schudt hij zijn hoofd. ‘Nee, dit is hoog genoeg. Ik ga naar beneden!’ ‘Kom op, je bent zo goed bezig! Haal een keer diep adem. Je kunt een stapje omhoog zetten met rechts.’ Ik probeer Ethan uit de paniekmodus te halen, maar hij wil echt weer met beide voeten op de grond staan. ‘Goed, ga maar zitten in je gordel met je voeten tegen de muur…’ Ik kijk naar Rosa en Germaine en help hen Ethan weer veilig naar beneden te brengen. Wanneer hij op de grond staat, houd ik mijn hand op voor een high five. ‘Goed gedaan Ethan, je hebt geklommen!’
Tom en Rikki nemen de instructie over en Mats en ik gaan op de dikke mat tegen de bouldermuur zitten. Van een afstandje kijken we toe hoe ze nog een keer de basis van het klimmen en zekeren uitleggen (ook zij moeten dat oefenen) en daarnade cliënten weer verder laten klimmen. Mats stoot me aan. ‘Zie je Mike, die ene gast daar?’ Hij wijst naar een van de twee mannen waar hij net mee heeft gewerkt. De tengere, kalende jonge man staat te zekeren en kijkt geconcentreerd omhoog naar zijn buddy aan de muur. ‘Het is echt ongelooflijk, hij zegt dat hij nog nooit geklommen heeft, maar hij klimt nu al routes niveau zestien! Twaalf en veertien vloog hij de eerste keer meteen overheen!’ ‘Wow, wat tof!’ zeg ik en ik grinnik. ‘Heet onze assessor niet ook Mike? Misschien is hij wel een mystery guest…’
Het is leuk om Tom en Rikki, die normaal in de groep wat meer op de achtergrond zijn, nu enthousiast bezig te zien met onze klanten. Zie je wel, je kunt ook een leuke gids zijn zonder de meest uitbundige extraverte persoon te zijn! Met een combinatie van afgunst en trots kijk ik toe hoe Rikki, met haar rustige ondersteuning, Ethan zo ver krijgt om het klimmen nog een keer te proberen en hem zelfs een meter of drie de muur op coacht.
Het is tijd voor een pauze en terwijl de klanten alvast naar boven lopen, houdt Osian ons nog even achter voor wat eerste feedback. ‘Great work!’ zegt hij tegen mij, terwijl hij naar het kleine notitieboekje staart waar hij onleesbare aantekeningen in heeft gekrabbeld. ‘Duidelijke introductie, goede uitleg van het zekeren en positieve coachende houding. Houd je briefings echt ‘slow and simple’, zonder al te veel fluff. Oh en let er op dat je fouten direct corrigeert, ik zag dat je het zekeren bij die ene vrouw een tijdje liet gaan toen ze het niet goed deed.’ ‘Ja, ik vond dat lastig,’ antwoord ik eerlijk. ‘Ze bleef het maar fout doen en ik wilde haar niet te veel op de huid zitten...’ ‘Zit haar maar op de huid!’ valt Osian me in de reden. ‘Veiligheid is belangrijker dan dat ze je aardig vinden. Help “hands on” als het nodig is. En als het kwartje echt niet valt, kan het zijn dat je iemand niet kunt laten zekeren.’ Ik slik, pfoe dat is best hard! Maar goed, ik snap dat het belangrijk is. Liever een boze klant, dan een dode klant…
Onze deelnemers zitten gezellig met elkaar te kletsen en we gaan erbij zitten op de oude comfortabele bank. Zoals het hoort in een klimhal is alles een beetje stoffig van de magnesium en de grote ruimte is koud genoeg om een extra trui aan te willen trekken. Over de reling kunnen we de klimmuren zien, waar net de eerste klanten binnenkomen; de hal is zojuist opengegaan voor het publiek.
‘Hee Mike, ik hoor dat je een natuurtalent bent!’ zeg ik enthousiast tegen onze wonderklant. ‘Weet je zeker dat je niet eerder hebt geklommen?’ Mikes wangen kleuren roze.’Uhh nee niet echt, ik ben twee weken geleden voor het eerst een keer meegeweest met een vriend… En ja, het gaat vandaag wel lekker.’ Voor de pauze heeft Mike nog even een route met niveau achttien “geflasht” (bij de eerste poging in één keer geklommen), wat moeilijker is dan ik na drie maanden intensief trainen zelf klim. ‘Wel lekker’ is dus een understatement…
‘En wat ging het bij jou goed!’ Ik kijk naar Ethan, die net een hap neemt van zijn broodje. ‘Je was ineens een heel stuk boven de grond!’ Met volle mond haalt hij zijn schouders op, maar zijn ogen glinsteren trots. Dat vind ik dus zo leuk aan klimmen: steeds je comfortzone weer een beetje oprekken.
Wanneer de broodjes en snacks op zijn, gaan we weer terug naar beneden. De energie van de groep begint duidelijk af te nemen en de eerste mensen wrijven over pijnlijke onderarmen. Gelukkig is iedereen bereid om nog even door te klimmen, zodat we kunnen oefenen met het monitoren van meerdere klimlijnen tegelijkertijd. Rechts gaat Rosa weer de muur op, terwijl Ethan zekert en Germaine toekijkt. Links gaat Mike zijn volgende uitdaging aan: een route niveau 22 met onmogelijk kleine greepjes. Ik loop heen en weer en probeer allebei de zekeraars tegelijkertijd in de gaten te houden. Aan de ene kant vertrouw ik ze wel, nadat ze al een paar uur hebben geoefend, maar aan de andere kant hebben ze ook letterlijk elkaars leven in handen. Gelukkig gebruikt deze klimhal grigri zekerapparaten die een remondersteuning hebben, waardoor bij een val het touw door het apparaat geblokkeerd wordt.
Mike heeft eindelijk een route gevonden waar hij moeite voor moet doen en hij bijt zich vast in het uitvogelen van die ene beweging die net niet lukt. Vol bewondering kijk ik hoe hij zijn gewicht iets meer naar links verschuift, naar boven reikt, bijstelt en probeert de overstap te maken. Het is duidelijk dat hij snapt dat wandklimmen voor een groot deel gaat om gewichtsverdeling en lichaamshouding en durf, in plaats van brute kracht. Alhoewel kracht natuurlijk wel helpt. Mikes vingers glijden van de greep af en met een zwaai valt hij in zijn gordel. Hij schudt zijn armen even uit, kijkt pijnzend omhoog naar de route en trekt zichzelf terug naar de muur om het opnieuw te proberen.
Rosa heeft verderop ook een moeilijk punt bereikt en valt even later terug in haar gordel. Zij geeft er meteen de brui aan. ‘I’m coming down!’ roept ze tegen Ethan en ik controleer dat hij haar veilig laat zakken. Tja, ook dat maakt een goede klimmer: het opnieuw proberen wanneer het de eerste keer niet lukt.
‘Hoe vonden jullie het?’ vragen we wanneer we een paar uur later afronden. Blij maar moe wordt er gereageerd. ‘Ja tof, dankjewel!’, ‘Super leuke dag!’, ‘Fijne begeleiding!’
Kijk, daar doen we het voor. De groep loopt alvast naar buiten en Osian geeft ons nog snel een belangrijke tip: ‘Wanneer je meerdere lijnen in de gaten houdt, ga dan zo staan dat je allebei tegelijkertijd kunt zien.’ Hij doet voor waar hij zichzelf zou positioneren, naast een van de klimtouwen. ‘Als ik hier ga staan bij het ene tweetal, kan ik zo tussen de touwen door kijken naar de andere klimmers. En misschien houd ik zelf dit touw nog wel vast en zet ik een extra zekeraar aan de andere kant neer, voor de veiligheid. Als er toch iemand zit te wachten, kun je die persoon net zo goed aan het werk zetten…’
De klant is koning (of niet?)
Gelukkig kunnen we de volgende dag wel gewoon naar buiten en dus halen we een nieuwe lading toeristen op om een dagje met ons te gaan klimmen. Kunnen we meteen de lessen van gisteren in de praktijk brengen. We laden iedereen in de bus en gaan op weg naar de klimrots bij Bannockburn. De rit van drie kwartier geeft ons meteen de kans om na te gaan wat voor vlees we vandaag weer in de kuip hebben. Net als gister is het een leuke groep van gezellige jonge mensen met verschillende nationaliteiten, die graag de basis van het klimmen willen leren. Alhoewel, niet iedereen vindt zichzelf een beginner…
‘Ja, ik heb wel ervaring met “scrambling”, dus hellingen beklauteren zonder touwen,’ vertelt een van de gasten luid. Zijn naam is Jack en hij woont al een tijdje in Queenstown met een working holiday visum. ‘Dus ik ga ervan uit dat ik dit ook wel kan!’ Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden bij zijn arrogante uitspraak. Wat een blaaskaak. En hij is nog niet klaar: ‘Dat was wel een grappig verhaal… Vorig jaar ging ik samen met een vriend de Grand Traverse van Double Cone hier bij Queenstown doen en er was wel gezegd dat je daarvoor touwen mee moet nemen, maar ach we dachten dat dat wat overdreven was. Dus wij hadden de hele dag de helling beklauterd zonder touwen. Dat was steil, maar het ging prima. Totdat we bijna bij de eerste top waren, toen was het ineens zo steil!’ Hij kijkt even om zich heen naar de hele bus die luistert naar het verhaal. ‘We hadden ook niet echt een kaart bij ons ofzo en die vriend van mij, Ed, wilde niet meer en dacht dat hij sneller naar beneden zou kunnen door gewoon recht de helling af te rennen. Alleen toen hij een stuk naar beneden was gegleden was er een afgrond en kon hij niet meer verder.’ Ik kijk naar Jacks lachende gezicht en hoop maar dat dit niet een verhaal is over hoe Ed de afgrond in stort. ‘Nou ja, Ed kon dus ook niet meer naar boven want het was super steil en er waren allemaal losse stenen. En hij begon echt in paniek te raken enzo, dus toen heb ik uiteindelijk het alarmnummer maar gebeld. Gelukkig had ik bereik met mijn telefoon. Toen werden we door de reddingsdienst opgehaald, dat was wel tof. Een gratis ritje met de helicopter!’
Ik slik mijn zucht in. Ik kan niet geloven dat deze sukkel dit vol trots zit te vertellen! Dit soort levensgevaarlijke capriolen door mensen die zonder voorbereiding of kennis domme dingen doen in de bergen kosten de maatschappij veel geld en geven de bergsport een slechte naam. Er is niets stoers aan jezelf en anderen in gevaar brengen en ik maak een mentale notitie om deze overmoedige lapzwans tijdens het klimmen extra goed in de gaten te houden. Op dit moment ben ik echter in mijn rol als gids en in plaats van hem op z’n plek te zetten, trek ik een vriendelijk gezicht terwijl ik zeg: ‘Jeetje wat een avontuur!’
Ik wijs uit het raam naar het standbeeld van een enorme appel, peer, nectarine en abrikoos dat net buiten de bebouwing van Cromwell staat. ‘Heeft iemand enig idee waarom daar heel groot fruit staat?’ Wanneer niemand het antwoord lijkt te weten, haal ik mijn feitjes tevoorschijn: ‘We rijden nu langs Cromwell, een stadje zo’n zestig kilometer van Queenstown af. Cromwell wordt ook wel de “fruitschaal van Nieuw-Zeeland” genoemd, vanwege alle fruitkwekerijen hier. Dankzij de ligging in het binnenland van het Zuidereiland, is het klimaat hier vergelijkbaar met een mediterraans klimaat en de bodem is hier erg vruchtbaar. Naast fruit staat de regio dus ook bekend voor de wijn.’
Wanneer we aankomen op onze klimplek, verdwijnen Rikki en Tom naar de bovenkant van de rots om de klimroutes uit te zetten. Mats en ik lopen met de groep vanaf de auto naar het strandje aan het meer. ‘Wees voorzichtig hier bij het fietspad guys!’ wijst Mats, terwijl we oversteken. ‘Ennuh, we gaan hier dit steile pad af, dus let op dat je niet uitglijdt.’ Een onderdeel van ons assessment is dat we cliënten goed voorbereiden op de omgeving en daar hebben we veel mee geoefend. Bij de auto hebben we ze ook al gewaarschuwd dat er geen toiletten in de buurt zijn en dat iedereen constant een helm op moet hebben naast de rots. Terwijl we langslopen wijs ik naar het zoemende nest dat in een scheur bovenin een van de rotswanden zit. ‘Daar zitten bijen, dus laten we ze niet verstoren. Is er iemand allergisch voor bijensteken?’
Onze verdeling hebben we strategisch zo uitgekozen, omdat ik allerlei feitjes over de omgeving uit mijn hoofd heb geleerd. Dat vind ik leuk! Terwijl we wachten tot Tom en Rikki de touwen hebben uitgehangen, vertel ik dus van alles over de Schotse kolonie die hier ooit was en waar de naam Bannockburn vandaan komt, het mijnverleden van de omgeving dat terug te zien is in de onnatuurlijk kale rotsen en het kunstmatige Lake Dunstan waar we nu naast staan. ‘Ruiken jullie die geur in de lucht?’ vraag ik ten slotte en er gaan meerdere neuzen de lucht in. ‘Wie weet wat dat is?’ Dat het een kruid is kunnen de meesten nog wel raden, maar wat voor kruid? ‘Tijm!’ verklap ik aan de deelnemers. ‘Er staan hier allerlei wilde tijmplantjes. En de klimmers die deze klimroutes hebben uitgezet hadden een gevoel voor humor, want meerdere routes hier hebben een referentie aan die tijm. Vandaag gaan we ‘No thyme to die’ hier links en ‘Thyme is money’ rechts klimmen. En als jullie heel snel zijn, kunnen we daar ook nog ‘Space-thyme-continuum’ aan toevoegen!’
De touwen hangen klaar, de klimgordels zijn aan en de basis is uitgelegd: we gaan klimmen!
Net zoals gisteren vliegt de tijd en iedereen geniet. Ik houd onze blaaskaak goed in de gaten. Alhoewel hij bij aankomst beweerde dat ‘deze rots zo makkelijk was dat hij hem ook wel zonder touw zou kunnen beklimmen’, dimt hij al snel in wanneer hij merkt dat het toch niet zo simpel is.
‘Ho ho, rustig!’ spring ik in wanneer ik zie dat Matthew het touw waar Lisa aan vast zit zo snel laat vieren dat ze achterstevoren naar beneden moet rennen en bijna haar evenwicht verliest. ‘Geef haar de kans om langzaam naar beneden te lopen.’
Aan het eind van de dag zetten we onze blije cliënten weer af in het centrum van Queenstown en praten we in onze woonkamer na. Ook deze deelnemers gaven aan dat ze het een hele leuke dag hadden gevonden, dus dat deel is in ieder geval geslaagd. Heeft Osian nog verbeterpunten voor ons? ‘Another great day!’ begint Osian, terwijl hij zijn boekje tevoorschijn haalt. ‘Let me see what I have written down.’ Ik open mijn schrift om aantekeningen te maken van zijn feedback. ‘Hm, yeah just some little points. Zorg ervoor dat de lus waar je klimmers zich aan vast maken niet enorm is. Dat ziet er niet alleen slordig uit, maar het creëert ook het risico dat een klimmer een arm er doorheen steekt en vast komt te zitten en nog meer onaangename dingen. Een kleine lus is prima. En blijf scherp op de buddy checks tussen de klimmer en zekeraar! Je wilt niet het risico lopen dat ze ineens bovenaan de muur hangen met een open karabiner, omdat ze elkaar niet gecontroleerd hebben. En Tom, had jij nou een klimmer die z’n telefoon nog in zijn broekzak had? Zorg ervoor dat je dat vooraf controleert! Nogal vervelend als dat ding van zes meter hoogte valt en iemand hersenschade bezorgt.’ We grinniken, nee dat is niet ideaal! ‘Verder goed gedaan hoor jongens, het gaat vast goed komen met die assessments.’
Stort niet de afgrond in a.u.b.
De volgende middag zitten we op dezelfde manier met Benny in de woonkamer. Vandaag hadden we een groep cliënten mee om een deel van de Routeburn trail te wandelen. De Routeburn was de eerste lange hike die we met onze cursus deden en op een poëtische manier is het ook de route waar we volgende week onze assessments zullen doen.
‘Het was een leuke dag jongens,’ begint Benny zijn terugkoppeling. ‘Jullie vulden elkaar goed aan.’ ‘Yeah dreamteam!’ roept Mats terwijl hij me een high five geeft. Omdat Tom ziek is en Rikki niet wandelt, moesten we het vandaag met z’n tweeën doen. Dat ging voortreffelijk! Mats had een heerlijke goofy sociale energie en kletste de hele dag met iedereen over koetjes en kalfjes. De groep voelde zich duidelijk op hun gemak bij hem. En ik ging helemaal op in de rol van reisgids zoals ik die ook van mijn werk in Griekenland kende. Ik trok al mijn feiten tevoorschijn, maakte grapjes en hield in de gaten dat iedereen in orde was. Ik was alweer helemaal vergeten hoe leuk ik dit werk eigenlijk vind!
‘Ahum,’ schraapt Benny zijn keel om ons gekwebbel te doen stoppen. ‘Goed ook, Jorinde, dat je je wandelstokken mee had en aangaf dat cliënten die mochten gebruiken als het nodig was. Voor die oudere man was dat een goed hulpmiddel.’ Ik knik. Er was vandaag een Nederlandse man van in de zeventig mee die in Queenstown zijn dochter bezoekt die hier vier jaar geleden naartoe verhuisd is. Zij had hem opgegeven voor deze excursie en af en toe had hij echt moeite met de stijgingen in het pad. Voor mij was het even een gekke invasie van ‘thuis’ in mijn reisbubbel. De man sprak Engels met een oer-Hollands accent en was erg blij dat er een Nederlandse begeleider mee was, zodat hij me onmogelijke woorden kon laten vertalen terwijl hij het met Mats over de VOC-handel had. Schud maar even de vertaling voor ‘nootmuskaat’ uit je mouw terwijl je in the middle of nowhere loopt!
‘Ook een leuk trucje met die vogel, Mats,’ vervolgt Benny. ‘Ja cool he! Dat had ik van Jake van de andere groep geleerd!’ glundert Mats. Terwijl we ‘s ochtends stilstonden bij een van de hangbruggen, introduceerde hij ineens iets nieuws. ‘Even kijken of dit werkt hoor!’ zei hij tegen de groep. Hij schuurde met zijn hiel wat over de zandgrond en stapte weg. ‘Ja en volgens mij moet die vogel dan… Ja, kijk!’ Een South Island Robin, die een beetje lijkt op een lichtgekleurde merel, hupste brutaal naar voren tot vlak voor Mats’ schoen en scharrelde over het opgerulde zand op zoek naar beestjes. De groep maakte allerlei bewonderende geluiden en er werd druk naar camera’s gezocht. Ondanks de prachtige bergen, bijzondere plantensoorten en uitdagende wandeling, stal deze vogel duidelijk de show.
‘Dan ook nog een paar verbeterpunten…’ Benny slaat de bladzijde van zijn notitieboekje om. ‘Oh ja, maak je briefings nog completer. Weet waarom je iets vertelt en kies ook het juiste moment. Praten over het dragen van laagjes kleding is bijvoorbeeld handig na ongeveer tien minuten en de eerste helling. Dan is iedereen opgewarmd, willen ze graag een slok water drinken of iets uittrekken en heb je dus een goede reden om te praten over kleding en even de schoenen te checken.’ Ik schrijf mee terwijl hij praat, dit is echt een goede tip! ‘En denk er ook aan dat je veilige plekken uitkiest om te praten. Is een smal pad met een diepe afgrond ernaast een goede plek om die ene mooie boom te introduceren?’ We schudden allebei braaf ons hoofd, terwijl we inderdaad vandaag enthousiast naast een duizelingwekkende afgrond naar een boom hebben staan wijzen. Als gids moet je er blijkbaar niet vanuit gaan dat volwassen mensen zelf zo slim zijn om niet de afgrond in te duiken…
‘En Jorinde, let er ook op dat je niet naast een razende waterval gaat vertellen over de waterval, dan kan niemand je horen.’
We praten nog even over andere onderwerpen die we in onze praatjes kunnen verwerken, zoals het toilet-protocol en de ecologie van Nieuw-Zeeland of welk eten geschikt is voor wandeltochten en dan maken Benny en ik een plan voor morgen. Omdat Mats zijn EHBO-cursus moet herkansen en Tom nog ziek is, ben ik morgen in mijn eentje de reisleider. Spannend, maar bring it on!
Volg mij!
Om half zeven ‘s ochtends word ik door Benny gebeld: ‘Morning, change of plans! Because of bad weather we can’t go to the Routeburn, we’ll do Mount Crighton instead. Can you call all the clients and check if they still want to come?’
Een paar uur later lopen we onder een grijsbewolkte hemel weg bij de parkeerplaats. Gelukkig wilden alle drie de klanten nog steeds mee en heb ik dus nog steeds mensen om op te oefenen.
Een klein groepje is ideaal voor mij als enige gids en ergens vind ik het wel lekker om vandaag de enige gids te zijn; dan hoef ik het podium niet te delen.
‘Kijk, dit is een “Lancewood”, of in het Maori “Horoeka”,’ wijs ik naar een hele lange dunne spriet waar alleen uit de top bladeren groeien. ‘Bijzonder is dat deze boom in de eerste levensjaren er compleet anders uitziet dan in de volwassen vorm. De bladeren veranderen dan van deze lange leerachtige stroken in kortere en sappigere bladeren, de stam wordt veel dikker en krijgt ineens zijtakken. Er wordt wel gedacht dat de Lancewood op deze manier groeit, om niet opgegeten te worden door de Moa. Weten jullie wat een Moa is?’ Er wordt nee geschudt. ‘De Moa was een enorme loopvogel, een soort struisvogel, van wel drie meter hoog die hier ooit rondstruinde als een grote grazer.’ De Chinese vrouw in de groep zet komisch grote ogen op terwijl ze zich dit enorme beest voorstelt. ‘Niet gek dat een Moa deze bladeren niet smakelijk vindt, moet je voelen hoe hard en stevig ze zijn! Die werden ooit als paardenzwepen en als schoenveters gebruikt.’ De deelnemers voelen allemaal even aan het stugge blad. ‘En horo eka was daarnaast voor de Maori mensen ook belangrijk,’ vervolg ik mijn verhaal. ‘Een Maori jongen die later chief zou worden plantte een kleine horo eka ergens en moest daar dan voor zorgen als “zijn boom”. Van de houten stam werd dan vele jaren later zijn chiefs staf gemaakt. Om de staf te versieren werden er knopen in de soepele stam van de jonge boom gelegd die later bijzondere knoesten en bochten vormden. De staf van Gandalf, in Lord of the Rings is op diezelfde manier van een Lancewood gemaakt.’ Dit laatste feitje is altijd een favoriet en mijn cliënten bekijken de gekke plant geïnteresseerd.
We lopen verder en tackelen een paar steile hellingen. Ik merk dat ik er meer moeite mee heb dan twee van de deelnemers, een berggids in Oostenrijk is en een Duitse wandelfanaat. Zij lopen op zo’n hoog tempo dat ik zelf buiten adem ben. Voor de Chinese dame gaat het ook te snel en huffend en puffend strompelt ze naast Benny. Sneaky manoeuvreer ik ons zo, dat zij samen met mij vooraan loopt. Probleem opgelost! Zo bepaalt zij de snelheid dat we deze helling beklimmen. Bijkomend voordeel is dat ik zelf ook niet loop te hijgen als een paard.
We steken een brug over langs een kleine waterval en ik wijs naar een boom met een gekke afbladderende bast. ‘Dat is een “paperbark tree” of “op de grootste fuchsia soort. Je kunt wel zien waar de naam vandaan komt hè, met die bast die lijkt op papier. Dat is een manier om zichzelf te beschermen tegen ziekteverwekkers. De boom heeft prachtige roze bloemen en heerlijke besjes die helaas meestal door de possums worden opgesnoept.’ Ik vind gelukkig nog een paar van de zoete witte druifjes en deel ze uit. ‘Waar vinden jullie dit naar smaken?’ ‘Lekker!’ antwoordt de Duitser en ik knik.’Ja he!’ ’Ik vind ze altijd een beetje op turkish delight lijken,’ zegt Benny en iedereen lacht.
Vantevoren vond ik het best spannend om vandaag alleen met Benny te begeleiden. Ik ken onze instructeur inmiddels als een vrij directe, soms botte man, waar ik niet altijd even goed mee overweg kan. Alhoewel hij af en toe onverwachts grappig uit de hoek komt, is hij meestal zakelijk, streng en gereserveerd. Zelfs na drie maanden bijna elke dag met hem doorgebracht te hebben, weet ik bijna niets over Benny. Tijdens deze cliëntendagen zie ik ineens echter een hele andere kant van hem. Hij is vrolijk en spraakzaam en maakt grapjes, zijn feedback is constructief en hij lijkt echt betrokken te zijn. Ik merk dat ik als gids echt veel van hem kan leren!
Nadat we nog een helling hebben getrotseerd komen we bij een splitsing in het pad. ‘Ik ben hier nog nooit rechtsaf gegaan, maar volgens mij betekent dit dat er over 200 meter een tunnel is,’ wijs ik op het bordje naar rechts. ‘Zullen we even op onderzoek gaan?’ Er wordt enthousiast geknikt en we gaan op avontuur. Terwijl we onder de bomen doorlopen, wijs ik naar de lange wollige slierten die van de takken naar beneden hangen en een sprookjesachtige sfeer creëren. ‘Dit heet ‘Old man’s beard. Het is een korstmos, wat betekent dat het een symbiose is van een schimmel en een alg is. De schimmel vormt de structuur en de alg maakt fotosynthese mogelijk, waarmee energie wordt geproduceerd. Old man’s beard groeit alleen op plaatsen waar de luchtkwaliteit heel goed is, dus aan de hoeveelheid die hier hangt kun je zien dat de lucht erg zuiver is!’ Ik snuif even nadrukkelijk.
Het pad wordt nu steeds smaller en dan verschijnen aan weerszijden dikke rotswanden, begroeid met mossen. In een rijtje schuifelen we tussen de ruwe stenen door, tot aan het korte donkere tunneltje dat ooit voor de mijnindustrie is aangelegd. Een avontuurlijke boom heeft zelfs een manier gevonden om boven ons hoofd te groeien en blokkeert het daglicht nog meer. Aan de andere kant van de tunnel is een smalle rand en een afgrond met een steil paadje naar de rivier. Die kant gaan we niet op. Voordat we weer omkeren om terug te lopen stoot Benny me aan en wijst naar een struik die naast het pad groeit. ‘Weet je nog wat dit voor plant is?’ Ik denk even na en dan schiet het me te binnen. ‘Oh jongens, kijk nog even naar deze plant!’ roep ik de anderen erbij. ‘Dit is de Tutu, een van de weinige giftige planten van Nieuw-Zeeland. Je kunt hem herkennen door deze paarse kleur aan de onderzijde van de bladeren. En zie je die besjes, die lijken op kleine zwarte pompoentjes? Het sap van de besjes bevat een neurotoxin, wat betekent dat je zenuwstelsel uitvalt als het in je lijf komt. Deze gaan we dus niet proeven!’
We lopen weer terug door het tunneltje en vervolgen de route. Onderweg wijs ik naar de heuvels en vertel nog meer over de mijnbouw in dit gebied en hoe je de tekenen daarvan nog steeds in het land ziet. We lunchen bij Sam Summers hut, een historische blokhut van een mijnwerker genaamd Sam, die hier tot hoge leeftijd onder primitieve omstandigheden heeft gewoond.
‘Ik begeleid de rest van de wandeling wel,’ zegt Benny wanneer we bijna klaar zijn met eten. ‘Je hebt al genoeg gedaan, ging goed.’ Ik knik. ‘Is goed hoor. Ik vind het leuk, dus ik vind het ook niet erg om door te gaan. Wat jij wilt!’ Ik meen het ook echt, ik heb echt genoten van de afgelopen uren. Ik krijg er zo veel energie van om in die gidsenrol te kruipen en ik vind het heerlijk om de groep enthousiast te zien. Het is ook een geruststelling om te merken hoe veel ik eigenlijk te vertellen heb en dat er nog zoveel is wat ik niet heb gedeeld! Dat assessment komt echt wel goed!
De toekomst is nu
Dat we nu al bijna ‘afgestudeerd’ zijn, betekent natuurlijk ook dat het einde van onze tijd in Queenstown in zicht komt. Het aftellen is begonnen en er moet weer naar de toekomst gekeken worden. Regelmatig begint het echte leven al een beetje onze outdoor-bubble binnen te kruipen, zoals wanneer Chleo een sollicitatiegesprek heeft om als begeleider in een zomerkamp te gaan werken. In haar oodie en met ongekamde haren komt ze de kamer binnen. ‘Ah ik ben zo nerveus! Kunnen jullie me helpen voorbereiden?’ ‘Ja hoor, is goed!’ zeggen Jessie en ik allebei. ‘Maar zou je niet even wat anders aandoen?’ vraag ik. ‘Oh, denk je dat dat nodig is?’ reageert ze en ik knik. ‘Het is belangrijk om je netjes te presenteren. Heb je een nette blouse of shirt? En misschien kun je ook je haar even borstelen.’
In een sweatshirt en met een (nog steeds warrige) paardenstaart komt Chleo even later bij ons zitten. Alsof we de interviewer zijn, stellen we haar wat oefenvragen en proberen we haar te helpen de ‘uhms’ en ‘sorry’s’ uit haar antwoorden te halen. En dan gaat de telefoon. Chleo heeft haar gesprek via Zoom, terwijl Jessie en ik af en toe vanaf de zijlijn onze duimen opsteken of meeknikken. Ze doet het zo goed! Ik weet niet wat ik zie, het is alsof er een hele nieuwe Chleo tevoorschijn komt. Ineens zie ik de prachtige volwassen vrouw die ze binnen een paar jaar gaat worden, wanneer de chaotische tiener een beetje is weggezakt. Een vrouw die warm en zorgzaam en grappig en stoer is. Ik hoop dat ik die Chleo nog een keer ontmoet.
Ook Mats komt nu tot bijzondere inzichten over zijn toekomst. ‘Jongens, ik mis mijn eigen ritme,’ zucht hij, terwijl we met zijn allen aan de eettafel zitten. ‘Gewoon sporten en werken in de supermarkt en af en toe met vrienden afspreken. Mijn eigen omgeving, een beetje mediteren en toewerken naar hoe ik wil zijn. Ik hoor mensen altijd over hoe geweldig reizen is, maar ik denk dat dit niets voor mij is. Ik kan niet wachten om gewoon weer naar huis te gaan!’ Verbaasd staar ik hem aan. We zijn op een van de mooiste plekken ter wereld, ons leven nangt van avonturen aan elkaar en hij wil naar huis om... in een supermarkt te werken? Ik kan me hier echt niets bij voorstellen! Maar ja, we hoeven natuurlijk ook niet allemaal hetzelfde te willen. En hoeveel makkelijker zou mijn leven zijn als ik ook gewoon tevreden zou kunnen zijn met wat ik in Nederland heb?
Ook voor Tom en Don en Rikki en Nilsson ligt het leven thuis op ze te wachten. Tom wil misschien tijdens de zomer in Schotland als gids gaan werken, Don gaat weer terug naar Canada en zijn baan als kok en Rikki overweegt in Australië een opleiding tot verpleegkundige te doen. Nilsson is al thuis in Nieuw-Zeeland, maar hij kijkt er enorm naar uit om terug naar het Noordereiland te gaan en een relatie op te bouwen met de vrouw die hij vlak voor het programma heeft ontmoet.
En dan besluit ook Jessie om na ons programma toch niet veel langer in Nieuw-Zeeland te blijven. Ze heeft wel een visum waarmee ze langer kan blijven, maar haar geld begint op te raken, hier werk zoeken vindt ze lastig en ze wil graag de zomer doorbrengen met haar zieke opa en andere familie. Haar plan is om na het programma met een kleine omweg via Australië terug naar de Verenigde Staten te reizen.
Alleen voor mij is de toekomst nog geheel onzeker. Ik wil graag in Nieuw-Zeeland blijven om te werken en te reizen, maar op dit moment kan het nog alle kanten op. Ik heb voor twee banen gesolliciteerd, maar nog niets gehoord. Ik weet nog niet in welk deel van het land ik wil blijven of waar ik zou wonen. Zelfs mijn visum is nog niet rond, dus misschien word ik over twee weken het land wel uitgezet. ‘Als dat zo is koop ik een ticket naar Zuid-Oost Azië’, bedenk ik. Ik loop rond met een knoop in mijn maag van alle onzekerheid, maar waardeer tegelijkertijd deze unieke vrijheid: hoe vaak komt het nou voor dat je geen idee hebt hoe je leven er over vier weken uitziet of zelfs in welk land je dan woont?! Maar tot die tijd: nog negen dagen van de opleiding te gaan...
Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?
Lees in mijn volgende blogs over het einde van een avontuur en het begin van iets nieuws!
En wil je nóg meer meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Schrijf je in voor de automatische updates voor deze blog, volg mij op Instagram via 'opreismetjorvos' of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[userId] => 372454
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100569
[countryId] => 136
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 82
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Queenstown
[travelId] => 528476
[travelTitle] => Nieuw-Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2023-01-09
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nieuw-zeeland,queenstown
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-puntjes-op-de-i-deel-1
)
[4] => stdClass Object
(
[username] => karinendiane
[datePublication] => 2024-04-06
[title] => Van Denham naar Exmouth
[message] =>
Dag 20
Vandaag een rustig ontspannen dagje. Een bezoek gebracht aan Monkey Mia. Waarom dat zo heet weet niemand maar geen aap gezien daar en ook niemand die Mia heette. Toen we om 09u aankwamen, vertelde de ranger dat de dolfijnen al langs geweest waren maar de kans is altijd dat ze terugkomen. Er is een groot stuk van de zee en het strand afgezet waar je niet mag zwemmen. Dat is het gebied in de zee waar de dolfijnen vrij kunnen zwemmen als ze al komen. We liepen de jetty op en ineens zagen we een mega schildpad met zn oranje koppie. In de verte zagen we een paar dolfijnen en toevallig stond de ranger naast ons. Zij vertelde ons dat de kans dan groot was dat de dolfijnen terug zouden komen. En ja hoor. Ineens lagen ze bijna op het strand. 8 stuks waarvan 1 baby van een paar maanden oud. Ze zwommen rustig en gedroegen zich relaxed. Die kunnen ook weer op het lijstje van dieren. Alleen de slang en de spin ontbreekt nog haha. Tijdens de koffiebreak kwamen er twee brutale Emu's die gewoon op het strand en langs het terras rond liepen. De dolfijnen zien blijft ook echt leuk.
Op de terugweg nog even gekeken bij Little Lagoon. Prachtig blauw water. Is niet goed vast te leggen op een foto zoals met meer dingen maar het geeft toch een aardig beeld.
Omdat het zo warm was (36 graden) de middag doorgebracht in een parkje aan het strand. Heerlijk lezen in de schaduw met een windje. Het is fijn dat we altijd alles bij ons hebben in ons campertje. Van alle gemakken voorzien dus.
Dag 21
Dit wordt mn kortste verslag van deze reis haha.
Vandaag een reisdagje en onderweg was er niet veel te zien behalve de temperatuurmeter die steeds hoger opliep tot 40 graden vandaag. We zijn weer even gestopt bij Eagle Bluff waar we eergister die manatee en haai zagen maar door de wind was het water een beetje troebel dus op een paar stingrays na was dat het wel.
In Carnarvon stukje langs het water gewandeld en met de wind erbij was t wel te doen.
In de middag bij het zwembad gelegen maar wel in de schaduw want het is het is echt te warm in de zon.
We staan op een camping in een gebied waar heel veel fruit geteeld wordt dus veel fruitplantages. Morgen voordat we vertrekken maar even een kijkje nemen bij de buren om te zien wat er verbouwd wordt. En hoe de prijzen zijn. Afgelopen week kostte een komkommer 3e en een kilo sinaasappels 10e dus tsja...het levensonderhoud is hier echt een stuk duurder dan in Nl. Kan dat nog dan? Ja, dat kan hier zeker.
Dag 22
We gaan de aankomende tijd meer naar een strand/ relaxvakantie toe. In het Cape Range NP liggen heel veel mooie stranden waar je heel erg goed kan snorkelen. Zou leuk zijn als we met een schildpad kunnen zwemmen.
Vandaag na een rit van een paar uur de rest van de dag al in zee gelegen.
Dat is momenteel de enige plek waar het goed vertoeven is. Vandaag was het 41 graden wat een nieuw record is. In de zee koel je wel af ondanks dat het water 27 graden is. Je kan ook een heel eind de zee in lopen voordat je knieen een keer nat worden. Eindelijk kan ik gaan zwemmen haha. Ik ben met mn Gopro de hele zee doorgeweest en heb een filmpje gemaak van een rog/vis.......geen idee welke vissoort maar zag er leuk uit. En we zagen weer een bepaald soort rog met een megalange staart. Morgen gaan we naar Yardie Creek. We zullen weer aardig wat tijd al snorkelend door gaan brengen in de zee!!
PS...Google zegt dat die ene vis die er leuk uitzag een gitaarrog was.
Dag 23
Bikini aan, snorkelspullen in de tas en de Gopro klaar...vandaag snorkelen bij een paar bekende stranden van Cape Range NP.
Maar eerst een vroege strandwandeling en het was eb en wie weet welke vissen je nog ziet. En we wilden net het water uitgaan toen ik een rog zag. Een mooie zandkleurige met blauwe stippen. Later even gegoogled en het was een blauwgestippelde pijlstaartrog. Haha je verwacht het niet.
Vervolgens op pad en onderweg zagen we heel veel van die grote termietenbergen in het oranje landschap. Hier kan toch niks groeien als het zo warm is!
Uiteraard eerst een koffie/donutstop in Exmouth. Een bekende plaats aan zee waar we vanaf morgen 3 dagen op de camping staan en waar ik zaterdag met de walvishaai gaat zwemmen.!
Maar we hadden een probleem met de koelkast. Vannacht een plek zonder stroom gehad maar dat moet makkelijk kunnen met een volle batterij. De batterij was in de ochtend nog vol genoeg dus de koelkast zou het moeten doen. En dat is best handig bij 37 graden want anders kunnen we de inhoud weggooien! In Exmouth gebeld met het noodnummer. Volgens die mevr kunnen we sws maar 1 nacht zonder stroom staan en dan moeten we weer aan de stroompaal. Dus we moesten dat eerst maar proberen. De nieuwe camping gebeld en die had gelukkig nog een plek met stroom. Hop de camper aan de stroompaal gekoppeld en de koelkast sprong weer aan dus dat was heel fijn. Omdat we de koelkast een tijdje aan het stroom moesten laten staan en we dus even op de camping moesten blijven, zijn we het zwembad ingedoken. Een heerlijke verkoeling bij 37 graden. Gelukkig zijn die vliegen hier op 1 hand te tellen. Het ligt er echt aan hoe de wind staat en we zitten aan de kust. Toch wilden we heel graag gaan snorkelen want er zijn stranden waar er geen koraal ligt maar een soort van gras en daar houden de schildpadden van. En wij willen nu eindelijk na al die jaren weleens zwemmen met een schildpad haha. We hebben al zoveel reizen gemaakt waarbij dat kon maar we hebben ze nooit gezien helaas!!
Dus wij op pad naar Osprey beach waarvan ik gelezen had dat er weleens schildpadden worden gezien. Het zeewater heeft echt een goeie temperatuur. En we lagen nog geen 5 min in het water en ik spotte een schildpad. Maar Karin lag verderop in de zee te snorkelen dus roepen onder water ging niet haha. Gelukkig kon ik Karin waarschuwen en ja hoor...een niet zo'n grote schildpad was gras aan het eten en zwom rustig onder ons door. Echt zo gaaf om het van zo dichtbij te zien. We hebben echt een tijdje met de schildpad mee gezwommen en foto's en filmpjes gemaakt met de Gopro. Dus we waren euforisch en een highfive mocht niet ontbreken haha.
Sandy beach lag op 600 meter dus naartoe gewandeld en uiteraard weer het water in want wie weet wat we nu onder water zagen. De vissen zijn er niet in grote getalen en je ziet wel wat aparte vissen en wat van die felgekleurde. En ja hoor...weer een schildpad en dit was een grote. Met een oranje koppie dus een andere die we hiervoor zagen. Het blijft echt heel tof om met ze mee te zwemmen en te observeren wat hij/zij doet. Deze ging een paar naar de oppervlakte om te ademen om vervolgens weer naar beneden te duiken. Het water was hier helder dus de Gopro maakte mooie foto's. En Kaar maakte een filmpje toen ik naar de bodem dook om dichterbij de schildpad te zwemmen. En we dachten echt dat er maar 1 schildpad was. Hoe gek was het toen we later het filmpje bekeken en zagen dat er 2 schildpadden waren. Allebei hebben we gewoon niet gezien dat er nog 1 vlak achter ons aanzwom!!
Wat een toffe middag en we waren echt enthousiast dat we nu eindelijk wel 2 ( of 3 haha ) schildpadden hadden gezien. Morgen weer een nieuwe kans onder water!
Dag 24
Vandaag hebben we weer gesnorkeld bij verschillende strandjes zoals de beroemde Oyster Shack en Turquoise Bay. Prachtig net een groot aquarium en het koraal ligt gelijk aan het strand dus je kan daar alleen snorkelen als het vloed is.Het is wel lastig onder water alles goed vast te leggen met de Gopro maar Diaan heeft weer een poging gedaan. De kleure worden mooier met een oranje filter op de Gopro maar die ligt ergens op de zeebodem...helaas! En wederom een schildpad gezien maar die lag een beetje stil te knagen op de bodem en bewoog heel weinig. Lastig te zien want hij ging op in de kleur van het koraal! Turquoise Bay deed zn naam eer aan en het water was wederom warm net zoals de buitentemp van 37 graden.
Onze camping zou een mooi nieuw zwembad hebben. Dat is er ook alleen er zit geen water in en dat zwemt wel moeilijk zeg maar. Maar dat hebben ze opgelost door ons vrijkaarten te geven voor het grote zwemparadijs wat in de stad ligt. Dus daar nog even wat baantjes getrokken en afgekoeld.
Morgen moeten we de camper een dagje achterlaten bij een garage. De schuifdeur krijg je van binnen niet meer open. Niet erg handig en veilig als je er uit moet [e-1f644]. Nou is het zo warm dat we de deur meestal open hebben maar toch. Gelukkig kunnen we de camper morgen wel missen want we gaan met een boot de zee op. Diaan gaat met haaien zwemmen en ik ga "gewoon" snorkelen. Ben benieuwd.
We hebben vanavond in de camper pasta pesto met kip gekookt want er was 1 campkitchen met alleen maar BBQ'S.Wat een hitte en buiten dat lekker die broccoli lucht enzo in je slaapkamer [e-1f631]Zo gek dat hier geen echte campkitchen is.... tenminste dat dachten we. Na het eten (het was inmiddels donker) zagen we ineens een fel verlichte ruimte met daarin een ruime keuken met diverse kookplaten, afwasbakken en voorzien van airco ook nog
[userId] => 265308
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100535
[countryId] => 11
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 113
[author] => Diane
[cityName] => Exmouth
[travelId] => 529603
[travelTitle] => 5 weken rondreizen in West-Australië
[travelTitleSlugified] => 5-weken-rondreizen-in-west-australi
[dateDepart] => 2024-03-13
[dateReturn] => 2024-04-19
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/australi,exmouth
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/265/308_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-denham-naar-exmouth
)
[5] => stdClass Object
(
[username] => karinendiane
[datePublication] => 2024-04-02
[title] => 2 weken met het campertje op pad
[message] =>
Dag 16
Vandaag via Perth naar onze volgende bestemming gereden. 2 weken geleden sliepen we daar nog maar inmiddels hebben we alweer zoveel gezien en lijkt het alsof we al veel langer weg zijn!
We reden eerst naar het Yanchep NP en hoopten daar een koala te zien. Ik geloof dat dat de enige plek is waar dat zou kunnen deze vakantie. En gelukkig troffen we er 2 waarvan er 1 slecht te zien was omdat ie lekker lui tussen een paar takken hing. Maar de 2e konden we echt goed zien. Te schattig die beestjes. Doorgereden naar de zandduinen in Lancelin waar je kon sandboarden. Al eens geprobeerd in Peru en dat bleek geen succes haha. Wel supermooi om die uitgestrekte witte duinen zo te zien. Samen uiteraard een bergje beklommen. Overigens kwamen we die witte duinen/bergen ook nog vaker tegen op weg naar de camping. We komen alweer meer in een onbewoonde wereld waar het groen en oranje is maar dus ook met veel witte zandduinen.
Toen door naar Nambung NP om de Pinnacles te bewonderen. Maar we kwamen in een file terecht omdat er een mega ongeluk was gebeurd en zelfs de traumaheli kwam.
Mazzel dat je dichtbij Perth zit anders kan je denk ik wel even wachten op hulp. Dus we stonden wel een tijdje stil. Konden we mooi alvast de foto's uitzoeken want we maken er uiteraard weer veel te veel!
De Pinnacles zijn ongeveer 30000 jaar oud en liggen in een woestijngebied en het zijn een soort van zandsteenzuilen maar bizar om te zien hoe ze verspreid over dat stukje woestijn liggen. Hoe het toch allemaal zo kan ontstaan?!
Het was fijn dat we de 400km vandaag steeds konden onderbreken met een bezienswaardigheid. Het laatste half uur heeft Andre Hazes senior ons er doorheen getrokken en al meezingend bereikten we de camping. Morgen wederom een dag van 400km maar ook weer veel te zien!
Dag 17
Vandaag een aardig reisdagje maar onderweg weer genoeg te zien. Als eerste stop een koffiestop in Geraldton. Ik dacht even lief snel een verse koffie voor Kaar te halen maar de bonen moesten nog geplukt en verwerkt worden want dat duurde 20 minuten voor een bakkie koffie!. Maar ach we hebben vakantie en we zaten heerlijk in de zon. We wilden nog even wat boodschappen doen maar alles was dicht want ook hier geldt dat het bijna Pasen is. Gelukkig hebben we nog voor dagen eten en water! Dat het Paasweekend is, zie je ook wel aan het verkeer. Het lijkt wel of iedereen zn caravan uit de stalling heeft gehaald.
Onderweg nog verschillende stops gemaakt. Als eerste bij de Hutt Lagoon, the pink lake. Inderdaad rose/paars van kleur. Weer eens wat anders.
Daarna langs de kust verder gereden met mooie kliffen zoals Natural Bridge en Island Rock.
Het enige negatieve hier zijn de vliegen die er ineens zijn. Vreselijk. Hoe hard het ook waait, ze blijven komen. Je hebt twee soorten. De kleine voel je nauwelijks maar zijn er in grote getalen. Dan heb je nog een soort die zoemt en op je gezicht gaat zitten. In/op je neus, op je lippen en wangen, achter je bril. AFSCHUWELIJK en dan daarbij dat zoemen.
We hopen dat dat een tijdelijk iets is maar zijn bang dat we deze nieuwe huisvrienden gaan houden. Nu is het donker en zitten we buiten en er is geen vlieg te bekennen dus blijkbaar alleen bij hitte want vandaag was het 33 graden. Wel weer een prachtige sterrenhemel. Er is een combinatie van sterren die we altijd zien maar of het nu de steelpan, koekenpan of fluitketel is...we weten het niet haha. Een lekkere curry met rijst gemaakt en ik ga zo maar weer eens proberen van Karin te winnen met Skipbo.
Dag 18
Vandaag wilden we alle highlights van Kalbarri NP gaan bekijken. Gister waren we al gewaarschuwd dat de temperatuur in het park kan oplopen tot 40 gr en je loopt nergens beschut en je moest 3 liter water pp meenemen!! Nu hebben we ons campertje bij ons dus sws altijd alles bij ons. We bedachten dat we lkkr vroeg het park in zouden gaan want dan is het nog niet zo warm. Dus half 7 de wekker, snel ontbijten en weg. Maar maar om ons tegen de vliegen te beschermen eerst even naar de supermarkt om te kijken of ze een vliegennet hadden om over je hoofd en nek te doen. Gelukkig hadden ze die nog! Dat was echt onze redding. De highlights zoals Zbend en Nature Window waren echt heel mooi. Zbend deed ons gelijk aan de Grand Canyon denken maar dan in het klein. De wandelingen er naartoe stonden als class 3 a 4 dus medium tot redelijk zwaar maar dat viel heel erg mee. Het was ook nog redelijk bewolkt dus het was "maar" 32 graden om 9 uur! We zagen het vanaf de camping in no time oplopen van 23 graden naar 32 graden!! En wat waren we blij met de netjes om ons hoofd. We dachten natuurlijk flink voor schut te lopen maar bijna iedereen droeg ze en degene die ze niet had die waren constant met hun handen aan het wapperen haha. Volgens de locals hier wordt het minder naarmate we naar boven reizen...gelukkig.
We waren dus vroeg het park weer uit en zijn doorgereden naar een graspark aan een stuk strand waar we konden relaxen, boek lezen en even helemaal niks...heerlijk!
Vanavond staan er pannenkoeken op het menu en morgen reizen we door naar Denham waar we mogelijk dolfijnen gaan zien.
Dag 19
Vandaag een stukje moeten rijden. Inmiddels al 3800km gereden in 2 weken. Daar doe ik met mn priveauto ruim een half jaar over haha. Ik zou bijna zeggen gelukkig reden we wat langer in de camperwant het was 37 graden dus heerlijk met de airvo aan. Ook in dit gedeelte geldt.. als je buiten bent, komen die vliegen weer. Die beesten gaan heel hinderlijk net iets je neus in of net iets je oor in en blijven te lang op je lip zitten of kruipen achter je bril. Vreselijk. Dus ons vliegennetje maar weer op. Dat werkt wel super! Ik zou best in Australië kunnen wonen maar niet in een gebied met die vreselijke hinderlijke vliegen!
We reden eerst naar Hamelin Pool en daar kon je iets van stromatolites in het water zien. Daar aangekomen liepen we naar de zee maar wat bleek...de boardwalk was gesloten ivm instortingsgevaar na 1 of andere orkaan...in 2021!!! Waarom men dan niet aan het begin van de weg een bord plaatst met daarop met koeieletters dat het gesloten is. Nee, dan laat je lekker iedereen daar voor niks naartoe rijden!!! Ik overweeg een klacht te schrijven haha.
Daarna een stop bijShell Beach. Dat is een prachtig wit strand met i.p.v zand allemaal hele kleine witte schelpjes. De zee is daar net badwater qua temperatuur dus zelfs ik ging erin. Dat geeft hoop voor de andere mooie stranden die nog komen gaan en waar je top kan snorkelen.
De tweede stop was bij Eagle Bluff lookout. Daar zagen we vanaf de boardwalk een zeekoe ( manatee ), een eagleray en een kleine haai. Het water was kraakhelder. Gaaf hoor.
Op de camping aangekomen eerst maar eens even een wasje gedaan. Heerlijk weer een schoon bed.
Gelukkig hebben we voor het eten nog macaronisaus in de koelkast staan want je kunt niet koken hier. Alle campings hebben een campkitchen waarvan sommige heel luxe maar hier niks. We hebben dus de gasfles voor het eerst sinds 2 weken gebruikt om alleen even de macaroni te koken.Nu voor het campertje buiten lezen. Geen vliegen hier en nog 26 graden...heerlijk! Morgen naar Monkey Mia waar de dolfijnen, als ze er zelf zin in hebben, naar het strand komen. Zal vast commercieel zijn maar gelezen dat alles onder supervisie gaat dus we gaan daar toch even een bezoekjebrengen en een ochtendje aan het strand doorbrengen!
[userId] => 265308
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100432
[countryId] => 11
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 118
[author] => Diane
[cityName] => Denham
[travelId] => 529603
[travelTitle] => 5 weken rondreizen in West-Australië
[travelTitleSlugified] => 5-weken-rondreizen-in-west-australi
[dateDepart] => 2024-03-13
[dateReturn] => 2024-04-19
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/australi,denham
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/265/308_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 2-weken-met-het-campertje-op-pad
)
[6] => stdClass Object
(
[username] => reneenmarliesopreis
[datePublication] => 2024-04-02
[title] => Haere Rā Aotearoa
[message] =>
Easy, laid back.We zijn al helemaal in de mood van de kiwi’s. Check out vandaag 11.00 uur. Mooi, dan hebben we de tijd. Rustig aan ontbijten, koffers en tassen reorganiseren voor de vlucht naar Dubai. Toegangspassen van het hotel inleveren en de bagage in bewaring geven. We moeten pas om 18.00 uur op het vliegveld zijn, dus genoeg tijd om Auckland nader te exploren.
We moesten echt nog naar the Old Custom House. Een soort Bijenkorf maar dan luxer. We zochten gisteren al en begrepen het niet. We waren op het adres, maar op het pand was nergens iets van The Old Custom House te vinden. Galleria, dat is wat erop stond. Gisteren genegeerd maar nu dan toch maar naar binnen. Alle topmerken hier te koop. Ik denk dat we het zeker een kwartier hebben volgehouden maar we voelden ons daar niet helemaal thuis. Wat dan? Die toren natuurlijk. De Sky Tower. Gezien en gefotografeerd, maar nu gaan we omhoog. Eerste vlucht is naar de 51eetage. En daarna nog eens 15 (?) omhoog. Je ziet Auckland dan echt van een andere kant.
Nog maar een paar terrasjes en wat souvenirzaken en dan naar het hotel om de bagage op te halen. En een Uber te reserveren. Uitstekend weer hoor. Op tijd, veilig en plezierig zo’n Ubertje. En zo waren we ietsjes te vroeg (ruim een uur denk ik) op het vliegveld. Snel de bagage afgegeven en net zo snel door de security check. Een yoghurtje bij één van de eethoeken op het vliegveld en vervolgens naar de gate. De A380 stond er al, en vanuit de gate hadden we een mooi uitzicht op dat enorme vliegtuig. We hebben hoge verwachtingen van het toestel en de vliegmaatschappij Emirates. Maar we hopen allebei wel dat we veel zullen slapen op deze 17 uur durende vlucht.
Goodnight, CU in Dubai!
[userId] => 213890
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100422
[countryId] => 136
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 70
[author] => rene en marlies
[cityName] => Auckland
[travelId] => 529572
[travelTitle] => Nieuw Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2024-03-02
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/741_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => haere-r-aotearoa
)
[7] => stdClass Object
(
[username] => reneenmarliesopreis
[datePublication] => 2024-04-01
[title] => De laatste stuiptrekkingen in NZ
[message] =>
Toen we een paar dagen geleden naar het noorden reden was de State Highway 1 gesloten. We moesten een behoorlijk stuk omrijden. Speciaal voor het paasweekend waren de pilonnen aan de kant geschoven en de weg dus opengesteld. Voor ons? Of voor iedereen inclusief kiwi’s die de weg opgaan. Of eigenlijk speciaal voor de oldtimers. Want op zondag is het in heel Nieuw Zeeland druk op de weg met de mooiste en meest bijzondere oldtimers. Zoveel hebben we er nog nooit gezien, en zeker niet rijdend op de weg.
De zon scheen ’s morgens al uitbundig en het bleef de hele dag weer mooi weer. De koffiestop was ergens in een klein plaatsje. We moesten er voor terugrijden want voordat het wisten waren we het dorp al weer gepasseerd. Maar we waren er zo aan toe, dat wachten niet langer kon. En de bakery die we in het voorbijgaan zagen trok voldoende van onze aandacht. Lekkere dingen in de vitrine en hopen op goeie koffie. Gek genoeg drinken we alle koffie die we krijgen, maar eigenlijk zijn we wel kritisch op de kwaliteit. Soms vergeten we even waar je doorheen moet als je lekkere koffie wilt. Herrie!
Koffie ok, scone lekker. En zoals we ook al deden toen we nog met kleine Tom en Lisa op vakantie gingen: voordat we verdergaan, gaan we allemaal plassen. Jamaar, ik hoef niet. Niks mee te maken, je gaat. Alles zag er prima uit, behalve de toiletten. Dat deed ons denken aan hoe je ze in aziatische landen aantreft. Even doorbijten dan maar.
In Auckland eerst naar het hotel, bagage afgeven en dan de auto inleveren in de stad. Omdat de tank dan altijd vol moet zijn, is het spannend om te zien welke mogelijkheden er zijn om te tanken. Zo dicht mogelijk bij de stad. Mmm, dat werd tanken bij een station al in de stad. Maar met de digitale maps geen enkel probleem, ook niet om dan binnendoor bij het hotel te komen. De kamer was al klaar en dus kon de bagage direct op de juiste plek gezet worden. En dan de auto terugbrengen en de stad in.
Een stad? Zijn we niet meer gewend. De toren, haven, de winkels. We deden een eerste ontdekkingsreis, kochten nog wat souvenirs en deden een vroege maaltijd (salade) in de zon met uitzicht op de haven. Mooi, dan hebben we al gegeten (en gedronken) en kunnen vanavond volstaan met iets kleins. En zo waren we eind van de middag gevuld en wel terug in het Adina hotel.
Vanuit onze kamer in het hotel hadden we een weids uitzicht op een klein parkje en toegangsroute naar Sparks Arena. Wat een stroom jonge aziaten trok eindeloos voorbij. Dan moet er toch iets te doen zijn. Jahoor, Joker Xue trad op. Een chinese jonge singer/songwriter die kennelijk ook hier bij “eigen” publiek heel populair is.
We hadden al gegeten ja. Maar we moesten bekennen dat we allebei nog wel ergens trek in hadden. Tien uur ’s avonds, op pad. Met google maps lopend naar McDonald’s. We wilden ook niet de stad in. Zelfs overdag hebben we daar aardig wat peoples gezien die je liever niet in donker tegenkomt. Nu hoefden we maar vier minuten te lopen. Het viel ook wel mee, alhoewel we veel groepjes jongeren tegenkwamen waarbij we toch even dachten ….. Samenscholingen roepen toch een onveilig gevoel op. Het leek te gaan om autoclubs. Waarschijnlijk minder angstaanjagend. Zolang er maar niet geracet wordt.
Een quarterpounder en frites in de hotelkamer.
We had a good one!
[userId] => 213890
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100417
[countryId] => 136
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 80
[author] => rene en marlies
[cityName] => Auckland
[travelId] => 529572
[travelTitle] => Nieuw Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2024-03-02
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/726_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-laatste-stuiptrekkingen-in-nz
)
[8] => stdClass Object
(
[username] => reneenmarliesopreis
[datePublication] => 2024-03-29
[title] => Who pays the Ferryman
[message] =>
Paihia, de strandplaats in de bay of islands. Duidelijk een kustplaatsje waar de middenstand zich helemaal richt op de toerist. Onze overnachtingen hier (drie) waren bij de Sea Spray Suites. Een soort motel met prima kamers. Natuurlijk hadden we het plan om minstens 1 van de 144 eilanden te bezoeken. Urupukapuka eiland moest het worden. In de ochtend met een ferry vanuit Paihia naar dit bijzondere stukje natuur op drie kwartier varen. Prachtig weer onderweg en prachtig weer op het eiland. Op de boot werden we op een link gewezen naar een kaart met de verschillende wandelingen die op het eiland te maken waren. We hadden zo’n vier uur om te wandelen, te eten, koffie te drinken, of misschien wel een glaasje wijn te doen. Van die vier uur moesten we dus ook tijd reserveren voor het niet wandelen.
Op het eiland aangekomen stortten we ons direct in het parcours. Twee aaneengeschakelde routes vormden tesamen precies wat we wilden. Nou zijn we niet slecht in den vreemde, kunnen we best omgaan met kaarten en toch …… Natuurlijk kun je niet verdwalen op zo’n eiland, maar op enig moment wisten we het echt niet meer. Linksaf, rechtsaf, maar komen we dan bij de juiste baai, of moeten we een stukje terug. Begeleid door maps.me lukte het om weer op het rechte pad te komen.
Terug bij het beginpunt bestelden we bij het restaurant een welverdiende salade met een glaasje wijn. Natuurlijk wilden we buiten zitten, genieten van het mooie weer, het uitzicht over de baai en de rust. De rust viel tegen. Menslievende meeuwen, bleven om ons heen banjeren en probeerden zodra we even niet keken ons bord leeg te trekken. Wegwuiven had geen zin, ze goed raken lukte gewoonweg niet, maar de, ook voor foto’s van pas komende self-defence-stick,maakte ze aan het schrikken. Na enige tijd gaven ze het op en richtten zich op nieuwe slachtoffers.
Tegen de tijd dat we het eiland verlieten was de temperatuur door de wind en lichte bewolking behoorlijk naar beneden gelopen. Wij hadden geluk gehad met het weer tijdens onze wandeling. Echt avondeten was niet meer nodig, een sneetje brood met kaas of humus was genoeg.
De volgende dag was het plan om Russell te bezoeken. Een plaatsje in diezelfde baai. Gisteren hebben we hier met de boot nog wat mensen opgepikt voordat we doorvoeren naar Roerbakbakeiland. Volgens Marlies twee manieren om bij Russell te komen: met de ferry of met de auto. Opvallend was al wel dat de tocht met de auto best lang leek te duren. En toch besloten we om met de auto te gaan. Het zal wel veel bochtenwerk zijn, dat houdt nou eenmaal op. Maar met de auto, dat ging helemaal niet. Ja, met de auto op de pont. Ok, dan toch maar met de ferry. Een soort sloffie sleepbootje met een dito skipper. Kaartjes die geknipt werden en een handteller om te zien hoeveel passagiers er aan boord waren. Maar we kwamen aan bij Russell. Toch nog. Het lukte ons niet om hier echt lang door te brengen. Koffie en een dingetje erbij, dat dan weer wel. Maar al snel namen we de ferry weer terug naar Paihia. Maar omdat het nog het best vroeg was, pakten we die waterval iets verderop er ook nog wel effe bij. Toch een stukje met de auto en een heel klein stukje lopen. En die waterval was echt een mooie afsluiting van onze trip door de natuur. Ik denk overigens dat ze de watertoevoer naar de waterval al hadden afgesloten want zelfs de Falls van Coo in de Ardennen maken nog meer indruk. Maar we hebben de falls van Haruru wel gezien. Check. Het is herfst, waarschijnlijk zijn de watervallen na de winter veel groter.
In alle toeristenboekjes wordt geschreven over Charlotte’s kitchen. Een restaurant op een van de twee pieren in Paihia. Daar moet je geweest zijn. Om die reden hadden we bij terugkomst van Russell een plekje gereserveerd om in de avond te kunnen eten. We hadden onszelf nog een echte pizza beloofd. Nou, dat kwam helemaal goed. Wat een uitstekende pizza’s. Het was een soort laatste avondmaal op deze goede vrijdag, want morgen trekken we door naar Auckland voor een overnachting om dan vervolgens te vliegen naar Dubai. Een tussenstop om langzaam weer terug te keren naar Nederland, waar de lente dan is begonnen. En daar gaan we ook heel erg van genieten.
[userId] => 213890
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100392
[countryId] => 136
[pictureCount] => 10
[visitorCount] => 218
[author] => rene en marlies
[cityName] => Paihia
[travelId] => 529572
[travelTitle] => Nieuw Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2024-03-02
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/575_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => who-pays-the-ferryman
)
[9] => stdClass Object
(
[username] => karinendiane
[datePublication] => 2024-03-27
[title] => Van Parryville naar Fremantle ( einde southloop )
[message] =>
Dag 12
Vanochtend lekker in het zonnetje buiten kunnen ontbijten alhoewel als de zon net achter een boom kruipt is het nog wel frisjes. Wat een plek hadden we hier. Heerlijk rustig en de faciliteiten waren allemaal wat oud en hippie-achtig maar helemaal goed. Wat heeft een mens nodig?
We hadden niet een heel druk programma vandaag dus dat was lekker. Waar we wel achter kwamen, was dat, om bij bepaalde bezienswaardigheden te kunnen komen, je over gravel paden moest rijden. Niet te doen voor ons campertje en buiten dat....deze wegen alleen toegestaan zijn voor 4x4 auto'sof soms ook gewoon afgesloten zijn. Helaas moesten we dus een 3-tal dingen skippen.
Ach, dat gaf weer meer tijd bij de andere stops. Op Conspicious beach hebben we een stuk over het strand gelopen en gekeken naar de surfers. Gaaf hoor als je zo kunt surfen. Gesproken met een man op leeftijd die blij was dat de wind goed stond omdat hij al maanden niet had kunnen surfen.
En een oudere Australische dame sprak ons aan en herkende ons omdat we blijkbaar tegelijk onze campers hadden opgehaald in Perth. Iedereen is super vriendelijk en altijd in voor een praatje. Daarna door naar Valley of the Giants Tree Top om over een 600 meter lange loopbrug te kunnen lopen tussen de ontzagwekkende Eucalyptusbomen die soms 70m hoog zijn. Wij stonden zelf op 40m hoog.
Aangekomen op de camping werden we onthaald door wat pelikanen.
Naast ons staat een Australisch echtpaar van 80 jaar oud. Zij spraken ons ook aan en herkenden ons van toen we de camper opgehaald hadden haha. Hoezo toeval...2x op 1 dag.! Wij hebben blijkbaar indruk gemaakt maar wij herkenden deze mensen uiteraard niet haha.
Omdat we toch vroeg waren gelijk maar de wasmachine aangezet. Een gedeelte lekker buiten opgehangen en ook nog wat in de droger en we kunnen weer even vooruit.
Even makkelijk een paar wraps klaargemaakt en zijn we klaar voor een spelletje en wat lezen. Morgen weer een keer een langere reisdag voor de boeg. Langzaam op weg terug naar Perth en dan omhoog richting Broome.
Dag 13
Wat een toffe dag was het weer vandaag waarschijnlijk omdat de dag anders liep dan gepland!
Gisteravond maar eens op een speciale parkensite gekeken of de dingen die we vandaag wilden bekijken wel toegankelijk waren voor ons campertje. Dat waren ze ja maar helaas...er is een soort van boomrot en de torens in de boom die normaal beklommen worden, waren gesloten. Goed dat we dus gekeken hadden. Het enige wat wel kon en op de route lag, was de Beedelup Falls.
We lagen al op bed een spelletje te doen en ik hoorde een gek geluid achter de camper. Er liep iets of iemand. Dus gordijn weg van de achterklep en daar stond skippy met zn vrienden gras te grazen. Dat verklaarde een hoop want overal lagen keutels op de camping...van de kangoeroes dus. Hup van het bed af en naar buiten. Werkelijk overal tussen de caravans en campers zaten kangoeroes. Helemaal leuk weer!
Vanochtend rustig aan gedaan want de rit naar die bijzondere bomen hoefde niet dus gelijk door naar Hamelin Bay.
Maar altijd eerst, na ongeveer 2 uur rijden, een koffiestop met wat lekkers en gelijk wat boodschappen gedaan. Ze hadden vers bereide maaltijden dus dat scheelt weer koken vanavond.
De falls zullen best als het natte seizoen er is flink stromen maar nu niet haha. We hadden even een loopje zeg maar. Maar toen kwam het verhaal van Ko zoals wij m noemden. Ko de Kookaburra. Een bekende vogel in Australië. We hadden Ko al gesignaleerd op een grote tak en we zeiden nog...ach wat een schattige vogel. Totdat!!! Het was lunchtijd dus we hadden de stoeltjes buiten in de zon gezet en Kaar had een paar boterhammen gesmeerd die ik even in de schaduw onder de stoel had gezet. Gelukkig in een plastic zak! Want ik zat net een paar seconden en Ko nam een snoekduik en ik hoorde hem van achteren aan komen vliegen en ik hoorde het geritsel van de plastic zak. Dus in een reflex greep ik naar de zak en kon ik m van Ko afpakken. Okeeeeeee dit wordt niet rustig eten. Want Ko zat samen met zn makker te loeren naar ons. Ik had mn brood in mn hand vast en pakte mijn stoel en wilde naar de camper lopen. En ineens zag Ko zn kans. Blijkbaar had hij weer achter mij een snoekduik gemaakt want ik voelde zn vleugel langs mn arm gaan en mijn brood was weg. En ja hoor...stukje verderop zat Ko met zn makker lekker mn boterham te eten. Die was wat groot dus werd het op de grond kapot geslagen en de salami lag ietsjes verderop en werd later opgegeten. Zo toen was het echt tijd om verder te eten in de camper haha. Er kwam een vrouw met haar auto naast ons staan en zij bleek een Nederlandse te zijn die al sinds 2019 aan het reizen is. Leuk gesprek mee gehad en ook over Ko verteld om haar te waarschuwen. Ze lachte erom en was ook van plan om te gaan lunchen. Dus hop stoeltje naar buiten en ze smeerde wat rijstewafels met hummus.
We hoorden ineens een gegil en ze stond naast haar stoel, bakje hummus lag verderop op de grond net zoals haar rijstewafels. Ko had blijkbaar niet genoeg aan mijn boterham en had haar rijstewafel met hummus te pakken. Triomfantelijk, met de hummus aan zn snavel, zat ie op haar openstaande deur. Wat een vogel joh. Achteraf lazen we ook dat de Kookaburra niet mensenschuw is en mensen opzoekt. Haha dat hebben we gemerkt.
Het werd tijd om naar de camping te gaan want die ligt nagenoeg aan het strand en we hadden nog tijd genoeg dus bikini aan en water en eten mee en lekker een paar uurtjes naar het strand. Geen wind en 26gr dus perfect. Hamelin Bay staat bekend om de stingrays die regelmatig langs de kustlijn zwemmen. Dus wij zoeken maar helaas niks gezien. En het water was best vies met wier en een bruin goedje dus sws lastig te spotten. Volgens een local is dat niet normaal want de zee is altijd mooi blauw hier. En zoals wij het ook al gewend zijn hier.
Maar ineens zagen we mensen de zee inlopen met hun telefoon dus dan is er iets te zien. En ja hoor...een joekel van een stingray en die kwam soms heel dichtbij en dan zwom hij weer verder de zee in. We hebben hem een stukje gevolgd en toen zagen we er meer. Grote en kleintjes en wat een gave ervaring was dit. Zo dichtbij het strand en je kon ze aanraken maar dat doen we natuurlijk niet! Het was bijna 18u dus de zon ging onder. Helaas was mn telefoon leeg maar een prachtige zonsondergang gezien.
Wederom een prachtige dag gehad en morgen trekken we verder door via het wijngebied van Margaret River naar Yallingup.
Dag 14
Vanochtend na het ontbijt begonnen met weer een bezoekje aan het strand om te kijken of Sting and Ray beter te zien waren dan gisteren. Nou dat waren ze. De zee was rustig en al het zeewier van gisteren was ook verdwenen dus konden we ze heel goed zien en het waren joekels die langs zwommen. Heel erg gaaf!
Na al dit moois een boodschapje gedaan en koffie gedronken in een hele leuke bakkerij in Margaret River. Bij de koffie en het vers geperste sinasappelsap een heerlijke cinnamonroll (ach nu we toch hier zijn ) gegeten. Toen we aankwamen, stond er al een lange rij en bij toeval hadden we deze bakkerij via Googlemaps aangeklikt en was dus de juiste keuze. Voor de lunch 2 heerlijk grote vers belegde broodjes meegenomen die we later zittend in een parkje hebben opgegeten.
Na de lunch hebben we een uurtje op het strand genaamd Indijup beach gelegen. Er waren maar 3 mensen op het strand dus lekker rustig. De afgelopen dagen was het prachtig weer en naarmate we meer omhoog reizen, wordt het warmer en warmer.
Op weg naar de camping eerst nog gestopt voor een bezoekje aan the Aquarium. Om daar te komen moesten we een stuk van de coast to coast trail lopen ( het pad was natuurlijk weer schots en scheef ) en uiteindelijk kwam je uit in een kleine lagoon waar je goed zou kunnen snorkelen. Dat hebben we niet uitgeprobeerd maar het zag er wel mooi uit allemaal. Na de wandeling terug naar de camping gereden. Om 18.20u gaat de zon onder dus naar het strand gelopen en de zonsondergang bekeken. Lekker makkelijk een wrap met kip gegeten en nu gaan de voetjes omhoog. 17000 stappen voor vandaag...het is weer mooi geweest.
Dag 15
De laatste dag van de Southloop en op weg naar Fremantle...een klein liefelijk plaatsje net onder Perth. In de ochtend relaxed een paar strandjes afgereden en een strandwandeling gemaakt. Er wordt nu enorm veel op zalm gevist. We zaten op een rots van de omgeving te genieten toen er een visser naar ons toekwam. Hij vroeg of we wilden gaan zwemmen. Nou nee, niet echt. Dat was maar beter ook want 5 min daarvoor was er een witte haai gesignaleerd. Die houdt blijkbaar wel van een zalmpje. Wij hoopten uiteraard dat de haai terugkwam maar helaas. Daarna uiteraard weer een koffiestop met.....natuurlijk een kaneelbroodje. Die dingen zijn hier zo groot dat delen de enige optie is.
Toen naar de beroemde Busselton Jetty gereden. Die is 1.8km lang ( enkele reis ) en ligt aan een strand. We hadden geen behoefte om deze 3.6 km vv te lopen dus hebben we een terras uitgezocht waar ze heerlijke verse smoothies maakten.
Daarna stond er verder niks meer op het programma dan naar de camping in Fremantle te rijden. Stuk van 300 km. In Nl zouden we denken...pffff 300 km maar hier zijn we dat inmiddels wel gewend. Wat podcasts gedownload en al luisterend gaat de tijd best snel. Het is hier zo goed geregeld met plaatsen om te rusten en gratis toiletten. En nog schoon ook! Dus we braken de reis doormidden en zetten de stoeltjes weer buiten voor de lunch.
We wilden eigenlijk wel naar het centrum van Fremantle en omdat we redelijk op tijd waren, hebben we de bus genomen en die bracht ons in 6 min naar het centrum. De chauffeur kon niet wisselen dus mochten we gratis reizen...aardig van de beste man!
In Fremantle zie je in de panden nog veel Victoriaanse invloeden wat het een mooie uitstraling geeft. Beetje door de stad geslenterd en in de haven een verse fish and chips gegeten terwijl de zon onderging.
Alles is hier duur behalve een Uber. Voor wel 3.60e bracht hij ons terug naar de camping. Het is in de avond nog een goeie temperatuur want inmiddels is het overdag 32 graden. Maar we mogen niet klagen als we het weer in Nl zien.
[userId] => 265308
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100374
[countryId] => 11
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 124
[author] => Diane
[cityName] => Walpole
[travelId] => 529603
[travelTitle] => 5 weken rondreizen in West-Australië
[travelTitleSlugified] => 5-weken-rondreizen-in-west-australi
[dateDepart] => 2024-03-13
[dateReturn] => 2024-04-19
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/australi,walpole
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/265/308_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-parryville-naar-fremantle-einde-southloop
)
[10] => stdClass Object
(
[username] => reneenmarliesopreis
[datePublication] => 2024-03-27
[title] => Daytour werd detour
[message] =>
Twee uur lang was het bergrijden. Eindeloos bochtenwerk, er kwam geen eind aan. Eenmaal de echte bergen uit werd het wat rustiger aan het stuur. Eigenlijk proberen we altijd na een uur ergens even koffie te tanken en als het kan met een scone-achtig ding erbij. Dat werd nu dus pas veel later. Zo kwamen we terecht bij Joe’s Bakery. Zag er typisch uit. Het hele plaatje overigens. Vergaan, armoedig. Bij Joe’s was het druk en dat is een goed teken. Wij vielen wel behoorlijk uit de toon. Een beetje obese was een goede dekmantel geweest. Tsjonge, jonge, hier was het menselijk soortelijk gewicht hoog. Het was rond half twaalf en de french fries, vleespennen (shashlik of kipcorns) en de rest van de menukaart werd op grote trays naar de tafels gesloft.
Om onze volgende bestemming te bereiken moesten we door de voorsteden van Auckland. Achtbaans wegen, huh. Ze bestaan. En alvast even zien of DE toren van Auckland zien. Jahoor, niet op de foto want dat komt nog als we de allerlaatste stop midden in de stad hebben.
Smooth zoevend over de snelweg met nog even wat gekeutel over wat binnenwegen, reden we op ons motel af.Het Waves motel in Orewa. We have a reservation, Stelder, Maria.Wij werken hier niet met sleutels maar met een persoonlijke toegangscode voor de deur. Als u mij uw code geeft, dan kan ik m invoeren in de computer. Duh?!? Maar je doet hè!
Onderweg liep de temperatuur al steeds verder op omhoog. Het was in Orewa nu boven de twintig graden. En ……. we zaten op drie minuten lopen van het strand. Via dat strand trokken we naar het centrum van Orewa voor ons zelf te maken avondmenu. Rijst met kip, groenten en een – nu dan – kant-en-klaar sausje. Even in de pan en klaar. Niet verkeerd.
De volgende ochtend op voor de tocht naar het meest noordelijke puntje van onze Nieuw-Zeeland reis. Twee opties. Rechtstreeks naar Paihia in de Bay of Islands of via Waipouakauri Forest. We besloten op basis van afstand om toch maar rechtstreeks te gaan. Afstand is niet helemaal de juiste aanduiding. Hier gaat het niet zo zeer om de afstand, maar om de tijdsduur. Met eindeloos bochtenwerk rijd je veel kilometers maar in tijd schiet het niet op. Maar eenmaal op dat punt aangekomen waar de keuze gemaakt moest worden om rechtstreeks of niet te gaan, bleek er maar één optie. De rechtstreekse route was afgesloten en dus moesten we wel naar de Forest. Een mooie, maar natuurlijk wel bochtenrijke, route waar halverwege op een paar plekken enorme Kauri bomen waren te zien. Zo’n boom van 4000 jaar oud met een enorme omvang is indrukwekkend om te zien. In Nederland keken we al wel naar programma’s als Border Security Nieuw-Zeeland. Ongelooflijk wat mensen allemaal aan eten meenemen op reis. In Nieuw-Zeeland is de controle op invoer van eten en bederfelijke waren heel streng. Bang dat er ook maar iets van bacteriën het land worden binnengebracht. Voordat wij het bospad naar de enorme boom opgingen, moesten de schoenen geveegd worden en gesprayd. Gek genoeg ook terugkomend van het bospad moesten de schoenen eraan geloven.
Al met al was onze reisdag langer dan meestal het geval was. We sloten af met een wandeling naar Paihia vanuit onze ham en scoorden een pizza. Marlies wilde al de tijd al eens een pizza eten. En we hadden al gezien dat we een oven hadden, dus nu of nooit. Pizza niet lekker. Pech. But no worries, morgen dan maar een betere vinden. Cheers!
[userId] => 213890
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100372
[countryId] => 136
[pictureCount] => 7
[visitorCount] => 89
[author] => rene en marlies
[cityName] => Paihia
[travelId] => 529572
[travelTitle] => Nieuw Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2024-03-02
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/462_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => daytour-werd-detour
)
[11] => stdClass Object
(
[username] => frans-en-jose
[datePublication] => 2024-03-26
[title] => de laatste dagen
[message] =>
Hoi Allemaal
Het laatste verslag van ons avontuur
Wij gingen op weg naar Pipiriki via een prachtige weg langs de mooie rivier. Op weg naar ons avontuur met de jetboat. De weg was avontuurlijk, heel smal met grappige plaatsjes zoals Korinth, Athene en Jeruzalem.
Aangekomen bij Pipiriki stapten we op de jetboat en scheurden we met flinke snelheid over de rivier. Na ongeveer 60 minuten stopten we bij een rots waar we moesten uitstappen, een stukje omhoog lopen en daar begon de wandeling op weg naar "de brug to Nowhere". Een mooie wandeling door het bos over een smal pad.
Dit gebied is ooit bedoeld geweest om bewoonbaar te maken en vruchtbaar. Dat is dus niet gelukt. Een aantal families hebben hier hutjes gebouwd om te wonen en een leven op te bouwen. Op het moment dat je bossen en struiken kapt verdwijnt de aarde gewoon met een flinke regenbui. En het kan er flink regenen. Op bepaalde plekken kan de rivier gewoon 19 meter stijgen, ongelofelijk.
Het was dus geen succes om daar een leven op te bouwen dus inmiddels is het allemaal weer begroeit met regenwoud. Ooit is er een brug gebouwd zodat de mensen hun perceel konden bereiken. De brug ligt er nog steeds maar is aan twee kanten omgeven door regenwoud en alleen wandelaars en mountainbikers kunnen er nog overheen. De BRIDGE TO NOWHERE wordt hij nu genoemd.
Op de brug drinken we koffie en eten onze lunch op. Daarna wandelen we terug naar de rivier en stappen weer op de jetboat. Er is behoorlijk wat wind op komen zetten en ook nog wel tegenwind. Best koud op het water. Het is de bedoeling dat wij verderop afgezet worden om de tocht per kajak af te maken.
Bij de kano's aangekomen krijgen we advies van de schipper dat het niet verstandig is om over te stappen ivm de wind. Dus helaas geen kajaktocht.
Dan maar een stop in Jeruzalem op de terugweg waar een prachtig kerkje en een bijzonder klooster staan. Hier kun je goed de mix zien van het Christendom in combinatie met de Maorie. In de kerk hangt bijvoorbeeld een prachtig schilderij van een Maorievrouw als Maria met kindje. Heel mooi!
De volgende dag verlaten we onze leuke BenB en gaan op weg naar Taupo. Taupo ligt aan het grootste meer van het Noordereiland. We moeten een stuk omrijden en weer opnieuw de rivierweg naar Pipiriki rijden omdat de doorgaande weg afgesloten is van 9.00 uur tot en met 15.00 uur. Pech, want het is een omweg van anderhalf uur.
Even buiten Taupo zit ons nieuwe slaapadres, een beetje bijzonder met een wat vreemde host.
De volgende dag huren we mountainbikes en fietsen eerst naar de Huka falls en de Aratiatia dam. Een prachtige weg. We zijn net op tijd, want om 12.00 uur wordt de dam geopend en dat is een spectaculair gezicht. Het mountainbiken valt mij tegen, het is echt heel anders dan een heerlijk fietstochtje in Nederland. Ik ben één keer gevallen, waar ik alleen maar een bloedende vinger aan over heb gehouden maar ik roep heel hard "dit doe ik dus nooit meer".
De volgende dag bezoeken we eerst een Lava glasblazerij. We maken een bezoek aan de werkplaats wat interessant is en gaan dan in de sculpturentuin een kijkje nemen. Prachtig maar wel ontzettend duur allemaal.
Dan naar de Craters van de Moon een geothermisch park, Frans en ik waren hier al geweest maar voor de jongens was dit hun eerste ervaring met stomende wolken overal uit de aarde. Het blijft indrukwekkend.
We maken nog een wandeling die middag en gaan sávonds uit eten in de pub in Taupo en zien een prachtige zonsondergang. Thuisgekomen gezellig een spelletje doen en dan komt de kat van onze gastvrouw ( die was niet thuis) binnen wandelen met een nog levende muis in zijn bek. Ik geef een brul en de kat schiet weg om onze slaapkamer in te rennen. Ik erachteraan waarop de kat de muis loslaat en er vandoor gaat. De muis dook meteen de gordijnen in en uiteindelijk heeft Frans hem kunnen vangen en buiten los gelaten. Wat een consternatie[e-1f605]
Van Taupo naar Roturoa, een stadje vol met geisers en Maorie invloeden.
Onderweg bezoeken we OraKei Korako thermal park. Met een bootje worden we afgezet in een werkelijk onaards maar prachtig geothermisch gebied met de meest prachtige kleuren. Hier doen we een rondwandeling en daarna rijden we verder richting Rotorua door het Tongariro nationaal park.
Onze BenB ligt even buiten de stad op de berg. Rotorua is het centrum van vulkanen en geisers. Er hangt een geur van rotte eieren waar vooral Rick last van heeft. Het ene moment is de geur erger dan de andere keer. Ook Rotorua ligt aan een groot meer met daarin een eilandje. De eerste dag lopen we eerst naar de top van de berg waar onze BenB is gevestigd. Geen spectaculaire wandeling, Daarna pakken we de auto en rijden naar het Redwoods forest om daar een wandeling te maken. Dit is een prachtig bos met ontzettend grote en vooral lange kaarsrechte bomen van wel zo'n 75 meter lang.
Je kunt hier een Treewalk doen maar omdat je dit ook sávonds kunt doen wat natuurlijk veel spectaculairder is besluiten we dat om de volgende dag te doen.
In Rotorua is er een een gondel en die nemen we de volgende ochtend vroeg. Het is mooi weer en we willen de luge gaan doen. Dit is een combinatie van een karten en rodelen. We nemen 5 ritten en dit was geweldig leuk. Hier zijn we de hele ochtend zoet mee geweest en gelukkig voor de drukte uit.
S'middags nog even shoppen in de stad en dan op tijd eten om sávonds de Treewalk te doen. Het is druk en we moeten ongeveer een uur wachten voor we aan onze bomentocht kunnen beginnen. Prachtige verlichting en lampions verlichten het bos en over de smalle suspension bruggen is het best spannend om te lopen. Werkelijk prachtig om te zien.
Tegen 23.00 uur zijn we weer thuis
Onze laatste dag in Rotorua gaan we nog naar een mountainbike park. Toch maar weer fietsen en ja ook ik ga toch weer mee. We huren de fietsen een halve dag en dat is genoeg om de grote loop te doen. 4 uur over smalle, ongelijke paden met stenen en boomstronken en ja hoor ik ben ook nu weer twee keer gevallen. Hand kapot en een groot ei op mijn onderbeen. ook flink mijn hoofd gestoten, lang leven de helm. Echt nooit meer, maar nu echt nooit meer voor mij een mountainbiketour.
Morgen op weg naar Auckland voor de terugreis naar Nederland. Wat zullen we dit prachtige land met zoveel lieve mensen gaan missen. En wat hebben we een geweldige reis kunnen maken. Fantastisch.
Wat voelen we ons thuis in dit prachtige land.[e-2764][e-2764][e-2764]
We hopen jullie snel weer in Nederland te zien
Liefs Frans en José
Rick en Tim
[userId] => 442342
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100359
[countryId] => 136
[pictureCount] => 34
[visitorCount] => 97
[author] => Frans en Jose
[cityName] => Auckland
[travelId] => 529234
[travelTitle] => NIEUW ZEELAND
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2023-10-27
[dateReturn] => 2024-04-01
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/448_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/442/342_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-laatste-dagen
)
[12] => stdClass Object
(
[username] => reneenmarliesopreis
[datePublication] => 2024-03-25
[title] => Een kuil graven voor jezelf ......
[message] =>
Hahei, een strandplaatsje aan de oostkust van het noordereiland is de volgende stop. Tegen onze verwachting in ook nu weer veel bergrijden. Stevige bochten, klimmen en dalen. Maar oh zo mooi onderweg.
En waar zullen we nu weer terechtkomen. Naast alle verschillen die ik eerder beschreef, is het ook altijd spannend om te zien wat voor bed we hebben. We zijn zelf gewend aan een ruim bed, we hoeven elkaar niet toevallig tijdens de nacht tegen te komen. Als we elkaar in bed willen ontmoeten dan regelen we dat. En niets is vervelender dan dat je plotseling tijdens je slaap een knietje in je ……. krijgt. De bedden die we treffen zijn veelal kleiner dan we gewend zijn. Maar slapen is geen enkel probleem.
Alsof we het verdiend hebben, ook nu toch weer een mooi plekje. De hele omgeving is zo mooi qua natuur, en dat geldt ook voor de plek waar onze ham staat. Het geheel doet ons denken aan Piechler (een pension in Oostenrijk waar we wel ski vakanties deden) door het gebruikte houtwerk. Op ons terras zitten we midden in een tropische tuin.
Een vriendelijke ontvangst. Ja, maar we zijn wel erg vroeg. Nee hoor, precies op tijd. Jullie appartement is klaar. Op de plattegrond werd ons plekje omcirkeld en we kregen de sleutel. Kan ik verder nog iets voor jullie doen? Jullie willen waarschijnlijk wel een boottocht maken naar Cathedral Cove. Natuurlijk wilden we dat. Nou, dan boek ik dat voor jullie. En mochten jullie morgen nog naar Hot Water Beach gaan, dan kun je hier schepjes en handdoeken pakken.
Naast de bloeddrukverhogende chips, kaas en de wijntjes eten we heel gezond. We kochten in de village van Hahei bietenburgers en wat sla. En die burgers waren verpakt per vier, dus voor vanavond en morgenavond is het menu geregeld.
Na een prima nacht in ons Oostenrijks ruime appartement, de boottocht. Even lopen over het strand, en in de zon met een temperatuur van rond en misschien al wel boven de twintig graden. En dan met z’n allen de Zodiac in. Een uur langs de kust met zo nu en dan even een baaitje in of zelfs door de grotten heen. De middag lag nog voor ons.
Die was bedoeld voor de Hot Water Beach. Daar ga je naar toe met die schep en handdoek. En onze zwemkleding, die hadden we niet voor niets meegenomen. Het is de bedoeling dat je daar op het strand een kuil graaft met een schep. Als je diep genoeg graaft kom je bij de bron. En die bron bevat warm water. Dus als je geluk hebt, als je een plaatsje vindt én de juiste plek, maak je voor jezelf een heerlijk warm bad. Daar kwamen wij dus op het strand aan, zwemkleding, schep, handdoek, ingesmeerd en wel. Dan kom je al wat brondiggers tegen. Die hebben het al helemaal gehad en vertrekken weer. En dan zie je verderop het strand een deel waar het heel druk is. Eenmaal dichterbij gekomen blijkt dat daar iedereen druk bezig is om te graven. Sommigen liggen al heerlijk in hun kuil. Maar velen komen aan, zien een verlaten kuil, stappen er even in en lopen vervolgens hoofdschuddend weer verder. Inderdaad, de meeste kuilen leveren geen warm water. En zijn dus achtergelaten door teleurgestelde diggers. Zo begonnen wij ook. Even voelen, koud, de volgende dan, koud. Ja eh, hoe dan. Als je de warmte wilt bereiken, zul je moeten graven. Alleen je weet nooit waar precies. We zijn heerlijk in de zon gaan liggen en vermaakten ons prima door naar deze “op zoek naar de bron show” te kijken.
We kregen er dorst van en bij gebrek aan strandtentjes met Amstel Bright besloten we maar naar ons eigen tropische plekje te gaan. Theetijd!
[userId] => 213890
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100343
[countryId] => 136
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 74
[author] => rene en marlies
[cityName] => Cooks Beach
[travelId] => 529572
[travelTitle] => Nieuw Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2024-03-02
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/220_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => een-kuil-graven-voor-jezelf
)
[13] => stdClass Object
(
[username] => karinendiane
[datePublication] => 2024-03-23
[title] => Van Esperance naar Walpole
[message] =>
Dag 8
Omdat we iedere ochtend best vroeg wakker zijn, rijden we altijd tussen half 9 en 9 uur weg. Vanochtend begon het bewolkt en dus hebben we maar een paar stranden bezocht die aan de Great Ocean road liggen. Door de bewolking zag het er minder spectaculair uit. De wind was wederom aanwezig en maakt het in de ochtend best fris. Nadat we overal een blik geworpen hadden, begonnen we aan een lang en saai stuk naar Hopetoun dat aan het Fitzgerald National Park ligt. Vanaf daar kan je de bekende Hamersley road rijden en doorkruis je het park. Het park is heel groen en in het park liggen wederom een paar zeer mooie stranden/baaitjes. Omdat het ons niet duidelijk was of het wel allemaal verhard was ( er zijn ook veel gravelroads alleen toegankelijk voor 4wd auto's )toch even een bezoekje gebracht aan het informatiecentrum. En gelukkig maar want er bleken wegen gesloten te zijn! Dat betekende dat we wel de route konden rijden tm de strandjes maar daarna weer helemaal terug moesten rijden om op de highway 1 uit te komen. Stel je trouwens niks voor van een highway want het is gewoon 1 redelijk geasfalteerde weg met 1 rijbaan. Het is trouwens wel de langste "snelweg" van de wereld. Hier in Australië kan je het hele land rondrijden als je op de highway 1 blijft rijden!
Maar goed, wel balen want dat betekende nog meer reistijd. Snel een overheerlijk saucijzenbroodje gehaald bij de bakker. Dat kunnen zie hier wel...lekkere hartige pies enz maken. Toch besloten om langs de bekende stranden te rijden. Het blijft bijzonder dat je door een heel groen park rijdt en dan ineens tegen een prachtige baai rijdt waar het zand spierwit is en het water felblauw. Het is fijn dat we altijd een gevulde koelkast bij ons hebben dus je zet de stoelen buiten, broodje smeren en heerlijk in de zon lunchen. Navigatie aan op Bremer Bay...oei...nog 280 km en om 18u dachten we dat de receptie van de camping sloot en het was al half 3. Dus gas erop en rijden en rijden en rijden. Onderweg kwamen we niks of niemand tegen. Bizar hier. Geen huizen, geen bedrijven, geen auto's! 90% van de bevolking woont aan de kust. Ja, dat hebben wij gemerkt. Maar we kwamen wel een paar keer een bordje tegen met schoolbus en 1x de schoolbus zelf. Hoe dan? Waar moeten die kinderen dan vandaan komen en waar is die school dan? Maar goed.. Australië is 190x zo groot als Nederland en telt maar 26 miljoen inwoners en die wonen dan ook nog eens rond de 5 grote steden aan de kust. Dan snap ik wel dat je hier niemand tegenkomt haha. Het is dat wij van A naar B moeten anders kom je hier echt niet!. We kwamen om 17.55u aan bij de camping maar de receptie was al gesloten. Gelukkig werkte ons internet weer ( in de parken 0.0 bereik natuurlijk ) en hadden we een mail dat de envelop met plaatsnummer ergens lag. Goed geregeld. Mooie camping in een bos met prima sanitair. Gelijk de keuken ingedoken en omdat we de saus al vooruit hadden gemaakt, was het een kwestie van de macaroni koken en klaar. Morgen naar de omgeving van Albany en onderweg kunnen we wat wandelingen maken en naar de beroemde Granite Skywalk maar dat is een pittige wandeling dus we zien morgen wel of we daar zin in hebben.!
Dag 9
Redelijk op tijd weg gegaan want we wilden meerdere routes rijden in het Stirling Range NP en eindigen in Two Peoples Bay nature reserve. Het landschap verandert nu en wordt groener met meer heuvels en bomen. Hier nog steeds weinig huizen en bedrijven. De 1e stop zou een lookout zijn op de scenic drive. Maar helaas...Googlemaps ziet geen verschil tussen een gravelroad en een asfaltweg en stuurde ons de gravelroad op. Wij hebben geen 4wd camper en keken elkaar aan...gaan we het proberen.? Het was de enige weg er naartoe dus we gingen ervoor. Nou daar kwamen we na 500 meter stuiteren met de camper wel van terug..drama! Dus omgekeerd en dan maar niet naar de lookout. Achteraf was het ook beter want we hadden als 2e stop de Granite skywalk en dat kostte meer tijd dan gepland. Een wandeling van 4.5 km heen en terug door een bos naar een speciaal uitkijkpunt maar dan was de heenweg omhoog en het pad was oneffen en de tredes waren van keien. Werd gelijk een goeie workout haha. Respect voor Karin met haar versleten heup. Niet zeuren maar gewoon doorlopen. Aan het einde van het pad moest je over verschillende rotsblokken naar een plateau klimmen. En uiteindelijk had je een mega uitzicht over een stuk van Australië. Terugweg ging een stuk sneller natuurlijk. Langzaam zakten we af naar de geboekte camping in Two People Bay nature reserve maar eerst naar Little beach dat in het park ligt. Weer zo'n verborgen pareltje. We hadden tijd om ook even op het strand neer te ploffen en van de zon te genieten. Op weg naar de camping zagen we velden vol kangoeroes. Dit is wat wij ons herinnerden van onze vorige reis in Australië. Snel langs de weg gestopt maar op het moment dat wij de deuren openmaakten, sprongen ze weg. Her en der zijn we tijdens onze reis wel dode kangoeroes aan de kant van de weg tegengekomen. Ze komen rond schemertijd tevoorschijn en jumpen de weg over en worden dan aangereden.
Ik had al maanden geleden de camping via de email geboekt. Echter toen we aankwamen een ketting met een bord...gesloten!!! Hoe dan? Gelukkig hadden we nog niet betaald. Oké...ander plan verzinnen. Lang leve de app Wikicamps waarin je alles kan opzoeken wat je nodig hebt op reis. Bijvoorbeeld campings, toiletten onderweg, benzinepompen, restaurants, parkeerplaatsen enz enz. Andere camping in de app gevonden en deze lag op 15 min rijden. Het is overal best rustig dus die zal wel plek hebben. Jammer joh..vol geboekt. Wel was het tof dat er naast die camping een groot weiland lag waarin veel kangoeroes stonden. Filmpje gemaakt van 2 vechtenden waar er rake schoppen en stompen werden uitgedeeld.
Morgen gaan we naar Albany via Emu beach dus in de app een Big4 camping gevonden bij Emu beach. Gebeld en ze hadden gelukkig nog plek. Veel te massaal en veel te duur voor een camping maar voor nu maakten dat ons niet uit want het werd bijna donker dus prima dit. Scheelt ons morgenochtend weer 20 min rijden want we zijn er al! Wederom een prachtige sterrenhemel en dat zien we al meerdere avonden maar ja...geen luchtvervuiling hier! Morgen een korte dag met maar 80km rijden en dat is fijn want we hebben al 1700km gereden in 5 dagen!
Dag 10
Heerlijk alles op ons gemakkie vandaag en weinig gereden. Tijd om een ochtendwandeling te maken naar Emu beach. Vannacht had het geregend dus nog het bed uitgegaan om de handdoeken binnen te halen! Vanochtend kwam de zon alweer en was t al best warm maar dat veranderde in de loop van de dag naar meer bewolking en zelfs een paar spetters regen. Het is herfst en maart is kouder en natter dan normaal!. We hebben de voorraadkastjes weer gevuld en hebben weer eten voor een paar dagen. Je weet soms niet wanneer je weer iets tegenkomt dus altijd op tijd tanken en eten en water hebben. Vervolgens naar Desert Mounted Corps memorial gegaan. Dat is een monument voor de omgekomen soldaten uit Australië en Nieuw-Zeeland in de 1e wereldoorlog. Men heeft een hele weg ( avenue of honour ) gemaakt met grote bomen en bij iedere boom ligt een naambordje ter herinnering aan een omgekomen soldaat. Vervolgens het plaatsje Albany ingegaan. Hier staan nog historische panden en gelijk daar geluncht. De 1e keer in 6 dgn niet in de camper want normaal zijn we onderweg en zagen we niks of niemand haha. Toen het Torndirrup NP ingereden en hebben we the Gap en the naturel bridge bezocht. The Gap is een gat/spleet in de rotswand waar met geweld de zee in wordt geperst. De bridge is een soort van brug van stenen die zo uitgehouwen is door het water. Langs de blowholes gereden maar het was eb dus de zee hoorde je wel onder de rotsen maar het water stond te laag om er doorheen geperst te worden. Daarna nog op ons gemakkie wat rondgereden en wat uitkijkpunten bezocht en toen werd het bewolkt en ging het een beetje regenen. Tijd om naar de camping te gaan. Simpele camping maar het uitzicht maakt het goed. Staan aan het water dus morgen eens kijken of we een zonsopkomst kunnen zien!
Dag 11
Het is gelukt om wakker te worden met een zonsopgang. We moesten wel om 6 uur ons bed uit en zijn bijna uit onze pyama gewaaid maar dan heb je ook wat.
Na weer opgewarmd te zijn en buiten ontbeten te hebben, eerst nog een kleine wandeling gemaakt en daarna vertrokken naar Denmark. Leuk plaatsje met een goed aangeschreven bakkertje die al verschillende prijzen gewonnen heeft voor alles wat hij verkoopt. Natuurlijk weer een winning award sausageroll genomen met koffie en thee. Dat kunnen ze hier wel...lekkere pies en sausages maken! Alleen daarom al ben ik blij dat we veel wandelen want de broeken kunnen straks niet meer dicht.
Na het stadse zijn we langzaam af gaan zakken naar ons nieuwe onderkomen voor vannacht. In het Williams NP liggen de Elephant Rocks, de Greens Pool en de Madfishbay. Bij de Elephant Rocks kan je inderdaad met enige verbeelding een paar olifanten erin zien. Greens Pool was echt supermooi. Het zijn steeds weer verborgen pareltjes. Bij Madfishbay was het apart dat de zee aan 2 kanten naar elkaar toekwam en tegen elkaar botste. We begonnen bewolkt en later trok het open en warmde het op naar 23 graden.
Als afsluiting nog een wine and cheese factory bezocht. Twee lekkere verse juicedrankjes en een stukje garlic/chili kaas meegenomen. Ook deze kaas had een award gewonnen haha. Ze doen hier blijkbaar vaak wedstrijden wie het beste eten heeft.
Het landschap is hier heel groen mede door de wijnvelden. Overmorgen rijden we door Margaret River en dat is HET wijngebied dus als er tijd is, kan Kaar misschien nog wel een wijnproeverij doen. Ik ben toch altijd de BOB haha.
De satellietkaart van Australie laat ook zien dat we vanuit de oranje hoek komen en nu in groen gebied zitten. Volgende week gaan we omhoog en dan wordt het weer meer oranje gebied.
We hebben een lekker rustige niet massale campsite gelegen midden in de middle of nowhere. Nu nog even van het zonnetje genieten want als de zon onder is, is het redelijk fris!
[userId] => 265308
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100318
[countryId] => 11
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 125
[author] => Diane
[cityName] => Walpole
[travelId] => 529603
[travelTitle] => 5 weken rondreizen in West-Australië
[travelTitleSlugified] => 5-weken-rondreizen-in-west-australi
[dateDepart] => 2024-03-13
[dateReturn] => 2024-04-19
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/australi,walpole
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/265/308_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-esperance-naar-walpole
)
[14] => stdClass Object
(
[username] => reneenmarliesopreis
[datePublication] => 2024-03-23
[title] => On Route At 65
[message] =>
En dan is het 22 maart. Mijn verjaardag, ver weg van huis. Gekscherend had ik al gezegd dat ik toch wel ontbijt op bed zou krijgen. Natuurlijk, was het antwoord. Nou, de verrassing was groots. Toen ik dreigde wakker te worden kreeg ik meteen instructies, hou je ogen dicht. Niet kijken hoor, nog niet, nog niet. Ondertussen hoorde ik een hoop gerommel om me heen. Ja, je mag kijken. Een slinger om me heen in het bed, met van die vlaggetjes eraan met daarop 65. Erg leuk, maar ook wel confronterend. En een cadeau, helemaal meegenomen uit Nederland. Een van de betere gitaarbanden, een Taylor. En toen werd er op de deur geklopt en sprong Marlies meteen het bed uit. Daar werd een blad met een ontbijt gebracht. Helemaal goed.
Eenmaal van de schrik bekomen en het ontbijt verwerkt begon onze trip naar een volgend verblijf. Eindbestemming Rotorua. Tussenstop Waiotapu Scenic Reserve. Een thermisch gebied waar door de geisers en hun uitstoot het gesteente er omheen rijk gekleurd is. Het park was niet groot en dus waren we al snel weer onderweg met als gevolg dat we vroeg in Rotorua aankwamen. Wat een verademing, wat een ruimte. Een kamer met keuken, twee zithoeken en bed, een enorme badkamer en dan ook nog eens een extra slaapkamer met twee bedden. Wat een verschil met onze vorige Ikea-wonen-op-acht-vierkante-meter container. Een drankje op ons terras voor de deur, maar het is nog steeds 22 maart, dus uit eten.
Cobb [e-38] Co. Niet slecht, wat zeg ik, heel lekker eten. En voor het eerst had ik mezelf ingehaald, ik was twaalf uur eerder jarig dan in Nederland.
Na de eerste overnachting in Rotorua kunnen we mooi twee bezienswaardigheden in de omgeving bezoeken. De verwachting was regen, in elk geval in de middag. En dat was ook zo. Tijdens een guided tour door Whakarewarewa Village begon het te regenen. Wij waren goed voorbereid, onze speciaal voor IJsland gekochte kleding deed het weer goed. De Maori gids vertelde op boeiende manier mooie verhalen. Ontspannen en met humor. Toen hij voorbij kwam sloffen toen wij nog bij het verzamelpunt stonden, liet hij toch een andere indruk achter.
En ja hoor, vandaag net 65, konden we gebruikmaken van seniorenkorting. Dat is mooi meegenomen. Maar het kwam wel hard aan dat ons niet gevraagd werd naar een legitimatie. Zouden ze dan gewoon zien dat we ………
In de ochtend toen het nog droog was hebben we bomen beklommen.The Redwoods in Whakarewarewa Forest.Een wandeling door een bos op hooggelegen touwbruggen van boom tot boom. Wat een bomen, Redwoods en Sequoia’s. Mijn eerste baan – dat is inmiddels wel heeeeel erg lang geleden – was bij William Pont in Zaandam. De houtimporteur van Nederland in de tachtiger jaren. Ik was hier in de Forest weer even terug in de eindjaren zeventig.
[userId] => 213890
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100316
[countryId] => 136
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 92
[author] => rene en marlies
[cityName] => Rotorua
[travelId] => 529572
[travelTitle] => Nieuw Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2024-03-02
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/014_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => on-route-at-65
)
)
)
[_currentItemCount:protected] => 15
[_currentItems:protected] => ArrayIterator Object
(
[storage:ArrayIterator:private] => Array
(
[0] => stdClass Object
(
[username] => karinendiane
[datePublication] => 2024-04-18
[title] => Relaxte laatste week gehad, op naar huis
[message] =>
Dag 32
Vanochtend lekker op het gemakkie gedaan en nog even genoten van het zwembad. Moesten kleine 3 uur rijden naar de camping aan het Eighty Mile beach strand. Onderweg geen kip op de weg en de natuur was wat eentonig. Had op Googlemaps 1 benzinestation gevonden en dat is eigenlijk altijd een roadhouse dus gelijk een koffiestop gemaakt met wat lekkers. Precies 1 jaar geleden is deze benzinepomp door de orkaan compleet verwoest en pas weer een paar weken open. Je hebt wel serieus een probleem als deze pomp wegvalt want dan kan je over een stuk van bijna 500km niet tanken. Ons campertje redt dat niet want die loopt 1 op 8! Hier geldt echt de regel...tanken en plassen wanneer het kan. Morgen rijden we naar onze laatste camping in Broome en dat is nog 345km en heb al gezien dat er onderweg geen koffiestop/toiletten/benzinepomp is dus dat wordt een uitdaging haha.
Om bij de camping te komen, moesten we 9km over een gravelroad maar die lag er goed bij dus was een makkie voor onze 2wd.
Wat een toffe camping. Onze plek ligt op een paar meter van het strand. Je mag hier alleen niet zwemmen vanwege de haaien, krokodillen en kwallen. Geen grapje! Veel vissers op het strand en die vangen genoeg. Ook heel veel mooie schelpen dus onze collectie is weer wat aangevuld. En overal liggen keutels. Mhm..wat dan? Nou er zitten hier wallabies...een kleiner soort kangoeroe. Dus wij struinen over de camping en toen zagen we ze gras eten. Maar ze zijn niet zo benaderbaar als de kangoeroes die wij hebben gezien. Maar superleuk dat we ze hier nog zien. Het is vandaag weer 36gr dus op het strand met de wind was het goed uit te houden. Nadat we een hele mooie zonsondergang hadden gezien, ben ik een kipprutje met rijst gaan maken en heb ik mijn reisverslagen bijgewerkt. Na het douchen was het donker en toen we terugkwamen zaten er een stuk of 5 wallabies naast onze camper. Niet te doen om daar een foto van te maken in het donker met je telefoon en de flits aan!
Dag 33
Vandaag onze laatste stuk gravelroad gereden en onze laatste lange afstand qua kms. Nu op onze laatste campingstop. Hier blijven we tot en met woensdag en dan vliegen we naar Perth. Deze dagen zullen bestaan uit zwemmen, luieren, wandelen en eten [e-1f923][e-1f602]
Vanochtend eerst nog een heerlijke strandwandeling gemaakt nu het nog kan. Om 9 uur is het hier standaard al rond de 32gr maar omdat de luchtvochtigheid hier gelukkig heel laag is, merk je er minder van dat het al zo warm is. Het 80mile strand is 220 km lang. Ik geloof het langste strand van Australië. We hebben op de valreep onze schelpenverzameling nog wat aangevuld en zijn vertrokken.
Hebben nu een prima camping op een paar min van het strand met zowaar een paar tentjes waar je een hapje en een drankje kan doen. Hebben we in 5 weken nog niet gezien hier haha.
Zo maar weer een zonsondergang bekijken want dat verveelt nooit. Even snel een wrapje maken en inmiddels traditiegetrouw een spelletje doen haha. Prima leven zo!
Dag 34
Omdat het nu nog kan, lekker rustig aangedaan. Het strand ligt dichtbij dus lopend richting het strand. Ook weer een fijn strand met zeewater zo warm als badwater. Het was eb dus de zee lag een heel stuk verderop. Het verschil tussen eb en vloed is hier enorm. Maar wel opletten waar je je handdoek neerlegt want als het vloed begint te worden dan gaat het ook hard en voordat je het weet, kan je je handdoek uit de zee vissen. Bij het strand een leuk koffietentje gevonden dus Kaar had een heerlijke koude koffie met een bol vanille ijs..het is tenslotte nog vakantie.
Omdat het alweer bloedheet was gelijk een duik genomen. Wat een heerlijk water en de zeebodem van zacht zand...top.
Na een paar uur kregen we toch wel trek dus terug geslenterd naar de camping. Na de lunch neergeploft bij het zwembad en een boek gelezen. Heel fijn dat we zo ontspannen de vakantie kunnen beeindigen. Uiteraard even naar de zonsondergang bekeken. Deze was denk ik de mooiste van allemaal.
Dag 35
Ergens liggen er voetstappen van dinosaurissen en die zijn alleen bij eb te zien. Dus redelijk vroeg op pad gegaan maar nergens te vinden natuurlijk. Toevallig kwam er een gids met wat toeristen langs en zij zei dat je die afdrukken alleen bij extreem laag water kon zien dus hadden we heel vroeg moeten gaan. Naar een ander strandje gereden maar dat was niet echt een strand. Meer een mangrove waar je weer werd gewaarschuwd voor krokodillen. Uiteraard ook niet gezien haha. Wel een paar schildpadden in de zee. De rest van de dag aan Cable beach doorgebracht. Gelukkig stond er wind want met 38gr heb je dat wel nodig. Afgesloten met een etentje aan het strand en voorlopig de laatste zonsondergang gezien want morgen is het echt de laatste dag hier.
Dag 36
Je hoeft op een camping nooit een wekker te zetten. Iedereen ligt om 22u op bed maar om 06u is er weer leven en gaan mensen bijv met hun V8 trucks naar hun werk dus ben je vanzelf wel wakker. Dus vroeg eruit en de koffers ingepakt. Ontbeten en nog even koffie gedronken in het café bij de camping en de laatste uurtjes op het strand en in de warme zee doorgebracht. Dat gaan we zeker missen want de Noordzee is een stuk kouder en niet zo mooi blauw haha. We moesten op tijd de camper inleveren maar we vlogen pas 4 uur later. Onze vlucht was nog de enige vlucht die ging vanaf Broome dus we zijn een uur lang de enige in de incheckhal geweest. Gelukkig was er wifi en hadden we nog een zak chips in de rugzak zitten.
Vannacht weer in een normaal bed slapen voordat we de lange reis naar huis hebben. Vrijdag weer thuis en gaat het normale leven weer beginnen. We kijken terug op een prachtige reis waarin we een hele andere kant van Australië hebben gezien. De meeste mensen gaan altijd naar de Oostkant wat ook mooi is maar waar het veel drukker is. We zijn echt dankbaar dat we deze reis weer samen mochten maken. Niks is vanzelfsprekend in het leven dus proberen we te blijven genieten. Carpe Diem!!
[userId] => 265308
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100772
[countryId] => 11
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 17
[author] => Diane
[cityName] => Perth
[travelId] => 529603
[travelTitle] => 5 weken rondreizen in West-Australië
[travelTitleSlugified] => 5-weken-rondreizen-in-west-australi
[dateDepart] => 2024-03-13
[dateReturn] => 2024-04-19
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/australi,perth
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/265/308_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => relaxte-laatste-week-gehad-op-naar-huis
)
[1] => stdClass Object
(
[username] => karinendiane
[datePublication] => 2024-04-13
[title] => Laatste week is aangebroken
[message] =>
Dag 26
Vandaag een dag op de bodem van de zee doorgebracht. We wilden nog graag even genieten van al het moois onder water voordat we naar een warm en stoffig NP zouden gaan. Wehoopten natuurlijk op een schildpad of het liefst een paar haha. We zagen weer een hoop mooie vissen maar de schildpad was even een blokje om denk ik. Dus besloten we door te rijden naar Osprey Bay waar we de 1e dag hadden gezwommen met de schildpadden. Er was bijna niemand toen we het water ingingen. En het was our lucky day. We zagen er 5 waarvan 1 hele grote en 1 met een heel mooi rood/oranje schild. Blijft echt heel gaaf om zo vrij met ze te kunnen zwemmen. Ik heb niet het idee dat ze ons opmerken want ze kijken niet op of om.
Het zal nu even voor het laatst zijn dat we konden snorkelen. Morgen gaan we vroeg op pad naar onze tussenstop op weg naar Karijini national park. Dit omdat anders de rit TE lang zou zijn en het moet wel leuk blijven.
Vandaag ook nog de foto's van de walvishaaien opgehaald. Geeft een mooi beeld want dit is gemaakt door een fotograaf. Zit ook een foto bij van een gigantische groep kleine visjes. Het leek wel een tornado. Het heeft een naam maar daar kom ik even niet op. Heel bijzonder om te zien en ook weer uniek. Net zoals die slang die ineens in de zee zwom!
Dag 27
Vandaag was een reisdagje. We dachten de hele weg hetzelfde landschap te zien maar dat viel heel erg mee. Het ging eigenlijk best snel die 6 uurtjes rijden want we wisselden wat podcasts met muziek af. Beetje kijken, luisteren en zingen.
De camping ligt in de middle of nowhere...heel mooi. Het nadeel van de middle of nowhere is wel dat je meer kleine rondvliegende beestjes hebt ennnn onze zoemende en rondvliegende vriendjes zijn volop terug.
Kijken wat ons morgen brengt. Op naar Karijini National Park.
We zijn al gewaarschuwd dat er wegen dicht zijn en we helaas niet alles kunnen zien wat we willen. Overmacht dus niks aan te doen!
Dag 28
Vandaag op weg naar Dales campground wat in het Karijini NP ligt.Onderweg nog even koffie/thee gedronken. Veel keuze in waar je dat gaat doen, heb je niet want er is onderweg behalve een verdwaald toiletgebouw helemaal niks. Ik gebruik de app Wikicamps en dat is wel echt heel handig omdat op je route staat aangegeven wat je tegenkomt onderweg dus de avond ervoor kijken we en weten we waar een koffiestop zit of een plaspauze haha.
Onderweg zagen we wel mooie natuur dat ons verrast heeft omdat het veelal oranje is maar nu veel groen met mooie heuvels enz. Ook nog een stop gemaakt bij een memorial plaats en gebied eigenlijk, een rest in peace waar je een eenvoudig gedenkplekje voor je dierbaren kunt maken. Eigenlijk hadden we naar Hamersley George willen rijden. Dat was een stukje gravelroad maar goed te berijden voor ons campertje...volgens mensen die we eerder ontmoet hadden. Echter bij het ophalen van de camper was ons verteld dat we max 12 km een gravelroad mochten inrijden. Maar wij dachten..wij gaan gewoon omdat het goed te berijden was. Haha kregen we toch op het radioscherm metkoeienletters dat we naar een gebied met gravelroads reden en dat daar een boete van 300 dolar opstond. En ik moest bevestigen dat we het gelezen hadden. Dus toch maar omgekeerd. Jammer maar zou anders een duur geintje worden daar ze de camper kunnen tracken voor als er iets zou gebeuren onderweg. Daarna doorgereden naarFortescue Falls, Fern Pool en Dales Gorge voor een trail. Prachtig weer daar. Jammer van dat vliegennetje om je hoofd maar dat deed niks af aan hoe mooi het daar is. De Fortescue Falls was zelfs nog een echte fall er kwam redelijk wat water naar beneden. Daarna aan de wandeling begonnen. Het was er een op niveau 4 (5 is het moeilijkst) nou dat klopte wel. Het was klimmen en klauteren, hink stap sprong op stenen in het water, balanceren op een randje stenen maar geweldig. Je loopt eigenlijk door de kloof. Eenmaal naar boven geklauterd, moesten we dat stuk ook weer teruglopen naar het begin van de wandeling. Gelukkig was het bewolkt en maar 30gr. Om even af te koelen, is Kaar de Fern Pool ,met een lief klein watervalletje, ingedoken. Het was mij echt te koud haha. Ik ben inmiddels de temperatuur van het zeewater gewend (warm water) dus ik kon mooi een foto maken. Daarna naar de camping gereden. Nou ja...camping! Het is een bushcamp dus daar is niks behalve van die bush toiletten en geen douche of campkitchen. En daar waren we op voorbereid dus de meegenomen vochtige washandjes konden we nu mooi gebruiken om ons op te frissen. En de rest hebben we bij ons. Voor het gemak hebben we brood gegeten. Geen wifi/internet en dat is ook weleens lekker. We konden wel de gijzeling in de Apple Store kijken die we gedownload hadden. Van alle luxe voorzien dus. Heerlijk op tijd gaan slapen.
Dag 29
Vandaag op weg naar Eco Retreat. Ligt ook in het Karajini NP. We zijn heeeeeel langzaam opgestart. Om ons heen hoorden we de dingo's janken. Dat is een soort van hond die op sommige plekken in Australië rondhuppelt. Wie weet spotten we er nog 1. Nou dat ging snel want toen we bij Eco aankwamen, zagen we gelijk een dingo. Zo die konden we ook weer afstrepen. We mogen ze niet voeren van die mevr van de receptie. Dat plan hadden we ook zeker niet! Alleen de spin nog ( brrr ) en een slang die over het land voorbij komt en dan hebben we alle dieren van Australië wel zo'n beetje gezien.
Campertje neergezet en op pad. We wilden naar de Joffre Falls en Joffre Gorge. Dit zou een tocht zijn van klasse 5 wat zeker mogelijk is als je rustig aandoet en genoeg water enz meeneemt. Maar we kwamen een man tegen die het ons een beetje afraadde. Te veel losse stenen, rotsen en erg glad. Mmm lastig en na overleg toch maar besloten het niet te doen. Denk ik wel verstandig gezien Karin dr versleten heup ook.
Maar geen spijt want de Joffre Falls waren ook mooi. Ook nog best een klim en klauter tochtje trouwens om beneden te komen. Beneden kon je zwemmen. Dat heeft Karin natuurlijk weer gedaan. Zij was alleen in het water prachtig! Ik kon weer een fotoreportage maken alhoewel Kaar met dat vliegennetje op haar hoofd geen schoonheidsprijs wint.
Maar mooie ervaring weer dit.
Na de terugtocht lekker met een zak Burritos en een drankje op het terras een spelletje gedaan. Dit was een iets luxere camp met een kkein restaurantje zelfs. Geen internet dus lekker rustig. Morgen gaan we weer richting het strand. Nog 1 week relaxen en dan zit het er weer op. De weken zijn omgevlogen!
Dag 30
Vandaag vertrokken uit het prachtige NP. Wat we gezien hebben, was geweldig Wat een natuur en wat een ruimte. Alleen daarvoor zou je al naar Australië emigreren.
Omdat we niet alles konden doen en we de vliegen op een gegeven moment toch wel heel hinderlijk vonden, zijn we een dagje eerder naar Port Hedland vertrokken. We hadden al een camping geregeld daar dus een nachtje extra bijgeboekt.
Onderweg zagen we een combinatie op de weg, niet te geloven zo groot en breed. Uit tegengestelde richting kwam een vrachtwagencombinatie die aan de kant moest stoppen om deze door te laten gaan.En deze combinatie is een roadtrain en al 80 meter lang!!Je ziet hier vrachtwagens rijden. Knap hoe die lui ermee omgaan. Ik vind onze camper van 7.50m al lang haha.
De camping waar we nu zijn, ligt dichtbij het strand en heeft een zwembad. Eerst even de laatste was in de machine en relaxen maar!
Dat zal het de komende dagen sowieso gaan worden dus veel spectaculair nieuws zal er niet meer komen. We gaan nu echt in de chillmodus en hoeven niks meer behalve van de zon te genieten en af te koelen in het zwembad of de zee. Mooie afsluiting van weer een prachtige reis.
Dag 31
Niet veel gedaan vandaag buiten een boodschapje, een wandeling langs het strand om mooie schelpen te zoeken en liggen lezen bij het zwembad. Heerlijk hoor. Beetje afbouwen want het gaat al opschieten en voordat je het weet, zijn we weer aan het werk. Maar nog 1 week genieten van de zon en de mooie stranden.
Vanavond heeft Kaar pannenkoeken gebakken. Lekker hoor met Nutella en banaan erop en smikkelen maar. Weer eens wat anders dan wraps, macaroni en curry met rijst.
Je hebt hier wederom prachtige zonsondergangen en schitterende sterrenhemels. Blijft prachtig om te zien.
We eindigen de avond uiteraard met een potje Phase 10 of Skipbo en dan morgen op weg naar Eighty Mile Beach voor 1 nachtje. Camping aan het strand dat 260km lang is. Strandwandeling gaan we zeker maken maar een paar km is meer dan genoeg haha. Morgen rijden we naar Broome waar woensdag onze vakantie al een beetje eindigt doordat we de camper inleveren en naar Perth vliegen. De aankomende dagen zullen bestaan uit luieren, van de zon genieten, beetje snorkelen en dat is m wel. We hebben als we de camper inleveren 7000 kilometer gereden en dan nog hebben we maar weer een stuk van Australië gezien!!
[userId] => 265308
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100678
[countryId] => 11
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 109
[author] => Diane
[cityName] => Broome
[travelId] => 529603
[travelTitle] => 5 weken rondreizen in West-Australië
[travelTitleSlugified] => 5-weken-rondreizen-in-west-australi
[dateDepart] => 2024-03-13
[dateReturn] => 2024-04-19
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/australi,broome
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/265/308_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => laatste-week-is-aangebroken
)
[2] => stdClass Object
(
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2024-04-09
[title] => De puntjes op de i (deel 2)
[message] =>
Inleiding
Lees over mijn avonturen in Nieuw-Zeeland, mijn opleiding tot adventure guide, prachtige uitzichten en nieuwe vriendschappen aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op reis gaan in het land van de kiwi's!
Rock Leader
‘Shit, was het zo moeilijk?!’ roep ik geschrokken, wanneer Jessie* en Nilsson opgewonden over hun eerste assessmentdag vertellen. ‘Maar jullie weten nog veel meer dan ik!’ ‘Ja, Jenny is echt heel streng…’ zegt Don over de assessor voor het wandelgedeelte. ‘Jenny is such a bitch!’ valt Chleo hem bij. ‘Álles dat we hebben geleerd is fout!’ kakelt Jessie er weer doorheen. ‘En ze wilde dat we allerlei dingen over vogels wisten die we nooit hebben gehoord en ze ging allerlei ingewikkelde dingen over wolken vragen!’ ‘Ja Mats, weet je nog dat we “sphagnum moss” hadden gevonden? Dat blijkt dus helemaal geen sphagnum moss te zijn geweest, Jenny wees een heel ander plantje aan!’ ‘MAAR WAAR HEB IK MIJN BILLEN DAN MEE AFGEVEEGD?’ roept Mats en we barsten allemaal in lachen uit. Tijdens een onze langste hikes moest Mats heel nodig poepen, maar hij had geen wc-papier meer. Benny wees toen op een wollig groen plantje en zei: ‘Dit is Sphagnum Moss, een hele zachte mos met antibacteriële eigenschappen. Het werd vroeger ook wel als wc-papier of menstruatieverband gebruikt. Dus Mats, als je echt omhoog zit…’
(*Namen zijn gewijzigd uit privacy-overwegingen)
‘Nou, klimmen ging vandaag gelukkig wel goed,’ zeg ik. ‘Assessor Mike is echt heel tof.’ ‘Ja jongens, Mike is zo chill!’ knikt Mats. ‘Het voelde bijna niet alsof we geëxamineerd werden!’ Mike, een ervaren oudere docent van een sportopleiding in Greymouth, pakte het constructief aan. Hij keek naar onze vaardigheden, maar liet ons ook nieuwe technieken zien en gaf suggesties voor hoe we bepaalde details anders kunnen doen. Zijn rust en positiviteit werkten heel geruststellend. Morgen hebben we nog één dag met cliënten erbij, maar ik ga er eigenlijk al vanuit dat ik dit assessment wel gehaald heb. De volgende dag blijkt dat inderdaad ook zo te zijn. Ik krijg een digitaal certificaat en een beoordelingsformulier waarop Mike heeft geschreven: ‘Jorinde has a wonderful manner with people that makes them feel at ease immediately and this sets the scene for a successful session. She is technically competent and looking to learn and improve wherever possible.’ En daarmee ben ik nu officieel Rock Leader’! Ga je met mij mee klimmen?
Spontane actie!
Later die avond scroll ik wat door een Facebookgroep waar backpackers hun auto’s verkopen, gewoon om alvast te zien wat er te krijgen is. Als ik in het land mag blijven, wil ik een auto aanschaffen om mee rond te reizen. Met een levendige handel in tweedehands voertuigen, is dat in Nieuw-Zeeland een stuk betaalbaarder dan in Nederland en daarbij veel goedkoper dan huren. Vooral de (mini)vans waar je ook mee kunt kamperen op gratis campsites lijken me handig. Al snel zie ik een paar geschikte opties voorbij komen die ik eigenlijk wel zou willen, allemaal grote wagens met een bed en een klein keukentje achterin. Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Ik weet nog helemaal niet of ik mijn visum krijg, moet ik nu dan wel naar een auto kijken?’ vraag ik mezelf, terwijl ik tegelijk al informatie aan het opzoeken ben over de aankoop van een auto in Nieuw-Zeeland. ‘Ach, reageren kan altijd!’ bedenk ik. ‘Waarschijnlijk krijg ik toch geen respons.’ Spontaan typ ik een bericht aan ene ‘Barney’ over zijn Toyota Estima: ‘Hi! Is your car still available? I might be interested! I am currently still in Queenstown and would love to take a look tomorrow if you are in the area.’
Binnen twintig minuten krijg ik antwoord: ‘Hi Jorinde! It certainly is still available! Happy for you to come to our campsite tomorrow and take a look no problems! Is the morning okay?’ Mijn hart begint sneller te kloppen, dat ging soepeler dan verwacht! Tja, nu moet ik maar doorzetten ook. Uiteindelijk spreken we af dat Barney en zijn vriendin Ellie om elf uur naar mijn huis toe komen voor een bezichtiging.
‘Rustig maar, je gaat alleen maar even kijken naar de auto,’ probeer ik mijn zenuwen te kalmeren. ‘Je gaat niet meteen kopen.’ Toch merk ik dat ik me ook wil voorbereiden op een aankoop. Ik heb nog nooit een auto gekocht en ik heb geen idee waar ik op moet letten. Wie kan ik meenemen als extra paar ogen? Op dit soort momenten vind ik het toch wel lastig dat ik alleen aan de andere kant van de wereld zit; als ik in Nederland zou zijn zou ik nu mijn (stief)vader of moeder of broer meevragen, of zelfs een kritisch ingestelde vriendin. ‘Ik wou dat Kevin hier nog was,’ denk ik voor de zoveelste maal. ‘Hem zou ik absoluut vertrouwen in deze situatie.’ Jessie of Nilsson lijken me ook allebei goede medestanders, maar zij hebben morgen hun klimassessment en zijn de hele dag weg. ‘Jessie, heeft Jake morgen ook een dag vrij?’ roep ik de woonkamer in. ‘Ja, hoezo?’ ‘Weet je of hij iets van auto’s af weet?’ Jessie, die goed bevriend is geraakt met de Australiër uit de andere groep, zegt dat Jake zelf zijn eigen auto helemaal heeft opgeknapt dus dat zie ik maar als een goed teken. Daarnaast lijkt hij me een fijne kalme aanwezigheid en met zijn lange gespierde bouw een indrukwekkende back-up voor bij een onderhandeling. Alhoewel Jake en ik elkaar helemaal niet zo goed kennen, lijkt hij het niet vreemd te vinden dat ik hem mee vraag en hij belooft morgenochtend klaar te staan.
Ellie en Barney zijn duidelijk op vakantie, te zien aan hun teva’s, gekreukelde wandelbroeken en roodverbrande wangen. Hun auto, de ster van de show, is een lelijke witte wagen die me een beetje doet denken aan een ruimteschip. Uit de advertentie weet ik al dat het een Toyota Estima uit 1999 is met 291 duizend kilometer op de teller. Daarmee is het een oudje, maar tijdens mijn speurtocht op het internet heb ik gezien dat deze auto’s goed gebouwd zijn en een lange levensduur hebben. Nieuwsgierig kijk ik onder de motorkap, niet wetend waar ik eigenlijk naar op zoek ben. ‘It drives great!’ zegt Barney enthousiast. ‘We hebben er nog geen enkel probleem mee gehad.’ Terwijl we een rondje om het voertuig lopen wijst hij naar een paar lelijke plekjes in de lak. ‘Tja, je kunt zien dat het een oudere auto is, maar bij de laatste keuring is hij helemaal in orde gebleken.’ Hij schuift de grote zijdeur open, die soepel lijkt te bewegen. ‘En dit is waar het natuurlijk allemaal om draait!’ Het achterste gedeelte van de auto vormt een kleine zitkamer, met twee banken en een tafel. Aan het plafond hangt een snoer met ledlampjes en kleurige kussentjes en gordijntjes geven het een knusse sfeer.’ ‘Kijk, hier onder de zittingen heb je veel opslagruimte.’ Barney tilt de klep van een van de banken op. ‘En je kunt er super makkelijk een tweepersoonsbed van maken!’ vult Ellie enthousiast aan. ‘Het is echt heel ruim en comfortabel, wij slapen nu al een maand elke nacht in de auto.’ We lopen naar de achterkant en Barney laat het kleine keukentje zien dat daar gemonteerd is. ‘Hier zit een tank voor vers water en een aparte tank voor waterafvoer,’ hij pompt de kraan om te laten zien hoe het systeem werkt. ‘En hier is het gasstelletje. Je krijgt alles erbij, al het servies en de pannen en het beddengoed enzo.’ Ik knik, bij de advertentie zat een indrukwekkende lijst aan spullen die bij de auto kwamen. Eigenlijk alles wat ik nodig heb om meteen op pad te kunnen gaan, inclusief campingstoelen, schoonmaakspullen en een basilicumplantje.’ Barney en Ellie zijn ook vooral heel enthousiast over de enorme powerbank, waarmee zij al hun apparaten onderweg opladen om op afstand nog een beetje te kunnen werken.
Barney en ik stappen in voor een proefritje en laten Jake en Ellie op de stoep achter. Nerveus start ik de auto. Het is inmiddels alweer meer dan een half jaar geleden dat ik heb gereden en onder deze omstandigheden (in een vreemde auto, met een onbekende toeschouwer en aan de linkerkant van de weg) vind ik het best spannend. Gelukkig maar dat het geen handgeschakelde auto is, want met mijn linkerhand schakelen zie ik echt niet zitten!
Zonder problemen rijden we weg, verder de heuvel op. De auto rijdt inderdaad soepel en snort rustig omhoog. ‘Op steile stukken gaat hij niet al te snel,’ zegt Barney eerlijk. ‘Daaraan merk je toch dat hij al wat ouder is. Maar hij komt er wel altijd hoor!’ Bovenaan keren we om (een uitdaging met dit bakbeest) en we rijden de helling weer af. We zwaaien naar Ellie en Jake en draaien de drukke tweebaansweg langs het meer op.
Terwijl ik probeer op te letten of de remmen het goed doen, of het stuur soepel draait en of er geen gekke geluiden te horen zijn, vertelt Barney iets meer over hun reis. Ellie en hij zijn nu bijna een maand op vakantie en gaan volgende week terug naar Engeland. De auto hebben ze meteen na aankomst in Auckland gekocht en ze zijn er over bijna de hele lengte van Nieuw-Zeeland mee naar Queenstown gereden langs alle prachtige bezienswaardigheden. Onderweg hebben ze zo veel mogelijk op de gratis campings gestaan en zelf gekookt, waardoor ze veel geld hebben bespaard. ‘Benzine viel me ook mee,’ zegt Barney. ‘De auto rijdt zuinig.’
Ik ben inmiddels helemaal trots op mezelf dat het links rijden zo goed gaat, maar in de laatste honderd meter val ik toch nog door de mand. Terwijl ik voorsorteer voor de afslag naar ons huis, maak ik de klassieke fout door de ruitenwissers aan te klikken in plaats van het knipperlicht. ‘Oeps, die hendels zijn omgewisseld in een Engelse auto!’ lach ik beschaamd en ik draai rechtsaf de lege weg op. Barney is een moment stil en zegt dan: ‘Vergeet niet om links te rijden hè!’ Oeps!
Jake en Ellie staan nog op de stoep waar we ze achter hebben gelaten. Inmiddels spettert het een beetje en ik bedenk me dat ik echt niet moet vergeten om Jake extra te bedanken dat hij voor mij een half uur in de regen heeft gestaan. We stappen uit en peinzend kijk ik naar het lelijke witte ruimteschip. Dit is het moment van de waarheid. Dit is de allereerste auto die ik bekijk en ik had me voorgenomen om hem niet meteen te kopen. Er is nog steeds een kans dat ik Nieuw-Zeeland over anderhalve week moet verlaten, omdat ik mijn visum toch niet krijg en dan heb ik niets aan een auto. Maar… Ik kan niet ontkennen dat de wagen goed rijdt en alles heeft dat nodig is voor mijn volgende avontuur. Ik ga ervanuit dat ik mijn visum gewoon krijg en anders kan ik de auto altijd weer verkopen. En wie weet wanneer er nog zo’n goede optie voorbij komt? Eigenlijk wil ik hem gewoon!
‘Ik ben zeker geïnteresseerd,’ zeg ik. ‘Maar laten we het nog even over de prijs hebben…’ Ik zie Barney en Ellie benauwd kijken en ik voel me bijna een beetje schuldig. Volgens mij zijn dit gewoon echt lieve en oprechte mensen. Toch ben ik vastberaden om te onderhandelen en daar weet ik dan wél weer veel van af, omdat ik me er tijdens mijn studie in gespecialiseerd heb. ‘Jullie vragen 7500 dollar, maar ik heb soortgelijke auto’s gezien die voor 6000 verkocht worden,’ zeg ik eerlijk. ‘Wat vinden jullie van 6500 dollar?’ Barney schudt zijn hoofd. ‘We hebben hem zelf voor 8000 gekocht, dus we willen niet zo veel verlies maken. 7200?’ ‘En je krijgt er zo veel bij, er zit zelfs een blikopener in!’ roept Ellie gepassioneerd. Ik kijk naar Jake. ‘Wat vind jij ervan?’ Dit is zijn moment om mij te steunen zodat ik de onderhandeling kan doorzetten. ‘Tja, het is wel een hele complete deal…’ zegt hij. ‘En de auto lijkt in orde te zijn. Dus ik weet niet… misschien is het wel een goede prijs?’ Oh Jake, dat was dus precies niet wat je moest zeggen! Ik houd mijn gezicht neutraal en blijf vasthouden. ‘6700? En ik kan flexibel zijn qua tijd, mochten jullie hem nog een paar dagen willen gebruiken.’
Uiteindelijk landen we op 6900 dollar én een volle tank benzine en de afspraak dat Barney en Ellie de auto nog een week gebruiken. Om me in te dekken regel ik ook dat ik vooraf nog een keuring laat doen op eventuele mechanische problemen. We schudden erop, ik doe een aanbetaling en dan is het officieel: ik heb net mijn allereerste eigen auto gekocht!
Bush Leader
Nog high van de opwinding van de vorige dag ga ik naar de eerste dag van het wandelassessment met de beruchte Jenny. Vandaag moeten we onze persoonlijke vaardigheden laten zien en morgen gaan we weer met een groepje klanten op stap.
Jenny is een jonge blonde vrouw met een lange groene regenjas, een serieus gezicht en een stevige handdruk. Misschien komt het door de verhalen van de anderen, maar ik voel me meteen geïntimideerd. Toch probeer ik een vriendelijk gesprek aan te knopen, terwijl we het pad van de Routeburn op lopen. ‘Oh trouwens, dit is een Astelia Flax,’ zeg ik, terwijl ik wijs op een plant met lange smalle bladeren die vlak naast het pad staat. ‘Dat kun je zien aan de soort W-vorm in het blad. Door Maori mensen werd deze plant ook wel gebruikt als waterdicht materiaal,voel maar hoe glad en plastic-achtig de structuur is.’ Jenny knikt goedkeurend en inwendig doe ik een overwinningsdansje. Gelukkig, niet álles dat we geleerd hebben is fout.
Terwijl we stevig doorlopen wijzen we nog op verschillende andere planten en leggen we op Jenny’s verzoek uit hoe een kaart werkt. ‘Horen jullie die vogel?’ vraagt ze ineens en ze blijft stil staan. Ik spits mijn oren. Goh ja, dat gefluit was me nog niet eens opgevallen. ‘Wie weet wat voor soort dat is?’ vraagt Jenny als een echte examinator. Mats, Tom en ik kijken haar schaapachtig aan en schudden ons hoofd. Het gefluit verdwijnt in de verte en we lopen weer verder. ‘That was a bellbird!’ vertelt Jenny ons. ‘Dat jullie die niet kennen, het is een vogel die bekend staat om zijn prachtige zang.’ Dan ritselt er wat in de begroeiing naast ons en een piepklein groenbruin vogeltje met een pluizig rond lijfje en een kort staartje hupt naar het uiteinde van een takje. ‘Weten jullie dan wat dat voor vogeltje is?’ vraagt Jenny en weer schudden we ons hoofd. Volgens mij zou ze inmiddels toch wel moeten beseffen dat onze groep niets over vogels geleerd heeft. ‘Dat is een rifleman, het allerkleinste vogeltje van Nieuw-Zeeland. Fun fact: een rifleman weegt maar net zo veel als twee pinda m[e-38]m's!’ ‘Oh wow!’ reageer ik. ‘Dat is echt heel weinig! En is het niet ook zo dat een rifleman zo heet, omdat ze dezelfde kleuren hebben als het uniform van het Nieuw-Zeelandse leger?’ Ik herinner me ineens dat Benny ooit zoiets heeft gezegd. Jenny haalt haar schouders op. ‘Dat weet ik niet.’ We lopen een stukje in stilte en dan vraagt ze: ‘En stel nou dat ik in dit soort landschappen ga wandelen hè, of misschien wat hoger in de bergen. Wat voor een grote papegaaien zou ik hier dan kunnen zien?’ Wij kijken haar allemaal weer blanco aan. Grote papegaaien? Waar heeft ze het over? Snapt ze het nou nog niet, wij weten niets over vogels! Dan herinner ik me die ene wandeltocht waar Benny ‘s ochtends zei ‘Hoor je gekrijs? Dat is een …, een bijzondere Nieuw-Zeelandse alpine papegaai. Maar ja, hoe heette dat beest ook al weer?’ ‘Ja, ik weet wat je bedoelt,’ zeg ik. ‘Maar ik kan je de naam niet vertellen.’ Jenny kijkt me aan alsof ik echt heel dom ben. ‘Heb je die niet gezien? Het zijn echt typisch Nieuw-Zeelandse vogels, heel mooi ook. Met prachtige rode vleugels.’ Ik schud mijn hoofd. ‘We hebben niet echt over vogels geleerd.’ ‘Nou, als gids heb je die informatie wel nodig hoor.’ reageert Jenny koeltjes. ‘Dat is een van de dingen die de tocht leuk maken voor je klanten. Ik ga nog wel met Mike overleggen hoe erg het is dat jullie dit niet weten…’
Jeetje, nou voel ik me toch wat zenuwachtig! Wat een verschil met het klimassessment, waar Mike ons juist vol enthousiasme leek te steunen. Bij Jenny heb ik juist het gevoel alsof ze constant op zoek is naar een reden om ons niet te laten slagen…
We volgen het pad de helling op en lopen nu langs de afgrond, met uitzicht op de prachtige riviervallei. ‘Ik heb nu een paar individuele vragen voor jullie,’ zegt Jenny, terwijl we weer dalen. ‘Jorinde, blijf jij even bij mij? Lopen jullie maar een stukje vooruit, jongens.’ Oh jee, wat gaat er nu weer komen? Terwijl we rustiger achteraan lopen, wijst Jenny naar de lucht. ‘Hoe noem je dat soort wolken?’ Het is vandaag beter weer dan verwacht en de lucht is diepblauw, met her en der plukjes wit. Mijn hersenen kraken terwijl ik het antwoord op de vraag probeer te vinden. We hebben het wel over het weer gehad, maar ik vind het niet interessant en dus is het niet goed blijven hangen. Jenny vult nog aan: ‘En wat vertelt het je als je dit soort wolken ziet?’ Ik bluf me er uiteindelijk doorheen en hang een verhaal op dat misschien wel een beetje klopt. En ook wanneer ze een weersituatie schetst en vraagt wat ik in die situatie zou doen, zuig ik een antwoord uit mijn duim. Het lijkt in ieder geval goed genoeg te zijn, want met een kort knikje laat ze me met rust om Mats lastig te vallen. Ik slaak een zucht van verlichting.
Wanneer we een paar uur later zitten te lunchen vertelt Jenny ons meer over haar eigen werk als gids in dit gebied. Door de manier waarop ze er over vertelt is het duidelijk dat ze gepassioneerd is over haar vak en ik begrijp beter waarom ze zulke hoge eisen stelt. Ze wil de kwaliteit van de gidsen die hier werken volgens mij graag hoog houden. Ook ontdek ik dat Jenny onder haar koele uitstraling best humor heeft, zoals wanneer ze wijst op een plukje mos en zegt: ‘Dat is dus Sphagnum Moss. En nee Mats, ik weet niet waar jij je billen mee af hebt geveegd.’
Of wanneer ze even later droog opmerkt: ‘Jullie hebben duidelijk geleerd om goed voor de deelnemers te zorgen, maar je mag er ook best vanuit gaan dat het volwassenen zijn die niet de afgrond in lopen hoor. Je hoeft niet (zoals sommigen van de andere groep) om de vijf minuten te vragen of iedereen wel goed drinkt, dat is irritant.’ Wij grinniken, het is inderdaad een irritante tick van Don om om de drie seconden te vragen of iedereen nog wel genoeg drinkt.
Ook leer ik veel van Jenny, die een schat aan informatie heeft over de Routeburn trail en de lokale flora en fauna. Ze vertelt dat een deel van het pad ooit aangelegd is door mijnwerkers, die dachten een route aan te kunnen leggen helemaal naar de kust, om hun goud te verschepen naar banken in Australië. Toen ze al een eind van de route hadden uitgehakt, bleek er echter een onoverkomelijke bergkam tussen te zitten waardoor het plan op niets uitliep. Ze wijst naar de gekke, met mos begroeide muurtjes en steenhopen die langs de route liggen en die duidelijk door mensenhanden zijn gemaakt. ‘Overblijfselen uit die tijd.’ Even later pauzeert Jenny bij een boom die met lichtgroene verdroogde korstmossen begroeid is en giet voorzichtig wat water op de plekken. Voor onze ogen verkleurt de korstmos naar een gezonde kleur donker groen, alsof het tot leven komt. Wat een cool trucje!
Ik begin net wat enthousiaster over Jenny te worden als ze ons tot stilstand brengt voor de rivier. We staan aan de oever naast de hangbrug. ‘Voor jullie certificaat moeten jullie ook kennis hebben over het doorkruizen van een ondiepe rivier, dus ik ga jullie nu een voor een vragen hoe je dat doet.’ Ze neemt mij terzijde en ik vertel over het uitkiezen van een veilige plaats om over te steken, waar het water niet te snel stroomt en waar het helder genoeg is om de bodem te zien. Ook heb ik het over het aanhouden van je schoenen om je voeten veilig te houden en dat het niet verstandig is om van steen tot steen te springen vanwege risico op uitglijden. Volgens mij geef ik een compleet antwoord en ik verwacht dat we nu over de brug gaan oversteken, maar Jenny zegt: ‘Oke, nu mogen jullie het demonstreren. Steek hier maar over. En ik wil dat jullie vanuit je rol als gids elkaar helpen.’ Verlangend kijk ik naar de brug. Dit voelt een beetje overdreven. Ik heb echt geen zin om nu doorweekte schoenen te krijgen, als ik morgen nog de hele dag met klanten moet lopen. Maar goed, zij is de examinator en ik heb het idee dat ik wel moet. Gelukkig is de rivier hier maar een meter of vier breed en als ik een beetje strategisch stap kan ik misschien redelijk droog overkomen. Tom en Mats gaan me voor en we helpen elkaar vlot naar de overkant. Daarna is het mijn beurt om Jenny te helpen. Ik ben vlak naast een diepere stroming gaan staan, zodat het water nog net mijn schoenen van boven niet in loopt. Als zij nu een beetje doorloopt, kan ik weer de kant op voordat het leer van mijn bergschoenen doorweekt is.
Jenny werpt een blik op mijn strategische positie en speelt dan alsof zij het als klant heel eng vindt om het water over te steken. Ze treuzelt, wankelt, grijpt mijn arm vast, doet alsof ze omvalt en dwingt me een stap vooruit te zetten het diepere water in. Vlak voordat ik de droge oever op kan lopen voel ik het koude rivierwater via de bovenkant van mijn schoen naar binnen stromen en mijn schoen vullen. Aaaargh! Dat was echt heel gemeen! Ik houd mijn gefrustreerde gedachten maar voor mezelf; ik moet de assessor nog even te vriend houden.
Nog één assessment te gaan en vandaag nemen we weer een groepje toeristen mee op pad. Onderweg naar de Routeburn rijden we op een van de mooiste wegen van Nieuw-Zeeland: de kronkelende weg langs het Wakatipu meer. Het is een heldere dag en we worden getrakteerd op eindeloze uitzichten op de prachtige bergen en het blauwe water. Zelfs na drie maanden in deze omgeving blijft dit uitzicht me vullen met bewondering.
De wandeltocht verloopt soepel. We genieten samen met de deelnemers van de mooie route, wijzen op interessante plantjes en proberen een beetje voor iedereen te zorgen. Tijdens de lunch praten we over geschikt voedsel om mee te wandelen, zoals producten die veel eiwitten bevatten. En we vertellen over de leave no trace principes die bedoeld zijn om de natuur te beschermen. Leave no trace bestaat uit zeven principes: “Plan ahead and prepare”, zodat je weet wat risico’s en regels zijn in het gebied waar je bent. “Travel and camp on durable surfaces, zodat je geen schade berokkent door waar je loopt of slaapt. “Dispose of waste properly”, dus neem je afval mee of verbrand waar mogelijk. “Minimize campfire impacts”, start niet per ongeluk een bosbrand. “Respect wildlife”, jij bent de gast, de beestjes leven hier. En “be considerate of other visitors”, je deelt het gebied met elkaar. Om ook nog een beetje luchtigheid te brengen, spelen we nog even met de emergency shelter die we mee hebben, een grote oranje tent die je met een soort hoepla beweging gezamenlijk opzet. Het doet me altijd een beetje denken aan dat spel op de basisschool, waarbij je met een grote parachute een bal kon laten stuiteren. Wanneer we uiteindelijk allemaal hutjemutje binnen de tent zitten, kijken de deelnemers ons verwachtingsvol aan. ‘En weet je wat nu nog het leukste is?’ zeg ik en ik laat een moment stilte vallen. ‘De laatste uit de tent trakteert op de drankjes!’ Lachend gooit iedereen het doek van zich af en kruipt snel naar buiten.
Wanneer het mijn beurt is om te de groep te leiden trek ik alles uit de kast om Jenny te laten zien dat ik deelnemers een interessante tocht kan bezorgen. ‘Zien jullie dat kleine pluizige vogeltje?’ wijs ik. ‘Dat is een rifleman, het kleinste vogeltje van Nieuw-Zeeland. Een rifleman weegt maar net zoveel als twee pinda m[e-38]m’s!’ Ik zie Jenny glimlachen, omdat ik haar eigen weetje hergebruik. Terwijl we lopen, speur ik om me heen naar nog meer interessante dingen om aan te wijzen. De meest iconische soorten hebben we nu al wel gehad: de lancewood heeft Mats al ingepikt en Tom kaapte de peperplant (horopito) voor me weg. Het leuke aan die plant is om klanten een van de naar peper smakende blaadjes te laten proeven en hun gezicht te zien vertrekken. Nu ben ik op zoek naar een beech tree, een bomensoort waar Nieuw-Zeeland om bekend staat. Beechtrees zijn langzaam groeiende bomen, die houden van een vochtige ondergrond. Om te kunnen groeien op de rotsige ondergrond, hebben ze uitgestrekte oppervlakkige wortelsystemen vol holtes en gekke vormen en ook in het zachte hout van de boomstammen zitten vaak holtes als thuis voor allerlei dieren en planten. De bomen vallen relatief makkelijk om (niet slim om te kamperen onder een beechtree), waarmee ze weer een goede voedingsbodem vormen voor allerlei nieuwe planten en schimmels. Ooit was een groot deel van het land begroeid met beech trees, maar na houtkap, bosbranden (soms bewust aangestoken om akkers te creëren) en competitie met bomen die sneller groeien zie je de soort minder. En nu, na de halve route tussen de beech trees te hebben gelopen, kan ik er nu natuurlijk geen een vinden. Dan zie ik een klein boompje dat dezelfde soort kenmerkende blaadjes heeft als de silver beech en vol enthousiasme begin ik mijn bomenpraatje te vertellen. Al na een paar woorden besef ik me dat dit volgens mij helemaal geen beech tree is en aan Jenny, die ineens heel driftig aan het schrijven is, zie ik dat ik het inderdaad mis heb. Oeps! Ik hoop maar dat ze me er niet al te zwaar op afrekent.
Bijna aan het einde van de route heb ik gelukkig wel nog een meevaller, wanneer er een zwart-wit vogeltje ongeveer de grootte van een koolmees om ons heen fladdert. ‘Oeh, zien jullie die piwakawaka?!’ roep ik enthousiast en iedereen kijkt naar het aandoenlijke beestje. ‘Piwakawaka of fantails zijn een van mijn favoriete vogeltjes hier,’ vertel ik. ‘Ik vind ze zo leuk, met hun bolle oogjes en hun prachtige waaierstaartjes.’ Alsof het vogeltje me heeft gehoord, gaat het op een takje zitten en spreidt de veertjes van zijn staart in een brede waaier uit.’ De Maori hebben een legende voor waarom het vogeltje er zo grappig uitziet*. Maui, de halfgod die in veel van de legendes voorkomt, had namelijk gehoord dat piwakawaka wist waar de vuurgodin het vuur had verstopt. Maui wilde het vuur aan de mensen geven, zodat ze tijdens de lange donkere winter warm konden blijven. Dus ving Maui piwakawaka en eiste: “Vertel me waar het vuur is, of ik knijp je dood!” Maui kneep en kneep in het arme vogeltje, totdat zijn ogen uitpuilden en zijn staartje uitspreidde en het hem de locatie van het vuur vertelde. En daarom zien alle fantails er zo uit.’ ‘Ahhhw,’ klinkt er zoals verwacht uit de groep en ik glimlach. ‘Maar daar houd het verhaal nog niet op… Een andere keer had Maui alweer een van zijn vele plannetjes: hij wilde de dood uitroeien. Daarvoor moest hij de slapende godin van de dood binnengaan via haar geboortekanaal (ja dit verzin ik niet zelf) en Maui zei tegen piwakawaka om stil te blijven. Piwakawaka was nog niet vergeten wat Maui hem aan had gedaan en begon te lachen met zijn schrille kwetterende geluid. De godin van de dood werd daardoor wakker en doodde Maui. Waarschijnlijk is het dat de reden dat een piwakawaka in huis door de Maori als voorteken van de dood wordt gezien.’
(*Als bezoeker heb ik natuurlijk een beperkt inzicht in de culturele gebruiken van zowel Maori als Pakeha inwoners van Nieuw-Zeeland. Het is mijn intentie hier bewust en respectvol mee om te gaan)
We laten de piwakawaka achter ons en lopen de laatste kilometer van de route terug naar de parkeerplaats. Voordat we naar de auto gaan, doen we op het gras naast de toiletten nog een laatste oefening. ‘Can you all find a rock, a leaf and a stick please?’ vraag ik de deelnemers en met hun schatten komen ze in een kring zitten. Ik houd mijn eigen collectie omhoog. ‘Let’s all share one thing that “rocked” today, one thing that you are going to “leaf” behind and one thing that will “stick” with you.’ Er wordt gegniffeld bij de metafoor. Een voor een delen onze wandelaars hun favoriete momenten met ons en als laatste ga ik zelf: ‘What really rocked for me today was how great it was leading you guys together with Tom and Mats, I loved our teamwork.’ Dan houd ik mijn blaadje omhoog. ‘Uhm, I will leave my stress for these assessments behind, because this was the last one! And what will stick with me is that beautiful piwakawaka that we saw and how amazing the nature is here. Thanks guys for an amazing day.’
Een paar dagen later krijg ik bericht dat ik het wandelassessment heb gehaald en mezelf nu officieel bushleader mag noemen, hoera! Als opmerkingen heeft Jenny nog geschreven: ‘Keep working on confidence and ease when crossing waterways, practice leading nervous groups through water. Also double check your plant ID. Fantastic level of interp, well researched. Great to utilise bird sightings Tom provide more info and get the group engaged. Nice wide range of topics and knowledge. Ka pai Jorinde! A really strong assessment, you are well above the benchmark standard. Keep up the great work!’
Alle puzzelstukjes vallen op hun plek
Terwijl we terugrijden naar Queenstown komt er een email binnen op mijn telefoon. Een luide ‘YES!’ ontglipt me en iedereen kijkt me vreemd aan. ‘Mijn visum is binnen!’ jubel ik. ‘Ik mag blijven!’ Het voelt alsof er een zware druk van mijn schouders valt en de knoop in mijn maag wat losser wordt; stap één van mijn verdere avontuur in Nieuw-Zeeland is gezet.
De dagen die volgen zijn gericht op samen nog even genieten, het afronden van deze geweldige periode en voorbereiden voor wat er nu komt. Het lijkt wel alsof met mijn visum het hek van de dam is en ineens ontstaat er een plan voor de toekomst. Ik schrijf me in voor een intensieve cursus geweldloze communicatie, die op het Noordereiland zal plaatsvinden en Jessie en ik besluiten vantevoren samen met mijn auto een korte roadtrip te doen. Ook krijg ik te horen dat ik vanaf mei mag beginnen als teamleider guestservices (klantenservice) voor het skigebied van Queenstown.Toen ik deze vacature zag, hield ik nog in mijn achterhoofd dat Luke hier in Queenstown zou zijn en dat het dus geen gek idee zou zijn om hier iets te zoeken in plaats van in een ander deel van het land. Wanneer ik Luke echter schrijf om het te melden, vertelt hij me vol enthousiasme dat hij een specialisatieprogramma gaat doen in de Verenigde Staten en voorlopig niet meer terug komt. Zie je wel, ik wist wel dat we elkaar niet meer zouden zien! Natuurlijk voel ik me teleurgesteld, maar ik weet ook dat dat het risico is van reisliefdes: vaak ga je allebei toch je eigen kant op. En zo ben ik zelf natuurlijk ook.
Verder laat ik mijn auto nakijken en wat extra onderhoud doen, voordat ik hem mee naar huis neem. Hayden, de meest behulpzame monteur in Queenstown, vertelt me dat het oude bakbeest in redelijke staat is. Hij zal geen tien jaar meer mee gaan, maar dat hoeft ook niet. Voor nu doet hij het prima. Trots parkeer ik mijn nieuwe wagen voor ons keukenraam, zodat ik er af en toe naar kan kijken.
Wanneer we later aan tafel zitten, zeg ik tegen Jessie: ‘Hij is toch wel heel lelijk hè! Maar wel leuk lelijk. En ik heb al bedacht hoe ik hem ga noemen… The Icebreaker!’
‘Hoezo Icebreaker?’ vraagt Jessie, lachend om mijn gekheid. ‘Nou drie redenen ,’ antwoord ik. ‘Één: hij doet me een denken aan zo’n groot poolschip, dat door het ijs heen vaart. Twee: Mijn broer heeft ook een witte auto, die we (tegen zijn zin) Snowy hebben gedoopt en dit kan Snowy’s neef uit Nieuw-Zeeland zijn. En drie: Hij is zo lelijk dat het grappig is, dus hij breekt het ijs!’ Jessie knikt. ‘En de auto is dus mannelijk?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Ja, ik wilde wel graag dat het een meisje was, maar hij heeft echt mannelijke energie.’ Het is de start van een intensieve liefdesrelatie met mijn IJsbreker.
Ready for take off
En dan is, op een regenachtige dinsdag, toch echt het einde van het programma aangebroken. Het huis is schoongemaakt, de tassen, koffers en auto’s zijn ingepakt en we zeggen elkaar nu echt gedag. Een voor een omhelzen we elkaar. ‘Thank you for being my mom,’ zegt Mats met zijn armen om me heen en Don snuft opvallend terwijl hij me knuffelt. ‘Jongens, ik ga nu, anders ga ik echt janken!’ roept Jessie uit en ze loopt alvast met haar koffer naar de IJsbreker. Ik kijk nog een keer terug naar ons lege huis. De woonkamer met de enorme bank waar we gezellig samen op zaten, de vloer die nu voor het eerst in maanden niet vol schoenen ligt, de grote keukentafel waar we allemaal net aan pasten, de keuken waar we al die maaltijden en kopjes thee hebben gemaakt, de gangen naar de slaapkamers die nu niet meer van ons zijn. Natuurlijk voel ik me verdrietig dat deze geweldige tijd voorbij is. Ik ga al mijn nieuwe broertjes en zusjes missen: de cuddlepuddles waarin we allemaal tegen elkaar aan kropen, de goede gesprekken, het samen koken en elkaar uitlachen en kibbelen over wie mijn roze t-shirt uit de droger heeft gestolen (Mats, ik weet dat jij het was!). Ik ga natuurlijk ook het avonturieren enorm missen, met mensen om samen mee te klimmen en wandelen en kamperen op prachtige plekken. Toch voel ik me ook opvallend rustig bij dit afscheid. Het is tijd. Tijd voor een nieuw avontuur en een nieuwe manier om Nieuw-Zeeland te leren kennen. Met een glimlach loop ik naar de Ijsbreker, waar Jessie op me wacht. ‘Roadtrip!!!’ roepen we in koor en ik start de auto.
Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?
Lees in mijn volgende blog over alle roadtripavonturen!
En wil je nóg meer meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Schrijf je in voor de automatische updates voor deze blog, volg mij op Instagram via 'opreismetjorvos' of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[userId] => 372454
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100606
[countryId] => 136
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 71
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Queenstown
[travelId] => 528476
[travelTitle] => Nieuw-Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2023-01-09
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nieuw-zeeland,queenstown
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-puntjes-op-de-i-deel-2
)
[3] => stdClass Object
(
[username] => jorindevoskes
[datePublication] => 2024-04-08
[title] => De puntjes op de i (deel 1)
[message] =>
Inleiding
Lees over mijn avonturen in Nieuw-Zeeland, mijn opleiding tot adventure guide, prachtige uitzichten en nieuwe vriendschappen aan de andere kant van de wereld. Laten we snel op reis gaan in het land van de kiwi's!
Row, row, row your boat
‘Left forward!’ roept Helen de begeleider en zo hard ik kan peddel ik met mijn roeispaan. Met mijn linkerhand bovenop het brede uiteinde, mijn rechterhand verder naar beneden en mijn armspieren aangespannen probeer ik het ritme van mijn slagen af te stemmen op de drie mensen voor me, zodat we allemaal tegelijk de boot naar voren stuwen. ‘Everybody in!’ roept Helen en we glijden snel van de brede rand af om op de bodem van de boot te knielen. De raft pingpongt tussen de rotsen door, terwijl we over de stroomversnelling heen glijden en ik voel de waterspetters op mijn gezicht. We worden even flink heen en weer geschud en dan is het alweer voorbij. ‘Okay, everybody up! Right backwards. Stop! Aaand… all forward!’ Helen loodst ons kundig door de woeste rivier en de scherpe rotsen door en we werken als een geoliede machine samen. ‘Geweldig gedaan jongens, dat was alweer de vijfde stroomversnelling. “Pinball'” een grade 5 rapid.’
We laten ons een stukje door de stroming meevoeren en zwaaien naar de veiligheidsbegeleider die in een kayak voorbij komt, op weg naar de boot voor ons. Dan zegt Helen: ‘Wie wil er nog even het water in? Laatste kans voor de tunnel!’ Ik knik, waarom ook niet? Ik had vandaag toch verwacht nat te worden. Na wat uitleg van Helen, laat ik me vanaf de rand van de boot het water in rollen. Ik zorg ervoor dat ik het veiligheidskoord vast blijf houden en drijf op mijn rug naast de boot. Met de dikke wetsuit, wetsuitjas én zwemvest hoef ik geen moeite te doen om boven water te blijven en dus kan ik genieten van het prachtige uitzicht op de rotswanden die voorbij glijden. Na de smallere secties van eerder is de canyon hier weer iets breder en de ruwe grijsbruine rotsen zijn begroeid met groene struiken. De lucht ver boven ons is helblauw met her en der een witte pluizige wolk en het is een vredig moment in het koele water van de Shotover river. ‘Oke, we zijn bijna bij het laatste stuk.’ zegt Helen. ‘Kom de boot weer in.’ Zoals ik eerder heb geleerd, laat ik mezelf iets lager in het water zakken om door het zwemvest als een ondergedompelde kurk omhoog gelanceerd te worden. Ik trek mezelf op aan de rand van de raft en wordt door mijn buren aan de riempjes van mijn zwemvest verder omhoog gehesen. Nadat ik mijn voet over de rand heb weten te slaan, laat ik me de boot in rollen. Simone, die ook een duik heeft genomen, knielt druipend naast me en kijkt me lachend aan. ‘Fun, isn’t it?’
We krijgen niet lang de tijd om uit te hijgen, want we naderen de tunnel en met behulp van de begeleider positioneren we onze boot netjes voor de ingang. Dan duiken we allemaal binnenboord en terwijl we door het donker varen zegt Helen: ‘Zoals jullie mijn collega Scotty op de heenweg al hebben horen vertellen, zijn er in dit gebied her en der sporen van de goudindustrie te vinden…’ Ik heb Scotty daar op de heenweg inderdaad iets over horen zeggen, maar om eerlijk te zijn heb ik niet goed geluisterd. We reden op dat moment namelijk op ‘Skippers road’, de beruchte weg in Skippers Canyon die voor diezelfde mijnindustrie werd aangelegd en sinds die tijd niet meer lijkt te zijn verbeterd. Het is niet voor niets een van de enige twee wegen in Nieuw-Zeeland waar de verzekering je huurauto niet dekt, want de route is onverhard, met smalle stukken, onoverzichtelijke bochten en steile afgronden zonder vangrails. Ik was dus even te druk met nadenken over een afgrijselijke val de afgrond in, om naar Scotties geschiedenisles te luisteren.
Terug naar Helen: ‘De Oxenbridge tunnel is een duidelijk voorbeeld van de creativiteit van de goudmijners,’ vertelt ze. ‘Deze honderdzeventig meter lange tunnel werd tussen 1906 en 1910 uitgehouwen om de loop van de Shotover river te verleggen en zo toegang te krijgen tot het goud dat daaronder in de rivierbedding zou liggen.’ We naderen het licht aan het einde van de tunnel en Helen verandert van positie. ‘Bereid jullie voor!’ roept ze. ‘Hier komt de laatste stroomversnelling: Cascade!’
Wanneer we even later over het rotsige rivierstrand naar de kleedruimte teruglopen komt Simone naast me wandelen. ‘That was fun, wasn’t it?’ Ik knik. ‘Yeah it was cool.’ Terwijl ik het zeg, merk ik dat ik wat van mijn normale enthousiasme mis. Ik wilde dit graag nog doen voordat we Queenstown verlaten, het was een mooie tocht, in een geweldige omgeving en met een leuke beleider, maar toch… Er is niemand in het water gevallen, de boot is niet omgeslagen en we zijn niet vast komen te zitten. Ik had verwacht dat ik iets meer adrenaline zou voelen, maar mijn hart ging er niet sneller van kloppen. ‘Oh jee!’ denk ik. ‘Ben ik als adrenalinejunkie nu al zo verwend dat ik zelfs white water rafting niet meer spannend vind?!’
Summer Nights
‘Waaaat, is dit serieus jouw uitzicht?!’ Ik kan mijn verwondering niet onderdrukken wanneer ik bij Luke de keuken in loop. Net zoals het merendeel van de inwoners van Queenstown, woont hij in een gedeeld huis met een hoop huisgenoten. Huren zijn hier zo hoog en er is zo’n woningtekort, dat het al een wonder is als je een betaalbare woonruimte vindt, laat staan iets helemaal voor jezelf. Het wordt me nu echter duidelijk dat dat niet betekent dat de locatie slecht is: de brede ramen boven het keukenblok kijken uit over het helblauwe Wakatipumeer dat zich tot in de verte uitstrekt, omringd door indrukwekkende bergen. ‘Ik kan niet geloven dat iemand die gewoon een shitty kamer huurt, zo’n uitzicht heeft!’
Luke moet lachen om mijn verbazing. ‘Tja, life in Queenstown hè! Je ontkomt niet echt aan de spectaculaire uitzichten.’ Hij begint ingrediënten uit de koelkast te halen voor ons avondeten. Met zijn muziek op de achtergrond, snijd ik de paprika en de tomaatjes, terwijl hij de pasta kookt en de kipfilets bakt. Wanneer er een extra vrolijk nummer op komt, grijpt hij me vast en samen hossen we door de keuken alsof we op een schuurfeest staan. Ik kan niet stoppen met lachen, terwijl hij me rondzwiert, van links naar rechts meetrekt en uitbundig op en neer springt.
Het is duidelijk dat de zomer langzaam ten einde komt; wanneer we met de borden in de hand op het balkon gaan zitten, onderdruk ik een rilling. ‘Koud?’ vraagt Luke. Hij trekt zijn spijkerjas uit en slaat het om mijn schouders. ‘Proost!’ Ik tik mijn wijnglas tegen het zijne en pak mijn vork op, voordat ik me bedenk. ‘Oh wacht! Dit doe ik normaal nooit, maar even een foto maken van mijn eten met dit uitzicht!’ Het balkon kijkt net als de keuken uit over het meer en het is een perfecte foto voor op Instagram.
Na een snelle afwas, trekken we ons terug in Lukes kamer. De kleine ruimte straalt een knusse sfeer uit, met hebbedingetjes in de vensterbank en posters aan de muur. Een stapel kleurrijke t-shirts hangt over een stoel in de hoek. ‘Volgens mij houd jij van bomen!’ plaag ik de arborist, wijzend naar de grote afbeelding van een boom boven het bed.
Hij grijnst. ‘Zin om een film te kijken? Ik vind “The Secret Life of Walter Mitty” heel goed, heb je die wel eens gezien?’ Wanneer ik zeg dat ik die film nog nooit heb gezien, zet Luke hem op en ploft naast me neer op het bed.
Nou, zoals misschien wel te verwachten is, kan ik nu nog steeds niet zeggen dat ik de film gezien heb… Na de eerste tien minuten (die ik overigens een beetje saai vind), begint Luke me heel overtuigend te zoenen. Natuurlijk besef ik me, vooral na het drama van deze week, dat onze relatie misschien geen toekomst heeft, maar ach we zijn jong en het is leuk en… Alle gedachten verdwijnen uit mijn hoofd wanneer hij met zijn vingertoppen zachtjes over mijn buik strijkt. Yes, this is happening!
Dat alles maakt het echter wel wat ongemakkelijk wanneer hij halverwege onze gezelligheid ineens verstijft en sist: ‘Shit!’ ‘Uhhh, wat gebeurt er?’ vraag ik bezorgd. Dat is niet helemaal wat ik wil horen op zo’n moment. ‘Condoom is afgegleden…’ mompelt hij schaapachtig. Ik zucht. Shit. Mijn probleemoplossend brein moet even wakker worden. ‘Nou dan gaan we morgen maar even een morning after pill halen hè,’ zeg ik uiteindelijk nuchter. Geen reden voor paniek. Gelukkig ben ik niet op een van mijn meer avontuurlijke bestemmingen, zoals midden in de jungle, of ergens bovenop een berg of in een klein dorpje in Afrika…
Luke laat zich naast me op het matras zakken. ‘Yeah, it would be a bit awkward if you got pregnant…’ Ik grinnik. ‘Ach, er zijn slechtere plekken om je kinderen op te voeden!’ ‘Hm, volgens mij zijn de scholen in Nelson wel goed,’gaat hij mee met mijn gedachtegang. ‘Daar zou ik best willen wonen hoor…’ We fantaseren lachend nog wat over een toekomst die nooit gaat gebeuren. Kun je je voorstellen dat ik mijn moeder opbel met het bericht dat ik in Nieuw-Zeeland zwanger ben geraakt van mijn knappe scharrel en nu maar hier blijf? Nee, een slimme meid is op de toekomst voorbereid! (Of houdt in ieder geval de touwtjes stevig in handen…)
De volgende dag maken we eerst een uitstapje naar de apotheek om daarna een ontspannen wandeling bij Lake Hayes te maken. Dit meer ligt net buiten Queenstown en is een populaire locatie voor een rustige zondag. Terwijl we langs het water lopen, merk ik echter dat het contact tussen Luke en mij wat stokt: Het gesprek stroomt net niet zoals voorheen, we lachen minder en volgens mij wil hij mijn hand niet vasthouden. Is het vermoeidheid, of hebben we nu toch echt het einde van dit avontuur bereikt?
Wanneer Luke me een paar uur later thuis afzet, geef ik hem een stevige knuffel. ‘Veel plezier bij je familie in Australië volgende week!’ zeg ik en hij reageert: ‘Jij veel succes bij je assessments.’ ‘Ik denk dat we elkaar dan niet meer zien… toch?’ vraag ik. ‘Mijn programma in Queenstown is over een paar weken afgelopen en ik weet nog niet waar ik daarna heen ga.’ ‘Natuurlijk zien we elkaar nog wel!’ roept Luke. ‘Je gaat begin april weg? Ik laat wel even weten wanneer ik weer terug ben, dan spreken we nog wat af.’ ‘Oke, tot snel dan,’ knik ik en met een laatste afscheidskus loopt hij weg. Terwijl ik hem nakijk hoor ik, ondanks zijn mooie beloften, in mijn achterhoofd dat bekende deuntje: ‘Die zien we nooit meer te-rug!’
Met ons kom je hoger
Zijn we er nu dan klaar voor om professionele gidsen te worden? Dat moeten we nog maar zien! We hebben nog één week voor onze assessments en dus is het tijd voor een generale repetitie. Deze week hebben we onze ‘client days’, waarbij we toeristen (gratis) meenemen voor een leuke dag klimmen en wandelen.
‘Hi guys, I’m Mats and they are Jorinde, Tom and Rikki, we are your guides for today’ stelt Mats ons enthousiast voor aan het groepje deelnemers. ‘Hebben jullie zin om lekker te gaan klimmen?!’ Onze deelnemers lachen ingetogen, ze moeten nog een beetje los komen.
Vandaag klimmen we in de klimhal, omdat het afgelopen nacht flink heeft geregend en de rotswanden buiten te glibberig zijn. Aan de ene kant jammer van de unieke ervaring voor hen, maar dat geeft ons in ieder geval de mogelijkheid om eerst te oefenen met de instructies zonder de zorg voor het opzetten van de routes. Nadat we klimgordels hebben uitgedeeld en de nodige uitleg hebben gegeven, zijn onze klanten klaar om de muur op te gaan. Terwijl Tom en Rikki verderop op hun beurt wachten, nemen Mats en ik de eerste ronde klimbegeleiding op ons. Osian houdt ons allemaal goed in de gaten en maakt aantekeningen .
Mijn drietal cliënten bestaat uit de Britse Ethan en Rosa en de Franse Germaine. ‘Wie wil er als eerste klimmen?’ vraag ik, wijzend naar een rode niveau twaalf route die perfect is om mee te beginnen. ‘Ik weet nog niet of ik ga klimmen hoor!’ zegt Ethan meteen. ‘Mijn vriendin vindt dit veel leuker dan ik.’ Ik lach en zeg op geruststellende toon: ‘Oké, je hoeft niets te doen wat je niet wilt, we zien wel hoe ver we komen. Kan ik jou dan inzetten om te zekeren?’ Ik knik naar Rosa. ‘En wil jij omhoog?’
Zo gezegd zo gedaan, ze gaan lekker aan de slag en wisselen onderling door. Ik coach de klimmers een beetje in hun lichaamshouding en voetposities, maar het grootste deel van mijn werk zit erin om naar de zekeraar te kijken. ‘Vergeet niet om je hand goed naar beneden te doen, maak je beweging af.’ zeg ik voor de zoveelste keer tegen Germaine, wanneer haar rechterhand in het luchtledige blijft hangen. Waarom snapt ze het nou niet? Ik wil haar niet de hele tijd op de vingers kijken, maar voor de veiligheid is het wel belangrijk dat ze het touw goed afklemt. Nadat het een paar keer goed is gegaan, komt de fout weer terug en ik wacht een paar slagen voordat ik zo vrolijk mogelijk herhaal: ‘Heel goed, blijf je beweging helemaal afmaken hè! Remember: Up, down, grab, slide...’
Wanneer beide dames de niveau twaalf route een paar keer hebben gedaan, is het tijd om wat meer uitdaging te zoeken. Voordat we verplaatsen vraag ik Ethan eerst nog: ‘Weet je zeker dat je het niet een keer wilt proberen? Je hoeft niet hoger te gaan dan je zelf prettig vindt.’ Ethan kijkt aarzelend naar de gekleurde grepen. ‘Nou uhh, het is niet dat ik hoogtevrees heb… Ik houd er gewoon niet van om met mijn voeten van de grond te komen. En dat hangen in die gordel…’ Ik kan zien dat hij ergens wel wil en ik besluit hem nog een beetje meer uit te dagen. ‘Hm, dat snap ik wel. Wat nou als je begint met tot hier klimmen?’ Ik wijs een hoogte aan net boven zijn hoofd. ‘Als je het dan echt niets vindt, ben je snel weer terug op de grond.’ Ethan besluit de stoute klimschoenen aan te trekken en klikt zich inderdaad vast aan het touw. ‘Klikklikklik, the sound of safety’, controleren we de karabiners. ‘Voor jou is het belangrijk dat je goed in je gordel gaat zitten,’ leg ik Rosa uit. ‘Ethan is misschien wel zwaarder dan jij, maar zo kan jij hem toch goed opvangen.’ Bij het zekeren van een klimmer die zwaarder is dan de zekeraar (zoals vaak het geval is de wanneer een vrouw een man zekert), kan de zekeraar de lucht in worden getrokken als de klimmer valt. Er zijn meerdere manieren om daarvoor te compenseren. Hier in de klimhal gebruiken we een grondanker, waarbij de zekeraar vast zit aan een punt in de vloer, maar ook door een “zware houding” of een voet tegen de muur kan gecompenseerd worden. Verder laat ik Germaine als tweede persoon het touw vasthouden, zodat ik zeker weet dat Ethan goed gezekerd wordt en ik hem een beetje meer aandacht kan geven.
‘Okay, here we go…’ Ethan trekt zich moedig op aan de eerste grepen en zijn voeten verlaten de grond. ‘Great, now you can put your left foot here and push up to grab that hold with your right hand.’ Het lukt me om hem een paar bewegingen omhoog te coachen, maar dan bevriest hij. Hij hangt nog geen meter boven de grond, maar krampachtig klampt hij zich vast aan de muur en zijn armen beginnen te trillen. Paniekerig schudt hij zijn hoofd. ‘Nee, dit is hoog genoeg. Ik ga naar beneden!’ ‘Kom op, je bent zo goed bezig! Haal een keer diep adem. Je kunt een stapje omhoog zetten met rechts.’ Ik probeer Ethan uit de paniekmodus te halen, maar hij wil echt weer met beide voeten op de grond staan. ‘Goed, ga maar zitten in je gordel met je voeten tegen de muur…’ Ik kijk naar Rosa en Germaine en help hen Ethan weer veilig naar beneden te brengen. Wanneer hij op de grond staat, houd ik mijn hand op voor een high five. ‘Goed gedaan Ethan, je hebt geklommen!’
Tom en Rikki nemen de instructie over en Mats en ik gaan op de dikke mat tegen de bouldermuur zitten. Van een afstandje kijken we toe hoe ze nog een keer de basis van het klimmen en zekeren uitleggen (ook zij moeten dat oefenen) en daarnade cliënten weer verder laten klimmen. Mats stoot me aan. ‘Zie je Mike, die ene gast daar?’ Hij wijst naar een van de twee mannen waar hij net mee heeft gewerkt. De tengere, kalende jonge man staat te zekeren en kijkt geconcentreerd omhoog naar zijn buddy aan de muur. ‘Het is echt ongelooflijk, hij zegt dat hij nog nooit geklommen heeft, maar hij klimt nu al routes niveau zestien! Twaalf en veertien vloog hij de eerste keer meteen overheen!’ ‘Wow, wat tof!’ zeg ik en ik grinnik. ‘Heet onze assessor niet ook Mike? Misschien is hij wel een mystery guest…’
Het is leuk om Tom en Rikki, die normaal in de groep wat meer op de achtergrond zijn, nu enthousiast bezig te zien met onze klanten. Zie je wel, je kunt ook een leuke gids zijn zonder de meest uitbundige extraverte persoon te zijn! Met een combinatie van afgunst en trots kijk ik toe hoe Rikki, met haar rustige ondersteuning, Ethan zo ver krijgt om het klimmen nog een keer te proberen en hem zelfs een meter of drie de muur op coacht.
Het is tijd voor een pauze en terwijl de klanten alvast naar boven lopen, houdt Osian ons nog even achter voor wat eerste feedback. ‘Great work!’ zegt hij tegen mij, terwijl hij naar het kleine notitieboekje staart waar hij onleesbare aantekeningen in heeft gekrabbeld. ‘Duidelijke introductie, goede uitleg van het zekeren en positieve coachende houding. Houd je briefings echt ‘slow and simple’, zonder al te veel fluff. Oh en let er op dat je fouten direct corrigeert, ik zag dat je het zekeren bij die ene vrouw een tijdje liet gaan toen ze het niet goed deed.’ ‘Ja, ik vond dat lastig,’ antwoord ik eerlijk. ‘Ze bleef het maar fout doen en ik wilde haar niet te veel op de huid zitten...’ ‘Zit haar maar op de huid!’ valt Osian me in de reden. ‘Veiligheid is belangrijker dan dat ze je aardig vinden. Help “hands on” als het nodig is. En als het kwartje echt niet valt, kan het zijn dat je iemand niet kunt laten zekeren.’ Ik slik, pfoe dat is best hard! Maar goed, ik snap dat het belangrijk is. Liever een boze klant, dan een dode klant…
Onze deelnemers zitten gezellig met elkaar te kletsen en we gaan erbij zitten op de oude comfortabele bank. Zoals het hoort in een klimhal is alles een beetje stoffig van de magnesium en de grote ruimte is koud genoeg om een extra trui aan te willen trekken. Over de reling kunnen we de klimmuren zien, waar net de eerste klanten binnenkomen; de hal is zojuist opengegaan voor het publiek.
‘Hee Mike, ik hoor dat je een natuurtalent bent!’ zeg ik enthousiast tegen onze wonderklant. ‘Weet je zeker dat je niet eerder hebt geklommen?’ Mikes wangen kleuren roze.’Uhh nee niet echt, ik ben twee weken geleden voor het eerst een keer meegeweest met een vriend… En ja, het gaat vandaag wel lekker.’ Voor de pauze heeft Mike nog even een route met niveau achttien “geflasht” (bij de eerste poging in één keer geklommen), wat moeilijker is dan ik na drie maanden intensief trainen zelf klim. ‘Wel lekker’ is dus een understatement…
‘En wat ging het bij jou goed!’ Ik kijk naar Ethan, die net een hap neemt van zijn broodje. ‘Je was ineens een heel stuk boven de grond!’ Met volle mond haalt hij zijn schouders op, maar zijn ogen glinsteren trots. Dat vind ik dus zo leuk aan klimmen: steeds je comfortzone weer een beetje oprekken.
Wanneer de broodjes en snacks op zijn, gaan we weer terug naar beneden. De energie van de groep begint duidelijk af te nemen en de eerste mensen wrijven over pijnlijke onderarmen. Gelukkig is iedereen bereid om nog even door te klimmen, zodat we kunnen oefenen met het monitoren van meerdere klimlijnen tegelijkertijd. Rechts gaat Rosa weer de muur op, terwijl Ethan zekert en Germaine toekijkt. Links gaat Mike zijn volgende uitdaging aan: een route niveau 22 met onmogelijk kleine greepjes. Ik loop heen en weer en probeer allebei de zekeraars tegelijkertijd in de gaten te houden. Aan de ene kant vertrouw ik ze wel, nadat ze al een paar uur hebben geoefend, maar aan de andere kant hebben ze ook letterlijk elkaars leven in handen. Gelukkig gebruikt deze klimhal grigri zekerapparaten die een remondersteuning hebben, waardoor bij een val het touw door het apparaat geblokkeerd wordt.
Mike heeft eindelijk een route gevonden waar hij moeite voor moet doen en hij bijt zich vast in het uitvogelen van die ene beweging die net niet lukt. Vol bewondering kijk ik hoe hij zijn gewicht iets meer naar links verschuift, naar boven reikt, bijstelt en probeert de overstap te maken. Het is duidelijk dat hij snapt dat wandklimmen voor een groot deel gaat om gewichtsverdeling en lichaamshouding en durf, in plaats van brute kracht. Alhoewel kracht natuurlijk wel helpt. Mikes vingers glijden van de greep af en met een zwaai valt hij in zijn gordel. Hij schudt zijn armen even uit, kijkt pijnzend omhoog naar de route en trekt zichzelf terug naar de muur om het opnieuw te proberen.
Rosa heeft verderop ook een moeilijk punt bereikt en valt even later terug in haar gordel. Zij geeft er meteen de brui aan. ‘I’m coming down!’ roept ze tegen Ethan en ik controleer dat hij haar veilig laat zakken. Tja, ook dat maakt een goede klimmer: het opnieuw proberen wanneer het de eerste keer niet lukt.
‘Hoe vonden jullie het?’ vragen we wanneer we een paar uur later afronden. Blij maar moe wordt er gereageerd. ‘Ja tof, dankjewel!’, ‘Super leuke dag!’, ‘Fijne begeleiding!’
Kijk, daar doen we het voor. De groep loopt alvast naar buiten en Osian geeft ons nog snel een belangrijke tip: ‘Wanneer je meerdere lijnen in de gaten houdt, ga dan zo staan dat je allebei tegelijkertijd kunt zien.’ Hij doet voor waar hij zichzelf zou positioneren, naast een van de klimtouwen. ‘Als ik hier ga staan bij het ene tweetal, kan ik zo tussen de touwen door kijken naar de andere klimmers. En misschien houd ik zelf dit touw nog wel vast en zet ik een extra zekeraar aan de andere kant neer, voor de veiligheid. Als er toch iemand zit te wachten, kun je die persoon net zo goed aan het werk zetten…’
De klant is koning (of niet?)
Gelukkig kunnen we de volgende dag wel gewoon naar buiten en dus halen we een nieuwe lading toeristen op om een dagje met ons te gaan klimmen. Kunnen we meteen de lessen van gisteren in de praktijk brengen. We laden iedereen in de bus en gaan op weg naar de klimrots bij Bannockburn. De rit van drie kwartier geeft ons meteen de kans om na te gaan wat voor vlees we vandaag weer in de kuip hebben. Net als gister is het een leuke groep van gezellige jonge mensen met verschillende nationaliteiten, die graag de basis van het klimmen willen leren. Alhoewel, niet iedereen vindt zichzelf een beginner…
‘Ja, ik heb wel ervaring met “scrambling”, dus hellingen beklauteren zonder touwen,’ vertelt een van de gasten luid. Zijn naam is Jack en hij woont al een tijdje in Queenstown met een working holiday visum. ‘Dus ik ga ervan uit dat ik dit ook wel kan!’ Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden bij zijn arrogante uitspraak. Wat een blaaskaak. En hij is nog niet klaar: ‘Dat was wel een grappig verhaal… Vorig jaar ging ik samen met een vriend de Grand Traverse van Double Cone hier bij Queenstown doen en er was wel gezegd dat je daarvoor touwen mee moet nemen, maar ach we dachten dat dat wat overdreven was. Dus wij hadden de hele dag de helling beklauterd zonder touwen. Dat was steil, maar het ging prima. Totdat we bijna bij de eerste top waren, toen was het ineens zo steil!’ Hij kijkt even om zich heen naar de hele bus die luistert naar het verhaal. ‘We hadden ook niet echt een kaart bij ons ofzo en die vriend van mij, Ed, wilde niet meer en dacht dat hij sneller naar beneden zou kunnen door gewoon recht de helling af te rennen. Alleen toen hij een stuk naar beneden was gegleden was er een afgrond en kon hij niet meer verder.’ Ik kijk naar Jacks lachende gezicht en hoop maar dat dit niet een verhaal is over hoe Ed de afgrond in stort. ‘Nou ja, Ed kon dus ook niet meer naar boven want het was super steil en er waren allemaal losse stenen. En hij begon echt in paniek te raken enzo, dus toen heb ik uiteindelijk het alarmnummer maar gebeld. Gelukkig had ik bereik met mijn telefoon. Toen werden we door de reddingsdienst opgehaald, dat was wel tof. Een gratis ritje met de helicopter!’
Ik slik mijn zucht in. Ik kan niet geloven dat deze sukkel dit vol trots zit te vertellen! Dit soort levensgevaarlijke capriolen door mensen die zonder voorbereiding of kennis domme dingen doen in de bergen kosten de maatschappij veel geld en geven de bergsport een slechte naam. Er is niets stoers aan jezelf en anderen in gevaar brengen en ik maak een mentale notitie om deze overmoedige lapzwans tijdens het klimmen extra goed in de gaten te houden. Op dit moment ben ik echter in mijn rol als gids en in plaats van hem op z’n plek te zetten, trek ik een vriendelijk gezicht terwijl ik zeg: ‘Jeetje wat een avontuur!’
Ik wijs uit het raam naar het standbeeld van een enorme appel, peer, nectarine en abrikoos dat net buiten de bebouwing van Cromwell staat. ‘Heeft iemand enig idee waarom daar heel groot fruit staat?’ Wanneer niemand het antwoord lijkt te weten, haal ik mijn feitjes tevoorschijn: ‘We rijden nu langs Cromwell, een stadje zo’n zestig kilometer van Queenstown af. Cromwell wordt ook wel de “fruitschaal van Nieuw-Zeeland” genoemd, vanwege alle fruitkwekerijen hier. Dankzij de ligging in het binnenland van het Zuidereiland, is het klimaat hier vergelijkbaar met een mediterraans klimaat en de bodem is hier erg vruchtbaar. Naast fruit staat de regio dus ook bekend voor de wijn.’
Wanneer we aankomen op onze klimplek, verdwijnen Rikki en Tom naar de bovenkant van de rots om de klimroutes uit te zetten. Mats en ik lopen met de groep vanaf de auto naar het strandje aan het meer. ‘Wees voorzichtig hier bij het fietspad guys!’ wijst Mats, terwijl we oversteken. ‘Ennuh, we gaan hier dit steile pad af, dus let op dat je niet uitglijdt.’ Een onderdeel van ons assessment is dat we cliënten goed voorbereiden op de omgeving en daar hebben we veel mee geoefend. Bij de auto hebben we ze ook al gewaarschuwd dat er geen toiletten in de buurt zijn en dat iedereen constant een helm op moet hebben naast de rots. Terwijl we langslopen wijs ik naar het zoemende nest dat in een scheur bovenin een van de rotswanden zit. ‘Daar zitten bijen, dus laten we ze niet verstoren. Is er iemand allergisch voor bijensteken?’
Onze verdeling hebben we strategisch zo uitgekozen, omdat ik allerlei feitjes over de omgeving uit mijn hoofd heb geleerd. Dat vind ik leuk! Terwijl we wachten tot Tom en Rikki de touwen hebben uitgehangen, vertel ik dus van alles over de Schotse kolonie die hier ooit was en waar de naam Bannockburn vandaan komt, het mijnverleden van de omgeving dat terug te zien is in de onnatuurlijk kale rotsen en het kunstmatige Lake Dunstan waar we nu naast staan. ‘Ruiken jullie die geur in de lucht?’ vraag ik ten slotte en er gaan meerdere neuzen de lucht in. ‘Wie weet wat dat is?’ Dat het een kruid is kunnen de meesten nog wel raden, maar wat voor kruid? ‘Tijm!’ verklap ik aan de deelnemers. ‘Er staan hier allerlei wilde tijmplantjes. En de klimmers die deze klimroutes hebben uitgezet hadden een gevoel voor humor, want meerdere routes hier hebben een referentie aan die tijm. Vandaag gaan we ‘No thyme to die’ hier links en ‘Thyme is money’ rechts klimmen. En als jullie heel snel zijn, kunnen we daar ook nog ‘Space-thyme-continuum’ aan toevoegen!’
De touwen hangen klaar, de klimgordels zijn aan en de basis is uitgelegd: we gaan klimmen!
Net zoals gisteren vliegt de tijd en iedereen geniet. Ik houd onze blaaskaak goed in de gaten. Alhoewel hij bij aankomst beweerde dat ‘deze rots zo makkelijk was dat hij hem ook wel zonder touw zou kunnen beklimmen’, dimt hij al snel in wanneer hij merkt dat het toch niet zo simpel is.
‘Ho ho, rustig!’ spring ik in wanneer ik zie dat Matthew het touw waar Lisa aan vast zit zo snel laat vieren dat ze achterstevoren naar beneden moet rennen en bijna haar evenwicht verliest. ‘Geef haar de kans om langzaam naar beneden te lopen.’
Aan het eind van de dag zetten we onze blije cliënten weer af in het centrum van Queenstown en praten we in onze woonkamer na. Ook deze deelnemers gaven aan dat ze het een hele leuke dag hadden gevonden, dus dat deel is in ieder geval geslaagd. Heeft Osian nog verbeterpunten voor ons? ‘Another great day!’ begint Osian, terwijl hij zijn boekje tevoorschijn haalt. ‘Let me see what I have written down.’ Ik open mijn schrift om aantekeningen te maken van zijn feedback. ‘Hm, yeah just some little points. Zorg ervoor dat de lus waar je klimmers zich aan vast maken niet enorm is. Dat ziet er niet alleen slordig uit, maar het creëert ook het risico dat een klimmer een arm er doorheen steekt en vast komt te zitten en nog meer onaangename dingen. Een kleine lus is prima. En blijf scherp op de buddy checks tussen de klimmer en zekeraar! Je wilt niet het risico lopen dat ze ineens bovenaan de muur hangen met een open karabiner, omdat ze elkaar niet gecontroleerd hebben. En Tom, had jij nou een klimmer die z’n telefoon nog in zijn broekzak had? Zorg ervoor dat je dat vooraf controleert! Nogal vervelend als dat ding van zes meter hoogte valt en iemand hersenschade bezorgt.’ We grinniken, nee dat is niet ideaal! ‘Verder goed gedaan hoor jongens, het gaat vast goed komen met die assessments.’
Stort niet de afgrond in a.u.b.
De volgende middag zitten we op dezelfde manier met Benny in de woonkamer. Vandaag hadden we een groep cliënten mee om een deel van de Routeburn trail te wandelen. De Routeburn was de eerste lange hike die we met onze cursus deden en op een poëtische manier is het ook de route waar we volgende week onze assessments zullen doen.
‘Het was een leuke dag jongens,’ begint Benny zijn terugkoppeling. ‘Jullie vulden elkaar goed aan.’ ‘Yeah dreamteam!’ roept Mats terwijl hij me een high five geeft. Omdat Tom ziek is en Rikki niet wandelt, moesten we het vandaag met z’n tweeën doen. Dat ging voortreffelijk! Mats had een heerlijke goofy sociale energie en kletste de hele dag met iedereen over koetjes en kalfjes. De groep voelde zich duidelijk op hun gemak bij hem. En ik ging helemaal op in de rol van reisgids zoals ik die ook van mijn werk in Griekenland kende. Ik trok al mijn feiten tevoorschijn, maakte grapjes en hield in de gaten dat iedereen in orde was. Ik was alweer helemaal vergeten hoe leuk ik dit werk eigenlijk vind!
‘Ahum,’ schraapt Benny zijn keel om ons gekwebbel te doen stoppen. ‘Goed ook, Jorinde, dat je je wandelstokken mee had en aangaf dat cliënten die mochten gebruiken als het nodig was. Voor die oudere man was dat een goed hulpmiddel.’ Ik knik. Er was vandaag een Nederlandse man van in de zeventig mee die in Queenstown zijn dochter bezoekt die hier vier jaar geleden naartoe verhuisd is. Zij had hem opgegeven voor deze excursie en af en toe had hij echt moeite met de stijgingen in het pad. Voor mij was het even een gekke invasie van ‘thuis’ in mijn reisbubbel. De man sprak Engels met een oer-Hollands accent en was erg blij dat er een Nederlandse begeleider mee was, zodat hij me onmogelijke woorden kon laten vertalen terwijl hij het met Mats over de VOC-handel had. Schud maar even de vertaling voor ‘nootmuskaat’ uit je mouw terwijl je in the middle of nowhere loopt!
‘Ook een leuk trucje met die vogel, Mats,’ vervolgt Benny. ‘Ja cool he! Dat had ik van Jake van de andere groep geleerd!’ glundert Mats. Terwijl we ‘s ochtends stilstonden bij een van de hangbruggen, introduceerde hij ineens iets nieuws. ‘Even kijken of dit werkt hoor!’ zei hij tegen de groep. Hij schuurde met zijn hiel wat over de zandgrond en stapte weg. ‘Ja en volgens mij moet die vogel dan… Ja, kijk!’ Een South Island Robin, die een beetje lijkt op een lichtgekleurde merel, hupste brutaal naar voren tot vlak voor Mats’ schoen en scharrelde over het opgerulde zand op zoek naar beestjes. De groep maakte allerlei bewonderende geluiden en er werd druk naar camera’s gezocht. Ondanks de prachtige bergen, bijzondere plantensoorten en uitdagende wandeling, stal deze vogel duidelijk de show.
‘Dan ook nog een paar verbeterpunten…’ Benny slaat de bladzijde van zijn notitieboekje om. ‘Oh ja, maak je briefings nog completer. Weet waarom je iets vertelt en kies ook het juiste moment. Praten over het dragen van laagjes kleding is bijvoorbeeld handig na ongeveer tien minuten en de eerste helling. Dan is iedereen opgewarmd, willen ze graag een slok water drinken of iets uittrekken en heb je dus een goede reden om te praten over kleding en even de schoenen te checken.’ Ik schrijf mee terwijl hij praat, dit is echt een goede tip! ‘En denk er ook aan dat je veilige plekken uitkiest om te praten. Is een smal pad met een diepe afgrond ernaast een goede plek om die ene mooie boom te introduceren?’ We schudden allebei braaf ons hoofd, terwijl we inderdaad vandaag enthousiast naast een duizelingwekkende afgrond naar een boom hebben staan wijzen. Als gids moet je er blijkbaar niet vanuit gaan dat volwassen mensen zelf zo slim zijn om niet de afgrond in te duiken…
‘En Jorinde, let er ook op dat je niet naast een razende waterval gaat vertellen over de waterval, dan kan niemand je horen.’
We praten nog even over andere onderwerpen die we in onze praatjes kunnen verwerken, zoals het toilet-protocol en de ecologie van Nieuw-Zeeland of welk eten geschikt is voor wandeltochten en dan maken Benny en ik een plan voor morgen. Omdat Mats zijn EHBO-cursus moet herkansen en Tom nog ziek is, ben ik morgen in mijn eentje de reisleider. Spannend, maar bring it on!
Volg mij!
Om half zeven ‘s ochtends word ik door Benny gebeld: ‘Morning, change of plans! Because of bad weather we can’t go to the Routeburn, we’ll do Mount Crighton instead. Can you call all the clients and check if they still want to come?’
Een paar uur later lopen we onder een grijsbewolkte hemel weg bij de parkeerplaats. Gelukkig wilden alle drie de klanten nog steeds mee en heb ik dus nog steeds mensen om op te oefenen.
Een klein groepje is ideaal voor mij als enige gids en ergens vind ik het wel lekker om vandaag de enige gids te zijn; dan hoef ik het podium niet te delen.
‘Kijk, dit is een “Lancewood”, of in het Maori “Horoeka”,’ wijs ik naar een hele lange dunne spriet waar alleen uit de top bladeren groeien. ‘Bijzonder is dat deze boom in de eerste levensjaren er compleet anders uitziet dan in de volwassen vorm. De bladeren veranderen dan van deze lange leerachtige stroken in kortere en sappigere bladeren, de stam wordt veel dikker en krijgt ineens zijtakken. Er wordt wel gedacht dat de Lancewood op deze manier groeit, om niet opgegeten te worden door de Moa. Weten jullie wat een Moa is?’ Er wordt nee geschudt. ‘De Moa was een enorme loopvogel, een soort struisvogel, van wel drie meter hoog die hier ooit rondstruinde als een grote grazer.’ De Chinese vrouw in de groep zet komisch grote ogen op terwijl ze zich dit enorme beest voorstelt. ‘Niet gek dat een Moa deze bladeren niet smakelijk vindt, moet je voelen hoe hard en stevig ze zijn! Die werden ooit als paardenzwepen en als schoenveters gebruikt.’ De deelnemers voelen allemaal even aan het stugge blad. ‘En horo eka was daarnaast voor de Maori mensen ook belangrijk,’ vervolg ik mijn verhaal. ‘Een Maori jongen die later chief zou worden plantte een kleine horo eka ergens en moest daar dan voor zorgen als “zijn boom”. Van de houten stam werd dan vele jaren later zijn chiefs staf gemaakt. Om de staf te versieren werden er knopen in de soepele stam van de jonge boom gelegd die later bijzondere knoesten en bochten vormden. De staf van Gandalf, in Lord of the Rings is op diezelfde manier van een Lancewood gemaakt.’ Dit laatste feitje is altijd een favoriet en mijn cliënten bekijken de gekke plant geïnteresseerd.
We lopen verder en tackelen een paar steile hellingen. Ik merk dat ik er meer moeite mee heb dan twee van de deelnemers, een berggids in Oostenrijk is en een Duitse wandelfanaat. Zij lopen op zo’n hoog tempo dat ik zelf buiten adem ben. Voor de Chinese dame gaat het ook te snel en huffend en puffend strompelt ze naast Benny. Sneaky manoeuvreer ik ons zo, dat zij samen met mij vooraan loopt. Probleem opgelost! Zo bepaalt zij de snelheid dat we deze helling beklimmen. Bijkomend voordeel is dat ik zelf ook niet loop te hijgen als een paard.
We steken een brug over langs een kleine waterval en ik wijs naar een boom met een gekke afbladderende bast. ‘Dat is een “paperbark tree” of “op de grootste fuchsia soort. Je kunt wel zien waar de naam vandaan komt hè, met die bast die lijkt op papier. Dat is een manier om zichzelf te beschermen tegen ziekteverwekkers. De boom heeft prachtige roze bloemen en heerlijke besjes die helaas meestal door de possums worden opgesnoept.’ Ik vind gelukkig nog een paar van de zoete witte druifjes en deel ze uit. ‘Waar vinden jullie dit naar smaken?’ ‘Lekker!’ antwoordt de Duitser en ik knik.’Ja he!’ ’Ik vind ze altijd een beetje op turkish delight lijken,’ zegt Benny en iedereen lacht.
Vantevoren vond ik het best spannend om vandaag alleen met Benny te begeleiden. Ik ken onze instructeur inmiddels als een vrij directe, soms botte man, waar ik niet altijd even goed mee overweg kan. Alhoewel hij af en toe onverwachts grappig uit de hoek komt, is hij meestal zakelijk, streng en gereserveerd. Zelfs na drie maanden bijna elke dag met hem doorgebracht te hebben, weet ik bijna niets over Benny. Tijdens deze cliëntendagen zie ik ineens echter een hele andere kant van hem. Hij is vrolijk en spraakzaam en maakt grapjes, zijn feedback is constructief en hij lijkt echt betrokken te zijn. Ik merk dat ik als gids echt veel van hem kan leren!
Nadat we nog een helling hebben getrotseerd komen we bij een splitsing in het pad. ‘Ik ben hier nog nooit rechtsaf gegaan, maar volgens mij betekent dit dat er over 200 meter een tunnel is,’ wijs ik op het bordje naar rechts. ‘Zullen we even op onderzoek gaan?’ Er wordt enthousiast geknikt en we gaan op avontuur. Terwijl we onder de bomen doorlopen, wijs ik naar de lange wollige slierten die van de takken naar beneden hangen en een sprookjesachtige sfeer creëren. ‘Dit heet ‘Old man’s beard. Het is een korstmos, wat betekent dat het een symbiose is van een schimmel en een alg is. De schimmel vormt de structuur en de alg maakt fotosynthese mogelijk, waarmee energie wordt geproduceerd. Old man’s beard groeit alleen op plaatsen waar de luchtkwaliteit heel goed is, dus aan de hoeveelheid die hier hangt kun je zien dat de lucht erg zuiver is!’ Ik snuif even nadrukkelijk.
Het pad wordt nu steeds smaller en dan verschijnen aan weerszijden dikke rotswanden, begroeid met mossen. In een rijtje schuifelen we tussen de ruwe stenen door, tot aan het korte donkere tunneltje dat ooit voor de mijnindustrie is aangelegd. Een avontuurlijke boom heeft zelfs een manier gevonden om boven ons hoofd te groeien en blokkeert het daglicht nog meer. Aan de andere kant van de tunnel is een smalle rand en een afgrond met een steil paadje naar de rivier. Die kant gaan we niet op. Voordat we weer omkeren om terug te lopen stoot Benny me aan en wijst naar een struik die naast het pad groeit. ‘Weet je nog wat dit voor plant is?’ Ik denk even na en dan schiet het me te binnen. ‘Oh jongens, kijk nog even naar deze plant!’ roep ik de anderen erbij. ‘Dit is de Tutu, een van de weinige giftige planten van Nieuw-Zeeland. Je kunt hem herkennen door deze paarse kleur aan de onderzijde van de bladeren. En zie je die besjes, die lijken op kleine zwarte pompoentjes? Het sap van de besjes bevat een neurotoxin, wat betekent dat je zenuwstelsel uitvalt als het in je lijf komt. Deze gaan we dus niet proeven!’
We lopen weer terug door het tunneltje en vervolgen de route. Onderweg wijs ik naar de heuvels en vertel nog meer over de mijnbouw in dit gebied en hoe je de tekenen daarvan nog steeds in het land ziet. We lunchen bij Sam Summers hut, een historische blokhut van een mijnwerker genaamd Sam, die hier tot hoge leeftijd onder primitieve omstandigheden heeft gewoond.
‘Ik begeleid de rest van de wandeling wel,’ zegt Benny wanneer we bijna klaar zijn met eten. ‘Je hebt al genoeg gedaan, ging goed.’ Ik knik. ‘Is goed hoor. Ik vind het leuk, dus ik vind het ook niet erg om door te gaan. Wat jij wilt!’ Ik meen het ook echt, ik heb echt genoten van de afgelopen uren. Ik krijg er zo veel energie van om in die gidsenrol te kruipen en ik vind het heerlijk om de groep enthousiast te zien. Het is ook een geruststelling om te merken hoe veel ik eigenlijk te vertellen heb en dat er nog zoveel is wat ik niet heb gedeeld! Dat assessment komt echt wel goed!
De toekomst is nu
Dat we nu al bijna ‘afgestudeerd’ zijn, betekent natuurlijk ook dat het einde van onze tijd in Queenstown in zicht komt. Het aftellen is begonnen en er moet weer naar de toekomst gekeken worden. Regelmatig begint het echte leven al een beetje onze outdoor-bubble binnen te kruipen, zoals wanneer Chleo een sollicitatiegesprek heeft om als begeleider in een zomerkamp te gaan werken. In haar oodie en met ongekamde haren komt ze de kamer binnen. ‘Ah ik ben zo nerveus! Kunnen jullie me helpen voorbereiden?’ ‘Ja hoor, is goed!’ zeggen Jessie en ik allebei. ‘Maar zou je niet even wat anders aandoen?’ vraag ik. ‘Oh, denk je dat dat nodig is?’ reageert ze en ik knik. ‘Het is belangrijk om je netjes te presenteren. Heb je een nette blouse of shirt? En misschien kun je ook je haar even borstelen.’
In een sweatshirt en met een (nog steeds warrige) paardenstaart komt Chleo even later bij ons zitten. Alsof we de interviewer zijn, stellen we haar wat oefenvragen en proberen we haar te helpen de ‘uhms’ en ‘sorry’s’ uit haar antwoorden te halen. En dan gaat de telefoon. Chleo heeft haar gesprek via Zoom, terwijl Jessie en ik af en toe vanaf de zijlijn onze duimen opsteken of meeknikken. Ze doet het zo goed! Ik weet niet wat ik zie, het is alsof er een hele nieuwe Chleo tevoorschijn komt. Ineens zie ik de prachtige volwassen vrouw die ze binnen een paar jaar gaat worden, wanneer de chaotische tiener een beetje is weggezakt. Een vrouw die warm en zorgzaam en grappig en stoer is. Ik hoop dat ik die Chleo nog een keer ontmoet.
Ook Mats komt nu tot bijzondere inzichten over zijn toekomst. ‘Jongens, ik mis mijn eigen ritme,’ zucht hij, terwijl we met zijn allen aan de eettafel zitten. ‘Gewoon sporten en werken in de supermarkt en af en toe met vrienden afspreken. Mijn eigen omgeving, een beetje mediteren en toewerken naar hoe ik wil zijn. Ik hoor mensen altijd over hoe geweldig reizen is, maar ik denk dat dit niets voor mij is. Ik kan niet wachten om gewoon weer naar huis te gaan!’ Verbaasd staar ik hem aan. We zijn op een van de mooiste plekken ter wereld, ons leven nangt van avonturen aan elkaar en hij wil naar huis om... in een supermarkt te werken? Ik kan me hier echt niets bij voorstellen! Maar ja, we hoeven natuurlijk ook niet allemaal hetzelfde te willen. En hoeveel makkelijker zou mijn leven zijn als ik ook gewoon tevreden zou kunnen zijn met wat ik in Nederland heb?
Ook voor Tom en Don en Rikki en Nilsson ligt het leven thuis op ze te wachten. Tom wil misschien tijdens de zomer in Schotland als gids gaan werken, Don gaat weer terug naar Canada en zijn baan als kok en Rikki overweegt in Australië een opleiding tot verpleegkundige te doen. Nilsson is al thuis in Nieuw-Zeeland, maar hij kijkt er enorm naar uit om terug naar het Noordereiland te gaan en een relatie op te bouwen met de vrouw die hij vlak voor het programma heeft ontmoet.
En dan besluit ook Jessie om na ons programma toch niet veel langer in Nieuw-Zeeland te blijven. Ze heeft wel een visum waarmee ze langer kan blijven, maar haar geld begint op te raken, hier werk zoeken vindt ze lastig en ze wil graag de zomer doorbrengen met haar zieke opa en andere familie. Haar plan is om na het programma met een kleine omweg via Australië terug naar de Verenigde Staten te reizen.
Alleen voor mij is de toekomst nog geheel onzeker. Ik wil graag in Nieuw-Zeeland blijven om te werken en te reizen, maar op dit moment kan het nog alle kanten op. Ik heb voor twee banen gesolliciteerd, maar nog niets gehoord. Ik weet nog niet in welk deel van het land ik wil blijven of waar ik zou wonen. Zelfs mijn visum is nog niet rond, dus misschien word ik over twee weken het land wel uitgezet. ‘Als dat zo is koop ik een ticket naar Zuid-Oost Azië’, bedenk ik. Ik loop rond met een knoop in mijn maag van alle onzekerheid, maar waardeer tegelijkertijd deze unieke vrijheid: hoe vaak komt het nou voor dat je geen idee hebt hoe je leven er over vier weken uitziet of zelfs in welk land je dan woont?! Maar tot die tijd: nog negen dagen van de opleiding te gaan...
Dankjewel voor het lezen! Laat je me in een reactie weten hoe jij dit avontuur hebt beleefd?
Lees in mijn volgende blogs over het einde van een avontuur en het begin van iets nieuws!
En wil je nóg meer meeleven met mijn avonturen in Nederland, Ghana, Mexico, Australië, Griekenland, Canada, Peru of Nieuw-Zeeland? Schrijf je in voor de automatische updates voor deze blog, volg mij op Instagram via 'opreismetjorvos' of wacht op mijn boek ‘Zes keer thuis en toen weer naar huis, leven en leren op reis’.
[userId] => 372454
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100569
[countryId] => 136
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 82
[author] => Jorinde Voskes
[cityName] => Queenstown
[travelId] => 528476
[travelTitle] => Nieuw-Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2023-01-09
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => yes
[goalId] => 1
[goalName] => Backpacken
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/nieuw-zeeland,queenstown
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/372/454_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-puntjes-op-de-i-deel-1
)
[4] => stdClass Object
(
[username] => karinendiane
[datePublication] => 2024-04-06
[title] => Van Denham naar Exmouth
[message] =>
Dag 20
Vandaag een rustig ontspannen dagje. Een bezoek gebracht aan Monkey Mia. Waarom dat zo heet weet niemand maar geen aap gezien daar en ook niemand die Mia heette. Toen we om 09u aankwamen, vertelde de ranger dat de dolfijnen al langs geweest waren maar de kans is altijd dat ze terugkomen. Er is een groot stuk van de zee en het strand afgezet waar je niet mag zwemmen. Dat is het gebied in de zee waar de dolfijnen vrij kunnen zwemmen als ze al komen. We liepen de jetty op en ineens zagen we een mega schildpad met zn oranje koppie. In de verte zagen we een paar dolfijnen en toevallig stond de ranger naast ons. Zij vertelde ons dat de kans dan groot was dat de dolfijnen terug zouden komen. En ja hoor. Ineens lagen ze bijna op het strand. 8 stuks waarvan 1 baby van een paar maanden oud. Ze zwommen rustig en gedroegen zich relaxed. Die kunnen ook weer op het lijstje van dieren. Alleen de slang en de spin ontbreekt nog haha. Tijdens de koffiebreak kwamen er twee brutale Emu's die gewoon op het strand en langs het terras rond liepen. De dolfijnen zien blijft ook echt leuk.
Op de terugweg nog even gekeken bij Little Lagoon. Prachtig blauw water. Is niet goed vast te leggen op een foto zoals met meer dingen maar het geeft toch een aardig beeld.
Omdat het zo warm was (36 graden) de middag doorgebracht in een parkje aan het strand. Heerlijk lezen in de schaduw met een windje. Het is fijn dat we altijd alles bij ons hebben in ons campertje. Van alle gemakken voorzien dus.
Dag 21
Dit wordt mn kortste verslag van deze reis haha.
Vandaag een reisdagje en onderweg was er niet veel te zien behalve de temperatuurmeter die steeds hoger opliep tot 40 graden vandaag. We zijn weer even gestopt bij Eagle Bluff waar we eergister die manatee en haai zagen maar door de wind was het water een beetje troebel dus op een paar stingrays na was dat het wel.
In Carnarvon stukje langs het water gewandeld en met de wind erbij was t wel te doen.
In de middag bij het zwembad gelegen maar wel in de schaduw want het is het is echt te warm in de zon.
We staan op een camping in een gebied waar heel veel fruit geteeld wordt dus veel fruitplantages. Morgen voordat we vertrekken maar even een kijkje nemen bij de buren om te zien wat er verbouwd wordt. En hoe de prijzen zijn. Afgelopen week kostte een komkommer 3e en een kilo sinaasappels 10e dus tsja...het levensonderhoud is hier echt een stuk duurder dan in Nl. Kan dat nog dan? Ja, dat kan hier zeker.
Dag 22
We gaan de aankomende tijd meer naar een strand/ relaxvakantie toe. In het Cape Range NP liggen heel veel mooie stranden waar je heel erg goed kan snorkelen. Zou leuk zijn als we met een schildpad kunnen zwemmen.
Vandaag na een rit van een paar uur de rest van de dag al in zee gelegen.
Dat is momenteel de enige plek waar het goed vertoeven is. Vandaag was het 41 graden wat een nieuw record is. In de zee koel je wel af ondanks dat het water 27 graden is. Je kan ook een heel eind de zee in lopen voordat je knieen een keer nat worden. Eindelijk kan ik gaan zwemmen haha. Ik ben met mn Gopro de hele zee doorgeweest en heb een filmpje gemaak van een rog/vis.......geen idee welke vissoort maar zag er leuk uit. En we zagen weer een bepaald soort rog met een megalange staart. Morgen gaan we naar Yardie Creek. We zullen weer aardig wat tijd al snorkelend door gaan brengen in de zee!!
PS...Google zegt dat die ene vis die er leuk uitzag een gitaarrog was.
Dag 23
Bikini aan, snorkelspullen in de tas en de Gopro klaar...vandaag snorkelen bij een paar bekende stranden van Cape Range NP.
Maar eerst een vroege strandwandeling en het was eb en wie weet welke vissen je nog ziet. En we wilden net het water uitgaan toen ik een rog zag. Een mooie zandkleurige met blauwe stippen. Later even gegoogled en het was een blauwgestippelde pijlstaartrog. Haha je verwacht het niet.
Vervolgens op pad en onderweg zagen we heel veel van die grote termietenbergen in het oranje landschap. Hier kan toch niks groeien als het zo warm is!
Uiteraard eerst een koffie/donutstop in Exmouth. Een bekende plaats aan zee waar we vanaf morgen 3 dagen op de camping staan en waar ik zaterdag met de walvishaai gaat zwemmen.!
Maar we hadden een probleem met de koelkast. Vannacht een plek zonder stroom gehad maar dat moet makkelijk kunnen met een volle batterij. De batterij was in de ochtend nog vol genoeg dus de koelkast zou het moeten doen. En dat is best handig bij 37 graden want anders kunnen we de inhoud weggooien! In Exmouth gebeld met het noodnummer. Volgens die mevr kunnen we sws maar 1 nacht zonder stroom staan en dan moeten we weer aan de stroompaal. Dus we moesten dat eerst maar proberen. De nieuwe camping gebeld en die had gelukkig nog een plek met stroom. Hop de camper aan de stroompaal gekoppeld en de koelkast sprong weer aan dus dat was heel fijn. Omdat we de koelkast een tijdje aan het stroom moesten laten staan en we dus even op de camping moesten blijven, zijn we het zwembad ingedoken. Een heerlijke verkoeling bij 37 graden. Gelukkig zijn die vliegen hier op 1 hand te tellen. Het ligt er echt aan hoe de wind staat en we zitten aan de kust. Toch wilden we heel graag gaan snorkelen want er zijn stranden waar er geen koraal ligt maar een soort van gras en daar houden de schildpadden van. En wij willen nu eindelijk na al die jaren weleens zwemmen met een schildpad haha. We hebben al zoveel reizen gemaakt waarbij dat kon maar we hebben ze nooit gezien helaas!!
Dus wij op pad naar Osprey beach waarvan ik gelezen had dat er weleens schildpadden worden gezien. Het zeewater heeft echt een goeie temperatuur. En we lagen nog geen 5 min in het water en ik spotte een schildpad. Maar Karin lag verderop in de zee te snorkelen dus roepen onder water ging niet haha. Gelukkig kon ik Karin waarschuwen en ja hoor...een niet zo'n grote schildpad was gras aan het eten en zwom rustig onder ons door. Echt zo gaaf om het van zo dichtbij te zien. We hebben echt een tijdje met de schildpad mee gezwommen en foto's en filmpjes gemaakt met de Gopro. Dus we waren euforisch en een highfive mocht niet ontbreken haha.
Sandy beach lag op 600 meter dus naartoe gewandeld en uiteraard weer het water in want wie weet wat we nu onder water zagen. De vissen zijn er niet in grote getalen en je ziet wel wat aparte vissen en wat van die felgekleurde. En ja hoor...weer een schildpad en dit was een grote. Met een oranje koppie dus een andere die we hiervoor zagen. Het blijft echt heel tof om met ze mee te zwemmen en te observeren wat hij/zij doet. Deze ging een paar naar de oppervlakte om te ademen om vervolgens weer naar beneden te duiken. Het water was hier helder dus de Gopro maakte mooie foto's. En Kaar maakte een filmpje toen ik naar de bodem dook om dichterbij de schildpad te zwemmen. En we dachten echt dat er maar 1 schildpad was. Hoe gek was het toen we later het filmpje bekeken en zagen dat er 2 schildpadden waren. Allebei hebben we gewoon niet gezien dat er nog 1 vlak achter ons aanzwom!!
Wat een toffe middag en we waren echt enthousiast dat we nu eindelijk wel 2 ( of 3 haha ) schildpadden hadden gezien. Morgen weer een nieuwe kans onder water!
Dag 24
Vandaag hebben we weer gesnorkeld bij verschillende strandjes zoals de beroemde Oyster Shack en Turquoise Bay. Prachtig net een groot aquarium en het koraal ligt gelijk aan het strand dus je kan daar alleen snorkelen als het vloed is.Het is wel lastig onder water alles goed vast te leggen met de Gopro maar Diaan heeft weer een poging gedaan. De kleure worden mooier met een oranje filter op de Gopro maar die ligt ergens op de zeebodem...helaas! En wederom een schildpad gezien maar die lag een beetje stil te knagen op de bodem en bewoog heel weinig. Lastig te zien want hij ging op in de kleur van het koraal! Turquoise Bay deed zn naam eer aan en het water was wederom warm net zoals de buitentemp van 37 graden.
Onze camping zou een mooi nieuw zwembad hebben. Dat is er ook alleen er zit geen water in en dat zwemt wel moeilijk zeg maar. Maar dat hebben ze opgelost door ons vrijkaarten te geven voor het grote zwemparadijs wat in de stad ligt. Dus daar nog even wat baantjes getrokken en afgekoeld.
Morgen moeten we de camper een dagje achterlaten bij een garage. De schuifdeur krijg je van binnen niet meer open. Niet erg handig en veilig als je er uit moet [e-1f644]. Nou is het zo warm dat we de deur meestal open hebben maar toch. Gelukkig kunnen we de camper morgen wel missen want we gaan met een boot de zee op. Diaan gaat met haaien zwemmen en ik ga "gewoon" snorkelen. Ben benieuwd.
We hebben vanavond in de camper pasta pesto met kip gekookt want er was 1 campkitchen met alleen maar BBQ'S.Wat een hitte en buiten dat lekker die broccoli lucht enzo in je slaapkamer [e-1f631]Zo gek dat hier geen echte campkitchen is.... tenminste dat dachten we. Na het eten (het was inmiddels donker) zagen we ineens een fel verlichte ruimte met daarin een ruime keuken met diverse kookplaten, afwasbakken en voorzien van airco ook nog
[userId] => 265308
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100535
[countryId] => 11
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 113
[author] => Diane
[cityName] => Exmouth
[travelId] => 529603
[travelTitle] => 5 weken rondreizen in West-Australië
[travelTitleSlugified] => 5-weken-rondreizen-in-west-australi
[dateDepart] => 2024-03-13
[dateReturn] => 2024-04-19
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/australi,exmouth
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/265/308_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-denham-naar-exmouth
)
[5] => stdClass Object
(
[username] => karinendiane
[datePublication] => 2024-04-02
[title] => 2 weken met het campertje op pad
[message] =>
Dag 16
Vandaag via Perth naar onze volgende bestemming gereden. 2 weken geleden sliepen we daar nog maar inmiddels hebben we alweer zoveel gezien en lijkt het alsof we al veel langer weg zijn!
We reden eerst naar het Yanchep NP en hoopten daar een koala te zien. Ik geloof dat dat de enige plek is waar dat zou kunnen deze vakantie. En gelukkig troffen we er 2 waarvan er 1 slecht te zien was omdat ie lekker lui tussen een paar takken hing. Maar de 2e konden we echt goed zien. Te schattig die beestjes. Doorgereden naar de zandduinen in Lancelin waar je kon sandboarden. Al eens geprobeerd in Peru en dat bleek geen succes haha. Wel supermooi om die uitgestrekte witte duinen zo te zien. Samen uiteraard een bergje beklommen. Overigens kwamen we die witte duinen/bergen ook nog vaker tegen op weg naar de camping. We komen alweer meer in een onbewoonde wereld waar het groen en oranje is maar dus ook met veel witte zandduinen.
Toen door naar Nambung NP om de Pinnacles te bewonderen. Maar we kwamen in een file terecht omdat er een mega ongeluk was gebeurd en zelfs de traumaheli kwam.
Mazzel dat je dichtbij Perth zit anders kan je denk ik wel even wachten op hulp. Dus we stonden wel een tijdje stil. Konden we mooi alvast de foto's uitzoeken want we maken er uiteraard weer veel te veel!
De Pinnacles zijn ongeveer 30000 jaar oud en liggen in een woestijngebied en het zijn een soort van zandsteenzuilen maar bizar om te zien hoe ze verspreid over dat stukje woestijn liggen. Hoe het toch allemaal zo kan ontstaan?!
Het was fijn dat we de 400km vandaag steeds konden onderbreken met een bezienswaardigheid. Het laatste half uur heeft Andre Hazes senior ons er doorheen getrokken en al meezingend bereikten we de camping. Morgen wederom een dag van 400km maar ook weer veel te zien!
Dag 17
Vandaag een aardig reisdagje maar onderweg weer genoeg te zien. Als eerste stop een koffiestop in Geraldton. Ik dacht even lief snel een verse koffie voor Kaar te halen maar de bonen moesten nog geplukt en verwerkt worden want dat duurde 20 minuten voor een bakkie koffie!. Maar ach we hebben vakantie en we zaten heerlijk in de zon. We wilden nog even wat boodschappen doen maar alles was dicht want ook hier geldt dat het bijna Pasen is. Gelukkig hebben we nog voor dagen eten en water! Dat het Paasweekend is, zie je ook wel aan het verkeer. Het lijkt wel of iedereen zn caravan uit de stalling heeft gehaald.
Onderweg nog verschillende stops gemaakt. Als eerste bij de Hutt Lagoon, the pink lake. Inderdaad rose/paars van kleur. Weer eens wat anders.
Daarna langs de kust verder gereden met mooie kliffen zoals Natural Bridge en Island Rock.
Het enige negatieve hier zijn de vliegen die er ineens zijn. Vreselijk. Hoe hard het ook waait, ze blijven komen. Je hebt twee soorten. De kleine voel je nauwelijks maar zijn er in grote getalen. Dan heb je nog een soort die zoemt en op je gezicht gaat zitten. In/op je neus, op je lippen en wangen, achter je bril. AFSCHUWELIJK en dan daarbij dat zoemen.
We hopen dat dat een tijdelijk iets is maar zijn bang dat we deze nieuwe huisvrienden gaan houden. Nu is het donker en zitten we buiten en er is geen vlieg te bekennen dus blijkbaar alleen bij hitte want vandaag was het 33 graden. Wel weer een prachtige sterrenhemel. Er is een combinatie van sterren die we altijd zien maar of het nu de steelpan, koekenpan of fluitketel is...we weten het niet haha. Een lekkere curry met rijst gemaakt en ik ga zo maar weer eens proberen van Karin te winnen met Skipbo.
Dag 18
Vandaag wilden we alle highlights van Kalbarri NP gaan bekijken. Gister waren we al gewaarschuwd dat de temperatuur in het park kan oplopen tot 40 gr en je loopt nergens beschut en je moest 3 liter water pp meenemen!! Nu hebben we ons campertje bij ons dus sws altijd alles bij ons. We bedachten dat we lkkr vroeg het park in zouden gaan want dan is het nog niet zo warm. Dus half 7 de wekker, snel ontbijten en weg. Maar maar om ons tegen de vliegen te beschermen eerst even naar de supermarkt om te kijken of ze een vliegennet hadden om over je hoofd en nek te doen. Gelukkig hadden ze die nog! Dat was echt onze redding. De highlights zoals Zbend en Nature Window waren echt heel mooi. Zbend deed ons gelijk aan de Grand Canyon denken maar dan in het klein. De wandelingen er naartoe stonden als class 3 a 4 dus medium tot redelijk zwaar maar dat viel heel erg mee. Het was ook nog redelijk bewolkt dus het was "maar" 32 graden om 9 uur! We zagen het vanaf de camping in no time oplopen van 23 graden naar 32 graden!! En wat waren we blij met de netjes om ons hoofd. We dachten natuurlijk flink voor schut te lopen maar bijna iedereen droeg ze en degene die ze niet had die waren constant met hun handen aan het wapperen haha. Volgens de locals hier wordt het minder naarmate we naar boven reizen...gelukkig.
We waren dus vroeg het park weer uit en zijn doorgereden naar een graspark aan een stuk strand waar we konden relaxen, boek lezen en even helemaal niks...heerlijk!
Vanavond staan er pannenkoeken op het menu en morgen reizen we door naar Denham waar we mogelijk dolfijnen gaan zien.
Dag 19
Vandaag een stukje moeten rijden. Inmiddels al 3800km gereden in 2 weken. Daar doe ik met mn priveauto ruim een half jaar over haha. Ik zou bijna zeggen gelukkig reden we wat langer in de camperwant het was 37 graden dus heerlijk met de airvo aan. Ook in dit gedeelte geldt.. als je buiten bent, komen die vliegen weer. Die beesten gaan heel hinderlijk net iets je neus in of net iets je oor in en blijven te lang op je lip zitten of kruipen achter je bril. Vreselijk. Dus ons vliegennetje maar weer op. Dat werkt wel super! Ik zou best in Australië kunnen wonen maar niet in een gebied met die vreselijke hinderlijke vliegen!
We reden eerst naar Hamelin Pool en daar kon je iets van stromatolites in het water zien. Daar aangekomen liepen we naar de zee maar wat bleek...de boardwalk was gesloten ivm instortingsgevaar na 1 of andere orkaan...in 2021!!! Waarom men dan niet aan het begin van de weg een bord plaatst met daarop met koeieletters dat het gesloten is. Nee, dan laat je lekker iedereen daar voor niks naartoe rijden!!! Ik overweeg een klacht te schrijven haha.
Daarna een stop bijShell Beach. Dat is een prachtig wit strand met i.p.v zand allemaal hele kleine witte schelpjes. De zee is daar net badwater qua temperatuur dus zelfs ik ging erin. Dat geeft hoop voor de andere mooie stranden die nog komen gaan en waar je top kan snorkelen.
De tweede stop was bij Eagle Bluff lookout. Daar zagen we vanaf de boardwalk een zeekoe ( manatee ), een eagleray en een kleine haai. Het water was kraakhelder. Gaaf hoor.
Op de camping aangekomen eerst maar eens even een wasje gedaan. Heerlijk weer een schoon bed.
Gelukkig hebben we voor het eten nog macaronisaus in de koelkast staan want je kunt niet koken hier. Alle campings hebben een campkitchen waarvan sommige heel luxe maar hier niks. We hebben dus de gasfles voor het eerst sinds 2 weken gebruikt om alleen even de macaroni te koken.Nu voor het campertje buiten lezen. Geen vliegen hier en nog 26 graden...heerlijk! Morgen naar Monkey Mia waar de dolfijnen, als ze er zelf zin in hebben, naar het strand komen. Zal vast commercieel zijn maar gelezen dat alles onder supervisie gaat dus we gaan daar toch even een bezoekjebrengen en een ochtendje aan het strand doorbrengen!
[userId] => 265308
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100432
[countryId] => 11
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 118
[author] => Diane
[cityName] => Denham
[travelId] => 529603
[travelTitle] => 5 weken rondreizen in West-Australië
[travelTitleSlugified] => 5-weken-rondreizen-in-west-australi
[dateDepart] => 2024-03-13
[dateReturn] => 2024-04-19
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/australi,denham
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/265/308_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => 2-weken-met-het-campertje-op-pad
)
[6] => stdClass Object
(
[username] => reneenmarliesopreis
[datePublication] => 2024-04-02
[title] => Haere Rā Aotearoa
[message] =>
Easy, laid back.We zijn al helemaal in de mood van de kiwi’s. Check out vandaag 11.00 uur. Mooi, dan hebben we de tijd. Rustig aan ontbijten, koffers en tassen reorganiseren voor de vlucht naar Dubai. Toegangspassen van het hotel inleveren en de bagage in bewaring geven. We moeten pas om 18.00 uur op het vliegveld zijn, dus genoeg tijd om Auckland nader te exploren.
We moesten echt nog naar the Old Custom House. Een soort Bijenkorf maar dan luxer. We zochten gisteren al en begrepen het niet. We waren op het adres, maar op het pand was nergens iets van The Old Custom House te vinden. Galleria, dat is wat erop stond. Gisteren genegeerd maar nu dan toch maar naar binnen. Alle topmerken hier te koop. Ik denk dat we het zeker een kwartier hebben volgehouden maar we voelden ons daar niet helemaal thuis. Wat dan? Die toren natuurlijk. De Sky Tower. Gezien en gefotografeerd, maar nu gaan we omhoog. Eerste vlucht is naar de 51eetage. En daarna nog eens 15 (?) omhoog. Je ziet Auckland dan echt van een andere kant.
Nog maar een paar terrasjes en wat souvenirzaken en dan naar het hotel om de bagage op te halen. En een Uber te reserveren. Uitstekend weer hoor. Op tijd, veilig en plezierig zo’n Ubertje. En zo waren we ietsjes te vroeg (ruim een uur denk ik) op het vliegveld. Snel de bagage afgegeven en net zo snel door de security check. Een yoghurtje bij één van de eethoeken op het vliegveld en vervolgens naar de gate. De A380 stond er al, en vanuit de gate hadden we een mooi uitzicht op dat enorme vliegtuig. We hebben hoge verwachtingen van het toestel en de vliegmaatschappij Emirates. Maar we hopen allebei wel dat we veel zullen slapen op deze 17 uur durende vlucht.
Goodnight, CU in Dubai!
[userId] => 213890
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100422
[countryId] => 136
[pictureCount] => 3
[visitorCount] => 70
[author] => rene en marlies
[cityName] => Auckland
[travelId] => 529572
[travelTitle] => Nieuw Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2024-03-02
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/741_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => haere-r-aotearoa
)
[7] => stdClass Object
(
[username] => reneenmarliesopreis
[datePublication] => 2024-04-01
[title] => De laatste stuiptrekkingen in NZ
[message] =>
Toen we een paar dagen geleden naar het noorden reden was de State Highway 1 gesloten. We moesten een behoorlijk stuk omrijden. Speciaal voor het paasweekend waren de pilonnen aan de kant geschoven en de weg dus opengesteld. Voor ons? Of voor iedereen inclusief kiwi’s die de weg opgaan. Of eigenlijk speciaal voor de oldtimers. Want op zondag is het in heel Nieuw Zeeland druk op de weg met de mooiste en meest bijzondere oldtimers. Zoveel hebben we er nog nooit gezien, en zeker niet rijdend op de weg.
De zon scheen ’s morgens al uitbundig en het bleef de hele dag weer mooi weer. De koffiestop was ergens in een klein plaatsje. We moesten er voor terugrijden want voordat het wisten waren we het dorp al weer gepasseerd. Maar we waren er zo aan toe, dat wachten niet langer kon. En de bakery die we in het voorbijgaan zagen trok voldoende van onze aandacht. Lekkere dingen in de vitrine en hopen op goeie koffie. Gek genoeg drinken we alle koffie die we krijgen, maar eigenlijk zijn we wel kritisch op de kwaliteit. Soms vergeten we even waar je doorheen moet als je lekkere koffie wilt. Herrie!
Koffie ok, scone lekker. En zoals we ook al deden toen we nog met kleine Tom en Lisa op vakantie gingen: voordat we verdergaan, gaan we allemaal plassen. Jamaar, ik hoef niet. Niks mee te maken, je gaat. Alles zag er prima uit, behalve de toiletten. Dat deed ons denken aan hoe je ze in aziatische landen aantreft. Even doorbijten dan maar.
In Auckland eerst naar het hotel, bagage afgeven en dan de auto inleveren in de stad. Omdat de tank dan altijd vol moet zijn, is het spannend om te zien welke mogelijkheden er zijn om te tanken. Zo dicht mogelijk bij de stad. Mmm, dat werd tanken bij een station al in de stad. Maar met de digitale maps geen enkel probleem, ook niet om dan binnendoor bij het hotel te komen. De kamer was al klaar en dus kon de bagage direct op de juiste plek gezet worden. En dan de auto terugbrengen en de stad in.
Een stad? Zijn we niet meer gewend. De toren, haven, de winkels. We deden een eerste ontdekkingsreis, kochten nog wat souvenirs en deden een vroege maaltijd (salade) in de zon met uitzicht op de haven. Mooi, dan hebben we al gegeten (en gedronken) en kunnen vanavond volstaan met iets kleins. En zo waren we eind van de middag gevuld en wel terug in het Adina hotel.
Vanuit onze kamer in het hotel hadden we een weids uitzicht op een klein parkje en toegangsroute naar Sparks Arena. Wat een stroom jonge aziaten trok eindeloos voorbij. Dan moet er toch iets te doen zijn. Jahoor, Joker Xue trad op. Een chinese jonge singer/songwriter die kennelijk ook hier bij “eigen” publiek heel populair is.
We hadden al gegeten ja. Maar we moesten bekennen dat we allebei nog wel ergens trek in hadden. Tien uur ’s avonds, op pad. Met google maps lopend naar McDonald’s. We wilden ook niet de stad in. Zelfs overdag hebben we daar aardig wat peoples gezien die je liever niet in donker tegenkomt. Nu hoefden we maar vier minuten te lopen. Het viel ook wel mee, alhoewel we veel groepjes jongeren tegenkwamen waarbij we toch even dachten ….. Samenscholingen roepen toch een onveilig gevoel op. Het leek te gaan om autoclubs. Waarschijnlijk minder angstaanjagend. Zolang er maar niet geracet wordt.
Een quarterpounder en frites in de hotelkamer.
We had a good one!
[userId] => 213890
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100417
[countryId] => 136
[pictureCount] => 5
[visitorCount] => 80
[author] => rene en marlies
[cityName] => Auckland
[travelId] => 529572
[travelTitle] => Nieuw Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2024-03-02
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/726_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-laatste-stuiptrekkingen-in-nz
)
[8] => stdClass Object
(
[username] => reneenmarliesopreis
[datePublication] => 2024-03-29
[title] => Who pays the Ferryman
[message] =>
Paihia, de strandplaats in de bay of islands. Duidelijk een kustplaatsje waar de middenstand zich helemaal richt op de toerist. Onze overnachtingen hier (drie) waren bij de Sea Spray Suites. Een soort motel met prima kamers. Natuurlijk hadden we het plan om minstens 1 van de 144 eilanden te bezoeken. Urupukapuka eiland moest het worden. In de ochtend met een ferry vanuit Paihia naar dit bijzondere stukje natuur op drie kwartier varen. Prachtig weer onderweg en prachtig weer op het eiland. Op de boot werden we op een link gewezen naar een kaart met de verschillende wandelingen die op het eiland te maken waren. We hadden zo’n vier uur om te wandelen, te eten, koffie te drinken, of misschien wel een glaasje wijn te doen. Van die vier uur moesten we dus ook tijd reserveren voor het niet wandelen.
Op het eiland aangekomen stortten we ons direct in het parcours. Twee aaneengeschakelde routes vormden tesamen precies wat we wilden. Nou zijn we niet slecht in den vreemde, kunnen we best omgaan met kaarten en toch …… Natuurlijk kun je niet verdwalen op zo’n eiland, maar op enig moment wisten we het echt niet meer. Linksaf, rechtsaf, maar komen we dan bij de juiste baai, of moeten we een stukje terug. Begeleid door maps.me lukte het om weer op het rechte pad te komen.
Terug bij het beginpunt bestelden we bij het restaurant een welverdiende salade met een glaasje wijn. Natuurlijk wilden we buiten zitten, genieten van het mooie weer, het uitzicht over de baai en de rust. De rust viel tegen. Menslievende meeuwen, bleven om ons heen banjeren en probeerden zodra we even niet keken ons bord leeg te trekken. Wegwuiven had geen zin, ze goed raken lukte gewoonweg niet, maar de, ook voor foto’s van pas komende self-defence-stick,maakte ze aan het schrikken. Na enige tijd gaven ze het op en richtten zich op nieuwe slachtoffers.
Tegen de tijd dat we het eiland verlieten was de temperatuur door de wind en lichte bewolking behoorlijk naar beneden gelopen. Wij hadden geluk gehad met het weer tijdens onze wandeling. Echt avondeten was niet meer nodig, een sneetje brood met kaas of humus was genoeg.
De volgende dag was het plan om Russell te bezoeken. Een plaatsje in diezelfde baai. Gisteren hebben we hier met de boot nog wat mensen opgepikt voordat we doorvoeren naar Roerbakbakeiland. Volgens Marlies twee manieren om bij Russell te komen: met de ferry of met de auto. Opvallend was al wel dat de tocht met de auto best lang leek te duren. En toch besloten we om met de auto te gaan. Het zal wel veel bochtenwerk zijn, dat houdt nou eenmaal op. Maar met de auto, dat ging helemaal niet. Ja, met de auto op de pont. Ok, dan toch maar met de ferry. Een soort sloffie sleepbootje met een dito skipper. Kaartjes die geknipt werden en een handteller om te zien hoeveel passagiers er aan boord waren. Maar we kwamen aan bij Russell. Toch nog. Het lukte ons niet om hier echt lang door te brengen. Koffie en een dingetje erbij, dat dan weer wel. Maar al snel namen we de ferry weer terug naar Paihia. Maar omdat het nog het best vroeg was, pakten we die waterval iets verderop er ook nog wel effe bij. Toch een stukje met de auto en een heel klein stukje lopen. En die waterval was echt een mooie afsluiting van onze trip door de natuur. Ik denk overigens dat ze de watertoevoer naar de waterval al hadden afgesloten want zelfs de Falls van Coo in de Ardennen maken nog meer indruk. Maar we hebben de falls van Haruru wel gezien. Check. Het is herfst, waarschijnlijk zijn de watervallen na de winter veel groter.
In alle toeristenboekjes wordt geschreven over Charlotte’s kitchen. Een restaurant op een van de twee pieren in Paihia. Daar moet je geweest zijn. Om die reden hadden we bij terugkomst van Russell een plekje gereserveerd om in de avond te kunnen eten. We hadden onszelf nog een echte pizza beloofd. Nou, dat kwam helemaal goed. Wat een uitstekende pizza’s. Het was een soort laatste avondmaal op deze goede vrijdag, want morgen trekken we door naar Auckland voor een overnachting om dan vervolgens te vliegen naar Dubai. Een tussenstop om langzaam weer terug te keren naar Nederland, waar de lente dan is begonnen. En daar gaan we ook heel erg van genieten.
[userId] => 213890
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100392
[countryId] => 136
[pictureCount] => 10
[visitorCount] => 218
[author] => rene en marlies
[cityName] => Paihia
[travelId] => 529572
[travelTitle] => Nieuw Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2024-03-02
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/575_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => who-pays-the-ferryman
)
[9] => stdClass Object
(
[username] => karinendiane
[datePublication] => 2024-03-27
[title] => Van Parryville naar Fremantle ( einde southloop )
[message] =>
Dag 12
Vanochtend lekker in het zonnetje buiten kunnen ontbijten alhoewel als de zon net achter een boom kruipt is het nog wel frisjes. Wat een plek hadden we hier. Heerlijk rustig en de faciliteiten waren allemaal wat oud en hippie-achtig maar helemaal goed. Wat heeft een mens nodig?
We hadden niet een heel druk programma vandaag dus dat was lekker. Waar we wel achter kwamen, was dat, om bij bepaalde bezienswaardigheden te kunnen komen, je over gravel paden moest rijden. Niet te doen voor ons campertje en buiten dat....deze wegen alleen toegestaan zijn voor 4x4 auto'sof soms ook gewoon afgesloten zijn. Helaas moesten we dus een 3-tal dingen skippen.
Ach, dat gaf weer meer tijd bij de andere stops. Op Conspicious beach hebben we een stuk over het strand gelopen en gekeken naar de surfers. Gaaf hoor als je zo kunt surfen. Gesproken met een man op leeftijd die blij was dat de wind goed stond omdat hij al maanden niet had kunnen surfen.
En een oudere Australische dame sprak ons aan en herkende ons omdat we blijkbaar tegelijk onze campers hadden opgehaald in Perth. Iedereen is super vriendelijk en altijd in voor een praatje. Daarna door naar Valley of the Giants Tree Top om over een 600 meter lange loopbrug te kunnen lopen tussen de ontzagwekkende Eucalyptusbomen die soms 70m hoog zijn. Wij stonden zelf op 40m hoog.
Aangekomen op de camping werden we onthaald door wat pelikanen.
Naast ons staat een Australisch echtpaar van 80 jaar oud. Zij spraken ons ook aan en herkenden ons van toen we de camper opgehaald hadden haha. Hoezo toeval...2x op 1 dag.! Wij hebben blijkbaar indruk gemaakt maar wij herkenden deze mensen uiteraard niet haha.
Omdat we toch vroeg waren gelijk maar de wasmachine aangezet. Een gedeelte lekker buiten opgehangen en ook nog wat in de droger en we kunnen weer even vooruit.
Even makkelijk een paar wraps klaargemaakt en zijn we klaar voor een spelletje en wat lezen. Morgen weer een keer een langere reisdag voor de boeg. Langzaam op weg terug naar Perth en dan omhoog richting Broome.
Dag 13
Wat een toffe dag was het weer vandaag waarschijnlijk omdat de dag anders liep dan gepland!
Gisteravond maar eens op een speciale parkensite gekeken of de dingen die we vandaag wilden bekijken wel toegankelijk waren voor ons campertje. Dat waren ze ja maar helaas...er is een soort van boomrot en de torens in de boom die normaal beklommen worden, waren gesloten. Goed dat we dus gekeken hadden. Het enige wat wel kon en op de route lag, was de Beedelup Falls.
We lagen al op bed een spelletje te doen en ik hoorde een gek geluid achter de camper. Er liep iets of iemand. Dus gordijn weg van de achterklep en daar stond skippy met zn vrienden gras te grazen. Dat verklaarde een hoop want overal lagen keutels op de camping...van de kangoeroes dus. Hup van het bed af en naar buiten. Werkelijk overal tussen de caravans en campers zaten kangoeroes. Helemaal leuk weer!
Vanochtend rustig aan gedaan want de rit naar die bijzondere bomen hoefde niet dus gelijk door naar Hamelin Bay.
Maar altijd eerst, na ongeveer 2 uur rijden, een koffiestop met wat lekkers en gelijk wat boodschappen gedaan. Ze hadden vers bereide maaltijden dus dat scheelt weer koken vanavond.
De falls zullen best als het natte seizoen er is flink stromen maar nu niet haha. We hadden even een loopje zeg maar. Maar toen kwam het verhaal van Ko zoals wij m noemden. Ko de Kookaburra. Een bekende vogel in Australië. We hadden Ko al gesignaleerd op een grote tak en we zeiden nog...ach wat een schattige vogel. Totdat!!! Het was lunchtijd dus we hadden de stoeltjes buiten in de zon gezet en Kaar had een paar boterhammen gesmeerd die ik even in de schaduw onder de stoel had gezet. Gelukkig in een plastic zak! Want ik zat net een paar seconden en Ko nam een snoekduik en ik hoorde hem van achteren aan komen vliegen en ik hoorde het geritsel van de plastic zak. Dus in een reflex greep ik naar de zak en kon ik m van Ko afpakken. Okeeeeeee dit wordt niet rustig eten. Want Ko zat samen met zn makker te loeren naar ons. Ik had mn brood in mn hand vast en pakte mijn stoel en wilde naar de camper lopen. En ineens zag Ko zn kans. Blijkbaar had hij weer achter mij een snoekduik gemaakt want ik voelde zn vleugel langs mn arm gaan en mijn brood was weg. En ja hoor...stukje verderop zat Ko met zn makker lekker mn boterham te eten. Die was wat groot dus werd het op de grond kapot geslagen en de salami lag ietsjes verderop en werd later opgegeten. Zo toen was het echt tijd om verder te eten in de camper haha. Er kwam een vrouw met haar auto naast ons staan en zij bleek een Nederlandse te zijn die al sinds 2019 aan het reizen is. Leuk gesprek mee gehad en ook over Ko verteld om haar te waarschuwen. Ze lachte erom en was ook van plan om te gaan lunchen. Dus hop stoeltje naar buiten en ze smeerde wat rijstewafels met hummus.
We hoorden ineens een gegil en ze stond naast haar stoel, bakje hummus lag verderop op de grond net zoals haar rijstewafels. Ko had blijkbaar niet genoeg aan mijn boterham en had haar rijstewafel met hummus te pakken. Triomfantelijk, met de hummus aan zn snavel, zat ie op haar openstaande deur. Wat een vogel joh. Achteraf lazen we ook dat de Kookaburra niet mensenschuw is en mensen opzoekt. Haha dat hebben we gemerkt.
Het werd tijd om naar de camping te gaan want die ligt nagenoeg aan het strand en we hadden nog tijd genoeg dus bikini aan en water en eten mee en lekker een paar uurtjes naar het strand. Geen wind en 26gr dus perfect. Hamelin Bay staat bekend om de stingrays die regelmatig langs de kustlijn zwemmen. Dus wij zoeken maar helaas niks gezien. En het water was best vies met wier en een bruin goedje dus sws lastig te spotten. Volgens een local is dat niet normaal want de zee is altijd mooi blauw hier. En zoals wij het ook al gewend zijn hier.
Maar ineens zagen we mensen de zee inlopen met hun telefoon dus dan is er iets te zien. En ja hoor...een joekel van een stingray en die kwam soms heel dichtbij en dan zwom hij weer verder de zee in. We hebben hem een stukje gevolgd en toen zagen we er meer. Grote en kleintjes en wat een gave ervaring was dit. Zo dichtbij het strand en je kon ze aanraken maar dat doen we natuurlijk niet! Het was bijna 18u dus de zon ging onder. Helaas was mn telefoon leeg maar een prachtige zonsondergang gezien.
Wederom een prachtige dag gehad en morgen trekken we verder door via het wijngebied van Margaret River naar Yallingup.
Dag 14
Vanochtend na het ontbijt begonnen met weer een bezoekje aan het strand om te kijken of Sting and Ray beter te zien waren dan gisteren. Nou dat waren ze. De zee was rustig en al het zeewier van gisteren was ook verdwenen dus konden we ze heel goed zien en het waren joekels die langs zwommen. Heel erg gaaf!
Na al dit moois een boodschapje gedaan en koffie gedronken in een hele leuke bakkerij in Margaret River. Bij de koffie en het vers geperste sinasappelsap een heerlijke cinnamonroll (ach nu we toch hier zijn ) gegeten. Toen we aankwamen, stond er al een lange rij en bij toeval hadden we deze bakkerij via Googlemaps aangeklikt en was dus de juiste keuze. Voor de lunch 2 heerlijk grote vers belegde broodjes meegenomen die we later zittend in een parkje hebben opgegeten.
Na de lunch hebben we een uurtje op het strand genaamd Indijup beach gelegen. Er waren maar 3 mensen op het strand dus lekker rustig. De afgelopen dagen was het prachtig weer en naarmate we meer omhoog reizen, wordt het warmer en warmer.
Op weg naar de camping eerst nog gestopt voor een bezoekje aan the Aquarium. Om daar te komen moesten we een stuk van de coast to coast trail lopen ( het pad was natuurlijk weer schots en scheef ) en uiteindelijk kwam je uit in een kleine lagoon waar je goed zou kunnen snorkelen. Dat hebben we niet uitgeprobeerd maar het zag er wel mooi uit allemaal. Na de wandeling terug naar de camping gereden. Om 18.20u gaat de zon onder dus naar het strand gelopen en de zonsondergang bekeken. Lekker makkelijk een wrap met kip gegeten en nu gaan de voetjes omhoog. 17000 stappen voor vandaag...het is weer mooi geweest.
Dag 15
De laatste dag van de Southloop en op weg naar Fremantle...een klein liefelijk plaatsje net onder Perth. In de ochtend relaxed een paar strandjes afgereden en een strandwandeling gemaakt. Er wordt nu enorm veel op zalm gevist. We zaten op een rots van de omgeving te genieten toen er een visser naar ons toekwam. Hij vroeg of we wilden gaan zwemmen. Nou nee, niet echt. Dat was maar beter ook want 5 min daarvoor was er een witte haai gesignaleerd. Die houdt blijkbaar wel van een zalmpje. Wij hoopten uiteraard dat de haai terugkwam maar helaas. Daarna uiteraard weer een koffiestop met.....natuurlijk een kaneelbroodje. Die dingen zijn hier zo groot dat delen de enige optie is.
Toen naar de beroemde Busselton Jetty gereden. Die is 1.8km lang ( enkele reis ) en ligt aan een strand. We hadden geen behoefte om deze 3.6 km vv te lopen dus hebben we een terras uitgezocht waar ze heerlijke verse smoothies maakten.
Daarna stond er verder niks meer op het programma dan naar de camping in Fremantle te rijden. Stuk van 300 km. In Nl zouden we denken...pffff 300 km maar hier zijn we dat inmiddels wel gewend. Wat podcasts gedownload en al luisterend gaat de tijd best snel. Het is hier zo goed geregeld met plaatsen om te rusten en gratis toiletten. En nog schoon ook! Dus we braken de reis doormidden en zetten de stoeltjes weer buiten voor de lunch.
We wilden eigenlijk wel naar het centrum van Fremantle en omdat we redelijk op tijd waren, hebben we de bus genomen en die bracht ons in 6 min naar het centrum. De chauffeur kon niet wisselen dus mochten we gratis reizen...aardig van de beste man!
In Fremantle zie je in de panden nog veel Victoriaanse invloeden wat het een mooie uitstraling geeft. Beetje door de stad geslenterd en in de haven een verse fish and chips gegeten terwijl de zon onderging.
Alles is hier duur behalve een Uber. Voor wel 3.60e bracht hij ons terug naar de camping. Het is in de avond nog een goeie temperatuur want inmiddels is het overdag 32 graden. Maar we mogen niet klagen als we het weer in Nl zien.
[userId] => 265308
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100374
[countryId] => 11
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 124
[author] => Diane
[cityName] => Walpole
[travelId] => 529603
[travelTitle] => 5 weken rondreizen in West-Australië
[travelTitleSlugified] => 5-weken-rondreizen-in-west-australi
[dateDepart] => 2024-03-13
[dateReturn] => 2024-04-19
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/australi,walpole
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/265/308_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-parryville-naar-fremantle-einde-southloop
)
[10] => stdClass Object
(
[username] => reneenmarliesopreis
[datePublication] => 2024-03-27
[title] => Daytour werd detour
[message] =>
Twee uur lang was het bergrijden. Eindeloos bochtenwerk, er kwam geen eind aan. Eenmaal de echte bergen uit werd het wat rustiger aan het stuur. Eigenlijk proberen we altijd na een uur ergens even koffie te tanken en als het kan met een scone-achtig ding erbij. Dat werd nu dus pas veel later. Zo kwamen we terecht bij Joe’s Bakery. Zag er typisch uit. Het hele plaatje overigens. Vergaan, armoedig. Bij Joe’s was het druk en dat is een goed teken. Wij vielen wel behoorlijk uit de toon. Een beetje obese was een goede dekmantel geweest. Tsjonge, jonge, hier was het menselijk soortelijk gewicht hoog. Het was rond half twaalf en de french fries, vleespennen (shashlik of kipcorns) en de rest van de menukaart werd op grote trays naar de tafels gesloft.
Om onze volgende bestemming te bereiken moesten we door de voorsteden van Auckland. Achtbaans wegen, huh. Ze bestaan. En alvast even zien of DE toren van Auckland zien. Jahoor, niet op de foto want dat komt nog als we de allerlaatste stop midden in de stad hebben.
Smooth zoevend over de snelweg met nog even wat gekeutel over wat binnenwegen, reden we op ons motel af.Het Waves motel in Orewa. We have a reservation, Stelder, Maria.Wij werken hier niet met sleutels maar met een persoonlijke toegangscode voor de deur. Als u mij uw code geeft, dan kan ik m invoeren in de computer. Duh?!? Maar je doet hè!
Onderweg liep de temperatuur al steeds verder op omhoog. Het was in Orewa nu boven de twintig graden. En ……. we zaten op drie minuten lopen van het strand. Via dat strand trokken we naar het centrum van Orewa voor ons zelf te maken avondmenu. Rijst met kip, groenten en een – nu dan – kant-en-klaar sausje. Even in de pan en klaar. Niet verkeerd.
De volgende ochtend op voor de tocht naar het meest noordelijke puntje van onze Nieuw-Zeeland reis. Twee opties. Rechtstreeks naar Paihia in de Bay of Islands of via Waipouakauri Forest. We besloten op basis van afstand om toch maar rechtstreeks te gaan. Afstand is niet helemaal de juiste aanduiding. Hier gaat het niet zo zeer om de afstand, maar om de tijdsduur. Met eindeloos bochtenwerk rijd je veel kilometers maar in tijd schiet het niet op. Maar eenmaal op dat punt aangekomen waar de keuze gemaakt moest worden om rechtstreeks of niet te gaan, bleek er maar één optie. De rechtstreekse route was afgesloten en dus moesten we wel naar de Forest. Een mooie, maar natuurlijk wel bochtenrijke, route waar halverwege op een paar plekken enorme Kauri bomen waren te zien. Zo’n boom van 4000 jaar oud met een enorme omvang is indrukwekkend om te zien. In Nederland keken we al wel naar programma’s als Border Security Nieuw-Zeeland. Ongelooflijk wat mensen allemaal aan eten meenemen op reis. In Nieuw-Zeeland is de controle op invoer van eten en bederfelijke waren heel streng. Bang dat er ook maar iets van bacteriën het land worden binnengebracht. Voordat wij het bospad naar de enorme boom opgingen, moesten de schoenen geveegd worden en gesprayd. Gek genoeg ook terugkomend van het bospad moesten de schoenen eraan geloven.
Al met al was onze reisdag langer dan meestal het geval was. We sloten af met een wandeling naar Paihia vanuit onze ham en scoorden een pizza. Marlies wilde al de tijd al eens een pizza eten. En we hadden al gezien dat we een oven hadden, dus nu of nooit. Pizza niet lekker. Pech. But no worries, morgen dan maar een betere vinden. Cheers!
[userId] => 213890
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100372
[countryId] => 136
[pictureCount] => 7
[visitorCount] => 89
[author] => rene en marlies
[cityName] => Paihia
[travelId] => 529572
[travelTitle] => Nieuw Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2024-03-02
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/462_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => daytour-werd-detour
)
[11] => stdClass Object
(
[username] => frans-en-jose
[datePublication] => 2024-03-26
[title] => de laatste dagen
[message] =>
Hoi Allemaal
Het laatste verslag van ons avontuur
Wij gingen op weg naar Pipiriki via een prachtige weg langs de mooie rivier. Op weg naar ons avontuur met de jetboat. De weg was avontuurlijk, heel smal met grappige plaatsjes zoals Korinth, Athene en Jeruzalem.
Aangekomen bij Pipiriki stapten we op de jetboat en scheurden we met flinke snelheid over de rivier. Na ongeveer 60 minuten stopten we bij een rots waar we moesten uitstappen, een stukje omhoog lopen en daar begon de wandeling op weg naar "de brug to Nowhere". Een mooie wandeling door het bos over een smal pad.
Dit gebied is ooit bedoeld geweest om bewoonbaar te maken en vruchtbaar. Dat is dus niet gelukt. Een aantal families hebben hier hutjes gebouwd om te wonen en een leven op te bouwen. Op het moment dat je bossen en struiken kapt verdwijnt de aarde gewoon met een flinke regenbui. En het kan er flink regenen. Op bepaalde plekken kan de rivier gewoon 19 meter stijgen, ongelofelijk.
Het was dus geen succes om daar een leven op te bouwen dus inmiddels is het allemaal weer begroeit met regenwoud. Ooit is er een brug gebouwd zodat de mensen hun perceel konden bereiken. De brug ligt er nog steeds maar is aan twee kanten omgeven door regenwoud en alleen wandelaars en mountainbikers kunnen er nog overheen. De BRIDGE TO NOWHERE wordt hij nu genoemd.
Op de brug drinken we koffie en eten onze lunch op. Daarna wandelen we terug naar de rivier en stappen weer op de jetboat. Er is behoorlijk wat wind op komen zetten en ook nog wel tegenwind. Best koud op het water. Het is de bedoeling dat wij verderop afgezet worden om de tocht per kajak af te maken.
Bij de kano's aangekomen krijgen we advies van de schipper dat het niet verstandig is om over te stappen ivm de wind. Dus helaas geen kajaktocht.
Dan maar een stop in Jeruzalem op de terugweg waar een prachtig kerkje en een bijzonder klooster staan. Hier kun je goed de mix zien van het Christendom in combinatie met de Maorie. In de kerk hangt bijvoorbeeld een prachtig schilderij van een Maorievrouw als Maria met kindje. Heel mooi!
De volgende dag verlaten we onze leuke BenB en gaan op weg naar Taupo. Taupo ligt aan het grootste meer van het Noordereiland. We moeten een stuk omrijden en weer opnieuw de rivierweg naar Pipiriki rijden omdat de doorgaande weg afgesloten is van 9.00 uur tot en met 15.00 uur. Pech, want het is een omweg van anderhalf uur.
Even buiten Taupo zit ons nieuwe slaapadres, een beetje bijzonder met een wat vreemde host.
De volgende dag huren we mountainbikes en fietsen eerst naar de Huka falls en de Aratiatia dam. Een prachtige weg. We zijn net op tijd, want om 12.00 uur wordt de dam geopend en dat is een spectaculair gezicht. Het mountainbiken valt mij tegen, het is echt heel anders dan een heerlijk fietstochtje in Nederland. Ik ben één keer gevallen, waar ik alleen maar een bloedende vinger aan over heb gehouden maar ik roep heel hard "dit doe ik dus nooit meer".
De volgende dag bezoeken we eerst een Lava glasblazerij. We maken een bezoek aan de werkplaats wat interessant is en gaan dan in de sculpturentuin een kijkje nemen. Prachtig maar wel ontzettend duur allemaal.
Dan naar de Craters van de Moon een geothermisch park, Frans en ik waren hier al geweest maar voor de jongens was dit hun eerste ervaring met stomende wolken overal uit de aarde. Het blijft indrukwekkend.
We maken nog een wandeling die middag en gaan sávonds uit eten in de pub in Taupo en zien een prachtige zonsondergang. Thuisgekomen gezellig een spelletje doen en dan komt de kat van onze gastvrouw ( die was niet thuis) binnen wandelen met een nog levende muis in zijn bek. Ik geef een brul en de kat schiet weg om onze slaapkamer in te rennen. Ik erachteraan waarop de kat de muis loslaat en er vandoor gaat. De muis dook meteen de gordijnen in en uiteindelijk heeft Frans hem kunnen vangen en buiten los gelaten. Wat een consternatie[e-1f605]
Van Taupo naar Roturoa, een stadje vol met geisers en Maorie invloeden.
Onderweg bezoeken we OraKei Korako thermal park. Met een bootje worden we afgezet in een werkelijk onaards maar prachtig geothermisch gebied met de meest prachtige kleuren. Hier doen we een rondwandeling en daarna rijden we verder richting Rotorua door het Tongariro nationaal park.
Onze BenB ligt even buiten de stad op de berg. Rotorua is het centrum van vulkanen en geisers. Er hangt een geur van rotte eieren waar vooral Rick last van heeft. Het ene moment is de geur erger dan de andere keer. Ook Rotorua ligt aan een groot meer met daarin een eilandje. De eerste dag lopen we eerst naar de top van de berg waar onze BenB is gevestigd. Geen spectaculaire wandeling, Daarna pakken we de auto en rijden naar het Redwoods forest om daar een wandeling te maken. Dit is een prachtig bos met ontzettend grote en vooral lange kaarsrechte bomen van wel zo'n 75 meter lang.
Je kunt hier een Treewalk doen maar omdat je dit ook sávonds kunt doen wat natuurlijk veel spectaculairder is besluiten we dat om de volgende dag te doen.
In Rotorua is er een een gondel en die nemen we de volgende ochtend vroeg. Het is mooi weer en we willen de luge gaan doen. Dit is een combinatie van een karten en rodelen. We nemen 5 ritten en dit was geweldig leuk. Hier zijn we de hele ochtend zoet mee geweest en gelukkig voor de drukte uit.
S'middags nog even shoppen in de stad en dan op tijd eten om sávonds de Treewalk te doen. Het is druk en we moeten ongeveer een uur wachten voor we aan onze bomentocht kunnen beginnen. Prachtige verlichting en lampions verlichten het bos en over de smalle suspension bruggen is het best spannend om te lopen. Werkelijk prachtig om te zien.
Tegen 23.00 uur zijn we weer thuis
Onze laatste dag in Rotorua gaan we nog naar een mountainbike park. Toch maar weer fietsen en ja ook ik ga toch weer mee. We huren de fietsen een halve dag en dat is genoeg om de grote loop te doen. 4 uur over smalle, ongelijke paden met stenen en boomstronken en ja hoor ik ben ook nu weer twee keer gevallen. Hand kapot en een groot ei op mijn onderbeen. ook flink mijn hoofd gestoten, lang leven de helm. Echt nooit meer, maar nu echt nooit meer voor mij een mountainbiketour.
Morgen op weg naar Auckland voor de terugreis naar Nederland. Wat zullen we dit prachtige land met zoveel lieve mensen gaan missen. En wat hebben we een geweldige reis kunnen maken. Fantastisch.
Wat voelen we ons thuis in dit prachtige land.[e-2764][e-2764][e-2764]
We hopen jullie snel weer in Nederland te zien
Liefs Frans en José
Rick en Tim
[userId] => 442342
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100359
[countryId] => 136
[pictureCount] => 34
[visitorCount] => 97
[author] => Frans en Jose
[cityName] => Auckland
[travelId] => 529234
[travelTitle] => NIEUW ZEELAND
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2023-10-27
[dateReturn] => 2024-04-01
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/448_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/442/342_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => de-laatste-dagen
)
[12] => stdClass Object
(
[username] => reneenmarliesopreis
[datePublication] => 2024-03-25
[title] => Een kuil graven voor jezelf ......
[message] =>
Hahei, een strandplaatsje aan de oostkust van het noordereiland is de volgende stop. Tegen onze verwachting in ook nu weer veel bergrijden. Stevige bochten, klimmen en dalen. Maar oh zo mooi onderweg.
En waar zullen we nu weer terechtkomen. Naast alle verschillen die ik eerder beschreef, is het ook altijd spannend om te zien wat voor bed we hebben. We zijn zelf gewend aan een ruim bed, we hoeven elkaar niet toevallig tijdens de nacht tegen te komen. Als we elkaar in bed willen ontmoeten dan regelen we dat. En niets is vervelender dan dat je plotseling tijdens je slaap een knietje in je ……. krijgt. De bedden die we treffen zijn veelal kleiner dan we gewend zijn. Maar slapen is geen enkel probleem.
Alsof we het verdiend hebben, ook nu toch weer een mooi plekje. De hele omgeving is zo mooi qua natuur, en dat geldt ook voor de plek waar onze ham staat. Het geheel doet ons denken aan Piechler (een pension in Oostenrijk waar we wel ski vakanties deden) door het gebruikte houtwerk. Op ons terras zitten we midden in een tropische tuin.
Een vriendelijke ontvangst. Ja, maar we zijn wel erg vroeg. Nee hoor, precies op tijd. Jullie appartement is klaar. Op de plattegrond werd ons plekje omcirkeld en we kregen de sleutel. Kan ik verder nog iets voor jullie doen? Jullie willen waarschijnlijk wel een boottocht maken naar Cathedral Cove. Natuurlijk wilden we dat. Nou, dan boek ik dat voor jullie. En mochten jullie morgen nog naar Hot Water Beach gaan, dan kun je hier schepjes en handdoeken pakken.
Naast de bloeddrukverhogende chips, kaas en de wijntjes eten we heel gezond. We kochten in de village van Hahei bietenburgers en wat sla. En die burgers waren verpakt per vier, dus voor vanavond en morgenavond is het menu geregeld.
Na een prima nacht in ons Oostenrijks ruime appartement, de boottocht. Even lopen over het strand, en in de zon met een temperatuur van rond en misschien al wel boven de twintig graden. En dan met z’n allen de Zodiac in. Een uur langs de kust met zo nu en dan even een baaitje in of zelfs door de grotten heen. De middag lag nog voor ons.
Die was bedoeld voor de Hot Water Beach. Daar ga je naar toe met die schep en handdoek. En onze zwemkleding, die hadden we niet voor niets meegenomen. Het is de bedoeling dat je daar op het strand een kuil graaft met een schep. Als je diep genoeg graaft kom je bij de bron. En die bron bevat warm water. Dus als je geluk hebt, als je een plaatsje vindt én de juiste plek, maak je voor jezelf een heerlijk warm bad. Daar kwamen wij dus op het strand aan, zwemkleding, schep, handdoek, ingesmeerd en wel. Dan kom je al wat brondiggers tegen. Die hebben het al helemaal gehad en vertrekken weer. En dan zie je verderop het strand een deel waar het heel druk is. Eenmaal dichterbij gekomen blijkt dat daar iedereen druk bezig is om te graven. Sommigen liggen al heerlijk in hun kuil. Maar velen komen aan, zien een verlaten kuil, stappen er even in en lopen vervolgens hoofdschuddend weer verder. Inderdaad, de meeste kuilen leveren geen warm water. En zijn dus achtergelaten door teleurgestelde diggers. Zo begonnen wij ook. Even voelen, koud, de volgende dan, koud. Ja eh, hoe dan. Als je de warmte wilt bereiken, zul je moeten graven. Alleen je weet nooit waar precies. We zijn heerlijk in de zon gaan liggen en vermaakten ons prima door naar deze “op zoek naar de bron show” te kijken.
We kregen er dorst van en bij gebrek aan strandtentjes met Amstel Bright besloten we maar naar ons eigen tropische plekje te gaan. Theetijd!
[userId] => 213890
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100343
[countryId] => 136
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 74
[author] => rene en marlies
[cityName] => Cooks Beach
[travelId] => 529572
[travelTitle] => Nieuw Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2024-03-02
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/220_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => een-kuil-graven-voor-jezelf
)
[13] => stdClass Object
(
[username] => karinendiane
[datePublication] => 2024-03-23
[title] => Van Esperance naar Walpole
[message] =>
Dag 8
Omdat we iedere ochtend best vroeg wakker zijn, rijden we altijd tussen half 9 en 9 uur weg. Vanochtend begon het bewolkt en dus hebben we maar een paar stranden bezocht die aan de Great Ocean road liggen. Door de bewolking zag het er minder spectaculair uit. De wind was wederom aanwezig en maakt het in de ochtend best fris. Nadat we overal een blik geworpen hadden, begonnen we aan een lang en saai stuk naar Hopetoun dat aan het Fitzgerald National Park ligt. Vanaf daar kan je de bekende Hamersley road rijden en doorkruis je het park. Het park is heel groen en in het park liggen wederom een paar zeer mooie stranden/baaitjes. Omdat het ons niet duidelijk was of het wel allemaal verhard was ( er zijn ook veel gravelroads alleen toegankelijk voor 4wd auto's )toch even een bezoekje gebracht aan het informatiecentrum. En gelukkig maar want er bleken wegen gesloten te zijn! Dat betekende dat we wel de route konden rijden tm de strandjes maar daarna weer helemaal terug moesten rijden om op de highway 1 uit te komen. Stel je trouwens niks voor van een highway want het is gewoon 1 redelijk geasfalteerde weg met 1 rijbaan. Het is trouwens wel de langste "snelweg" van de wereld. Hier in Australië kan je het hele land rondrijden als je op de highway 1 blijft rijden!
Maar goed, wel balen want dat betekende nog meer reistijd. Snel een overheerlijk saucijzenbroodje gehaald bij de bakker. Dat kunnen zie hier wel...lekkere hartige pies enz maken. Toch besloten om langs de bekende stranden te rijden. Het blijft bijzonder dat je door een heel groen park rijdt en dan ineens tegen een prachtige baai rijdt waar het zand spierwit is en het water felblauw. Het is fijn dat we altijd een gevulde koelkast bij ons hebben dus je zet de stoelen buiten, broodje smeren en heerlijk in de zon lunchen. Navigatie aan op Bremer Bay...oei...nog 280 km en om 18u dachten we dat de receptie van de camping sloot en het was al half 3. Dus gas erop en rijden en rijden en rijden. Onderweg kwamen we niks of niemand tegen. Bizar hier. Geen huizen, geen bedrijven, geen auto's! 90% van de bevolking woont aan de kust. Ja, dat hebben wij gemerkt. Maar we kwamen wel een paar keer een bordje tegen met schoolbus en 1x de schoolbus zelf. Hoe dan? Waar moeten die kinderen dan vandaan komen en waar is die school dan? Maar goed.. Australië is 190x zo groot als Nederland en telt maar 26 miljoen inwoners en die wonen dan ook nog eens rond de 5 grote steden aan de kust. Dan snap ik wel dat je hier niemand tegenkomt haha. Het is dat wij van A naar B moeten anders kom je hier echt niet!. We kwamen om 17.55u aan bij de camping maar de receptie was al gesloten. Gelukkig werkte ons internet weer ( in de parken 0.0 bereik natuurlijk ) en hadden we een mail dat de envelop met plaatsnummer ergens lag. Goed geregeld. Mooie camping in een bos met prima sanitair. Gelijk de keuken ingedoken en omdat we de saus al vooruit hadden gemaakt, was het een kwestie van de macaroni koken en klaar. Morgen naar de omgeving van Albany en onderweg kunnen we wat wandelingen maken en naar de beroemde Granite Skywalk maar dat is een pittige wandeling dus we zien morgen wel of we daar zin in hebben.!
Dag 9
Redelijk op tijd weg gegaan want we wilden meerdere routes rijden in het Stirling Range NP en eindigen in Two Peoples Bay nature reserve. Het landschap verandert nu en wordt groener met meer heuvels en bomen. Hier nog steeds weinig huizen en bedrijven. De 1e stop zou een lookout zijn op de scenic drive. Maar helaas...Googlemaps ziet geen verschil tussen een gravelroad en een asfaltweg en stuurde ons de gravelroad op. Wij hebben geen 4wd camper en keken elkaar aan...gaan we het proberen.? Het was de enige weg er naartoe dus we gingen ervoor. Nou daar kwamen we na 500 meter stuiteren met de camper wel van terug..drama! Dus omgekeerd en dan maar niet naar de lookout. Achteraf was het ook beter want we hadden als 2e stop de Granite skywalk en dat kostte meer tijd dan gepland. Een wandeling van 4.5 km heen en terug door een bos naar een speciaal uitkijkpunt maar dan was de heenweg omhoog en het pad was oneffen en de tredes waren van keien. Werd gelijk een goeie workout haha. Respect voor Karin met haar versleten heup. Niet zeuren maar gewoon doorlopen. Aan het einde van het pad moest je over verschillende rotsblokken naar een plateau klimmen. En uiteindelijk had je een mega uitzicht over een stuk van Australië. Terugweg ging een stuk sneller natuurlijk. Langzaam zakten we af naar de geboekte camping in Two People Bay nature reserve maar eerst naar Little beach dat in het park ligt. Weer zo'n verborgen pareltje. We hadden tijd om ook even op het strand neer te ploffen en van de zon te genieten. Op weg naar de camping zagen we velden vol kangoeroes. Dit is wat wij ons herinnerden van onze vorige reis in Australië. Snel langs de weg gestopt maar op het moment dat wij de deuren openmaakten, sprongen ze weg. Her en der zijn we tijdens onze reis wel dode kangoeroes aan de kant van de weg tegengekomen. Ze komen rond schemertijd tevoorschijn en jumpen de weg over en worden dan aangereden.
Ik had al maanden geleden de camping via de email geboekt. Echter toen we aankwamen een ketting met een bord...gesloten!!! Hoe dan? Gelukkig hadden we nog niet betaald. Oké...ander plan verzinnen. Lang leve de app Wikicamps waarin je alles kan opzoeken wat je nodig hebt op reis. Bijvoorbeeld campings, toiletten onderweg, benzinepompen, restaurants, parkeerplaatsen enz enz. Andere camping in de app gevonden en deze lag op 15 min rijden. Het is overal best rustig dus die zal wel plek hebben. Jammer joh..vol geboekt. Wel was het tof dat er naast die camping een groot weiland lag waarin veel kangoeroes stonden. Filmpje gemaakt van 2 vechtenden waar er rake schoppen en stompen werden uitgedeeld.
Morgen gaan we naar Albany via Emu beach dus in de app een Big4 camping gevonden bij Emu beach. Gebeld en ze hadden gelukkig nog plek. Veel te massaal en veel te duur voor een camping maar voor nu maakten dat ons niet uit want het werd bijna donker dus prima dit. Scheelt ons morgenochtend weer 20 min rijden want we zijn er al! Wederom een prachtige sterrenhemel en dat zien we al meerdere avonden maar ja...geen luchtvervuiling hier! Morgen een korte dag met maar 80km rijden en dat is fijn want we hebben al 1700km gereden in 5 dagen!
Dag 10
Heerlijk alles op ons gemakkie vandaag en weinig gereden. Tijd om een ochtendwandeling te maken naar Emu beach. Vannacht had het geregend dus nog het bed uitgegaan om de handdoeken binnen te halen! Vanochtend kwam de zon alweer en was t al best warm maar dat veranderde in de loop van de dag naar meer bewolking en zelfs een paar spetters regen. Het is herfst en maart is kouder en natter dan normaal!. We hebben de voorraadkastjes weer gevuld en hebben weer eten voor een paar dagen. Je weet soms niet wanneer je weer iets tegenkomt dus altijd op tijd tanken en eten en water hebben. Vervolgens naar Desert Mounted Corps memorial gegaan. Dat is een monument voor de omgekomen soldaten uit Australië en Nieuw-Zeeland in de 1e wereldoorlog. Men heeft een hele weg ( avenue of honour ) gemaakt met grote bomen en bij iedere boom ligt een naambordje ter herinnering aan een omgekomen soldaat. Vervolgens het plaatsje Albany ingegaan. Hier staan nog historische panden en gelijk daar geluncht. De 1e keer in 6 dgn niet in de camper want normaal zijn we onderweg en zagen we niks of niemand haha. Toen het Torndirrup NP ingereden en hebben we the Gap en the naturel bridge bezocht. The Gap is een gat/spleet in de rotswand waar met geweld de zee in wordt geperst. De bridge is een soort van brug van stenen die zo uitgehouwen is door het water. Langs de blowholes gereden maar het was eb dus de zee hoorde je wel onder de rotsen maar het water stond te laag om er doorheen geperst te worden. Daarna nog op ons gemakkie wat rondgereden en wat uitkijkpunten bezocht en toen werd het bewolkt en ging het een beetje regenen. Tijd om naar de camping te gaan. Simpele camping maar het uitzicht maakt het goed. Staan aan het water dus morgen eens kijken of we een zonsopkomst kunnen zien!
Dag 11
Het is gelukt om wakker te worden met een zonsopgang. We moesten wel om 6 uur ons bed uit en zijn bijna uit onze pyama gewaaid maar dan heb je ook wat.
Na weer opgewarmd te zijn en buiten ontbeten te hebben, eerst nog een kleine wandeling gemaakt en daarna vertrokken naar Denmark. Leuk plaatsje met een goed aangeschreven bakkertje die al verschillende prijzen gewonnen heeft voor alles wat hij verkoopt. Natuurlijk weer een winning award sausageroll genomen met koffie en thee. Dat kunnen ze hier wel...lekkere pies en sausages maken! Alleen daarom al ben ik blij dat we veel wandelen want de broeken kunnen straks niet meer dicht.
Na het stadse zijn we langzaam af gaan zakken naar ons nieuwe onderkomen voor vannacht. In het Williams NP liggen de Elephant Rocks, de Greens Pool en de Madfishbay. Bij de Elephant Rocks kan je inderdaad met enige verbeelding een paar olifanten erin zien. Greens Pool was echt supermooi. Het zijn steeds weer verborgen pareltjes. Bij Madfishbay was het apart dat de zee aan 2 kanten naar elkaar toekwam en tegen elkaar botste. We begonnen bewolkt en later trok het open en warmde het op naar 23 graden.
Als afsluiting nog een wine and cheese factory bezocht. Twee lekkere verse juicedrankjes en een stukje garlic/chili kaas meegenomen. Ook deze kaas had een award gewonnen haha. Ze doen hier blijkbaar vaak wedstrijden wie het beste eten heeft.
Het landschap is hier heel groen mede door de wijnvelden. Overmorgen rijden we door Margaret River en dat is HET wijngebied dus als er tijd is, kan Kaar misschien nog wel een wijnproeverij doen. Ik ben toch altijd de BOB haha.
De satellietkaart van Australie laat ook zien dat we vanuit de oranje hoek komen en nu in groen gebied zitten. Volgende week gaan we omhoog en dan wordt het weer meer oranje gebied.
We hebben een lekker rustige niet massale campsite gelegen midden in de middle of nowhere. Nu nog even van het zonnetje genieten want als de zon onder is, is het redelijk fris!
[userId] => 265308
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100318
[countryId] => 11
[pictureCount] => 0
[visitorCount] => 125
[author] => Diane
[cityName] => Walpole
[travelId] => 529603
[travelTitle] => 5 weken rondreizen in West-Australië
[travelTitleSlugified] => 5-weken-rondreizen-in-west-australi
[dateDepart] => 2024-03-13
[dateReturn] => 2024-04-19
[showDate] => yes
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Australië
[countryIsoCode] => au
[imageLink640x480] => https://loremflickr.com/g/640/480/australi,walpole
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/265/308_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => van-esperance-naar-walpole
)
[14] => stdClass Object
(
[username] => reneenmarliesopreis
[datePublication] => 2024-03-23
[title] => On Route At 65
[message] =>
En dan is het 22 maart. Mijn verjaardag, ver weg van huis. Gekscherend had ik al gezegd dat ik toch wel ontbijt op bed zou krijgen. Natuurlijk, was het antwoord. Nou, de verrassing was groots. Toen ik dreigde wakker te worden kreeg ik meteen instructies, hou je ogen dicht. Niet kijken hoor, nog niet, nog niet. Ondertussen hoorde ik een hoop gerommel om me heen. Ja, je mag kijken. Een slinger om me heen in het bed, met van die vlaggetjes eraan met daarop 65. Erg leuk, maar ook wel confronterend. En een cadeau, helemaal meegenomen uit Nederland. Een van de betere gitaarbanden, een Taylor. En toen werd er op de deur geklopt en sprong Marlies meteen het bed uit. Daar werd een blad met een ontbijt gebracht. Helemaal goed.
Eenmaal van de schrik bekomen en het ontbijt verwerkt begon onze trip naar een volgend verblijf. Eindbestemming Rotorua. Tussenstop Waiotapu Scenic Reserve. Een thermisch gebied waar door de geisers en hun uitstoot het gesteente er omheen rijk gekleurd is. Het park was niet groot en dus waren we al snel weer onderweg met als gevolg dat we vroeg in Rotorua aankwamen. Wat een verademing, wat een ruimte. Een kamer met keuken, twee zithoeken en bed, een enorme badkamer en dan ook nog eens een extra slaapkamer met twee bedden. Wat een verschil met onze vorige Ikea-wonen-op-acht-vierkante-meter container. Een drankje op ons terras voor de deur, maar het is nog steeds 22 maart, dus uit eten.
Cobb [e-38] Co. Niet slecht, wat zeg ik, heel lekker eten. En voor het eerst had ik mezelf ingehaald, ik was twaalf uur eerder jarig dan in Nederland.
Na de eerste overnachting in Rotorua kunnen we mooi twee bezienswaardigheden in de omgeving bezoeken. De verwachting was regen, in elk geval in de middag. En dat was ook zo. Tijdens een guided tour door Whakarewarewa Village begon het te regenen. Wij waren goed voorbereid, onze speciaal voor IJsland gekochte kleding deed het weer goed. De Maori gids vertelde op boeiende manier mooie verhalen. Ontspannen en met humor. Toen hij voorbij kwam sloffen toen wij nog bij het verzamelpunt stonden, liet hij toch een andere indruk achter.
En ja hoor, vandaag net 65, konden we gebruikmaken van seniorenkorting. Dat is mooi meegenomen. Maar het kwam wel hard aan dat ons niet gevraagd werd naar een legitimatie. Zouden ze dan gewoon zien dat we ………
In de ochtend toen het nog droog was hebben we bomen beklommen.The Redwoods in Whakarewarewa Forest.Een wandeling door een bos op hooggelegen touwbruggen van boom tot boom. Wat een bomen, Redwoods en Sequoia’s. Mijn eerste baan – dat is inmiddels wel heeeeel erg lang geleden – was bij William Pont in Zaandam. De houtimporteur van Nederland in de tachtiger jaren. Ik was hier in de Forest weer even terug in de eindjaren zeventig.
[userId] => 213890
[photoRevision] => 0
[reportId] => 5100316
[countryId] => 136
[pictureCount] => 15
[visitorCount] => 92
[author] => rene en marlies
[cityName] => Rotorua
[travelId] => 529572
[travelTitle] => Nieuw Zeeland
[travelTitleSlugified] => nieuw-zeeland
[dateDepart] => 2024-03-02
[dateReturn] => 2024-04-03
[showDate] => no
[goalId] => 4
[goalName] => Een verre reis
[countryName] => Nieuw Zeeland
[countryIsoCode] => nz
[imageLink640x480] => https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/123/164/014_640x480.jpg?r=0
[imageLink50x50] => https://cdn.easyapps.nl/users/000/000/000/000/213/890_50x50.jpg?r=0
[titleSlugified] => on-route-at-65
)
)
)
[_currentPageNumber:protected] => 1
[_filter:protected] =>
[_itemCountPerPage:protected] => 15
[_pageCount:protected] => 4
[_pageRange:protected] => 10
[_pages:protected] => stdClass Object
(
[pageCount] => 4
[itemCountPerPage] => 15
[first] => 1
[current] => 1
[last] => 4
[next] => 2
[pagesInRange] => Array
(
[1] => 1
[2] => 2
[3] => 3
[4] => 4
)
[firstPageInRange] => 1
[lastPageInRange] => 4
[currentItemCount] => 15
[totalItemCount] => 60
[firstItemNumber] => 1
[lastItemNumber] => 15
)
[_view:protected] =>
)
[breadcrumb] =>
>
Reisverslagen
[styleSheet] => https://cdn.easyapps.nl/578/css/style.css
)